Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010


Η μωρία του κόσμου και η σοφία του Θεού


του αρχιμανδρίτου Αθανασίου Σιαμάκη


Το κήρυγμα των αποστόλων σαν κύριο συστατικό του είχε τη σταύρωση του Χριστού και την πρόσκληση σε μετάνοια. Ο απόστολος Πέτρος στο πρώτο κήρυγμά του μίλησε για τη δύναμη της σταυρώσεως του Χριστού, και στο ερώτημα των ακροατών του «Τι ποιήσομεν» είπε· «Μετανοήσατε και βαπτισθήτω έκαστος υμών». Και ο απόστολος Παύλος κηρύττει παντού «Ιησούν Χριστόν εσταυρωμένον» με σκοπό να επιστρέψουν τα έθνη από το σκότος στο φως


Το κήρυγμα του σταυρού όμως, λέει ο απόστολος Παύλος, δεν έχει την ίδια υποδοχή εκ μέρους των ανθρώπων· «Τοις μεν απολλυμένοις μωρία εστί, τοις δε σωζομένοις ημίν δύναμις Θεού εστι» (Α΄ Κο 3,1). Άλλοι το πιστεύουν κι άλλοι το χλευάζουν. Γιατί;


Ο Ιωάννης χρυσόστομος, από τον οποίο λαμβάνονται εδώ όλες οι ιδέες, δίνει την απάντηση με εικόνα. Ο άρρωστος, λέει, που καίγεται στον πυρετό και αργοπεθαίνει, δεν δέχεται το φαγητό, που κάποιος του προσφέρει· και επί πλέον ενοχλείται, διότι θεωρεί την ενέργεια περιπαικτική, ενώ πρόκειται για ενέργεια ενδιαφέροντος και αγάπης. Και η επίμονη άρνηση φέρνει μοιραίως το θάνατο. Μήπως φταίει το φαγητό; μήπως ο άνθρωπος που του το προσφέρει; Όχι. Προφανώς φταίει η αρρώστια.


Αιτία λοιπόν του σωματικού θανάτου η αρρώστια, και αιτία του αιωνίου θανάτου είναι η απιστία, η χειρότερη αρρώστια. Αυτή προσβάλλει το μυαλό και το συναίσθημα του ανθρώπου, ώστε ο άνθρωπος να αποστρέφεται το σωτήριο κήρυγμα του σταυρού και να το θεωρεί μωρό και ανόητο. Δεν σημαίνει όμως ότι πράγματι είναι μωρό. Αν η απιστία δεν έφθειρε τη λογική του, θα σκεφτόταν ότι ο Ιησούς Χριστός έκανε γι’ αυτόν αυτό που δεν έκανε ούτε ο πατέρας του ούτε ο αδερφός του. Σταυρώθηκε και αναστήθηκε γι’ αυτόν, χωρίς να είναι υποχρεωμένος να το κάνει· απλώς το έκανε από υπέρμετρη αγάπη.


Αλλά ας μη λάβουμε υπ’ όψιν εξ αρχής ότι η απιστία είναι παραφροσύνη, κι ας μη απορρίψουμε με μιας τις αντιδράσεις τους. Ας εγκύψουμε κι ας τους ακούσουμε. Τί ζητούν για να πιστέψουν στο λόγο του σταυρού; Αποδείξεις, θα μας πουν. Εδώ όμως έγκειται το τραγικό λάθος τους, διότι ζητούν λογικές αποδείξεις για ζητήματα πίστεως, που είναι ανώτερα της λογικής. Διότι σε ζητήματα πίστεως, μόνο η πίστη μπορεί ν’ απαντήσει. Η λογική είναι πεπερασμένη και αναρμόδια.


Κι όμως ρωτούν· Πως εκείνος που δεν μπόρεσε να υπερασπισθεί τον εαυτό του, θα σώσει τους άλλους; Κι αν μπορούσε να τους σώσει, γιατί δεν τους έσωσε πριν να σταυρωθεί ή χωρίς να σταυρωθεί; Απάντηση· Εκείνος που ήταν ο μόνος που μπορούσε να μας σώσει, εκείνος ήταν και ο μόνος που μπορούσε να διαλέξει τον τρόπο της σωτηρίας μας. Δεν χρειαζόταν να ρωτήσει κανέναν άλλον. Αυτοί που λένε ότι δεν διάλεξε το σωστό τρόπο, δεν νομίζουν ότι εγγίζουν τα όρια της αυθαδείας;


