Η ΙΕΡΑ ΠΡΟΣΚΟΜΙΔΗ, Η ΑΓΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ ΤΗΣ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗΣ

 

πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου (χημικού).

Η ιερά προσκομιδή είναι η αυτοτελής, πλέον, ακολουθία που προηγείται της Θείας Λειτουργίας και έχει σκοπό την προετοιμασία, την ευλογία των ευχαριστιακών ειδών, του άρτου και του οίνου, ώστε αυτά να μεταβληθούν κατά τη θεία λειτουργία σε Σώμα και Αίμα Χριστού.

Το Άγιο δισκάριο ως μικρογραφία της Εκκλησίας

Το δισκάριο περιέχει: (αριστερή εικόνα).

1. Τον Αμνό

2. Τη μερίδα της Θεοτόκου

3. Τις  μερίδες των αγγέλων και όλων των αγίων και τοποθετούνται αριστερά του Αμνού. Οι άγιοι που μνημονεύονται είναι οι Προφήτες, οι Απόστολοι, οι Ιεράρχες, οι Μάρτυρες, οι Όσιοι, οι Ανάργυροι, οι Θεοπάτορες μαζί με τον άγιο της ημέρας και τελευταίος ο Πατέρας της Εκκλησίας που συνέγραψε την τελούμενη Θεία Λειτουργία.

4. Τη μερίδα του Επισκόπου

5. Μερίδες ζώντων

6. Μερίδες κεκοιμημένων

Όπως βλέπουμε έτσι συναγμένους επάνω στο δισκάριο τον Κύριο και δίπλα Του τη Θεοτόκο, όλους τους αγίους αγγέλους και δικαιωμένους ανθρώπους, τα ζώντα και τα κεκοιμημένα μέλη της Εκκλησίας ως μία πνευματική οικογένεια, μία σύναξη γύρω από το Χριστό, είναι ωσάν να βλέπουμε την εικόνα της οικουμενικής Εκκλησίας, της στρατευόμενης και της θριαμβεύουσας, συνηγμένης επί τω αυτώ σε κάθε θεία λειτουργία, ώστε να πραγματοποιείται κάθε φορά σε κάθε λειτουργία η προσευχή του Κυρίου προς τον Πατέρα Του «ίνα πάντες εν ώσιν». Αυτό συνιστά τον εκκλησιολογικό χαρακτήρα της ιεράς προσκομιδής. Άριστη περιγραφή αυτής της εικόνας μας δίδει ο άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης.

ΒΑΣΙΚΗ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΗΣ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΠΡΟΣΚΟΜΙΔΗ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΟΣΟΙ ΜΝΗΜΟΝΕΥΤΟΝΤΑΙ (ΖΩΝΤΕΣ - ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΟΙ)  ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ.

Όμως, παράλληλα, αυτή η σύναξη πάνω στο ιερό δισκάριο κατά τρόπο μυστικό και εσχατολογικό είναι μία εικόνα, πρόγευση της βασιλείας του Θεού, όπου ο Κύριος-Βασιλεύς ως επί του θρόνου Του κάθεται επί του δισκαρίου και γύρω Του είναι συνηγμένη όλη η Εκκλησία και αναμένει την τελική κρίση και δικαίωση, πράγμα το οποίο άριστα αποτυπώνεται εικονογραφικά με το θέμα της δευτέρας παρουσίας του Κυρίου και της τελικής κρίσεως, ιδιαίτερα στους πρόναους των μοναστηριακών Ναών.

Διηγήσεις από τα συναξάρια των Αγίων

Από τον βίο της Οσίας Μελάνης της Ρωμαίας ((338-439 μ. Χ.).

Διασώζεται στις σελίδες του βίου της και η εκκλησιολογική (κριτική) διαμαρτυρία της Αγίας προς λειτουργό ιερέα, που μνημόνευσε αιρετική στην Αγία Αναφορά της Θ. Λειτουργίας.

