Ομολογία

ΩΣ ΕΔΩ ΚΑΙ ΜΗ ΠΑΡΕΚΕΙ, 

"αγιε" Λαρισης.

Με την εκλογή σας στον επίζηλο μητροπολιτικό θρόνο της Λάρισας – μια από τις μεγαλύτερες μητροπόλεις της Ελλάδος – φάνηκε αυθόρμητα κάποια ακτίνα ελπίδας να χαράζεται στις καρδιές και στα βλέμματα του πληγωμένου – της 24ετίας Ιγνατίου – λαού του Θεού. Η Λάρισα ήθελε επίσκοπο και όχι δεσπότη. Ήθελε πατέρα και όχι πατριό. Ήθελε ποιμένα να βάλει τάξη στην ακαταστασία. Ήθελε τεχνίτη έργων και όχι λόγων. Ήθελε οι ναοί να γίνουν κυψέλες αγάπης και φιλανθρωπίας και όχι εισπράκτορες της μητρόπολης. Ήθελε η μητρόπολη να είναι μια “Βασιλειάδα” ανθρωπιάς, αγάπης και αλληλεγγύης. Ήρθατε ως ένας χαρισματικός ηγετικός λειτουργός με την εντυπωσιακή πολύχρωμη εμφάνιση, όμως με μια διακριτικά καμουφλαρισμένη κοσμικότητα. Από τότε η μητρόπολη κατάντησε υποσταθμός παραγωγής και διασποράς εγγράφων που δεν προσφέρουν την παραμικρή εξυπηρέτηση στην ανάπτυξη και κοσμογονία της αποστολικότητας, που σχεδόν μοναδικό στόχο έχουν το χρήμα και πώς θα μπουκώσουν τα ταμεία της μητρόπολης. Όλα σχεδόν τα έγγραφα που διακινούνται έχουν στο… τα λεφτά, “φέρτε λεφτά” και επειδή οι ναοί στέρεψαν – λόγω κορονοϊού και των δικών σας αυστηρών εντολών “κλειδώστε τους ναούς” – τελευταία εκδώσατε μια απόφαση “Μητροπολιτικού Συμβουλίου” που απειλείτε τους Προέδρους – παπάδες – Εκκλησιαστικών Συμβουλίων “ως υπαίτιοι για την εκπρόθεσμη υποβολή των προϋπολογισμών όσο και των Απολογισμών των Ιερών Ναών στην Ιερά Μητρόπολη”. Στη δεύτερη σελίδα αναφέρονται και τα πρόστιμα που θα επιβάλλονται στο κάθε “απείθαρχο” ιερέα, που βέβαια δεν είναι και πολλά! Έχουν μια κλίμακα που φθάνει τα 500 ευρώ (!). Επικαλείστε “άγιε” δέσποτα, για να έχει νομιμοφάνεια – καθώς είστε και νομικός – Νόμους και άρθρα από τον “Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος”, που δυστυχώς μετά λύπης διαπιστώσαμε ότι τον Κανονισμό της Ιεράς Συνόδου… υπ’ αριθ. 8/1979 “Περί Ιερών Ναών και Ενοριών” (ΦΕΚ Α΄ 1/5.1.1980) που αναφέρεται και στα άρθρα του “Περί Προϋπολογισμού” 10ον και “Περί Απολογισμού” 11ον πουθενά δεν υπάρχουν τέτοιοι χρηματικοί εκβιασμοί και αυτό είναι τρομοκρατικό ψέμα. 

Η περίπτωση αυτή μου έφερε στους αλήστους μνήμες χρόνους 1960-1967 που βίωσα δύο περιστατικά – και θα αναφερθώ – ενώ υπάρχουν και αρκετά στο αρχειακό ντουλάπι. α) Την περίοδο αυτή (1960-1967) μητροπολίτης Λάρισας ήταν ο Ιάκωβος Σχίζας, σε χωριό της μητρόπολης στη σύνταξη του απολογισμού έγινε ένα λάθος – ολιγογράμματοι εκείνα τα χρόνια οι επίτροποι και ο ιερέας – όταν το αντιλήφθηκαν, ζήτησαν από το μητροπολίτη Ιάκωβο να κάνουν τη διόρθωση. Ο Ιάκωβος παρά τις ικεσίες του ιερέως ότι δεν υπάρχει δόλος και πρόκειται για καθαρό λάθος, τον απέπεμψε σκιωδώς με τη φράση: “Να κόψεις το λαιμό σου και να βρεις τα λεφτά”. Τότε ο ευαίσθητος και καλοκάγαθος ιερέας 5 παιδιών γύρισε στο χωριό, πήρε τη φαλτσέτα και έκοψε τον λαιμό του, όπως τον διέταξε ο “πνευματικός του πατέρας”. 

