Ομολογία

 Δεύτε διαλεχθώμεν… (Μέρος Β)

Έρευνα: πρωτοπρεσβύτερος Δημήτριος Αθανασίου

Εισαγωγικά

Μετά τη δημοσίευση του πέμπτου κεφαλαίου (το Ημερολογιακό ζήτημα) της εργασίας μας-ΒΑΣΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ  ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΩΝ ΦΡΟΝΗΜΑΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ (σχέδιο προβληματισμού και διαλόγου)-,δημιούργησε απορίες και αντιρρήσεις η παρακάτω η γραπτή άποψη του γράφοντος  ότι: «Αποδεχόμενος ότι μόνον η Αποστολική Διαδοχή  δημιουργεί έγκυρα μυστήρια, πιστεύω ότι έχουν έγκυρα Μυστήρια οι παρατάξεις των ΓΟΧ που έλκουν τις χειροτονίες τους από τη ΡΟΕΔ. Οι αυτοχειροτονημένοι και εκ του μηδενός αναδυόμενοι, άνευ Διαδοχής "παλαιοημερολογίτες", προφανέστατα και δεν έχουν Μυστήρια».

Προκειμένου να δώσω απαντήσεις σε αντιρρήσεις που διατυπώθηκαν  δημοσιεύω και τα εξής:

Πότε ένα Μυστήριο είναι έγκυρο;

Η Αποστολική Παράδοση και οι Πατέρες της Εκκλησίας μάς δίδαξαν ότι, για να είναι έγκυρο ένα Μυστήριο, θα πρέπει να πληρούνται οι ακόλουθες προϋποθέσεις:

α. Ο τελετουργός να είναι κανονικά χειροτονημένος ιερέας ή Επίσκοπος. Να έχει Αποστολική διαδοχή.

β. Να υπάρχουν τα αισθητά σημεία, η ύλη του Μυστηρίου, η οποία για κάθε Μυστήριο είναι διαφορετική (π.χ. αλεύρι για Ευχέλαιο, πρόσφορο για Θεία Λειτουργία κ.ά.),

γ. Να τηρείται η ειδική Ιερολογία και το ΤΥΠΙΚΟ  δηλαδή τα «ειδικά» λόγια για κάθε Μυστήριο, όπως μάς τα παρέδωσαν οι Πατέρες στο διάβα της Εκκλησιαστικής Ιστορίας και της Θείας Λατρείας.

Πότε ένα Μυστήριο είναι ΚΑΝΟΝΙΚΟ.

Για να είναι κανονικό ένα μυστήριο, θα πρέπει να εφαρμόζονται οι προβλεπόμενοι κανόνες για το Μυστήριο αυτό. Για το Μυστήριο της Αρχιερωσύνης (αφού γι΄αυτό υπήρξαν οι αντιρρήσεις) οι Κανόνες προβλέπουν τα εξής;

Α. Ο υποψήφιος Επίσκοπος πρέπει να είναι μέλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας και η πίστη του να είναι ορθή και υγιής. Δεν πρέπει να  είναι αιρετικός ή σχισματικός (κανών ΞΗ’ Αγ. Αποστόλων).

 Για την είσοδο κάποιου στην Εκκλησία αρκεί η έγκυρη και κανονική τέλεση του Μυστηρίου του Βαπτίσματος σε χρονική απόσταση από το χρόνο της χειροτονίας, ώστε ο χειροτονούμενος να μην εμπίπτει στην κατηγορία του νεοφωτίστου.

Β. Να μην έχει κωλύματα Ιεροσύνης.

Γ. Ο υποψήφιος πρέπει να είναι άνδρας, όπως προκύπτει από τον 70ο κανόνα της  Πενθέκτης Συνόδου, ο οποίος εναρμονίζεται με τις εντολές του Παύλου, όπως διατυπώνονται στην Α΄ Κορ. 14, 34-35 και στην Α΄ Τιμ.2:11-15.

Γ. Είναι αναγκαία η συμπλήρωση του ορίου ηλικίας. Η  ηλικία αυτή δεν  ορίζεται από τους ιερούς κανόνες επακριβώς, εννοείται όμως, ότι δεν θα  είναι μικρότερη από το τριακοστό έτος που απαιτείται για τη χειροτονία του πρεσβυτέρου. 

