Δευτέρα 9 Μαρτίου 2009


ΠΟΙΑ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΣΤΑΣΙ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ, ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΠΡΑΚΤΙΚΗ, ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΑΛΛΟΙΩΣΗΣ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΦΡΟΝΗΜΑΤΟΣ;
Εισήγησι του αρχιμανδρίτου Ευθύμιου Τρικαμηνά.

Σεβαστοί πατέρες, αγαπητοί αδελφοί,
Θέλω κατ' αρχάς να ευχαριστήσω τον τοπικό σύλλογο «ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ & ΠΑΡΑΔΟΣΙΣ» για την θεάρεστο προσπάθεια της διοργανώσεως αυτής της ημερίδος. Ίσως με παρόμοιες προσπάθειες να βγούμε από τον λήθαργο όλοι οι Ορθόδοξοι και να αρχίσουμε να αντιστεκώμεθα, όχι μόνο ατομικά, αλλά συλλογικά στην αίρεσι του Οικουμενισμού. Το δύσκολο είναι ο,τι κάνουμε αγωνιζόμενοι για την Ορθοδοξία να είναι εναρμονισμένο και σύμφωνο με όλη την πατερική παράδοσι και ανάλογο με τις ανάγκες των ημερών μας. Οι δε ημέρες μας είναι πολύ πονηρές, και η κατάστασις των Ορθοδόξων τέτοια, ώστε από ανθρωπίνης πλευράς να μην υπάρχουν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας, για να γίνη κάτι καλό στην Εκκλησία.

Τό θέμα το οποίο προσεκλήθην να αναπτύξω «Ποια θα πρέπει να είναι η στάσι των Ορθοδόξων έναντι των Οικουμενιστών, κατά την πατερική πρακτική» είναι βέβαια πολύ επίκαιρο και άκρως σημαντικό δια την σωτηρία μας, τα δε χρονικά περιθώρια, αλλά και οι δυνατότητές μου πολύ περιορισμένα. Ίσως αν υπήρχε κάποιος άλλος ομιλητής, πνευματικά ολοκληρωμένος και εμπειρικά σκεπτόμενος και οδηγούμενος, να το ανέπτυσε καλύτερα και να έδινε μία πιο καθαρή εικόνα στούς ακροατές δια την στάσι των Ορθοδόξων έναντι των Οικουμενιστών. Δι' αυτό να μου συγχωρήσετε τις ελλείψεις, ο,τι δε κρίνετε ότι είναι λάθος, εξ απόψεως πατερικής και Παραδόσεως, θα είμαι ευγνώμων να το ακούσω και να το διορθώσω.

Είναι γεγονός αναμφισβήτητο από όλους τούς υγιώς σκεπτομένους Ορθοδόξους ότι ο Οικουμενισμός είναι αίρεσις. Το διαφορετικό του Οικουμενισμού από τις άλλες αιρέσεις, παλαιότερες και σύγχρονες, είναι ότι είναι αίρεσι εν εξελίξει.
Δηλαδή ενώ οι άλλες αιρέσεις είχαν καθορισμένη διδασκαλία και ευθύς εξ αρχής διεχώριζαν την θέσι των από την Ορθόδοξο διδασκαλία και Παράδοσι, την οποία κατά πρόσωπο επολέμουν, ο Οικουμενισμός σταδιακά αποκαλύπτει τις δοξασίες του, τις οποίες συνήθως ενδύει με το ένδυμα της αγάπης και πρακτικά πάλι θα λέγαμε ότι ενεργεί προγραμματισμένα, ώστε τα βήματα προσεγγίσεως με τις άλλες αιρέσεις, να μη προκαλέσουν αντίδρασι και αφύπνισι των Ορθοδόξων.

Η μέθοδος δε με την οποία προσπαθεί να επιβληθή είναι εκ των άνω προς τα κάτω, δηλαδή αφού επικρατήσει στούς Επισκόπους, να επιβληθή σε όλο τον κλήρο, και να μεταδοθή και στον λαο. Αυτή η μέθοδος επικρατήσεως μιας αιρέσεως δεν είναι καινούρια, επειδή την βλέπουμε και στον Αρειανισμό και στην Εικονομαχία και αλλού, το καινούριο όμως και ύπουλο είναι η νομότυπη αλλοτρίωσι των Επισκόπων.

Δηλαδή ενώ παλαιά εδιώκοντο και εξορίζοντο οι Ορθόδοξοι Επίσκοποι με την βοήθεια της πολιτικής εξουσίας, προκειμένου να καταλάβουν τούς θρόνους των οι αιρετικοί, σήμερα επιλέγονται και θα λέγαμε μυούνται κατά κάποιον τρόπο μασωνικό οι κατάλληλοι άνθρωποι, αυτοί δηλαδή οι οποίοι δεν έχουν πνευματικά ενδιαφέροντα, αυτοί οι οποίοι έθεσαν ως σκοπό των την αναρρίχησι στην εξουσία, αυτοί οι οποίοι είναι δειλοί και έτοιμοι να συμφωνήσουν με τον οιονδήποτε ισχυρό και αυτοί τέλος οι οποίοι είναι έτοιμοι να ξεπουλήσουν τον θησαυρό της Ορθοδοξίας, χάριν προσωπικών αξιώσεων και αδυναμιών.

Έτσι λοιπόν υπάρχει μία ειρηνική επικράτησις της αιρέσεως, βοηθουμένη από την αδιαφορία του λαού, από την άγνοια και από την συστηματική προπαγάνδα των Οικουμενιστών.
Και το χειρότερο είναι ότι αυτοί οι σημερινοί αιρετικοί παρουσιάζονται ως Ορθόδοξοι, ως ειρηνοποιοί και ως άνθρωποι αγάπης και ευρείας αντιλήψεως.
Θα μπορούσαμε επίσης να προσθέσωμε ότι αυτή η πορεία επικρατήσεως της αιρέσεως είναι ανθρωπίνως μη αναστρέψιμος, λόγω του τρόπου επιβολής της και της συστηματικής επιλογής των ανθρώπων οι οποίοι θα την προωθήσουν.

Όλα αυτά τα οποία προαναφέρθησαν έχουν παγιδεύσει και αποσυντονίσει τούς υγιώς σκεπτομένους Ορθοδόξους και αυτούς οι οποίοι πονούν και θλίβονται δι' αυτό το ολίσθημα. Ως εκ τούτου υπάρχουν διάφορες αντιμετωπίσεις και ως προς την πρακτική αντιμετώπισι της αιρέσεως του Οικουμενισμού και ως προς την θεωρητική τοποθέτησι δια το τι δέον γενέσθαι.

Το πρόβλημα αυτό είναι πολύ σοβαρό και από το σημείο αυτό εισερχόμεθα εις την στάσι των Ορθοδόξων έναντι του Οικουμενισμού, δηλαδή είς το κυρίως θέμα της εισηγήσεως.
Βεβαιως αν είχαμε παρόντες στην σημερινή αίρεσι του Οικουμενισμού κάποιους από τούς αγίους και ομολογητάς της πίστεώς μας, τα πράγματα θα ήσαν εύκολα, εφ' όσον θα στοιχιζόμεθα εις την γραμμήν την οποίαν εκείνοι θα εχάρασσον.

Σημερα όμως που υπάρχει έλλειψις και παντελής απουσία αγίων της θέσεως και της περιοπής του Αγ. Μαξίμου του Ομολογητού, Θεοδώρου του Στουδίτου, Μαρκου του Ευγενικού κλπ. καλούμεθα εμείς να διεισδύσουμε στο πνεύμα των και να τούς φέρωμε νοερά στην εποχή μας, εφ' όσον βέβαια τούς έχομε πλησιάσει εις την ζωη και πολιτεία των.

Είναι και ένα άλλο πρόβλημα, εξ ίσου σοβαρά και έγκειται στην προαίρεσι την οποία διαθέτομε και κυρίως στο τι είμεθα διατεθειμένοι να υποστούμε χάριν της Ορθοδοξίας. Αν δηλαδή ομιλούμε για την αίρεσι και την πολεμούμε θεωρητικά, η αν την πολεμούμε τόσο, όσο χρειάζεται για να μη θιγούμε προσωπικά, ούτε στο μοναστήρι μας, ούτε στην ιερωσύνη μας, η στο πνευματικό μας έργο, η στην υπόληψι που έχουμε στον κόσμο, τότε νομίζω ο αγώνας μας είναι μάταιος και αντιπατερικός και μάλλον βοηθά στην εδραίωσι και εξάπλωσι της αιρέσεως. Διότι πολεμούμε κατά το δη λεγόμενο εκ του ασφαλούς και προχωρούμε όσο μας επιτρέπουν οι Οικουμενισταί και κατ' ουσίαν συμπορευόμεθα με αυτούς, εφ' όσον εκκλησιολογικά και λειτουργικά είμεθα στο ίδιο πλοίο, το οποίο κατευθύνουν και οδηγούν αυτοί.

Υπάρχει και η άλλη πλευρά ως προς την γνησιότητα του αγώνος μας. Δεν είναι δηλαδή δυνατόν να θεωρηθή γνήσιος και πατερικός ο αγώνας μας υπέρ της πίστεως, εφ' όσον απουσιάζει ο διωγμός και το μαρτύριον. Η Αγ. Γραφή δια στόματος του απ. Παύλου λέγει:«πάντες οι θέλοντες ευσεβώς ζην εν Χριστώ Ιησού διωχθήσονται » (Β'Τιμ.3,12).

Ο δε αγ. Θεόδωρος ο Στουδίτης λέγει μεγαλοφώνως «Ουδεμία γαρ κοινωνία, ω φιλότης, δεδιωγμένοις και αδιώκτοις, και ου μόνον αδιώκτοις, αλλά και υποτελούσι τοις διώκταις καθηγεμονιώντων ώνπερ εξουσιάζουσι μοναστηρίων• ει μη άρα τις κοινωνία ωμολόγηται φωτί προς σκότος»(Βασιλείω ηγουμένω ΡΜΓ P.G 99, 1449 Β) και αλλού «Ίσθι γαρ ότι διωγμός πάρεστι• και ου τελειότητος, το υμάς οίκοι καθέζεσθαι, και αδιώκτους διαμένειν•» (Σεργίω ηγουμένω ΡΟΘ P.G. 99, 1553 D).

Δεν είναι δηλαδή δυνατόν να διώκεται η πίστις και εμείς να τιμώμεθα και να τα πηγαίνωμε καλά με όλους.
Η αίρεσις να επικρατή και να εξαπλώνεται και εμείς να κτίζουμε μοναστήρια, να μπαίνουμε σε προγράμματα και να παίρνωμε επιδοτήσεις, να προβάλλωμε και να περιφέρωμε τα κειμήλια, η να κάνωμε ευσεβιστικά κηρύγματα περί νοεράς προσευχής, υπακοής, μυστηριακής ζωής κλπ.
Όταν λοιπόν διώκεται η πίστις, όσοι δεν διώκονται συνταυτίζονται και συμπλέουν ηθελημένα η αθέλητα με τούς αιρετικούς.

Περα από όλα αυτά, αν θελήσουμε να καθορίσωμε την στάσι των Ορθοδόξων έναντι της αιρέσεως του Οικουμενισμού, θα πρέπει να προσδιορίσωμε το τι είναι εκείνο το οποίο πονάει, ενοχλεί και εκνευρίζει τούς Οικουμενιστάς. Τι είναι εκείνο το οποίο χαλάει τα σχέδιά των και επί πλέον ασφαλιζει σωτηριολοτικά τούς Ορθοδόξους.

Από την μέχρι σήμερα ενασχόλησί μου αφ' ενός μεν με τον Οικουμενισμό, αφ' ετέρου δε με την πατερική πρακτική και ειδικά με την ζωη και διδασκαλία του αγ. Θεοδώρου του Στουδίτου, έχω διαπιστώσει ότι το πρώτο και κύριο το οποίο πρέπει να γίνεται από τούς Ορθοδόξους είναι η απομάκρυνσις όχι μόνο θεωρητικά από την αίρεσι, αλλά και πρακτικά από τούς αιρετικά φρονούντας Επισκόπους και κληρικούς.

Η απομάκρυνσις αυτή πιστοποιείται δια μεν τούς κληρικούς με την διακοπή της μνημονεύσεως του αιρετικού Επισκόπου, δια δε τούς λαϊκούς με την απομάκρυνσι από τούς αιρετικούς Επισκόπους και από τούς κληρικούς, οι οποίοι τούς αναγνωρίζουν δια της μνημονεύσεως και εξαρτώνται εκκλησιασστικά από αυτούς. Είναι χαρακτηριστικά εν προκειμένω τα λόγια του αγ. Θεοδώρου του Στουδίτου:« Ταύτα ουν συν τη προσηγορία αναγκαίον ενόμισα υπομνήσαι την πατρωσύνην σου• όπως ειδυία ότι αίρεσις, φεύγη την αίρεσιν ήγουν τούς αιρετικούς• του μήτε κοινωνείν αυτοίς, μήτε αναφέρειν εν τη ευαγεστάτη αυτής μονή επί της θείας λειτουργίας• ότι μέγισται απειλαί κείνται παρά των αγίων εκφωνηθείσαι τοις συγκαταβαίνουσιν αυτή μέχρι και εστιάσεως. Ει δε λέγη η οσιότης σου, πως αυτή προ της λεηλασίας τούτο ουκ είπομεν, αλλ' ότι και ημείς εμνημονεύομεν των εν τη Βυζαντίδι• εκείνο γινωσκέτω• ότι ούπω σύνοδος ην, ουδέ εκφωνητόν υπήρχε το πονηρόν δόγμα και ανάθεμα. Και προ τούτων ουκ ην ασφαλές αποστήναι των παρανομούντων τελείως, η το φεύγειν μόνον την προφανή κοινωνίαν αυτών, οικονομία δε πρεπούση αναφέρειν έως καιρού. Επεί δε εξήλθεν εις προύπτον η αιρετική ασέβεια δια συνόδου εις τουμφανές δει άρτι και την σην ευλάβειαν συν πάσι ορθοδόξοις παρρησιάζεσθαι δια του μη κοινωνείν τοις κακοδόξοις, μηδέ αναφέρειν τινά των εν τη μοιχοσυνόδω ευρεθέντων, η ομοφρονούντων αυτή. Καίγε δίκαιον, όσιε Πατερ, κατά πάντα σε όντα φερωνύμως Θεόφιλον, φιλείν και εν τούτω τον Θεόν. Εχθρούς γαρ Θεού ο Χρυσόστομος, ου μόνον τούς αιρετικούς, αλλά και τούς τοις τοιούτοις κοινωνούντας, μεγάλη και πολλή τη φωνή απεφήνατο. Και εάν η ση στερρότης ουκ ασφαλίσηται, τις λοιπόν σωθήσεται;
(ΛΘ Θεοφίλω ηγουμένω P.G. 99, 1048 D ).

Αυτό είναι ένα θαυμάσιο ομολογιακό τμήμα του οσίου, το οποίον καθορίζει τα όρια της μνημονεύσεως και είναι κρίμα που ο χρόνος δεν μας επιτρέπει να το αναλύσωμε.

Η διακοπή λοιπόν της μνημονεύσεως είναι εκείνη που ενοχλεί και αποδυναμώνει τούς Οικουμενιστάς Επισκόπους, δηλώνει δε ο ενεργών δια της μη μνημονεύσεως την αποτείχισιν, ότι θεωρεί την Εκκλησία ανεπίσκοπο ως έχουσα αιρετικόν Επίσκοπον.

Εις την περίπτωσιν αυτήν η εκκλησία υπάρχει εν διωγμώ, οι Ορθόδοξοι κληρικοί συνήθως εκδιώκονται από τις θέσεις των και κυνηγώνται παντοιοτρόπως, ο λαός δε ο οποίος θέλει να αποφύγη την αίρεσι πολλές φορές παραμένει χωρίς μυστήρια, χωρίς εκκλησία, χωρίς προστάτες, χωρίς την εξωτερική μορφή και εικόνα της εκκλησίας, όπως θα εφαίνετο σε μία ειρηνική περίοδο.

Οι αποτειχιζόμενοι δι' αυτού του τρόπου δεν δημιουργούν σχίσμα εις την εκκλησία, συμφώνως προς τον 31ον Κανόνα των Αγ. Αποστόλων και τον 15ον της Α και Β Οικουμ. Συνόδου, διότι το σχίσμα νοείται από τούς πατέρας ως την απόσχισι κάποιου, όχι από τον Επίσκοπο, αλλά από την αλήθεια.

Απεναντίας δε θεωρείται η αποτείχισις σαν ίασι και θεραπεία του σχίσματος, το οποιον εδημιούργησε ο αποσχισθείς από την αλήθεια Επίσκοπος.

Δηλαδή ο Επίσκοπος δια της αποδοχής της αιρέσεως απεσχίσθη από την εκκλησία, ενώ ο αποτειχιζόμενος από αυτόν παραμένει οργανικά και αδιάρρηκτα ενωμένος με την διαχρονική εκκλησία.

Η έκπτωσις λοιπόν κάποιου από την εκκλησία γίνεται δια της αποδοχής της αιρέσεως, η ενσωμάτωσις εις την διαχρονική εκκλησία εν καιρώ αιρέσεως γίνεται δια της ομολογίας και αποτειχίσεως, η επικράτησις της Ορθοδοξίας γίνεται, όταν καταδικασθή συνοδικώς η αίρεσις, εκδιωχθούν από τούς θρόνους οι αιρετικοί Επίσκοποι και ανέλθουν εις αυτούς Ορθόδοξοι με την έγκρισι πάντοτε και συμφωνία του λαού του Θεού.

Έπειτα από όλα αυτά τα οποία δέον να θεωρηθούν ως την πατερική πρακτική εν καιρώ αιρέσεως έρχομαι εις τα καθ' ημάς.

Συμφωνα με τα ανωτέρω δεν πρέπει να θεωρείται ότι ακολουθεί την Ορθόδοξον Παράδοσι και είναι ενσωματωμένος με την διαχρονική εκκλησία, εκείνος ο οποίος αγωνίζεται θεωρητικά κατά του Οικουμενισμού, ακολουθεί όμως δια της μνημονεύσεως και αποδοχής των Οικουμενιστών Επισκόπων, την αίρεσι.

Διότι η μνημόνευσις του αιρετικά φρονούντος Επισκόπου κατά την διακήρυξι των Αγιορειτών Οσιομαρτύρων προς τον λατινόφρονα βασιλέα και τον Πατριάρχη Ιωάννη τον Βεκκο σημαίνει αποδοχή της αιρέσεως και ταύτησι με την πίστι του Επισκόπου.

Είναι δηλαδή σαν και αυτόν ο οποίος ευρίσκεται και συνταξιδεύει εις τον πλοίον, το οποίον έχει αλλάξει γραμμή πλεύσεως και δεν οδηγείται εις τον λιμένα της σωτηρίας εξ αιτίας του διεστραμμένου κυβερνήτου και ο οποίος απλώς διαμαρτύρεται για την αντίθετο πορεία του πλοίου. Είναι χαρακτηριστική και διαυγεστάτη εν προκειμένω η θέσις του αγ. Θεοδώρου του Στουδίτου: «Το γαρ κοινωνείν παρά αιρετικού η προφανούς διαβεβλημένου κατά τον βίον, αλλοτριοί Θεού, και προσοικειοί τω διαβόλω.... Γνωστόν δε πάσι ότι νυν αίρεσις εν τη καθ'ημάς εκκλησία των Μοιχιανών εστι. Φείσαι τοίνυν της τιμίας σου ψυχής μετά των αδελφών και της κεφαλής. Έφης δε μοι ότι δέδοικας ειπείν τω πρεσβυτέρω σου, μη αναφέρειν τον αιρεσιάρχην. Και τι περί τούτου ειπείν σοι το παρόν, ου καθορώ. Πλην ότι μολυσμόν έχει η κοινωνία εκ μόνον του αναφέρειν καν ορθόδοξος είη ο αναφέρων» (ΣΚ Σπαθαρία Μαχαιρά P.G. 99, 1669 Α).

Σε ένα λοιπόν οργανωμένο αγώνα εναντίον της αιρέσεως, δεν έπιτρέπεται ο Ορθόδοξος να δέχεται τα μυστήρια του αιρετικού, η του μνημονεύοντος τον αιρετικόν, δεν επιτρέπεται να συμπροσεύχεται μαζί του, ακόμη και να συντρώγη.
Και ο οργανωμένος αγώνας εναντίον της αιρέσεως αρχίζει από τότε που κηρύσσεται η αίρεσις δημοσίως και συνοδικώς και από τότε που καταγγέλλεται η αίρεσις και υπάρχει αντίστασις των Ορθοδόξων.

Υπάρχει όμως και άλλη πλευρά και κατάστασις όπως έχει διαμορφωθή σήμερα. Είναι αυτη των αντιδρώντων εις την αίρεσι του Οικουμενισμού και προσαρτηθέντων σε διαφόρους άλλας συνόδους.

Αυταί οι Συνοδοι δεν έχουν καμμία εκκλησιαστική επικοινωνία μεταξύ των, ούτε αναγνωρίζονται η μία από την άλλη ως εκκλησία και σώμα Χριστού, αλλά απεναντίας υπάρχει πόλεμος μεταξύ των εξ ίσου σφοδρός, όπως πολεμούν τον Οικουμενισμόν. Το μόνο ίσως που τούς ενώνει μεταξύ των είναι η διατήρησις του παλαιού ημερολογίου. Αυτό σαν σχήμα εκκλησιαστικό είναι αντιπατερικό και αντορθόδοξο και πρωτοφανές εις την εκκλησιαστική ιστορία.

Ο λόγος νομίζω που εξελίχθηκε και ίσως εκφυλίσθηκε ο αγώνας αυτός εναντιον του Οικουμενισμού, είναι το ότι υπερέβησαν τα όρια τα οποία έθεσαν οι πατέρες. Και αυτά καθορίζονται πλήρως από τον 15ο κανόνα της Α και Β Συνόδου. Ο ιερός δε αυτός κανών, ο οποίος εθεσπίσθη λίγο μετά το τέλος της εικονομαχίας, δείχνει την πρακτική των πατέρων όλης της εικονομαχικής περιόδου. Λεγει λοιπόν ότι εκείνος ο οποίος θα αντισταθή στην αίρεσι και θα αποτειχισθή, δεν θα μνημονεύση τον Επίσκοπο, τον αιρετικά φρονούντα, αλλά και κανέναν άλλον μέχρις ότου εκδιωχθή ο αιρετικός Επίσκοπος και τοποθετηθή στη θέσι του άλλος Ορθόδοξος.

Αυτό ο αγ. Θεόδωρος ο Στουδίτης σε πλείστα σημεία των επιστολών του το ονομάζει «καιρός της Ορθοδοξίας η καιρός Ορθοδόξου Συνόδου, η καιρός αγίας Συνόδου κλπ.» και σημαίνει ότι η διασαλευθείσα τάξις των αιρετικών Επισκόπων και των μη μνημονευόντων αυτούς απεκατεστάθη, δια της αναδείξεως Ορθοδόξων Επισκόπων και της αποδοχής των από τον λαο του Θεού.

Δεν έχουμε καμμία ένδειξι σε όλη την περίοδο της εικονομαχίας ότι οι Ορθόδοξοι Επίσκοποι είχαν ιδική των σύνοδο η ετοποθέτουν παραλλήλως Επισκόπους, ενώ υπήρχον οι αιρετικοί εις τας θέσεις των. Απλώς δεν τούς εμνημόνευον και δεν είχαν καμμία εκκλησιαστική επικοινωνία με αυτούς.

Είναι προφανές ότι, όταν έχωμε σύνοδο με Αρχιεπίσκοπο και Επισκόπους, δεν αναμένομε καιρό Ορθοδοξίας, ούτε είμεθα εν διωγμώ, ούτε τηρούμε το περί μη μνημονεύσεως 15ον κανόνα της Α και Β Συνόδου, ούτε ενδιαφερόμεθα για την μεταστροφή η καθαίρεσι των αιρετικών Επισκόπων, αλλά μάλλον μας εξυπηρετούν οι αιρετικοί Επίσκοποι, διότι δικαιολογούν την ιδική των θέσι.

Εκείνο το οποίο νομίζω θα έλυε το πρόβλημα και θα επανέφερε τα πράγματα στην πατερική οδό, θα ήταν να επανερχώμεθα άπαντες στην μη μνημόνευσι του αιρετικού Επισκόπου, χωρίς συνόδους και παρατάξεις.

Αυτομάτως θα ενώνοντο όλοι οι του παλαιού ημερολογίου και θα προσετίθεντο αυτοί εκ του νέου ημερολογίου, οι οποίοι πολεμούν τον Οικουμενισμό, θέλουν να απομακρυνθούν από τούς Οικουμενιστάς, αλλά βλέποντες τον κατακερματισμό και αλληλοσπαραγμό του παλαιού ημερολογίου, παραμένουν διστακτικοί, φοβούμενοι μήπως φύγουν από την Σκύλα και έλθουν στην Χαρυβδη.

Έτσι σημείο αναφοράς και ενότητος δεν θα είναι το παλαιό ημερολόγιο, αλλά η μη μνημόνευσις, σύμφωνα με τις πατερικές προδιαγραφές.

Ένα άριστο παράδειγμα αυτής της θέσεως, το οποίο νομίζω είναι και το τελευταίο οργανωμένο, είναι αυτό των αγιορειτών πατέρων, οι οποίοι το 1970 διέκοψαν επί τριετία το μνημόσυνο του Πατριάρχου Αθηναγόρα, λόγω της άρσεως των αναθεμάτων και των άλλων αιρετικών φρονημάτων του.

Οι πατέρες τότε που διέκοψαν το μνημόσυνο δεν εμνημόνευον ουδένα Επίσκοπο, ούτε προσαρτήθηκαν η υπήχθησαν σε κάποια Συνοδο.

Τελειώνοντας και ζητώντας συγγνώμη για την υπέρβασι του χρόνου, θελω να τονίσω ότι, αν δεν διορθώσωμε τα λάθη μας, θα εξακολουθήσωμε να είμεθα πολέμιοι του εαυτού μας και της Εκκλησίας, θα δίνωμε υλικό προς κατηγορία εις τούς Οικουμενιστάς, θα βοηθούμε στο να μην αποτειχίζωνται από τον Οικουμενισμό οι υγειώς σκεπτόμενοι και φοβούμενοι τον Θεο και το χειρότερο θα χάσωμε την έννοια της Εκκλησίας, επειδή ο καθένας θα θεωρή Εκκλησία τον τόπο και το σύστημα εις το οποίο ανήκει.

9 σχόλια:

  1. Oδυσσέα να σε συγχαρώ και πάλι.
    Σε συγχαίρω για το θάρρος σου να βάζεις τέτοια κείμενα τα οποία έχουν 3 στόχους.
    Πρώτον τους Οικουμενιστές, δεύτερο εσάς τους φωνασκούντας κατά των πρώτων αλλά ουσιαστικά συμπλεόντων μαζί τους και τρίτο εμάς τους Ορθοδόξους του Πατρίου Εορτολογίου.
    Μήπως κάποτε θα έπρεπε να σε προβληματίσουν τα λόγια που με άλλη διατύπωση σου τα έχω πεί κι εγώ πολλές φορές;

    "....δεν πρέπει να θεωρείται ότι ακολουθεί την Ορθόδοξον Παράδοσι και είναι ενσωματωμένος με την διαχρονική εκκλησία, εκείνος ο οποίος αγωνίζεται θεωρητικά κατά του Οικουμενισμού, ακολουθεί όμως δια της μνημονεύσεως και αποδοχής των Οικουμενιστών Επισκόπων, την αίρεσι.
    Διότι η μνημόνευσις του αιρετικά φρονούντος Επισκόπου κατά την διακήρυξι των Αγιορειτών Οσιομαρτύρων προς τον λατινόφρονα βασιλέα και τον Πατριάρχη Ιωάννη τον Βεκκο σημαίνει αποδοχή της αιρέσεως και ταύτησι με την πίστι του Επισκόπου."

    Eμένα όμως με αφορούν τα βέλη προς την τρίτη κατεύθυνση και εκεί θέλω να σταθώ σύντομα.

    Ο π.Ευθύμιος αναφέρει σχετικά με τις παρατάξεις των αντιοικουμενιστών του Πατρίου "Αυτό σαν σχήμα εκκλησιαστικό είναι αντιπατερικό και αντορθόδοξο και πρωτοφανές εις την εκκλησιαστική ιστορία".

    Ενώ όμως όπως λέει ίδιος έχει εντρυφήσει στα κείμενα του αγίου Θεοδώρου του διαφεύγει οτι τέτοιες καταστάσεις υπήρχαν και μάλιστα ήταν εν γνώσει του αγίου , στον καιρό της εικονομαχἰας.
    Αναφέρει δε σε επιστολή του την λύπη για παρόμοιες καταστάσεις.
    Φυσικά και δεν χαίρεται κανείς με την κατάσταση αυτή.

    Λέει δε παρακάτω :
    " Έτσι σημείο αναφοράς και ενότητος δεν θα είναι το παλαιό ημερολόγιο, αλλά η μη μνημόνευσις, σύμφωνα με τις πατερικές προδιαγραφές"

    Οι ανωτέρω κανόνες 15ος και 31ος ναι μεν συμφωνούν προς την διακοπή μνημονεύσεως του αιρετικού επισκόπου αλλά θα θέλαμε να μας δείξει κάποιος ΠΟΥ ΑΚΡΙΒΩΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Η ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΕΩΣ ΑΛΛΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ.

    Εγω έχω ρωτήσει πολλές φορἐς τον Οδυσσέα αλλάαπάντηση δεν πήρα για αυτό ας απαντήσει οποιος θέλει :

    Aν κάποιος ή κάποιοι επίσκοποι της νεοημερολογιτικής εκκλησίας αποτειχιστούν απο τους Οικουμενιστές οι λοιποί αποτειχισθέντες λαικοί θα τους μνημονεύσουν; Αν τους μνημονεύσουν θα παραβούν τον 15ο κανόνα ΑΒ'Συνόδου ;
    Και αν ναι , τότε γιατί διαρκώς φωνάζουν ότι αναμένουν έναν επίσκοπο να μπεί μπροστάρης στον αγώνα τους ώστε να τον ακολουθήσουν;;;
    Πως το εννοούν να τον ακολουθήσουν, με το να μην έχουν καμία εκκλησιαστική κοινωνία και αναφορά του ονόματός του στην λειτουργία;

    Για σκεφτείτε τα αυτά αδελφοί αντιοικουμενιστές με νηφαλιότητα και πάψτε να κρατάτε ίσα βέλη στην φαρέτρα σας έναντι ημών και έναντι των Οικουμενιστών. Ή μήπως κρατάτε και περισσότερα έναντι ημών;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. DEN THA PERASEI O PAPISMOS

    http://www.youtube.com/watch?v=jEAz_w0lqfc&eurl=http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=2044

    Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης: Κίνδυνος Παπισμού

    http://www.youtube.com/watch?v=pLdLfVkSJE4&eurl=http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?cat=9

    ΑΥΓΟΥΣΤ. ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ «ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ ΕΠΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑ»

    http://www.youtube.com/watch?v=WYKFeWrl6lo&eurl=http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?cat=9

    ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ «ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΘΑ ΤΗΝ ΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ»

    http://www.youtube.com/watch?v=X86rhf4abp0&eurl=http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?cat=9

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Φίλτατε Ιωάννη,
    θάθελα να εκφράσουν πρώτα και άλλοι τις απόψεις τους και μετά θα απαντήσω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πολύς λόγος περί Οικουμενισμού και Οικουμενιστών Επισκόπων και οικουμενιστικών απόψεων και αιρέσεων, αλλά κανείς δεν αναλύει, τι είναι επιτέλους αυτός ο Οικουμενισμός, ο οποίος όντως είναι πρόκληση στη σύγχρονη εκκλησιαστική ιστορία.
    Αλλά επ' αυτών καμιά νύξη καίτοι προκαλέσαμε. Άραγε γνωρίζουμε το θέμα ή παπαγαλίζουμε;
    Θα προσπαθήσουμε να οριοθετήσουμε τα πράγματα, που είναι λιαν επικίνδυνα για την Ορθόδοξη Εκκλησία.
    Αιρετικός

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ας ανοίξει ο Οδυσσέας μια ενότητα με θέμα ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ και εκεί μέσα θα αναπτύξουμε το τι εστί αυτή η Παναίρεση.
    Το συγκεκριμένο θέμα είναι κυρίως εντοπισμένο στο τι οφείλουν να κάνουν οι πιστοί έναντι της αιρἐσεως αυτής , ευκαιρίας δοθήσης από τη ομιλία του π. Ευθυμίου.
    Εδώ δηλαδή συζητάμε οι έχοντες επίγνωση του γεγονότος ότι ο Οικουμενισμός είναι αίρεση στην οποία είναι βουτηγμένοι άμεσα πολλοί σημερινοί κληρικοί και έμμεσα πολλοί περισσότεροι δια της πνευματικής επικοινωνίας με τους πρώτους.
    Αν κάποιοι δεν ταυτίζονται με αυτή την άποψη ας υποβάλλουν τις ενστάσεις τους στο νεώτερο θέμα.
    Ας μην τα ανακατεύουμε όλα σας παρακαλώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ο/Η Οδυσσεας είπε...

    Φιλτατε Ιωαννη και εσεις οι λοιποι αδελφοι που παρακολουθειτε αυτο το μπλογκ.

    Πιστευω ότι, ετσι οπως σημερα εχουν διαμορφωθει τα πραγματα, θα μπορουν να γινουν αποκλειστικα και ΜΟΝΟΝ τα παρακατω:

    ΝΑΙ, επιβάλλουν οι Ιεροί Κανόνες ή συμφωνούν ή υποστηρίζουν, την μή μνημονευσι του αιρετικού επισκόπου, ασυζητητει.
    Και οσοι νουνεχεις και τολμηροι και με αγιο εκκλησιολογικο φρονημα το τολμησουν, δικαιουνται τιμης και επαινων και οχι τιμωριας.

    Και δεν εχουν το δικαιωμα να τους καθαιρεσουν(τους κληρικους) ή να τους αφορισουν (τους λαϊκους), οι αλλοι, οι ΠΟΛΛΟΙ οι δειλαιοι, οι καιροσκοποι, οι δοσιλογοι και οι μειοδοτες.
    Γιατι ότι τολμησουν θα ειναι ΑΚΥΡΟ.
    Παντελως ΑΚΥΡΟ. και εξ' υπαρχης.

    Αλλα ρωτάς, που βρίσκεται η απαγόρευσι μνημόνευσης άλλου επισκόπου;

    Πιστευω, αγαπητε μου, Ιωαννη ότι δεν επιτρεπεται η μνημονευσι του ...οποιουδηποτε τυχοντος επισκοπου.
    Αυτη η μνημονευσι απαγορευεται και οχι του οποιου ορθοδοξου επισκοπου.
    Ξερεις όμως, ποιου ορθοδοξου επισκοπου, επιτρεπεται;
    Του αποτειχισθεντος ορθοδοξου επισκοπου.
    Και μη μνημονευοντος ουδενα αρχιεπισκοπο ή πατριαρχη, επισκοπου.
    Αυτον τον επισκοπο βεβαιως και επιτρεπεται και επιβαλλεται, να μνημονευουμε.
    Αυτον τον επισκοπο που μνημονευει "πασης επισκοπης Ορθοδοξων".
    Και μονον αυτον τον επισκοπο.
    Οχι εκεινους που μνημονευουν διαφορους Βαρθολομαιους, και Ιερωνυμους ή αλλους αρχιεπισκοπους που εμφανιστηκαν στο προσκηνιο για διαφορους λογους ο καθενας, ή εστω και για τους ιδιους λογους, ή μη δογματικους και εκκλησιολογικους λογους.

    Και επειδη ολα τα λεμε φανερα και δεν κρυβομαστε πισω απο τα δακτυλα μας (και δικαιολογει και την δικη μας διστακτικοτητα), οι επισκοποι και οι αρχιεπισκοποι του παλαιου, ειναι πολυ εκτεθειμενοι.

    Περαν του μειζονος ζητηματος της υπαρξης ή μη αρχιερωσυνης εις αυτους (που ειλικρινα δεν γνωριζω ποιοι θα μπορουν να την ερευνησουν, ίσως καθαροι και ακατηγορητοι κληρικοι, μαζι με ικανοτατους νομικους φορεις;;;),ερευνητεον και το ζητημα του ημερολογιου αν δικαιολογουσε την "αποτείχισι", εφ' όσον δεν αποτελουσε δογματική παρεκλισι ή αποκλισι.
    Δεν υπηρχε ουδεις λογος αλλαγης του ημερολογιου. ΟΥΔΕΙΣ.
    Καποιοι αθεοφοβοι, υποπτοι και θρασεις, το τολμησαν και το εκαναν.
    Οι συνετοι χριστιανοι, εδικαιουντο αποσκιρτισι και αποτειχισι; Πιστευω, ΟΧΙ.
    Βεβαιως καταλυθηκε, η σειρα και η ταξι, εκει που υπηρχε ευταξια.
    Και θρασυτατα και αναιδεστατα απο καποιους αγρια και βαρβαρα καταλυθηκε και μαλιστα για το συνολο της Εκκλησιας.
    Ευτυχως που το διατηρουν ακομα πολλες Εκκλησιες και το Αγιον Ορος και υπαρχει η ελπιδα της επαναφορας του και οχι η επιβολη του νεου. Ειναι και αυτο μια ελπιδα. Και οχι φρουδα. Ετσι νομιζω.
    Βλεπεις λοιπον οτι δεν θα παραβουμε τους Ιερους Κανονες, αλλα θαμαστε συμφωνοι με αυτους.
    Και γι αυτο υποστηριζω οτι δεν εχουν το δικαιωμα οι αλλοι να τους τιμωρησουν.
    Μαλλον αυτοι οι αλλοι, οι Λατινοφρονες και οι Οικουμενιστες, ειναι αξιοι μομφης και ψογου και καταδικης και καθαιρεσης, διοτι δεχονται συγχρωτισμο και μαγαρισμα απο τους μαγαρισμενους Λατινους και τους λοιπους Αιρετικους.

    Βλεπεις λοιπον, οτι οι θεσεις του π. Ευθυμιου ειναι ισχυρες και ορθοδοξες;
    Και οι προτασεις του λογικοτατες και πατερικοτατες;

    Υπαρχει ομως τετοια δυνατοτητα απο την πλευρα του παλαιου, ΣΗΜΕΡΑ; Θελω εσυ,να μου πης.
    Εγω φοβουμαι πως ΟΧΙ.
    Μακαρι να βρεθουν καποιοι απο αυτους,που αγαπουν - αν αγαπουν - την Εκκλησια να τα βροντηξουν ολα και να τολμησουν να εφαρμοσουν οσα ΟΡΘΟΔΟΞΟΤΑΤΑ προτεινει ο π. Ευθυμιος.
    Ετσι, λοιπον, με ανοικτα τα χαρτια και ορθανοικτες τις καρδιες, αντιλαμβανομαι και υποστηριζω την ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙ.
    Που επικροτειται και επιβεβαιωνεται και απο την πατερικη στασι και απο την ιστορικη πρακτικη.

