Ομολογία

ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΗ

ἀρχ/του Δανιήλ Ἀεράκη

Πίστις εἶναι ὑπέρβασις τῶν ἐμποδίων. Πότε; Ὅταν εἶναι βεβαῖα πῖστις. Πότε; Ὅταν καὶ ποιοτικὰ εἶναι ἡ σωστή, καὶ ποσοτικὰ εἶναι ἡ περίσσεια, πολλὴ καὶ παραπάνω. Ἡ δική μας πίστις τί εἶναι; Μία πίστις, πού τρεκλίζει. Ἄλλοτε βάζουμε τὸν Χριστὸ στὴ ζυγαριὰ τοῦ Ναί, ὁπότε ἔχουμε βεβαῖα πίστι· ἄλλοτε βάζουμε τὸν Χριστὸ στὴ ζυγαριὰ τοῦ Μήπως, ὁπότε γέρνουμε πρὸς τὴν ὀλιγοπιστία καὶ τὴν ἀμφιβολία· καὶ ἄλλοτε βάζουμε τὸν Χριστὸ στὴ ζυγαριὰ τοῦ Ὄχι, ὁπότε ἡ τάχα πίστις μας ἔχει ἤδη κατρακυλίσει πρὸς τὴν ἀπιστία!

● Ὅσοι εἶναι ἀληθινὰ καὶ στερεὰ πιστοί, αὐτοὶ ἐμπιστεύονται «ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους» στὸν Κύριο. Αὐτοὶ πιστεύουν, ὅτι καὶ τὸ ἐμπόδιο, πού ὑψώνεται τὸν τελευταῖο καιρὸ ὡς φόβητρο μπροστά μας, ὁ κορωνοϊός, θὰ ξεπερασθῆ. Ὅλοι το γνωρίζουμε ὅτι φορεῖς τοῦ θανατηφόρου ἰοῦ εἶναι πολλοὶ συνάνθρωποί μας, ἀδελφοί μας. Ἡ πίστις ἓν προκειμένῳ μπορεῖ νὰ θαυματουργήση;

-Μά εἶστε στὰ λογικά σας, μᾶς λένε οἱ ὀλιγόπιστοι καὶ οἱ ἄπιστοι;

Τοὺς ἀπαντᾶμε:

-Ἡ Μάρθα, ἡ ἀδελφὴ τοῦ Λαζάρου, ἦταν στὰ λογικά της; Ἔκλαιγε παράλογα. Ὁ Χριστός, ἔχοντας πλήρη αὐτοσυνειδησία τῆς θεϊκῆς Του παντοδυναμίας, τὴν βεβαιώνει: «Ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή» (Ἰωάν. ια΄ 25). Καὶ στὴ συνέχεια τῆς ἀπευθύνει προσωπικά το ἐρώτημα: «Πιστεύεις τοῦτο;» (Ἰωάν. ια΄ 26).

● Κακῶς ἀφήνουμε τοὺς ἀθέους νὰ μπαίνουν στὸ θέμα τῆς Πίστεως, ἀφοῦ προκατειλλημένως τὴν χλευάζουν. Πῶς νὰ τοὺς ρωτήσης ἂν πιστεύουν; Ὑπάρχει μπροστά τους τὸ μεγάλο ἐμπόδιο, πού δὲν τοὺς ἀφήνει νὰ πιστέψουν. Ποιό; Ἡ ἁμαρτία; Ὄχι! Ἁμαρτίες ἔχουμε κι ἐμεῖς. Οἱ πιστοὶ ὅμως, συννεφιασμένοι ἀπὸ τὶς πολλές τους ἁμαρτίες ἀλλὰ καὶ φωτιζόμενοι ἀπὸ τὸ ἔκπαγλο κάλλος τοῦ Χριστοῦ, κλείνουν γόνυ καὶ ὁμολογοῦν: «Σοί μόνῳ ἁμαρτάνομεν, αλλά και σοί μόνῳ λατρεύομεν» (ἑσπερ. γονυκλισίας Πεντηκοστῆς).

