Ομολογία

Η διάσπαση της Εκκλησιαστικής ενότητος

 (ΔΟΓΜΑΤΙΚΑ – Όσιος Θεόληπτος Φιλαδελφείας)

Ο Όσιος Θεόληπτος συχνά αναφέρεται στο Μυστήριο της Εκκλησίας, ως Ορθόδοξη θεολογική τοποθέτηση, καθώς και στις ασυνέπειες, στις προδοσίες και στις αιρέσεις – σχίσματα, που προκαλούν (πολλές φορές) οι ατομικές εκείνες εκκλησιολογικές θεωρήσεις, που περικλείουν μέσα τους μέγιστη εγωϊστική – υποκειμενική συσσώρευση σ’ αντίθεση με την Εκκλησία.

Αναφερόμενος στο Μυστήριο της Εκκλησίας, γράφει:

«…και μία κεφαλή πάντων υμών ο Χριστός οράται συνέχων και συσφίγγων υμάς προς εαυτόν και προς αλλήλους τω συνδέσμω της μιας πίστεως και του ενός φρονήματος και της μιας Εκκλησίας» (Σελ. 324).

Τονίζει τα θεολογικά – εκκλησιολογικά επίπεδα της Ορθοδοξίας, όπου πράγματι υπάρχει η παρουσία – ενέργεια της Αγίας Τριάδος. Χριστός – Μία πίστη – ένα φρόνημα, μέσα στην Μία Εκκλησία.

Δεν υπάρχουν θραύσματα «Εκκλησιών», που πρέπει να συγκολληθούν μεταξύ τους (δίκην κεραμικού), όπως πιστεύουν οι αιρετικοί οικουμενιστές, ότι δηλ. η αγάπη πρέπει να χαρακτηρίζει την διαιρεμένη εκκλησία, παρά το χαρακτήρα της δογματικής ατομικότητας κάθε «εκκλησίας».

Παράδειγμα, ο κοιμηθείς οικουμενιστής επίσκοπος Σηλυβρίας Αιμιλιανός, ο οποίος σε μελέτη του (περιοδικό «ΣΥΝΑΞΙΣ», Απριλ. – Ιουν. 1996), με τίτλο «Ο Ι. Αυγουστίνος και ο διάλογος με τους Δυνατιστές», επικεντρώνεται στο καταφατικό ιδίωμα του Θεού, την αγάπη, ως το συνεχές ενδιαφέρον του Θεού για τον άνθρωπο, προκειμένου να δικαιολογήση τον οικουμενισμό, ότι βρίσκεται στο δρόμο (αγαπητικά) του Ι. Αυγουστίνου και άλλων Πατέρων της Εκκλησίας. Γράφει: «Η αγάπη συνοψίζει ολόκληρο το νόμο του Χριστού, αρχή την οποία διατυπώνει ο Ι. Αυγουστίνος με τη συνοπτική απαράμιλλη φράση <Dilige et quod vis fac…>, δηλ. <Αγάπα και κάνε ό,τι θέλεις…>».

Να υπογραμμίσουμε, όμως, ότι ο Θεός δεν θέλει μόνο την σωτηρία των ανθρώπων αλλά «και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (Α΄ Τιμ. α΄,4), που σημαίνει ότι θέλει να έχουν και πλήρη γνώση της αληθινής πίστεως.

Αυτό εκφράζει και ο Άγιος Αυγουστίνος στις «Εξομολογήσεις» του, γράφοντας: «Ω αλήθεια που είσαι αιωνιότης! Και αγάπη που είσαι αληθινή! Και αιωνιότης που είσαι αγάπη! Εσύ είσαι ο Θεός μου, και Σε εκλιπαρώ ημέρα και νύχτα».

Ο Ι. Αυγουστίνος ομιλεί περί αγάπης αληθινής. Η αλήθεια πρέπει να είναι η κατεύθυνση των αγαπητικών δραστηριοτήτων. Σε ότι αφορά το ρόλο των εννοιακών διακρίσεων για την αγάπη και την αλήθεια, οι οικουμενιστές πιστεύουν ότι η «αγάπη» τους είναι η παρουσίαση της αλήθειας ενώ, Γραφικά – Πατερικά, η παρουσίαση της αλήθειας του Χριστού είναι και παρουσία της αγάπης που σώζει.

Ο Όσιος Θεόληπτος υπογραμμίζει, ότι η θραύση – ρήξη του «συνδέσμου της μιας πίστεως» αλλοιώνει το «ένα φρόνημα» μέσα στην Μία Εκκλησία και δημιουργούνται σχίσματα και αιρέσεις.

Γράφει: «Μη έσο επί πολύ αγνώμων υιός περί την σην μητέρα (εκκλησία) κακολογών αυτήν και συλαγωγών τα τέκνα αυτής δια των ολεθρίων ρημάτων, μήπως εν των δυσφημείν εις τα άγια και διασπάν την εκκλησιαστικήν ένωσιν ανελπίστως επιστάσα η εσχάτη ημέρα την μεν βλάσφημον γλώσσαν φιμώση και τον μάταιον αγώνα της ψυχής στήση…» (Σελ. 334).

Ο όσιος Θεόληπτος χρησιμοποιεί προσεκτικά τις λέξεις, για την ακριβή οριοθέτηση της αιτίας ενός σχίσματος – αιρέσεως και των συνεπειών τους. Παρατηρούμε, τις φράσεις – λέξεις του:

- «αγνώμων υιός περί την σην μητέρα (εκκλησία).

Δηλ. ο υιός που δεν αναγνωρίζει τη χάρη της μητέρας του, όπως οι οικουμενιστές Πατριάρχες – επίσκοποι και οι συνοδοιπορούντες μετ’ αυτών. Η Εκκλησία ως Μητέρα, τους γέννησε πνευματικά, τους έθρεψε πνευματικά και τους εμπιστεύτηκε την Ορθοδοξία (Αποστολοπαράδοτη). Βλέπουμε, δυστυχώς, σήμερα, από Αρχιερείς και Ιερωμένους, μια περιφρόνηση των Ι. Κανόνων, συμπροσευχές με αιρετικούς και μεικτούς γάμους, μη κανονική βάπτιση ετεροδόξων προσερχομένων στην Ορθοδοξία, χειροτονίες κληρικών με κωλύματα και υιοθέτηση της «εκκλησιολογίας» του οικουμενισμού.

Γράφουν και κηρύττουν για πένθος, πραότητα, ελεημοσύνη, καθαρότητα καρδίας και υπακοή, για όλα αυτά δηλ. που σε ωριμάζουν για ομολογία, τον τελευταίο μακαρισμό, ενώ στην πράξη την αρνούνται.

Όλα αυτά δημιούργησαν (στο ποίμνιο) συνειδησιακές αμφισβητήσεις και απορρίψεις των ποιμένων, εσωτερικές συγκρούσεις και αποτειχίσεις. Ως «αγνώμονες υιοί» δημιούργησαν προβλήματα στην Εκκλησία.

– «Κακολογών αυτήν», τονίζει ο Όσιος για τους αγνώμονες υιούς. Ως αγνώμονες κακολογούν την Μητέρα τους Εκκλησία. Ιδού παραδείγματα, θεολογικά και ιστορικά, με τα οποία έχουν διασπάσει την Εκκλησιαστική ενότητα κακολογούντες:

1^ο) Εδώ και εκατό (100) χρονια, οι Πατριάρχες Κων/λεως άρχισαν να καταστρέφουν τα όρια ασφαλείας του Ορθοδόξου ποιμνίου, αρχής γενομένης με την εορτολογική μεταβολή – καινοτομία.

2^ο) Παρουσίασαν και παρουσιάζουν ως ανάξιες λόγου τις διαφορές της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τους αιρετικούς. Γενικά, όλη την διαχρονική φροντίδα της Μητέρας Εκκλησίας εναντίον των αιρέσεων, την αμφισβητούν και την υπονομεύουν, ως δημιούργημα ανθρώπινο (των Πατέρων), που έπεσαν… «θύματα του αρχεκάκου όφεως»! Γι’ αυτό και δεν θέτουν στο Αγιολόγιο της Εκκλησίας σύγχρονους αντι-παπικούς αγίους, όπως τον π. Φιλόθεο Ζερβάκο.

3^ο) Αρνήθηκαν την μοναδικότητα της Ορθοδοξίας, ως δρόμο σωτηρίας και κιβωτό της αληθείας.

4^ο) Παραδέχονται, ότι η Εκκλησία είναι διαιρεμένη σε άλλες «εκκλησίες», με μυστήρια και χάρη.

5^ο) Αναγνώρισαν «συνοδικά» τις αιρέσεις.

6^ο) Διαστρέβλωσαν το Κυριακό λόγιο «ίνα πάντες εν ώσιν», χωρίς αναφορά στον στίχο που ακολουθεί: «καθώς συ πάτερ εν εμοί καγώ εν σοι και αυτοί εν ημίν εν ώσιν» (Ιωαν. ιζ΄ 21), διότι γνωρίζουν ότι μεταξύ των αιρέσεων δεν υπάρχει ταυτότητα βουλήσεως, ενεργειών, δόγματος και φρονήματος.

 - «συλαγωγών τα τέκνα αυτής δια των ολεθρίων ρημάτων», παρατηρεί ο όσιος Θεόληπτος.

Στο λεξικό διαβάζουμε: συλαγωγείν/συλαγωγέω (-ω) δηλ. «αιχμαλωτίζω», «λαφυραγωγώ», «διαρπάζω λάφυρα».

Η «αγάπη» και η «ενότητα» είναι τα συνθήματα που αναγράφονται πάνω στην οικουμενιστική σημαία.

Αυτά έχουν επιδράσει στον ψυχισμό των οικουμενιστών «ποιμένων» και έχουν αρνηθεί το Ορθόδοξο περιεχόμενό τους. Αντηχούν μέσα τους σαν πλατύτερη έκκληση για την ένωση όλων των ανθρώπων, χωρίς «στενοκεφαλιές».

Ο οικουμενισμός, ως γλώσσα του πειρασμού, υπόσχεται μια παγκόσμια κοινωνική και θρησκευτική ένωση, μια «θέωση», στην οποία υπάρχει η πρώτη παγίδα πτώσεως του Αδάμ και της Εύας. Όπως τότε, που απώλεσαν την εμπιστοσύνη τους στο Θεό – Δημιουργό, έτσι και σήμερα ο Διάβολος έχει αφαιρέσει – λαφυραγωγήσει την εμπιστοσύνη των ανθρώπων στην αληθινή Εκκλησία του Χριστού, την Ορθοδοξία.

Σήμερα, ο οικουμενισμός είναι τα «ολέθρια» ρήματα, που τονίζει ο Όσιος Θεόληπτος. Αυτά δηλ. που προκαλούν τις εκκλησιολογικές πτώσεις, την εκκλησιαστική διάσπαση και τα σχίσματα.

Στις τρεις κυρίως πτώσεις του ανθρωπίνου γένους, που αναφέρει ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, δηλ. του Αδάμ, του Ιούδα και του Πάπα, θα προστεθεί και η γενική αποστασία που προφητεύει η Γραφή. Συν Θεώ και με οδηγό τον Όσιο Θεόληπτο, θα συνεχίσω και στο επόμενο άρθρο. Να έχουμε την ευχή του!

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