    Ετσι, πιστευω, οτι θα επρεπε να πραξη και ο φιλτατος μου παλαιμαχος και αειθαλης αγωνιστης Αθανασιος Σακαρελος και οχι να γεμιζουμε τις μαντρες των παλαιοημερολογιτων.
    Με βλεψεις προς την ειρηνη και την Κανονικοτητα της Εκκλησιας και οχι την επαυξησι και ισχυροποιησι των παραταξεων.

    Για την ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ, αγαπητε μου Ιωαννη, μιλουσε ο ιδρυτης Της, ο Κυριος ημων Ιησους Χριστος.
    Αλλα και ολοι οι Ορθοδοξοι Πατερες.
    Και οχι για εκκλησιες, και παραεκκλησιες και παραεκκλησακια. Οπου καλλιεργουνται και ευδοκιμουν.
    Τι λεει και ο φιλος μου ο ΘΕΣΣΑΛΟΣ;

    Ειθε, με τον φωτισμο του Υπεραγιου Και Τελεταρχικου Πνευματος, να συνεχισουμε συνετα τον αγωνα της Πιστεως, της Ορθοδοξου Πιστεως.
    Εχετε και εσεις μεγαλο αγωνα να διεξαγετε εκει στις ταξεις σας, αν εφαρμοσετε την αυτη ορθοδοξη λογικη.
    Για να δικαιωσετε τον ιερο αγωνα σας και να δικαιωθειτε και εσεις με τις τολμηρες και αγιες αποφασεις που λαβατε.
    Ταυτα ειχα λεγειν, αγαπητε Ιωαννη, προς πασαν κατευθυνσιν.
    Και με την γλωσσα της πλεριας αληθειας και της αυθορμητης ειλικρινειας.
    Ο εχων ωτα ακουειν, ακουετω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αγαπητέ Οδησσέα είναι καιρός να σκεφθούν οι Αντιοικουμενιστές του Νέου ημερολογίου ότι η Εκκλησιαστική Διοιήκηση που ανήκουν δεν έχει καθαιρέσει τους Αρχιερείς του Παλαιού οπότε κι αν ακόμη σφάλλουν δεν δικαιούται να αμφισβητεί την Ιερωσύνη των περισσοτέρων από αυτούς.Ομοίως και οι Αντιοικουμενιστές του Παλαιού θα πρέπει να αναλογισθούν ότι και αυτοί δεν έχουν δικάσει και καθαιρέσει ούτε καν τους πρωταίτιους του Νέου και του Οικουμενισμού με Εκκλησιαστική Δίκη.Μία Συνοδική Απόφαση του 1998 μίας μόνο Αρχιερατικής ομάδος που απηχούσε περισσότερο το πιστεύω του συντάκτου της παρά όλων των υπογραψάντων δεν έχει εκ των πραγμάτων το κύρος και την Κανονικότητα για να παράξει τόσο σημαντικά αποτελέσματα.Ας σταματήσουν λοιπόν και οι μεν και οι δε να αποκαλούν τους άλλους εκτός Εκκλησίας και εκτός Ιερωσύνης διότι βλασφημούν το Πνεύμα το Αγιο που μας ανέχεται μέχρι σήμερα παρα τα πολλά προβλήματα όλων μας.Εκκλησιαστικές Κοινότητες δεν τίθενται εκτός του Σώματος της Εκκλησίας με εγκυκλίους ούτε με τα λόγια μόνο.Είναι καιρός από την δεξαμενή των Αντιοικουμενιστών Ορθοδόξων όσων τουλάχιστων επιθυμούν να ιδούν μία ημέρα την Εκκλησία ελεύθερη από την παρούσα αιχμαλωσία να αρχίσει ένας σοβαρός διάλογος χωρίς αποκλεισμούς κανονικών και αντικανονικών για να υπάρξει μελλοντικά μια αξιόπιστη και σοβαρή Διοίκηση να αναλάβει τον αγώνα έχοντας την εμπειρία των κόπων και των λαθών του παρελθόντος.Αδελφέ Οδησσέα μην περιμένεις να ξεπεταχθούν στο μέλλον κάποιοι δήθεν κανονικοί Αρχιερείς από τον Εκκλησιαστικό σου χώρο και να λύσουν το πρόβλημα.Η Κανονικότητα από το 1924 έχει ήδη κλονισθεί είτε από παραβάσεις της μίας πλευράς είτε από υπερβάσεις των ιερών κανόνων της άλλης πλευράς.Η Κανονικότητα υπητετείτε σήμερα από εκείνους τους Αρχιερείς που οι πράξεις τους και το φρόνημά τους ευρίσκεται τον δυνατόν εγγύτερα στην ακρίβεια των ιερών κανόνων.Αδελφέ Οδησσέα αφήνω στην καρδιά σου και την προσευχή σου να τους εύρεις και να αποκτήσεις την Ειρήνη του Κυρίου μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Οδυσσέα μου προξενεί εντύπωση το γεγονός ότι χαρακτηρίζεις τις θεσεις του π. Ευθυμιου "ισχυρες και ορθοδοξες" και τις προτασεις του "λογικοτατες και πατερικοτατες".
    Αν ο π. Τρικαμηνάς έχει ορθόδοξες θέσεις τότε εσύ δεν ανήκεις στην Εκκλησία του Χριστού αλλά στην αίρεση.
    Ξαναδιάβασε τι λέει προσεκτικά:

    "....δεν πρέπει να θεωρείται ότι ακολουθεί την Ορθόδοξον Παράδοσι και είναι ενσωματωμένος με την διαχρονική εκκλησία, εκείνος ο οποίος αγωνίζεται θεωρητικά κατά του Οικουμενισμού, ακολουθεί όμως δια της μνημονεύσεως και αποδοχής των Οικουμενιστών Επισκόπων, την αίρεσι.
    Διότι η μνημόνευσις του αιρετικά φρονούντος Επισκόπου ... σημαίνει αποδοχή της αιρέσεως και ταύτησι με την πίστι του Επισκόπου."

    Καταλαβαίνεις σε τι μπελά έχεις μπεί;
    AΝ ορθοδοξει ο π. Ευθύμιος τότε σύ που θεωρητικά μόνο αντιδράς στην αίρεση του Οικουμενισμού ΔΕΝ είσαι ενσωματωμένος με την διαχρονική Εκκλησία.
    Είσαι εκτός Εκκλησίας σου λέει και συνεχίζει παρακάτω ότι με την μνημόνευση των επισκόπων σου κάνεις αποδοχή της Αιρέσεως που εκείνοι ακολουθούν, δηλαδή τον Οικουμενισμό.
    Φυσικά δεν είναι προσωπικές του απόψεις αλλά των Πατέρων που επικαλείται.

    Περνάω σε ένα άλλο σημείο.
    Εσύ διαφοροποιήσαι από τον π. Ευθύμιο στο ότι τελικά ( ναι επιτέλους έκανες την παραδοχή ) οι αποτειχισθέντες πιστοί μπορούν να μνημονεύουν και να κοινωνούν από Ορθόδοξο Επίσκοπο.
    Φυσικά θα ήθελα να μάθαινα και απο τον ίδιο τον π. Ευθύμιο αν ο ίδιος θα μνημόνευε πιθανό αποτειχισθέντα για ίδιους λόγους με τον εαυτό του, επίσκοπο του νέου ημερολογιου.
    Το γνωρίζεις βέβαια ότι τέτοια απαγόρευση από τους Κανόνες δεν υπάρχει.

    Περνάω σε αυτά που μας κατηγορείς τόσο εμένα όσο και τον κ. Σακαρέλλο μιας και τον αναφέρεις και αυτόν.
    Προσωπικά αφού αποτειχίστηκα για λόγους συνειδήσεως από την νεοημερολογιτική Εκκλησία υπήχθηκα στην Εκκλησία του Πατρίου Εορτολογίου υπό τον κανονικό της αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο
    (Κιούση).
    Η εισαγωγή του νέου ημερολογίου το 1924 , όπως έχω γράψει και σε άλλο σημείο του εδώ μπλόγκ σου , πέρα από αντικανονική, και διχαστική ενέργεια του πληρώματος της Εκκλησίας έγινε με προφανή σκοπό την ένωση ( βλέπε υποταγή) στην παπική αυλή.
    Να τι έγραφαν οι αγωνιστές πρώτοι αποτειχισθέντες του 1924 δια χειρός Ευστρατιάδου:

    " Δια της μεταβολής του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου η Εκκλησία της Ελλάδος αποσχισθείσα από του σώματος των λοιπών Ορθοδόξων Εκκλησιών ΗΥΤΟΜΟΛΗΣΕ ΠΡΟΣ ΤΗΣ ΠΑΠΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΑΣ ΠΡΟΦΥΛΑΚΑΣ διά του τύπου του δόγματος αυτής.
    Αλλ'όταν χιλιετηρίδων παραδόσεις και ιστορία ιερών μαρτυρίων και θυσιών διεσκελισθησαν , και φρούρια ισχυρά θείων κανόνων και Συνοδικών αποφάσεων εκρημνίσθησαν ΔΙΑ ΝΑ ΣΥΝΤΟΜΕΥΘΗ Η ΑΠΟΣΤΑΣΙΣ Η ΧΩΡΙΖΟΥΣΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ ΤΗΣ ΔΥΣΕΩΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΝ , Ο ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ ΔΙΑΦΟΡΑΣ ΘΑ ΣΧΙΣΘΗ ΑΥΡΙΟΝ υπό του αυτού Αρχιεπισκόπου Αθηνών ή υπό άλλου νεωτεριστού συναδέλφου του μετά της αυτής ελαφρότητος και ευκολίας μεθ'ής κατερρίφθησαν τα υπερήφανα τείχη των Παραδόσεων και των κανόνων της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας δια της μιαιοφόνου σκαπάνης της Επαναστάσεως , οδηγουμένης υπό της ιεροσύλου χειρός ενός Ιεράρχου."


    Nα γιατί ο αγώνας όπως βλέπεις δεν έγινε ποτέ για ημερολόγια και ημερομηνίες αλλά για την Πίστη του Χριστού και την Ορθοδοξίας μας.
    Δυστυχώς στις μέρες μας βλέπουμε την τραγική επαλήθευση των όσων φώναζαν από τότε οι χλευαζόμενοι και διωκόμενοι παλαιοημερολογίτες όταν στι 30-11-2006 μέσα στον Πατριαρχικό ναό ακούσαμε όλοι τα ανατριχιαστικά τροπάρια και πολυχρονισμούς πρός τον αρχηγό της Αιρέσεως του Παπισμού ωσάν να ήταν Κανονικός επίσκοπος της Εκκλησίας του Χριστού.
    Βέβαια για τους Οικουμενιστές το ξέρεις πού καλά ότι ο πάπας είναι επίσκοπος σαν κι αυτούς αφού αρκετές φορές έχουν υπογραφεί μεταξύ τους κείμενα αναγνωρίζοντα εκατέρωθεν την εγκυρότητα των μυστηρίων , την Αποστολική διαδοχή και την ιερωσύνη (Μπαλαμάντ, Ρώμη 1995 κλπ)


    Να τα ξαναθυμηθούμε λίγο μπάς και ξυπνήσει κανείς από τον λήθαργο ;

    «Ετι δεόμεθα υπέρ του Αγιωτάτου Επισκόπου και Πάπα Ρώμης Βενεδίκτου και του Αρχιεπισκόπου και Πατριάρχου ημών Βαρθολομαίου και υπέρ του κατευθυνθήναι τα διαβήματα αυτών εις παν έργον αγαθόν».

    «Κωνσταντίνου η πόλις, Πρωτοκλήτου λυχνία τε άγει εορτήν λαμπροφόρον δεχομένη τον Πρόεδρον, Ρωμαίων Εκκλησίας της σεπτής, καθέδρας Κορυφαίου μαθητού, φιλαδέλφω διαθέσει τε εκ ψυχής, ευξώμεθα γηθοσύνως: Μείνον, Παράκλητε, εν ημίν, άγων ημάς προς σην αλήθειαν, ίν' ομοφώνως στόματι ενί, καρδία Σε δοξάζωμεν».

    «Ναυς, η πάντιμος Ορθοδοξίας αγλαΐζεται νυν δεχομένη, εκ Δυσμών σεπτόν Ποιμένα και Πρόεδρον καλλιερούσα δ' ευσήμως ευφραίνεται εν ευσεβεία Χριστόν ικετεύουσα: Τη δυνάμει σου τον κόσμον σου περιφρούρησον εν' ομονοία συντηρών ως υπεράγαθος». ( "Ὀρθόδοξοι" προς τον Πάπα 30-11-2006 στον Πατριαρχικό ναό)

    "H Εκκλησία της Ελλάδος αποσχισθείσα από του σώματος των λοιπών Ορθοδόξων Εκκλησιών ΗΥΤΟΜΟΛΗΣΕ ΠΡΟΣ ΤΗΣ ΠΑΠΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΑΣ ΠΡΟΦΥΛΑΚΑΣ" ( Παλαιημερολογίτες αποτειχισθέντες την δεκαετία του '20)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ο π. Ευθύμιος, μετά την καθαίρεσή του από το Συνοδικό Δικαστήριο, ουδένα Επίσκοπο μνημονεύει, καθότι απλούστατα, οικειοθελώς, δεν τελεί τη θ. λειτουργία.
    Αιρετικός

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου