ΝΕΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ «ΡΗΤΟΡΟΣ ΠΟΛΥΦΘΟΓΓΟΥ»

Επιλογή κειμένων: πρωτοπρεσβύτερος Δημήτριος Αθανασίου (χημικός)

Eισαγωγικά

Απεβίωσε την 24^η Αυγούστου 2024 ο Χρήστος Γιανναράς, φιλόσοφος και θεολόγος.

Ευχόμαστε ο Δικαιοκρίτης Θεός να τον ελεήσει και να τον αναπαύσει.

Το συγκεκριμένο πρόσωπο ήταν πρόσωπο αντιλεγόμενο, ιδιαίτερα για τις θέσεις του σε θεολογικά και εκκλησιαστικά θέματα.  Ήταν και οφικιάλιος του Φαναρίου με το οφίκιο του Μεγάλου Ρήτορος της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας.

Αναφερόμενος στους λόγους για τους οποίους η Μητέρα Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως τίμησε τον Καθηγητή Γιανναρά ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος επισήμανε:

“Τιμώμεν, Εντιμολογιώτατε, την μεγάλην προσφοράν σας εις την θεολογίαν, την φιλοσοφίαν, την παιδείαν και τον πολιτισμόν. Θαυμάζομεν την πλουσιωτάτην συγγραφικήν παραγωγήν σας, η οποία περιλαμβάνει περί τας εξ δεκάδας σπουδαίων βιβλίων. Αναγνωρίζομεν την διαρκή και ευδόκιμον δημοσίαν μαρτυρίαν σας «περί της εν ημίν ελπίδος», τον γλαφυρόν λόγον του χαρισματικού ομιλητού και συζητητού, ο οποίος ήγγιζε και εγγίζει τας χορδάς της ψυχής και της διανοίας αναριθμήτων ανθρώπων, ημετέρων και θύραθεν, νέων και εν ηλικία, απλών και εν εξουσίαις, συνέβαλεν εις την προβολήν των πνευματικών θησαυρών της Ορθοδόξου ημών παραδόσεως, εβοήθησε τους πιστούς εις την συνάντησίν των με τον σύγχρονον κόσμον, την κριτικήν αξιολόγησιν του πολιτισμού του και την εκτίμησιν των θετικών προοπτικών του. Το έργον σας αποτελεί πολύτιμον πνευματικήν παρακαταθήκην και διά τας επερχομένας γενεάς”.......

Κατορθώσατε να διατυπώσετε εις σύγχρονον συναρπαστικήν γλώσσαν, και εν διαλόγω με την φιλοσοφίαν και την επιστήμην, χωρίς εκατέρωθεν μινιμαλισμούς, την αλήθειαν της εκκλησιαστικής εμπειρίας, όπως αυτή εβιώθη εις την παράδοσιν της Ορθοδοξίας, ως μετοχή εις την «καινότητα» της ζωής, η οποία δεν γνωρίζει φθοράν και θάνατον.

 ....................................

Με οξυδέρκειαν και επί τη βάσει θεολογικών κριτηρίων στηλιτεύετε την θρησκειοποίησιν του εκκλησιαστικού γεγονότος. Όντως, όταν η Θεία Λειτουργία παύη να είναι «προσφορά και αναφορά όλων των στοιχείων της κοσμικής σάρκας του βίου μας» εις τον Θεόν, και καθίσταται «μία θρησκευτική τελετή που αφορά σε συναισθήματα και όχι στη ζωή μας» (ο.π., σ. 101), τότε αλλοιώνεται η ευχαριστιακή υπόστασις και ταυτότης της Εκκλησίας. Ορθώς υπογραμμίζετε ότι «η γνησιότητα ή η αλλοτρίωση του εκκλησιαστικού γεγονότος κρίνεται στη διάσωση ή στην απώλεια της ενορίας» (Τα καθ᾿ εαυτόν, σ. 94).