Δὲν εἶναι λοιπὸν ἡ ἁμαρτία τὸ ἐμπόδιο γιὰ νὰ πιστεύσουν ὅσοι δηλώνουν ἄπιστοι. Εἶναι μήπως ἡ ἀμετανοησία; Αὐτό, ναί. Ἀλλὰ μαζὶ μὲ τὴν ἀμετανοησία ὑπάρχει καὶ ὁ ἐγωισμός. Τὸν Θεὸ τὸν Ἴδιο εἶχαν μπροστά τους οἱ φαρισαῖοι καὶ κορόιδευαν! Ἡ θρησκεία τους, βλέπετε, ἦταν ἀνώτερη ἀπό τὸν Θεό! Ἡ θρησκευτικὴ ἡμιμάθειά τους ἦταν ἀνώτερη ἀπό τὸν Χριστό! Σὲ μερικούς, πού ζητοῦν νὰ φτάσουν τὸ ἄφθαστο μυστήριο τοῦ Χριστοῦ, μὲ τὴν οἴησί τους καταδικάζουν τὸν ἑαυτό τους σὲ ἀκοινωνησία μὲ τὴν κοινωνία τοῦ Θεοῦ. Ἡ κοινωνία τοῦ Θεοῦ, ὅπως βιώνεται στὸ πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἶναι μυστήριο. «Οὐ φέρει τὸ μυστήριον ἔρευναν·πίστει μόνῃ τοῦτο πάντες δοξάζομεν,κράζοντες μετὰ σοῦ καὶ λέγοντες·Ἀνερμήνευτε Κύριε, δόξα σοι» (ἀπό τούς αἴνους τῶν Χριστουγέννων).

● Ὄχι ἡ ἐπιστήμη, ἀλλ' ὁ ἀντίχριστος ἐγωισμὸς τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου ἐμποδίζει τὸ θαῦμα. Ἡ ἐπιστήμη καλὰ κάνει τὴ δουλειά της. Τὴν σεβόμαστε. Καὶ τὴν θαυμάζουμε. Καὶ ὑποκλινόμαστε μπροστὰ στὶς καταπληκτικὲς προσφορές της, πρὸς θεραπεία ἀπό τήν ἀόρατη ἐπίθεσι κάθε θανατηφόρου ἰοῦ. Καὶ ὡς χριστιανοὶ ὀφείλουμε νὰ ὑπακούουμε σέ ὅσα προληπτικὰ μέτρα ὑποδεικνύουν οἱ εἰδικοί τῆς ἐπιστήμης. Παρ’ ὅλα αὐτά, ἐπειδὴ καὶ ἡ ἐπιστήμη κινεῖται καὶ «θαυματουργεῖ» στὸ χῶρο τῆς πεπερασμένης ἀνθρώπινης διανοίας, τὴν δεχόμαστε μέσα στὰ ὅριά της. Ἡ παντοδυναμία χωρὶς ὅρια καὶ χωρὶς ἐμπόδια εἶναι μόνος ὁ Χριστὸς (ἰδέ Ματθ. ιζ΄ 20. Μάρκ. δ΄ 22. Ἰωάν. ιε΄ 5).

● Εἶναι ἐπιστημονικὰ βέβαιο, ὅτι ἕνας φορέας τοῦ ἰοῦ, μπορεῖ νὰ προκαλέση ζημιὰ καὶ σὲ ἄλλους. Πολὺ πιὸ βέβαιο εἶναι, ὅτι ἕνας φορέας τοῦ ΥΙΟΥ σώζει περισσότερους! Δὲν εἴμαστε ἕνας. Οὔτε δύο. Οὔτε τέσσερις. Εἴμαστε πολλοί. Τί μᾶς λείπουν; Δύο κραυγὲς μᾶς λείπουν.

● Ἡ μία εἶναι ἡ κραυγὴ τῆς μετανοίας: «Ἐλέησον μὲ ὁ Θεός, ἐλέησόν με» (Μ. Κανῶν Ἁγ. Ἀνδρέου). Ὁ Θεὸς τῆς μετανοίας ἀκούει τὴν κραυγὴ αὐτή, ὅπως ἄκουσε καί τὴν κραυγὴ τοῦ Ἀσώτου: «Ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου» (Λουκ. ιε΄ 18).

● Ἡ ἄλλη εἶναι ἡ κραυγὴ τῶν μολυσμένων ἀπό μεταδοτικοὺς καὶ ἐπιδημικοὺς ἰούς. Τέτοια κραυγὴ ἄκουσε κάποτε ὁ Κύριος καὶ «ἐσπλαγχνισθη». Πιὸ μολυσματικὴ ἀρρώστια ἀπό τὴ λέπρα δὲν ὑπῆρχε τότε. Καὶ ὅμως, ἡ κραυγὴ τῶν μολυσμένων λεπρῶν ἔφθασε στ’ αὐτιὰ τοῦ Μεγάλου Ἰατροῦ: «Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησόν ἠμᾶς» (Λουκ. ιζ΄ 13).