Ομολογία

Δευτέρα 9 Απριλίου 2012

Ὄψιμοι «ζηλωταί»

Kατὰ τὸν ἑορτασμὸν τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας ὄψιμοι νεοημερολογῖται ζηλωταί, ἐξεφώνησαν σὺν τοῖς ἄλλοις καὶ ἀναθέματα κατὰ τοῦ νῦν Πάπα Ρώμης Βενεδίκτου, κατὰ τοῦ Λουθήρου, τοῦ Καλβίνου, τῶν Μωαμεθανῶν, τῶν Ἑβραίων, ἀλλὰ καὶ κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!

Ἐντύπωσιν προκαλεῖ ὅτι τοῦτοι ἀνεθεμάτισαν (πιθανότατα ἀπό κεκτημένην ταχύτηταν) καὶ τοὺς ἀλλοθρήσκους! Ἔθεσαν ἐκτός Ἐκκλησίας αὐτούς οἱ ὁποῖοι οὐδέποτε ὑπῆρξαν μέλη Της! Φαίνεται ὅτι οἱ Ἅγιοι Πατέρες δὲν ἔπραξαν ὀρθῶς παραλείψαντες νὰ ἀναθεματίσουν τούς Ἑβραίους, τούς εἰδωλολάτρας καί τούς πυρολάτρας τῆς ἐποχῆς των! Εὐτυχῶς, ἐφώτισεν ὁ Θεός τούς τοιούτους νεοφανεῖς ζηλωτάς διά νὰ τό πράξουν ἔπειτα ἀπό 20 αἰώνας ἀναμονῆς!

Ἀνεθεμάτισαν καὶ τόν νῦν Πάπαν Βενέδικτον, ὡσἄν νά μήν ἦσαν ἀναθεματισθέντες καί ἐκτός Ἐκκλησίας οὗτος καὶ οἱ ἐπί χίλια ἔτη προκάτοχοί του Πάπαι. Ἀλλά, οἱ γενναῖοι ρασοφόροι ἱππόται: ἤνοιξαν τόν πνευματικόν τάφον τοῦ Βατικανοῦ, ἐξέβαλον τά ξηρά ὀστά τοῦ νενεκρωμένου ἀπό χιλιετίας διά τὴν Ὀρθοδοξίαν Πάπα, καὶ ἐξιφούλκησαν ἐναντίον τοῦ παπικοῦ σκελετοῦ ἀποτέμνωντες τὴν κάραν διὰ τοῦ κοπτεροῦ των ἀναθέματος! Ὁμοίως καί οἱ πνευματικοί σκελετοί τῶν οὐδέποτε ὑπαρξάντων ὡς μελῶν τῆς Ἐκκλησίας Λουθήρου, Καλβίνου, Σβιγγλίου καί Ἐρρίκου Βασιλέως τῆς Ἀγγλίας, ἐκαρατομήθησαν ἀναδρομικῶς ὑπό τῶν ρασοφόρων μιμητῶν τοῦ Δόν Κιχώτου. Ὁποία γενναιότης!

Ἀνεθεμάτισαν καί τόν Οἰκουμενισμόν. Ὄντως ἐντυπωσιακόν διὰ νεοημερολογίτας. Ἀλλά ἐνῷ διά τούς Παπικούς, Προτεστάντας καί Ἀγγλικανούς οἱ ἀναθεματισμοί ἦσαν ἐπώνυμοι, διά τόν Οἰκουμενισμόν δὲν εὐρέθη ἐπάξιος ἐκπρόσωπος διὰ νὰ ἀναθεματισθῇ. Βλέπετε, ἡ γενναιότης ὅλη ἐξηντλήθη κατά τῶν νενεκρωμένων ὀστῶν καί δὲν ἀπέμεινε ὑπόλοιπον διὰ νὰ στραφῇ κατὰ τῶν νεοφανῶν ἐνσάρκων αἱρετικῶν οἰκουμενιστῶν. Ἄλλωστε, εἶναι οἱ ἐκλέξαντες καί χειροτονήσαντες τούτους εἰς τὸ Ἐπισκοπικόν ἀξίωμα...

Οἱ ὄψιμοι τούτοι ζηλωταί μᾶς εἶναι γνωστοὶ διὰ τὰ κατὰ τὸ παρελθόν ἐμπρηστικά των (πολεμικά) ἀνακοινωθέντα ἐναντίον τῶν Γ.Ο.Χ.. Εἶναι αὐτοὶ ὁ ὁποῖοι ἀπειλοῦν μὲ ἀφορισμόν τοὺς δημοσιογράφους οἱ ὁποῖοι ἀποτολμοῦν νὰ καλύψουν δημοσιογραφικῶς τὰς ἐκδηλώσεις τῶν Γ.Ο.Χ.. Διὰ τὰ ἀνωτέρω ἔλαβον τάς δεούσας ἀπαντήσεις.

Ἐν συνεχείᾳ ἐγένοντο διάσημοι διὰ τὰς κατὰ καιρούς ἀντιμασονικάς, ἀντισιωνιστικάς, ἀντιπαπικάς, ἀντιοικουμενιστικάς καὶ γενικῶς ...ἀντιπαντικάς των (ἐναντίον πάντων) ἐκρήξεις. Δύνανται νὰ θεωρηθοῦν ὡς οἱ πλέον χαρακτηριστικοί (καὶ ἀσφαλῶς, οἱ πλέον ἠχηροί) ἐκπρόσωποι τοῦ εἴδους «ἀντιοικουμενισταί νεοημερολογῖται» (ἢ «συντηρητικοί Ὀρθόδοξοι», διότι εἰς τὸ εἶδος συμπεριλαμβάνονται καὶ «παλαιοημερολογῖται», ὅπως Σέρβος τις Ἐπίσκοπος). Ἢ, ἄλλως, ὁπαδοί τῆς ...ἐπιφανοῦς (ἐκ τοῦ Ἐπιφανείου Θεοδωροπούλου) θεωρίας τῆς ἀποφυγῆς τῶν δύο ἄκρων: οἰκουμενισμοῦ καὶ ζηλωτισμοῦ.

