Ομολογία

ΟΙ ΨΕΥΔΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΤΟΥ (ΠΣΕ) ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

ΤΑ ΕΠΙΣΗΜΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΗΣ ΛΗΣΤΡΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ.

ε) Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας
προς τον λοιπόν Χριστιανικόν κόσμον.

Άρθρο 16. Ἕν ἐκ τῶν κυρίων ὀργάνων ἐν τῇ ἱστορίᾳ τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως εἶναι τό Παγκόσμιον Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν (Π.Σ.Ε.). Ὡρισμέναι Ὀρθόδοξοι
Ἐκκλησίαι ὑπῆρξαν ἱδρυτικά μέλη καί ἐν συνεχείᾳ ἅπασαι ἀπέβησαν μέλη
αὐτοῦ. Τό Π.Σ.Ε. εἶναι ἕν συγκεκροτημένον διαχριστιανικόν σῶμα, παρά τό γεγονός ὅτι τοῦτο δέν συμπεριλαμβάνει ἁπάσας τάς ἑτεροδόξους
Χριστιανικάς Ἐκκλησίας καί Ὁμολογίας.Παραλλήλως, ὑφίστανται καί ἄλλοι
διαχριστιανικοί ὀργανισμοί καί περιφερειακά ὄργανα, ὡς ἡ Διάσκεψις τῶν
Εὐρωπαϊκῶν Ἐκκλησιῶν (Κ.Ε.Κ.), τό Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν Μέσης Ἀνατολῆς
(Σ.Ε.Μ.A.) καί τό Παναφρικανικόν Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν. Ταῦτα μετά τοῦ Π.Σ.Ε. τηροῦν σημαντικήν ἀποστολήν διά τήν προώθησιν τῆς ἑνότητος τοῦ χριστιανικοῦ
κόσμου. Αἱ Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι Γεωργίας καί Βουλγαρίας ἀπεχώρησαν ἐκ τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν, ἡ μέν πρώτη ἐν ἔτει 1997, ἡ δέ δευτέρα ἐν ἔτει 1998, ὡς ἔχουσαι αὐτῶν ἰδίαν γνώμην περί τοῦ ἔργου τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου
Ἐκκλησιῶν καί οὕτω δέν συμμετέχουν εἰς τάς ὑπ᾽ αὐτοῦ καί τῶν ἄλλων
διαχριστιανικῶν ὀργανισμῶν δραστηριότητας.

ΕΠΕΞΗΓΗΣΗ: σύμφωνα με το ανωτέρω άρθρο (16) της ληστρικής αυτής
συνόδου, όχι μόνο από δογματικής απόψεως, αλλά και νομοκανονικής,
δεδομένου ότι το Παγκόσμιο Συμβουλίου
«Εκκλησιών» (Π.Σ.Ε.) αποτελεί νομικό πρόσωπο, η απανταχού «ορθόδοξη εκκλησία» αποτελεί πλέον
επίσημα και συνοδικά μέλος αυτού.
Η συμμετοχή της δε στο συμβούλιο αυτό επικυρώνεται με αναδρομική ισχύ, δεσμεύοντας όλα τα μέλη της (κλήρο και λαό) όχι μόνο για όσα από τη
σύνοδο και έπειτα πρόκειται να αποφασίσουν, αλλά και για όσα μέχρι τότε ανορθόδοξα και αντιπατερικά είχανε θεσπίσει.
Συνεχίζουν δε να βλασφημούν το Πνεύμα το Άγιο της Εκκλησίας,
αναφέροντας ότι θεωρούν τη συμμετοχή της Εκκλησίας του Χριστού στο
(Π.Σ.Ε.) και στους άλλους συναφείς αντίχριστους οργανισμούς, - και μάλιστα
με τους πλέον υβριστικους και αντιπατερικους όρους τους- ως απαραίτητη και αναγκαία για την
προώθησιν της κατ’ αυτούς ενότητας του χριστιανικού κόσμου, ωσάν η
Εκκλησία να είναι ανάξια και αδύναμη καθοδηγούμενη από το Πνεύμα το Άγιο
να πετύχει τον αυτοσκοπό της ανά την οικουμένη.

