Ομολογία

Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΔΟΓΜΑΤΟΣ

ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ

 

 

 

Ἕνα κείμενο ποὺ μιλᾶ γιὰ Δογματικὰ θέματα, λίγοι τὸ ἀγγίζουν. Ἀρκούμαστε στὴν εὔπεπτη τροφή. Κι ὅμως στὴν ἄγνοιά μας αὐτὴ στηρίζονται οἱ νεόκοποι «πατέρες» τοῦ Φαναρίου (Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, Περγάμου Ἰωάννης (Ζηζιούλας) καὶ οἱ μαθητές του, ὅπως ὁ Προύσης Ἐλπιδοφόρος) γιὰ νὰ μᾶς «ἀλλάξουν κυριολεκτικὰ τὴν Πίστη».

 

 

Παραθέτουμε τὸ παρακάτω κείμενο ἀπὸ τὸ ἱστολόγιο τοῦ "Ἀμέθυστου", ποὺ ἀποκαλύπτει τὶς αἱρετίζουσες θέσεις Ζηζιούλα καὶ Γιανναρᾶ, ὄχι γιὰ νὰ γίνουμε –διαβάζοντάς το– ξαφνικά ὅλοι θεολόγοι, ὅσο γιὰ νὰ ὑποψιαστοῦμε (μὲ τὰ λίγα ἢ πολλὰ ποὺ θὰ καταλάβουμε) τὴν νοθεία τῆς Πίστεως ποὺ συντελεῖται ἀπὸ φιλοσοφοῦντες θεολόγους ἢ θεολογοῦντες φιλοσόφους καὶ νὰ περιμένουμε μιὰ ἀπάντηση ἀπὸ τοὺς κατ’ ἐξοχὴν ὑπερμάχους τῶν Διαλόγων! 

 

 

Ἀλλὰ καὶ νὰ κατανοήσουμε, ἐπιτέλους, ὅτι δυστυχῶς, οἱ περισσότεροι ἐπίσκοποι καὶ οἱ ποιμένες, ποὺ κύριο ἔργο ἔχουν τὴν διδασκαλία καὶ τὴν ὑπεράσπιση τῆς Πίστεως, ἀδιαφοροῦν γιὰ τὴν κατήχηση τοῦ λαοῦ καὶ ἀσχολοῦνται μὲ ἐθνικὰ καὶ πολιτικὰ κηρύγματα, μὲ συσσίτια καὶ πανηγύρεις, ἀφήνοντες ἐλεύθερο τὸ χῶρο, ὥστε οἱ ...αἱρετικοὶ οἰκουμενιστὲς νὰ διαμορφώνουν(!) ὕπουλα καὶ προοδευτικὰ τὴν γνώμην τῶν πιστῶν, στὰ καίρια θεολογικὰ θέματα τῆς Πίστεως! Καὶ μετ’ αὐτῶν, ἀντὶ νὰ τοὺς ἐλέγξουν, συμπανηγυρίζουν, συμποσιάζονται καὶ συλλειτουργοῦν!!!

 

 

Ὑπόψιν, ὅτι ἔχει ὑποβληθεῖ πρὸς τὴν Ἱ. Σύνοδο κατοχυρωμένη καταγγελία τῶν αἱρετικῶν θέσεων τοῦ μητροπολίτου Περγάμου κ. Ἰωάννη Ζηζιούλα (κακόδοξων δηλ. θέσεων, ποὺ "θαυμάζονται" ὡς ὑψηλὴ καὶ πρωτότυπη θεολογία ἢ φιλοσοφία καὶ διακινοῦνται ἐπί δεκαετίες καὶ στὸν ὀρθόδοξο χῶρο), ἀλλ' ἡ Ἱ. Σύνοδος οὐδὲν ἐνδιαφέρον ἔδειξε ὣς τώρα, ἂν καὶ τὴν καταγγελία αὐτὴ κατέθεσαν διαδοχικὰ δύο σύλλογοι (τὸν Δεκέμβριο 2011 καὶ τὸν Μάρτιο 2012), ὑπογεγραμμένη ἀπὸ 300 περίπου πιστούς, καὶ δημοσιευμένη στὴν θρησκευτικὴ ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος Τύπος».