Οι Αποστολικές Διαταγές ορίζουν το 50ό έτος ως κατώτερο όριο, το οποίο με Νεαρά του Ιουστινιανού μειώνεται στο 30όέτος.

Δ. Να έχει διατελέσει κληρικός, διάκονος και πρεσβύτερος  για  αρκετό χρονικό διάστημα, για να αποδείξει τη σταθερότητα και τις ικανότητές του και να δοκιμασθεί στην πίστη και τον ορθό τρόπο ζωής (Ι’ κανώνΣαρδικής, ΙΒ’  κανών Λαοδικείας, ΙΖ’  κανών της Πρωτοδευτέρας Συνόδου).

Ε. Να γνωρίζει καλά την Αγία Γραφή και τους ιερούς κανόνες και να είναι πρόθυμος να διδάσκει τους πιστούς (Β’ κανών της Ζ’ ΟικουμενικήςΣυνόδου)

Στ. Να είναι άγαμος. Ως τον 7ο αιώνα ο επίσκοπος μπορούσε να προέρχεται  και από τους εγγάμους κληρικούς (βλ. π.χ. Ε’ κανόνα Αγ. Αποστόλων). Η αγαμία  των  επισκόπων επικράτησε αργότερα  και  πάντως ύστερα από την Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδο.

Ζ. Ουσιώδης τύπος της χειροτονίας είναι ο προσδιορισμός της θέσης που θα καταλάβει ο χειροτονούμενος, δηλαδή σε ποια συγκεκριμένη Εκκλησία θα τοποθετηθεί, καθώς απαγορεύεται οι χειροτονίες να τελούνται «απολελυμένως». Με τον 6ο ΚΑΝΟΝΑ η Δ Οικουμενική σύνοδος απαγορεύει τις «απολελυμένες» χειροτονίες και ορίζεται ότι θα πρέπει όλοι οι κληρικοί να χειροτονούνται σε συγκεκριμένη Εκκλησία.

Η. Η εκλογή πρέπει να γίνεται από συγκεκριμένη Σύνοδο Επισκόπων.

Η  Α’ Οικουμενική Σύνοδος με τον Δ’ κανόνα ορίζει ότι η εκλογή (κατάστασις) οφείλει να γίνεται από όλους τους επισκόπους της επαρχίας και σε  περίπτωση δυσκολιών από τρεις τουλάχιστον επισκόπους, ενώ οι απόντες θα εκφέρουν τη γνώμη τους με επιστολές προ της χειροτονίας και η επικύρωση θα γίνεται από τον μητροπολίτη.

Η  Δ’ ΟικουμενικήΣύνοδος που  συνεκλήθη  στη Χαλκηδόνα  (451 μ.Χ.)  θεσπίζει και απαιτεί τη συγκατάθεση όλων των επισκόπων, ή το μεγαλύτερο μέρος αυτών στην επαρχία που επίκειται ανάδειξη νέου επισκόπου.

Θ. Δεν πρέπει να έχει προηγηθεί άλλη στον αυτό βαθμό χειροτονία. Εκείνος  ο οποίος θα χειροτονηθεί δύο φορές στον αυτό ιερατικό βαθμό καθαιρείται, και όχι μόνο αυτός, αλλά και ο επίσκοπος που εν γνώσει του τον χειροτόνησε, εκτός αν η πρώτη χειροτονία έγινε από αιρετικό, οπότε είναι άκυρη (ΞΗ’  κανών των Αγ. Αποστόλων, ΚΖ’ και ΜΗ’ κανόνες Καρθαγένης).

Ι. Ενώ δε τους ιερείς και διακόνους χειροτονεί ένας επίσκοπος, τον επίσκοπο χειροτονούν δύο ή και περισσότεροι επίσκοποι.

ΙΑ. Η χειροτονία πρέπει να τελεστεί δημόσια στον Ναό και να είναι παρών ο  λαός, για να δώσει τη μαρτυρία του για την αξία του  χειροτονουμένου (κανών Ζ’ Θεοφίλου Αλεξανδρείας).

