Ομολογία

Ἡ εἰσήγηση

τοῦ «πραξικοπηματία»

του μητροπολίτου Αττικής

και Μεγαρίδος κ. ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ

Θέλω νά συλλυπηθῶ τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἱερώνυμο καί, παράλληλα, νά τόν συγχαρῶ.

Θέλω νά τόν συλλυπηθῶ, γιά τήν ἀήθη καί κατά παράβαση τῆς Κανονικῆς καί Ἔννομης τάξης, πρωτοβουλία του-ἤ μᾶλλον, τήν τόλμη του-νά ἀναθέσει, προνομιακά καί χωρίς τό σύμψηφο τῶν μελῶν τοῦ Συνοδικοῦ Σώματος, στόν πραξικοπηματία τοῦ 1994 Μητροπολίτη Ζακύνθου Χρυσόστομο, τόν κυρίως ἔνοχο, γιά ὅσα συνέβηκαν τότε στήν Ἀττική καί στή Λάρισα, τό δικαίωμα καί τήν εὐθύνη νά παρουσιάσει εἰσήγηση, ἐνώπιον τῆς Ὁλομέλειας τῆς Ἱεραρχίας, γιά τήν ἄρση ἤ τή μή ἄρση τοῦ ἀνυπόστατου ἐπιτιμίου τῆς ἀκοινωνησίας.

Καί θέλω νά τόν συγχαρῶ, γιά τήν ἔμπνευση, πού εἶχε, νά παραδώσει στούς ὐπεύθυνους γιά τήν ἔκδοση τοῦ ἐπίσημου δημοσιογραφικοῦ Ὀργάνου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τοῦ περιοδικοῦ «Ἐκκλησία», τά χειρόγραφα τοῦ διασκεδαστικοῦ, ἐξ αἰτίας τῆς θεολογικῆς καί ἐκκλησιολογικῆς του ἀμάθειας καί ἀποκρουστικοῦ, ἐξ αἰτίας τῆς στρεβλῆς παρουσίασης καί ἑρμηνείας γεγονότων καί λόγων, πρός δημοσίευση καί εὐρύτερη γνωστοποίηση.

Ἄν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἰερώνυμος δέν εἶχε τήν ἔμπνευση νά ἐμφανίσει σέ δημόσια κρίση τά ὅσα ἔγραψε στήν εἰσήγησή του καί διάβασε στή Συνέλευση τῆς Ἱεραρχίας ὁ ἐν πολλοῖς σύμψυχος φίλος του, τά χαρτιά του θά περνοῦσαν-σάν μέ φέρετρο-σέ κάποιο ντοσιέ καί θά θάβονταν στό σκοτεινό Συνοδικό ἀρχεῖο. Τώρα, δημοσιευμένα ἐπίσημα, θά φτερουγίσουν πρός κάθε κατεύθυνση. Θά διαβαστοῦν καί θά σχολιαστοῦν. Θά ἀξιοποιηθοῦν ἀπό τόν ὁποιοδήποτε σημερινό ἀναγνώστη καί ἀπό τό μελλοντικό ἱστορικό ἐρευνητή, πού θά ἐπιδοθεῖ στήν ἱστόρηση καί στήν ἀποτίμηση τῶν σημερινῶν, παρακμιακῶν ἐκκλησιαστικῶν διαπλοκῶν καί τῆς ἀπαξιωτικῆς φήμης τῶν προδοτῶν τοῦ ἐπισκοπικοῦ ἤθους καί τῆς Κανονικῆς, ἐκκλησιαστικῆς τάξης.

Δικαιωματικά, ὡς ὁ ἀχθοφόρος τῶν συνεπειῶν τῆς βάρβαρης ἐξόρμησης τοῦ ἄλλοτε Δωδώνης καί νῦν Ζακύνθου Χρυσοστόμου γιά τήν ἁρπαγή τῆς Μητρόπολης Ἀττικῆς, θά τολμήσω μιά πρώτη ἐκτίμηση τοῦ ἀργοπορημένου καί ὕποπτου ἐνδιαφέροντός του γιά τήν ἄρση τοῦ ἐπιτιμίου καί τή «δῆθεν» ἐπίλυση τῆς ἐμπλοκῆς καί ἀποκατάσταση τῆς εἰρήνης καί τῆς ἑνότητας τοῦ Συνοδικοῦ Σώματος.

* * *

1. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος διαπραγματεύτηκε τήν προσωπική του ἀξιοπρέπεια κατά τή στιγμή, πού ἐμπιστευόταν στόν Ζακύνθου τήν ἁρμοδιότητα καί τήν εὐθύνη, νά εἰσηγηθεῖ στή Σύνοδο τῆςἹεραρχίας τή διαδικασία ἄρσης τοῦ «ἐπιτιμίου». Γνώστης τῶν σχεδιασμῶν καί τῶν ἀγώνων τοῦ στενοῦ φίλου του Ζακύνθου Χρυσόστομου, κατά τό 1994, πού ἄν δέν ἀντιμετωπίζονταν δυναμικά ἀπό μεγάλη μερίδα τῆς Ἱεραρχίας (στήν ὁποία μετεῖχε καί ὁ τότε Θηβῶν Ἱερώνυμος), θά ἔφερναν τόν Χρυσόστομο στήν Ἱερά Μητρόπολη Ἀττικῆς καί, ἀπό κεῖ, στό θρόνο τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς, εἶχε στά χέρια του ὅλα τά πειστήρια, πού κυριολεκτικά κραύγαζαν, ὅτι ὁ φίλος του δέ διέθετε τό ἀπαραίτητο «τεκμήριο τῆς ἀμεροληψίας». Καί-σύμφωνα μέ τή νομολογία τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί τῶν ἐκκλησιαστικῶν Νόμων-δέν ἦταν ὁ κατάλληλος ἄνθρωπος νά δρομολογήσει τή διορθωτική ἐξέλιξη τῆς κατάστασης, πού ἐδημιούργησε τότε, μέ τίς ραδιουργίες του καί μέ τίς παρεμβάσεις του στήν πολιτική καί στή δικαστική ἐξουσία. Σβήνοντας ὅλα αὐτά καί ἀνεβάζοντας στό βῆμα τοῦ εἰσηγητῆ τό δράστη τῆς μεγάλης ἐκκλησιαστικῆς περιπέτειας, πρόδωσε τήν ἀρχιεπισκοπική του ἀξιοπρέπεια καί αὐτοαποκαλύφθηκε ὡς συνεταῖρος στή σκοτεινή διαχείριση τοῦ χρόνιου προβλήματος.

Ἀλλά καί ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος, ἄν εἶχε σεβασμό στό ὑψηλό του ἀξίωμα, θά πρόβαλλε κοφτή καί δυναμική τήν ἄρνηση. Δέ θά δεχόταν-ἔστω καί ἄν πιεζόταν-νά ἐμφανιστεῖ μπροστά στήν ὁλομέλεια τοῦ Συνοδικοῦ Σώματος, πού διατηροῦσε νωπές τίς φιλοδοξίες του καί τίς ὑπόγειες διακινήσεις του καί νά ὑποδυθεῖ τό ρόλο τοῦ εὐσυνείδητου, τοῦ μεγαλόκαρδου καί τοῦ εἰρηνοποιοῦ. Μέ θάρρος θά παραχωροῦσε τήν ἕδρα σέ ἀποστασιοποιημένο κριτή, γιά νά λειτουργήσει ἔντιμα καί ἀπό καθέδρα ἀμεροληψίας καί ἀντικειμενικῆς μελέτης καί κατάστρωσης τοῦ πίνακα τῶν προτάσεών του.

* * *

2. Ὁ εἰσηγητής Ζακύνθου, ἀνεβαίνοντας στό Συνοδικό βῆμα, ἐξέφρασε, μεγαλοπρεπῶς, τόν πόνο του γιά τήν ἀποκατάσταση τῆς ἑνότητας τοῦ Ἱεροῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας.

«Ἀπό πολλοῦ καιροῦ μέ ἀπασχολεῖ τό θέμα τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἡ ἔλλειψίς της ἀποτελεῖ χρονίαν ἀσθένειαν, ἡ ὁποία προῆλθεν ἐκ σκοπιμότητος, μικρότητος καί παθῶν κατατρώγουσα τό Σῶμα Της, κυρίως δέ καί βασικῶς τά μέλη αὐτοῦ τοῦ Σώματος, γιά τά ὁποῖα ὁ Κύριος Ἰησοῦς παραγγέλλει τό "οὕτω λαμψάτω τό φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τά καλά ἔργα καί δοξάσωσι τόν πατέρα ὑμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Ματθ. 5, 16).

Στήν παράγραφο αὐτή ὁ εἰσηγητής χαρακτηρίζει χρόνια τήν ἀρρώστια τῆς διχόνοιας. Καί προσυπογράφει, ὅτι αὐτή προῆλθε ἀπό τά μικρόβια τῆς σκοπιμότητας, τῆς μικρότητας καί τῶν παθῶν (ποίων παθῶν ἆραγε;). Ὡστόσο, γιά τή χρόνια αὐτή ἀρρώστια δέ βρίσκει κανέναν ὑπεύθυνο μέσα στήν αἴθουσα τῆς Συνοδικῆς Συνέλευσης, γιά νά τόν παρακινήσει σέ μετάνοια. Ἀλλά, οὔτε καί τόν ἑαυτό του φορτίζει μέ εὐθῦνες, γιά τά πολλά, πού ἀκούγονται καί γιά τίς πλεκτάνες τοῦ 1994, πού στόχευαν, σέ πρῶτο πλάνο, στήν κατακυρίευση τῆς Μητρόπολης Ἀττικῆς καί, σέ δεύτερο πλάνο, στήν κατάκτηση τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν. Δέν εἶπε μιά λέξη αὐτοκριτικῆς καί αὐτομεμψίας. Δέν κατάθεσε ὑπόσχεση, πώς θά θέσει «θεμέλιο μετανοίας», ὅτι θά εὐθυγραμμιστεῖ στήν ποιότητα βίου, πού μᾶς ἄφησαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καί ὅτι θά ὑφάνει τήν ἐπισκοπική του δράση μέ στιμόνι καί ὑφάδι τούς Ἱερούς Κανόνες, πού ἀποτελοῦν τό δεσμευτικό, Ἱεροκανονικό πλαίσιο τῶν Συνοδικῶν καί τῶν Ἐπισκοπικῶν πράξεων.

Ὅλα αὐτά τά τράβηκε στήν ἄκρη. Καί ἔδειξε νά φορτώνει τίς εὐθῦνες ἀποκλειστικά καί μόνο στόν Ἀττικῆς Νικόδημο, πού γιά τριανταεπτά ὀλόκληρα χρόνια τόν ἔχουν σπρώξει, μέ πράξεις αὐθαιρεσίας καί βίας, ἔξω ἀπό τό γήπεδο τῆς διοικητικῆς εὐθύνης καί, γιά τό λόγο αὐτό, δέν μπορεῖ νά λογιστεῖ καί νά ἐπιτιμηθεῖ ὡς αὐτουργός, μήτε ὡς συναυτουργός στίς πολλαπλές σκοπιμότητες καί στίς μικρότητες καί στά πάθη, πού κατατρώγουν τό ἐκκλησιαστικό Σῶμα.