Μεταφρασμένο κείμενο. Διηγείται ο λειτουργός ιερέας.

 «Όπως μνημόνευσα λοιπόν στην αγία αναφορά το όνομα της γυναίκας ενός υπάτου μαζί με τους κεκοιμημένους, η οποία τελείωσε το βίο της στη ξενιτιά, στους αγίους Τόπους – διότι έχουμε τη συνήθεια εμείς να το κάνουμε αυτό, ώστε να μεσιτεύουν για εμάς τη φοβερή εκείνη ώρα – και επειδή είχε εκκλησιαστική κοινωνία μαζί μας, με εμάς τους ορθοδόξους, κάποιοι μας πληροφόρησαν ότι είναι αιρετική∙ τόσο αγανάκτησε η ευλογημένη (δηλ. η Οσία Μελάνη), ώστε αμέσως, την ίδια στιγμή, να μου φωνάξει αυθόρμητα∙ «Ζει ο Κύριος, αν την ονομάζεις – μνημονεύεις, δεν θα κοινωνώ από την προσφορά σου». Κι όταν της έδωσα το λόγο μου πάνω στο άγιο θυσιαστήριο, ότι ποτέ πια δε θα τη μνημονεύσω, απάντησε∙ «Πολύ είναι και μία φορά! Επειδή τη μνημόνευσες, δεν κοινωνώ».

(πηγή: ΜΗΤΕΡΙΚΟ ΤΟΜΟΣ ΣΤ -ΕΚΔΟΣΗ  «Ι. Ησυχαστηρίου Τιμίου Προδρόμου Ακριτοχωρίου», στις σελίδες 205-323 όπου  υπάρχει (εκτεταμένος) ο βίος της Οσίας Μελάνης)

ΣΧΟΛΙΑ

1. Η μνημόνευση στην Αγία Αναφορά (εκφώνως) προϋποθέτει ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΗ ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΗ στην Ιερά Προσκομιδή (μιστικώς). Δηλ. όσα ονόματα εκφώνως μνημονεύονται, έχουν μνημονευθεί μυστικά στην Ιερά Προσκομιδή με εξαγωγή μερίδος.

2. Η Οσία θεωρούσε πως είναι παράβαση της ορθόδοξης πίστης (και μολυσμός πίστεως), η μνημόνευση αιρετικών (έστω και λαϊκών)  την ώρα της αγίας αναφοράς. Κατά τη συστολή των Τιμίων δώρων (ένωση Σώματος και Αίματος κατά την οποία  Λειτουργός  ρίχνει τις μερίδες μνημόνευσης στο Δισκοπότηρο), τότε προκύπτει μολυσμός του Μυστηρίου, επειδή πνευματικά ακάθαρτη μερίδα τη βάλαμε στο Άγιο Ποτήριο.

3. Μόνο ΜΙΑ ΦΟΡΑ έγινε η  μνημόνευση της  αιρετικής στην προσκομιδή και στην Αγία Αναφορά  και αυτό  ήταν η αιτία να διακόψει η Οσία Μελάνη τη Μυστηριακή και ως εκ τούτου την εκκλησιαστική κοινωνία (αποτείχιση) με τη συγκεκριμένη τοπική εκκλησία.

Τι διδασκόμαστε από αυτό; Ότι, όταν μνημονεύονται  ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ, διακόπτουμε την εκκλησιαστική κοινωνία με αυτούς που τους μνημονεύουν.

