Χιλιαδες κόσμος κατα την ταφή του π. Αυγ.(Απάντησεις της
συνταξιούχου δασκάλας της Φλώρινας Ζώλη Νίτσα, σε ένα ερωτηματολόγιο που τις
εδωσε κάποιος κύριος κατά την κοιμησή του σεβαστου Μητροπολιτου Φλωρίνη π.
Αυγουστινου, που όμως αμφισβητεί, όπως φαίνεται, τα ειλικρινή κίνητρά του.
Απάντησε τότε στα ερωτηματα του.
αλλά δεν του το παρέδωσε και τωρα
υστερα από 14 χρόνια από την κοίμηση του, το εδωσε προς
δημοσιευση. Δυστυχῶς, δεν εχουμε στα χέρια μας το
ερωτηματολόγιο, γιατι το πεταξε τότε).
«Δὲν
γνωρίζω, ἂν ἡ μνήμη τῆς ἡμέρας
ἔδωσε τὸ ἔναυσμα
σ᾽ έναν κύριο, ν’ ἀσχοληθή μαζί του, νά γράψει
βιογραφία· καί νά σχολιάσει τήν επήρεια, που είχε επιφέρει ἡ ἔλευση,
η παρουσία και ιερουργία του σεβαστού πατρός την περίοδο της ιερατικής του
θητείας στην Μητρόπολη, στο ποίμνιο, την κοινωνία της περιοχής ευρύτερα και της
Φλώρινας ειδικά, όπου ήταν η έδρα του.
Αυτός, γνωρίζει, γιατί συνυπήρξαν στη Μητρόπολη με τον
πατέρα Αυγουστίνο, όμως επιθυμούσε ν’ αντλήσει πληροφορίες, εντυπώσεις, κρίσεις
καλές ή κακές, επαίνους και μομφές από το κοινό, για να ποικίλει το κείμενο του
και να στηρίξει ή να επιβεβαιώσει τα επιχειρήματά του…
Επικαλέσθηκε λοιπόν και την «γνώση» και γνώμη λαϊκών, όσων
είχαν κάτι να ειπούν, να πλουτίσει το βιβλίο και να έχει κι… αποκαλύψεις!
Μακάρι, να είναι ένα μεστό, ισορροπημένο, λογικό κείμενο, ανάλογα της θέσεως και της προσωπικότητος του Ιεράρχη.
* * *
Αν κι οι ερωτήσεις είναι στεγνές, ουδέτερες, ψυχρές,
τυπικές, ενώ ο Άγιος είχε πλημμυρίσει την εποχή του και τον λαό, αμέτρητα και
θερμά συναισθήματα, που πολλάκις η υπερβολική του αυστηρότητα και κριτική του
σε κάποιους, προκαλούσαν και άρνηση…
Κανένας άνθρωπος δεν είναι άτρωτος, άψογος και αρεστός σε
όλους, γι ᾽ αυτό χρειάζεται
τη συγγνώμη, τη συγχώρεση, τις ευχές όλων για να επιτύχει αφεση, την αθάνατη
μνήμη, κι ευφροσύνη για την αιωνιότητα του.
Εκπλήσσομαι δυσμενώς και θεωρώ ασέβεια κι απρέπεια μια
φωτεινή, προικισμένη χαρισματική κι ομολογουμένης εμβέλειας και πνευματικής
ιδιοφυΐας προσωπικότητα, με τα πλείονα υπέρ της και κάποια υπερβατικά αρνητικώς
να τον χαρακτηρίζουμε απωθητικά και δίσθυμα «Καντιώτη!» κι όχι τουλάχιστον
απλά! Μακαριστό, πρώην Άγιο Φλωρίνης ή πατέρα Αυγουστίνο!
Μια ισχυρή προσωπικότητα, αυστηρή, αλλά ξεκινούσε τους
χαρακτηρισμούς, την κρίση, την πειθαρχία και την τιμωρία, πρώτα απ’ τον εαυτὀ του.
Oι σημαντικές προσωπικότητες συνοδεύονται πάντα, από ηγετική
νοοτροπία, μεγάλες ικανότητες, έντονη ενέργεια.
Τό ότι τον «εξόρισαν» στη Φλώρινα, όπως έπραττε και το
Βυζάντιο στην Πρέσπα τους αξιολόγους και ανεπιθυμήτους στις αρχές, ουδόλως
έβλαψε τον τόπο. Απεναντίας, βρέθηκε στον κατάλληλο χώρο, την αναγκαία εποχή!
Η ριζοσπαστική του δράση, η επέμβασή του στις συνήθειες των
πολύ «κοσμικών!» παρεξηγήθηκε, μέχρι τα άκρα.
Έλα, που ο πολύς λαός, οι πιστοί, οι φτωχοί και άστεγοι
βρήκαν κοντά του τη θαλπωρή, την παραμυθία, την αγάπη, τη φροντίδα, την γαλήνη.
Ο κόσμος πλησίασε περισσότερο την Εκκλησία, ενώ τα παιδιά,
μικρά- μεγάλα βρήκαν καταφύγιο και ζεστή φωλιά στου Κατηχητικού σχολείου την
αγκαλιά!…
Κι ειν ᾽
απαραίτητη κι ευχάριστη η συσπείρωση, η συντροφικότητα, η παρέα, σ αυτά τα
δύσκολα και παρορμητικά αβέβαια χρόνια, με την αγρύπνια των γονιών και την
προσοχή όλης της οικογένειας, όπως και την υπευθυνότητα, την στοργή και
παραίνεση μεγάλων φίλων και αρωγών κατηχητών και στα δύο φύλα.
Πέρασα κι εγώ απ’ αυτή την θητεία, στο Γυμνάσιο και την
Π.Α.Φ. κι ευλογώ αυτές τις περεούλες, την ανεμελιά, το ενδιαφέρον, τη
συντροφιά, την ψυχαγωγία. Τραγούδια, παιχγνίδια, αινίγματα… Ήσαν η ποικιλία, η
χαρά, η αθώα διασκέδαση, η χαλάρωση απ᾽
την πίεση των μαθημάτων, προπάντων στις γιορτές, τις εκδηλώσεις τους, τους
περιπάτους ή τις εκδρομές, που έσωζαν από ανία και παρεκτροπές… Όλα αυτά, τα
Κατηχητικά τα περείχαν αφειδώς.
Δεν υπήρχαν τότε Τ.V vinteo, υπολογιστές κι άλλοι τρόποι
εκτόνωσης, εκτός από κέντημα για τα κορίτσια και δουλειές και αλάνα για τ’
αγόρια για παιγνίδια στις γειτονιές.
Υπήρχε και κύκλος νέων και νεανίδων, κυρίων και κυριών.
Πώς μπορεί να έβλαψε η αγία μορφή του τον λαϊκό και
κοινωνικό πολιτισμό;
Ίσως η απαγόρευση κάποιων εθίμων, που διαιώνιζαν την
παράδοση και την εθνική μας κληρονομιά:
Αποκριές, πανηγύρια, επεμβάσεις στα έθιμα του γάμου
(προγαμιέες σχέσεις)… επιδιώκοντας να επιβάλλει την πνευματικότητα και την
ηθική τάξη, στην οποία αυτός πίστευε ακράδαντα!
Τόνωσε το θρησκευτικό συναίσθημα και την Ελληνοσύνη! Έδωσε
τα ΠΑΝΤΑ του στη Φλώρινα:
Τη στερνή πνοή του και το άγιο λειψανό του.
Θα μείνει για πάντα αποφθεγμα η φράση του και ο θαυμασμός
στην ομορφιά και το μεγαλείο των Ελληνικών Δημοτιών ρυθμών:
«Οι Ελληνικοί χοροί έχουν χάρη, έχουν λεβεντιά! Μυρίζουν
θυμάρι και πεύκο!!!» Ομολογούσε ο Μακαριστός.
Ήταν Ιεράρχης, Πατριώτης, ΕΛΛΗΝΑΣ, μα δεν νομίζω ούτε
πιστεύω να είχε τη δυνατότητα και τις ευκαιρίες –αφού η Εξουσία, του ήταν πάντα
κόντρα- να επεμβαίνει σε κόμματα και διοικητικές υποθέσεις, άσχετα, αν στο
κήρυγμά του εκαυτηρίαζε καταστάσεις και συμπεριφορές, που ήταν αντίθετες με τα
θεία και την πατρίδα! Άλλωστε ήταν και στρατιωτικός ἱερεύς!
Αν ἔτσι
φέρονταν αρκετοί ιερωμένοι, υψηλά ιστάμενοι, τα πράγματα τα ΕΛΛΗΝΙΚΑ, θα ήσαν
πολύ καλύτερα σήμερα και η Αγία Σοφία, δεν θα γινόταν τζαμί…..
Ντροπή και αίσχος μέγιστον, Ελληνικό, Πανχριστιανικό,
πολιτιστικό, Παγκόσμιο μνημείο, να τουρκέψει το Μέγα Μοναστήρι, χωρίς την
ελάχιστη διαμαρτυρία και καταδίκη από πουθενά, από πολιτισμένους «βαρβάρους»,
Ελληνική ΕΚΚΛΗΣΙΑ, λαό και ΕΞΟΥΣΙΑ!!!
Πληροφορήθηκα ότι είστε προερχόμενος εκ των έσω, σχολιαστά!
Συγγραφέα! Πώς να σᾶς
αποκαλέσω, γνωρίζετε πρόσωπα και πράγματα. Οι προσωπικές μας όμως διασυνδέσεις,
εντυπώσεις και συνεργασίες, δεν είναι πάντα αμερόληπτες, ανεπιρρέαστες,
εγχέγγυες. Υπερισχύει ο πλειοψηφών περίγυρος…
Δεν γνωρίζω, αν θυμάστε κάποια άλλη περίοδο πιο λαμπρή,
γιατί ταπεινή μου γνώμη, κατά τον μισό αιώνα παραμονής και διαβιώσεως μου στη
Φλώρινα, νομίζω επεκράτησε «ο χρυσούς αιώνας της!
