Ομολογία

Υψώσεως Σταυρού – 14 Σεπτεμβρίου

Ο δωρητής του Σταυρού

Όχι «εικαζομένη», αλλά δεδομένη

Γίνεται λόγος στις μέρες μας για «εικαζομένη συναίνεσι»! Προκειμένου να γίνη κάποιος δωρητής οργάνων, με τη μέθοδο της μεταμοσχεύσεως, απαιτείται η ελευθέρα του βούλησις, η συναίνεσίς του. Οι περισσότεροι δεν έχουν ρητά εκφράσει την επιθυμία να γίνουν δωρητές οργάνων μετά θάνατον. Αλλά και αρνητική γνώμη δεν έχουν δηλώσει επί του θέματος.

Αφού, λοιπόν, δεν έχει ρητά αντιταχθή κάποιος στο να γίνη δωρητής οργάνων, η σιγή του αυτή εκλαμβάνεται ως «εικαζομένη συναίνεσις». Και έτσι, με σχετικό νομοσχέδιο, θέλει το κράτος να θεωρήται ως δωρητής για μεταμόσχευση και εκείνος, που δεν έχει πεί καθαρά το Όχι στις μεταμοσχεύσεις!

Στο Κράτος του Θεού, στο Κράτος της αγάπης του Θεού, δεν απαιτείται «εικαζομένη συναίνεσις».

● Η βούλησις για προσφορά και δωρεά ζωής δεν είναι εικασία. Είναι πραγματικότητα.

● Ο Υιός του Θεού δεν ήρθε στον κόσμο κατ’ εικασίαν∙ ήρθε αληθινά. Δεν έγινε άνθρωπος για άλλο έργο, αλλά για να θυσιαστή και να πεθάνη πάνω στο Σταυρό, να γίνη ο πρώτος αιμοδότης, ο πρώτος μεγάλος Δότης.

● Ήρθε γιατί το ήθελε.

● Ήρθε γιατί ευδόκησε.

● Ήρθε «ως αυτός ηβουλήθη».

● ΄Ηρθε να προσφέρη τον εαυτό του για τη ζωή του κόσμου.

● Ήρθε για να προσφέρη ως δωρητής όχι ένα απλώς μέλος Του, αλλ’ ολόκληρο το Σώμα Του.

Ο Μεσίτης του Σταυρού

● Ανάμεσα στο δότη και στο λήπτη, στο δωρητή και στον αποδέκτη, στο διαθέτη και σ’αυτόν για τον οποίον γίνεται η διαθήκη, υπάρχει ο μεσίτης.

Ο Χριστός είναι ο μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Ο ίδιος δεν στέκει απλώς ανάμεσα στη γη και στον ουρανό, ως γεφυροποιός, ως ειρηνοποιός, ως η «καταλλαγή». Είναι και τα δυο: Και γη και ουρανός! Και Θεός και άνθρωπος!

● Είναι μεσίτης ως Θεάνθρωπος. Είναι μεσίτης ως εγγύησις απόλυτη, αφού είναι ο Αναμάρτητος.

Είναι μεσίτης ως μεσολαβητής, αφού δεν απλώνει τα χέρια Του απλώς για να μας φέρη στον Πατέρα, αλλά δέχεται και καταδέχεται να Του τρυπήσουν τα χέρια, να σταυρωθή, για να καταστή φερέγγυος μεσίτης.

Τονίζει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Και όρα πώς μεσίτης εγένετο, λόγους επήγαγε και ήγαγε, τα παρά του Πατρός ημίν διαπορθμεύων και τον θάνατον προστιθείς∙ προσκεκρουκότες ήμεν, αποθανείν οφείλομεν, απέθανεν υπέρ ημών και εποίησεν ημάς αξίους της διαθήκης» (Ε.Π.Ε. 25,12).

Μετάφρασις: Και πρόσεχε πώς έγινε μεσίτης. Προσευχήθηκε για μας στον Πατέρα και έφερε απ’ Εκείνον σε μας τους λόγους Του, προσθέτοντας στο τέλος και το θάνατό Του. Είχαμε συγκρουστή με το Θεό, γι’ αυτό έπρεπε να πεθάνουμε. Πέθανε όμως Εκείνος για μας και μας έκανε άξιους της διαθήκης.

