Ομολογία

Γιατί

δεν βγαίνουμε

να φωνάξουμε;

Μας τα παίρνουν όλα σιγά σιγά : μισθούς, εργασιακά δικαιώματα, όλα, και
αρκετοί απορούν γιατί δεν έχουμε ακόμη βγει στους δρόμους, γιατί δεν
επαναστατούμε....

Η απάντηση είναι μια : έτσι μας έχουν μεγαλώσει, έτσι μας
μάθανε!

Από την οικογένεια ακόμη, από τα πρώτα μας βήματα, πάντα επαινούμε το
υπάκουο παιδί, το μετρημένο, αυτό που σέβεται τους γονείς και τους
μεγαλύτερους γιατί έχουν πάντα δίκιο. Από το σχολείο επίσης, που μόνο
όσοι διαβάζουν και είναι φρόνιμοι, προκόβουν στην ζωή. Το σχολείο δεν
έχει θέση για ατίθασα παιδιά. Όλοι μαντεύαμε τότε τι άσχημο μέλλον θα
είχαν στην ζωή τους, όσοι πρωτοστατούσαν στις καταλήψεις και στις
φασαρίες.

Μεγαλώνοντας έτσι, πώς να απαιτήσεις έστω και τα βασικά; Σε καθημερινά
παραδείγματα με πρώτο την δουλειά; Πόσοι από δω μέσα, μέχρι πρότινος δεν
ξέρουν τι πάει να πει ρεπό, πληρωμένες υπερωρίες, ολόκληρη άδεια και
κανονικός μισθός; Όταν δεν μπορείς να υψώσεις φωνή στο αφεντικό γιατί
σου στερεί εργασιακά δικαιώματα, πώς να βγεις στους δρόμους; Όταν ακόμη
και από το σπίτι, σου λένε, να τα υπομένεις γιατί οι καιροί είναι
δύσκολοι; Όταν όλοι γύρω σου το υπομένουν πώς να αντιδράσεις εσύ; Και αν
φωνάξεις και σε διώξουν, αμέτρητοι περιμένουν απέξω,!
να δουλέψουν και με λιγότερα και πιο υπάκουοι.

Δείτε τους εαυτούς σας και αναλογιστείτε πως αντιμετωπίζετε τις
καθημερινές αδικίες στην ζωή σας, και σε πόσες περιπτώσεις σκύψατε το
κεφάλι τις περισσότερες φορές από ένστικτο από συνήθεια γιατί έτσι
μάθατε.

Επιπλέον : μας έχουν χωρίσει σε κατηγόριες εργαζομένων και κάθε φορά
στοχεύουν σε μια συγκεκριμένη, και εμείς οι υπόλοιποι που δεν ανήκουμε
σ’αυτή, χαιρόμαστε που είμαστε απέξω. Το : διαίρει και βασίλευε, δεν
επινοήθηκε χθες..

Έτσι άλλοι είναι οι δάσκαλοι, οι στρατιωτικοί, των συγκοινωνιών, οι
δημόσιοι υπάλληλοι, οι ιδιωτικοί υπάλληλοι των γραφείων, οι εργάτες της
οικοδομής, οι έμποροι κτλ κτλ

Όταν κόβουν μισθούς από τους υπαλλήλους του δημοσίου, οι ιδιωτικοί
χαίρονται. Και έτσι γίνεται για κάθε κατηγόρια εργαζομένων, λησμονώντας
ότι γρήγορα θα έρθει και η σειρά μας και τότε θα χαίρονται οι πρώτοι που
την πάθαμε και εμείς. Έχουμε καταντήσει να ζηλεύουμε ο ένας τον άλλον
που έχει καλύτερη δουλειά και όταν δεν καταφέρνουμε να την αποκτήσουμε
και εμείς, θέλουμε να την χάσει ο άλλος, να έρθει στην δική μας θέση.
Ακόμη καλύτερα να πέσει πιο κάτω από μας, από εκδίκηση γιατί κάποτε ήταν
καλύτερα. Αν παρόλα αυτά υπάρχει κατηγόρια εργαζόμενων που ελάχιστα θα τους θίξουν, εκείνοι θα σωπάσουν βλέποντας από
μακριά, τους φίλους, τον διπλανό, να πεινάει. Όμως όταν πεινάει ο
διπλανός, αργά η γρήγορα θα σε κλέψει η θα σε σκοτώσει. Κανείς δεν το
σκέφτεται αυτό. Ο καθένας για την πάρτι του, ο καθένας πως θα τα βγάλει
μόνος του πέρα. Δεν περισσεύει χρόνος και χρήμα να κοιτάξεις τις ανάγκες
του διπλανού σου.

Έτσι μας τα παίρνουν όλα. Ένα ένα την φορά, και με υπόσχεση πως δεν θα
πάμε προς το χειρότερο. Και εμείς το δεχόμαστε για να μην υπάρξει
χειρότερο και προσευχόμαστε να σταματήσει εκεί. Αλλά όλοι ξέρουμε πως θα
έρθουν και τα χειρότερα και απορούμε πόσο πιο κάτω θα πάμε. Επιμένουμε
όμως στωικά, γιατί ελπίζουμε πως αν δείξουμε καλό πρόσωπο θα μας
λυπηθούν, θα αναγνωρίσουν τις θυσίες μας. Ξεχνάμε όμως και πάλι, ότι
ποτέ και τίποτα δεν κατακτήθηκε με σκυμμένο το κεφάλι.


Πάλι καλά που μας διδάσκουν ακόμη, την επανάσταση των Ελλήνων ενάντια
στους Τούρκους, στους Γερμανούς, την πρωτοφανή αντίσταση στους Πέρσες
και την εργατική Πρωτομαγιά. Αλλά αυτά είναι ιστορία, ένα μακρινό
παρελθόν, ίσα ίσα να κάνει λιγάκι περήφανους. Η ανατροφή μας, από την
μέρα που μεγαλώνουμε έχει σαν βάση την υπομονή και την υπακοή.


Πάλι καλά που προς το παρόν έχουν αφήσει ελεύθερο το ιντερνετ, για να
λέμε την άποψη μας όσοι διαφωνούμε. Αν και εδώ, όταν γράφεις μια
ανάρτηση νιώθεις σαν να επαναστατείς στο κατεστημένο, ότι κάτι έκανες,
ενώ στην ουσία δεν έκανες τίποτα, εκτός από το να ανταλλάξεις απόψεις.
Γράφουμε για παράπονα στην δουλειά, από τον χώρο της δουλείας και κρυφά
από το αφεντικό η αργά την νύχτα σπίτι μας. Δεν τολμάμε ούτε το όνομα
μας να βάλουμε από φόβο μήπως μας ανακαλύψουν. Παρόλα αυτά η οργή που
νιώθουμε, ικανοποιείται σε σημαντικό βαθμό, και την επόμεν!
η μέρα, πάμε με λιγότερο βάρος στην δουλειά.


Κάτι είναι και αυτό. Τουλάχιστον βλέπουμε πως δεν είμαστε μόνοι. Και
ίσως κάποια μέρα μαζευτούμε πολλοί. Αν κάποια στιγμή, σημαντικό μέρος
του πληθυσμού βγει στους δρόμους να φωνάξει, ίσως βγούμε και εμείς
ξοπίσω τους. Κρυμμένοι και φοβισμένοι στην αρχή, πιο θαρραλέοι μετά. Ένα
κλικ στο μυαλό χρειάζεται μόνο. Ο καθένας από μόνος του όμως δεν θα το
κάνει ποτέ.

ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