Ανεδείξατε διά των συγγραφών σας την κεντρικήν σημασίαν της ασκήσεως, του «αθλήματος της ασκητικής αυτοπαραίτησης» εις την εκκλησιαστικήν ζωήν, της εκουσίας υποταγής του πιστού εις την «καθολική πείρα και ζωή της Εκκλησίας» (Η ελευθερία του ήθους, β´ εκδ. 1989, σ. 141). Γράφετε: «Άσκηση για τους Ορθοδόξους δεν σημαίνει μιάν ατομική γυμναστική της θέλησης, όπως για τον δυτικό πουριτανισμό, ούτε μια ιδεαλιστική εξιδανίκευση της στέρησης, αλλά η άσκηση είναι ένα εκκλησιαστικό γεγονός, κοινωνικό, μια μεταποίηση της ατομικής χρήσης των υλικών αγαθών σε χρήση κοινωνίας, χρήση λειτουργική» (Κριτικές Παρεμβάσεις, σ. 18-19). 

Η χριστιανική άσκησις είναι «ευχαριστιακή», είναι «η προσπάθεια επιστροφής στη σωστή χρήση του κόσμου, στην προσωπική σχέση με τον κόσμο» (Η ελευθερία του ήθους, σ. 206). Όπως λίαν ευστόχως υπογραμμίζετε, «όσο προσωπικότερος γίνεται ο άνθρωπος στη σχέση του με τον κόσμο, τόσο περισσότερο του αποκαλύπτεται ο προσωπικός λόγος του κόσμου». Η φύσις φανερώνεται «ως προσωπική Ενέργεια του Θεού, σοφία και δόξα του Θεού». (Το προνόμιο της απελπισίας, σ. 14-15). Εδώ ευρίσκεται και ο λόγος της ενα-σχολήσεως του Οικουμενικού Πατριαρχείου με το οικολογικόν πρόβλημα και την αντιμετώπισιν των καταστροφικών διά το φυσικόν πε-ριβάλλον συνεπειών του ατομοκεντρισμού, του ευδαιμονισμού, του συγχρόνου οικονομισμού και της τεχνοκρατίας. Η μέριμνα διά το περιβάλλον είναι συνέπεια και προέκτασις της Εκκλησιολογίας και της Ορθοδόξου κοσμολογίας. Η εν Χριστώ ελευθερία και αναφορικώς προς την δημιουργίαν, είναι σχέσις και όχι κτήσις.

Ιδιαιτέρως εκτιμώμεν, Εντιμολογιώτατε, όσα κατεθέσατε εν καιρώ περί του νοήματος της οικουμενικότητος του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, τα οποία επεδοκίμαζε και ο πνευματικός ημών Πατήρ, αοίδιμος Μητροπολίτης Χαλκηδόνος Μελίτων, ο οποίος έτρεφε μεγάλην εκτίμησιν διά το έργον σας. Εχαρακτηρίσατε τον εθνοφυλετισμόν ως «τη φοβερή αλλοτρίωση της συνειδήσεως της καθολικότητος της Εκκλησίας» και εξήρατε το γεγονός ότι «η Κωνσταντινούπο-λη δεν ευνόησε ποτέ την εθνικιστική στεγανοποίηση του Ελληνισμού και εκπροσώπησε ως το τέλος το δρόμο της πνευματικής και πολιτιστικής καθολικότητας» (Το προνόμιο της απελπισίας, σ. 226-227)”................................................................

“Είσθε ο θεολόγος και φιλόσοφος του προσώπου και της ελευθερίας. Ανεδείξατε, ιστορικώς και συστηματικώς, την ταυτότητα και την αλήθειαν της καθ᾽ ημάς παραδόσεως έναντι του δυτικού ατομοκεντρισμού και της αλλοτριωτικής θρησκειοποιήσεως της εκκλησιαστικής ζωής. Τονίζετε την ενότητα της εκκλησιαστικής μας παραδόσεως, το «αληθινά συναρπαστικό φαινόμενο» ότι, «παρά τη διαφορετικότητα των ιστορικών αφορμών ή και της φιλοσοφικής γλώσσας, οι οντολο-γικές ‘συνθέσεις’—των Καππαδοκών, του Μαξίμου του Ομολογητή, του Γρηγορίου Παλαμά—συνιστούν σχολιασμό των πρώτων γρα-πτών διατυπώσεων της εκκλησιαστικής εμπειρίας, σχολιασμό της Γραφής», και το ότι η ανυπέρβλητος βιβλική φράσις «ο Θεός αγάπη εστί» (Α´ Ιωαν. δ´, 16) αποτελεί «σύνοψη και επίκεντρο της οντολογικής προβληματικής των Ελλήνων Πατέρων» (Τα καθ᾽ εαυτόν, σ. 109-110). Όλον σας το έργον επαληθεύει την εύγλωττον διαπίστωσιν του Jacques Lacarrière, ότι διά το Γένος ημών η Ορθοδοξία είναι «το σπίτι μας». ....(πηγή: Φως Φαναρίου)

 

Ο Χ. Γιανναράς αναγορεύθηκε Επίτιμος Διδάκτωρ τεσσάρων Θεολογικών Σχολών. Δύο στην Αμερική του Αγίου Βλαδιμήρου (που είναι ομογάλακτη με τη Σχολή του Αγίου Σεργίου) και του Τιμίου Σταυρού στη Βοστώνη.

Η τρίτη Σχολή που αναγόρευσε Επίτιμο Διδάκτορα τον κ. Γιανναρά είναι η Θεολογική Σχολή του Βελιγραδίου πολλοί Καθηγητές της οποίας φοίτησαν στη Θεολογική Σχολή του Αγίου Σεργίου. Στις πιο πάνω Σχολές, προστέθηκε  και η Θεολογική Σχολή Αθηνών

"Η μεταπατερικότητα  του καθηγητού Γιανναρά προσλαμβάνει βαρύτερο χαρακτήρα της των  άλλων μεταπατερικών Οικουμενιστών, διότι καταλήγει σε εμφανή αντιπατερικότητα με υβριστική, άδικη και αθεμελίωτη πολεμική εναντίον συνόλου της Πατερικής Παραδόσεως και εξαιρέτως του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου,αλλά και σε παρότρυνση των νέων σε ηθική χαλαρότητα. Όπως επισημαίνει το κείμενο της Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους «ο κ. Γιανναράς προωθεί τους αναγνώστας του και μάλιστα τους νέους να γίνουν κριταί των Αγίων και να μένουν μεν εις την Εκκλησίαν ικανοποιούντες όμως τα πάθη των, χωρίς να παιδαγωγούνται εις την απόκτησιν της αληθούς μετανοίας, ταπεινοφροσύνης, αγνότητος και υπακοής, άνευ των οποίων είναι ανέφικτος η αληθής εν Χριστώ ελευθερία".

Σε ένα αξιόλογο άρθρο το 2020 γράφτηκαν τα εξής: 

"Η νεορθοδοξία, η πλάνη του Χ.Γ, ορίζεται ως ένα ιδιότυπο κράμα που απαρτίζεται από πολλά φιλοσοφικά μεταφυσικά συστήματα της Δύσεως, η μεταφυσική του Χάιντεγκερ, το σύνδρομο της ερωτικής υστέρησης του εφηβικού οίστρου, την λιμπεραλιστική θεολογία, την φρουδική ψυχανάλυση, την μεταπατερική θεολογία των Ρώσων του Παρισιού, της προτεσταντικής θεολογίας του Karl Barth. Όλα συγκερασμένα αυθαίρετα, επιστημονικά αβάσιμα.Η νεορθοδοξία στηρίζεται στον νεονικολαιτισμό, και υστερικά αντιστρατεύεται την αγνότητα της Αγίας ορθόδοξου Πίστεως. Σε ότι εμποδίζει τον έρωτα, την ελευθερία και την μεταφυσική αναζήτηση, σύμφωνα πάντα με το όραμα του Χ. Γ...."Ο Οικουμενισμός και η Νεορθοδοξία καθώς και το πνεύμα της εθελοθρησκείας, πρέπει να αποβληθούν από την Ηγεσία της Θρησκευούσης κοινότητας ημών, της Αγίας Ορθοδόξου Εκκλησίας".

Δημοσιεύουμε  στην συνέχεια αποσπάσματα  από τις κριτικές που δέχτηκε για τις αιρετικές και πλανεμένες  ΝΕΟ-ΟΡΘΟΔΟΞΕΣ θέσεις του.

