Ομολογία

Αναχώρησε γιά τους Ουρανούς στην ηλικία των 49χρόνων

Μεγάλου Βασιλείου

(ἐν λιμῷ καί αὐχμῷ).

εὐχή καί διδαχή


«Τίς ὁ νεωτερισμός τῶν καιρῶν;
Ἐρευνήσωμεν ὡς νοῦν ἔχοντες, ὡς λογικοί λογισώμεθα.
Μή ὁ κυβερνήτης τό πᾶν οὐκ ἔστι;
Μή ὁ ἀριστοτέχνης Θεός ἐπελάθετο τῆς οἰκονομίας;
Μή ἀφηρέθη τῆς ἐξουσίας καί τῆς δυνάμεως;
Ἤ τήν ἰσχύν μέν τήν αὐτήν ἔχει καί τοῦ κράτους οὐ παρελύθη, παρηνέχθη δέ εἰς σκληρότητα, καί τό λίαν ἀγαθόν καί τό περί ἡμᾶς κηδεμονικόν εἰς μισανθρωπίαν μετέβαλεν;
Οὐκ ἄν εἴποι τις σωφρονῶν, ἀλλά φανερά καί δῆλα τά αἴτια δι᾿ ἅ συνήθως οὐ διοικούμεθα.
Λαμβάνοντες ἡμεῖς, ἄλλοις οὐ παρέχομεν, τήν εὐεργεσίαν ἐπαινοῦμεν καί ταύτης ἀποστεροῦμεν τούς δεομένους.
Δοῦλοι ὄντες, ἐλευθερούμεθα καί τούς ὁμοδούλους οὐκ οἰκτείρομεν, πεινῶντες τρεφόμεθα καί τόν ἐνδεῆ παρατρέχομεν.
Ἀνενδεῆ χορηγόν καί ταμίαν Θεόν ἔχοντες, φειδωλοί ἐγενόμεθα καί ἀκοινώνητοι πρός τούς πένητας.
Πολύτοκα ἡμῶν τά πρόβατα καί οἱ γυμνοί τῶν προβάτων πλείους.
Αἱ ἀποθῆκαι τῷ πλήθει τῶν ἀποκειμένων στενοῦνται καί τόν ἐστενωμένον οὐκ ἐλεοῦμεν.
Διά τοῦτο ἡμῖν ἀπειλεῖ τό δίκαιον κριτήριον.
Διά τοῦτο καί ὁ Θεός οὐκ ἀνοίγει τήν χεῖρα, ἐπειδή τήν φιλαδελφίαν ἡμεῖς ἀπεκλείσαμεν.
Διά τοῦτο ξηραί αἱ ἄρουραι, ἐπειδή ἡ ἀγάπη ἐψύγη...
Δειξάτωσαν τοίνυν οἱ τήν πλεονεξίαν τιμῶντες, οἱ τόν πλοῦτον μεθ᾿ ὑπερβολῆς συνάγοντες, τίς ἡ δύναμις τῶν θησαυρισθέντων, ἤ τί τό ὄφελος, ἄν ὀργισθείς ὁ Θεός ἐπί πλεῖον παρελκύσῃ τήν τιμωρίαν.
Ὠχρότεροι τάχα τοῦ χρυσοῦ γενήσονται οἱ τοῦτον σωρεύοντες, ἐάν μή τόν ἄρτον μέχρι χθές καί πρώην καταφρονούμενον διά τήν πρόχειρον ἐξουσίαν τῆς εὐθυνίας σχῶσιν.
Δός δή μή εἶναι τόν πιπράσκοντα, μηδέ ὑπάρχειν σίτον ἐν ἀποθήκαις καί τίς ἡ χρῆσις τῶν βαρυτάτων βαλαντίων; εἰπέ μοι.
Οὐ μετ᾿ ἐκείνων χωσθήσῃ;
Οὐ γῆ ὁ χρυσός;
Οὐ πηλός ἀχρεῖος πηλῷ τῷ σώματι παρακείσεται;
Πάντα ἐκτήσω καί ἕν ἀναγαῖον οὐκ ἔχεις, δύναμιν τοῦ τρέφειν σεαυτόν.
Τῷ παντί σου πλούτῳ ἕν νέφος ἀπέργασαι, ὀλίγων ψεκάδων ἐπινόησον πόρον, ἔπειξον εἰς καρποφορίαν τήν γῆν, λύσον τῷ ὑπερηφάνῳ καί σοβοῦντι πλούτῳ τήν συμφοράν.