ΙΒ. Να μην έχει  τελεστεί σιμωνιακώς (κανών  ΚΘ’ Αγ.  Αποστόλων, κανών  Β’  της  Δ’  Οικουμενικής Συνόδου, κανών ΚΒ’ Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου, κανών Ε’ της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου).

ΙΓ.  Να μην έχει γίνει με τη ψήφο αρχόντων (κανών Γ’ της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου, ο οποίος επεκτείνει την ισχύ του Λ’ κανόνος των Αγ. Αποστόλων και στους τρεις βαθμούς).

ΙΔ.  Η χειροτονία να πραγματοποιείται σε δύο στάδια :Στο  προκαταρκτικό  και σε αυτό της τέλεσης του μυστηρίου, ενώ ακολουθεί η ενθρόνιση. 

 

Η εγκυρότητα  και η κανονικότητα της ιερωσύνης των ΓΟΧ

Προκειμένου να απαντήσω στο ερώτημα, σημειώνω ότι η απάντηση δίνεται υπό τις εξής προϋποθέσεις:

Α. Η δημιουργία της Συνόδου ΓΟΧ (μετά τον θάνατο του  Χ.Καβουρίδη) είναι αποτέλεσμα της ένστασής τους στις αιρετικές εγκυκλίους 1902 και 1920 και ΟΧΙ ΣΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ.

Β. Η Σύνοδος είναι συγκρότηση επισκόπων ενιστάμενων αντιαιρετικά και ΟΡΘΟΔΟΞΑ υπέρ της Ορθοδοξίας και της ένωσης της Εκκλησίας.

Γ. Η Σύνοδος αυτή είχε σκοπό να προετοιμάσει ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟ ΣΥΝΟΔΟ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ για την καταδίκη των κηρυττόμενων αιρέσεων στις εγκυκλίους 1902 και 1920.

Δυστυχώς, αυτές οι προϋποθέσεις ΔΕΝ ΙΣΧΥΣΑΝ, με αποτέλεσμα οι ΓΟΧ να πέσουν σε αντικανονικές ενέργειες (διασπάσεις κ.α). Αυτό όμως δεν δημιουργεί αμφισβήτηση τουλάχιστον στην ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΤΟΥΣ ΔΙΑΔΟΧΗ.