● Ο Χριστός είναι ο μεσίτης, αλλά και ο μάρτυρας συγχρόνως για τη μεσιτεία της Καινής Διαθήκης. Στην υπογραφή διαθήκης ή συμβολαίου καλούνται και μάρτυρες συνήθως. Στη διαθήκη του Σταυρού μάρτυρας είναι ο Ίδιος ως Θεός, αλλά και τα άλλα δυό πρόσωπα της Θεότητας, κάτι που συνέβη και στη βάπτισί Του.

Για τη βάπτισι του αίματος, του Σταυρού της Καινής Διαθήκης, λέει: «Καν εγώ μαρτυρώ περί εμαυτού, αληθής εστιν η μαρτυρία μου… Εγώ ειμί ο μαρτυρών περί εμαυτού, και μαρτυρεί περί εμού ο πέμψας με πατήρ» (Ιωάν.η΄14.18).

● Είναι ο μεσίτης που ο ίδιος πλήρωσε τα μεσιτικά. Ο μεσίτης πληρώνεται για τη μεσολάβησί του να πουληθή κάτι, να υπογραφή κάποιο συμβόλαιο.

Η διαθήκη ισχύει μετά θάνατον

Υπογράφεται πάνω στο Σταυρό το συμβόλαιο της σωτηρίας του κόσμου, και τα συμβολαιογραφικά, τα μεσιτικά, τα πληρώνει ο Ίδιος. Και μάλιστα του στοίχισαν πολύ ακριβά σε πόνο και οδύνη.

● Του στοίχισαν θάνατο εκούσιο και σταυρικό. «΄Οπου διαθήκη, θάνατον ανάγκη φέρεσθαι του διαθεμένου. Διαθήκη γαρ επί νεκροίς βεβαία, επεί μήποτε ισχύει ότε ζή ο διαθέμενος» (Εβρ.θ΄16-17).

● Χρειαζόταν κάποιος να πεθάνη, για να ισχύη η Καινή Διαθήκη. Ποιος;

-Εγώ! λέει ο Χριστός με θεϊκή βούλησι. Εγώ θέλω να πεθάνω. «Θέλω, ίνα όπου εγώ ειμι, και ούτοι ώσι» (Ιωάν. ιζ΄24). Ο θάνατός μου, η ζωή τους!

● Οι παραβάσεις διαγράφονται μόνο με υπερβάσεις. Και η υπέρβασις ήταν να πεθάνη ο Αθάνατος! Υπέρβασις ήταν να πάρη χάρι ο ένοχος! Υπέρβασις ήταν το να γίνη κληρονόμος του Πατέρα το αποπαίδι, ο άσωτος!

● Ο Χριστός, η απολύτρωσίς μας.

● Ο Χριστός, η κληρονομία μας. Με τη θυσία Του γινόμαστε παιδιά του Θεού, και κληρονόμοι του Θεού, «συγκληρονόμοι δε Χριστού» (Ρωμ.η΄17).

● Το μυστήριο πού έγκειται; Σ’ αυτό που λέει ο Παύλος. Ήταν ανάγκη να πεθάνη ο διαθέμενος! Μα διαθέμενος, διαθέτης, είναι ο Θεός! Πώς να πεθάνη ο Θεός; Αυτό είναι αδύνατον!

Και όμως, βρέθηκε τρόπος. Ο Θεός ντύθηκε την ανθρώπινη φύσι. Η σάρκα του Χριστού είναι το «μετερίζι», από όπου βάλλει εναντίον της αμαρτίας και του θανάτου, χωρίς να βάλλεται ο Ίδιος!

● Με τη σάρκα μπόρεσε ν’ ανεβή στο Σταυρό και να πεθάνη, μετατρέποντας το Σταυρό σε τραπέζι, όπου υπογράφηκε η καινή, η αιώνια διαθήκη για τη λύτρωσι του ανθρώπου!

● Όσο ζή ο διαθέτης, δεν ισχύει η διαθήκη. Να γιατί συνέφερε να πεθάνη ο Χριστός. Το λέει ο Ίδιος: «Συμφέρει υμίν ίνα εγώ απέλθω. Εάν γαρ μή απέλθω, ο παράκλητος ουκ ελεύσεται προς υμάς» (Ιωάν.ιστ΄6).

Αν ο Χριστός δεν γινόταν εκούσια νεκρός, θα ήταν:

● Το κήρυγμά Του ωραία λόγια!

● Το πρόσωπό Του ωραίο φαινόμενο!

● Τα θαύματά Του ωραία σημεία!

● Σωτήρα και Λυτρωτή τον έκανε η εκούσια θυσία Του στη νέα Σκηνή, στο Σταυρό.

«Τούτο το Αίμα…»

● Λυτρωτική σημασία και δύναμι έχει το Αίμα του Σταυρού. «Τούτο το αίμα της διαθήκης ής ενετείλατο προς υμάς ο Θεός» (Εβρ.θ΄20).

● Η φράσις «Τούτο το αίμα…» θυμίζει το λόγο, που είπε ο Χριστός, όταν πρόσφερε στο Μυστικό Δείπνο προκαταβολικά το πανάγιο Αίμά Του: «Τούτό εστι το αίμά μου το της καινής διαθήκης το περί πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών» (Ματθ.κστ΄28).

● Για την «καθιέρωσι» των σκευών και των λοιπών αντικειμένων της λατρείας μιλάει το βιβλίο της Εξόδου (μ΄9). Καθιερωμένα για το Θεό σκεύη δεν είναι επιτρεπτό να χρησιμοποιούνται για κοινή χρήσι, κάτι που έκανε ο Βαλτάσαρ (κεφ.ε΄Δαν.), όταν τα σκεύη του Ναού είχε αρπάξει ο πατέρας του ο Ναβουχοδονόσορ, αυτός τα χρησιμοποίησε σε γλέντι στο παλάτι του!

● Βεβήλωσις! Μεγαλύτερη βεβήλωσις θεωρείται ν’αρπάξη κανείς τα σκεύη της Εκκλησίας, το άγιο ποτήριο π.χ., που έχει καθιερωθή με τόσες λειτουργίες, που έχει φιλοξενήσει το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου επανειλημμένως, και να το χρησιμοποιήση για κοινή χρήσι, ακόμα και να το γεμίση … ακαθαρσίες!

● Βεβήλωσις! Βρωμερότερη κι’ απ’ αυτή είναι να χρησιμοποιή κανείς το σώμα του, καθιερωμένο, βαφτισμένο, μυρωμένο κι’ αγιασμένο, για ακάθαρτες πράξεις! Τα «μέλη του Χριστού ποιήσω πόρνης μέλη;»(Α΄Κορ.στ΄15).

Μολύνει, καταστρέφει τον έμψυχο ναό του Θεού. «Εί τοις τον ναόν του Θεού φθείρει, φθερεί τούτον ο Θεός» (Α΄Κορ.γ΄17).

● Βεβήλωσις! Χειρότερη κι απ’ αυτή είναι να υποτιμάμε το Σταυρό του Χριστού. Προσκυνάμε τυπικά το Σταυρό τη μέρα του Σταυρού, αλλά δεν προσκυνάμε την απερίγραπτη θυσία του Σταυρού για τη σωτηρία μας. Για πολλά θρησκευτικά πράγματα μιλάμε, αλλά δεν μιλάμε για το Αίμα της Καινής Διαθήκης, για το Σταυρό του Πάθους και της Δόξας. Συνταγές μαγικής θρησκευτικότητας προσέχουμε. Τη σταυρωμένη συνοδοιπορία με τον Κύριο του Σταυρού, την αποστρεφόμαστε.

Μέχρι πότε η συναίνεσίς μας, ότι είμαστε χριστιανοί θα είναι «εικαζομένη»; Όχι, ούτε εικάζεται, ότι είμαστε χριστιανοί, ούτε αυτονόητη είναι η χριστιανική μας πίστι.

Καθημερινά οφείλουμε να το αποδεικνύουμε, όπως ο απ.Παύλος, λέγοντας: «Καθ΄ ημέραν αποθνήσκω» (Α΄Κορ.ιε΄31).