Βάλλουν, λοιπόν, οἱ γενναῖοι μιμηταί τοῦ Ἐπιφανείου, ταυτοχρόνως εἰς δύο ἀντιθέτους κατευθύνσεις. Ἀλλὰ ἀγαπητοί μου, ὅπως διεκήρυξεν ὁ Ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός πρός τούς Ἐπιφανείους τῆς ἐποχῆς του, δὲν ὑφίσταται μέση ὁδός μεταξύ φωτός καὶ σκότους, μεταξύ ἀληθείας καί ψεύδους, μεταξύ Χριστοῦ καὶ διαβόλου. Οἱ ὁπαδοί τῆς μεσότητος, ἐφήρμοσαν τόν κανόνα τῆς ἀποφυγῆς τῶν ἄκρων εἰς τὰ τῆς πίστεως, ἐνῷ οἱ Ἅγιοι Πατέρες εἰσηγήθησαν τοῦτον διὰ τὰ ζητήματα τῆς πράξεως. Πρέπει, λ.χ., νὰ ἀποφεύγομεν τὰ ἄκρα εἰς τὴν νηστείαν, καὶ οὔτε νὰ ἀθετῶμεν τήν ἐντολήν τῆς νηστείας, οὔτε πάλιν νὰ νηστεύομεν ὑπερβαλλόντως. Τό αὐτό καὶ εἰς τὰς γονυκλισίας καὶ λοιπὰς πρακτικάς ἀρετάς. Τό νά ἐφαρμόζωμεν τὴν ἀρχήν τῆς μεσότητος εἰς τὰ τῆς πίστεως, εἶναι ἀθέτησις τῆς πίστεως. Διότι ὁ χῶρος μεταξύ ἀληθείας καί ψεύδους ἀνήκει εἰς τὸ ψεῦδος. Ἡ ἀλήθεια, διὰ νὰ εἶναι ἀλήθεια ὀφείλει νὰ εἶναι 100% ἀλήθεια. Τό ψεῦδος εἴτε ὅταν εἶναι 100% ψεῦδος, εἴτε ὅταν εἶναι ἀναμεμιγμένο καὶ μὲ κάποιον ποσοστόν ἀληθείας, εἶναι πάλιν ψεῦδος. Καὶ τὸ «κοκτέϊλ» τῶν ὀψίμων ζηλωτῶν εἶναι ἀκριβῶς μία τοιαύτη ἀνάμιξις ψεύδους καὶ ἀληθείας. Καταδικάζουν τὸν οἰκουμενισμόν καὶ ταυτοχρόνως ἐξυμνοῦν τούς Οἰκουμενιστάς. Εἰς συνεντεύξεις των, τινές ἐξ αὐτῶν, ἐξαπολύουν μύδρους κατά τοῦ οἰκουμενισμοῦ, ἀλλά ταυτοχρόνως καυχῶνται ὅτι ἐξελέγησαν Ἐπίσκοποι ὑπό τῆς Συνόδου τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως καί θεωροῦν τιμητικόν, τὸ ὅτι ἐχειροτονήθησαν ἀπό τούς πρωταγωνιστάς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ! Μίαν ἡμέραν ἀναθεματίζουν τόν οἰκουμενισμόν καὶ τὴν ἑπομένην ἀπονέμουν παράσημα εἰς οἰκουμενιστάς Ἀρχιερεῖς, ἢ ἀποστέλλουν κολακευτικάς ἐπιστολάς εἰς οἰκουμενιστάς Πατριάρχας θυμιῶντες τούτους μέχρι λιποθυμίας! Κακός ὁ οἰκουμενισμός, ἀλλά καλοί οἱ οἰκουμενισταί! Ὁμοιάζει μὲ περίπτωσιν τινός ὁποῖος στηλιτεύει τὴν κλοπήν, ἀλλά τιμᾶ τούς κλέπτας. Καταγγέλει τό κακόν, ἀλλ’ ἐπαινεῖ τόν κακοποιόν! Διερωτώμεθα, ταῦτα ἀποτελοῦν δείγματα λογικῆς συμπεριφορᾶς, ἢ μήπως σχιζοειδοῦς τοιαύτης;

Δὲν εἴμεθα εἰδικοί διὰ νὰ ἀποφανθῶμεν, ἀλλά ὑποθέτωμεν (ἐπιχειροῦντες νὰ ἀνιχνεύσωμεν λογικήν εἰς τὰ παράλογα) ὅτι ἐπειδή τινές βάλλουν κατά τοῦ οἰκουμενισμοῦ, θεωροῦν ὅτι ὀφείλουν -εἰς ἀντιστάθμισμα- νὰ ἐπαινοῦν τούς οἰκουμενιστάς καὶ νά βάλλουν κατά τῶν ζηλωτῶν ταυτοχρόνως. Ἴσως νὰ θεωροῦν ὅτι τοιουτοτρόπως τηροῦν ἰσορροπίαν. Ἡμεῖς νομίζομεν ὅτι τοῦτο μᾶλλον δεῖγμα ἀνισορροπίας δύναται νὰ χαρακτηρισθεῖ, ὅπως τὸ νὰ πατεῖ τις εἰς δύο λέμβους ταυτοχρόνως. Τὸ ἀποτέλεσμα θά εἶναι ἀπώλεια τῆς ἰσορροπίας καί πτῶσις εἰς τὰ ὕδατα.

Πῶς δύναται να χαρακτηρίσει τις τόν ἀντάρτην ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος «ταμπουρώθηκε» μεταξύ τῶν ἀντιμαχομένων καί πυροβολεῖ ταυτοχρόνως εἰσβολέα καί ἀμυνόμενον; Ἀπό ποῖον ἀναμένει τό παράσημον; Μᾶλλον θὰ εἰσπράξῃ δικαίως τὰ πυρά ἀμφοτέρων τῶν πλευρῶν (ὅπερ καὶ ἐγένετο). Καὶ ποία ἡ ἀνταμοιβή διὰ τόν κῦνα ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος καταδιώκει τόν κλέπτην καὶ δάκνει καὶ τόν οἰκοκύρην; Εἰς τὴν καλυτέραν τῶν περιπτώσεων ἀντιλυσσική θεραπεία! Πῶς θὰ χαρακτήριζε κανεὶς τὸν δικαστήν ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος ἐπιτιμᾶ τὸν θύτην ἀλλὰ κατακεραυνώνει καὶ τὸ θῦμα ταυτοχρόνως; Πάντως ὄχι δικαιοκρίτην.

Ἐὰν λοιπόν ἐπιχειρίσῃ τις νὰ ἀξιολογίσῃ ἀντικειμενικῶς τὴν ὅλην δημοσίαν συμπεριφοράν τῶν «νεοημερολογιτῶν ἀντιοικουμενιστῶν», ὁ πλέον εὔστοχος καὶ εὔσχημος ὅρος εἶναι «ἀλλοπρόσαλλος καὶ ἀντιφατική ἕως τὰ ὅρια τοῦ ἐμπαιγμοῦ». Διότι ὅταν κληρικός τις τὴν μίαν στιγμήν στρέφεται πρός τόν λαόν ἐκ τῆς ὡραίας πύλης καὶ κατακεραυνώνει τὸν οἰκουμενισμόν ὡς αἵρεσιν, ἐνῷ ἀμέσως μετά στρεφόμενος πρός ἀνατολάς καὶ ἀπευθυνόμενος πρὸς τὸν Θεόν, μνημονεύει τούς οἰκουμενιστάς ὡς «ὀρθοτομοῦντας τὸν λόγον τῆς ἀληθείας», πῶς δύναται νὰ ἐκφύγει τὸν χαρακτηρισμόν τοῦ ἐμπαίζοντος; Διότι, εἴτε τὸν Θεόν ἐμπαίζει, εἴτε τὸν λαόν. Ἀλλ’, εἰς ὀψίμους ζηλωτάς τούς παραμένοντας εἰς τῆν κρατοῦσαν ἐκκλησίαν ἁρμόζουν τὰ λόγια τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ: «Οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει ἢ ἕνος ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει». (Ματθ. ΣΤ’, 24)

42 σχόλια:

Ανώνυμος9 Απριλίου 2012 στις 10:50 μ.μ.
Οποιοσδήποτε και αν είναι ο συντάκτης της παραπάνω αναρτήσεως, ακόμη και αν υποστηρίζει αντιθέτους πρός ημάς εκκλησιολογικάς θέσεις, οφείλω να τον συγχαρώ …Είναι τόσον ευστοχος και ικανός χειριστής του λόγου και δή του αντιαιρετικου, ώστε να «αποκαλύπτομαι" ενώπιόν του. Ευχομαι βέβαια να μην αποδειχθεί καί ουτος ως εις εκ τών «προσποιουμένων ομολογειν», διότι αρκετά ουτοι εταλαιπώρησαν τό ποίμνιον πού ζητά τήν γαλήνην καί τήν σωτηρία του (+ Επίσκοπος Κήρυκος, Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικής της ακαινοτομήτου Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας)
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος9 Απριλίου 2012 στις 11:48 μ.μ.
Έχουμε ξαναγράψει, ότι η ποινή του αναθέματος ή αφορισμού επιβάλλεται κυρίως στους αρνητές και αποστάτες από την χριστιανική πίστη (αιρετικούς ή σχισματικούς) και σ’ αυτούς που διέπραξαν βαρύτατα ηθικά εγκλήματα. Επομένως, ο αναθεματισμός ή αφορισμός επιβάλλεται υπό της Εκκλησίας σε εκείνα από τα μέλη της, που παρεκκλίνουν από την Ορθόδοξη Πίστη και τους Ιερούς Κανόνες και δεν αφορά ανθρώπους, που δεν υπήρξαν ποτέ μέλη της, καθότι τέτοιος αναθεματισμός δεν θα είχε νόημα. Το ανάθεμα αφορά πρόσωπα και όχι οργανισμούς ή ομάδες ή ετεροδόξους ή αλλοθρήσκους.

Με αυτή την έννοια είναι παρλογισμός το ανάθεμα ενατίον προσώπων εκτός Εκκλησίας, όπως ο Βενέδικτος ή ο Λούθηρος, που δεν υπήρξαν ποτέ μέλη της Εκκλησίας ή συλλήβδην αλλοθρήσκων, όπως Εβραίων ή Μουσουλμάνων, ακόμη και εάν βρίζουν τα άγια της Ορθοδοξίας.

Αλλά, εάν εξετάσουμε την εκκλησιαστική ιστορία, πουθενά δεν θα δούμε προσωπικό αφορισμό Πάπα της Ρώμης μετά το Σχίσμα του 1054, αλλά ούτε και αφορισμό της Εκκλησίας της Ρώμης. Σε πολλές Ορθόδοξες Συνόδους, κατά τη 2η χιλιετία, υπάρχουν καταδίκες αιρετικών θέσεων των Λατίνων, αλλά ποτέ αναθεματισμός ή αφορισμός της Ρώμης ή των Παπών αυτής.

Ακόμη και ο αφορισμός του 1054 δεν αφορά την Εκκλησία της Ρώμης ή τον Επίσκοπό της. Έτσι:

Την Κυριακή 24.7.1054 συγκλήθηκε η Τοπική Σύνοδος της ΚΠολης και αφόρισε τον Καρδινάλιο Ουμβέρτο και τη συνοδεία του (Φρειδερίκου της Λορραίνης, συμβούλου της αγίας έδρας και του Πέτρου, Αρχιεπισκόπου Αμάλφι). Δεν αφορίσθηκε, ούτε ο Ρώμης Λέων Θ΄, ούτε και η Εκκλησία της Ρώμης (Ράνσιμαν, Δύση και Ανατολή σε Σχίσμα, σελ. 78).

Αλλά και ο αφορισμός του ΚΠόλεως Μιχαήλ Α΄ Κηρουλάριου δεν αφορούσε την Εκκλησία της ΚΠολης. Έτσι:

Στον Εσπερινό του Σαββάτου 16.7.1054, στο Ναό της Αγίας Σοφίας αφέθηκε στο Ιερό ο αφορισμός κατά του ΚΠόλεως Μιχαήλ Α΄, του Αχρίδος Λέοντα, του Πατριαρχικού Συμβούλου Μιχαήλ Κωνσταντίνου και των ακολούθων αυτών. Δεν αφοριζόταν η Εκκλησία της ΚΠολης (Ράνσιμαν, σελ. 75-77).

Επομένως, η άρση των αφορισμών του 1965, δεν πρέπει να αφορά τις Εκκλησίες ΚΠολης και Ρώμης, αλλά τους ΚΠόλεως Μιχαήλ Α΄ και Καρδινάλιο Ουμβέρτο.

Όσον αφορά τα άλλα Πατριαρχεία δεν υπήρξε κανένας αφορισμός, ούτε συμμετοχή στο Σχίσμα Ρώμης-ΚΠολης. Η προσχώρηση έγινε πολύ αργότρεα και μετά την κατάληψη της ΚΠολης το 1204. Η Αντιόχεια και τα Ιεροσόλυμα τον 13ο αι. και η Αλεξάνδρεια το 14ο αι.

ΙΚ
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος10 Απριλίου 2012 στις 1:52 π.μ.
Όντως ωραίο κείμενο, των "Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών", το οποίο άλλωστε επαινέθη δικαίως, και μάλιστα από Αρχιεπίσκοπον άλλης μερίδος του πατρίου, της "Ακαινοτομήτου Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας". Είθε να γίνη αφορμή της ποθητής των πάντων ενώσεως, κατ' αρχήν των ορθοδόξως φρονούντων, όλων ομού του πατρίου και του νέου.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ιωάννης10 Απριλίου 2012 στις 11:56 π.μ.
Ο Κηρουλάριος κοινοποίησε τις αποφάσεις της Ενδημούσας Συνόδου στην Πατριάρχη Αντιοχείας και μέσω αυτού στα Πατριαρχεία Ιεροσολύμων και Αλεξανδρείας και μια από τις ενέργειες στις οποίες προχώρησαν ήταν και η διαγραφή του ονόματος του Πάπα από τα Δίπτυχα της Πατριαρχείων. Βλέπουμε λοιπόν ότι η καταδίκη κατέληξε να συμπεριλαμβάνει και το πρόσωπο του Πάπα και αυτήν την καταδίκη συμμερίζονταν όλα τα Πατριαρχεία (παρότι ο Κηρουλάριος στην αρχή πίστευε πως δε βρισκόταν ο πάπας πίσω από το έγγραφο του Ουμβέρτου αλλά κάποιος Αργυρός που ήθελε να σφετεριστεί τον πατριαρχικό θρόνο). Η απόδειξη είναι πως όταν το 1099 οι σταυροφόροι κατέλαβαν την Ιερουσαλήμ αντί να αποκαταστήσουν τον ήδη υπάρχοντα Πατριάρχη έβαλαν Λατίνο Πατριάρχη στη θέση του. Αν δεν υπήρχε ήδη σχίσμα και αν δεν είχε καταδικάσει και ο Πατριάρχης των Ιεροσολύμων τον Πάπα για ποιο λόγο να προβούν σε μια τέτοια ενέργεια?
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ιωάννης10 Απριλίου 2012 στις 12:48 μ.μ.
Να ενημερώσω εδώ πως εγώ που σχολιάζω με το όνομά μου πάνω από το κείμενο του σχόλιου και γράφω με μονοτονικό δεν είμαι ο ίδιος με τον Ιωάννη που σχολιάζει σήμερα γράφοντας σε πολυτονικό και υπογράφει με το όνομά του κάτω από το σχόλιο.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος10 Απριλίου 2012 στις 5:20 μ.μ.
ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ...
Τὰ ἀναθέματα τοῦ 1054 δὲν ἦσαν λοιπόν οὔτε ἡ ἔναρξις, οὔτε ἡ αἰτία τοῦ σχίσματος, ὡς ἰσχυρίζονται πολλοί, οἴτινες διατείνονται ὅτι αἱ Ἐκκλησίαι Δύσεως καὶ Ἀνατολής ἦσαν ἡνωμέναι παρὰ τὸ ἐν τῇ Δύσει Filioque τὸ ὁποῖον ἔγινεν ἡ πρόφασις καὶ οὐδέποτε ὑπήρξεν, ὡς ἰσχυρίζονται, ἡ αἰτία τοῦ σχίσματος. Μάλιστα διατείνονταί τινὲς τῶν Δυτικῶν καὶ τῶν ἡμετέρων ὅτι τὰ Πατριαρχεῖα Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας καὶ Ἱεροσολύμων δὲν μετεῖχον εἰς τὰ ἀναθέματα τοῦ 1054 μεταξύ Ῥώμης καὶ Κωνσταντινουπόλεως καὶ ἄρα τὸ τότε ἐπιτελεσθέν σχίσμα δὲν ἀφεώρα παρὰ μόνον τὴν Κωνσταντινούπολιν καὶ τὴν Ῥώμην. Μάλιστα ἰστορικοί τινὲς ἰσχυρίζονται, βάσει ἐσφαλμένων μεταφράσεων, ὅτι ὁ Πέτρος Ἀντιοχείας διεφώνησε μὲ τὸν Μιχαήλ Κηρουλάριον καὶ δὲν ἀπεδέχθη τὴν διαγραφήν τοῦ ὀνόματος τοῦ Πάπα ἀπὸ τὰ δίπτυχα τῆς Ἀντιοχείας. Βάσει τούτου ἰσχυρίζονται ὅτι τὸ ἴδιον συνέβη μάλλον καὶ εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν καὶ τὰ Ἰεροσόλυμα.