Ποιός εἶναι ὁ νεωτερισμός τούτων τῶν καιρῶν;
Ἄς τό ψάξουμε, ὡς μυαλωμένοι ἄνθρωποι.
Καί ἄς τό κρίνουμε, ὡς λογικοί καί ἱκανοί νά κρίνουμε.
Μήπως δέν ὑπάρχει Ἐκεῖνος (ὁ Θεός), πού κυβερνάει τό σύμπαν;
Μήπως ὁ ἀριστοτέχνης Θεός λησμόνησε τήν ἐπιστασία;
Μήπως τοῦ ἀφαιρέθηκε ἠ ἐξουσία καί ἡ δύναμη;
Ἤ μήπως ἐξακολουθεῖ νά ἔχει τήν ἴδια δύναμη καί δέν ἔχασε τήν έξουσία, ἀλλά παρεξέκλινε σέ σκληρότητα καί μεταποίησε τό κατ᾿ ἐξοχήν ἀγαθό σέ σκληρότητα καί τήν κηδεμονία του, πού προσφέρει σέ μᾶς τούς ἀνθρώπους, σέ μισανθρωπία;
Κάτι τέτοιο δέν θά τό πεῖ κανένας, πού ἔχει σωφροσύνη.
Ἀλλά εἶναι φανερές καί γνωστές οἱ αἰτίες, οἱ ὁποῖες μᾶς ἐπηρεάζουν καί μᾶς παρασύρουν νά μήν αὐτοσυγκρατούμαστε.
Παίρνοντας ἐμεῖς ἀγαθά, δέ δίνουμε σέ ἄλλους.
Ἐπαινοῦμε τήν πράξη τῆς εὐεργεσίας καί τή στεροῦμε ἀπό ἐκείνους, πού τήν ἔχουν ἀνάγκη.
Εἴμαστε δοῦλοι καί ἐλευθερωνόμαστε καί τούς ὀμόδουλους δέν τούς συμπονοῦμε. Ὅταν πεινᾶμε τρεφόμαστε καί τόν φτωχό τόν παρατρέχουμε.
Ἔχοντας χορηγό καί ταμία τόν Θεό, πού δέ στερεῖται ἀπό τίποτα, ἔχουμε γίνει φειδωλοί καί ἀκοινώνητοι στούς φτωχούς.
Τά πρόβατά μας εἶναι πολύτοκα καί γεννοῦν πολλά καί οἱ γυμνοί, πού δέν ἔχουν ροῦχο νά φορέσουν, εἶναι περισσότεροι ἀπό τά πρόβατα.
Οἱ ἀποθῆκες ἀποδεικνύονται στενές ἐξ αἰτίας τοῦ πλήθους τῶν ἀποθηκευμένων καί τόν πιεσμένο ἀπό τή φτώχεια δέν τόν ἐλεοῦμε.
Γιά τό λόγο αὐτό μᾶς ἀπειλεῖ τό δίκαιο δικαστήριο.
Γι᾿ αὐτό καί ὁ Θεός δέν ἀνοίγει τό χέρι Του, ἐπειδή ἐμεῖς ἔχουμε ἀποκλείσει τή φιλαδελφία.
Γι᾿ αὐτό εἶναι ξερά τά χωράφια μας, ἐπειδή πάγωσε ἡ ἀγάπη.
Ἄς ἀποδείξουν, λοιπόν, αὐτοί πού ἐκτιμοῦν τήν πλεονεξία, αὐτοί, πού μαζεύουν, μέ ὑπερβολή, τόν πλοῦτο, ποιά εἶναι ἡ δύναμη τῶν θησαυρισμάτων ἤ ποιό εἶναι τό ὄφελος, ἄν ἐξ αἰτίας αὐτῆς τῆς συμπεριφορᾶς ὀργιστεῖ ὁ Θεός καί παρατείνει τήν τιμωρία.
Ἴσως αὐτοί, πού σωρεύουν τόν πλοῦτο, νά γίνουν ὠχρότεροι ἀπό τό χρυσάφι, ἄν δέν ἔχουν τό ψωμί, πού ἴσαμε χθές καί προχθές τό καταφρονοῦσαν, ἐξ αἰτίας τῆς εὐκολίας καί τῆς ἄνεσης, μέ τήν ὁποία τό προμηθεύονταν.
Ὑπόθεσε ὅτι δέν ὑπάρχει ἐκεῖνος, πού πουλάει τό ψωμί, οὔτε ὑπάρχει σιτάρι στίς ἀποθῆκες.
Τότε, σέ τί μᾶς χρειάζονται τά βαρυφορτωμένα βαλάντια, πές μου.
Δέν θά ταφεῖς μαζί μέ αὐτά;
Ὁ χρυσός δέν εἶναι χῶμα;
Δέν εἶναι πηλός ἄχρηστος πλάϊ στό σῶμα σου, πού εἶναι καί αὐτό πηλός;
Τά ἀπόκτησες ὅλα καί δέν ἔχεις τό ἕνα, πού εἶναι ἀναγκαῖο, τή δύναμη νά τρέφεις τόν ἑαυτό σου.
Τόν πλοῦτο σου ὁλόκληρο κάνε τον ἕνα σύννεφο.
Ἐπινόησε ἕνα ρεῦμα λίγων σταγόνων.
Ἐξανάγκασε τή γῆ νά καρποφορήσει.
Ἐξαφάνισε τή συμφορά τῆς ἀνομβρίας καί τῆς πείνας, μέ τόν ὑπερήφανο πλοῦτο σου, πού εἶναι κρυμμένος καί ἀχρησιμοποίητος.

Mητροπολιτου Αττικης και Μεγαριδος ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ
απο την ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΙ Ιανουαριου 2010κ