β) Πάλι σε χωριό της Λάρισας και πάλι ο ίδιος δεσπότης, ειδοποίησε τον ιερέα ότι την Κυριακή θα λειτουργήσει στον ιστορικό ναό του χωριού και μάλιστα θα κάνει και χειροτονία ιερέως. Οι κάτοικοι το θεώρησαν ευλογία, διότι τέτοιο γεγονός, λειτουργία επισκόπου και με χειροτονία δεν υπήρξε ποτέ. Οι ετοιμασίες ήταν άρτιες, η Θεία Λειτουργία και η χειροτονία έγιναν, ακολούθησαν τα ευχαριστήρια τραπεζώματα, έπεσαν και τα σχετικά “υποχρεωτικά” φιλοδωρήματα και το πανηγύρι πήρε τέλος. Αμ…!, δεν υπάρχει τέλος΄, όταν μπλέξεις με δεσποτάδες, είναι μάλλον η αρχή, διότι, όταν ο ναός κατέθεσε τον απολογισμό του έτους, είχαν συνυπολογίσει και τα έξοδα, τις επισκέψεις του μητροπολίτου Ιακώβου που ήταν 1.000 για τον ίδιο, 200 για τον οδηγό που ήταν ο ανιψιός του και για τον κάθε συνοδό – συλλειτουργό ιερέα και τα τραπεζώματα. Όταν τα είδε αυτά ο Ιάκωβος, κάλεσε τον ιερέα, του ζήτησε το λόγο για τις χρεώσεις, ο ιερέας αντέδρασε στο κατσάδιασμα του δεσπότου, ο Ιάκωβος ανένδοτος τον “συμβούλεψε” να βάλει τα χρήματα ο παπάς από την τσέπη, ή αλλιώς “Να κόψει το λαιμό του”. Ο ιερέας ψύχραιμος του απάντησε ότι εάν δώσει τα χρήματα από την τσέπη του τότε τα 6 παιδιά του – 3 στο γυμνάσιο στη Λάρισα και 3 στο δημοτικό – πρέπει έξι (6) μήνες να μείνουν νηστικά ή αν κόψει το λαιμό του – όπως τον συμβούλεψε – πιθανόν γνωρίζει το συμβάν με τον άλλο ιερέα – τα παιδιά του και η πρεσβυτέρα τί θα γίνουν; Δε γνωρίζουμε τι τέλος θα είχε αυτή η ιστορία, εάν δεν παρέμβαινε ο τότε μητροπολίτης Ζιχνών και Νευροκοπίου Αγαθάγγελος και με τη μεσολάβηση του αρχιεπισκόπου Θεοκλήτου – διότι αρνούνταν να δώσει απολυτήριο – τον τοποθέτησε στο ναό της Κοιμήσεως Θεοτόκου Σερρών, που εκείνη την περίοδο ήταν τοποτηρητής. “Άγιε” δέσποτα, το επισκοπικό υπούργημα είναι προνόμιο ελευθερίας και όχι ασυδοσίας. Ρασοφόροι εγκολπιοφόροι παρήλασαν από το θρόνο του Αγίου Αχιλλείου, ως απολιθώματα της αυτοκρατορικής μεγαλειότητας πολλοί. Επίσκοποι ποιμένες, φορείς και μεταφορείς της εξαγνισμένης εγκαρδιότητας και της πατρικής αγωνίας που να αποτυπώνουν την “παραβολή του Ασώτου”, εμφανίστηκαν στον ορίζοντα της Λάρισας ελάχιστοι, ως φαινόμενα σπάνια ως “φωστήρες εν κόσμω λόγον ζωής επέχοντες” (Φιλιπ. 2΄, 15-16). Ευτυχώς στη Λάρισα, μέσα από την ατυχία της με τους κρατικοδίαιτους δεσποτάδες, ξεπρόβαλαν αθόρυβα άγιοι λειτουργοί που επωμίστηκαν το βάρος και την ευθύνη της κατήχησης του λαού και της αναθέρμανσης της ευχαριστιακής εμπειρίας. Ιερείς με πύρινο ζήλο, ιερομόναχοι με πλήρη απεξάρτηση από τη μαγεία της χλιδής. Ακόμα και λαϊκοί, άνοιξαν τις καρδιές στη Θεία Χάρη και προσφέρθηκαν στο έργο της διακονίας των ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων. Ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά στις σελίδες του ιστορικού αρχείου στα τελευταία 70 χρόνια ξεχώρισα ταπεινούς αγωνιστάς που με την αγάπη στο Χριστό, τη φλόγα της καρδιάς τους και το αθόρυβο διακόνημά τους κάλυπταν το κενό – καλύτερα το χάος – που άφηνε πίσω η κρατικοποιημένη δεσποτοσύνη. Τέτοιες δυναμικές μορφές ξεχώρισα αρκετές, όμως για λόγους χώρου και χρόνου θα παρουσιάσω ένα μικρό ανθολόγιο με μερικά ονόματα, ώστε να μάθουν οι νέοι και να θυμηθούν οι παλαιότεροι. Τέτοια σεβάσμια πρόσωπα – μακαριστοί σχεδόν όλοι τους – που έγιναν γνωστοί και πιο πέρα από τα όρια της διαμονής και της διακονίας τους και παρέμειναν υπόδειγμα. Υπήρχαν οι: ο αρχιμανδρίτης Αυγουστίνος Καντιώτης, που η προφητική και προδρομική φωνή κλόνισε θρόνους και εξουσίες. “Ο Ιωάννης τω Ηρώδη ότι ούκ εξεστί σοι έχειν την γυναίκα του αδελφού σου” (Μαρκ. 6, 18). Ο π. Σωκράτης Αναζιλής δεινός κήρυκας στο λόγο, πειστικός στα επιχειρήματά του, ο π. Ανάργυρος Σταματόπουλος, ο ερημίτης μέσα στον κόσμο, ένα σημάδι διάφανο βιώματος και προσφοράς στα δύσκολα χρόνια, στάθηκε κυματοθραύστης στα μεγάλα σκάνδαλα που συγκλόνισαν τη μητρόπολη Λάρισας. Ο π. Αθανάσιος Μυτιληναίος, ο σύγχρονος απολογητής, με προφητικό χάρισμα, βαθυνούστατος ερμηνευτής της Αγίας Γραφής και της Πατερικής Γραμματείας, οι χιλιάδες ομιλίες ακούγονται από άκρη σε άκρη στην υφήλιο βάζοντας μπουρλότο στους Οικουμενιστές. Ο π. Ιγνάτιος Μαδενλίδης, ο φτερωτός άγγελος που πετούσε από τη Λάρισα στην Αφρική. Στη Λάρισα με τις ομιλίες τις εξομολογήσεις έδειξε το δρόμο της σωτηρίας σε χιλιάδες ψυχές και στην Αφρική, όπου πατούσε, φύτρωνε κατά θαυμαστό τρόπο Ορθόδοξη Εκκλησία, βάπτισε πάνω από 200.000 ανθρώπους, έκτισε δεκάδες ναούς, σχολεία, ιατρεία κλπ. Ο π. Σεραφείμ Δημόπουλος, ο ταπεινός και αφανής εργάτης, ο κατά Χριστόν σαλός, που στο επιτραχήλι έβρισκαν ανάπαυση και στήριγμα για τη σωτηρία μυριάδες ψυχές. Ο π. Πολύκαρπος Σαρμανιώτης γνήσιος διάδοχος του μακαριστού γέροντος π. Αθανασίου Μυτιληναίου στην ηγουμενία της Μονής, στη βιωτή, στην Εξομολόγηση, στην κατήχηση και στο κήρυγμα, οι συγκυρίες μας παραπέμπουν σε διαδοχή μεγάλων πατέρων της Εκκλησίας. Το μοναστήρι κάθε χρόνο επισκέπτονται χιλιάδες προσκυνητές από την Ελλάδα και το εξωτερικό για να κλίνουν γόνυ ευλαβικό στους τάφους των δύο συγχρόνων Αγίων (του Ιερομάρτυρα π. Θεολόγου και του οσίου π. Αθανασίου) και να εκζητήσουν την ευλογία και τις πρεσβείες τους στο Θεό. Ο π. Ειρηναίος Βαϊόπουλος που είχε την ευλογία και την ευχή του γέροντα του π. Αθανασίου Μυτιληναίου να τον ακολουθήσει στα δικά του χνάρια στην ιερουργία και στην εξομολόγηση, ώστε να βρίσκουν μέσα στην μοναστηριακή κυψέλη ανάπαυση πνευματική και σωτηρία ψυχής. Ο π. Ευθύμιος Τρικαμηνάς, ένας σύγχρονος αναχωρητής για χρόνια “μόνιμη” κατοικία ήταν δύο δένδρα αντάμα στο πυκνό δάσος του Κισσάβου και επάνω στα κλαριά έστρωσε το παρκέ, τα βράδια είχε συντροφιά τα τσακάλια, τους λύκους, τις αρκούδες… και στις ολονύκτιες προσευχές τον συντρόφευαν οι ποικίλες κραυγές των αγρίων ζώων του δάσους, την ημέρα έπαιρνε τη στράτα να λειτουργήσει ή να εξομολογήσει, ώσπου κάποιο δειλινό που επέστρεψε μετά από τριήμερο οδοιπορικό βρήκε τη “βίλα του” σωριασμένη, διότι ήταν χωρίς άδεια!!! Από τότε τον φιλοξενεί μια σπηλιά το χειμώνα, τον ζεσταίνει ο βοριάς και το καλοκαίρι τον δροσίζουν οι σταλαγματιές που δεν προλαβαίνουν να γίνουν σταλαγμίτες, Από τους εγγάμους ιερείς: Οι π. Λάμπρος Βασιλείου, π. Δαμιανός Μυλωνάκης, π. Ευκλείδης Κωστούλας, π. Πασχάλης Γκινούδης κ.ά. που δούλεψαν με πόθο και πάθος και ανέδειξαν την ενορία ζωντανή πνευματική κυψέλη. Το επιτραχήλιο τους ήταν κολυμβήθρα ψυχών. Όλοι τους σχεδόν έζησαν κατά διαφόρους τρόπους την πικρία των διωγμών, οι πρίγκιπες δεσπότες ενοχλήθηκαν από το ανάλαφρο περπάτημα και από την πατερική, κενωτική προσφορά τους και έδωσαν μάχες, για να τους μειώσουν και να τους εξοντώσουν. Και εδώ φαίνεται ο ηρωισμός τους, διότι δεν έσκυψαν τον αυχένα να προσκυνήσουν τη μηδαμινότητα, δεν πούλησαν κολακεία για να αγοράσουν επιείκεια ή δόξα, περπάτησαν σταθερά στις ράγες του Ευαγγελικού λόγου με ακέραιη και αλώβητη την ιερατική τους αξιοπρέπεια. Έχουμε και τους λαϊκούς φορείς της Θεολογίας που προσφέρθηκαν ολόψυχα στην επίμοχθη διακονία του θείου λόγου και χειραγώγησαν – εκ των κηρυγμάτων – στις αίθουσες διδασκαλίας νέες χριστιανικές υπάρξεις. Ο πρώτος λαϊκός θεολόγος διορισμένος το 1956 ως Ιεροκήρυκας ήταν ο Βασίλειος Παπανικολάου που όργωσε όλα τα χωριά με ένα δίτροχο μοτοποδήλατο με πεντάλ εκείνης της εποχής, που για να ανέβει σε κάποια ανηφόρα ή τους χωματόδρομους έπρεπε να παίξει πηδαλιές. Όταν δε χαλούσε το έφερνε σπρώχνοντας στη Λάρισα να το επισκευάσει. Τα κηρύγματα τις Κυριακές και μεγάλες γιορτές γίνονταν στους ναούς, ενώ στις καθημερινές έξω από κάποιο καφενείο ή πλατεία αν υπήρχε και για να ακούγεται, ανέβαινε σε κάποια καρέκλα ή τραπέζι, διότι τότε δεν υπήρχαν μεγαφωνικές συσκευές. Είχε γίνει ο φόβος και ο τρόμος των Χιλιαστών, επειδή πήγαινε στις συγκεντρώσεις τους και συνδιαλέγονταν πρόσωπο με πρόσωπο και τότε όχι μόνον σταμάτησε η εξάπλωσή τους αλλά είχαμε και μεγάλη επιστροφή στην Εκκλησία. Επίσης είχε γίνει η σκιά των Μασόνων και αυτό το πλήρωσε πολύ ακριβά και ακόμα το πληρώνουν. Ερχόμενος ο π. Θεολόγος ως μητροπολίτης Λάρισας, βρήκε αρκετούς καθηγητάς θεολόγους παροπλισμένους (Γ. Παπαζέτη, Δ. Μαργαρίτη, Β. Στεργιούλη, Αχ. Πιτσίλκα, Ν. Μεταξιώτη, Κ. Χλωρό κ.α.) τους σύναξε και τους επιστράτευσε στη διακονία του λόγου του Θεού, οι άμβωνες έτριζαν από τα καυτά και ελεγκτικά κηρύγματα και όλα αυτά ήταν υπό τη δική του σκέπη και ευλογία. Οι διάδοχοι μοιχεπιβάτες (Σεραφείμ Ορφανός, Δημήτριος Μπεκιάρης, Ιγνάτιος Λάππας), τον ανεκτίμητο αυτό πλούτο τον έσπρωξαν στο περιθώριο και έγινε για τους άπιστους και εχθρούς της Εκκλησίας παιάνας θριάμβου. Σε παλιότερες εποχές τα κηρύγματα και οι μαρτυρικές φωνές γέμιζαν το χώρο της Εκκλησίας και ξεχύνονταν στους καταυλισμούς των απίστων. Ο Ευαγγελικός λόγος γονιμοποιούσε τις καρδιές και έκανε να ανθοφορούν και να καρποφορούν με την έμπρακτη εν Χριστώ βιωτή και τη μαρτυρία της πίστης. Τα πράγματα άλλαξαν με τη νέα γενιά των επισκόπων, η καρποφορία ανακόπηκε, το βίωμα παρουσιάστηκε αναιμικό και η μαρτυρία έγινε ένας ισχνός ψίθυρος. Γι’ αυτό ο πομπώδης σας προφορικός δεσποτικός λόγος δεν πείθει και δε ζωογονεί, δεν εκφράζει θησαύρισμα ήθους, δεν εκπορεύεται από πηγής ζωής, δε μεταδίδει το λάδι της πίστεως και το κρασί της ευχαριστιακής μετουσίας, δε μεταφέρει γεύση πεντηκοστής, δεν περνάει μέσα από τους αγωγούς της Θείας Χάριτος, δε φθάνει στις διψασμένες ανθρώπινες υπάρξεις. Ηχεί σα νεκρός φθόγγος στο πανδαιμόνιο της σύγχρονης πολυφωνίας. Η νέα γενιά των δεσποτάδων τόριξε στο χρήμα – στο μαμωνά-, μετά τη δικτατορική περίοδο – τη λεγόμενη μεταπολίτευση – η σεραφειμική νόσος επανέφερε τις κληρονομικές ασθένειες, την ανηθικότητα και τον πλουτισμό που δηλητηριάζουν κατάβαθα το χριστιανικό σώμα. Η νέα γενιά των δεσποτάδων μπορεί να είναι πιο καπάτσοι και να μην εκδηλώνονται ξεδιάντροπα: “Κόψτε το λαιμό σας”, “αποθηκεύω τα εκατομμύρια για τα γεράματα”, “δε μας ενδιαφέρει (αν είναι ανήθικος), αρκεί να είναι δικός μας”, “φέρτε μου τον πιο χονδρό φάκελο να τον κάνω δεσπότη”… Μπορεί να τα κρύβουν, μα το κακό μένει και δουλεύει και εξελίσσεται σε γάγγραινα. Η νέα γενιά των δεσποτάδων πρέπει να καθίσει στο σκαμνί του κατηγορουμένου και να δικαστεί αμείλικτα, διότι για να αρπάξουν την τιμή και το όνομα του εκκλησιαστικού ηγέτη και να κρεμάσει πάνω τα δεσποτικά διάσημα χρησιμοποιούν ανεπίτρεπτες ιεροκανονικές συναλλαγές. Η νέα γενιά των δεσποτάδων, ενώ γνωρίζουν ότι δεν γίνονται εκλογές για την αναρρίχηση στη ζηλευτή καρέκλα του δεσπότη, παρά συναλλαγές, μηχανορραφίες, ανέντιμες μεθοδεύσεις, παρεμβάσεις, αυτοί σπρώχνονται και σπρώχνουν να την καταλάβουν. Η νέα γενιά των δεσποτάδων έχουν το διακριτικό γνώρισμα του πλουτισμού και τη χλιδής, ενώ ξεκίνησαν χρεωμένοι και σχεδόν ξυπόλητοι, δεν άργησαν να επιδεικνύουν με αυταρέσκεια προς κάθε κατεύθυνση τη χλιδή και τα υπόλοιπα. Δεν θα κουράσω τα νεύρα σας με την εξιστόρηση συγκεκριμένων περιπτώσεων, διότι είναι πολλά και απίθανα στη σκοτεινή πλοκή τους και έφεραν το καράβι που λέγεται Εκκλησία στην περιοχή των υφάλων. Θα σας πω μονάχα τούτο. Αυτή τη στιγμή η Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία διαθέτει ένα υπέρογκο αριθμό μητροπολιτών και επισκόπων, κοντά στους 110. Αν μετρήσουμε τις φυσιογνωμίες που αγωνίζονται να περπατήσουν στα ίχνη του Ιησού Χριστού και παράλληλα προσπαθούν να ελευθερωθούν από τα προσωπικά τους πάθη και από την κτημοσύνη του κόσμου, προσφέροντας αγνή λατρεία στο Θεό και θυσιάζονται στο έργο της καθοδήγησης του ποιμνίου δεν ξεπερνούν τα δάκτυλα των δύο χεριών. Από εκεί και πέρα τα όνειρα σβήνουν και αφανίζονται όπως τα πρωινά αστέρια. Σεβασμιότατε έχω την πεποίθηση ότι δεν συνειδητοποιήσατε την κρισιμότητα των καιρών και τον κίνδυνο που δημιουργήσατε με την ακρισία και με τους συμβιβασμούς σας – δε χρειάζεται πρωτοσύγκελος, διορίζω πρωτοσύγκελο. Τέρμα οι δίσκοι, Πατέρες κάθε Κυριακή και δίσκο και σε εσπερινούς μην ξεχνάτε. Καταργώ το χαράτσι για τις ανύπαρκτες κατασκηνώσεις, αλλά ο κωδικός παραμένει και το χαράτσι 70-80 χιλιάδες ευρώ το πήγατε για να ταΐζει και να περιποιείται ο ζευγολάτης το μητροπολιτικό γαϊδουράκι. Και ένα σωρό ακόμα ακρισίες. Στέκομαι μπροστά σας απορημένος, σας κοιτάζω και ρωτάω! (αφήνω τα δεκάδες εκατομμύρια του μακαρίτη δεσπότη Ιγνάτιο που έχετε υποχρέωση να πείτε στο Λαρισαϊκό λαό που βρίσκονται!). Τα 2 ½ χρόνια αρχιερατείας σας έχουν εισρεύσει στα μητροπολιτικά ταμεία μερικά εκατομμύρια. Η διαχείριση του ιερού χρήματος είναι διαφανής ή σκοτεινή; Έντιμη και καθαρή ή ύποπτη; Οι διογκωμένες εισφορές, το περίσσευμα του πλούτου και το υστέρημα της φτώχειας, το ευωδιαστό θυμίαμα της προσευχής και το δάκρυ της ελπίδας, αφού δεν υπάρχει ίχνος προσφοράς, τι έγιναν; Και αντί να εκραγούν οι ιερείς και το ποίμνιο και να σας ζητήσουν το λόγο, εξεγερθήκατε εσείς με την εγκύκλιο εναντίον των ιερέων, όχι βέβαια να “κόψουν το λαιμό τους” αλλά να βρουν τα χρήματα, αλλά με “ελαφρά” και “νόμιμα” πρόστιμα και με “φιλάγαθους” εκβιασμούς με τα κλειδιά από τα παγκάρια. Το Ευαγγέλιο που κρατάτε στα χέρια σας και το υψώνετε, για να το διακρίνουν οι πλανεμένοι οδοιπόροι της γης, δεν σας παραχωρεί μηδέ τη σκέψη των απειλών και εκβιασμών που σκεφτήκατε ή προγραμματίσατε. Ως εδώ και μη παρέκει!... “άγιε” δέσποτα.

απο τον ΑΓΩΝΑ Λαρισας.