ΙΝΑ ΠΑΝΤΕΣ ΕΝ ΩΣΙΝ
(Ιωάν. ιζ’, 11)
Το ενωτικό συλλείτουργο την Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως τοῦ πατρώου εορτολογικοῦ χώρου μᾶς φέρνει εις τον νοῦν το 17ο κεφάλαιο τοῦ κατά Ιωάννην Ευαγγελίου.
Στο στίχο 11 (ίνα ῶσιν έν καθώς ημείς) παρακαλεῖ ο Κύριος για την ενότητα «εν τῆ δόξη τοῦ Χριστοῦ», πού δίδεται στους αγίους και είναι παροῦσα πραγματικότητα μέσα στην Εκκλησία, και όχι για την μελλοντική ενότητα τῶν διαφόρων ομολογιῶν με την Ορθοδοξία.
Κατ’ αρχάς ο λόγος για την ένωσι τῶν «Εκκλησιῶν» είναι θεολογικά αδόκιμος, αφοῦ η Εκκλησία, ως Σῶμα Χριστοῦ, δεν έχει ποτέ σχισθῆ.
Μόνον οι άνθρωποι έχουν αποσχισθή από την Εκκλησία, που είναι η Αλήθεια.
Η φρᾶσι «ίνα ῶσιν έν», παρατηρεῖ κανείς ότι συνδέεται αμέσως με το «καθώς ημεῖς», με το «εν ημῖν», με την δόξα τοῦ Πατρός, τοῦ Υιοῦ και τοῦ Αγίου Πνεύματος.
Η σύνδεσι αυτή μᾶς δίδει την πραγματική ερμηνεία τοῦ χωρίου.
Συγκεκριμένα, η ενότητα τῶν πιστῶν είναι αληθινή όταν συνδέεται με το «καθώς ημεῖς», όταν δηλ. είναι Τριαδική.
Ο Κύριος το είπε ξεκάθαρα: «ίνα πάντες έν ῶσιν, καθώς Σύ πάτερ, εν εμοί καγώ εν Σοί».
Στην αρχιερατική προσευχή δεν γίνεται λόγος για μια εξωτερική ενότητα, πού είναι αποτέλεσμα εξωτερικῶν προσπαθειῶν και γνωρισμάτων και πού είναι προσδοκία τοῦ μέλλοντος, αλλά για ενότητα στο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ πού δόθηκε την ημέρα τῆς Πεντηκοστῆς και είναι παροῦσα πραγματικότητα.
Αυτή την ενότητα εβίωσαν οι Άγιοι Πατέρες.
Γι’ αυτό η διδασκαλία τους δεν είναι φιλοσοφικός στοχασμός, αλλά αποκάλυψι τοῦ Αγίου Πνεύματος. Αυτή είναι η βασική διαφορά μεταξύ τῶν αιρετικῶν και τῶν Αγίων Πατέρων.
Η εμπειρία τῆς Εκκλησίας διατυπώνεται σε κάθε χρονική περίοδο από τους αγίους, χωρίς να αλλοιώνεται και χωρίς να διαφοροποιεῖται από όλη την διδασκαλία τῶν προηγουμένων πατέρων.
Όταν έχουμε διαφοροποίηση, τότε έχουμε παρέκκλισι.
Άρα αίρεσι.
Τέλος στο διάλογο για την ένωσι πρέπει να συμμετέχουν σύγχρονοι άγιοι πατέρες, πού θεωρούν την δόξα τοῦ Θεοῦ, πού έχουν προσωπικές εμπειρίες θεώσεως, πού έχουν έτσι κοινωνία με όλους τους Αγίους Πατέρας και επομένως εκφράζουν αλάνθαστα την συνείδησι τῆς Εκκλησίας.
Νικόλαος Γ. Σαββόπουλος
Υ.Γ. Ζητούμεν να καταδικασθῆ η Παναίρεσι τοῦ Οικουμενισμοῦ από την Σύνοδο τῆς Ιεραρχίας τῆς Εκκλησίας τῆς Ελλάδος τοῦ νέου εορτολογίου, διά να επιτευχθῆ η ενότητα τῶν πιστῶν.
_i%20sfagi_ton%2012_mitropoliton_montaz.jpg)
Εφόσον Μία είναι η Εκκλησία, μετά την συγκατάβαση και συγκαταλλαγή κατόπιν αμοιβαίας υποδειγματικής ταπείνωσης των μερίδων των "ΓΟΧ" ας δώσει ο Κύριος να επαληθευτούν οι προσευχές "υπέρ της των πάντων Ενώσεως" με πέταγμα στον κάλαθο των αχρήστων των εμμονών εκάστου και την Ένωση πάντων: Ορθοδόξων, κακοδόξων, αιρετικών, ζηλωτών, ενωτικών, ανθενωτικών, αποτειχισμένων, στην Μία Εκκλησία που έχει την Αλήθεια. Ταπείνωση και μετάνοια χρειάζεται και αποβολή εμμονών (όπως το ανούσιο πλέον "ημερολογιακό", αφού έχει αποδειχτεί ότι και η Γνήσια Πρώτη Εκκλησία πορευόταν με τουλάχιστον 3 ημερολόγια)
ΑπάντησηΔιαγραφήΓράφει ο κ. Ν. Σαββόπουλος: "Υ.Γ. Ζητούμεν να καταδικασθῆ η Παναίρεσι τοῦ Οικουμενισμοῦ από την Σύνοδο τῆς Ιεραρχίας τῆς Εκκλησίας τῆς Ελλάδος τοῦ νέου εορτολογίου, διά να επιτευχθῆ η ενότητα τῶν πιστῶν".
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπορία: Αν "η παναίρεσι τοῦ οικουμενισμοῦ" κι όχι το "ημερολόγιο - εορτολόγιο") είναι η αιτία του "σχίσματος" τότε πως προέκυψε η απόσχιση των του "παλαιού" εκ της Εκκλησίας μόλις αυτή πορεύτηκε υπό το νέο ημερολόγιο;