Ομολογία

Ο πατέρας

παραιτείται;

Σύζυγος είναι ο επίσκοπος. Έχει νυμφευθή την τοπική εκκλησία. Απαγορεύεται το μεταθετό των επισκόπων, διότι θεωρείται πνευματική μοιχεία, ο δε εγκαταλείπων την νύμφη (την επισκοπή) για να πορευτή σε άλλη, θεωρείται μοιχεπιβάτης. Έτσι απαγορεύεται και η εγκατάλειψις ποιμνίου από τον επίσκοπο.

Ο επίσκοπος είναι ποιμένας και αγαπά τη μάνδρα του, όπως ο άνδρας αγαπά τη γυναίκα του. Είναι ισόβιος σύζυγος, δεμένος με την επισκοπή.

● Δεν αλλάζει γυναίκα ο χριστιανός σύζυγος. Πολύ περισσότερο δεν συνταξιοδοτείται ως πατέρας και σύζυγος, παραδίδοντας τη συζυγία και την πατρότητα σε άλλον. Μόνο εξωτερική βία ή θάνατος τον χωρίζει από τη νόμιμη συζυγία.

● Το ίδιο και ο επίσκοπος. Αισθάνεται, ότι είναι δεμένος με την επισκοπή και προσπαθεί να τον γνωρίζουν τα πρόβατα και να τα γνωρίζη (Ιωάν.ι΄14). Αγαπά το Χριστό και εν ονόματί Του είναι οδηγός, που τα πρόβατα ακολουθούν.

Δεν απομακρύνεται από την ευθύνη την ποιμαντική, εκτός αν κακοί και «φθόροι» επίσκοποι τον σύρουν βιαίως και τον εκδιώξουν αδίκως. Τότε όμως ο επίσκοπος δεν παύη να θεωρή τον εαυτό του κανονικό ποιμένα, εκείνος δε που σπεύδει να καταλάβη τη θέσι του θεωρείται μοιχεπιβάτης και προβατόσχημος λύκος. Λέει ο ιερός Χρυσόστομος: «Ο προβατόσχημος εκείνος λύκος, ο σχήμα μεν έχων επισκόπου, μοιχός δε υπάρχων, ου σαρκός, αλλά πνεύματος. Ζώντος γαρ εμού ήρπασέ μου τον θρόνον της Εκκλησίας». (Ε.Π.Ε.38,242). Μετάφρασις: Εκείνος ο προβατόσχημος λύκος (ο Αρσάκιος), έχει σχήμα επισκόπου, αλλ’ είναι μοιχός. Όχι σαρκικός μοιχός, αλλά πνευματικός. Διότι, ενώ εγώ ζω, μου άρπαξε το θρόνο της Εκκλησίας.

● Ένας υγιής επίσκοπος δεν παραιτείται, γιατί κάτι τέτοιο μπορεί να θεωρηθή και λιποταξία. Δείχνει, ότι η σπουδή προς κατάληψιν εκκλησιαστικών αξιωμάτων δεν τον άφησαν να συνειδητοποιήση το βάρος της αποστολής του.

Αδαώς ανέβηκε! Αδαώς κατέβηκε!

● Κακώς, λοιπόν, Μητροπολίτης που σφύζει από δυναμισμό, παραιτήθηκε;

● Όχι κακώς, αν είναι υπερευαίσθητος, σαν τον άγιο Γρηγόριο το Θεολόγο, που αφήκε την πρώτη επισκοπική θέσι (Κωνσταντινουπόλεως) και πορεύτηκε στην αγαπημένη του φίλη, την έρημο.

● Όχι κακώς, αν η βαθειά συναίσθησις της αμαρτωλότητας τον ωθή προς τα όρη, για να θρηνήση όσες ως άνθρωπος και υπό την πίεσι της επισκοπικής διακονίας αμαρτίες εποίησε.

● Όχι κακώς, αν οι σωματικές και νοητικές δυνάμεις τον έχουν εγκαταλείψει. Κάτι τέτοιο δεν έχει πάντοτε σχέσι με το γήρας. Κάποτε το γήρας εγγυάται ορθή διαποίμανσι. Οπωσδήποτε όμως υπέργηρος ή ανιάτως νοσών αντικαθίσταται.

Αυτό προβλέπεται και από το νόμο.

Το λέει όμως και ο ιερός Χρυσόστομος: «Ασθένεια σωματική του επισκόπου της κατά ψυχήν ασθενείας ουχ ήττον και ημάς βλάπτει και την Εκκλησίαν. Έστω γαρ τις ανήρ επισκοπῇ εγκεχειρισμένος, και τα μεν άλλα έστω ενάρετος και πάντα έχων άπερ έχειν αρμόζει τον ιερωμένον, διά παντός δε τη κλίνη προσδεδέσθω υπό της πολλής αρρωστίας. Τι ούτος δυνήσεται; Ποίαν αποδημίαν στείλασθαι; Ποίας επισκέψεις ποιήσασθαι; Τίνι επιπλήξαι; τίνα νουθετήσαι;». (Ε.Π.Ε.23,410).

Μετάφρασις: Στην περίπτωσι του επισκόπου η σωματική ασθένεια δεν είναι κατώτερη από την ασθένεια της ψυχής, και βλάπτει και εμάς και την Εκκλησία… Ας υποθέσουμε, ότι κάποιος τιμήθηκε με το αξίωμα του επισκόπου και έχει αναλάβει την προστασία του λαού της Εκκλησίας και είναι ενάρετος κατά τα άλλα και έχει όσα πρέπει να έχη ένας ιερωμένος. Είναι όμως δεμένος στο κρεββάτι από φοβερή αρρώστια. Τι θα μπορέσει να ωφελήση; Ποια περιοδεία μπορεί να κάνη; Ποιες επισκέψεις μπορεί να πραγματοποιήση; Ποιον μπορεί να επιπλήξη; Ποιον μπορεί να νουθετήση;

● Ο άγιος Ιωάννης (ο όντως Χρυσόστομος) βρέθηκε μακρυά απ’ το θρόνο του όχι με βαρύγδουπη παραίτησι, αλλά χτυπημένος από διωγμό φαύλων συνεπισκόπων. Δεν κατέβηκε μεγαλοπρεπώς τιμώμενος, αλλ’ αιματηρώς συρόμενος.