Αδελφοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί.
Οι Φραγκολατίνοι, είναι αυτοί που είναι.
Είναι, οπως τους γνωρίζει η ιστορία και οπως τους περιγράφουν οι σημερινές εφημερίδες.
Βρώμα και δυσωδία.
Ενα ξένο σώμα, από το Σώμα της Εκκλησίας.
Μας ενδιαφέρουν, οι φαινομενικά, Ορθόδοξοι ρασοφόροι, που αποτελούν την αφρόκρεμα του Αρχιαιρεσιάρχου του Φαναρίου.
Σας ρωτούμε:
Σας εκφράζουν, οι παρακάτω;
Είναι, οι εκλεκτοί σας;
Αυτές, τις ασέβειες και αυτές τις απρέπειες, που συνεχώς και προκλητικώς εκβράζουν του έρκους των οδόντων τους, τις δέχεσθε;
Συμφωνείτε με αυτές;
Αν όχι γιατί δεν τους αποδοκιμάζετε;
Γιατί τους ανέχεσθε;
Γιατί δεν αποτειχίζεσθε από αυτούς;
Αυτή δεν είναι η υποχρέωσί σας;----------------------------
Οικουμενιστική συνάντηση στο Φράιμπουργκ – “Ορθόδοξοι και Ρωμαιοκαθολικοί αναγνωρίζουν ότι αποτελούν αδελφές Εκκλησίες"
Ελβετία - Στις 8 και 9 Μαΐου 2012 στο Fribourg, πραγματοποιήθηκε συνάντηση
Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών με πρωτοβουλία της Ελβετικής Διάσκεψης των Ρωμαιοκαθολικών Επισκόπων. Ο Ορθόδοξος Μητροπολίτης
Ελβετίας Ιερεμίας (Πατριαρχείο
Κωνσταντινουπόλεως) και ο Ρωμαιοκαθολικός
Επίσκοπος Norbert Brunner στο κοινό
ανακοινωθέν δήλωσαν ότι κύριος σκοπός της συνάντησης ήταν να “αναγνωρίσουν
ότι αποτελούν αδελφές Εκκλησίες αν και
έχουν κάποιες διαφορές στην κατανόηση
της διακονίας του Επισκόπου Ρώμης"
Aktines
AΠΟΤΕΙΧΙΣΙ:
Ενημερώνουμε τους επισκέπτες μας για τους εικονιζομενους Ψευτοορθοδόξους!!! που ....πετροβολούν την Πίστι των Ορθοδόξων, με τις προδοτικές μειοδοσίες τους.
Ελβετίας Ιερεμίας, Λαμψάκου Μακάριος (βοηθός του Ιερεμία), Δυτικής Ευρώπης Ιωσήφ Ρουμάνος (με τα μαυρα γενεια) και Γενεύης και Δυτικής Ευρώπης Μιχαήλ που ανήκει στους Ρώσους της Διασποράς υπό τον μητροπ. Ιλαρίωνα που ενώθηκε με το πατριαρχείο της Μόσχας από τον Μάϊο του 2007 και ελεγαν αλλά και εμεις πιστεύαμε ότι θα αντιδρούσαν και θα επηρέαζαν εκ των έσω τους Ρώσους Οικουμενιστάς.
Ιδου ομως ποια ειναι τα αποτελέσματα της συγχρωτιστικής ανομίας και αποστασιας.
ΕΚΑΣ ΟΙ ΒΕΒΗΛΟΙ.
_i%20sfagi_ton%2012_mitropoliton_montaz.jpg)
Οι 15 ΔΙΑΦΟΡΕΣ:
ΑπάντησηΔιαγραφή1/ Οντολογία της Θεότητας
2/ Ουσία και Ενέργεια του Θεού
3/ Ικανοποίηση της θ. δικαιοσύνης
4/ Προπατορικό αμάρτημα
5/ Απόλυτος προορισμός
6/ Εκπόρευση του αγίου Πνεύματος
7/ Παπικό πρωτείο
8/ Παπικό αλάθητο
9/ Αξιομισθίες αγίων
10/ Μυστήρια
11/ Μαριολατρεία
12/ Κοσμική εξουσία
13/ Παρεκκλήσεις από τους Κανόνες
14/ Παρεκκλίσεις από την Παράδοση
15/ Διάφορες στρεβλώσεις (αγάλματα αγίων, αγιογράφηση σωματικών οργάνων, απεικόνιση Θεού Πατέρα, χρήση μουσικών οργάνων, Ναοδομία, Πολυφωνική χορωδία, Θρησκευτικός συναισθηματισμός, Μετουσίωση Τιμίων Δώρων, Άζυμος άρτος, Διαχωρισμός πιστών από κληρικούς, Θαύματα Θεού, Δημιουργία κόσμου από τη θ. ουσία, Θρησκειοποίηση των εκκλ. γεγονότων, Ενδημούσες Σύνοδοι, Τιτουλάριοι Επίσκοποι, Εθνοφυλετισμός,
Συγχωροχάρτια, Ιερή Εξέταση, Ιερές γλώσσες, Παραχαράξεις Διατάξεων: ψευδοκλημέντια επιστολή, ψευδοβασίλειος αναφορά, ψευδοκωνσταντίνειος δωρεά, ψευδοϊσιδώρειες διατάξεις).