Ας δούμε λοιπόν τον τρόπο που διάλεξε ο Χριστός. Ο Χριστός διάλεξε έναν τρόπο, τον τρόπο της ταπεινώσεως και της αδυναμίας του, με τον οποίο έδειξε καθαρά τη δύναμή του τη σοφία του και την αγάπη του, και μ’ αυτόν τον τρόπο έκανε πιο θαυμαστό το θαύμα της σωτηρίας μας. Διότι ερωτάται· Τι είναι πιο θαυμαστό; Το να σώσει τον άνθρωπο με την παντοδυναμία του ή με την αδυναμία του; Ασφαλώς με την αδυναμία του. Διότι αν δεις έναν μπρατσωμένο παλαιστή να νικάει στην πάλη ένα σκελετωμένο παιδάκι, τι το θαυμαστό; Αν όμως ένα σκελετωμένο και αναιμικό παιδάκι νικά έναν επαγγελματία παλαιστή, δεν θα ήταν ένα μεγάλο θαύμα;


Τόσο και πολύ πιο θαυμαστό είναι το γεγονός ότι ο αδύνατος ματωμένος και εξαντλημένος Ιησούς Χριστός, νικά τον κοσμοκράτορα σατανά και μας σώζει από την τυραννία του. Όπως είναι πιο θαυμαστό το ότι οι Τρεις Παίδες ρίχτηκαν στο καμίνι και σώθηκαν από τη λάβα, από το αν σώζονταν χωρίς να ριχτούν στη φωτιά, και όπως είναι πιο θαυμαστό το ότι ο προφήτης Ιωνάς καταπόθηκε από το θηρίο της θαλάσσης, και σώθηκε, από το αν σώζονταν χωρίς να τον καταπιεί το θηρίο, έτσι είναι πολύ πιο θαυμαστό το ότι ο Χριστός θανατώθηκε πάνω στο σταυρό και με το θάνατό του μας έσωσε, από το αν μας έσωζε χωρίς να σταυρωθεί. Μπορούσε να κατεβεί από το σταυρό ο Χριστός, μπορούσε να καλέσει δώδεκα και περισσότερες λεγεώνες αγγέλων να τον βοηθήσουν, μπορούσε δηλαδή να δείξει τη δύναμή του, αλλά δεν το έκανε· Ήθελε να ταπεινωθεί, να πεθάνει, για να θανατώσει με την άκρα αδυναμία και ταπείνωσή του τον πανίσχυρο άδη.


Και ερωτάται· Αν η εσχάτη αδυναμία του Χριστού νίκησε το πιο ισχυρό κράτος, το κράτος του θανάτου και της αμαρτίας, η παντοδυναμία του τί μπορεί να κάνει; Ας έχει δόξα η σοφία του και η αγάπη του και η δύναμή του. Έχει δίκαιο λοιπόν ο απόστολος Παύλος όταν λέει ότι «το μωρόν του Θεού σοφώτερον των ανθρώπων εστί, και το ασθενές του Θεού ισχυρότερον των ανθρώπων εστί».


Και αυτούς που ρωτάνε τέτοια ερωτήματα και χλευάζουν την πίστη, δεν πρέπει να τους κακίζουμε· πρέπει να τους αγαπούμε. Ο μακριά από την πίστη άνθρωπος μοιάζει με το παιδί, που ενώ ο πατέρας του το κρατάει στην αγκαλιά του, εκείνο χωρίς καμμιά αιτία τον δέρνει με τα χεράκια του στο πρόσωπο. Γιατί; Διότι είναι μωρό. Δεν έχει μυαλό. Κι ο πατέρας, τι κάνει; Το ανέχεται, επειδή το αγαπά, και κερδίζει. Διότι εκείνο σε λίγο του χαμογελά. Κι όταν ο ληστής αρπάξει τα χρυσαφικά και τα πολύτιμα από το σπίτι, το παιδί γελάει. Αν όμως του πάρει το καλαθάκι με τα παιχνίδια του, κλαίει, διαμαρτύρεται. Γιατί; διότι είναι μωρό.


Το ίδιο γίνεται με τους ανθρώπους που είναι μακριά από την πίστη. Ενώ οι άνθρωποι τους μιλούν για τα σοβαρά θέματα της σωτηρίας τους και της αιωνίου ζωής, αυτοί γελούν, ειρωνεύονται. Όταν όμως τους αφαιρεθούν τα υλικά, γίνονται θηρία. Μωρά, νήπια, αποδεικνύονται. Κατά κόσμον μπορεί να είναι σοφοί, επιστήμονες, διπλωματούχοι, αλλά στα θέματα της πίστεως είναι ανόητα νήπια. Η σοφία τους αποδεικνύεται μωρία. Ας τους συμπεριφερόμαστε με αγάπη. Κάποτε μπορεί ν’ αντιληφθούν ότι η κοσμική σοφία τους είναι μωρία, και ότι η μωρία του σταυρού είναι η σοφία.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου