Ομολογία

ΙΒ΄Λουκά (17,12-19) Λεπρών



Ευεργέτης και των αχαρίστων



του αρχιμ. Αθανασίου Σιαμάκη



Συνηθισμένο φαινόμενο η αχαριστία προς τους ευεργέτες.
Το συναντούμε σ’ όλους τους κοινωνικούς ιστούς, οικογένεια, αδέρφια, σχολείο, φίλους, υπηρεσία, νοσοκομεία, παντού.
Παιδιά αχάριστα προς τους γονείς, αδελφοί προς αδελφούς, μαθηταί προς διδασκάλους, φίλοι προς φίλους, υπάλληλοι προς συναδέλφους, πρώην ασθενείς προς θεράποντας γιατρούς, κλπ.
Την πιο μεγάλη αχαριστία όμως τη δοκίμασε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός σε πλείστες όσες περιπτώσεις, αλλά και στην περίπτωση των ιαθέντων δέκα λεπρών.
Ας δούμε τις λεπτομέρειες.


Συνέβη ο Ιησούς να κατευθύνεται προς τα Ιεροσόλυμα και να βαδίζει πάνω στο όριο Σαμαρείας και Γαλιλαίας.
Και καθώς επρόκειτο να μπει σε κάποιο χωριό τον συνάντησαν δέκα άντρες λεπροί, οι οποίοι, έχοντας γνώση των διατάξεων του μωσαϊκού νόμου (Λε 13,45· 46), στάθηκαν μακριά, και έβγαλαν φωνή λέγοντας·
Ιησού, που εποπτεύεις σε όλα, ελέησέ μας.
Όταν τους είδε ο Κύριος, τους είπε·
Πηγαίνετε να δείξετε τους εαυτούς σας στους ιερείς.
Και το καταπληκτικό σημείο του καθαρισμού τους από τη λέπρα συνέβη κλιμακωτά καθώς προχωρούσαν.
Οι ιερείς είχαν τότε και την αρμοδιότητα αυτή, να ελέγχουν την πορεία της θεραπείας των ανθρώπων αυτών, και, εφ’ όσον η κατάστασή τους έβαινε προς εξυγίανση, τους επέτρεπαν να μπουν και πάλι στην κοινωνία και στην οικογένειά τους.
Εφ’ όσον όμως διαπίστωναν ότι η κατάστασή τους παραμένει ίδια ή και χειροτερεύει, τους συνιστούσαν ν’ απομακρυνθούν από κατοικημένες περιοχές, για να μη γίνουν αιτία να μεταδοθεί η ασθένεια και σε άλλους, πράγμα που δεν θα το ήθελαν και οι ίδιοι.


Οι δέκα αυτοί ασθενείς έδειξαν ένα ικανοποιητικό βαθμό πίστεως στην προτροπή του Χριστού να δείξουν τον εαυτό τους στους ιερείς, διότι όταν ξεκίνησαν δεν είχε φανεί ακόμη κανένα σημάδι ιάσεως.
Αυτό το παρατήρησαν στο δρόμο λίγο αργότερα.
Παρατήρησαν δηλαδή ότι τα σημάδια της αρρώστιας υποχώρησαν θεαματικά, η πάθηση του δέρματος και των νεύρων εξαφανίστηκε, τα γένεια αποκαταστάθηκαν, οι ρυτίδες λειάνθηκαν, η μύτη και τα χείλη έγιναν φυσιολογικά, τα εξογκώματα και η τραχύτητα του προσώπου θεραπεύτηκαν, η φωνή τους επανήλθε δυνατή, γενικά η διάθεση και το ηθικό τους ανορθώθηκαν, και τώρα σπεύδουν να κάνουν την τυπική επίδειξη στους ιερείς.


Ένας απ’ αυτούς, ο μόνος ευγνώμων, βλέποντας ότι έγινε καλά, γύρισε πίσω και με ισχυρή φωνή δόξαζε το Θεό.
Και δεν αρκέστηκε σ’ αυτό, αλλ’ έπεσε κάτω στα πόδια του Ιησού μπρούμυτα, ευχαριστώντας τον.
Και αυτός συνέβη να είναι Σαμαρείτης.
Καμμιά σχέση λοιπόν η φυλετική καταγωγή στο ζήτημα της ευγνώμονος ή αγνώμονος συμπεριφοράς.
Οι Σαμαρείτες κατηγορούνταν από τους Ιουδαίους για αλλόφυλοι αλλόθρησκοι και αιρετικοί, να όμως που εδώ ο Σαμαρείτης αποδεικνύεται πολύ ανώτερος από τους άλλους εννιά Ιουδαίους, οι οποίοι δεν γύρισαν να πουν ένα ευχαριστώ.


Με την ευκαιρία ας θυμηθούμε ότι Σαμαρείτισσα ήταν και η γυναίκα που συνομίλησε με το Χριστό στο πηγάδι του Ιακώβ. Σαμαρείτες ήταν και οι πολλοί εκείνοι συμπατριώτες της που πίστευσαν στο Χριστό, όπως σημειώνει ο ευαγγελιστής Ιωάννης.
Σαμαρείτης και ο πονετικός άνθρωπος της παραβολής του εμπεσόντος εις τους ληστάς.
Οι «Σαμαρείτες» ίσως να ξεπεράσουν πολλούς «μη Σαμαρείτες» στη βασιλεία των ουρανών.


Ο Ιησούς, όταν τον είδε να πέφτει κάτω, είπε στους μαθητάς του·
Δεν καθαρίστηκαν και οι δέκα; οι άλλοι εννέα πού είναι;
Δεν αισθάνθηκαν την ανάγκη να γυρίσουν πίσω για να δώσουν δόξα στο Θεό, παρά μόνο αυτός εδώ ο αλλοεθνής Σαμαρείτης;
Και γύρισε προς τον πρώην λεπρό και του είπε·
Σήκω και πήγαινε.
Η πίστη σου σε έχει σώσει.


Ο Θεός είναι χρηστός (= ευεργετικός) επί τους αχαρίστους και πονηρούς και τον ήλιον αυτού ανατέλλει επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δικαίους και αδίκους.
Ποια είναι όμως η ανταπόκριση των ανθρώπων απέναντι στον Ευεργέτη;
Υπάρχουν και ελάχιστοι ευγνώμονες βέβαια, αλλά το μεγαλύτερο μέρος αναγκάζουν με την αχαριστία τους τον Κύριο να εκφράσει το δίκαιο παράπονό του, με τη φράση «οι δε εννέα που;», καθώς και με την ποιητική γλώσσα του ποιητού του τροπαρίου της μεγάλης Πέμπτης που λέει·
«Λαός μου, τί εποίησά σοι και τί μοι ανταπέδωκας;
Αντί του μάνα χολήν, αντί του ύδατος όξος, αντί του αγαπάν με σταυρώ με προσηλώσατε».
Μήπως είναι καιρός ν’ αναθεωρήσουμε κι εμείς κάποιες αχάριστες ενέργειές μας προς συνανθρώπους και προ παντός προς το Θεό;