ΙΚ
Η ικανοποίηση της Θείας Δικαιοσύνης δεν αποτελεί διαφορά των Ορθοδόξων απ τους Ρωμαιοκαθολικούς.Απαντά σε πάμπολλα κείμενα πολλών πατέρων.Ενδεικτικά αναφέρουμε τον άγιο Νικόλαο τον Καβάσιλα στην εν Χριστώ ζωή,τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη στον Αόρατο Πόλεμο,τον άγιο Νεκτάριο στο έργο του περί Επιμελείας Ψυχής κ.ο.κ.Και δεν είναι μόνο αυτοί που παραδέχονται την ικανοποίηση της Θείας Δικαιοσύνης.Υπάρχει πληθώρα πατερικών χωρίων που δεν παρατίθενται λόγω ελλείψεως χώρου και χρόνου.Δυστυχώς οι Γιανναράς και Ρωμανίδης βλέπουν παντού δικανισμό.Τι εννοεί ο ΙΚ όταν μιλάει για θρησκειοποιήση εκκλησιαστικών γεγονότων;Μήπως διάβασε το σχετικά πρόσφατο βιβλίο του Γιανναρά ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΙκανοποίηση της θείας δικαιοσύνης
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ/
Ένα από θεολογικά ζητήματα, που χωρίζουν Ανατολή και Δύση είναι και το θέμα της ικανοποιήσεως της θείας δικαιοσύνης. Συγκεκριμένα, ενώ η Ορθόδοξη Εκκλησία πρεσβεύει, ότι ο θάνατος είναι δημιούργημα του διαβόλου, ο δε Λόγος εσαρκώθη για να καταποντίσει το κράτος του θανάτου («θανάτω θάνατον πατήσας»), πράγμα που έγινε με την σταύρωση και ανάστασή Του, για την ΡΚαθολική «εκκλησία» ο θάνατος είναι δημιούργημα του Θεού, ο δε Λόγος εσαρκώθη και εσταυρώθη, προς ικανοποίηση της θείας δικαιοσύνης και για να δώσει το καλό παράδειγμα της αγάπης και της υπακοής, ως προϋπόθεση ένωσης με τον Θεό, αυτός δε ο θάνατος θα καταργηθεί με την β΄ παρουσία.
Η ανωτέρω Ορθόδοξη θέση τεκμηριώνεται από πάμπολλους Πατέρες της Εκκλησίας (Άγιο Ειρηναίο, Μέγα Αθανάσιο, Κύριλλο Αλεξανδρείας, Γρηγόριο Θεολόγο, Ιωάννη Χρυσόστομο, Μάξιμο Ομολογητή, Νικόλαο Καβάσιλα, Γρηγόριο Παλαμά κ.ά.) και αποτελεί την επίσημη θέση της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ενώ η Ρωμαιοκαθολική «εκκλησία» βασιζόμενη σε Δυτικούς «πατέρες» (Αυγουστίνο, Αβελάρδο, Άνσελμο, Ακινάτο κ.ά.) εκφράζει την εντελώς αντίθετη δογματική θέση, που εδράζεται στην διαφορετική της άποψη, έναντι του προπατορικού αμαρτήματος και της δημιουργίας του Σατανά, τον οποίον θεωρεί ως όργανο και υπηρέτη του Θεού, προς τιμωρία του ανθρώπου ένεκα της θείας οργής (ενώ η Ορθόδοξη δογματική θέση είναι εκ διαμέτρου αντίθετη).