π.Δ.Α

Αποσπάσματα κριτικών των θέσεων του Χ.Γιανναρά

Α. Για τις θέσεις του Χ.Γιανναρά είχε διατυπώσει σκληρή κριτική και ο μακαριστός Ν.Σωτηρόπουλος όπως αποδεικνύεται στο παρακάτω video.

 https://www.youtube.com/watch?v=PtQD8zFKxJQ

 --------------------------------------------

Β. Κριτική απο τον Γέροντα  Ιωσήφ Βιγλιώτη (Αγιορείτη) (άρθρο-επιστολή με τίτλο "Νέα Θρησκεία ρητόρων πολυφθόγγων"

Αγαπητέ εν Χριστώ αδελφέ Αθανάσιε,

Χαίρε εν Κυρίω

«Εζήτησας μαθείν» το αν οι θέσεις του καθηγητού Χρήστου Γιανναρά είναι Ορθόδοξες ή όχι. Μονολεκτικά σου απαντώ ότι κάποιες από αυτές είναι αιρετικές.

Κατά καιρούς είχα διαβάσει αναφορές ή παραπομπές διαφόρων, (συμπεριλαμβανομένων επισκόπων και ηγουμένων), σε βιβλία του. Από περίεργη συγκυρία διάβασα το βιβλίο του «Ενάντια στη θρησκεία», που μου εστάλη. Το προσέγγισα χωρίς προκατάληψη. Η πρώτη λέξη του τίτλου: «Ενάντια» προδιέθετε ότι θα παρουσίαζε «επαναστατικές» ιδέες, με σοβαρές προτάσεις. Απογοητεύτηκα! Ενοχλείται από τα πάντα, ακόμα και από την Αγία Γραφή. Χρειάζεται πολύ μελάνι για να σχολιαστούν τα εσφαλμένα. Θα αναφερθώ, όμως, σε μια αιρετική του θέση, και απ΄αυτή θα καταλάβεις από τον όνυχα τον ... «λέοντα.»

Ο δοξασμός του «Αειπαρθένου» της Θεοτόκου τον ενοχλεί. Γράφει στη σελ. 200: «Ότι η λειτουργία της μητρότητας συνιστά ακαθαρσία, βεβαιώνεται όχι μόνο με τις ευχές που διαβάζονται στη λεχώ, όχι μόνο με την απαγόρευση μετοχής στην Ευχαριστία (ή και εισόδου στο ναό) των γυναικών κατά την περίοδο των εμμήνων. Βεβαιώνεται και από τις επίμονες επαναλήψεις της εκκλησιαστικής υμνολογίας ότι η Παναγία Θεοτόκος έμεινε και μετά τόκον Παρθένος, ότι είναι αειπάρθενος...».

Κατ΄ αρχάς: «Δεν αξίζει να είπωμε φιλόσοφο τον άνδρα, ο οποίος καταγγέλει εις βάρος μας δημόσια, πράγματα τα οποία δεν γνωρίζει.» (Ιουστίνος μάρτυρας ΕΠΕ Απολογηταί, σελ. 207)

 Έπειτα, αν η λειτουργία της μητρότητας συνιστούσε ακαθαρσία, δεν θα έλεγε ο Θεός στον Αδάμ και την Εύα (των οποίων την ύπαρξη δεν δέχεται): «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και πληρώσατε την γην», ούτε θα έλεγε: «καταλήψει άνθρωπος τον πατέρα αυτού και την μητέρα και προσκολληθήσεται προς την γυναίκα αυτού και έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν.» Αν είναι ακαθαρσία δεν θα παρίστατο ο Χριστός και η Παναγία Θεοτόκος στο γάμο της Κανά, ούτε ο Χριστός θα μετέβαλε εκεί το νερό σε κρασί, ούτε η Εκκλησία θα ευλογούσε τον γάμο.

Δεν είναι καθόλου «επίμονες» οι επαναλήψεις «Αειπαρθένος» όπως υποστηρίζει. Στις Θείες Λειτουργίες (Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου και του Μ. Βασιλείου) μόνο πέντε φορές εκφωνείται το: «Αειπαρθένου», ενώ ο μηρυκασμός της λέξης «σεξουαλικότητα» και των παρεμφερών, μεγαφωνείται πολλάκις και κατά κόρον στο βιβλίο του. Ο συλλογισμός του ότι οι «επίμονες» επαναλήψεις «Αειπάρθενος» αποτελεί «απόδειξη ότι η λειτουργία της μητρότητας συνιστά ακαθαρσία», είναι ένα άλμα λογικής που μόνο διαταραγμένη φαντασίωση μπορεί να επινοήσει. Αδυνατεί να παρουσιάσει επιχειρήματα. Πώς άραγε θα μπορούσε να ντύσει με επιχειρήματα μια ασυνάρτητη πρόταση; Και επειδή βρίσκεται στη δεινή αυτή θέση «εις αγυρτικάς εμπίπτει λογοποιίας.» Αγνοεί ότι: το προ τόκου, το εν τόκω, και το μετά τόκον Παρθένος = Αειπάρθενος, είναι τα εύσημα, τα παράσημα, τα «γαλόνια» της Παναγίας μας.

Οι προτυπώσεις του Αειπαρθένου της Θεοτόκου στην Αγία Γραφή είναι πολλές, όπως η άφλεκτος βάτος, η καιόμενη και μη κατακαιόμενη, η Ερυθρά Θάλασσα, η οποία μετά το πέρασμα του λαού έμεινε άβατος, παρομοίως και η άμεμπτος Παρθένος μετά την κύησιν του Εμμανουήλ έμεινεν Άφθορος κ.ά. Την Αειπαρθενία της Θεοτόκου προφήτευεσε και ο Προφήτης Ιεζεκιήλ (44, 2): «η πύλη αύτη κεκλεισμένη έσται· ουκ ανοιχθήσεται και ουδείς μη διέλθει δι΄ αυτής, ότι Κύριος ο Θεός Ισραήλ εισελεύσεται δι’ αυτής, και έσται κεκλεισμένη.» Τρεις τρόποι ακατάληπτοι: της σύλληψης, της κύησης,  της γέννησης. Λόγω του ακαταλήπτου: «Ρήτορας πολυφθόγγους ως ιχθύας αφώνους ορώμεν επί Σοι Θεοτόκε· απορούσι γαρ και λέγειν το πώς και Παρθένος μένεις και τεκείν ίσχυσας.»

Εκφράζεται με υποθετικό λόγο: «Πρέπει μάλλον να υποθέσουμε...», αλλά με υποθέσεις ζει στη σφαίρα της φαντασίας, που ως γνωστόν, κατά τους Αγίους Πατέρες, είναι η θύρα και το πεδίον των δαιμόνων. Συνεχίζει τον υποθετικό του λόγο με το αυθαίρετο και πρωτάκουστο συμπέρασμα: «Πρέπει μάλλον να υποθέσουμε ότι η θρησκειοποιημένη ευσέβεια δεν ενδιαφέρεται να υμνήσει τη γυναίκα που αξιώθηκε να γίνει μητέρα του Θεού, δεν την αγγίζει ο δοξολογικός για την υπερφυή μητρότητα θαυμασμός. Θέλει να λατρέψει την παρθενία αυτό μόνο τον αποκλεισμό από την ζωή της σεξουαλικότητας. Τελικά να ειδωλοποιήσει ο θρησκευτικός άνθρωπος ασυνείδητα τον δικό του νευρωτικό ευνουχισμό, την απωθημένη αλλά βασανιστική σεξουαλική του στέρηση» (!!!) σελ. 201.

 Το συμπέρασμα αυτό αρχίζει με λάθος υπόθεση και με διεστραμμένους συλλογισμούς στη συνέχεια, αναγκαστικά καταλήγει σε απαράδεκτες αιρετικές δοξασίες και ετεροδιδασκαλίες.

Ποιος από τους εγγάμους Χριστιανούς που δοξολογικά υμνεί την Θεοτόκο Αειπάρθενο ζει «νευρωτικό ευνουχισμό, βασανιστική σεξουαλική στέρηση, θέλει τον αποκλεισμό από την ζωή της σεξουαλικότητας;» Το βιβλίο του θυμίζει «καμμένη γη» από τον βομβαρδισμό της λέξης «σεξουαλικότητα» και τα παρεμφερή. «Εκ του περισσεύματος της καρδίας ομιλούν τα χείλη.» Ο αείμνηστος π. Θεόκλητος Διονυσιάτης τον κατέτασσε με τους αιρετικούς Νικολαΐτες.

Λέγει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς: «Όντως όταν φύγει από την ψυχή η αιδώ αντεισάγεται ολόκληρος ορμαθός κακών· διότι όποιος απομακρύνει την αιδώ, γενόμενος εκτός εαυτού, δεν αντιλαμβάνεται ούτε τι πράττει, ούτε τι λέγει αυτός ο ίδιος. Πώς λοιπόν αυτός να γνωρίση ή να δεχθή λόγους άλλων; Πώς θα κατανοήσει την ακρίβεια περί των Θεού δογμάτων;» (ΕΠΕ Τόμ. 4, σελ. 179)

Καθήκον της Διοικήσεως της Εκκλησίας είναι να προστατεύσει το ποίμνιό της και να προχωρήσει στα μέτρα που προβλέπονται από τους Ιερούς Κανόνες για τους ετεροδιδάσκοντες (νουθεσία, έκκληση για μετάνοια και αλλαγή πορείας).

Ο Τολστόι ήταν θαυμάσιος λογοτέχνης. Αμφισβητούσε όμως τα πάντα. Στο τέλος έφτιαξε μια νέα θρησκεία, και αποκόπηκε από την Εκκλησία του Χριστού. Να ευχηθούμε να μην τον ξεπεράσει. Δεν επιθυμούμε να συγκαταλεγεί με τους αιρετικούς. Αναμένωμε με πόνο ψυχής να μετανοήσει και να επανορθώσει τις βλάσφημες θέσεις του. Αν συμβεί αυτό, τότε τον αναμένωμε να συμπανηγυρίσωμε την μετάνοια του εδώ, στον Άθωνα.

Αυτά προς το παρόν, αγαπητέ Αθανάσιε.

 «Συ μένε εν οις έμαθες.» «Ο Πανάγιος Θεός πάντας θέλει σωθήναι» και γι’ αυτό, εύχου κι εσύ για τη σωτηρία του, τη σωτηρία όλου του κόσμου, κι εμού του ευτελούς μοναχού.

Η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, και η αγάπη του Θεού και Πατρός, και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος, είη μετά πάντων ημών. Αμήν.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Όποιος δεν ικανοποιηθεί με τα προανεφερθέντα και υποστηρίξει τον καθηγητή και όχι τα δόγματα και την αρετή, πες του αυτό που είπε ο Άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης στον πρεσβύτερο Αρτεμίδωρο:

«Πολλοί, επειδή το κριτήριο των πραγμάτων έχει διαφθαρεί, επαινούν και μακαρίζουν εκείνους που έπρεπε να ταλανίζονται και να θρηνούνται... Την κρίσιν αυτών την διεφθαρμένην διακωμωδώντας ο ψαλμωδός, και επειδή όχι μόνο δεν επιβάλλουν επιτίμια σ΄αυτούς που αμαρτάνουν, αλλά αν χρειαστεί, για χάρη εκείνων να κακίσουν ακόμα και την ίδια την αρετή.» (ΕΠΕ Τόμ. Δ΄, σελ. 277-279)

Γ. Κριτική π Θ.Ζήση και π.Θεόκλητου  Διονυσιάτη 

«Ο π. Θεόδωρος Ζήσης στην εισήγηση υπό τον τίτλο «Γένεση και εξέλιξη της πατρομαχικής μεταπατερικότητας» που έκανε στην Θεολογική Ημερίδα, που πραγματοποιήθηκε στον Πειραιά στις 14-02-2012 με θέμα : «Πατερική Θεολογία και μεταπατερική αίρεση», γράφει για τον Χρ. Γιανναρά :  «Διαφορετική είναι η αντιπατερική μεταπατερικότητα του καθηγητού Χρήστου Γιανναρά, γιατί δεν εμπλέκεται πολύ στα οικουμενιστικά δρώμενα, όπως σχεδόν στο σύνολό τους οι άλλοι μεταπατερικοί, μολονότι σε παλαιά δημοσιεύματά του υιοθετεί τις αθηναγόρειες θέσεις εναντίον της αντιρρητικής θεολογίας των Πατέρων και ομιλεί για «τη ματαιοπονία των ασχολουμένων με την έρευνα του Filioque»[4], επαινεθείς μάλιστα για τις προοδευτικές του θέσεις υπό των Ουνιτών. Ο βαρύς φιλοσοφικός εξοπλισμός του και η στοχαστική του διάθεση δεν τον άφησαν να θέσει εν ταπεινώσει τα αναμφισβήτητα χαρίσματά του στην προβολή και ερμηνεία της διά των αιώνων εκφαινομένης συμφωνίας των Πατέρων της Εκκλησίας, να ακολουθήσει τους Αγίους Πατέρες, όπως πολλοί εξ αυτών φιλόσοφοι, πανεπιστήμο Δυστυχώς ο καθηγητής Γιανναράς υπερέβη τους Πατέρες, δεν ακολουθεί τους Πατέρες· διατυπώνει διδασκαλίες αντιπατερικές και ηθικά επικίνδυνες, όπως η διδασκαλία του για τον ανθρώπινο έρωτα ως οδό θεογνωσίας, για την οποία ελέγχθηκε με δυνατή και ακαταμάχητη επιχειρηματολογία από τον αείμνηστο Γέροντα Θεόκλητο Διονυσιάτη, με σειρά δημοσιευμάτων, στα οποία αυτή η διδασκαλία χαρακτηρίζεται ως επανεμφάνιση της αιρέσεως του Νικολαιτισμού, ως Νεονικολαιτισμός.

Ο π. Θεόκλητος μάλιστα ευρίσκει όχι απλή υπέρβαση, αγνόηση των Πατέρων, αλλά πολεμική και ύβρεις εναντίον τους.

Γράφει : «Και επειδή μεν διαθέτει “μια κάποια ανεπτυγμένην σκέψι και κρίσι”, δεν διαθέτει δε επαρκή πνευματικήν πείραν, και μη υποψιαζόμενος την ανεπάρκειάν του, έχει αθεοφόβως στρατεύσει κατά της ηθικής και πνευματικής διδασκαλίας της Αγιωτάτης Ορθοδόξου Εκκλησίας μας δι’ άρθρων κατηγορών αυτής... μανιχαισμόν! Με την ιδέαν αυτήν έχει υποστή ψύχωσιν, έγινε στόχος του, την χρησιμοποιεί εις τας αναπλαστικάς του προσπαθείας και πανταχού της Πατερικής πνευματικής διδασκαλίας διακρίνει επιδράσεις μανιχαικάς. Εις ένα δε τολμηρότατον βιβλίον του, που εξέδωκε τελευταίως... αισθάνεται την ανάγκη να μνημονεύση “την διαστροφήν της χριστιανικής ψυχής από μανιχαικάς επιδράσεις”! Τι να είπωμεν; Η Εκκλησία δεν προσέχει αυτά τα αιρετικά φρονήματα του ανιδέου αυτού θεολόγου; Δεν υπάρχει ένα γραφείον τύπου... να παρακολουθή τας κατά της Ορθοδόξου πνευματικής διδασκαλίας εκτοξευομένας ύβρεις υπό θεωρουμένων ορθοδόξων θεολόγων».

Και σε άλλο σημείο απευθυνόμενος ο π. Θεόκλητος προς τον καθηγητή Γιανναρά γράφει : «Με μια αντιεπιστημονική ελαφρότητα και δημοσιογραφική ρηχότητα θίγεις τα βασικότερα θέματα της Εκκλησίας, αδιαφορώντας για τις αποκλίσεις σου σε διάφορες αιρέσεις. Αρχίζεις την θεολογική σου καριέρα με πόλεμο κατά των ιερών Κανόνων -τον οποίον και συνεχίζεις εμμέσως- και από οίστρον οιήσεως δεν οκνείς να αποδώσης σαρκική συσσώρευση στους Αγίους Πατέρες, χωρίς αυτό να σε εμβάλλη σε ανησυχία για την απύθμενη εκτροπή σου. Και ήδη συνεχίζεις ή να τους διαστρέφεις ή να τους αγνοής ή να τους σπιλώνης»νες, στοχαστές έπραξαν με τους προ αυτών Αγίους Πατέρες.

------------------------------------------

“ΠΕΡΙ ΕΘΕΛΟΘΡΗΣΚΕΙΑΣ”

Του κ. Βαγγέλη Καζιάκου

 Ο Νεορθόδοξος κ. Χρήστος Γιανναράς αρέσκεται να απομονώνει την θρησκεία στις ειδωλολατρικές εκφράσεις της αντιπαραβάλλοντάς την ως στάση χειραγώγησης απέναντι στο Θείο, ενώ την εκκλησία ως άμεση σχέση με το Θείο.

Φυσικά αυτό είναι παραπλανητικό, καθώς η θρησκεία δεν εξαντλείται στην μαγική της έκφραση, δηλαδή χειραγώγηση, αλλά και ως σχέση πρωτίστως στον Χριστιανισμό αλλά και γενικότερα σε όλες τις θρησκείες.

Το ένα δεν αναιρεί το άλλο, το ότι στον Χριστιανισμό η στάση στην μεταφυσική είναι η σχέση και όχι η χειραγώγηση, αυτό δεν αποκλείει να είναι θρησκεία, και δη η αληθινή θρησκευτικότητα. Άλλωστε πρόκειται περί εκ δεξιών πλάνης.

Αποτελεί λογικό άλμα του πλανεμένου πολύφθογγου ρήτορα που το θέτει στην προοπτική της ιδιότυπης κοινωνιολογίας του με μεταφυσικό άξονα υποστήριξης της προαναφερθείσας υποβόσκουσας κοινωνιολογίας του.

Το θρησκευτικό φαινόμενο είναι πολυμερές, εμπεριέχει την χειραγώγηση αλλά και την σχέση ως υγιή θρησκευτικότητα, μετά την Αποκάλυψη Του Αληθινού Θεού, Του Ιησού του Ναζωραίου και κουτοπόνηρα το αποκρύπτει.

Η πεμπτουσία της θρησκευτικότητος έγκειται ακριβώς στην μεταξύ του Απόλυτου και του Ανθρώπου σχέση και εξάρτηση, τα συστατικά στοιχεία της, η πίστη, η λατρεία, το ήθος, ακόμα και στην ειδωλολατρία όπως είναι η μαγεία η δεισιδαιμονία, είναι δευτερεύοντα αποτελέσματα, ανάλογα με την ιδιοπροσωπία του Θείου. Ακόμα μια φορά φαίνεται η πλασματικότητα και το ψευτοδίλημα της Νεορθοδοξίας. Όλα αυτά για να παγιωθεί ο ερωτισμός, πάντα για την θέωσή μας, φυσικά..........

Ο φιλόσοφος Αντισθένης έλεγε “αρχή Σοφίας ονομάτων επίσκεψις”.

Μία από τις ετυμολογικές προσεγγίσεις της λέξεως θρησκεία, αποτελεί η ακόλουθη:

Σύμφωνα με την γλωσσολογία η ρίζα θρησκ-μα την ρίζα θεραπ-, έχουν κοινή ιστορική συνύφανση.
Θρησκεία, ορίζεται ως θεραπεία, δηλαδή λατρεία.
Λατρεία ορίζεται η του Θείου υπουργεία.
Δηλαδή, εγώ ειμί υπό του Θείου έργον, βλ(ενέργεια). Η ενέργεια προϋποθέτει πομπό και δεκτή, μορφή σχέσης.

Σχέσις, από το αρχαίο σχω, έχω.

Η Σχέσις συμπεραίνεται ακόμα και ετυμολογικά μέσα στην λέξη θρησκεία.

Η Νεορθοδοξία είναι μια γελοία ρητορική, ενός εμμονικού ερωτομανή, πάντα με χριστιανικό πρόσημο, πολύ επικίνδυνη, ερμηνευομένη όμως την σωστή βάση, σκύβαλα αλαλάζοντα.

Ας συντονιστούμε λοιπόν με την υγιή θρησκευτικότητα, που πραγματώνεται, μέσα στην μυστηριακή και νηπτική ζωή της Αγίας Ορθοδόξου Εκκλησίας, Του Κυρίου και Σωτήρος Ιησού Χριστού.

Για να τύχουμε μιας κάποιας μετανοίας και σωτηρίας. Μεταλαμβάνοντας τον Κλήρο των Αγίων, το φωτοειδές κάλλος Του Αγίου Τριαδικού Θεού, εν προσώπω Ιησού Χριστού.

Ο Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος, στην καθολική του επιστολή διαγράφει, την σταυροειδή, θρησκευτικότητα, την αληθινή σχέση μεταξύ του Θείου και του Ανθρώπου, λέγοντας “θρησκεία καθαρά και αμίαντος, αύτη εστι, επισκέπτεσθαι ορφανά και χήρας εν τη θλίψει αυτών, άσπιλον εαυτόν κρατείται από του κόσμου”.