Π.Σ.

Πηγή:

http://amethystosbooks.blogspot.com/2012/05/blog-post_970.html

ΔΙ’ ΕΥΧΩΝ 

 

ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΗΜΩΝ

Ο ΚΑΙΡΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Ο ΚΑΙΡΟΣ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

Εἶναι καιρὸς νὰ ξεσκονίσουμε καὶ νὰ καθαρίσουμε λίγο, μὲ τὴν βοήθεια τῶν ὑστέρων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, μὲ τοὺς ὁποίους δὲν καταπιάνονται οἱ αἱρετικοὶ τῆς σήμερον, τὶς κενολογίες ποὺ ἀκοῦμε περὶ Ἁγίας Τριάδος, ἀπὸ τοὺς Ρώσους θεολόγους καὶ τοὺς ρωσόφιλους Ζηζιούλα καὶ Γιανναρᾶ.

 

Ὁ Μπουλγκάκοφ, ὁ ὁποῖος εἶναι ἴσως ὁ πιὸ ἀγαθὸς καὶ ἀνόητος θεολόγος τῶν Ρώσων τῆς διασπορᾶς ποὺ μᾶς ἀλλάξαν τὴν πιστή, ἐπιμένει νὰ ὁρίσει τὴν Ἑνότητα τῆς Ἁγίας Τριάδος, διότι δὲν ἐπετεύχθει ἀπὸ τοὺς Πατέρες καθὼς δὲν καθόρισαν τὴν ἐσωτερικὴ συσχέτιση τῶν Ἁγίων Προσώπων, τῶν Τρι-Ἐγώ. Τὴν προβληματικὴ αὐτὴ υἱοθέτησε τυφλὰ καὶ ὁ Ζηζιούλας καὶ διὰ τῆς  ἀναλογίας καὶ ὁ Γιανναρᾶς. Καὶ ὅλοι τοὺς ἔχουν ἐπιδοθεῖ μὲ ζῆλο νὰ εἰσάγουν στὴν θεολογία τὴν συνείδηση, στὴν θέση τοῦ Εἶναι, ὅπως εἶχε διαμορφωθεῖ ἀπὸ τὸν Σχολαστικισμό, ἀλλὰ ὄχι ἀπὸ τοὺς Ὀρθοδόξους Πατέρες, ὅπως ἔχει ἤδη ἐπιτευχθεῖ ἡ ἐπιχείρηση αὐτὴ καὶ στοὺς προτεστάντες καὶ στοὺς καθολικούς.

Γιὰ νὰ τὸ κατορθώσουν, νὰ ὁρίσουν δηλαδὴ σχέσεις μεταξὺ τριῶν ΕΓΩ, στὴν Ἁγία Τριάδα, κατήργησαν τὴν οὐσία τοῦ Θεοῦ, διότι τὴν ἑρμήνευσαν καὶ αὐτοὶ Σχολαστικά, ὄχι ὅπως εἶχε ὁρισθεῖ ἀπὸ τοὺς Ἀρχαίους. Καὶ παλεύουν λυσσαλέα νὰ στριμώξουν τὸ δόγμα στὰ γυμνὰ Θεῖα πρόσωπα. Ἐπινοοῦν Μοναρχίες, Ἱεραρχίες, ἀριθμήσεις, εἰκονισμοὺς καὶ στὴν αἰώνιο καὶ στὴν οἰκονομικὴ Τριάδα, κηρύττουν τὴν Σωτηρία ὅλων ἅπαξ διὰ παντὸς καὶ ἀγωνίζονται γιὰ τὴν Σωτηρία τοῦ κόσμου. Ἐπινοοῦν τέρατα καὶ σημεῖα. ΤΟ ΠΡΩΤΕΙΟ (σ.σ. Οἱ ὑπογραμμίσεις δικές μας).

 

Ἂς ἀκούσουμε λίγο τοὺς Πατέρες, στὰ θέματα αὐτά!

Ὅσον ἀφορᾶ τὴν Μοναρχία τοῦ Πατρός ποὺ διαφημίζουν διάφοροι Καζανόβες τοῦ Πατριαρχείου, ὁ Γρηγόριος Παλαμᾶς, στὸ περὶ ἑνώσεως καὶ διακρίσεως, γράφει: «Οὐ γὰρ εἰς ἓν αἴτιον καὶ μίαν ἀρχὴν ἀναίτιον, ἀναφέρουσι τὰ πάντα. Ἡ οὐσία εἶναι αἰτία τῶν ἐνεργειῶν. Οὐδεμία ἐνέργεια εἶναι αὐθυπόστατος. Ὑπέρκειται αὐτῶν κατὰ τὸ αἴτιον. Ὡς ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ πρὸ τῶν αἰώνων ἐννοοῦμε τὴν ζωή, τὴν ἀθανασία, τὴν ἁπλότητα, τὴν ἀπειρία, ὅλα τὰ φύσει περὶ τὸν Θεόν. Τὸ ἀγαθὸν καὶ τὸ ὑπερούσιον, τὸ ἄναρχον καὶ τὸ ἄπειρον κ.τ.λ. εἶναι περὶ τὸν Θεὸν ἐξ’ ἀϊδίου.

Ἡ θεοποιὸς δωρεὰ τοῦ πνεύματος, τῆς ὁποίας ὑπέρκειται ὁ Θεὸς κατ’ οὐσίαν, ὀνομάζεται ἀγένητος Θέωσις ἀλλὰ καὶ Θεότης.

Μάξιμος Ὁμολογητής: κεφ. Θεολογικὰ 2.86: Η ΘΕΟΠΟΙΟΣ ΔΩΡΕΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ: Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Ἡ Βασιλεία τοῦ Χριστοῦ εἶναι κάτι ὑπὲρ τοὺς αἰῶνας, εἶναι δὲ ἡ κληρονομία τῶν σωζομένων! Θὰ κληρονομήσουν τὴν φύσιν καὶ οὐσίαν τοῦ Θεοῦ; Ὄχι βέβαια, ἀλλὰ τὴν θεοποιὸν Χάριν καὶ τὴν Θείαν Βασιλείαν, ἡ ὁποία ἂν καὶ δὲν εἶναι Φύσις (ἐφόσον ἡ φύσις ἀμέθεκτος), εἶναι ὅμως φυσικὴ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ ἀκολουθοῦσα φυσικῶς τὸν Θεὸν καὶ παρατηρουμένη περὶ αὐτὸν ἀχωρίστως. Εἰς ἡμᾶς τὸ πνεῦμα εἶναι ὡς δῶρον Θεοῦ, ἀλλὰ δῶρον ζωῆς, δῶρον ἐλευθερίας, δῶρον δυνάμεως. «Διὰ τοῦτο καὶ εἶναι ὁμότιμον μὲ τὸν δώσαντα».

Καταργώντας τὴν οὐσία λοιπὸν καταργεῖται ἡ Βασιλεία, ἡ μετάνοια. Ἡ Σωτηρία ἡ ἴδια καθίσταται Ματαία. Εἰκονική. Μόνη ζωὴ ἡ ἀναλογία. Γινόμαστε ποιητικὲς μεταφορές, διότι ἡ ἀναλογία εἶναι πάνω ἀπ’ ὅλα λογοτεχνικὸ εἶδος. Ἡ πίστις μας ματαία, διότι ἡ θέωσις εἶναι ἡ μυστικὴ ἀνάσταση. Καὶ ὅμως αὐτοὺς τοὺς ματαιόδοξους τοὺς ἀνεχόμαστε καρτερικὰ νὰ σβύνουν ἀπὸ τὴν Μνήμη τῆς Ἐκκλησίας τὴν δυνατότητα τῆς Σωτηρίας μας! ΠΕΡΙΕΡΓΩΣ!

«Οὗ μικρὸν» ἐν τοῖς περὶ Θεοῦ τὸ παραμικρὸν (Παλάμας, περὶ ἑνώσεως καὶ διακρίσεως.

«Τὸ εἶναι αἴτιον» τυγχάνει ἀκοινώνητον, ἰδίωμα τῆς πατρικῆς ὑποστάσεως ἡ οὐσία θεωρεῖται τὸ περιεχόμενον τῆς ὑποστάσεως. Τὰ ὑποστατικὰ (σχέσεις) δὲν ἱδρύουν τὴν ὑπόστασιν οὔτε ταυτίζονται μετ’ αὐτῆς ἀλλὰ τὴν χαρακτηρίζουν. Εἶναι σημεῖα τῆς ἀρρήτου διαφορὰς τῶν προσώπων. Ἡ σχέσις εἶναι σχέσις διαφορὰς καὶ ὄχι σχέσις ἀντιθέσεως.

Ἡ λέξις «ΠΑΤΗΡ» χρησιμοποιεῖται γιὰ νὰ ἐπισημάνει τὴν πρωταρχικὴν καὶ προαιώνιον «παρθενίαν» τοῦ Θείου Εἶναι. Ὁ «ΠΑΤΗΡ» εἶναι «παρθένος πατὴρ» ὁ ἐν παρθενία πρὸ πάντων τῶν αἰώνων γεννῶν τὸν παρθένον Υἱὸν καὶ ἐκπορεύων τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Εἶναι ἡ θεόγονος Θεότης.

Ὁ Υἱὸς εἶναι ἡ παρθενία τοῦ Πατρός, ὁ ἐκ τοῦ Παρθένου Πατρὸς πρὸ αἰώνων γεννημένος, προοριζόμενος νὰ γεννηθεῖ ἐπ’ ἐσχάτων ἐκ παρθένου Μαρίας.

Ἡ Γέννησίς Του εἶναι γέννησις ἐκ τῆς οὐσίας τοῦ Πατρὸς κατὰ τὴν πατερικὴν ὑπόστασιν, διὰ τῆς ὁποίας λαμβάνει τὴν θεότητα τοῦ Πατρὸς ἀλλ’ οὐχὶ καὶ τὰ τῆς πατρικῆς ὑποστάσεως.

Οἱ Ἀληθεῖς προσκυνῆται προσκυνοῦν τὸν Πατέρα «ἐν πνεύματι καὶ Ἀληθείᾳ»  δηλ. «ἐν Υἱῷ καὶ Πνεύματι».

Ὁ Πατὴρ δὲν εἶναι ἡ οὐσία τοῦ Θεοῦ ἀλλὰ ἔχει τὴν οὐσίαν. Ὁ Υἱὸς καὶ τὸ πνεῦμα δὲν εἶναι ἡ οὐσία τοῦ Πατρός, ἀλλὰ λαμβάνουν καὶ ἔχουν προαιωνίως τὴν αὐτὴν Πατρικὴ οὐσίαν.

Ὁ προαιώνιος τρόπος ὑπάρξεως τοῦ Υἱοῦ καὶ τὸ ἴδιον Αὐτοῦ εἶναι ἡ ἐκ τοῦ Πατρὸς γέννησις. Ἡ γέννησις ὅπως ἡ ἀγεννησία δὲν εἶναι φύσις, ἀλλὰ περὶ τὴν φύσιν. Ἡ γεννηθεῖσα ὑπόστασις εἶναι διαφορετικὴ τῆς φύσεως. Ἡ γέννησις εἶναι τῆς τοῦ Πατρὸς φύσεως ἔργον καὶ οὐχὶ ἔργον τῆς θελήσεως. Ἡ γέννησις ἕπεται τῇ φύσει ἀλλὰ τῇ φύσει τῇ οὔσῃ τοῦ ἀγεννήτου Πατρός. Ἡ φύσις δὲν θεωρεῖται ὡς κέντρον τι ἐν τῶν ὁποίῳ διακρίνονται ἐκ τῶν ὑστέρων αἱ ὑποστάσεις.