Ἰδού ὅμως ἡ ἰστορική περὶ τοῦ θέματος πραγματικότης:
Μετὰ τὰ γεγονότα τῶν ἀναθεματισμῶν τοῦ 1054 ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Μιχαήλ Κηρουλάριος περιέγραψε τὰ συμβάντα εἰς δύο ἐπιστολάς του πρὸς τὸν Πατριάρχην Ἀντιοχείας Πέτρον τὸν Γ'. Ἐπειδή πρὸ τῆς πατριαρχείας του ὁ Κηρουλάριος ἦτο ἐν δημοσίᾳ ὑπηρεσίᾳ καὶ ουχί ἐντρυφής περὶ τὰ τῆς ἐκκλησίας ἰστορικά ἐνόμιζεν ὅτι τὸ ὄνομα τοῦ Πάπα διεγράφη τῶν διπτύχων ἀπὸ τὸν 7ον αἰώνα καὶ εἰς τὸ σημεῖον αὐτό ὁ Πέτρος τὸν διορθώνει.

Πάντως εἶναι σαφές ὅτι ὁ Κηρουλάριος δὲν διέγραψε τὸ ὄνομα τοῦ Πάπα ἀπὸ τὰ δίπτυχα, ἀλλ' ἐκληρονόμησε τὸ σχίσμα, διὰ τὸ ὁποῖον εἶχε τὴν ἐντύπωσιν ὅτι ἦτο πολὺ παλαιόν.

Ὅτι πρόκειται περὶ πραγματικοῦ σχίσματος φαίνεται σαφῶς ἀπὸ τὴν ἐξής πρὸς Πέτρον ἔντονον φράσιν, «καὶ ἔκτοτε καὶ μέχρι τοῦ νῦν ἀποτμηθῆναι τῆς καθ' ἡμάς ἁγιωτάτης καὶ Καθολικῆς Ἐκκλησίας τὸν Πάπαν».

Ἰωάννης
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος10 Απριλίου 2012 στις 5:55 μ.μ.
ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟ... (Ἀπαντήσεως στὸν κ.Ι.Κ.)
Ἀφοῦ πρῶτον διορθώνει τὸν Κηρουλάριον εἰς τὴν ἀναφερθεῖσαν ἰστορικήν παραδρομήν ὁ Πέτρος διαβεβαιοί ὅτι καὶ ἐν Ἀντιοχείᾳ δὲν μνημονεύεται ὁ Πάπας ἀπὸ πολλῶν ἐτῶν. Μάλιστα κατὰ προσωπικήν τοῦυ γνωριμίαν μὲ τὸ θέμα πληροφορεῖ ὅτι κατὰ ἀκριβῶς τὴν ἰδίαν ἐποχήν διεκόπη τὸ μνημόσυνο τοῦ Πάπα καὶ ἐν Κωνσταντινουπόλει.
Ὁ Πέτρος γράφει, «ἐπί δὲ τούτοις κἀγώ μάρτυς ἀπαράγραπτος, καὶ ἄλλοι σύν ἐμοί τῶν τῆς Ἐκκλησίας ἐλλογίμων πολλοί, ὅτι ἐπί τῷ μακαρίτῃ Πατριάρχῃ Ἀντιοχείας κυρῷ Ἰωάννη, ὁ Πάπας τῆς Ῥώμης Ἰωάννης καὶ αὐτός ἀκούων, ἐν τοῖς ἱεροῖς διπτύχοις ἀνεφέρετο».
Πρόκειται δηλαδή περὶ τοῦ Πάπα Ἰωάννου τοῦ ΙΗ' τοῦ τελευταίου Ῥωμαίου καὶ ἐλληνοφίλου ὀρθοδόξου Πάπα τοῦ παραιτηθέντος δι' ἄγνωστον σήμερον αἰτίαν καὶ εἰς μοναστήριον ἀποσυρθέντος τῷ 1009.
Ὁ Πέτρος συνεχίζει, «καὶ ἐν Κωνσταντινουπόλει δὲ πρὸ χρόνων τεσσαράκοντα καὶ πέντε εἰσελθών, εὗρον ἐπὶ τοῦ μακαρίτου Πατριάρχου κυροῦ Σεργίου τὸν δηλωθέντα Πάπαν ἐν τῇ θείᾳ μυσταγωγίᾳ μετὰ τῶν ἄλλων Πατριαρχών ἀναφερόμενον. Ὅπως δὲ ὕστερον ἡ αὐτού ἐξεκόπη ἀναφορά, καὶ δι' ἥν αἰτίαν ἀγνοῶ». Δηλαδὴ ὁ Πέτρος δὲν γνωρίζει διατὶ διεκόπη τὸ μνημόσυνον τοῦ Πάπα Ἰωάννου ΙΗ', ἐνῷ ἐμνημονεύετο.
Ἐξ ἄλλων πηγῶν γνωρίζομεν ὅτι παρητήθη καὶ ὅτι ὁ διάδοχος αὐτοῦ ὁ Τοσκανός Πάπας Σέργιος Δ' δὲν συμπεριελήφθη εἰς τὰ δίπτυχα, ἐπειδή εἰς τὴν ἐπί τῇ ἐνθρονίσει αὐτοῦ συστατικήν ἐπιστολήν πρὸς τοῦς τῆς Ἀνατολής Πατριάρχας συμπεριέλαβε τὸ Filioque.
Εἰς τὴν πρώτην πρὸς Πέτρον ἐπιστολήν του ὁ Κηρουλάριος ἠρώτησεν, ἐὰν ἀληθεύη ἡ φθάσασα εἰς τὴν ἀκοήν του φήμη ὅτι μνημονεύει τὸν Πάπαν εἰς τὰ δίπτυχα.
Παραπονούμενος ὁ Πέτρος ἀπήντησεν, «ὅτι πρὸ ἐξετάσεως καὶ τελείας καταλήψεως τὸ μὴ γεγονός ὡς γεγονός ἐξ ἀκοῆς ματαίως παρέστησας. Πῶς γὰρ καὶ έμελλον τέως αὐτὸν ἐγώ ἀναφέρειν τὸν Πάπαν, μὴ τῆς κατὰ σὲ ἁγίας Ἐκκλησίας ἀναφερούσης αὐτόν, τρόφιμος ὤν ταύτης καὶ ζηλωτής εἰ καὶ τὶς ἄλλος, ἔργῳ καὶ λόγῳ τὰ ταύτης πρεσβεῖα σεμνύων καὶ μεγαλύνων ἀεί»;
Δια τούτο παρακάτω παραγγέλλει εις τον Κηρουλάριον, "αλλά περί μεν τούτων ούτως έχων, πλείον ουδέν σε βούλομαι περί της του Πάπα αναφοράς προσεξεργάσασθαι".
Τὰ γραφόμενα ταῦτα τοῦ Πέτρου ἀπαντοῦν εἰς τοῦς ἐμφανίσαντας τὸν Πατριάρχην Ἀντιοχείας ὡς διαφωνοῦντα πρὸς τὸν Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως Κηρουλάριον περὶ τοῦ μνημοσύνου τοῦ Πάπα καὶ τῆς ὑπάρξεως τοῦ σχίσματος καὶ ἰσχυριζομένους ὅτι τὰ ἀναθέματα τοῦ 1054 εἶναι ναὶ μὲν ἡ ἀρχή τοῦ σχίσματος ἀλλά ἀφοροῦν μόνον εἰς τὰς Ἐκκλησίας Ῥώμης καὶ Κωνσταντινουπόλεως καὶ ὅτι τὰ ἄλλα Πατριαρχεία παρέμειναν ἡνωμένα μετὰ τοῦ Πάπα μὴ δίδοντα οὔτε εἰς τὸ Filioque σημασίαν.
Ἀλλά καὶ διὰ τὸ Filioque ὁ Πέτρος παραμένων πιστός εἰς τὰς ἀποφάσεις τῆς Η' Οἱκ. Συνόδου γράφει, «κακόν δέ, και κακών κάκιστον, ἡ ἐν τῷ ἀγίῳ Συμβόλῳ προσθήκη ... Τοῦς δὲ προστιθέντας τὶ ἤ ἀφαιροῦντας τὶ, ἀναθεματίζομεν".

Ἰωάννης
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος10 Απριλίου 2012 στις 10:12 μ.μ.
Πρὸς τὸν κ.Ι.Κ

Ἀγαπητὲ ἐν Χριστῷ ἀδελφὲ κ.ΙΚ. Ἀρχικῶς θὰ ἤθελα νὰ σᾶς εὐχηθῶ καλὸ ὑπόλοιπο τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Ἐβδομάδος καὶ καλὴ Ἀνάσταση νὰ ἔχεται
«Λυπούμεθα πολύ για τους χαρακτηρισμούς των σχολίων μας, ως αντορθόδοξων, αλλά τι να κάνουμε αν "έτσι νομίζετε"; Πάντως λίγη προσοχή δεν θα έβλαπτε στους αφορισμούς, οι οποίοι είναι προϊόν αγνωσίας ή προκατάληψης (μάλλον το δεύτερο)».

Κατὰ τὴν ταπεινή μου ἄποψη πολλὰ ἀπὸ τὰ σχολιά σας ξεφεύγουν γι’αὐτὸ καὶ τὰ χαρακτήρησα ὡς ἀντορθόδοξα. Ἀλλοὺ σᾶς ἔχω ἐπαινέσει, ὅπως στὰ περὶ ράσου καὶ ἀσωτίας ἀν θυμάστε. Δὲν θίγω τὸ προσωπὸ σας ἀλλὰ κάποια ἀπὸ τὰ λεγομενά σας. Ἐσᾶς δὲν σᾶς γνωρίζω. Οὔτε κὰν τὸ ὁνομά σας δὲν ξέρω. Τὰ γραφομενά μου λοιπὸν δὲν ἀποτελοῦν «προϊόν προκατάληψης». Καὶ βεβαίως, δὲν «ἀφόρισα» κανένα καὶ πουθενά. Παρ’ὅλα αὐτὰ, σᾶς ζητῶ συγνώμη ἐὰν σᾶς ἐστεναχώρησα. Δὲν ἦτο αὐτὸς ὁ σκοπός μου.

«Αν με το σχόλιο περί των αφορισμών καταλάβατε, ότι υπονοούμε, ότι οι Φραγκολατίνοι δεν είναι αιρετικοί λυπούμεθα. Εδώ θα παραθέσουμε, τα λόγια του Λατινόφρονα Πατριάρχη Ιωάννη ΙΑ΄ Βέκκου, στον Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγο, όταν τον ρώτησε αν οι Λατίνοι είναι αιρετικοί, όπως τα παρουσιάζει ο άγιος Νεκτάριος: "άλλοι έχουν το όνομα του αιρετικού, χωρίς να είναι και άλλοι είναι αιρετικοί, χωρίς να έχουν το όνομα του αιρετικού και τέτοιοι είναι οι Λατίνοι».

Αὐτὴ τὴν ἐντύπωση μου ἐδώσατε καὶ αὐτὴν κατέθεσα. Φαίνεται ὅμως ἀπὸ τὰ παραπάνω γραφόμενα σας: «άλλοι έχουν το όνομα του αιρετικού, χωρίς να είναι και άλλοι είναι αιρετικοί, χωρίς να έχουν το όνομα του αιρετικού και τέτοιοι είναι οι Λατίνοι», ὅτι θεωρεῖται τοῦς Λατίνους αἱρετικοῦς έὰν δὲν ἀντιλαμβάνομαι λανθασμένα.

Ὡς πρὸς τὰ ὑπόλοιπα γραφομενὰ σας, διαφωνῶ κάθετα, σχεδὸν σὲ ὅλα.
Aὐτὴ τὴν συγκεκριμένη στιγμή δὲν ἔχω τὸ χρόνο νὰ ἀναπτύξω τὰ θέματα αὐτὰ, ἵσως αὔριο. Τὴν ἀπάντηση ὅμως σὲ πολλὰ ἀπὸ αὐτὰ δίνουν οἱ παραπάνω, ἀνολοκλήρωτες, παραθέσεις μου ποὺ ἀντλοῦνται κυρίως ἀπὸ τὴν Δογματικὴ τοῦ π.Ῥωμανίδη.

Καὶ παλὶ ζητῶ συγνώμη, κ.Ι.Κ γιὰ ὅποια τυχόν παρεξήγηση καὶ εὔχομαι καλὴ Ἀνάσταση. Θὰ ἐπανέλθουμε…

Ἰωάννης
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος10 Απριλίου 2012 στις 11:59 μ.μ.
Αμήν! Όντως πολλοί Ιωάννηδες σχολιαστές, ας προστεθεί ένας ακόμα, ο Ιωάννης Μ. ο υπογράφων κάτω, (ο υπογράφων άνω Ιωάννης Μ. είναι άλλος) ευχόμενος στον ιδιοκτήτη του ιστολογίου, σε όλους τους σχολιαστές και τους επισκέπτες
Καλό Πάσχα και ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Ιωάννης Μ.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος11 Απριλίου 2012 στις 4:31 μ.μ.
Α' ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ κ.ΙΚ:
«α/ η Β΄ Οικουμενική απάλειψε την λανθασμένη έκφραση της Α΄: "ήτοι εκ της ουσίας του Πατρός", για την γέννηση του Υιού από τον Πατέρα (προσέψτε: στο σημείο αυτό δεν πρόσθεσε, αλλά αφαίρεσε, κάτι λανθασμένο, υπό την επίδραση των Καππαδοκών Πατέρων).»

Ὁ κ.ΙΚ ὑποστηρίζει ὅτι, ἡ Α΄ Οἰκουμενικῆ Συνόδος ἐν Νικαίᾳ τὸ 325, ἔκανε λᾶθος, στὸ πρῶτο Σύμβολο τῆς πίστεως, χρησιμοποιώντας λανθασμένη ἔκφραση γιὰ νὰ δηλώσει τὸν τρόπο ὑπάρξεως τοῦ Υἰοῦ ἐκ τοῦ Πατρός. Ἀναφέρει τὸ Σύμβολο: «Πιστεύομεν εἰς ἕνα κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν υἱὸν τοῦ θεοῦ, γεννηθέντα ἐκ τοῦ πατρὸς μονογενῆ, τοὐτέστιν ἐκ τῆς οὐσίας τοῦ πατρός…»
Αὑτὸ ὁ κ.ΙΚ τὸ θεωρεῖ λάθος, τὸ ὁποῖο ἦρθε νὰ τὸ διορθῶσει ἡ Β΄ Οἰκουμενική Σύνοδος τὸ 381 μὲ τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως ποὺ ὑπάρχει καὶ ἀπαγγέλουμε στοῦς ναοῦς μὲχρι σήμερα.
Προφανῶς ἀγνοεῖ ὁ ἐν Χριστῷ ἀδελφός ὅτι εἰς τὴν ἐποχὴν τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου ἐπικρατοῦσε ἀκόμη ἡ ταύτισις τῶν ὅρων οὐσία καὶ ὑπόσταση. Σὲ πολλὰ μάλιστα σημεῖα στὰ ἔργα τοῦ ὑπάρχει ἡ φράσις: «οὐσία, ἤτοι ὑπόστασις ἤ ὑπόστασις,ἤτοι οὐσία».
Γι’αὐτὸ τὸ λόγο πολλοὶ Ὀρθόδοξοι Ὁμοιουσιανοί οὔτε ἤθελαν νὰ ἀκούσουν διὰ τὸ ὁμοούσιον.
Τοῦς Πατέρας τῆς Α΄ Οἰκ.Συνόδου τοῦς ἐνδιέφερε νὰ ἀποδείξουν ὅτι ὁ Λόγος δὲν ἦτο κτίσμα, ὅπως ἐπρέσβευαν οἱ Ἀρειανοί, ἀλλὰ Θεός.
Οὐσία καὶ ὑπόστασις ὅπως εἴπαμε ἐταυτίζονταν τότε, ἤσαν τὸ ἴδιο! Εἶτε ἔλεγες οὐσία, εἶτε ἔλεγες ὑπόσταση.
Δὲν ὑπῆρχε ἐκείνη τὴν ἐποχή ἀνάγκη διαχωρισμοῦ καὶ διάκρισις τῆς οὐσίας ἐκ τῆς ὑποστάσεως, διότι ἦτο ἄλλες οἱ ἀνάγκες τῆς Ἐκκλησίας, ἔνεκα τοῦ Ἀρειανισμοῦ.
Ὅταν ὅμως ἤρθαν στὸ προσκήνιο οἱ Εὐνομιανοί καὶ ἄλλοι αἱρετικοὶ ὅπως ὁ Σαβέλλιος κ.ο.κ., τότε ἐμφανίσθηκε ἡ ἀνάγκη, διὰ νὰ ἀντιμετωπισθοῦν οἱ νέες αἱρέσεις, νὰ γίνει ἡ ἐν λόγῳ διάκρισις. Καὶ ἔγινε σύμφωνα μὲ τὴν διδασκαλία τῶν Καππαδοκῶν Πατέρων. Ὁ ὄρος ὑπόσταση ἐσήμαινε πλέον τὸ πρόσωπο: «…ἐν τρισὶ τελειοτάταις ὑποστάσεσιν, ἤγουν τρισὶ τελείοις προσώποις…» (Συνοδικὴ ἐπιστολὴ τοῦ 382).
Μὲ τὴν διάκριση πλέον αὐτὴ ἀποφεύγεται ὁ κίνδυνος τῆς λέξεως «ὁμοουσίος» τοῦ Παύλου τοῦ Σαμοσατέως, ποὺ σημαίνει «ταυτούσιος» καὶ ἄρα «ὁμοιοϋπόστατος». Τὸ ὁμοούσιος πλέον σημαίνει ὅτι ἔχουν τὰ τρία Θεῖα Πρόσωπα τὴν ἴδια φύση καὶ τρεῖς διακεκριμένες θεῖες ὑποστάσεις-πρόσωπα.
Ποὺ εἶναι τὸ λᾶθος λοιπὸν; Ἄλλες ἦτο οἱ προϋποθέσεις καὶ ἡ σημασία τῶν ὄρων στὴν Α΄ Οἰκ. Σύνοδο καὶ ἄλλες στὴν Β΄.
Ἀν ποῦμε ὅτι ἡ Σύνοδος ἔκανε λᾶθος σὲ ἕνα τόσο σοβαρὸ δογματικό ζήτημα τότε δὲν εἶναι Ὀρθόδοξη ἡ Σύνοδος ἀλλὰ αἱρετική καὶ οἱ πατέρες ὅπως ὁ Μέγας Ἀθανάσιος εἶναι αἱρετικοὶ.
Εἶναι ἔτσι ἤ δὲν εἶναι; Αὐτὸ τὸ συμπέρασμα δὲν βγαῖνει. Πρὸς Θεοῦ δὲν λέω ὅτι ὁ ἀδελφός κ.ΙΚ θέλει νὰ βγάλει αἱρετικὴ τὴν Α΄ Οἰκουμενική ἀλλὰ τὰ γραφομενά του ὁδηγοῦν σὲ αὐτὸ τὸ συμπέρασμα.
Ἐπομένως ἡ Β΄ Σύνοδος δὲν διόρθωσε κάποιο λᾶθος τῆς Α΄ ἀλλὰ ἐθεολόγησε μὲ τοῦς ὄρους ποὺ ἡ ἀνάγκη ἔνεκα τῶν αἱρέσεων ἐπέβαλε.
Ἰωάννης
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος11 Απριλίου 2012 στις 4:36 μ.μ.
B΄ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ κ.ΙΚ:
«β/ Η Γ΄ Οικουμενική αναθεμάτισε τη διδασκαλία του Μοψουεστίας Θεόδωρου, δάσκαλου του Νεστόριου, Η Δ΄ Οικουμενική αποκατέστησε τον Θεόδωρο στους κόλπους της Εκκλησίας και η Ε΄ Οικουμενική τον ξανααναθεμάτισε.»

Τὰ λεγομενά σᾶς εἶναι μᾶλλον ἀνακριβἠ.
Ἡ τρίτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος δὲν ἀναθεμάτισε τὸν Μοψουεστίας τὸν ἴδιο ἀλλὰ τὸν Νεστόριο καὶ τὴν διδασκαλία του ποὺ εἶχε τὶς ρίζες τῆς στὸν Θεόδωρο Μοψουεστίας.
Ἀναφέρει ὁ Σεβασμιώτατος Ναυπάκτου Ἱερόθεος: «Ὅταν ἄρχισε ἡ Νεστοριανικὴ ἔριδα, κατηγορήθηκε ὡς πατέρας τῆς νέας αἱρέσεως, χωρίς ὅμως νὰ κατηγορηθῆ στὴν Γ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο τῆς Ἐφέσου (431) ποὺ κατεδίκασε τὸν νεστοριανισμό, οὔτε νὰ κατηγορηθῆ στὴν Δ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο τῆς Χαλκηδόνας (451) ποὺ κατεδίκασε τὸν μονοφυσυτισμό. Ἀμέσως, ὅμως μετὰ τὴν Σύνοδο τῆς Χαλκηδόνας οἱ μονοφυσίτες κατηγόρησαν τὸν Θεόδωρο Μοψουεστίας, καὶ ἀκολούθησαν καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι, προκειμένου νὰ διασώσουν τὸ κύρος τῆς Δ΄ Οἰκουμενικής Συνόδου. Ἔτσι στὴν Ε΄ Οἰκουμενική Σύνοδο (553) ὁ Θεόδωρος Μοψουεστίας καταδικάστηκε ὡς αἱρετικός μαζὶ μὲ τὸν Ἴβα Ἐδέσσης καὶ τὸν Θεοδώρητο Κύρου. Ἡ Οἰκουμενική αὐτὴ Σύνοδος ἐξήγαγε ἀπὸ τὰ γραπτά του 71 σημεῖα τὰ ὁποῖα καὶ κατεδίκασε.»
Οὔτε λάθος λοιπὸν, οὔτε «διορθώσεις», οὔτε τίποτε...

γ/ Η Δ΄ Οικουμενική εξέδωσε Όρον ("έδοξε τω αγίω Πνεύματι και ημίν" ανεφώνησαν οι Πατέρες), αλλά υπό την απειλή του Μαρκιανού, για μεταφορά της Συνόδου στη Ρώμη, τροποποίησαν τον Όρο και εξέδωσαν άλλον, αρεστόν στον Λέοντα, με προσθαφαιρέσεις.

Καὶ ἔτσι νὰ εἶναι! Τὸ λᾶθος δὲν κατάλαβα ποῦ εἶναι; Εἶπαν κάτι λᾶθος; Κάτι αἱρετικό; Δὲ τὸ νομίζω!