Θα σπεύσουν «καλοθελητές!» να εκφραστούν και να απαντήσουν.
«Ο αναμάρτητος, όπως, πρώτος τον λίθο βαλέτω!»
Μα το φαινόμενο κεφαλαία «Αυγουστίνος!» δεν είναι δυνατόν να
χωρέσει, να περιορισθή και να συμπτυχθή μέσα σ’ ένα ψυχρό, απρόσωπο,
στριμωγμένο ερωτηματολόγιο ενός σχολιαστή και να φυλακισθή στα «σκληρά εξώφυλλα
ενός βιβλίου…
Προσπαθώ, όπως το επιβάλλει η κρίση, ο σεβασμός και η
συμπάθεια μου, να δημιουργήσω μια ισορροπημένη και συμβιβαστική χαρακτηρολογία.
Τις ακρότητες τις αντιπαρέρχομαι και τις ψέγω.
Σέβομαι, αναγνωρίζω, θαυμάζω, απορρίπτω ή επικροτώ, χωρίς να
είμαι προσωπολάτρις ή συνήγορος… ή τυφλός οπαδός, αλλά χριστιανή Ορθόδοξος,
παραδοσιακή κι ακλόνητη, με αναγνώριση κι εκτίμηση στους άξιους λειτουργούς της
Πίστης μας..
Τον αναγνώριζα, ένοιωθα δέος κι έκπληξη, σεβασμό και φόβο
για την αυτοπειθαρχία, αντικρύζοντας την Ιερή μορφή του.
Άκουα τ’ απογευματάκι και δεχόμουν σαν βάλσαμο μαλακτικό το
προγραμματισμένο κήρυγμά του από τον Εκκλησιαστικό Ραδιοφωνικό Σταθμό, που ο
ίδιος είχε ιδρύσει.
Απόμακρος, καυστικός, συγκινητικός, παρήγορος,
κατευναστικός!
Κι ας γύριζε αλλού το κεφάλι, όταν μου μοίραζε αντίδωρο,
ούτε άφηνε ν’ ασπαθούμε το χέρι του.
Στο τέλος ένοιωσα έντονη την ανάγκη, να ζητήσω συγνώμη και
την ευλογία του ενδόμυχα και σιωπηλά, γιατί με βάραινε η απόστασή μας αρκετά
χρόνια…
Εκκλησιάστηκα στο Μοναστήρι, περίμενα… Πήρα αντίδωρο,
ακούμπησα το μετωπό μου στα τρεμάμενα χέρια του κι ο έντονος πονοκέφαλός, που
σούβλιζε το κεφάλι μου αμέσως διαλύθηκε, γιατί μ’ επιρρέασε η αγιότητά, που
εξέπεμπε.
Νομίζω όσα αναφέρω είναι απαντήσεις, που μπορεί κάποιος να
εκμαιεύσει απ’ το κειμενό μου.
Τελευταία εντύπωση:
Ειρηνικά πλαγιασμένος στον Αγιο Παντελεήμονα, όπου τόσα
χρόνια ιερουργούσε και η άϋλη πνοή του, με τον λιβανωτό που έπνεε υπερίπτατο
στο υπερώο του ναού, ενώ μύρωνε την ατμόσφαιρα, τις εικόνες και τους πιστούς,
που τον κατευόδωναν στην αιωνιότητα.-
Η ευλογία του κοντά μας!..
Ένα ιερό και άδυτο με αυστηρό βίο, ένα φαινόμενο ιερατικό, εἶναι δύσκολο πολύ για κάποιον να
το απομυθοποιήσει, να χαρακτηρίσει και να το περιορίσει σε τρεις-τέσσερες
στεγνές και κοινότητες ανότητες ή ιερωμένος γενικής αποδοχής και πλήρους
κατάρτισης: πνευματικής, δογματικής, κοινωνιολογικής, ν’ αποκρυπτογραφήση με
ειλικρίνεια, πιστότητα και κατά το εφικτόν με ρεαλισμό, το μέγεθος και το βάθος
της σεπτής προσωπικότητας, στην οποία αναφερόμαστε.
Εμείς οι κοινοί θνητοί μπορούμε να σκιαγραφήσουμε και να
χαρακτηρίσουμε επιφανειακά περισσότερο, ερεθισμένοι από την ανθρώπινη υπόσταση,
λειτουργικότητα και προσφορά του.
ΕΚΕΙΝΟΣ, όμως που πάντα τον τιμά και τον βραβεύει εἶναι ΑΥΤΟΣ, που με ζέση και μ’
όλη του τη δύναμη ψυχική και σωματική, φλογερά, μαχητικά, πιστά και ταπεινά
υπηρέτησε ισόβεια!!!
Για τη σοφία, την ευθύτητα, το θάρρος, την απλότητα και
δράση του, μόνο μεγάλους και σεβαστους πατέρες της Εκκλησίας προσεγγίζει.
Γνώμη επιφανών, αδέκαστων, καταρτισμένων μελετών του.
https://www.augoustinos-kantiotis.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου