Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και η παύση του Μνημοσύνου, Νικολάου Πανταζή

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και η παύση του Μνημοσύνου, 

Νικολάου Πανταζή

Διαβολική Αποσιώπηση και Παραποίηση του Βίου του Μεγάλου Πατρός και Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά

Φωστήρ Παμφαέστατε Ορθοδοξίας,

Αληθείας Φάρε και Φωταγωγέ,

Βακτηρία και Βάσις Εκκλησίας,

Σοφώτατε Διδάσκαλε, Καθοδηγέ.

Κλέος, Καλλονή των Μοναστών,

Θεολόγων Θούριος, Χρυσούς Κανών,

Υπέρμαχε, Παλαίμαχε, Πολέμαρχε,

Πολύμαχε, Ηρωικέ, Θριαμβικέ,

Τροπαιοφόρε, Νικηφόρε, Πνευματοφόρε,

Ακτιστοφωτοφόρε, Χαριτόβρυτε, ΤΡΙΑΔΟΦΟΡΕ!

 Δεν είναι μικρό πράγμα και καθόλου τυχαίο, να σε τοποθετεί η Αγία μας Εκκλησία, τη δεύτερη χωρίς άλλος δεύτερος δίπλα σου να υπάρχει, αμέσως μετά τη Πρώτη Κυριακή των Νηστειών, την Ένδοξη, Πανένδοξη και Δοξολογική, Ονομαστική Εορτή της Πίστεώς μας, την Κυριακή της Αγίας μας Ορθοδοξίας.
Δεν είναι τυχαίο αυτό! Αν και το “τυχαίο” όρος αδόκιμος και απορριπτέος υπάρχει, διότι τύχη δεν υπάρχει, ούτε μεις οι Ορθόδοξοι πιστεύουμε στη παμπόνηρη πλανεύτρα και δαιμονική ψευτοθεά αυτή, αλλά στην εν Χριστώ συγκυρία και σύμπτωση Αγιοπνευματική, πιστεύουμε και αποδεχόμαστε εν παντί, τα πάντα και διά πάντα, ως εκ Θεού συμβάντα, προερχόμενα, διερχόμενα και επερχόμενα γεγονότα, που υποπίπτουν και καθορίζονται απολύτως από τα δύο διαχρονικά και αδιαμφισβήτητα του Θεού θελήματα: Το “Κατ’ Ευδοκίαν” και το “Κατά Παραχώρησιν”….
 

Όχι πως με όλα τούτα αποτολμώ ο αποδιοπομπαίος και παράτολμος εγώ, Άγιε μου Γρηγόριε Παλαμά, να σε διδάξω, αλλά διά τας ψυχάς των ακουόντων και αναγιγνωσκόντων τον ένθερμο διάλογό μας και ξέσπασμα αυτό, το οποίο ως παράκληση και προσευχή ντυμένη με αγανάκτιση ιερή, σου απευθύνω.
 

Μεγαλύνω τη μνήμη σου, υμνολογώ και την τιμή σου. Ζωγραφίζω την όψη σου, αναγνωρίζω την κόψη σου, την Πανθομολογιακή, Αγιοπνευματική και τρομερή υπέρ πάντας τους αιρετικούς της Αλήθειας εχθρούς. 


Όσο ζούσες, Άγιέ μας, είχες πολλούς εχθρούς, όχι που μισούσες εσύ αυτούς, αλλά που μισούσαν αυτοί εσένα. Κανένα δε μισούμε ως πλάσματα Θεού. Μισούμε την αίρεση, αποστρεφόμαστε το ψεύδος, απεχθανόμαστε τη διαστροφή, πολεμούμε τη πλάνη.
Στη πλεκτάνη τούτη τη μεγίστη και προδοτική, Άγιέ μου, εμπλέκονται το 99% των σημερινών ιερέων, αρχιερέων, θεολόγων, μοναχών, μοναζουσών, νηστευτών, εγκρατευτών, ασκητών, γερόντων χαρισματικών, τί φρικτό… τον ανατριχιαστικό αυτό κατάλογο εδώ σταματώ και προσμετρώ πρωτίστως τα ελαφρυντικά τους. Φώτισέ μας Άγιε, το σκότος ολονών μας!
 

Τέλειος ουδείς, κατ’ ιδίαν αναμάρτητος κανείς. Έχουν πάντως όλοι τους, τους δικούς τους λόγους, «σοβαρούς και υποστατούς». Κάποιοι όμως απ’ αυτούς, στα δάκτυλα μετρημένοι, ακολούθησαν τ’ αλάνθαστο, μοναδικό, ορθότατο και Αγιοπατερικό, Θεόπνευστο κι’ αποτελεσματικό παράδειγμά σου.
 

Οι λοιποί όμως και λειψοί, τι κατάθλιψη, κατάπτωση πνευματική, τί έλλειψη απογοητευτική, τι παρακμή κι’ αποστασία ανείπωτη, ασύγκριτη στην ιστορία και άκρως ενδεικτική των αντιχρίστων και εσχάτων καιρών που ζούμε. 


Παρατηρούμε, Άγιέ μας Μονομάχε, Παπομάχε, Λατινοφρονομάχε, Αήττητε, Ακατάλυτε και Κυριαρχικέ, παρατηρούμε κι’ απορούμε, απεγνωσμένα αναζητούμε, ω πως απαρηγόρητα θρηνούμε την τρομακτική απουσία, την ένοχη και νεκρική σιωπή, την ανυπαρξία τη φοβερή φοβισμένων μιμητών σου.
Ούτε ένας, ουδέ έως ενός. Δειλία, απραξία, αποχαύνωση και “άγιος ο Θεός…” Συνυπαρξία, συμπόρευση και συμβιβασμός. Ούτε ένας τύπος και υπογραμμός από τους Μιτροφόρους, Αθλιο-φόρους Μητροπολίτες, Συνοδικούς, Αριστοκράτες, Δεσποτοκράτες και “Μεταπατέρες” εκλεκτούς, να “τολμήσει”, τόλμη και γοητεία θεϊκή, το μνημόσυνον του συγχρόνου Καλέκα παύσαι…
 

Τί λέγω, τί συγκαταλέγω, πως ελπίζω για να εύρω μέσα από τη στάχτη αυτή, τί τον κώνωπα διυλίζω, την κάμηλον να καταπίνω και τα κουκούτσια φτύνω στη ροζιασμένη μου παλάμη, το φλοιό να ξεφλουδίσω, Παλαμά να εξαναστήσω; Πως γελιέμαι, Θεέ μου έτσι, και ζω με αυταπάτες, να καλώ τους χαμαιλέοντες και χαμερπείς, στου Οικουμενισμού την Παναίρεση επιρρεπείς, του νοητού στερεώματος να γίνουν αστροναύτες;
 

Συγχώρεσέ με, Άγιε, που αγανακτώ με δαύτους. Οργίζεσθε και μη αμαρτάνετε. Αμαρτάνουν! Αποσιωπούν, παραποιούν, παραβιάζουν, διαστρέφουν, διαβάλλουν. Αυτό σημαίνει ΔΙΑ-ΒΟΛΟΣ, διαβάλω την αλήθεια, παραποιώ το Χριστό και το Βίο αυτών που Τον παρατείνουν εις τον αιώνα, επειδή εγώ παρατείνω την παναίρεση… συμβιβάζομαι και σιωπώ.
 

Αποσιωπούν το ΓΕΓΟΝΟΣ το ότι εσύ, ιερεύς εις τον αιώνα, κατά την τάξιν Μελχισεδέκ, Μητροπολίτης Θεσσαλονικέων, ΕΠΑΥΣΕΣ, ΔΙΕΚΟΨΕΣ, το Μνημόσυνον του Οικουμενιστή σου Πατριάρχη! Στρατάρχη, της Στρατιάς των Επιγείων Αγγέλων και Αγιοπατερικών Αρχαγγέλων, έκανες ΥΠΑΚΟΗ αληθινή, υγιής και όχι αρρωστημένη, υπήκουσες προθύμως τω Δεσπότη, υποτάχτηκες στο Πανάγιο Πνεύμα και έκκλινας γόνυ καρδίας στο Σύστημα το Συνοδικό της Ορθοδοξίας.
 

Όλως ιδιαιτέρως, όλως εξαιρέτως και αξιοπροσέκτως, έπραξες τούτο, ΠΡΟ Συνοδικής διαγνώμης! Δεν ανέμενες παθητικά, δεν περίμενες εμπαικτικά τους ενόχους να καταδικάσουν τους εαυτούς τους. Αποτειχίστηκες, Απομακρύνθηκες και δεν έγινες απειθής, τη ουρανίω εντολή. Ακολούθησες την αλάνθαστη Οδό και αποκλειστική Γραμμή των Αποστολικών Πατέρων της Αγίας Πρωτοδευτέρας Συνόδου.
 

Δεν δίστασες, δεν δειλίασες, δεν προφασίστηκες διάφορες δικαιολογίες και «λόγους διακρίσεως» προς αποφυγήν αντιμετωπίσεως της αιρέσεως σύμφωνα με τους Πατέρες. Και αναδείχτηκες ΠΑΤΕΡΑΣ. ΜΑΧΗΤΗΣ. ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ. Ομολόγησες Πίστη Ορθόδοξη, Ανόθευτη και αδιαπραγμάτευτη διόλου... Οι εντυπώσεις, οι επιπτώσεις και οι προσβολές δεν σε ένοιαξαν καθόλου. Δεν φοβήθηκες το τι θα πει, ο Ηγούμενος, ο Πρόεδρος σου ο Οικουμενικός. Συ έπραξες κατά συνείδηση, αυτό που θέλει και ευαρεστείται ο Θεός, αυτό που εντέλλονται οι Πατέρες. Έπαυσες τη Μνημόνευση, Άγιε Γρηγόριε, των Λατινοφρόνων.
 

Και αυτοί, οι μιαροί, οι σιχαμεροί, συνεκρότησαν Ψευτοσύνοδο και σε αφόρισαν, και σε αναθεμάτισαν εις κόλασιν αιωνίαν, σύμφωνα με τα Πρακτικά των αποφάσεων της Μείζονος και Υπερτελείας τάχα Συνόδου. 


Και οι δουλοπρεπείς αρχιερείς, τα παραγινωμένα «φρούτα της εποχής», οι θεολόγοι θολολόγοι, οι προσκυνημένοι και ξεπουλημένοι, οι υποταγμένοι και συμβιβασμένοι, στάθηκαν όλοι στο πλευρό του Πατριάρχου και επικαλούνται συνεχώς «υπακοή στην προϊσταμένη μου αρχή!» Αρχή ωδίνων. Αρχή αντίχριστη, αρχισατανική, αρχή αναρχική διαβολεμένη. Κατήντησαν αυτοί οι κατηραμένοι, οι κολασμένοι! 


Και συ, ω συ, αναδείχτηκες, αναγνωρίστηκες ΑΓΙΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ της πραγματικής Μητέρας Εκκλησίας της Διαχρονικής.


Αυτούς ο Κύριος τους έκαμε εμετό, εσένα σου κάναμε Εικόνα! Αυτοί διέπραξαν συνουσία πνευματική, ένωση ανίερη και πορνική, εσύ Ιερόν εφήρμοσες Κανόνα! Αυτοί σε έστειλαν στη κόλαση, αλλά με σένα και γαρ ο Άδης επικράνθη, και σε εξέβρασε και σε εξανέστησε Άρχοντα Νινευή, Μάξιμο Ομολογητή, Θεόδωρο Στουδίτη Νέο! «Ναίων Ιωνάς εν μυχοίς θαλαττίοις, ελθείν εδείτο και ζάλην (Οικουμενισμού) απαρκέσαι. Νυγείς εγώ δε, τω τυραννούντος βέλει, Χριστέ προσαυδώ, τον κακών αναιρέτην, θάττον μολείν σε της εμής ραθυμίας!»




Συγχώρα με Άγιε, την ραθυμία. Οίδας μου την προθυμία, την Πίστη μας ο έσχατος να μη προδώσω. Σύ σύγγνωθι, ο Πρώτος και ο Έσχατος, το Άλφα και το Ωμέγα. Εκείνος, ο Καλέκας και οι όμοιοί του σύγχρονοι και σημερινοί, «ουκέτι, σύγγνωθι, οικονομίας τρόπος, αλλά παρανομίας και παραβάσεως των θείων κανόνων όφλημα!» (Θεοδώρου Στουδίτου, Θεοκτίστω Μαγίστρω,  PG 99, 984). Ξόφλημα Κανονικό, οι προεξοφλισμένοι!
 

Και οι σημερινοί, οι εξευτελισμένοι, εμπλέκονται ως αείποτε εμπλεκόμενοι, σε μιαν επάρατη και Θεομίσητη Αποσιώπηση και Παραβατική Παραποίηση του Βίου σου, την σεισμοποιό και τρανταχτή, την κεραυνοβόλο και εκκωφαντική, Παύση σου του Μνημοσύνου.
Για αυτό, Άγιέ μου, μίλησα στην αρχή για αγανάκτηση ιερή. Έψαξα λεπτομερώς, αναζήτησα στο Διαδύκτιο να δω ΠΟΙΟΣ και ΠΟΥ και ΕΑΝ κανείς θα αναφερθεί στο μεγάλο αυτό και συγκλονιστικό του Βίου σου γεγονός… ΤΙΠΟΤΑ. ΝΕΚΡΑ. ΙΣΚΑΡΙΩΤΙΛΑ. Τόσες ομιλίες, τόσα άρθρα, τόσα Ιστολόγια τάχα «Αντι-οικουμενιστικά», «σιγά, καλέ μου, σιγά!» τα Σιγονταρο-οικουμενιστικά, με άφοβη πένα και δυνατή γραφή.
 

ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΑ ΚΑΝΕΝΑΣ δεν αναφέρθηκε στην Περίτρανη και Παντοκρατορική Παύση του Μνημοσύνου του Πατριάρχου σου. Τόσοι πολλοί και ξακουστοί, τόσοι Πτυχιούχοι και Πανεπιστημιακοί, τόσοι Επίσκοποι και Πνευματικοί, ΑΚΡΑ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ ΣΙΩΠΗ!!!
 

Γιατί, Θεέ μου, γιατί; Γιατί, Άγιέ μου, τέτοια κατάντια και ντροπή… Το γνωρίζουν. Και πολύ καλά μάλιστα. Αλλά ΤΟ ΚΡΥΒΟΥΝ! Το συγκαλύπτουν και υποκύπτουν κλίνοντας γόνυ Μνημονεύσεως τω Βάαλ του Οικουμενισμού! Την ιστορική σου ΑΛΗΘΕΙΑ αποσιωπούν και το Βίο σου παραποιούν. ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΟ ΝΑ ΤΟ ΒΡΟΥΝ! Ο Θεός θα τους κρίνει και η Ιστορία η Εκκλησιαστική!
 

Εσύ βεβαίως, Άγιε, ξέρεις γιατί το κάνουν! Και μεις οι λίγοι οι μηδαμινοί, οι Αποτειχισθέντες, ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ πολύ καλά γιατί το κρύβουν… Διότι αυτόματα ΘΑ ΕΚΤΕΘΟΥΝ, θα ξεσκεπασθούν και θα εξευτελισθούν! Τα εκκλησιάσματά τους τότε, ενημερωμένοι και ξύπνιοι θα τους πουν:
 

– «ΕΦ’ ΟΣΟΝ ο Μέγας αυτός Πατήρ και ΑΓΙΟΣ, έπαυσε τη Μνημόνευση του Πατριάρχου, ΕΣΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟΝ ΜΙΜΗΣΘΕ; ΕΣΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΚΑΝΕΤΕ ΤΟ ΙΔΙΟ;;; Γιατί μόνο με τα χείλη σας, ξεδιάντροποι τον τιμάτε, με Πανηγύρια, με Συλλείτουργα και Χοροστασίες-Χοιροστασίες;»
 