Απαραίτητα ιστορικά στοιχεία για τις χειροτονίες ΓΟΧ
Ο «φλωρινικός» κλάδος παλιοημερολογιτών, μετά το θάνατο του Χρ. Καβουρίδη και προσπαθώντας να αντιμετωπίσει την παντελή έλλειψη επισκόπων εντός του, αναζήτησε σύνοδο να χειροτονήσει παλιοημερολογίτες επισκόπους. Διαβήματα με εκκλήσεις βοηθείας ως προς τη χειροτονία των υποψηφίων απευθύνθηκαν σε εκκλησιαστικές αρχές του εξωτερικού, όπως σε Σέρβους Αρχιερείς στην Αμερική ή στην λεγόμενη «Μετροπόλια», χωρίς αποτέλεσμα. Η έμφαση όμως δόθηκε κυρίως στην πιο αδιάβλητη από τις λοιπές Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία της Διασποράς (ΡΟΕΔ) με Πρωθιεράρχη τότε τον Μητροπολίτη Αναστάσιο. Παρα ταύτα, οι κρούσεις ΓΟΧ προς τον Πρωθιεράρχη της Μητροπολίτη Αναστάσιο δεν εύρισκαν απήχηση, διότι εκείνος διακατεχόταν από πνεύμα διατηρήσεως ισορροπίας με τις επίσημες εκκλησίες, παρά το ότι δεν διατελούσε σε επίσημη κοινωνία με αυτές, ώστε να μην κινδυνεύσει η ΡΟΕΔ από μέτρα εναντίον της από όσους επιθυμούσαν την συρρίκνωση ή και διάλυσή της, κάτι που ήταν ιδιαίτερα έντονο και αναμενόταν να συμβεί την εποχή εκείνη. Σημειωτέον, ότι η Ελληνορθόδοξη Αρχιεπισκοπή του Νέου Ημερολογίου στην Αμερική, και επί Μιχαήλ και επί Ιακώβου, επαγρυπνούσε, ώστε να μην τελεσθεί πιθανή χειροτονία Έλληνος Παλαιοημερολογίτου Επισκόπου στην Αμερική από οποιαδήποτε Κανονική Δικαιοδοσία, άσχετα αν διατηρούσε ή όχι κοινωνία μαζί της.
Γι΄ αυτό και έγινε κατανοητό στους ΓΟΧ  ότι θα έπρεπε να απευθυνθούν σε μεμονωμένους Αρχιερείς της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας αυτής, οι οποίοι θα μπορούσαν να βοηθήσουν. Ήδη από τα μέσα του 1957 υπήρξε επικοινωνία με τον Άγιο Αρχιεπίσκοπο Ιωάννη (Μαξίμοβιτς), ο οποίος ήταν τότε Αρχιερεύς στη Δυτική  Ευρώπη, με έκφραση από μέρους του της υποστηρίξεως των ΓΟΧ και της ετοιμότητας να προβεί εν ανάγκη σε χειροτονίες Κληρικών. Από την Άνοιξη του 1958, με τη μεσολάβηση του Ρώσου Ασκητού Μοναχού Αντωνίου Αγιοσαββαΐτου, εκπρόσωποι ΓΟΧ Ελλάδος  ήλθαν σε επικοινωνία με τον Αρχιεπίσκοπο Σικάγου και Ντητρόιτ Σεραφείμ της αυτής Συνόδου, ο οποίος επέδειξε ενδιαφέρον και με τον οποίο υπήρχε σχετική αλληλογραφία. Αυτός κάμφθηκε μπροστά στην ανάγκη των Ελλήνων Αδελφών, αναλογιζόμενος την κρισιμότητα της περιστάσεως και την ευθύνη του ως Ορθοδόξου Αρχιερέως. Άλλωστε, αυτός μαζί με τέσσερις ακόμη Αρχιερείς της Συνόδου του, συμπεριλαμβανομένου του Αγίου Αρχιεπισκόπου Ιωάννου (Μαξίμοβιτς), είχαν τότε πρόσφατα προβεί σε διάβημα στη Σύνοδό τους υπέρ της χειροτονίας Επισκόπου για τους  ΓΟΧ της Ελλάδος. Ο Σεβ. Σικάγου και Ντητρόιτ Σεραφείμ, λοιπόν, έλαβε ως συλλειτουργό τον Ρουμάνο Επίσκοπο Σεβρών (Γαλλίας) Θεόφιλο (Ιονέσκου), όχι ιδιαίτερα παραδοσιακό Ιεράρχη, ο οποίος όμως είχε Ενορίες και εντός της Επαρχίας του Σεβ. Σεραφείμ και συνέβη το διάστημα εκείνο να βρίσκεται στην περιοχή του κυριάρχου Αρχιεπισκόπου του (Σεραφείμ), έναντι του οποίου είχε εξάρτηση και ευγνωμοσύνη.

Η χειροτονία του Έλληνος Επισκόπου Ταλαντίου Ακακίου τελέσθηκε με μυστικό τρόπο το Δεκ. 1960 (9/22-12-1960) στις ΗΠΑ, σε νυκτερινή Θ. Λειτουργία, στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου στο Ντητρόιτ, παρόντων των Αρχιμανδριτών Πέτρου Αστυφίδη και Ακακίου Παππά του νεωτέρου. Πιστοποιητικό για τη χειροτονία εκδόθηκε από τον Σεβ. Σικάγου και Ντητρόιτ Σεραφείμ μόλις στις 6-10-1964, όταν πλέον από τον Μάιο του έτους εκείνου (1964) ανέλαβε ως νέος Πρωθιεράρχης της ΡΟΕΔ ο Μητροπολίτης Φιλάρετος, ο οποίος ως γνωστόν δεν διακατεχόταν από το ίδιο πνεύμα του προκατόχου του, αλλά ακολούθησε μία πιο ξεκάθαρη Ορθόδοξη γραμμή.
Στις αρχές του 1962, δύο χρόνια μετά τη Χειροτονία του Επισκόπου Ακακίου, εκδηλώθηκε επίσης έμπρακτο ενδιαφέρον και επιθυμία από τον Αρχιεπίσκοπο Χιλής και Περού Λεόντιο Φιλίπποβιτς, της Ιεράς Συνόδου των Ρώσων της Διασποράς για χειροτονίες νέων ΓΟΧ επισκόπων.

   Στις 20 Μαϊου του 1962 έφθασε στην Ελλάδα ο Λεόντιος, ο οποίος και προέβη μαζί με τον Επίσκοπο Ταλαντίου Ακάκιο στις Χειροτονίες των Επισκόπων α) Κυκλάδων, Παρθενίου Σκουρλή, β) Γαρδικίου, Αυξεντίου Πάστρα και γ) Μαγνησίας, Χρυσοστόμου Νασλίμη.

   Ακολούθως χειροτονήθηκαν οι Επίσκοποι α) Σαλαμίνος, Γερόντιος Μαριόλης και β) Διαυλείας, Ακάκιος Παππάς ο νεότερος.

Η ΡΟΕΔ προέβη εκ των υστέρων και σε επίσημες διαβεβαιώσεις-επικυρώσεις όλων των ανωτέρω σχετικά με τις χειροτονίες, ώστε να μην αφήνει περιθώρια για τις οποιεσδήποτε αυθαιρεσίες και κακοήθειες οποιουδήποτε.

Έτσι σε επιστολή του προς τον Αρχιεπίσκοπο ΓΟΧ  Αυξέντιο, διάδοχο από τα τέλη του 1963 του μακαριστού Ταλαντίου Ακακίου, ο Άγιος Μητροπολίτης Φιλάρετος στις 28-12-1967 βεβαιώνει, ότι ο προκάτοχός του Σεβ. Ακάκιος χειροτονήθηκε από δύο Αρχιερείς της Ιεράς Συνόδου του, ονομαστικά τον Αρχιεπίσκοπο Σικάγου και Ντητρόιτ Σεραφείμ και τον υπεύθυνο των Ρουμανικών Κοινοτήτων Επίσκοπο Θεόφιλο, γι΄αυτό και από την Ιερά Σύνοδο της ΡΟΕΔ δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για το κύρος της χειροτονίας του Επισκόπου Ταλαντίου Ακακίου (βλ. «Η Φωνή της Ορθοδοξίας», αρ.τ. 662/25-12-1972, σελ. 5).

Σε άλλη επιστολή του στις 12-6-1969, ο Άγιος Μητροπολίτης Φιλάρετος απευθυνόμενος και πάλι προς τον Αρχιεπίσκοπο Αυξέντιο, τονίζει ότι η Ιερά Σύνοδος της ΡΟΕΔ αναγνωρίζει το κύρος των επισκοπικών χειροτονιών του Σεβ. Αρχιεπισκόπου Ακακίου και όσων χειροτονιών Επισκόπων επακολούθησαν. Η δε Ελληνική Ιεραρχία θεωρείται Αδελφή εν Χριστώ εν πλήρει κοινωνία μετά της Ρωσικής Διασποράς (βλ. «Η Φωνή της Ορθοδοξίας», αρ.τ. 569/1-7-1969, σελ. 5).

Η κανονικότητα των επισκόπων της Ρωσικής Εκκλησίας της Διασποράς που χειροτόνησαν Γ.Ο.Χ. τα έτη 1960-62

Η ΡΟΕΔ ιδρύθηκε ως Ορθόδοξη δικαιοδοσία σε απάντηση στην μπολσεβική πολιτική αναφορικά με τη θρησκεία εντός της Σοβιετικής Ένωσης, αμέσως μετά τη Ρωσική Επανάσταση του 1917, ενώ διέκοψε την εκκλησιαστική κοινωνία με το Πατριαρχείο Μόσχας το 1927 αφότου ο Πατριάρχης Μόσχας Σέργιος δήλωσε πίστη στο σοβιετικό κράτος.

1.Η  σύνοδος ΡΟΕΔ δεν αναγνωριζόταν ποτέ έως το έτος 2007 από το Πατριαρχείο Μόσχας. Υπέγραψε μία Συνθήκη Κανονικής Επανένωσης με το Πατριαρχείο Μόσχας στις 17 Μαΐου του 2007, αποκαθιστώντας με αυτόν τον τρόπο την Κανονική σχέση μεταξύ των δύο αυτών Εκκλησιών.

2.Η  σύνοδος ΡΟΕΔ αναγνωριζόταν ανέκαθεν εμπράκτως ως έγκυρη από τις ιερές συνόδους του Πατριαρχείου Σερβίας και του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων και είχε πλήρη κοινωνία με αυτά, τα οποία είχαν πλήρη κοινωνία με την Εκκλησία της Ελλάδος, η οποία είχε σε χρήση το διορθωμένο ιουλιανό ημερολόγιο.
3.Η  σύνοδος ΡΟΕΔ δεν είχε επίσημη αλληλογραφία ή οποιαδήποτε επικοινωνία με τις ιερές συνόδους άλλων τοπικών Εκκλησιών και Πατριαρχείων, αλλά είχε εκκλησιαστικές σχέσεις και κοινωνία με κληρικούς όλων των βαθμίδων αυτών (πλην Μόσχας).

4.Κληρικοί της ΡΟΕΔ, με τους οποίους ήταν μέλη της ίδιας συνόδου και συλλειτουργοί οι επίσκοποι Seraphim Ivanov και Teofil Ionescu, όπως και οι ίδιοι, συλλειτουργούσαν με Ελληνοαμερικανούς, Σέρβοαμερικανούς, Ρωσοαμερικανούςκλπ ιερείς, που συλλειτουργούσαν με τον Πρόεδρο της Ελληνοαμερικάνικης Αρχιεπισκοπής Βορείου και Νοτίου Αμερικής Ιάκωβο Κουκούζη και με τον Σέρβο άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς, που αμφότεροι είχαν πλήρη κοινωνία με όλες τις τοπικές Εκκλησίες και Πατριαρχεία, π.χ. και με τον τότε Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα.

5.Η ΡΟΕΔ είχε ιερείς και επισκόπους που συλλειτουργούσαν στην Ευρώπη σε ναούς και με ιερείς του Οικουμενικού Πατριαρχείου και άλλων τοπικών Εκκλησιών, εκτός μόνο του Πατριαρχείου Μόσχας.

6.Η  ΡΟΕΔ διέθετε στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη ενορίες με το παλιό και με το νέο ημερολόγιο, χωρίς κανένα εσωτερικό ή εξωτερικό πρόβλημα στις επίσημες, ανεπίσημες ή ημιεπίσημες σχέσεις με άλλες Εκκλησίες.

7.Η  ΡΟΕΔ απέστειλε παρατηρητές στη Β' βατικάνειο συνέλευση το 1960-1963, κατόπιν πρόσκλησης του ίδιου του τότε αιρετικού πάπα Ρώμης (πράγμα που η Εκκλησία της Ελλάδος δεν έκανε), δηλαδή στη συνέλευση των λατίνων κατά την οποία εγκρίθηκε από τον παπισμό η ενδυνάμωση του θεσμού της ουνίας, η προσδοκία των λατίνων περί κοινωνίας απάντων με τον ίδιο τον πάπα Ρώμης κλπ.

8.Η ΡΟΕΔ είχε ανώτερους κληρικούς, όπως ο Αρχιεπίσκοπος Γενεύης Αντώνιος και ο ίδιος ο πρόεδρός της Φιλάρετος, που συλλειτούργησαν σε τουλάχιστον δύο περιπτώσεις με τον επιφανή Σέρβο π. Αθανάσιο Γέφτιτς, ο οποίος συλλειτουργούσε με τον τότε Οικουμενικό Πατριάρχη (Αθηναγόρα). Ομοίως (όπως είπαμε) με τον άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς, ο οποίος επίσης είχε κοινωνία με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα. Με αυτούς συλλειτουργοί και εκκλησιαστικώς όμαιμοι ήταν οι επίσκοποι Seraphim, Teofil και Leonty.

9. Ο  φερόμενος ως ένας από τους δύο χειροτονήσαντες τον Ακάκιο Παππά, επίσκοπος Teofil Ionescu (Ρουμάνος), χρησιμοποιούσε πάντα το νέο ημερολόγιο και μόνο αυτό.Ο συγκεκριμένος επίσκοπος Teofil Ionescu διέψευσε πολλάκις γραπτώς και προφορικώς τη συμμετοχή του στην εν λόγω χειροτονία,έγραψε μάλιστα πως δεν γνωρίζει τίποτε γι’ αυτήν. (;;;)

Συμπεράσματα

Α. Εφόσον η χειροτονία του Ακακίου Παπά έγινε από ΔΥΟ τουλάχιστον επισκόπους και ακολουθήθηκε όλο το τυπικό της ιερολογίας του Μυστηρίου, θεωρώ ότι το μυστήριο της χειροτονίας ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΥΡΟ. Επίσης η χειροτονία του Ακακίου έγινε από ένα νεοημερολογίτη επίσκοπο και από ένα παλαιοημερολογίτη, ο οποίος όμως κοινωνούσε πλήρως με τους Νεοημερολογίτες, γι΄αυτό δεν πρέπει να θεωρηθεί άκυρη.

Β. Η χειροτονία του Ακακίου έχει θέμα ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑΣ, επειδή δεν εφαρμόστηκαν οι όλοι οι όροι που δίνουν κανονικότητα στο μυστήριο. (δεν υπήρξε εκλογή από Σύνοδο, ήταν υπερόρια κ.λ.π) και αναφέρθηκαν παραπάνω.

Γ. Το 1962, ο Ακάκιος χειροτόνησε νέους επισκόπους με τη σύμπραξη του επισκόπου της Ρωσικής Διασποράς Λεοντίου Χιλής. Το κύρος των χειροτονιών του 1960 και 1962 αναγνώρισε η Σύνοδος των Ρώσων  της Διασποράς μόλις το 1969, η οποία δήλωσε ταυτόχρονα στον τότε αρχιεπίσκοπο των Γ.Ο.Χ. Αυξέντιο, ότι «θεωρεί την υμετέραν Ιεραρχίαν, ως αδελφούς εν Χριστώ, οι οποίοι θα είναι εν πλήρει επικοινωνία μεθ' ημών».

Η χειροθεσία των Ματθαιϊκών από τη Σύνοδο των Ρώσων της Διασποράς

Για την άλλη μερίδα των ΓΟΧ ,τους Ματθαιϊκούς σημειώνουμε ότι οι Αρχιερείς τους καταρχάς έλαβαν χειροτονία υπό ενός Αρχιερέως του Ματθαίου Καρπαθάκη και κατόπιν οι δύο χειροτόνησαν τον τρίτο κ.λ.π

Η Αρχιερωσύνη τους Δογματικά θεωρείται έγκυρη (Υποστατή), έχει όμως κανονικό έλλειμα (αντικανονικότητα). Και οι Αρχιερείς αυτοί αργότερα προσέφυγαν στη ΡΟΕΔ και ο Άγιος Φιλάρετος προσπαθώντας να επιτύχει την εσωτερική ένωση των ΓΟΧ στην Ελλάδα αποκατέστησε Συνοδικά το κανονικό έλλειμα των Αρχιερέων αυτών και ενώθηκε Εκκλησιαστικά για ένα χρονικό διάστημα και με τις δύο μερίδες των ΓΟΧ στην Ελλάδα, προσπαθώντας να τους ενώσει μεταξύ τους. Η προσπάθεια αυτή απέτυχε και οι ΓΟΧ εκ των Ματθαιϊκών διέκοψαν κάθε Εκκλησιαστική σχέση με τη ΡΟΕΔ. Και ερωτώ: αυτή η διακοπή των Εκκλησιαστικών σχέσεων ακυρώνει εκ των υστέρων την αποκατασταθείσα κανονικότητα της Αρχιερωσύνης; Νομίζω πως όχι. Τα Εκκλησιαστικά Μυστήρια δεν αναιρούνται και ούτε οι Αρχιερείς αυτοί καθαιρέθηκαν από τη ΡΟΕΔ. Οπότε και αυτοί παρά τις κάποιες λανθασμένες Εκκλησιολογικές απόψεις που έχουν, κατά την γνώμη μου, έχουν Αποστολική Διαδοχή και πλήρη Αρχιερωσύνη.