Ο κ.Ν.Σακαλάκης έγραψε και τα εξής με αφορμή το γεγονός αυτό από το βίο της Οσίας:

«Το ομολογιακό βάρος της εκκλησιολογικής στάσης της Οσίας Μελάνης «αντιμετωπίζεται» από το πλήρωμα, σήμερα, με δύο τρόπους, έναν άμεσο και έναν έμμεσο. Ο άμεσος στηρίζεται στην πλήρη άγνοια (άσχετοι) της ιστορίας  των  αγίων,  ο  δεύτερος  (έμμεσος)  τρόπος απηχείται στα εγχειρήματα διατυπώσεως θεωριών με σκοπό να εξοβελίσουν το καθήκον τους, ως πολεμική ιερά, έναντι της παναιρέσεως του οικουμενισμού, δηλ. εφευρίσκουν «δυνητικές» δικαιολογίες, ότι (δήθεν) θα προκληθούν σχίσματα στην Εκκλησία από την διακοπή μνημόνευσης των σημερινών αιρετικών επισκόπων ή ας γίνουμε πιο ευαίσθητοι στην προσωπική κάθαρση ή ας μείνουμε εντός εκκλησίας κ.λ.π.

Στην προοπτική που έχει διανοίξει η ομολογιακή – εκκλησιολογική στάση της Οσίας Μελάνης, είναι ανάγκη ο κάθε πιστός να επαναξιολογήσει τη σχέση του με τους αιρετικούς ποιμένες. Να μιμηθεί δηλ. την Οσία Μελάνη

Το φρόνημα της Αγίας Μελάνης περί «μη ονομάζειν αιρετικούς εν τη αγία αναφορά», συνιστά υποχρεωτικότητα διακοπής της μνημονεύσεως των σημερινών οικουμενιστών επισκόπων. Αν θελήσει κανείς να αποτιμήσει την σημερινή Μοναχική – Μοναστηριακή πραγματικότητα με μέτρο την Οσία Μελάνη, θα είναι πολλαπλή η διαπίστωση ομολογιακής ανεπάρκειας. Θωρακίζονται (κρύβονται) πίσω από ασκητικά κείμενα, ανεχόμενοι την αίρεση στο όνομα, φευ, του αγιασμού και της υπακοής!

Σήμερα, οι σκέψεις (και μόνο) περί μη εκκλησιαστικής κοινωνίας με τους αιρετικούς επισκόπους απωθούνται. Δεν φθάνουν καν στη συνείδηση. Εκλαμβάνονται ως ανταρσία κατά της Εκκλησίας. δυστυχώς!»

Ένα άλλο παράδειγμα που αποδεικνύει τη ΣΥΜΦΩΝΙΑ παλαιών και νεοφανών Αγίων είναι και το παρακάτω από το βίο του Οσίου Ευμενίου (Σαριδάκη) στο βιβλίο του Μητροπολίτη Μόρφου Νεοφύτου. 

«Ο Άγιος Νικηφόρος ο λεπρός και ο γέροντας Ευμένιος Σαριδάκης».

Γράφει ο μοναχός Ιερόθεος (πνευματικό τέκνο του αγ. Ευμενίου):

«Ο  Γέροντας μου εκμυστηρεύθηκε ότι μνημόνευσε στην Πρόθεση τον ευρωπαίο γνωστό ανθρωπιστή Ραούλ Φολερώ, παπικό στο δόγμα, επειδή είχε ευεργετήσει το Λεπροκομείο και ήταν πολύ καλός άνθρωπος. Τότε, άγγελος Κυρίου του πέταξε τη μερίδα από το άγιο Δισκάριο τρεις φορές. Την τρίτη φορά, του εμφανίσθηκε λέγοντάς του ότι εκεί (στην Πρόθεση) έχουν θέση μόνο τα μέλη της Εκκλησίας. Του εξήγησε ότι στο κομποσχοίνι του μπορεί να βάλει τους πάντες, αιρετικούς, ετεροθρήσκους, φονιάδες, εγκληματίες, ασελγείς, ζώντες και κεκοιμημένους, το πλήρωμα όλης της οικουμένης. Στην Ευχαριστιακή Αναφορά όμως, μόνο τους Ορθοδόξους, γιατί αυτοί αποτελούν τα μέλη της μίας, αγίας, καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας» (Σελ. 89).