Τὸ κτίσμα δὲν εἶναι συναΐδιον τοῦ κτίζειν δηλ. τῆς δημιουργικῆς δυνάμεως καὶ θελήσεως τοῦ Θεοῦ [Ὁ Γιανναρᾶς λοιπὸν ὁ ὁποῖος διδάσκει ὅτι ὁ Πατὴρ ἐλευθέρως μὲ ἀγάπη καὶ διὰ τῆς θελήσεώς του γεννᾶ τὸν Υἱό, ὑποβιβάζει τὸν Κύριο σὲ κτίσμα, ἐπιστρέφοντας καὶ αὐτὸς μὲ τὴν σειρὰ του στὴν πρώτη περίοδο τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ στὴν περίοδο τῶν μεγάλων αἱρέσεων, σὰν αἱρετικὸς] ΜΙΑ ΤΡΙΣΥΠΟΣΤΑΤΟΣ ΦΥΣΙΣ.

Καὶ τέλος Ἅγιος Μάξιμος, Κεφάλαια περὶ Θεολογίας, Ἑκατοντάς, Α,7.

Καμιὰ ἀρχή, καμιὰ μεσότητα, κανένα τέλος δὲν ἀρνεῖται τὴν κατηγορία τῆς σχέσεως. Ὁ Θεὸς ὅμως ποὺ εἶναι ἀπειρες φορὲς ἄπειρα ἀνώτερος ἀπὸ κάθε σχέση, δὲν εἶναι φυσικὰ οὔτε ἀρχή, οὔτε μεσότης, οὔτε τέλος. Οὔτε εἶναι τίποτε ἀπ’ ὅλα αὐτά ποὺ μποροῦν νὰ δεχθοῦν στὴν σχέση τους τὴν κατηγορία τοῦ πρὸς τί.

Ἂς ὁλοκληρώσουμε ξανὰ μὲ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο, πρὸς Ἀκίνδυνον 2.7,16...

Ἄνευ τοῦ ἰδίου τῶν ὑποστάσεων δὲν δύναται νὰ ὑπάρχη Τριὰς ἄνευ δὲ τοῦ ἑνιαίου τοῦ Θεοῦ δὲν δύναται νὰ ὑπάρχει μοναρχία, δηλ, μία καὶ ἡ αὐτὴ θεότης. Δὲν ὑπάρχει μόνον διαφορὰ οὐσίας καὶ ὑποστάσεως, ὑπάρχει καὶ διαφορὰ ὑποστάσεως καὶ ὑποστατικῶν.

Ἡ Λέξη «ΥΠΟΣΤΑΣΙΣ» ΣΥΜΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ ΟΛΟ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΘΕΟΤΗΤΟΣ.

Τὰ ὑποστατικὰ ἰδιώματα δὲν εἶναι ἡ ὑπόστασις, ἀλλὰ τὰ χαρακτηριστικὰ ὑποστάσεως τὰ ὑποστατικὰ λοιπὸν δὲν ὀνομάζονται ὑποστάσεις καὶ αὐθυπόστατα, ἀλλὰ «Ἐνυπόστατα» ὡς περὶ τὴν ὑπόστασιν ὄντα! (Περὶ θεοποιοῦ μεθέξεως.

Τὰ γνωριστικὰ ἰδιώματα τῶν προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος δὲν ἔχουν τὴν φύσιν ὡς ἀρχήν, ἀλλὰ τὴν ὑπόστασιν.

Τὰ φυσικὰ ἰδιώματα εἶναι αἱ ἐνέργειαι τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ! Ὅπως τὰ ὑποστατικὰ χαρακτηρίζουν τὰς ὑποστάσεις, οὕτω καὶ τὰ φυσικὰ δὲν εἶναι φύσις ἀλλὰ τὰ χαρακτηριστικὰ φύσεως. Τὰ φυσικὰ εἶναι κοινὰ τῶν ὑποστάσεων. Τὰ ὑποστατικὰ εἶναι αἱ ἀκοινώνηται ἰδιότητες τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ὁ Πατὴρ ἔχει ὑποστατικῶς τὸ γεννᾶν καὶ τὸ ἐκπορεύειν. Τὸ Δημουργεῖν ὅμως καὶ ἁγιάζειν, ὄχι ὑποστατικῶς ἀλλὰ φυσικῶς μετὰ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Πνεύματος.

Ἡ «ἀγενησία» τοῦ Πατρὸς δὲν εἶναι Φύσις, ἀλλὰ ἐκ τῶν περὶ αὐτὴν ὑποστατικῶς θεωρουμένων. Οἱ ἀρχαῖοι αἱρετικοὶ (Ἄρειος, Εὐνόμιος) ταύτισαν τὴν ἀγεννησία πρὸς τὴν φύσιν. [Οἱ νέοι αἱρετικοὶ (Γιανναρᾶς-Ζηζιούλας) ταυτίζουν τὴν ἀγεννησία μὲ τὴν ὑπόσταση].

Κάθε ὑπόστασις ἔχει περισσότερα τοῦ Ἑνὸς ὑποστατικά.

Ἡ Ἀγεννησία συμπεριλαμβάνει τὸ ἄναρχο (ἄχρονο καὶ ἀναίτιο). Ἀγέννητο καὶ ἀναίτιο ταυτίζονται. Ἀλλὰ καὶ τὸ ἀναίτιον τῷ αἰτίῳ ταὐτόν ἐστι ἐπὶ Θεοῦ. Τὰ ὑποστατικὰ εἶναι ἀκοινώνητα.

Ἡ Δημιουργία εἶναι κοινὸ ἔργο καὶ τῶν Τριῶν ὑποστάσεων καὶ διακρίνεται σαφῶς ἡ μοναρχία τοῦ Πατρός, ἢἡ ἀφορῶσα εἰς τὴν προαιώνιον ὑπαρξιν τῶν θείων ὑποστάσεων, ἀπὸ τὴν «κοινὴ Μοναρχία» εἰς τὴν κτίσιν.

Ἡ ἐνέργεια εἶναι ἕνωσις τῶν Τριῶν ὑποστάσεων ὅπως καὶ ἡ οὐσία. Ὅταν ἡ ἐνέργεια διακρίνεται ὡς πρὸς τὴν φύσιν, τότε ἑνοῦται ὡς πρὸς τὰς ὑποστάσεις. Ὅταν δὲ ἡ θεότης διακρίνεται κατὰ τὰς ὑποστάσεις, ἑνοῦται κατὰ τὴν Φύσιν καὶ τὴν Φυσικὴν ἐνέργειαν.

Ἕκαστη ὑπόστασις ἑνώνει ἐν ἑαυτῇ τὸ ἄπειρον πλῆθος τῶν Θείων ἐνεργειῶν καὶ ταυτόχρονα εἶναι ἑκάστη εἷς καὶ ὁ αὐτὸς Θεὸς μετὰ τῶν ὑποστάσεων τῶν ἑτέρων, κατὰ τὴν οὐσίαν καὶ τὴν κοινὴν Φυσικὴν ἐνέργειαν.

ΤΑ ΘΕΙΑ ΕΝΩΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΔΙΑΚΡΙΝΟΝΤΑΙ

ΟΛΑΙ ΑΙ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ ΕΝΑΙ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΟΙ ΜΕ ΤΑΣ ΕΝΩΣΕΙΣ. 

ΕΝ ΑΝΑΡΧΟΝ ΚΑΙ ΑΤΕΛΥΤΗΤΟΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Η ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ! 

Για ὅσους ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν Σωτηρία τους! Καὶ φοβοῦνται τὴν πλάνη!

Ἀμέθυστος