Ομολογία

Ο ΚΑΤΑΚΕΡΜΑΤΙΣΜΕΝΟΣ

ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

του κ. Δημ. Νεαπολιτη

Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι κατακερματισμένος. Ο νους του είναι διασπασμένος σε πολλά κομμάτια. Το ένα κομμάτι δεν επικοινωνεί με το άλλο και όλα μαζί τα κομμάτια δεν επικοινωνούν με τον άνθρωπο. Προσπαθεί με την πολυδιάσπασή του να βρει την ολοκλήρωση, την πληρότητα αλλά δεν βλέπει ότι ο συνεχής και αγωνιώδης αυτός σκοπός είναι πέρα για πέρα μάταιος. Μέσα στην πολυδιάσπασή του συνεχώς διασπάται και μη βρίσκοντας αυτό που ψάχνει, αποβαίνει άθλιος και ταλαίπωρος.

Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με την κτίση και τα κτίσματα. Αυτά δεν αγωνίζονται, έχουν διασώσει κάτι από την «αρχαία μακαριότητα». Αυτή η κατάσταση του ανθρώπου είναι η κατάσταση χωρίς το Θεό, είναι η κατάσταση μετά την Πτώση αλλά και μετά την απιστία στον Θεό Λόγο που έγινε άνθρωπος. Η κτίση δεν είναι διασπασμένη. Ο άνθρωπος είναι διασπασμένος και ιδίως ο σύγχρονος άνθρωπος. Ο Θεός Λόγος ένωσε τα διεστώτα και χάρισε την ολοκλήρωση και την πληρότητα την οποία κανείς άλλος δεν έχει ούτε είχε ποτέ. Γιατί ο άνθρωπος δεν ακολουθεί την κτίση που μπορεί να τον οδηγήσει στην ολοκλήρωση; «Οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού, ποίησιν δέ χειρών αυτού αναγγέλλει το στερέωμα».

Ο άνθρωπος προώδευσε και βρήκε την ολοκλήρωσί του; Πως; Ποιός άνθρωπος; Πότε; Πώς το αποδεικνύει; Η πραγματικότητα τον διαψεύδει. Τον διαψεύδει και αυτή η κτίση. Και αυτός ο πλανήτης φωνάζει: «ο άνθρωπος δεν προώδευσε, ο άνθρωπος σάλεψε και θέλει να σαλέψει τα σύμπαντα».
Ο πολυδιασπασμένος άνθρωπος έχει πολλές σκοπιμότητες. Και δεν ησυχάζει εάν δεν τις ικανοποιήσει όλες. Δεν μπορεί να εννοήσει, δεν μπορεί να καταλάβει ότι η αλήθεια είναι πολύ απλή. Ο Χριστός ήρθε να βαπτιστεί στον Ιορδάνη για να δείξει ότι η οδός του καθαρισμού όλων των ξένων στοιχείων της αμαρτίας από τον άνθρωπο είναι η οδός που τον οδηγεί στην ολοκλήρωσι. Βαπτίζεται αυτός που είναι αναμάρτητος. Πόσο μάλλον ο πεσμένος άνθρωπος, ο πολυδιασπασμένος, ο λειψός, ο κατακερματισμένος;

Η κτίση το έχει καταλάβει. Περίμενε την επαναφορά της. Έχει πάρει το μάθημά της και είναι έτοιμη να λυτρωθεί. Ο άνθρωπος όμως; Δεν θέλει να στραφεί στον Ιορδάνη να παραδεχτεί ότι είναι λειψός. Γιατί αν το παραδεχτεί, αμέσως θα βρει στο Χριστό την ολοκλήρωσή του, την πληρότητά του και την ευτυχία του.

Ο άνθρωπος σήμερα κάνει αγώνες τάχα για να σώσει την κτίση. Δεν καταλαβαίνει όμως ότι η κτίση δεν έχει ανάγκη από σωτηρία. Αυτός έχει ανάγκη από την επιστροφή του από εκεί που έφυγε. Και δεν έφυγε απλώς μία φορά, αλλά συνεχώς φεύγει, γιατί έχει θέσει σαν μοναδικό και απαραίτη­το σκοπό της ζωής του την ικανοποίηση των δικών του επιθυμιών. Ο άν­θρω­πος δεν σέβεται τον εαυτό του και γι’ αυτό είναι αδύνατον να σεβαστεί το περιβάλλον του. Δεν τρέφει τον εαυτό του με την σχέση του με τον Δημιουργό του, αλλά με την πολυδιάσπασή του ταλαιπωρεί τον εαυτό του και μαζί με αυτόν και όλη την κτίση.

Αυτό είναι το μεγαλείο του σύγχρονου ανθρώπου! Γι’ αυτό δεν μπορεί να δημιουργήσει κάτι που να είναι άρτιο, γι’ αυτό αρέσκεται σε κοσμοθεωρίες και γι’ αυτήν ακόμη την δημιουργία του κόσμου, λέγοντας ότι έγινε μέσω διάσπασης. Όλα θέλει να τα διασπάσει ο σύγχρονος άνθρωπος. Από τη σχέση του με τους άλλους ανθρώπους μέχρι τη σχέση του με αυτά τα υπόλοιπα δημιουργήματα. Όμως το όλον και η ποικιλία, η ολοκλήρωση και η πολυμέρεια βρίσκονται μόνο στο Θεό Λόγο ο οποίος έρχεται «βάπτισμα αιτών» φροντίζοντας για τον άνθρωπο και όλη την κτίση.

Η διάσπαση του ανθρώπου φαίνεται σε πολλά από τα δημιουργήματά του. Κανένα από τα επιτεύγματα του σύγχρονου ανθρώπου δεν έχει λάβει υπ’ όψη του όλες τις παραμέτρους. Πολλά απ’ αυτά που θεωρούνται σήμερα σπουδαία, αύριο θα θεωρηθούν ως επιζήμια και επικίνδυνα για τον άνθρωπο. Κάθε τι που ανακαλύπτεται δεν θεωρείται τέλειο, γι’ αυτό κάποιο τελειότερο κατόπιν θα κάνει την εμφάνισή του.

Ό,τι συμβαίνει με τα δημιουργήματα το ίδιο συμβαίνει και με τις θεω­ρίες του ανθρώπου. Μία θεωρία εξελίσσεται γιατί δεν είναι ολοκληρωμένη και άλλη, γιατί έρχεται σε αντίθεση με πολλές άλλες. Έτσι ο άνθρωπος καταγίνεται σε έναν ατέρμονα αγώνα, χωρίς τέλος και χωρίς αντίκτυπο στην πραγματικότητα. Για τον απλούστατο λόγο ότι η ενότητα λείπει από τον άνθρωπο. Ενότητα του νου, ενότητα του ανθρώπου, ενότητα με τους άλλους ανθρώπους, ενότητα με το Θεό. Πώς ο διασπασμένος να ενωθεί; Πώς ο χωρισμένος να ενώσει; Πώς ο κατακερματισμένος να ενοποιηθεί; Μόνο με ένα τρόπο. Την επιστροφή «εις ενότητα». Ο Θεός είναι Εκείνος ο εις «ενότητα μεταποιήσας» τα φυσικά στοιχεία, πόσο μάλλον θα δώσει την ενότητα και την ολοκλήρωσι στο πλάσμα Του;

Αυτή η ολοκλήρωση είναι χαρακτηριστικό μόνο του Τέλειου. Γι’ αυτό μόνο Εκείνος μπορεί να την χορηγήσει, να την χορηγήσει όχι σ’ αυτόν που αρέσκεται και επιμένει στην πολυδιάσπασή του αλλά σ’ αυτόν που προσέρχεται σαν μαθητής στον Ιορδάνη για να λάβει την άφεσι των αμαρτιών και των παραλείψεών του...

«Ενοριακή Ευλογία» Αρ. Τεύχους 103

Ιανουάριος 2011