Ἰωάννης
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος11 Απριλίου 2012 στις 4:41 μ.μ.
Γ΄ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ κ.ΙΚ:

«δ/ Η τοπική Σύνοδος της Καρθαγένης του 418, στη προσπάθειά της να αντιμετωπίσει την αίρεση του Πελαγιανισμού υπέπεσε, υπό την επίδραση των απόψεων του Ιππώνος Αυγουστίνου, στο λάθος να θεωρήσει στον ΡΚΑ΄ κανόνα της, ότι ο άνθρωπος κληρονομεί το προπατορικό αμάρτημα και με το βάπτισμα καθαρίζεται από αυτό. Αυτή η θεώρηση διορθώθηκε από τους Πατέρες: Ιω. Χρυσόστομο, Γρηγόριο Θεολόγο, Γρηγόριο Νύσσης, Κύριλλο Αλεξανδρείας, Αναστάσιο Σιναϊτη, Γρηγόριο Παλαμά κ.ά, οι οποίοι διατυπώνουν διαφορετική θέση από εκείνη της Συνόδου της Καρθαγένης, ότι στον άνθρωπο δεν κληρονομείται η ενοχή του προπατορικού αμαρτήματος, αλλά το αποτέλεσμα της ανυπακοής, που είναι η αμαρτία και ο θάνατος. Η άποψη της Συνόδου αυτής παρέμεινε ως κύρια θέση στη Δυτική Εκκλησία.»

Κανὼν ρι’ (110): «Ὅτι τὰ μικρὰ εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν βαπτίζονται. Ὁμοίως ἤρεσεν, ἵνα ὁστισδήποτε τὰ μικρὰ καὶ νεογέννητα ἐκ τῶν γαστέρων τῶν μητέρων βαπτιζόμενα ἀρνεῖται ἤ λέγει εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν αὐτὰ βαπτίζεσθαι, μηδὲν δὲ ἐκ τῆς τοῦ ᾽Αδὰμ ἕλκειν προγονικῆς ἁμαρτίας τὸ ὀφεῖλον καθαρθῆναι τῷ λουτρῷ τῆς παλιγγενεσίας, ὅθεν γίνεται ἀκόλουθον, ὅτι ἐν τούτοις ὁ τύπος τοῦ εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν βαπτίσματος οὐκ ἀληθής, ἀλλὰ πλαστὸς νοεῖται, ἀνάθεμα εἴη. Ἐπειδὴ οὐκ ἄλλως δεῖ νοῆσαι τὸ εἰρημένον τῷ ἀποστόλῳ· Δι' ἑνὸς ἀνθρώπου ἡ ἁμαρτία εἰσῆλθεν εἰς τὸν κόσμον καὶ διὰ τῆς ἁμαρτίας ὁ θάνατος, καὶ οὕτως εἰς πάντας ἀνθρώπους διῆλθεν, ἐν ᾧ πάντες ἥμαρτον, εἰ μὴ ὃν τρόπον ἡ καθολικὴ ᾽Ἐκκλησία, ἡ πανταχοῦ διακεχυμένη καὶ ἡπλωμένη, ἀεὶ ἐνόησε. Διὰ γὰρ τὸν κανόνα τοῦτον τῆς πίστεως καὶ οἱ μικροὶ ἔτι μήν, οἱ μηδὲν ἁμαρτημάτων εἰς ἑαυτοὺς ἔτι μὴν πλημμελεῖν δυνάμενοι, εἰς ἄφεσιν ἀμαρτιῶν ἀληθινῶς βαπτίζονται, ἵνα καθαρθῇ ἐν αὐτοῖς διὰ τῆς παλιγγενεσίας, ὅπερ εἵλκυσαν ἐκ τῆς ἀρχαιογονίας».

Ἐδῶ πραγματικὰ δὲν ξέρω τὶ νὰ πῶ; Διότι δὲν βλέπω ὁ κανών οὖτος νὰ ὀμιλεῖ περὶ ἐνοχῆς οὔτε περὶ κληρονομίας τοῦ προπατορικοῦ ἀμαρτήματος, μὲ τὴν Δυτική ἔννοια! Ἀλλιῶς θὰ μποροῦμε νὰ λέμε ὅτι καὶ ὁ Ἀπόστολος Παύλος εἰσαγάγει τὴν θεωρία αὐτὴ μὲ τὸ «Δι' ἑνὸς ἀνθρώπου ἡ ἁμαρτία εἰσῆλθεν εἰς τὸν κόσμον καὶ διὰ τῆς ἁμαρτίας ὁ θάνατος,…» Οἱ Πατέρες ἐννοοῦν ὅτι κληρονομοῦμε τὶς συνέπειες τοῦ προπατορικοῦ ἀμαρτήματος καὶ ὄχι τὶς ἐνοχές ἤ τὸ ἀμάρτημα αὐτὸ καθὲ αὐτὸ.
Ἐπίσης οἱ μισοί ἀπὸ τοῦς Πατέρες ποὺ ἀναφέρατε ὅπως πολὺ σωστὰ ἀνέφερε ὁ ἀδελφός Ἰωάννης δὲν ζοῦσαν γιὰ νὰ διορθῶσουν κάτι. Ὄχι ὅτι ἐὰν ζοῦσαν θὰ ἐδιόρθωναν κάτι...

Ἰωάννης
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος11 Απριλίου 2012 στις 8:11 μ.μ.
Γενόμενα στην Δ΄ Οικουμενική (Α):

Επιτροπή υπό τον Ανατόλιο (ο οποίος υπήρξε αρχιδιάκονος του Διόσκορου) συνέταξε Όρο, στον οποίον αντέδρασαν οι παπικοί και οι αντιοχειανοί (ουσιαστικά δε ολίγοι πατέρες), διότι: α/ περιείχε τη φράση: "εκ δυο φύσεων", που θεωρήθηκε μονοφυσιτίζουσα, β/ δεν περιείχε την παραμικρή φράση από τον Τόμο, γ/ είχε έντονα κυρίλλειο χαρακτήρα. Ο Όρος αυτός, που τελικά ονομάστηκε αρχικός Όρος επιδοκιμάσθηκε έντονα από τους υπόλοιπους πατέρες, οι οποίοι θεωρούσαν τους αντιδρώντες νεστοριανούς και απαίτησαν την άμεση υπογραφή, χωρίς καμία τροποποίηση, διότι "το άγιον Πνεύμα τον όρον υπηγόρευσεν. Ο όρος ορθόδοξος εστίν" και ζήτησαν να υπογραφεί αμέσως και μάλιστα "επί των ευαγγελίων", όποιος δε δεν υπέγραφε θεωρείται αιρετικός νεστοριανός.
Οι διαφωνούντες έμειναν ανυποχώρητοι, το ίδιο και οι πλειονότητα των πατέρων που συμφωνούσαν με τον Όρο. Οι δυτικοί απείλησαν, ότι θα συγκαλούσαν σύνοδο στη Ρώμη για να επεξεργαστεί τον Όρο, καθότι η φράση "εκ δυο φύσεων" συνδεόταν με τον Διόσκορο, ενώ η φράση "δυο φύσεις", που πρότειναν αυτοί συνδεόταν με το πρόσωπο του Φλαβιανού. Παρουσιάσθηκε έτσι το δίλημμα Διόσκορος ή Φλαβιανός. Βέβαια αυτό ήταν ψευτοδίλημμα, καθότι ο Διόσκορος δεν καταδικάστηκε για δογματικούς λόγους, αλλά για κανονικούς λόγους: επειδή διέκοψε αυθαίρετα την εκκλησιαστική κοινωνία με τον πάπα Λέοντα και επειδή προσκλήθηκε τρεις φορές να παραστεί στη Σύνοδο και δεν προσήλθε, γι’ αυτό καθαιρέθηκε: "Ανατόλιος ο ευλαβέστατος αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως είπεν: Δια πίστιν ου καθηρέθη Διόσκορος, αλλ’ επειδή ακοινωνησίαν εποίησεν τω κυρίω Λέοντι τω αρχιεπισκόπω και τρίτον εκλήθη και ουκ ήλθεν, δια τούτο καθηρέθη" (ACO II,1,2,124[320]). Οι αντιπρόσωποι του αυτοκράτορα ανέλαβαν μεσολαβητικό ρόλο για να αποτρέψουν το σχίσμα και πήραν σαφώς το μέρος των αντιδρώντων.
Η συντριπτική πλειοψηφία των πατέρων έμειναν ανένδοτοι κράζοντες: "άλλος όρος ου γίνεται, ουδέν λείπει τω όρω", καθότι διεπίστωναν την ορθοδοξότητα του όρου, που είχε σαφώς κυρίλλειο χαρακτήρα (με φράσεις από τις επιστολές Κυρίλλου προς Νεστόριο) και γι’ αυτό αντιδρούσαν στην τροποποίηση του Όρου βάσει του Τόμου, πράγμα που προσδοκούσαν οι δυτικοί για τους ευνόητους λόγους (παπικό πρωτείο): "οι ευλαβέσταοι επίσκοποι εβόησαν: την επιστολήν ο όρος εβεβαίωσεν, ο αρχιεπίσκοπος Λέων ως πιστεύομεν, ούτως πιστεύει, ο όρος υπογραφέσθω, ο όρος πάντα έχει, ο όρος την πίστιν έχει".
Προ της κρίσεως αυτής οι αυτοκρατορικοί αντιπρόσωποι απευθήνθηκαν στον αυτοκράτορα Μαρκιανό για να επέμβει. Ο αυτοκράτορας απάντησε, ότι η Σύνοδος όφειλε να επεξεργαστεί τον Όρο, ώστε να διατυπωθεί εκ νέου "ορθώς και ανεπιλήπτως" ο Όρος (δηλ. να διορθωθεί ο αρχικός Όρος και σ’ αυτό συντάχθηκε με τους διαφωνούντες δυτικούς). Διαφορετικά προειδοποιούσε ο αυτοκράτορας απειλητικά τους πατέρες, ότι αν δεν ήθελαν να διατυπώσουν την αληθινή και ορθόδοξη πίστη "αναμφιβόλως", τότε θα μετέφερε τη σύνοδο στο δυτικό τμήμα της αυτοκρατορίας (δηλ. στη Ρώμη). Παρόλη την απειλή οι πατέρες δεν υποχωρούσαν: "πολλά τα έτη του βασιλέως, ή όρος κρατείτω ή απερχόμεθα, πολλά τα έτη των βασιλέων", πρότειναν δε να αποχωρήσουν οι λίγοι πατέρες που επέμεναν στη διόρθωση του Όρου και να υπογράψει τον Όρο η πλειονότητα των πατέρων που δεν θα αποχωρούσαν. Οι επίσκοποι του Ιλλυρικού χαρακτήρισαν τους αντιδρώντες νεστοριανούς και τους προέτρεψαν να φύγουν για τη Ρώμη και να πραγματοποιήσουν εκεί τη σύνοδό τους, όπως ήθελε και ο αυτοκράτορας: "οι ευλαβέστατοι επίσκοποι του Ιλλυρικού είπον..... οι αντιλέγοντες Νεστοριανοί εισίν, οι αντιλέγοντες εις Ρώμην απέλθωσιν".