Προς επίρρωση των ανωτέρω αναφέρονται ολίγα τινά από πληθώρα Ορθοδόξων κειμένων περί του θέματος αυτού:
Α/ Ο άγιος Γρηγόριος Θεολόγος αναφέρει: «Δεύτερον δε, τις ο λόγος, Μονογενούς αίμα τέρπειν Πατέρα, ως ουδέ τον Ισαάκ εδέξατο παρά του πατρός προσφερόμενον, αλλ’ αντηλλάξατο την θυσίαν, κριόν αντιδούς του λογικού θύματος; Ή δήλον, ότι λαμβάνει μεν ο Πατήρ, ουκ αιτήσας, ουδέ δεηθείς, αλλά δια την οικονομίαν, και το χρήναι αγιασθήναι τω ανθρωπίνω του Θεού τον άνθρωπον. ιν’ αυτός ημάς εξέληται, του τυράννου βία κρατήσας, και προς εαυτόν επαναγάγη δια του Υιού μεσιτεύσαντος, και εις τιμήν του Πατρός τούτο οικονομήσαντος, ώ τα πάντα παραχωρών φαίνεται. Τα μεν δη Χριστού τοιαύτα, και τα πλείω σιγή σεβέσθω. Ο δε χαλκούς όφις κρεμάται μεν κατά των δακνόντων όφεων, ουχ ως τύπος δε του υπέρ ημών παθόντος, αλλ’ ως αντίτυπος. και σώζει τους εις αυτόν ορώντας, ουχ ότι ζη πιστευόμενος, αλλ’ ότι νενέκρωται, και συννεκροί τας υπ’ αυτόν δυνάμεις, καταλυθείς, ώσπερ ην άξιος. Και τις ο πρέπων αυτών παρ’ ημών επιτάφιος; Που σου, θάνατε, το κέντρον; Πού σου, άδη, το νίκος; Τω σταυρώ βέβλησαι, τω ζωοποιώ τεθανάτωσαι. Άπνους, νεκρός, ακίνητος, ανενέργητος, και, ει το σχήμα σώζεις όφεως, εν ύψει στηλιτευόμενος» (Λόγος με΄, Εις το Άγιον Πάσχα, 22, Migne, P.G., 36, 653).
B/ Ο καθηγητής Ι. Καρμίρης αναφέρει: «Ακόμη και ο όρος «ικανοποίησις» ή «Satisfactio» είναι ξένος προς τους Έλληνας Πατέρας» (Ετερόδοξοι επιδράσεις επί της ομολογίας του ΙΖ΄ αιώνος. Ιεροσόλυμα 1949, σελ. 64, σημ. 3).
ΙΚ
Β/
ΑπάντησηΔιαγραφήΓ/ Ο καθηγητής π. Ι. Ρωμανίδης αναφέρει: «Η εν τη Δύσει επικρατούσα περί απολυτρώσεως διδασκαλία είναι εν γενικαίς γραμμαίς η περί ικανοποιήσεως θεωρία του Ανσέλμου, η οποία δεν προϋποθέτει ως αναγκαίαν την συνεχή και αδιάκοπον κοινωνίαν και παρουσίαν του Χριστού εν τοις σώμασι των πεφωτισμένων. όπου δε η προϋπόθεσις αύτη δια βιβλικούς λόγους απαντά, είναι δευτερευούσης σημασίας. Εφ’ όσον δια της σταυρικής θυσίας του Κυρίου ικανοποιείται η θεία δικαιοσύνη, δεν υπάρχει πλέον ουσιαστική ανάγκη της διαρκούς και πραγματικής εν τη Εκκλησία παρουσίας Αυτού προς σωτηρίαν των πιστών» (Το προπατορικόν αμάρτημα. Αθήνα 1992, σελ. 2-3).
Παρ’ όλο λοιπόν, που οι δογματικές θέσεις Ορθοδοξίας και Παπισμού είναι εκ διαμέτρου αντίθετες, καθότι εδράζονται σε διαφορετικές θεωρήσεις του θανάτου, του Σατανά, της πτώσης και της απολύτρωσης του ανθρώπου, παρ’ όλα αυτά εξακολουθούν και επιζούν οι επιδράσεις από την ΡΚαθολική και Προτεσταντική κατήχηση, κατάλοιπα του σχολαστικισμού και διαφωτισμού, της προσπάθειας δυτικοποίησης της Ορθοδοξίας, της βλαπτικής επίδρασης των ιδεών του Α. Κοραή, ο οποίος αντικατέστησε: α/ την κάθαρση της καρδιάς με την φιλοσοφική ηθική, β/ τον φωτισμό του νου με τον μεταφυσικό φωτισμό της διάνοιας και γ/ την θέωση με το τίποτε και τέλος της εκρίζωσης του μοναχισμού στην χώρα μας από την βαυαροκρατία. Έτσι φθάνουμε σήμερα να διαβάζουμε σε βιβλίο Ορθόδοξης κατήχησις : «..... δια τούτο ο Θεάνθρωπος προσέφερεν εαυτόν επί του Σταυρού ως σφάγιον εξιλαστήριον, αντιπροσωπεύσας μεν δια της ανθρωπίνης φύσεώς του τον πταίσαντα, παρασχών δε δια της θείας τοιαύτην αμύθητον αξίαν εις τον θάνατόν του, ώστε να κάμψη τα σπλάχνα του Απείρου Θεού. Κατ’ αυτόν τον τρόπον ο υπέρ ημών Σταυρωθείς ικανοποίησε την θείαν δικαιοσύνην, ειρηνοποίησε τα πάντα εν εαυτώ και εδώρησεν εις ημάς την απολύτρωσιν «δια του αίματος αυτού» (Εφεσ. α΄ 7)». (Ιερά Κατήχησις. π. Κ. ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ. Έκδοση ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΚΟΝIΑΣ, Αθήνα 1997, σελ. 56).
Δεν εκπλησσόμεθα για την παρείσφρηση τέτοιων ΡΚαθολικών δογμάτων σε Ορθόδοξη κατήχηση, γιατί δεν είναι τα μοναδικά, που έχουν εμφιλοχωρήσει, αλλά συγκλονιζόμεθα, όταν τέτοια κείμενα ακούγονται από αναγνώστες στις τράπεζες μονών του Αγ. Όρους, που θεωρείται πλέον ο εναπομείνας Φάρος της Ορθοδοξίας και από την πείσμονα άρνηση της αντικατάστασής των, μετά από σχετικές υποδείξεις. Πρέπει όμως κάποτε να αρχίσουμε, έστω και αργά να αντικαθιστούμε τέτοια κείμενα με αντίστοιχα Ορθόδοξα, ώστε τουλάχιστον να σταματήσουμε σαν Ορθόδοξοι να κατηχούμεθα με θέσεις, που έχουν χαρακτηρισθεί αιρετικές από το ίδιο το σώμα της Εκκλησίας μας.
ΙΚ
Θρησκειοποίηση του εκκλησιαστικού γεγονότος
ΑπάντησηΔιαγραφήΘρησκειοποίηση (= Γιανναρικός όρος) του εκκλησιαστικού γεγονότος ή ειδωλοποίηση (= Ρωμανιδικός όρος) του εκκλησιαστικού γεγονότος):
Α/
Ο τυπικά θρησκευτικός ατομοκεντρισμός, η εξατομικευμένη εκδοχή της πίστης, της ηθικής, του βιώματος. Η Εκκλησία καταντάει θρηκευτικός θεσμός υπηρετικός της ατομικής πίστης, αρετής, σωτηρίας. Σωτηρία στη δυτική σκέψη σημαίνει «υπερφυσική» ανταπόκριση του Υπερβατικού στην επιθυμία-απαίτηση του ανθρώπου να υπάρχει το ατομικό του εγώ αιώνια, να ζει ατελεύτητα σε απόλυτη ευτυχία. Έτσι, ο «πνευματικός αγώνας» του Χριστιανού είναι να μάχεται την ύλη, τις απαιτήσεις του σώματος, στο πεδίο της φυσικής ατομικής του οντότητας.
Υπάρχει κατάφαση στην ορμέμφυτη ανάγκη νοησιαρχικών μεταφυσικών βεβαιοτήτων. Το θρησκευτικό άτομο θέλει να κατέχει σίγουρη γνώση για το επέκεινα, να μπορεί να ελέγχει με τη νοητική του ικανότητα αυτή τη γνώση, να εξορκίζει με τη νοητική σιγουριά τον φυσικό φόβο του θανάτου. Έτσι, ατομοκεντρισμός και νοησιαρχία θα αναχθούν σε στοιχεία ταυτότητας του δυτικού ανθρώπου.
Η απολυτοποιημένη εμπιστοσύνη στην ατομική νοητική ικανότητα διαπλέκεται στο δυτικό άνθρωπο, με την εξίσου απολυτοποιημένη κατάφαση των συναισθηματικών παρορμήσεων, διαμορφώνοντας μια κλειστή αυτοαναφορική δυναμική, που μέσα στα όριά της εξαντλείται η παπική ανθρωπολογία και μεταφυσική. Το Θεό τον «συναντάει» μέσα του, ακριβώς, με τους όρους της ατομικής νοητικής βεβαιότητας και της ατομικής συναισθηματικής ευεξίας. Ο Θεός είναι «μέσα» στον ατομικό άνθρωπο και αυτή την ιδιωτική κατοχή την επικυρώνει ή το συναίσθημα ή η νοησιαρχική αποδεικτική ανάλυση, σύμφωνα με τους εξέχοντες της νοησιαρχίας, του αποδεικτικού θετικισμού και της ορθολογικής μεθόδου Αυγουστίνο, Άνσελμο, Θωμά Ακινάτη, Μ. Αλβέρτο κ.ά.
Η μεταγραφή της μαρτυρίας-διδασκαλίας της Εκκλησίας σε γλώσσα και σχήματα της νομικής παιδείας και της δικανικής εμπειρίας. Η νομική αυτή σχηματοποίηση βοηθάει, ώστε να επιτευχθεί εντυπωσιακή απλούστευση και εκλαΐκευση της χριστιανικής μαρτυρίας, έτσι ώστε να γίνεται προσιτή και σε ανθρώπους χαμηλής ή ανύπαρκτης πνευματικής καλλιέργειας. Όμως, ο νομικισμός αυτός παγιδεύει τις απλουστευτικές διασκευές στις απαιτήσεις μιάς θρησκευτικής άρνησης του εκκλησιαστικού γεγονότος και του Ευαγγελίου.
Στα καίρια θέματα της ερμηνείας του «προπατορικού αμαρτήματος» και της «ικανοποίησης της θ. δικαιοσύνης», ο χριστιανικός Θεός παύει να είναι Νυμφίος, εραστής μανικότατος του ανθρώπου και αποκαλύπτει ένα Θεό στυγνής εκδίκησης, αμείλικτο τιμωρό του συνόλου του ανθρωπίνου γένους, εξ αιτίας των πρωτόπλαστων, που έκαναν δυσάρεστη για το Θεό χρήση της ελευθερίας τους. Από την άλλη, ο ίδιος ο Θεός ταυτίζεται με την εικόνα «σαδιστή πατέρα», αφού δε διστάζει να θανατώσει με φρικτό θάνατο τον Υιό του, μόνο για να εισπράξει η δικαιοσύνη του ικανοποίηση αξίας ίσης με την προσβολή που του έγινε. Όπως λοιπόν ο Θεός ικανοποιεί με το σταυρικό θάνατο του Χριστού τη δικαιοσύνη του, γιατί αντίστοιχα και οι δίκαιοι στον παράδεισο να μην ευφραίνονται βλέποντας το βασανισμό των αμαρτωλών στην κόλαση, όπως καταλήγει συμπερασματικά ο Αυγουστίνος!
ΙΚ
Β/
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ευαγγέλιο της νίκης κατά του θανάτου μετασχηματίζεται σε θρησκεία τρόμου και κόλασης, αλλά και πανικού μιας προγραμματισμένης αβεβαιότητας. Αβέβαιο ποιος είναι ο «προορισμένος» από το Θεό για τη σωτηρία και ποιος ο κολασμένος, άλογα και αναίτια προγραμμένος, όσο κι αν προσπαθήσει να ευαρεστήσει το Θεό. Όχι μόνο εκδικητικός και σαδιστής ο Θεός του νομικισμού, αλλά και παράλογα άδικος προκειμένου να εξυπηρετηθεί η νοησιαρχική αιτιολόγηση της παγγνωσίας του. Η διδασκαλία περί απολύτου προορισμού του ανθρώπου θα σφραγίσει βασανιστικά, τόσο τον θρησκευτικό, όσο και τον κοινωνικό βίο της Δύσης και θα παρεισφρήσει έμμεσα και στην καθ’ ημάς Ανατολή. Επιζούν ακόμη, έστω και εξωραϊσμένα, οι μανιχαϊστικές αντιθέσεις ύλης και πνεύματος, σώματος και ψυχής, ηθικού βίου και σαρκικών ηδονών, που παράγουν την απαξίωση, τη βδελυγμία και τη φοβία για τη σεξουαλικότητα. Έτσι, ο Χριστιανισμός θα μετατραπεί σε μια θρησκεία ενοχών, τύψεων και άγχους, για τη σωματικότητα του ανθρώπου και την υλικότητα του κόσμου και θα ταυτιστεί με μια αποκρουστική και βασανιστική θρησκεία.
Οι Πατριάρχες και οι Προφήτες της Π. Διαθήκης, οι Απόστολοι και οι Προφήτες της Κ. Διαθήκης και οι διάδοχοί τους γνωρίζουν, ότι η θρησκεία είναι νόσος και ο γενικός αρχίατρος της νόσου αυτής είναι ο Κύριος της Δόξης και της Μεγάλης Βουλής Άγγελος. Αυτός θεράπευσε και προ της ενσάρκωσής του και μετά από αυτήν.
Ποια είναι όμως η νόσος; Στον εγκέφαλο υπάρχει το κέντρο της λογικής, στην καρδιά το κέντρο του νου. Η ενέργεια του νου εντός της καρδιάς στροβιλίζεται κυκλικά μέσα στην καρδιά με την προσευχή (καρδιακή προσευχή). Όταν αυτός ο στροβιλισμός ξεφύγει προς το κέντρο του εγκεφάλου (την λογική), τότε δημιουργείται βραχυκύκλωμα μεταξύ καρδιάς και εγκεφάλου, οπότε τα νοήματα του εγκεφάλου, που προέρχονται από τον περιβάλλοντα χώρο και κόσμο, γίνονται νοήματα της καρδιάς και τότε εκδηλώνεται η ασθένεια της επίδρασης του περιβάλλοντος κόσμου στην καρδιά και ο ασθενής προσβάλλεται από την ασθένεια του περιβάλλοντος κόσμου, γίνεται δηλαδή δούλος του κόσμου και των παθών του.
Θρησκεία είναι η ταύτιση του ακτίστου (Θεού) με το κτιστό δηλ. η ταύτιση παραστάσεων του ακτίστου με νοήματα της ανθρώπινης σκέψης, που είναι το θεμέλιο της λατρείας των ειδώλων, η ταύτιση δε των περί Θεού νοημάτων και ρημάτων της Αγ. Γραφής με το άκτιστο ανήκει και αυτή στον κόσμο της ειδωλολατρίας και είναι το θεμέλιο όλων των αιρέσεων. Το να συγχέει λοιπόν κάποιος τις περί Θεού αντιλήψεις και σκέψεις με τον Θεό, είναι από Ορθόδοξη άποψη ειδωλολατρία, αλλά και από επιστημονική άποψη αγραμματοσύνη.
Η σύμπλευη λοιπόν των Γιανναρικών (Α) και των Ρωμανιδικών (Β) απόψεων είναι γεγονός, το θέμα όμως είναι αν αυτό το γεγονός έχει γίνει κατανοητό, δηλ. ότι η Εκκλησία και όλα τα εκκλησιαστικά γεγονότα εντός αυτής έχουν μετατραπεί σε θρησκειοποιημένα γεγονότα δηλ. σε ειδωλοποιημένα γεγονότα και εάν αυτό μπορεί να γίνει αντιληπτό από εκείνους, που έχουν γαλουχηθεί -άθελά τους- στα νάματα του Παπισμού και του Προτεσταντισμού και που πασχίζει να μας το δώσει να το καταλάβουμε και ο π. Δανιήλ Αεράκης.
Σημειώνεται, ότι στην κρίση μας δεν πρέπει να εμφιλοχωρεί η προκατάληψη και ότι, ότιδήποτε γράφει κάποιος είναι λανθασμένο. Μπορεί ακόμη και στα σκουπίδια να βρει κανείς ένα διαμάντι, δηλ. μια αλήθεια.
ΙΚ
Οι ιδεοληψίες και οι στοχασμοί των Ρωμανίδη και Γιανναρά δεν συνιστούν φευ!Θεολογία!Οι προσωπικές μας φιλοσοφικές πεποιθήσεις και οι εξ αυτών απορρέουσες ερμηνείες των θεολογικών ζητημάτων δεν μπορούν επ ουδενί να σφραγιστούν με τη σφραγίδα της θεολογικής αυθεντίας.Στην καλύτερη,για τους Ρωμανιδο-Γιανναράδες, περίπτωση το θέμα είναι θεολογούμενο.Οι υπέρ της ικανοποιήσεως της Θείας Δικαιοσύνης απόψεις ικανού αριθμού πατέρων είναι σαφείς.Ενώ οι δήθεν αντιτιθέμενες υπόκεινται σε διάφορες ερμηνείες.Αποτελεί βλασφημία να υποστηρίζουμε ότι η ικανοποίηση της Θείας Δικαιοσύνης υποδηλώνει μία σαδιστική απαίτηση του Θεού-Πατέρα για ικανοποίηση.ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΝΟΗΜΑ.Απλά μία απ τις ιδιότητες του Θεού είναι και η δικαιοσύνη που ικανοποιείται αντικειμενικά.Ο Θεός δεν είναι μόνο αγάπη.Είναι και δικαιοσύνη.Και θα κρίνει στη Δευτέρα Παρουσία με δικαιοσύνη.Και θα επιβάλλει ΑΙΩΝΙΕΣ ΠΟΙΝΕΣ.Σκανδαλίστηκε κανένας;Ας σκανδαλίστηκε!Η Εκκλησία αυτό πιστεύει και κηρύττει από της ιδρύσεώς της!Να διορθώσουμε και το Θεό και Την Εκκλησία Του λοιπόν!Θα τον χαρακτηρίσουμε και γι αυτό το γεγονός σαδιστή;Μήπως να του πούμε ότι πρέπει να αλλάξει γνώμη και να μην κολάσει αιώνια τους αμετανόητους αμαρτωλούς;Πότε θα υποτάξουμε επιτέλους τις ιδεοληψίες μας και το λογικισμό μας στα όσα πρεσβεύει η Εκκλησία;Δυστυχώς ο ορθολογισμός κάποιων τους ώθησε να αρνηθούν και την αιωνιότητα της κολάσεως!Εκεί καταντήσαμε!Αξίζουν θερμά συγχαρητήρια στους Αγιορείτες που αρνούνται να παύσουν την ανάγνωση των βιβλίων στα οποία επέπεσε η μήνις των όψιμων αναθεωρητών!Εδώ ψυχές χάνονται κι εμείς θεολογούμε στοχαζόμενοι και στοχαζόμαστε θεολογώντας!Αντί να κοιτάξουμε πώς θα προαχθούμε στην κατά Χριστόν ζωή και θε κερδίσουμε τον Παράδεισο επιτείνουμε τη σύγχυση!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ο ορθοδοξότατος καθηγητής Ανδρέας Θεοδώρου υποστηρίζει την ορθότητα της απόψεως περί της ικανοποιήσεως της Θείας Δικαιοσύνης στο υπέροχο βιβλίο του με τίτλο ΒΑΣΙΚΗ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ-ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΕ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΣΥΜΒΟΛΙΚΑ.Αναφέρει σχετικά στη δελίδα 131 του προαναφρεθέντος πονήματος:κατά την ορθόδοξη πίστη η σταυρική θυσία του Κυρίου είναι δραστική,σώζουσα τον άνθρωπο απ την αμαρτία.Σ αυτή δε γίνεται λόγος κατά πόσον η θυσία του Χριστού καλύπτει ή υπερβάλλει τα ανθρώπινα αμαρτήματα.Διδάσκει απλώς ότι η θυσία του Κυρίου ΙΚΑΝΟΠΟΙΕΙ ΠΛΗΡΩΣ ΤΗ ΘΕΙΑ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ,ΑΙΡΟΥΣΑ ΤΗΝ ΕΝΟΧΗ ΚΑΙ ΤΙς ΠΟΙΝΕΣ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ,χωρίς αυτή να έχει ανάγκη άλλης ικανοποιήσεως για να συγχωρήσει τον αμαρτωλό άνθρωπο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ `ΤΥΦΛΟΙ ΟΔΗΓΟΙ ΤΥΦΛΩΝ`
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν θα ήταν πρόβλημα οποιαδήποτε προτίμηση, αν έτσι αναπαυόμαστε, αλλά πρόβλημα υφίσταται στις περιπτώσεις που η "θρησκειοποίηση" καταστή ersatz (ερζάτς), υποκατάστατο του "εν πνεύματι και αληθεία". Καλώς συνεπώς το θέτει ο ΙΚ, και όλοι όσοι έτσι το εννοούν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤί προσφέρει άραγε, το κεράκι, πλην μερικών ευρώ στο παγκάρι και μπόλικης ατμοσφαιρικής ρύπανσης, μονοξειδίου και διοξειδίου του άνθρακα και καρκινογόνων ουσιών εντός του ναού, από την τηκόμενη παραφίνη; Δεν είναι φυσικά και κακό. Κακό είναι όταν κάποιος νομίζει, ότι είναι υποχρεωτικό, ή, κυρίως, ότι ανάβοντας ένα κερί, σώθηκε και ας δοκεί ή πράττει χίλια δυο μη συμβατά με την ομολογία πίστεως.
Ενεός
Η ικανοποίηση της Θείας Δικαιοσύνης δεν έρχεται σε αντίθεση με την αγάπη του Θεού προς το πλάσμα του.Ο αείμνηστος π.Σπυρίδων Μπιλάλης στο μνημειώδες δίτομο σύγγραμμά του για τις σχέσεις Ορθοδοξίας και παπισμού ενώ αναφέρει και αναλύει πλείστες όσες διαφορές βασιζόμενος και στην πατερική γραμματεία πουθενά δεν κάνει λόγο για την ικανοποίηση της Θείας Δικαιοσύνης σαν αιτία διαφοράς ανάμεσα στις δύο Εκκλησίες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤονίσαμε, ότι δεν θα πρέπει να εμφιλοχωρεί η προκατάληψη στην κρίση κάποιων έργων διακεκριμένων θεολόγων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο να χαρακτηρίζονται οι Γιανναράς και Ρωμανίδης ψευτο-θεολόγοι ασφαλώς εμπίπτει σ' αυτό που αναφέραμε, ως προκατάληψη. Ασφαλώς "παίρνει και η μπάλα" τους Ναυπάκτου και Μεταλληνό, που υπερασπίζονται με πάθος τη θεολογία Ρωμανίδη. Ψευτο-θεολόγοι και αυτοί!
Όσον αφορά τον ορθοδοξότατο Α. Θεοδώρου, τα πυρά από έναν συνάδελφό του:
"Στο έργο του «Η ουσία της Ορθοδοξίας» καταγράφεται πως η ικανοποίηση της θείας δικαιοσύνης είναι διδασκαλία ορθόδοξη!: «Επί του σταυρού ο Σωτήρ αναλαβών πάσας του κόσμου τας αμαρτίας και γενόμενος υπέρ ημών κατάρα, υπήνεγκεν ανθ’ ημών όλας τας εκ της αμαρτίας ποινάς και δη τον θάνατον, όσα πάντα έπρεπε να υποστή το αμαρτήσαν των ανθρώπων γένος. Δια του αίματός του ο Χριστός ικανοποίησε πλήρως την θείαν δικαιοσύνην, την απαιτούσαν την τιμωρίαν του παραβάτου». Ωστόσο κατά την ορθόδοξη θεολογία (και μάλιστα κατά την ουσία της) ούτε ο θάνατος, ως αρρώστια και φθορά, είναι ποινή ούτε ο σκοπός της σωτηρίας είναι η ικανοποίηση της θείας δικαιοσύνης. Βιβλικά και πατερικά κείμενα, που κάνουν λόγο για το θάνατο του Χριστού «ως λύτρον», απλώς αναφέρονται στις γνωστές εικόνες απελευθέρωσης των δούλων και φυσικά έχουν σκοπό να παρουσιάσουν τη σωτηρία ως απελευθέρωση από τον τύραννο Διάβολο και την αμαρτία και εν πάση περιπτώσει πουθενά δεν κάνουν λόγο για ικανοποίηση της θείας δικαιοσύνης" (Ν. Ματσούκα, Δογματική). Ψευτοθεολόγος και αυτός, όπως και ο Καρμίρης!.
ΙΚ
Κανείς δεν αποκάλεσε ψευτοθεολόγους τους Γιανναρά και Ρωμανίδη.Απλά τονίστηκε ότι οι προσωπικοί στοχασμοί και οι φιλοσοφικές μας απόψεις δεν μπορούν να περιβληθούν το κύρος της θεολογικής αυθεντίας.Μην ξεχνάμε ότι ο πολύς Ρωμανίδης αμφισβήτησε την αγιότητα του αγίου Αυγουστίνου ενώ η Εκκλησία μας ανέκαθεν τον τιμούσε σαν άγιο παρά τα δογματικά του λάθη.Επ ευκαιρία να σημειωθεί ότι σχετικώς προσφάτως εκδόθηκε ένα αξιολογότατο πόνημα του αειμνήστου π.Σεραφείμ Ρόουζ,απ τις εκδόσεις ΜΥΡΙΟΒΙΒΛΟΣ, με τίτλο Η ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΞΗΣΙΑ στο οποίο πανηγυρικά και με πλειάδα ατράνταχτων επιχειρημάτων αποδεικνύεται η αγιότητα του ιερού Αυγουστίνου.Είναι χαρακτηριστικό πως ο άγιος Αυγουστίνος προς το τέλος της ζωής του έβγαλε ένα βιβλίο με τίτλο ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΕΙΣ όπου αναθεωρεί κάποιες αστοχίες του και στο οποίο προτρέπει όσους ασχοληθούν μ αυτό να διορθώσουν και να απορρίψουν στο μέλλον όσα απ τα γραφόμενά του δε συμφωνούν με τις θέσεις της Εκκλησίας.Φυσικά οι κατήγοροι του αγίου κάνουν τουμπεκί γι αυτό το θέμα.Εν πάσει περιπτώσει πρέπει να είμαστε προσεκτικοί με τους Γιανναρά και Ρωμανίδη όπως και με το μακαρίτη Ματσούκα που εξεθείασε τον αντίχριστο και βλάσφημο Καζαντζάκη και που τα μασούσε για την αιωνιότητα της κολάσεως.Αναφορικά με τον Καρμίρη καλό θα είνια κάποιοι να μην τον επικαλούνται όποτε τους συμφέρει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν "οι ιδεοληψίες και οι στοχασμοί των Ρωμανίδη και Γιανναρά δεν συνιστούν φευ! θεολογία!" τότε τι συνιστούν, αν μη τι άλλο παρά ψευτοθεολογία;
ΔιαγραφήΌσο για τον Καρμίρη, γραπτά του παραθέσαμε: «Ακόμη και ο όρος «ικανοποίησις» ή «Satisfactio» είναι ξένος προς τους Έλληνας Πατέρας» (Καρμίρη Ι. Ετερόδοξοι επιδράσεις επί της ομολογίας του ΙΖ΄ αιώνος. Ιεροσόλυμα 1949, σελ. 64, σημ. 3). Άρα, Καρμίρης κατά Θεοδώρου, που γράφει για ικανοποίηση της θ. δικαιοσύνης.
ΙΚ