Ομολογία

ΠΟΙΑ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΣΤΑΣΙ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ, ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΠΡΑΚΤΙΚΗ, ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΑΛΛΟΙΩΣΗΣ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΦΡΟΝΗΜΑΤΟΣ;
Εισήγησι του αρχιμανδρίτου Ευθύμιου Τρικαμηνά.

Σεβαστοί πατέρες, αγαπητοί αδελφοί,
Θέλω κατ' αρχάς να ευχαριστήσω τον τοπικό σύλλογο «ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ & ΠΑΡΑΔΟΣΙΣ» για την θεάρεστο προσπάθεια της διοργανώσεως αυτής της ημερίδος. Ίσως με παρόμοιες προσπάθειες να βγούμε από τον λήθαργο όλοι οι Ορθόδοξοι και να αρχίσουμε να αντιστεκώμεθα, όχι μόνο ατομικά, αλλά συλλογικά στην αίρεσι του Οικουμενισμού. Το δύσκολο είναι ο,τι κάνουμε αγωνιζόμενοι για την Ορθοδοξία να είναι εναρμονισμένο και σύμφωνο με όλη την πατερική παράδοσι και ανάλογο με τις ανάγκες των ημερών μας. Οι δε ημέρες μας είναι πολύ πονηρές, και η κατάστασις των Ορθοδόξων τέτοια, ώστε από ανθρωπίνης πλευράς να μην υπάρχουν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας, για να γίνη κάτι καλό στην Εκκλησία.

Τό θέμα το οποίο προσεκλήθην να αναπτύξω «Ποια θα πρέπει να είναι η στάσι των Ορθοδόξων έναντι των Οικουμενιστών, κατά την πατερική πρακτική» είναι βέβαια πολύ επίκαιρο και άκρως σημαντικό δια την σωτηρία μας, τα δε χρονικά περιθώρια, αλλά και οι δυνατότητές μου πολύ περιορισμένα. Ίσως αν υπήρχε κάποιος άλλος ομιλητής, πνευματικά ολοκληρωμένος και εμπειρικά σκεπτόμενος και οδηγούμενος, να το ανέπτυσε καλύτερα και να έδινε μία πιο καθαρή εικόνα στούς ακροατές δια την στάσι των Ορθοδόξων έναντι των Οικουμενιστών. Δι' αυτό να μου συγχωρήσετε τις ελλείψεις, ο,τι δε κρίνετε ότι είναι λάθος, εξ απόψεως πατερικής και Παραδόσεως, θα είμαι ευγνώμων να το ακούσω και να το διορθώσω.

Είναι γεγονός αναμφισβήτητο από όλους τούς υγιώς σκεπτομένους Ορθοδόξους ότι ο Οικουμενισμός είναι αίρεσις. Το διαφορετικό του Οικουμενισμού από τις άλλες αιρέσεις, παλαιότερες και σύγχρονες, είναι ότι είναι αίρεσι εν εξελίξει.
Δηλαδή ενώ οι άλλες αιρέσεις είχαν καθορισμένη διδασκαλία και ευθύς εξ αρχής διεχώριζαν την θέσι των από την Ορθόδοξο διδασκαλία και Παράδοσι, την οποία κατά πρόσωπο επολέμουν, ο Οικουμενισμός σταδιακά αποκαλύπτει τις δοξασίες του, τις οποίες συνήθως ενδύει με το ένδυμα της αγάπης και πρακτικά πάλι θα λέγαμε ότι ενεργεί προγραμματισμένα, ώστε τα βήματα προσεγγίσεως με τις άλλες αιρέσεις, να μη προκαλέσουν αντίδρασι και αφύπνισι των Ορθοδόξων.