Άρθρο 17. Αἱ Ὀρθόδοξοι κατά τόπους Ἐκκλησίαι–μέλη τοῦ Π.Σ.Ε., μετέχουν πλήρως καί
ἰσοτίμως ἐν τῷ ὀργανισμῷ τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν καί
συμβάλλουν δι’ ὅλων τῶν εἰς τήν διάθεσιν αὐτῶν μέσων διά τήν προώθησιν
τῆς εἰρηνικῆς συνυπάρξεως καί τῆς συνεργασίας ἐπί τῶν μειζόνων κοινωνικοπολιτικῶν προκλήσεων. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀπεδέχθη
προθύμως τήν ἀπόφασιν τοῦ Π.Σ.Ε. νά ἀνταποκριθῇ εἰς τό αἴτημά της περί
συστάσεως Εἰδικῆς Ἐπιτροπῆς διά τήν Ὀρθόδοξον συμμετοχήν εἰς τό Π.Σ.Ε., συμφώνως πρός τήν ἐντολήν τῆς Διορθοδόξου Συναντήσεως τῆς Θεσσαλονίκης
(1998).
Τά ὑπό τῆς Εἰδικῆς Ἐπιτροπῆς καθιερωθέντα κριτήρια, τά ὁποῖα
προετάθησαν ὑπό τῶν Ὀρθοδόξων καί ἐγένοντο δεκτά ὑπό τοῦ Π.Σ.Ε., ὡδήγησαν
εἰς τήν σύστασιν τῆς Μονίμου Ἐπιτροπῆς Συνεργασίας καί Συναινέσεως,
ἐπεκυρώθησαν δε καί ἐνετάχθησαν εἰς τό Καταστατικόν καί εἰς τόν Κανονισμόν
λειτουργίας τοῦ Π.Σ.Ε.

ΕΠΕΞΗΓΗΣΗ:«Ο Χριστός στην υπηρεσία του αντιχρίστου». Μόνο έτσι θα
μπορούσε κάποιος να ερμηνεύσει την απόφαση, που περιέχεται στο άρθρο
17 της ληστρικής αυτής συνόδου, με την οποία πλέον δεσμευτικά και
επίσημα όλα τα μέσα (ναοί, μοναστήρια, ακίνητη περιουσία, χρήματα κ.α.),
αλλά προφανώς και το ανθρώπινο δυναμικό που διαθέτει η «ορθόδοξη
εκκλησία» είναι στη διάθεση του (Π.Σ.Ε.) και στην ελεύθερη κατά τη βούλησή
του χρήση, για την επίτευξη του σκοπού του, που προφανώς δεν είναι άλλος
από τη γιγάντωση και επικράτηση της ψευδοεκκλησίας του αντιχρίστου
(Π.Σ.Ε.) σ όλον τον κόσμο.

Άρθρο 18. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία πιστή εἰς τήν ἐκκλησιολογίαν αὐτῆς, εἰς τήν ταυτότητα τῆς
ἐσωτερικῆς αὐτῆς δομῆς καί εἰς τήν διδασκαλίαν τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας τῶν ἑπτά
Οἰκουμενικῶν Συνόδων, συμμετέχουσα ἐν τῷ ὀργανισμῷ τοῦ Π.Σ.Ε., οὐδόλως ἀποδέχεται τήν ἰδέαν τῆς «ἰσότητος τῶν Ὁμολογιῶν» καί οὐδόλως δύναται νά δεχθῇ τήν ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (!) ὥς τινα διομολογιακήν προσαρμογήν.Ἐν
τῷ πνεύματι τούτῳ, ἡ ἑνότης ἡ ὁποία ἀναζητεῖται ἐν τῷ Π.Σ.Ε. δέν δύναται νά
εἶναι προϊόν μόνον θεολογικῶν συμφωνιῶν, ἀλλά καί τῆς ἐν τοῖς μυστηρίοις
τηρουμένης καί βιουμένης ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ ἑνότητος τῆς πίστεως.