Ἔδειξε νά πιστεύει καί νά εἰσηγεῖται, ὅτι πρέπει νά καμφθεῖ ὁ Νικόδημος, νά προσυπογράψει τίς παλιές αὐθαίρετες καί ἀντικανονικές καί παράνομες πράξεις τῆς καταδίκης του καί ἐξουθένωσής του καί νά ἀποδεχτεῖ τήν πράξη τῆς ἄρσης ὡς ἐπανεγγραφή τῆς ποινῆς μέ νέα μορφή. Ὡς ἰσόβια στέρηση τῶν Ἐπισκοπικῶν του δικαιωμάτων. Νά περάσει στό ἀρχεῖο ὁ νέος, διφυής, μαῦρος φάκελλος, μέ τό ἱστορικό τῆς πλασματικῆς ἄρσης τῆς παλιᾶς ἀνύπαρκτης ποινῆς καί τῆς ἐπιβολῆς τῆς καινούργιας, τῆς ἰσόβιας καταδίκης του. Αὐτή ἡ μεταφόρτιση-κατά τόν Ζακύνθου-θά ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τήν ἀποφόρτιση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀπό τά βάρη καί τίς εὐθῦνες καί τήνἀποκατάστασητῆςποθητῆς ἑνότητάς Της. Ὁπότε, «θά περάσουν ὅλοι καλά καί οἱ δεσποτάδες καλύτερα».

* * *

3. Παρακάτω, ὁ εἰσηγητής βρίσκει τό θάρος νά φορτώσει τίς πολλές εὐθῦνες γιά τή διαταραχή τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητας-σέ ποιόν ἄλλο;-στόν Ἀττικῆς Νικόδημο. Ἀναφέρεται σέ μιά συνάντηση, πού εἶχα ἐγώ προσωπικά, μέ τόν τότε Ἀρχιεπίσκοπο Σεραφείμ. Καί, πρός ἐνημέρωση τῶν Συνοδικῶν ἀκροατῶν του, γράφει:

«Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος διαβεβαιοῖ τόν Νικόδημον ὅτι τόν ἀπασχολεῖ τό θέμα καί τόν προτρέπει νά μήν ἐνεργήσῃ πράξεις, αἱ ὁποῖαι θά ἐδυσκόλευον αὐτόν εἰς τάς σκέψεις του, ἅτινας θά κατέθετε ἐνώπιον τῆς ἐκτάκτως συγκαλουμένης Δ.Ι.Σ. διά τήν ἑπομένην Τρίτην 13ην Ἰουλίου 1993».

Καί, στή συνέχεια, ὑφαίνει τήν ὑποτιθέμενη δική μου ἐνοχή:

«Ὁ Νικόδημος ἀξιοῖ τήν ὑπογραφήν κοινοῦ ἀνακοινωθέντος, ὅτι ὑπῆρξε ταύτισις ἀπόψεων. Ὁ γέροντας, μέ τήν ἁπλοϊκήν του εἰλικρίνειάν του, ἀρνεῖται λέγων: «Ἄκου ρέ Θεσσαλέ, σοῦ λέγω, ὅτι μέ ἀπασχολεῖ τό θέμα σου. Μή μοῦ τό χαλᾶς, γιατί ἐσύ εἶσαι μόνος, ἐνῶ ἐγώ ἔχω ἄλλα δώδεκα θηρία».

Αὐτά γράφει ὁ Ζακύνθου, γιά νά ἀπαλλάξει τόν Ἀρχιεπίσκοπο Σεραφείμ ἀπό κάθε εὐθύνη καί νά ἐνοχοποιήσει ἐμένα.

Εἶμαι βέβαιος, ὅτι οἱ ἀναγνῶστες μου θά διακρίνουν στήν πλοκή αὐτῆς τῆς συζήτησης καί στήν ἀσάφεια τῶν μετρημένων λόγων τοῦ μακαριστοῦ Σεραφείμ, τήν κρυμμένη σκοπιμότητα. Ἐγώ εἶχα τήν πληροφορία ἀπό ἔγκυρες πηγές καί τήν ἐμπειρία, ὅτι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἐπεδίωκε νά κερδίσει χρονικά ὅρια, γιά νά προλάβει νά δημουργήσει τετελεσμένα γεγονότα, τά ὁποῖα θά ἀπέκλειαν τή λύση τοῦ προβλήματος.

Τοῦ πρότεινα, σέ πρῶτο πλάνο, πρίν ἀπό τήν κηδεία τοῦ Δωροθέου, νά καταλήξουμε σέ μιά συμφωνία καί τή συμφωνία αὐτή νά τήν γνωστοποιήσουμε στό ἀνήσυχο ἐκκλησιαστικό πλήρωμα μέ μιά γραπτή ἀνακοίνωση καί μέ τήν κοινή παρουσία μας στήν κηδεία. Ἐκεῖνος ἀρνήθηκε. Ζητοῦσε μόνο, νά μήν κάνω καμμιά ἐνέργεια, ἀλλά δέν ἔδινε ἐνημέρωση γιά τά σχέδιά του.

Ἐκεῖνο, πού ἔκανε τόν Σεραφείμ νά φοβᾶται καί νά ἀνησυχεῖ, ἦταν ἡ πλατειά γκάμα τῶν ἀποφάσεων τοῦ Ἀνώτατου Διοικητικοῦ Δικαστηρίου, τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας, πού ἐδικαίωναν τούς Μητροπολίτες καί πού ὑποχρέωναν τόν Σεραφείμ καί ὅλη τή Σύνοδο, νά τούς ἀποκαταστήσουν στίς ἕδρες τους. Ἀτραπός διαφυγῆς δέν ὑπῆρχε. Καί ἡ ὁμάδα, ἡ πρόξενος τῆς ἀνωμαλίας, βρισκόταν σέ ἀτέρμονη διαβούλευση καί σέ ἐπιφυλακή, μή τυχόν καί σπάσει τό σκληρό μέτωπο. Μέλος αὐτῆς τῆς ὁμάδας καί ὁ τότε τιτουλάριος Μητροπολίτης Δωδώνης Χρυσόστομος, πού εἶχε ἐξασφαλίσει τό χρίσμα καί τήν ἀρχιεπισκοπική συγκατάθεση, γιά τή μεταστέγασή του στή Μητρόπολη τῆς Ἀττικῆς. Ὁ φόβος αὐτός ἐξηγοῦσε τίς κινήσεις καί τήν ἐπιχειρηματολογία τοῦ Σεραφείμ.

Ἕνα πρόσθετο, μεταγενέστερο, ντοκουμέντο αὐτοῦ τοῦ σχεδιασμοῦ ἦταν ἡ προσφώνηση ἤ μᾶλλον ὁ στεναγμός, πού κατάθεσε, ἀργότερα, ὁ Σεραφείμ μπροστά στήν Ὁλομέλεια τῆς Ἱεραρχίας, μετά τήν ἐκλογή τοῦ Δωδώνης σέ Μητροπολίτη Ζακύνθου:

«Σεβασμιώτατε ἐψηφισμένε ἅγιε Ζακύνθου κ. Χρυσόστομε, ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι σᾶς πρότεινα διά τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Ἀττικῆς εἰς τήν ὁποίαν ἐπί ἀρκετόν διάστημα διηκονήσατε καί κατορθώσατε πολλά, ὥστε νά ἔχετε τήν ἀγάπην τοῦ κλήρου καί τοῦ λαοῦ αὐτῆς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως. Ἄλλως ὅμως ἔδοξε τῷ Ἁγίῳ Θεῷ...».

Μέ ὅσα γράφει στήν εἰσήγησή του ὁ κ. Χρυσόστομος, ἀποτυπώνει, ὄχι τόσο τή δική μου ἀντίσταση, πού θά ἔπρεπε νά εἶναι ἀναμενόμενη, μετά τίς ἀποφάσεις τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας, ὅσο τή δική του, ἀθεράπευτη θλίψη, πού δέν κατάφερε, ἴσαμε τώρα, νά τήν ξεπεράσει.

* * *

4. Συνεχίζοντας, θά μεταφέρω ἕνα κομμάτι τῆς εἰσήγησης τοῦ Ζακύνθου Χρυσόστομου, πού διασκορπίζει μερικά ροδοπέταλα καί ἀνεμίζει πολλά ἀγκάθια. Δείχνει νά εἰσηγεῖται τή θεραπεία τῆς χρόνιας Ἱεροκανονικῆς ἐκτροπῆς καί προβάλλει ὡς λύση, ἀντί τῆς χρεωστικῆς ἐπανένταξης ὅλων μας στήν ἁγιοπνευματική δεοντολογία, τήν ἀνορθόγραφη δικαίωση τῶν πραξικοπηματιῶν καί τῶν-ἐν διαδοχῇ-διαχειριστῶν καί ἐκμεταλλευτῶν τῆς ἀνωμαλίας.

Διαβάζουμε, ἐκπληττόμαστε καί διερωτώμαστε:

«Τό τιθέμενον σήμερον ζήτημα εἶναι, κατά τήν γνώμην μου, ἐάν πρέπει, μετά πάροδον 16 ἐτῶν ἀπό τῆς ἐπιβολῆς τοῦ ἐπιτιμίου, νά ἐξέλθωμεν ὡριμότεροι ἀπό μίαν ὄντως ὀδυνηράν περιπέτειαν, δίδοντες λύσιν πνευματικήν. Δέν ὁμιλῶ διά τά γεγονότα, τά ὁποῖα ὑπεχρέωσαν τήν Ἱεράν Σύνοδον εἰς τήν θεραπευτικήν ἐπιβολήν τοῦ ἐπιτιμίου. Ὁμιλῶ διά τήν ψυχικήν μας στάσιν ἔναντι τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κ. Νικοδήμου. Ὅσον πονεμένοι καί ἄν εἴμεθα διά τά γεγονότα ἐκεῖνα, ἄς φερθῶμεν αὐτῷ σήμερον οὕτως ὥστε νά αἰσθανθῇ ὅτι δέν μᾶς διακατέχει ἰδεολογικός θυμός, οὔτε αἴσθημα ἀντιπαθείας, ἀλλά ἡ ἀγάπη τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὑτό τό λέγω τρόπον τινά δικαιωματικῶς. διότι ἐδέχθην «τσουνάμι» ὕβρεων καί συκοφαντικῶν ἐπιθέσεων ἐκ μέρους δῆθεν φίλων τοῦ Σεβασμιωτάτου. Ἡ ἀγάπη ὅμως ἀναγεννᾶ καί πρέπει νά τήν διασώσωμεν. Ὑπερβαίνοντες διά τῆς ἀγάπης τήν λογικήν τοῦ ἀνεφίκτου τῆς ἄρσεως τοῦ ἐπιτιμίου, χορηγοῦμεν ἀντίδοτον ἰσχυρότατον κατά τῆς θρησκευτικῆς ἰδεολογικῆς τρομοκρατίας, τῆς ἐκδηλουμένης πεισματικῶς ἐκ μέρους δῆθεν φίλων τοῦ Σεβασμιωτάτου, ἐνίοτε καί ὑπό τοῦ ἰδίου. Εἶναι ἀληθές, ὅτι ἐγράφησαν καί γράφονται ἕως τῆς σήμερον ὑβριστικά, συκοφαντικά καί δυσφημιστικά σχόλια τόσον ἐναντίον Ἱεραρχῶν, ὄσον καί ἐναντίον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου. Ὡστόσο, ἡ δικαίωσις τῶν θυμάτων αὐτῆς τῆς ἰδεολογικῆς τρομοκρατίας περνᾶ ἀπό τήν ἀγάπην διά τῆς οἰκονομίας...».

Ὁ εἰσηγητής, στό τμῆμα αὐτό τῆς δημηγορίας του δηλώνει, ὅτι ἀποφεύγει νά ὁμιλήσει «διά τά γεγονότα, τά ὁποῖα ὑπεχρέωσαν τήν Ἱεράν Σύνοδον εἰς τήν θεραπευτικήν ἐπιβολήν τοῦ ἐπιτιμίου». Καί προσπαθεῖ νά ἀνεύρη πνευματική(!!!) διέξοδο, πού νά ἐξιλεώνει, φαινομενικά, τούς δράστες τῆς ἀνωμαλίας, ἀλλά καί νά μήν ἀποκαθιστᾶ τήν Κανονική Τάξη καί νά μήν ἐπαναφέρει στά ποιμαντικά του καθήκοντα τό θύμα τῆς ἀπαράδεκτης αὐθαιρεσίας.

Ἄν ἡ δική μου συμπεριφορά ἦταν παραβατική καί καταλυτική τῆς ἐκκλησιαστικῆς τάξης, γιατί οἱ συγκροτοῦντες, τότε, τήν Ἱερά Σύνοδο, δέν μέ παρέπεμψαν στό Ἐκκλησιαστικό Δικαστήριο; Γιατί δέν διέταξαν ἀνακρίσεις; Γιατί δέν μέ κάλεσαν νά ἀπολογηθῶ; Γιατί δέν προσδιόρισαν, μέ ἀκρίβεια καί μέ εὐσυνειδησία τήν ἐνοχή μου; Γιατί δέν ἔθεσαν τίς ἀπόψεις τους καί τίς κρίσεις τους σέ ψηφοφορία; Γιατί δέν κατέγραψαν στήν ἀπόφασή τους τίς παραβάσεις μου καί τούς Ἱερούς Κανόνες, πού ὑποτίθεται, ὅτι παραβίασα;

Ἐπί τριανταεπτά ὁλόκληρα χρόνια μέ καταδικάζουν καί μέ ξανακαταδικάζουν, χωρίς ποτέ νά μέ ἐγκαλέσουν-ὅπως εἶχαν δικαίωμα καί ὑποχρέωση-καί νά δρομολογήσουν ὑπεύθυνη καί ἀξιοπρεπή δίκη. Καί τώρα, ὕστερα ἀπό ὅλη αὐτή τήν ἐκβαρβαρισμένη πρακτική καί τήν προδοσία τῶν Ἐπισκοπικῶν ὅρκων, τολμάει ὁ εἰσηγητής νά ἀναφέρεται

«στά γεγονότα (ποιά γεγονότα;), τά ὁποῖα ὑποχρέωσαν τήνἹερά Σύνοδο εἰς τήν θεραπευτικήν ἐπιβολήν τοῦ ἐπιτιμίου».

Γιά ὄνομα τοῦ Θεοῦ! Οὔτε Θεό φοβοῦνται, οὔτε ἄνθρωπο ἐντρέπονται; Ἀναγκάστηκε ἡ Ἱερά Σύνοδος νά ἐπιβάλει τό ἐπιτίμιο, χωρίς νά ἀναγκαστεῖ νά κάνει ἀνακρίσεις καί νά συνεδριάσει ὡς ἁρμόδιο Ἐκκλησιαστικό Δικαστήριο;

* * *

5. Τό ἑπόμενο ἀπόσπασμα, πού προτίθεμαι νά σᾶς παρουσιάσω, εἶμαι βέβαιος, ὅτι ἤ θά σᾶς διασκεδάσει ἤ θά σᾶς ἐξοργίσει. Πρίν, ὅμως, τό ξεδιπλώσω μπροστά σας, θεωρῶ ὑποχρέωσή μου νά σᾶς κάνω μιά ἐνημερωτική εἰσαγωγή.

Τό καλοκαίρι τοῦ 2009 εἶχα δημοσιεύσει σειρά ἄρθρων στό δελτίο, πού κρατᾶτε στά χέρια σας, ἀναπτύσσοντας τή σύγχρονη παθογένεια τῶν δυό Ἀνώτατων διοικητικῶν Ὀργάνων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας καί τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου. Καί, καταλήγοντας, εἶχα ὑπομνήσει στούς ἀδελφούς συλλειτουργούς μου καί στόν ἑαυτό μου τίς βαρύτατες εὐθῦνες γιά τόν ἀκράτητο διοικητικό ἐκτροχιασμό΄καί τό χρέος μας νά ἐπαναφέρουμε τά χαρισματικά Συνοδικά Ὄργανα στήν τροχιά τῆς καθαρότητας, τῆς Πατερικῆς ἀξιοπρέπειας καί τῆς θυσιαστικῆς ἀγάπης.

Αὐτή τήν τελευταία παράγραφο τῆς ἔμπονης ὑπόμνησής μου τήν ἐκμεταλλεύτηκε ὁ «μή Σοφός» καί «μή Συνετός» Μητροπολίτης-εἰσηγητής καί τήν ἑρμήνευσε κατά τήν ἔμπνευσή του καί κατά τήν εὐτελή σκοπιμότητά του.

Σᾶς μεταφέρω τό χαρακτηριστικό ἀπόσπασμα:

«Ἤδη ὁ Σεβασμιώτατος ἄγει τήν ὄγδοην δεκαετίαν τῆς ἡλικίας του καί προσφάτως, εἰς τό ὑπ᾿ ἀριθ. 258-259 τεῦχος τοῦ ὑπ᾿ αὐτοῦ ἐκδιδομένου περιοδικοῦ "Ἐλεύθερη Πληροφόρηση" ἐξεδήλωσεν ἐμμέσως, πλήν σαφῶς τήν μετάνοιά του, γράφων: "Ἀγαπητοί συνιεράρχες... θά μιλήσω ὅμως μέ θάρρος σέ σᾶς τούς ἀδελφούς μου γιά΄΄ νά μετάσχω στήν κοινή ἔκφραση τῆς μετανοίας καί στήν κοινή κατάθεση ὀδύνης. Γιά νά σκύψω μαζί σας καί νά ὀμολογήσω, ὅτι ἐμεῖς, πού κληθήκαμε νά μεταφέρουμε στήν εὐχαριστιακή μας κοινότητα, στή συναγμένη Ἐκκλησία, τή "συγγνώμη" τοῦ Σταυροῦ καί τήν "Καινή κτίση" τῆς Πεντηκοστῆς, αὐτομολοῦμε καθημερινά στό σκοτάδι τῆς ἀλλοτρίωσης καί γινόμαστε προμηθευτές σκανδάλων στούς πυροδοτικούς μηχανισμούς τῶν δηλωμένων ἐχθρῶν τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ... Θά χρειαστεῖ νά καταθέσουμε τόν ὀβολό τῆς μετάνοιας καί τόν ἱδρώτα τῆς ἄσκησης, γιά νά ξαλαφρώσουμε τήν ψυχή μας ἀπό τίς ἐνοχές, νά τή γεμίσουμε μέ τήν θεία Χάρη καί μετά νά ἐκφραστοῦμε μέ τήν ἀποστολική πληρότητα».

Καί συνεχίζει ὁ κ. Χρυσόστομος:

«Μπορεῖ ὁ Σεβασμιώτατος Νικόδημος νά ἐκφράζεται ἐν προκειμένῳ εἰς πρῶτον πληθυντικόν πρόσωπον, ἀλλά δέν ἐκφράζεται εἰς δεύτερον πληθυντικόν. Προφανῶς λέγει αὐτό τό ὁποῖον κατά βάθος αἰσθάνεται τήν ἀνάγκην νά ἐξαγορεύση εἰς πρῶτον ἑνικόν πρόσωπον καί πιθανόν ἐμποδίζεται ὑπό δυστρόπων συμβούλων. Ἔχω τήν γνώμην, ὅτι ἡ Ι.Σ.Ι. ἔχει τήν δυνατότητα ἀποδοχῆς τῆς ἐξαγορεύσεως τοῦ Σεβασμιωτάτου».

Θά μέ ἐξέπληττε ἡ παραπάνω διαλεκτική καί ἐπιχειρηματολογία τοῦ κ. Χρυσόστομου, ἄν ἡ περιρρέουσα ἄποψη γιά τήν ἐν γένει παιδεία του καί γιά τή συγγραφική του ἀρτιότητα κυμαινόταν, ἔστω, σέ ἐπίπεδα μετριότητας. Ἀλλά ἡ φήμη, πού τόν συνοδεύει δέν αἰφνιδιάζεται καί δέν ἠλεκτρίζεται, ὅταν μπροστά της συναντάει τήν ἀμάθεια καί τήν κακόβουλη στρέβλωση.

Ἐγώ θεώρησα χρέος ὅλων μας, νά ἐπωμιστοῦμε τίς εὐθῦνες καί τίς ἐνοχές, γιά τήν προδοσία τῆς ἱερῆς ἀποστολῆς μας. Καί ἐκεῖνος, ἀναγνώρισε τό μερίδιο τῆς δικῆς μου εὐθύνης καί ἀπάλλαξε, θριαμβικά, τή μεγαλοπρεπή Σεβασμιότητά του.

Τεκμήριο καί αὐτό τῆς ἐποχῆς μας καί τοῦ ἀρχιερατικοῦ μας χώρου.

* * *

6. Ὁπωσδήποτε θά ἔχετε τό ἐνδιαφέρον καί τήν περιέργεια νά μάθετε τήν τελική πρόταση τοῦ Σεβσμιώτατου εἰσηγητή. Νά μετρήσετε τό σεβασμό του καί τήν προσήλωσή του στούς Ἱερούς Κανόνες καί στούς Νόμους, πού ὁρκίστηκε ὅτι θά τούς τηρεῖ μέ πιστότητα καί μέ ἀφοσίωση. Νά ψαύσετε τόν παλμό τῆς ἀγάπης του. Νά νοιώσετε νά σᾶς περιλούει ἡ πνοή τῆς χαρισματικῆς του ἔμπνευσης.

Γιά νά σᾶς διευκολύνω στήν ἐνημέρωσή σας αὐτή, θά σᾶς παρουσιάσω ἕνα ἀπόσπασμα ἀπό τό καταληκτικό κομμάτι τῆς εἰσήγησής του, πού συνοψίζει τήν πρότασή του.

«...Καί τώρα, σύν Θεῷ, εἰσηγοῦμαι τήν ὑπό ὅρους ἄρσιν τοῦ ἐπιτιμίου τῆς ἀκοινωνησίας, τοῦ ἐπιβληθέντος κανονικῶς καί νομίμως εἰς τόν Σεβασμιώτατον κ. Νικόδημον, μέ τό ἑξῆς σκεπτικόν:

Ἐάν ἡ Ι.Σ.Ι. ἀποφασίση τήν ἄρσιν τοῦ ἐπιτιμίου, αὕτη θά ἰσχύη ὄχι ἀναδρομικῶς οὔτε ἀπό σήμερον, ἀλλά ἀπό τήν ἡμέραν κατά τήν ὁποίαν ὁ Σεβασμιώτατος θά καταθέση ἔγγραφον δήλωσιν εἰς τήν Δ.Ι.Σ., ὅτι ἀποδέχεται τόσον τό ἐπιτίμιον, ὅσον καί τήν ἄρσιν αὐτοῦ, ἀναλαμβάνων μόνον λειτουργικάς καί διδακτικάς εὐθύνας καί ὄχι διοικητικάς. Λειτουργικάς καί διδακτικάς πράξεις θά τελῆ κατόπιν ἀδείας τῆς ἁρμοδίας Ἐκκλησιαστικῆς Ἀρχῆς.

Ἡ Ι.Σ.Ι. ἀπευθυνομένη πρός τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας θά γνωστοποιήση, ὅτι δέν ἐπιθυμεῖ ὑποταγήν ἤ ἐξευτελιστικήν ταπείνωσιν τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κ. Νικοδήμου. Ἀντιθέτως, τιμᾶ αὐτόν καί ἀναγνωρίζει τάς διδακτικάς καί συγγραφικάς του ἱκανότητας. Ἐπιλύει δέ τό θέμα τοῦ ἐπιτιμίου τῆς ἀκοινωνησίας κατά τρόπον πνευματικόν, ἐν ἀγάπῃ, διά τῆς ὑπό τῶν Ἱερῶν Κανόνων προβλεπομένης οἰκονομίας. Ἄλλωστε, ὁ χαρακτήρ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἐπιτιμίου τῆς ἀκοινωνησίας εἶναι εὐχαριστιο-κεντρικός καί πνευματικός, ξένος πρός ποινάς τιμωρητικοῦ ἤ ἀνταποδοτικοῦ χαρακτῆρος....

Ὁ ἐπίλογος τῆς παρούσης συντόμου εἰσηγήσεώς μου θά εἶναι ἁπλός.

Διαβάζω ὄπισθεν τῶν γραφομένων εἰς τά τεύχη τοῦ περιοδικοῦ "᾿Ελεύθερη Πληροφόρηση" τήν δυσχερῆ θέσιν εἰς τήν ὁποίαν ἔχει ὁ ἐκδίδων τό περιοδικό Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. Νικόδημος, ἐξωθούμενος ὑπό δῆθεν φίλων του εἰς τήν ρητορεύουσαν αὐταρέσκειαν τοῦ περιθωρίου.

Ἐρωτᾶται: Θά ἐγκαταλείψωμεν τόν γηραιόν Σεβασμιώτατον ἀδελφόν μας εἰς αὐτήν τήν κατάστασιν ἤ, ἐμμένοντες εἰς τό εὐχαριστιοκεντρικόν, πνευματικόν καί σωτηριολογικόν περιεχόμενον τῶν ἐπιτιμίων, θά προσφέρωμεν εἰς αὐτόν τήν εὐκαιρίαν, ὅπως, ὑπό ἐκκλησιολογικούς ὅρους, ἐπανέλθῃ εἰς τήν "βεβαίαν" καί ὄχι περιθωριακήν τέλεσιν τῆς Θείας Εὐχαριστίας καί τῆς Χριστιανικῆς Διδασκαλίας;».

Νομίζω, ὅτι δικαιοῦμαι νά διατυπώσω κάποιες ἀπορίες μου καί κάποια ἐρωτηματικά, πού δέν ἔχουν βρεῖ, ἴσαμε σήμερα, τήν καθαρή Ἱεροκανονική καί Νομοκανονική ἀπάντηση.

α) Ὁ εἰσηγητής Ζακύνθου Χρυσόστομος μέ ἐνοχοποιεῖ, μέ τή μομφή, ὅτι ἐξωθοῦμαι «ὑπό δῆθεν φίλων μου εἰς τήν ρητορεύουσαν αὐταρέσκειαν». Τοῦ δηλώνω κοφτά καί ἀποφασιστικά, ὅτι οἱ φίλοι μου οὐδέποτε ἐπιχείρησαν νά μέ ἐξωθήσουν σέ πράξεις παραβατικές τῶν Ἱερῶν Κανόνων τῆς ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας μας. Μέ περιβάλλουν μέ τήν ἀγάπη τους καί μέ τήν προσευχή τους, οὐδέποτε, ὅμως, μέ συστάσεις, πού ξεπερνοῦν τά ὄρια τῆς εὐπρέπειας καί τῆς πιστότητας στούς Ἱερούς μας Κανόνες.

Καί τόν ἐρωτῶ: Μήπως πιστεύει, πώς αὐτός θά μποροῦσε νά εἶναι ὁ εἰλικρινέστερος καί πιστότερος φίλος μου; Ἤ μήπως θεωρεῖ, ὅτι ἡ βάρβαρη ἐφόρμησή του ἐναντίον μου, κατά τό 1994, γιά νά καταλάβει ἐκεῖνος τή Μητρόπολη Ἀττικῆς, ἦταν ἐκδήλωση γνήσιας, ἀδελφικῆς φιλίας, θεμελιωμένης στίς διδαχές τοῦ Κυρίου μας καί στά ἁγνά βιώματα τῶν ἁγίων Πατέρων μας;

Καί λίγη ντροπή δέ βλάπτει...

β) Διακρίνω τή «ρητορεύουσα αὐταρέσκεια» νά ξεχειλίζει ἀπό τίς παραγράφους τῆς τελικῆς του πρότασης καί νά μήν ἀρωματίζει, ἀλλά νά καταβρωμίζει τή Συνοδική αἴθουσα καί ὁλόκληρη τήν παρεμβολή τῆς ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας.

Ὁ κ. Χρυσόστομος εἰσηγεῖται

«τήν ὑπό ὅρους ἄρσιν τοῦ ἐπιτιμίου τῆς ἀκοινωνησίας, τοῦ ἐπιβληθέντος κανονικῶς καί νομίμως...».

Δέ βρῆκα, ὅμως, πουθενά στό κείμενο τῆς εἰσήγησής του τήν ἐπισήμανση, ποιοί εἶναι οἱ Ἱεροί Κανόνες καί ποιοί οἱ Νόμοι, πού ἐνέπνευσαν ἤ καί ὑποχρέωσαν τούς Συνοδικούς τοῦ 1993 νά ἐπιβάλουν αὐτή τήν ποινή καί μάλιστα δίχως ἀνακρίσεις, δίχως ἀπολογία καί δίχως δίκη. Καί δέ βρῆκα (ζητῶ τήν ἐκ μέρους του διαφώτιση), σέ ποιό Ἱερό Κανόνα καί σέ ποιά νομική διάταξη θεμελιώθηκε ἡ δική του ἐκστρατεία, γιά τήν ἔκδοση τοῦ διατάγματος, πού ἐκήρυξε «ἐν χηρείᾳ» τή Μητρόπολη Ἀττικῆς.

Ἔνοχος αὐτός, τίμησε τόν ἑαυτό του μέ τό παράσημο τῆς πιστότητας στούς Ἱερούς Κανόνες καί ζητάει νά σκύψω καί ἐγώ νά τιμήσω μέ τήν ὑπογραφή μου τή βάρβαρη ἐξόρμησή του, πού τήν κατάγγειλε καί τήν καταδίκασε τότε ἡ πλειοψηφία τῆς Συνοδικῆς Ὁμήγυρης.

Γιά ὅλα αὐτά τά κατορθώματά του τί τοῦ λένε καί τί τοῦ εἰσηγοῦνται οἱ δικοί του φίλοι»;

γ) Ἡ τελική πρότασή του, πού τήν εἰσηγεῖται, ὡς ἔμπνευση ἀδελφικῆς φόρτισης, ἀπαιτεῖ νά ἀποδεχτῶ ἐγώ καί μάλιστα ἐγγράφως, τό ἀνυπόστατο ἐπιτίμιο ὡς ὑποστατό καί ὅλες τίς ἀνέντιμες, τίς ἀντικανονικές καί παράνομες πράξεις, πού τό συνόδευσαν, ὡς ἔντιμες καί Κανονικές καί νόμιμες καί, μετά, νά ἄρουν, κατά περίεργο τρόπο τό ἐπιτίμιο. Νά μήν προβάλω ἀξίωση ἐπιστροφῆς μου στά διοικητικά καί ποιμαντικά μου καθήκοντα, ἀλλά νά μοῦ ἐπιτραπεῖ μόνο νά λειτουργῶ μέ ἄδεια ἀπό τούς Μητροπολίτες ἐκείνους, πού ἀπεργάστηκαν τήν πολυχρόνια περιπέτειά μου.

Ἡ πρότασή του αὐτή, ἐνῶ ἐμφανίζεται ὡς ἄρση τῆς-κατά παράνομο καί ἀνήθικο τρόπο-ἐπιβληθείσης ποινῆς, εἶναι μεῖζον ποινή, διότι καταλήγει στήν ἀντικατάστασή της μέ ἰσόβια ποινή, πού-οὔτε λίγο οὔτε πολύ- θά πρέπει ἐγώ νά ὐπογράψω συμβόλαιο ὅτι τήν ἀποδέχομαι.

Γιά νά γίνει κατανοητό τό ἀνήθικο ἐφεύρημα τοῦ εἰσηγητῆ, ξεδιπλώνω μιά ὑποθετική διαδικασία. Ὑποθέσετε, ὅτι κάποιος καταδικάζεται, χωρίς νά τοῦ ἀπαγγελθεῖ κατηγορία καί χωρίς νά δικαστεῖ, σέ πολυχρόνια ἐξορία. Καί κάπου ἐκεῖ, μετά τήν παρέλευση μερικῶν δεκαετιῶν, οἱ δικαστές, πού ψήφισαν τήν ἐξορία του, τοῦ ἀναγγέλλουν, ὅτι ἐμπνεόμενοι ἀπό αἰσθήματα ἀνθρωπισμοῦ καί φιλαδελφίας, αἴρουν τήν ποινή. Ἀπό δῶ καί πέρα δέ θά λογίζεται ὡς τιμωρημένος καί ἐξόριστος. Πρέπει, ὅμως, νά ὐπογράψει μιά ὑπεύθυνη δήλωση, ὅτι δέ θά τολμήσει νά ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τόν τόπο τῆς ἐξορίας του καί δέ θά ἀπαιτήσει νά γυρίσει πίσω, στήν οἰκογένειά του καί στίς ἀπασχολήσεις του.

Τό βρίσκετε αὐτό καί τό ἐκτιμᾶτε ὡς ἄρση τῆς αὐθαίρετης, βαρειᾶς ταλαιπωρίας καί ὡς εὐεργεσία στόν ἄνθρωποι, πού σήκωσε τό σταυρό τῆς πολυετοῦς ἐξορίας;

Αὐτή τή μεγάλη, τήν ἐντυπωσιακή(!!!) εὐεργεσία ἐμπνεύστηκε νά μοῦ κάνει ὁ πολυτάλαντος(!!!) Ζακύνθου Χρυσόστομος.

δ) Ἐλπίζω, ὅτι δέ θά μοῦ ἀρνηθεῖ τό δικαίωμα νά ζητήσω τήν Ἱεροκανονική καί τή Νομική στήριξη τῆς «πρωτότυπης» προσφορᾶς του!

Παραπάνω, εἶχα ζητήσει νά μοῦ δηλωθεῖ σέ ποιούς Ἱερούς Κανόνες καί σέ ποιούς Νόμους εἶχε θεμελιωθεῖ ἡ ἐπιβολή τοῦ ἐπιτιμίου. Τώρα ζητῶ νά μοῦ γνωστοποιηθεῖ σέ ποιούς Κανόνες καί σέ ποιούς Νόμους στηρίζει ὁ εἰσηγητής τό ἀπατηλό σχῆμα τῆς ἄρσης τοῦ ἐπιτιμίου, πού προϋποθέτει τήν ἐνυπόγραφη ἀποδοχή, ἐκ μέρους μου, τῆς ἰσόβιας ἐξορίας ἀπό τήν πνευματική οἰκογένειά μου καί ἀπό τό ἱερό λειτούργημα τῆς διαποίμανσης, πού μοῦ ἀνάθεσε ἡ Ἐκκλησία καί πού ἐπικυρώθηκε ἀπό ἀτέλειωτη σειρά δικαστικῶν ἀποφάσεων.

* * *

Δέν εἶναι ἀρκετό νά κομπορρημονοῦμε, μέ ὕφος βαρύ, ὄτι σεβόμαστε τή Νομοκανονική Τάξη τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ σεβασμός μας πρέπει νά ἀντικατοπτρίζεται καί νά λαμπυρίζει στήν πράξη μας. Καί τό χρέος αὐτό δέν ἐνεργοποιεῖται καί δέν προβάλλεται, ὡς καταξιωμένη πρακτική, στήν πολυσέλιδη, ἀλλά σκοτεινή εἰσήγηση τοῦ Ζακύνθου Χρυσοστόμου.

Ὁ Ζακύνθου ἔμπασε πολλά ἀήθη-ἤθη στό πανάγιο Θυσιαστήριο. Δέ θά μπάσει καί ἄλλη, ἐντελῶς φθοροποιό νομολογία, ἀντί ἐκείνης, πού θέσπισε γιά τήν ἀπαρέγκλιτη πορεία τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ἡ ἀνύστακτη μέριμνα τῶν Ἁγίων Πατέρων, πού εἶναι παρόντες καί μᾶς παρακολουοῦν. Ὡς ἐκεῖ καί μή παρέκει.