Η μέθοδος δε με την οποία προσπαθεί να επιβληθή είναι εκ των άνω προς τα κάτω, δηλαδή αφού επικρατήσει στούς Επισκόπους, να επιβληθή σε όλο τον κλήρο, και να μεταδοθή και στον λαο. Αυτή η μέθοδος επικρατήσεως μιας αιρέσεως δεν είναι καινούρια, επειδή την βλέπουμε και στον Αρειανισμό και στην Εικονομαχία και αλλού, το καινούριο όμως και ύπουλο είναι η νομότυπη αλλοτρίωσι των Επισκόπων.

Δηλαδή ενώ παλαιά εδιώκοντο και εξορίζοντο οι Ορθόδοξοι Επίσκοποι με την βοήθεια της πολιτικής εξουσίας, προκειμένου να καταλάβουν τούς θρόνους των οι αιρετικοί, σήμερα επιλέγονται και θα λέγαμε μυούνται κατά κάποιον τρόπο μασωνικό οι κατάλληλοι άνθρωποι, αυτοί δηλαδή οι οποίοι δεν έχουν πνευματικά ενδιαφέροντα, αυτοί οι οποίοι έθεσαν ως σκοπό των την αναρρίχησι στην εξουσία, αυτοί οι οποίοι είναι δειλοί και έτοιμοι να συμφωνήσουν με τον οιονδήποτε ισχυρό και αυτοί τέλος οι οποίοι είναι έτοιμοι να ξεπουλήσουν τον θησαυρό της Ορθοδοξίας, χάριν προσωπικών αξιώσεων και αδυναμιών.

Έτσι λοιπόν υπάρχει μία ειρηνική επικράτησις της αιρέσεως, βοηθουμένη από την αδιαφορία του λαού, από την άγνοια και από την συστηματική προπαγάνδα των Οικουμενιστών.
Και το χειρότερο είναι ότι αυτοί οι σημερινοί αιρετικοί παρουσιάζονται ως Ορθόδοξοι, ως ειρηνοποιοί και ως άνθρωποι αγάπης και ευρείας αντιλήψεως.
Θα μπορούσαμε επίσης να προσθέσωμε ότι αυτή η πορεία επικρατήσεως της αιρέσεως είναι ανθρωπίνως μη αναστρέψιμος, λόγω του τρόπου επιβολής της και της συστηματικής επιλογής των ανθρώπων οι οποίοι θα την προωθήσουν.

Όλα αυτά τα οποία προαναφέρθησαν έχουν παγιδεύσει και αποσυντονίσει τούς υγιώς σκεπτομένους Ορθοδόξους και αυτούς οι οποίοι πονούν και θλίβονται δι' αυτό το ολίσθημα. Ως εκ τούτου υπάρχουν διάφορες αντιμετωπίσεις και ως προς την πρακτική αντιμετώπισι της αιρέσεως του Οικουμενισμού και ως προς την θεωρητική τοποθέτησι δια το τι δέον γενέσθαι.

Το πρόβλημα αυτό είναι πολύ σοβαρό και από το σημείο αυτό εισερχόμεθα εις την στάσι των Ορθοδόξων έναντι του Οικουμενισμού, δηλαδή είς το κυρίως θέμα της εισηγήσεως.
Βεβαιως αν είχαμε παρόντες στην σημερινή αίρεσι του Οικουμενισμού κάποιους από τούς αγίους και ομολογητάς της πίστεώς μας, τα πράγματα θα ήσαν εύκολα, εφ' όσον θα στοιχιζόμεθα εις την γραμμήν την οποίαν εκείνοι θα εχάρασσον.

Σημερα όμως που υπάρχει έλλειψις και παντελής απουσία αγίων της θέσεως και της περιοπής του Αγ. Μαξίμου του Ομολογητού, Θεοδώρου του Στουδίτου, Μαρκου του Ευγενικού κλπ. καλούμεθα εμείς να διεισδύσουμε στο πνεύμα των και να τούς φέρωμε νοερά στην εποχή μας, εφ' όσον βέβαια τούς έχομε πλησιάσει εις την ζωη και πολιτεία των.