ΕΠΕΞΗΓΗΣΗ:Σύμφωνα με την Πίστη των Αγίων επτά Οικουμενικών Συνόδων η
Εκκλησία είναι Μία και αδιαίρετη, πάντοτε και παντού όπως ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως, είναι δηλαδή Μία και Καθολική.
Αποτελεί άρνηση του Συμβόλου της Πίστεως της Εκκλησίας, βλασφημία στον
Χριστό-Θεό και ύβρις προς τους Θεοφόρους Πατέρας των Αγίων Οικουμενικών
Συνόδων όταν διατυπώνεται εγγράφως Συνοδικά και ενσυνείδητα λόγος για
αναζήτηση της ενότητας της Εκκλησίας μέσα στο Παγκόσμιο Συμβούλιο του
θηρίου δηλ. στο (Π.Σ.Ε.)!
Ἡ Πίστη της Εκκλησίας είναι Θεόπνευστη και δεν διαπραγματεύεται.
Επομένως κατά την συγκεκριμένη Πίστη της, πολλές ή διηρημένη Εκκλησία δέν
μπορεί να υπάρχει επειδή αποτελεί αντίφαση των δογματικών όρων, το Μία και το πολλές, ή το Μία και διηρημένη.
Το διηρημένη αναιρεί στην πράξη την Πίστη της Εκκλησίας, που μόνο ως Μία
αδιαίρετη μπορεί να κατανοηθεί με βάση την Ορθόδοξη δογματική
αυτοσυνειδησία της.
Είναι λογικά και δογματικά παράδοξο και επίσης τελείως απαράδεκτο, πως με τις παραπάνω ανορθόδοξες και αντίχριστες εκκλησιολογικές τοποθετήσεις, οι
Χριστιανοί (κλήρος και λαός) να αποδέχονται τούς ψευδεπισκόπους της
ληστρικής συνόδου της Κρήτης, τα επίσημα-Συνοδικά πλέον μέλη του (Π.Σ.Ε.)
δηλ. της "εκκλησίας" του αντιχρίστου, ως μέλη της Εκκλησίας του Χριστού!
Άπαγε της βλασφημιας.

Άρθρο 19. Αἱ Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι–μέλη θεωροῦν ὡς ἀπαραίτητον ὅρον τῆς συμμετοχῆς

εἰς τό Π.Σ.Ε τό ἄρθρον-βάσιν τοῦ Καταστατικοῦ αὐτοῦ, συμφώνως τῷ ὁποίῳ, μέλη

αὐτοῦ δύνανται νά εἶναι ὅσοι πιστεύουν εἰς τόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν ὡς Θεόν καί

Σωτῆρα κατά τάς Γραφάς καί ὁμολογοῦν κατά τό Σύμβολον Νικαίας-

Κωνσταντινουπόλεως τόν ἐν Τριάδι Θεόν, Πατέρα, Υἱόν καί Ἅγιον Πνεῦμα. Ἔχουν

δέ βαθεῖαν τήν πεποίθησιν ὅτι αἱ ἐκκλησιολογικαί προϋποθέσεις τῆς

Δηλώσεως τοῦ Toronto (1950), τιτλοφορουμένης «Ἡ ΕΚΚΛΗΣΙΑ , ΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΙ

ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΝ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ », εἶναι κεφαλαιώδους σημασίας

διά τήν Ὀρθόδοξον συμμετοχήν εἰς τό Συμβούλιον. Ὅθεν, αὐτονόητον, ὅτι τό

Π.Σ.Ε. δέν εἶναι καί ἐν οὐδεμιᾷ περιπτώσει ἐπιτρέπεται νά καταστῇ ὑπέρ- Ἐκκλησία.Σκοπός τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν δέν εἶναι νά

διαπραγματεύεται ἑνώσεις μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν, ὅπερ δύναται νά γίνῃ μόνον ὑπό

τῶν Ἐκκλησιῶν, ἐνεργουσῶν ἐξ ἰδίας πρωτοβουλίας, ἀλλά νά φέρῃ τάς Ἐκκλησίας

εἰς ζῶσαν ἐπαφήν πρός ἀλλήλας καί νά προαγάγῃ τήν μελέτην καί συζήτησιν τῶν

ζητημάτων τῆς χριστιανικῆς ἑνότητος. Οὐδεμία Ἐκκλησία ὑποχρεοῦται νά ἀλλάξῃ

τήν ἐκκλησιολογίαν αὐτῆς κατά τήν εἴσοδόν της εἰς τό Συμβούλιον […] Ἐν τούτοις,

τό γεγονός τῆς ἐντάξεως αὐτῆς εἰς τό Συμβούλιον δέν συνεπάγεται ὅτι ἑκάστη

Ἐκκλησία ὀφείλει νά θεωρῇ τάς ἄλλας ὡς Ἐκκλησίας ὑπό τήν ἀληθῆ καί πλήρη

ἔννοιαν τοῦ ὅρου» (Δήλωσις τοῦ Toronto, § 2, 3.3, 4.4).

ΕΠΕΞΗΓΗΣΗ:Η Επιτροπή του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.) που

συνήλθε στο Τορόντο του Καναδά κατά το έτος 1950, έκανε τη γνωστή «Δήλωση

του Τορόντο» που τιτλοφορείται «Η Εκκλησία, οι Εκκλησίες και το Παγκόσμιο

Συμβούλιο Εκκλησιών».

Στον τίτλο δηλώνεται ότι η Εκκλησία από τις εκκλησίες-μέλη είναι διαφορετικά

πράγματα και άρα εμείς ως μέλος του (Π.Σ.Ε.) δεν παρευρισκόμαστε εκεί με την αυτοσυνειδησία ότι είμαστε η Εκκλησία του Χριστού αλλά μία εκ των πολλών.

(μία αυτοσυνειδησία που οι Παπικοί έχουν αφού δεν είναι κανονικά μέλη αλλά

κάτι σαν εξωτερικοί συνεργάτες).

Αυτής της δήλωσης τις εκκλησιολογικές προϋποθέσεις επικυρώνει συνοδικά το

άρθρο θεωρώντας τες θεμελιώδεις για την συμμετοχή μας σε αυτό.

Στην δήλωση αυτή, ενώ αναφέρει ρητά ότι το (Π.Σ.Ε.) δεν πρέπει ποτέ να γίνει

υπερ-εκκλησία, καταληκτικά σημειώνει ότι «ΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΤΟ ΝΑ

ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΟ ΑΠΟ ΤΟ

ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΤΟΥ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ» !!!!

(churches areacknowledging that themembership of the church of Christis wider
and more inclusive than themembership of their ownchurch).Δηλαδή αυτό που επισημαίνεται με το «περιεκτικότερο» (more inclusive), είναι το
γεγονός, ότι το να ανήκει ο Χριστιανός στην Ορθόδοξη Εκκλησία είναι
υποδεέστερο από το να ανήκει στην "εκκλησια" του αντίχριστου το (Π.Σ.Ε.)!
Συνεπώς με την επίσημη-Συνοδική πλέον παραδοχή αυτής της Δήλωσης του
Τορόντο οι ψευδεπίσκοποι του Παγκόσμιου Συμβουλίου των "εκκλησιών"
(ΠΣΕ) βλασφημώντας το Άγιο Πνεύμα του Συμβόλου της Πίστεως συνομολογούν
ότι η Εκκλησία είναι ελλειπής και δεν είναι η Μία Αγία Καθολική και Αποστολική
Εκκλησία του Ιησού Χριστού, καθιστώντας έτσι τους εαυτούς τους σάπια και
αποκομμένα μέλη Αυτή
Άρα καταληκτικά κατανοούμε ότι το τρίτο σκέλος του τίτλου της δήλωσης
αναφέρεται στο (Π.Σ.Ε.) που είναι για όσους συμμετέχουν, «εκκλησία» των
πονηρευομένων.

Άρθρο 21. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐπιθυμεῖ τήν ἐνίσχυσιν τοῦ ἔργου τῆς Ἐπιτροπῆς «Πίστις
καί Τάξις» καί μετ’ ἰδιαιτέρου ἐνδιαφέροντος παρακολουθεῖ τήν μέχρι τοῦδε θεολογικήν αὐτῆς προσφοράν. Ἐκτιμᾷ θετικῶς τά ὑπ’ αὐτῆς ἐκδοθέντα
θεολογικά κείμενα, τῇ σπουδαίᾳ συνεργίᾳ καί ὀρθοδόξων θεολόγων, τά
ὁποῖα ἀποτελοῦν ἀξιόλογον βῆμα εἰς τήν Οἰκουμενικήν Κίνησιν διά τήν
προσέγγισιν τῶν χριστιανῶν. Ἐν τούτοις ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία διατηρεῖ
ἐπιφυλάξεις διά κεφαλαιώδη ζητήματα πίστεως καί τάξεως, διότι αἱ μή Ὀρθόδοξοι
Ἐκκλησίαι καί Ὁμολογίαι παρεξέκλιναν ἐκ τῆς ἀληθοῦς πίστεως τῆς μιᾶς, ἁγίας, καθολικῆς καί ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.

ΕΠΕΞΗΓΗΣΗ:Όπως φανερώς παρεξέκλιναν εκ της αληθινής Πίστεως της Μίας
Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας και οι ψευδεπίσκοποι της
Ληστρικής Συνόδου της Κρήτης διά της αντιχρίστου ομολογίας τους. Και στο
άρθρο αυτό, η ληστρική σύνοδος αποδέχτηκε και επικύρωσε τα απαράδεκτα
και αιρετικά κείμενα, που μέχρι τώρα έχουν υπογραφεί κατά τη διενέργεια
διαφόρων θεολογικών διαλόγων που έχουν λάβει χώρα, όπως αυτά του
Μπαλαμάν του Λιβάνου (1993), με τα οποία μεταξύ άλλων η παπική και
«ορθόδοξη εκκλησία» προέβησαν σε αμοιβαία αναγνώριση των μυστηρίων
τους, του Porto Alegre (2006) όπου υπέγραψαν ότι «κάθε εκκλησία είναι η
καθολική Εκκλησία και όχι απλά μέρος της. Κάθε εκκλησία είναι η καθολική
Εκκλησία και όχι ολόκληρη. Κάθε εκκλησία πληρεί την καθολικότητά της,όταν
ευρίσκεται εν κοινωνία με τις άλλες εκκλησίες» και άλλα πολλά κείμενα
εντελώς αντίθετα στην πίστη και στο δόγμα της Εκκλησίας μας. (κείμενο
Balaman)

Άρθρο 24. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἔχει συνείδησιν τοῦ γεγονότος, ὅτι ἡ κίνησις πρός
ἀποκατάστασιν τῆς ἑνότητος τῶν Χριστιανῶν λαμβάνει νέας μορφάς,ἵνα
ἀνταποκριθῇ εἰς τάς νέας συνθήκας καί ἀντιμετωπίσῃ τάς νέας προκλήσεις
τοῦ συγχρόνου κόσμου. Εἶναι ἀπαραίτητος ἡ συνέχισις τῆς μαρτυρίας τῆς
Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τόν διῃρημένον χριστιανικόνκόσμον ἐπί τῇ βάσει τῆς
ἀποστολικῆς παραδόσεως καί πίστεώς της.
Δεόμεθα ὅπως οἱ Χριστιανοί ἐργασθῶσιν ἀπό κοινοῦ, ὥστε νά ἀποβῇ ἐγγύς ἡ
ἡμέρα, καθ’ ἥν ὁ Κύριος θά ἐκπληρώσῃ τήν ἐλπίδα τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί
«γενήσεται μία ποίμνη, εἷς ποιμήν» (Ἰω. 10,16).

ΕΠΕΞΗΓΗΣΗ:Σύμφωνα με την Διαχρονική Ιερά Διδασκαλία της Εκκλησίας, ο
Χριστιανός δεν μπορεί να είναι αιρετικός διότι είναι μέλος του Χριστού και κάθε
μέλος του Χριστιανού είναι όλος ο Χριστός.
Επίσης ο αιρετικός δεν μπορεί να είναι Χριστιανός διότι όπως ορίζουν οι Ιεροί
Κανόνες της Εκκλησίας, τα ιδιώματα του αιρετικού είναι, εχθρός του Θεού,
βλάσφημος του Αγίου Πνεύματος, ιερόσυλος, ακάθαρτος, βέβηλος, αντίχριστος
που υπόκειται σε αναθέματα, δηλ. είναι χωρισμένος από τον Χριστό-Θεό και
στον νυν και στον μέλλοντα αιώνα.
Επομένως γι αυτούς τους αδιαμφισβήτητους δογματικούς όρους δεν ευρίσκεται
στην Ορθόδοξη δογματική διδασκαλία των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων το
αιρετικός-χριστιανός, διότι αιρετικός-χριστιανός σημαίνει αιρετικός-Χριστός,
βλάσφημος του Αγίου Πνεύματος Χριστός, βέβηλος, ιερόσυλος, ακάθαρτος Χριστός, αντίχριστος Χριστός, εχθρός του Θεού Χριστός και αναθεματισμένος!
Άπαγε της μεγάλης βλασφημίας.
Και ας μη πει κανείς ότι τους αιρετικούς τους λένε χριστιανούς και κάποιοι Άγιοι, επειδή άλλο είναι το τι είπαν ή τι έγραψαν μερικοί Πατέρες, είτε από οικονομία,
είτε για οποιονδήποτε άλλο λόγο και άλλο είναι τι λέγει η Γραφή και οι Άγιες
Οικουμενικές Σύνοδοι. Η γνώμη κάποιων ακόμη και Αγίων δεν σημαίνει ότι είναι
και δόγμα στην Εκκλησία.
Η Εκκλησία δεν έχει δόγμα αλάθητου Αγίου αλλά αλάθητων Αγίων Οικουμενικών
Συνόδων.
Συνεπώς οι ψευδεπίσκοποι της Ληστρικής Συνόδου της Κρήτης, τα επίσημα
μέλη πλέον της ψευδοεκκλησίας του Αντιχρίστου δηλ. του (Π.Σ.Ε.) που συνέγραψαν και συνυπέγραψαν τα παραπάνω αντιπατερικά και ανορθόδοξα
δογματικά κείμενα βλασφημούν τον Χριστό-Θεό υβρίζουν τους Αγίους
Οικουμενικούς Πατέρες της Εκκλησίας και μαζι με αυτούς το ίδιο κάνουν είτε εν γνώση τους, είτε εν αγνοία τους και όσοι τους αναγνωρίζουν ακόμη για μέλη της Εκκλησίας του Χριστού είτε έχουν είτε δεν  έχουν εκκλησιαστική κοινωνία μαζί τους.

MΕ ΜΕΓΑΛΗ ΑΓΑΠΗ ΧΡΙΣΤΟΥ
ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ,
ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