Για αυτό θρηνώ κι αγανακτώ μαζί τους, Άγιε, είναι ΔΕΙΛΟΙ, είναι ΜΙΚΡΟΙ, μικρόψυχοι και χλιαροί. Τρέμουν και φοβούνται την του Μοναρχήσαντος Αυγούστου απειλή. Τους έχει δεμένους καλά. Εκβιασμένους δυνατά: «Μη τολμήσει κανείς και παύσει το Μνημόσυνον του Οικουμενικού του Πατριάρχου! Τις οδυνηρότατες και βαρύτατες συνέπειες ΘΑ ΥΠΟΣΤΕΙ!»
 

 Και αντί από δαύτους ν΄ ακουστεί το «τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού», «ωχ, ωχ ωχ και ουχουχού, του κακού μας του καιρού και του μοιραίου, «τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Βαρθολομαίου!» «Μη γίνουμε και μεις, σχισματικοί… Μη βρεθούμε εκτός της Κιβωτού», εκτός θρόνου και μισθού, δίχα δόξης και βολέματος ενοριακού….
Και ακούνε τη φωνή σου, Άγιε, εξ΄ ουρανού:
«Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού, θλίψις ή στενοχώρια ή διωγμός ή λιμός ή γυμνότης η κίνδυνος ή μάχαιρα, καθώς γέγραπται ότι ένεκα σου θανατούμεθα όλην την ημέραν, ελογίσθημεν ως πρόβατα σφαγής, αλλ΄ εν τούτοις πάσιν υπερνικώμεν δια του αγαπήσαντος ημάς. Πέπεισμαι γαρ ότι ούτε θάνατος, ούτε ζωή, ούτε άγγελοι, ούτε αρχαί, ούτε δυνάμεις, ούτε ενεστώτα, ούτε μέλλοντα, ούτε ύψωμα, ούτε βάθος, ούτε τις κτίσις ετέρα δυνήσεται ημάς χωρίσαι από της αγάπης του Θεού, της εν Χριστώ Ιησού, τω Κυρίω ημών!»
 

ΑΥΤΟ ‘ναι των Πατέρων μας το «Δι΄ ευχών!» Αυτή είναι η ΑΛΗΘΕΙΑ, η Ιστορική. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, διέκοψε τη Μνημόνευση του Φιλοπαπικού του Πατριάρχου, Ιωάννου του Καλέκα, ενώ εκείνος είχε κάνει μόνο ένα 10% από τις παραβάσεις και τις βλάσφημες ενέργειες του Πατριάρχου Βαρθολομαίου.
 

Και το Άγιον Όρος; Ο Άθω, «τίποτα μη πάθω…» Αρκείται σε φυλλάδια και επιστολές. Τέτοιες επιστολές, ο Πατριάρχης και ο Πρωτοσύγκελός του, τις διπλώνουν με επιδεξιότητα και τις κάνουν χάρτινα αεροπλανάκια και χάρτινες βαρκούλες σα κι’ αυτές της Εναρκτήριας Γιορτής των Ολυμπιακών Αγώνων.
Παραδίπλα ένα ζευγάρι, “τγιτερίτικο, αγαπητικό, να χορεύει «εν λευκώ» και μετώπω τω γυμνώ, αγκαλίτσα το Οικουμενιστικό Ταγκό της Λίμνης των Κύκνων. Η Λίμνη η Καιομένη δεν αργεί, κι’ η του Γρηγορίου του Παλαμά Θεία Γιορτή, Αντιφωνεί με Επιφώνημα Αποστολικό και Διάψαλμα Αγιοπατερικό:
 

«Στώμεν Καλώς, Αποτειχισθώμεν Καλώς, Παύσωμεν την γλώτταν ημών από αρχιερατικού ονόματος κακού και χείλη ημών του μη λαλήσαι δόλον!»
Αυτό είναι όλον. Αυτό είναι το απλόν, ανώδυνον και Αγιοπατερικόν:

ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ. ΑΜΕΣΗ ΠΑΥΣΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ.

«Δι’ ευχών του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά και των λοιπών Αγίων Πατέρων ημών!»