Είναι και ένα άλλο πρόβλημα, εξ ίσου σοβαρά και έγκειται στην προαίρεσι την οποία διαθέτομε και κυρίως στο τι είμεθα διατεθειμένοι να υποστούμε χάριν της Ορθοδοξίας. Αν δηλαδή ομιλούμε για την αίρεσι και την πολεμούμε θεωρητικά, η αν την πολεμούμε τόσο, όσο χρειάζεται για να μη θιγούμε προσωπικά, ούτε στο μοναστήρι μας, ούτε στην ιερωσύνη μας, η στο πνευματικό μας έργο, η στην υπόληψι που έχουμε στον κόσμο, τότε νομίζω ο αγώνας μας είναι μάταιος και αντιπατερικός και μάλλον βοηθά στην εδραίωσι και εξάπλωσι της αιρέσεως. Διότι πολεμούμε κατά το δη λεγόμενο εκ του ασφαλούς και προχωρούμε όσο μας επιτρέπουν οι Οικουμενισταί και κατ' ουσίαν συμπορευόμεθα με αυτούς, εφ' όσον εκκλησιολογικά και λειτουργικά είμεθα στο ίδιο πλοίο, το οποίο κατευθύνουν και οδηγούν αυτοί.

Υπάρχει και η άλλη πλευρά ως προς την γνησιότητα του αγώνος μας. Δεν είναι δηλαδή δυνατόν να θεωρηθή γνήσιος και πατερικός ο αγώνας μας υπέρ της πίστεως, εφ' όσον απουσιάζει ο διωγμός και το μαρτύριον. Η Αγ. Γραφή δια στόματος του απ. Παύλου λέγει:«πάντες οι θέλοντες ευσεβώς ζην εν Χριστώ Ιησού διωχθήσονται » (Β'Τιμ.3,12).

Ο δε αγ. Θεόδωρος ο Στουδίτης λέγει μεγαλοφώνως «Ουδεμία γαρ κοινωνία, ω φιλότης, δεδιωγμένοις και αδιώκτοις, και ου μόνον αδιώκτοις, αλλά και υποτελούσι τοις διώκταις καθηγεμονιώντων ώνπερ εξουσιάζουσι μοναστηρίων• ει μη άρα τις κοινωνία ωμολόγηται φωτί προς σκότος»(Βασιλείω ηγουμένω ΡΜΓ P.G 99, 1449 Β) και αλλού «Ίσθι γαρ ότι διωγμός πάρεστι• και ου τελειότητος, το υμάς οίκοι καθέζεσθαι, και αδιώκτους διαμένειν•» (Σεργίω ηγουμένω ΡΟΘ P.G. 99, 1553 D).

Δεν είναι δηλαδή δυνατόν να διώκεται η πίστις και εμείς να τιμώμεθα και να τα πηγαίνωμε καλά με όλους.
Η αίρεσις να επικρατή και να εξαπλώνεται και εμείς να κτίζουμε μοναστήρια, να μπαίνουμε σε προγράμματα και να παίρνωμε επιδοτήσεις, να προβάλλωμε και να περιφέρωμε τα κειμήλια, η να κάνωμε ευσεβιστικά κηρύγματα περί νοεράς προσευχής, υπακοής, μυστηριακής ζωής κλπ.
Όταν λοιπόν διώκεται η πίστις, όσοι δεν διώκονται συνταυτίζονται και συμπλέουν ηθελημένα η αθέλητα με τούς αιρετικούς.

Περα από όλα αυτά, αν θελήσουμε να καθορίσωμε την στάσι των Ορθοδόξων έναντι της αιρέσεως του Οικουμενισμού, θα πρέπει να προσδιορίσωμε το τι είναι εκείνο το οποίο πονάει, ενοχλεί και εκνευρίζει τούς Οικουμενιστάς. Τι είναι εκείνο το οποίο χαλάει τα σχέδιά των και επί πλέον ασφαλιζει σωτηριολοτικά τούς Ορθοδόξους.

Από την μέχρι σήμερα ενασχόλησί μου αφ' ενός μεν με τον Οικουμενισμό, αφ' ετέρου δε με την πατερική πρακτική και ειδικά με την ζωη και διδασκαλία του αγ. Θεοδώρου του Στουδίτου, έχω διαπιστώσει ότι το πρώτο και κύριο το οποίο πρέπει να γίνεται από τούς Ορθοδόξους είναι η απομάκρυνσις όχι μόνο θεωρητικά από την αίρεσι, αλλά και πρακτικά από τούς αιρετικά φρονούντας Επισκόπους και κληρικούς.

Η απομάκρυνσις αυτή πιστοποιείται δια μεν τούς κληρικούς με την διακοπή της μνημονεύσεως του αιρετικού Επισκόπου, δια δε τούς λαϊκούς με την απομάκρυνσι από τούς αιρετικούς Επισκόπους και από τούς κληρικούς, οι οποίοι τούς αναγνωρίζουν δια της μνημονεύσεως και εξαρτώνται εκκλησιασστικά από αυτούς. Είναι χαρακτηριστικά εν προκειμένω τα λόγια του αγ. Θεοδώρου του Στουδίτου:« Ταύτα ουν συν τη προσηγορία αναγκαίον ενόμισα υπομνήσαι την πατρωσύνην σου• όπως ειδυία ότι αίρεσις, φεύγη την αίρεσιν ήγουν τούς αιρετικούς• του μήτε κοινωνείν αυτοίς, μήτε αναφέρειν εν τη ευαγεστάτη αυτής μονή επί της θείας λειτουργίας• ότι μέγισται απειλαί κείνται παρά των αγίων εκφωνηθείσαι τοις συγκαταβαίνουσιν αυτή μέχρι και εστιάσεως. Ει δε λέγη η οσιότης σου, πως αυτή προ της λεηλασίας τούτο ουκ είπομεν, αλλ' ότι και ημείς εμνημονεύομεν των εν τη Βυζαντίδι• εκείνο γινωσκέτω• ότι ούπω σύνοδος ην, ουδέ εκφωνητόν υπήρχε το πονηρόν δόγμα και ανάθεμα. Και προ τούτων ουκ ην ασφαλές αποστήναι των παρανομούντων τελείως, η το φεύγειν μόνον την προφανή κοινωνίαν αυτών, οικονομία δε πρεπούση αναφέρειν έως καιρού. Επεί δε εξήλθεν εις προύπτον η αιρετική ασέβεια δια συνόδου εις τουμφανές δει άρτι και την σην ευλάβειαν συν πάσι ορθοδόξοις παρρησιάζεσθαι δια του μη κοινωνείν τοις κακοδόξοις, μηδέ αναφέρειν τινά των εν τη μοιχοσυνόδω ευρεθέντων, η ομοφρονούντων αυτή. Καίγε δίκαιον, όσιε Πατερ, κατά πάντα σε όντα φερωνύμως Θεόφιλον, φιλείν και εν τούτω τον Θεόν. Εχθρούς γαρ Θεού ο Χρυσόστομος, ου μόνον τούς αιρετικούς, αλλά και τούς τοις τοιούτοις κοινωνούντας, μεγάλη και πολλή τη φωνή απεφήνατο. Και εάν η ση στερρότης ουκ ασφαλίσηται, τις λοιπόν σωθήσεται;
(ΛΘ Θεοφίλω ηγουμένω P.G. 99, 1048 D ).

Αυτό είναι ένα θαυμάσιο ομολογιακό τμήμα του οσίου, το οποίον καθορίζει τα όρια της μνημονεύσεως και είναι κρίμα που ο χρόνος δεν μας επιτρέπει να το αναλύσωμε.

Η διακοπή λοιπόν της μνημονεύσεως είναι εκείνη που ενοχλεί και αποδυναμώνει τούς Οικουμενιστάς Επισκόπους, δηλώνει δε ο ενεργών δια της μη μνημονεύσεως την αποτείχισιν, ότι θεωρεί την Εκκλησία ανεπίσκοπο ως έχουσα αιρετικόν Επίσκοπον.

Εις την περίπτωσιν αυτήν η εκκλησία υπάρχει εν διωγμώ, οι Ορθόδοξοι κληρικοί συνήθως εκδιώκονται από τις θέσεις των και κυνηγώνται παντοιοτρόπως, ο λαός δε ο οποίος θέλει να αποφύγη την αίρεσι πολλές φορές παραμένει χωρίς μυστήρια, χωρίς εκκλησία, χωρίς προστάτες, χωρίς την εξωτερική μορφή και εικόνα της εκκλησίας, όπως θα εφαίνετο σε μία ειρηνική περίοδο.

Οι αποτειχιζόμενοι δι' αυτού του τρόπου δεν δημιουργούν σχίσμα εις την εκκλησία, συμφώνως προς τον 31ον Κανόνα των Αγ. Αποστόλων και τον 15ον της Α και Β Οικουμ. Συνόδου, διότι το σχίσμα νοείται από τούς πατέρας ως την απόσχισι κάποιου, όχι από τον Επίσκοπο, αλλά από την αλήθεια.

Απεναντίας δε θεωρείται η αποτείχισις σαν ίασι και θεραπεία του σχίσματος, το οποιον εδημιούργησε ο αποσχισθείς από την αλήθεια Επίσκοπος.

Δηλαδή ο Επίσκοπος δια της αποδοχής της αιρέσεως απεσχίσθη από την εκκλησία, ενώ ο αποτειχιζόμενος από αυτόν παραμένει οργανικά και αδιάρρηκτα ενωμένος με την διαχρονική εκκλησία.

Η έκπτωσις λοιπόν κάποιου από την εκκλησία γίνεται δια της αποδοχής της αιρέσεως, η ενσωμάτωσις εις την διαχρονική εκκλησία εν καιρώ αιρέσεως γίνεται δια της ομολογίας και αποτειχίσεως, η επικράτησις της Ορθοδοξίας γίνεται, όταν καταδικασθή συνοδικώς η αίρεσις, εκδιωχθούν από τούς θρόνους οι αιρετικοί Επίσκοποι και ανέλθουν εις αυτούς Ορθόδοξοι με την έγκρισι πάντοτε και συμφωνία του λαού του Θεού.

Έπειτα από όλα αυτά τα οποία δέον να θεωρηθούν ως την πατερική πρακτική εν καιρώ αιρέσεως έρχομαι εις τα καθ' ημάς.

Συμφωνα με τα ανωτέρω δεν πρέπει να θεωρείται ότι ακολουθεί την Ορθόδοξον Παράδοσι και είναι ενσωματωμένος με την διαχρονική εκκλησία, εκείνος ο οποίος αγωνίζεται θεωρητικά κατά του Οικουμενισμού, ακολουθεί όμως δια της μνημονεύσεως και αποδοχής των Οικουμενιστών Επισκόπων, την αίρεσι.

Διότι η μνημόνευσις του αιρετικά φρονούντος Επισκόπου κατά την διακήρυξι των Αγιορειτών Οσιομαρτύρων προς τον λατινόφρονα βασιλέα και τον Πατριάρχη Ιωάννη τον Βεκκο σημαίνει αποδοχή της αιρέσεως και ταύτησι με την πίστι του Επισκόπου.

Είναι δηλαδή σαν και αυτόν ο οποίος ευρίσκεται και συνταξιδεύει εις τον πλοίον, το οποίον έχει αλλάξει γραμμή πλεύσεως και δεν οδηγείται εις τον λιμένα της σωτηρίας εξ αιτίας του διεστραμμένου κυβερνήτου και ο οποίος απλώς διαμαρτύρεται για την αντίθετο πορεία του πλοίου. Είναι χαρακτηριστική και διαυγεστάτη εν προκειμένω η θέσις του αγ. Θεοδώρου του Στουδίτου: «Το γαρ κοινωνείν παρά αιρετικού η προφανούς διαβεβλημένου κατά τον βίον, αλλοτριοί Θεού, και προσοικειοί τω διαβόλω.... Γνωστόν δε πάσι ότι νυν αίρεσις εν τη καθ'ημάς εκκλησία των Μοιχιανών εστι. Φείσαι τοίνυν της τιμίας σου ψυχής μετά των αδελφών και της κεφαλής. Έφης δε μοι ότι δέδοικας ειπείν τω πρεσβυτέρω σου, μη αναφέρειν τον αιρεσιάρχην. Και τι περί τούτου ειπείν σοι το παρόν, ου καθορώ. Πλην ότι μολυσμόν έχει η κοινωνία εκ μόνον του αναφέρειν καν ορθόδοξος είη ο αναφέρων» (ΣΚ Σπαθαρία Μαχαιρά P.G. 99, 1669 Α).

Σε ένα λοιπόν οργανωμένο αγώνα εναντίον της αιρέσεως, δεν έπιτρέπεται ο Ορθόδοξος να δέχεται τα μυστήρια του αιρετικού, η του μνημονεύοντος τον αιρετικόν, δεν επιτρέπεται να συμπροσεύχεται μαζί του, ακόμη και να συντρώγη.
Και ο οργανωμένος αγώνας εναντίον της αιρέσεως αρχίζει από τότε που κηρύσσεται η αίρεσις δημοσίως και συνοδικώς και από τότε που καταγγέλλεται η αίρεσις και υπάρχει αντίστασις των Ορθοδόξων.

Υπάρχει όμως και άλλη πλευρά και κατάστασις όπως έχει διαμορφωθή σήμερα. Είναι αυτη των αντιδρώντων εις την αίρεσι του Οικουμενισμού και προσαρτηθέντων σε διαφόρους άλλας συνόδους.

Αυταί οι Συνοδοι δεν έχουν καμμία εκκλησιαστική επικοινωνία μεταξύ των, ούτε αναγνωρίζονται η μία από την άλλη ως εκκλησία και σώμα Χριστού, αλλά απεναντίας υπάρχει πόλεμος μεταξύ των εξ ίσου σφοδρός, όπως πολεμούν τον Οικουμενισμόν. Το μόνο ίσως που τούς ενώνει μεταξύ των είναι η διατήρησις του παλαιού ημερολογίου. Αυτό σαν σχήμα εκκλησιαστικό είναι αντιπατερικό και αντορθόδοξο και πρωτοφανές εις την εκκλησιαστική ιστορία.

Ο λόγος νομίζω που εξελίχθηκε και ίσως εκφυλίσθηκε ο αγώνας αυτός εναντιον του Οικουμενισμού, είναι το ότι υπερέβησαν τα όρια τα οποία έθεσαν οι πατέρες. Και αυτά καθορίζονται πλήρως από τον 15ο κανόνα της Α και Β Συνόδου. Ο ιερός δε αυτός κανών, ο οποίος εθεσπίσθη λίγο μετά το τέλος της εικονομαχίας, δείχνει την πρακτική των πατέρων όλης της εικονομαχικής περιόδου. Λεγει λοιπόν ότι εκείνος ο οποίος θα αντισταθή στην αίρεσι και θα αποτειχισθή, δεν θα μνημονεύση τον Επίσκοπο, τον αιρετικά φρονούντα, αλλά και κανέναν άλλον μέχρις ότου εκδιωχθή ο αιρετικός Επίσκοπος και τοποθετηθή στη θέσι του άλλος Ορθόδοξος.

Αυτό ο αγ. Θεόδωρος ο Στουδίτης σε πλείστα σημεία των επιστολών του το ονομάζει «καιρός της Ορθοδοξίας η καιρός Ορθοδόξου Συνόδου, η καιρός αγίας Συνόδου κλπ.» και σημαίνει ότι η διασαλευθείσα τάξις των αιρετικών Επισκόπων και των μη μνημονευόντων αυτούς απεκατεστάθη, δια της αναδείξεως Ορθοδόξων Επισκόπων και της αποδοχής των από τον λαο του Θεού.

Δεν έχουμε καμμία ένδειξι σε όλη την περίοδο της εικονομαχίας ότι οι Ορθόδοξοι Επίσκοποι είχαν ιδική των σύνοδο η ετοποθέτουν παραλλήλως Επισκόπους, ενώ υπήρχον οι αιρετικοί εις τας θέσεις των. Απλώς δεν τούς εμνημόνευον και δεν είχαν καμμία εκκλησιαστική επικοινωνία με αυτούς.

Είναι προφανές ότι, όταν έχωμε σύνοδο με Αρχιεπίσκοπο και Επισκόπους, δεν αναμένομε καιρό Ορθοδοξίας, ούτε είμεθα εν διωγμώ, ούτε τηρούμε το περί μη μνημονεύσεως 15ον κανόνα της Α και Β Συνόδου, ούτε ενδιαφερόμεθα για την μεταστροφή η καθαίρεσι των αιρετικών Επισκόπων, αλλά μάλλον μας εξυπηρετούν οι αιρετικοί Επίσκοποι, διότι δικαιολογούν την ιδική των θέσι.

Εκείνο το οποίο νομίζω θα έλυε το πρόβλημα και θα επανέφερε τα πράγματα στην πατερική οδό, θα ήταν να επανερχώμεθα άπαντες στην μη μνημόνευσι του αιρετικού Επισκόπου, χωρίς συνόδους και παρατάξεις.

Αυτομάτως θα ενώνοντο όλοι οι του παλαιού ημερολογίου και θα προσετίθεντο αυτοί εκ του νέου ημερολογίου, οι οποίοι πολεμούν τον Οικουμενισμό, θέλουν να απομακρυνθούν από τούς Οικουμενιστάς, αλλά βλέποντες τον κατακερματισμό και αλληλοσπαραγμό του παλαιού ημερολογίου, παραμένουν διστακτικοί, φοβούμενοι μήπως φύγουν από την Σκύλα και έλθουν στην Χαρυβδη.

Έτσι σημείο αναφοράς και ενότητος δεν θα είναι το παλαιό ημερολόγιο, αλλά η μη μνημόνευσις, σύμφωνα με τις πατερικές προδιαγραφές.

Ένα άριστο παράδειγμα αυτής της θέσεως, το οποίο νομίζω είναι και το τελευταίο οργανωμένο, είναι αυτό των αγιορειτών πατέρων, οι οποίοι το 1970 διέκοψαν επί τριετία το μνημόσυνο του Πατριάρχου Αθηναγόρα, λόγω της άρσεως των αναθεμάτων και των άλλων αιρετικών φρονημάτων του.

Οι πατέρες τότε που διέκοψαν το μνημόσυνο δεν εμνημόνευον ουδένα Επίσκοπο, ούτε προσαρτήθηκαν η υπήχθησαν σε κάποια Συνοδο.

Τελειώνοντας και ζητώντας συγγνώμη για την υπέρβασι του χρόνου, θελω να τονίσω ότι, αν δεν διορθώσωμε τα λάθη μας, θα εξακολουθήσωμε να είμεθα πολέμιοι του εαυτού μας και της Εκκλησίας, θα δίνωμε υλικό προς κατηγορία εις τούς Οικουμενιστάς, θα βοηθούμε στο να μην αποτειχίζωνται από τον Οικουμενισμό οι υγειώς σκεπτόμενοι και φοβούμενοι τον Θεο και το χειρότερο θα χάσωμε την έννοια της Εκκλησίας, επειδή ο καθένας θα θεωρή Εκκλησία τον τόπο και το σύστημα εις το οποίο ανήκει.