ΙΚ
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος11 Απριλίου 2012 στις 8:15 μ.μ.
Γενόμενα στη Δ΄ Οικουμενική (Β΄):

Μπροστά στην έκρυθμη αυτή κατάσταση οι αυτοκρατορικοί αντιπρόσωποι επινόησαν ένα νέο τέχνασμα, ώστε να φέρουν τους πατέρες σ’ ένα νέο δίλημμα, μιας και το προηγούμενο "Διόσκορος ή Φλαβιανός" είχε αποδειχτεί ψευτοδίλημμα. Το νέο δίλημμα ήταν: "Διόσκορος ή Λέων", όπου απέδιδαν τη φράση "εκ δυο φύσεων" στο Διόσκορο και τη φράση "δυο φύσεις" όχι στον Φλαβιανό, αλλά στον Λέοντα. Τώρα ήταν δύσκολο στους πατέρες να μη συνταχθούν με τον Λέοντα, δεν είχαν άλλη επιλογή, οπότε συντάχθηκαν με το Λέοντα και επομένως η φράση του αρχικού Όρου: "εκ δύο φύσεων" που υπήρχε στον Διόσκορο έπρεπε να τροποποιηθεί με τη φράση: "δυο φύσεις" που υπήρχε στον Τόμο. Τότε συστάθηκε νέα επιτροπή από τους αυτοκρατορικούς αντιπροσώπους και 23 επισκόπους για να τροποποιήσει τον αρχικό Όρο. Τελικά ο νέος τροποποιημένος Όρος (ο τελικός Όρος), παρ’ όλον ότι δεν περιείχε αυτούσια τη φράση "δυο φύσεις", που ζητούσαν οι αυτοκρατορικοί, αλλά τη φράση: "εν δυο φύσεσιν" συμφωνήθηκε, διαβάστηκε, εγκρίθηκε και υπογράφτηκε από τον αυτοκράτορα Μαρκιανό και όλους τους πατέρες: "Μετά την ανάγνωση του όρου πάντες οι ευλαβέστατοι επίσκοποι εβόησαν. "Αύτη η πίστις των πατέρων, οι μητροπολίται άρτι υπογράψωσιν, παρόντων των αρχόντων άρτι υπογράψωσιν, τα καλώς ορισθέντα υπέρθεσιν μη δέξηται, αύτη η πίστις των αποστόλων, ταύτη πάντες στοιχούμεν, πάντες ούτως φρονούμεν".
Η φράση "εν δυο φύσεσιν" θεωρήθηκε ότι εκφράζει σαφώς τη δυαδικότητα των φύσεων και προϋποθέτει εννοιολογικά την ενότητα του προσώπου. Όσο για τα τέσσερα επιρρήματα ("ασυγχύτως ατρέπτως αδιαιρέτως αχωρίστως"), που παρεμβάλονται στη φράση "εν δυο φύσεσιν γνωριζόμενον", έχουν προφανώς σκοπό να αποκλείσουν τα δυο πρώτα τον Μονοφυσιτισμό και τα δυο τελευταία τον Νεστοριανισμό. Με αυτές τις νέες παρεμβάσεις ο Όρος αποκτά σαφώς κυρίλλειο χαρακτήρα. Εκτός αυτών στον τελικό Όρο προστέθηκε ο χαρακτηρισμός "θεοτόκος" για την παρθένο Μαρία, που δεν υπήρχε στον αρχικό Όρο.
Η φράση "και εις εν πρόσωπον και μιαν υπόστασιν συντρεχούσης", που δεν υπήρχε στον αρχικό Όρο προστέθηκε για να προσδιορίσει την έννοια του όρου "πρόσωπον" και να την ταυτίσει απόλυτα με την έννοια "υπόστασις". Ο όρος "υπόστασις" έχει την ειδική τριαδολογική σημασία που προσέλαβε από τους Καππαδόκες πατέρες και σημαίνει ένα από τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδας και στην προκειμένη περίπτωση το πρόσωπο του Θεού Λόγου. Γι’ αυτό και χρησιμοποιήθηκε παράλληλα προς τον επίσης τριαδολογικό δυτικό όρο "πρόσωπον" (persona), που έχει παρθεί από τον Τόμο. Βέβαια ο όρος "υπόστασις" στον Κύριλλο δεν έχει αποκλειστικά την τριαδολογική σημασία που είχε προσλάβει από τους Καππαδόκες.

ΙΚ
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος11 Απριλίου 2012 στις 8:23 μ.μ.
Γενόμενα στη Δ΄ Οικουμενική (Γ΄):

Ο Κύριλλος στη Χριστολογία του ταυτίζει τον όρο "υπόστασις" με τον όρο "φύσις" και τον χρησιμοποιεί με την παραδοσιακή αλεξανδρινή σημασία του, άλλοτε δηλ. σαν συνώνυμο του όρου "ουσία" και άλλοτε σαν συνώνυμο του όρου "πρόσωπον". Η διττή αυτή σημασία του όρου "υπόστασις" στην αλεξανδρινή θεολογική παράδοση εδραιώθηκε στη σύνοδο της Αλεξάνδρειας του 362, όταν έγινε η ένωση των ομοιουσιανών με τους ορθοδόξους. Τότε παράλληλα με την έκφραση "μια υπόστασις", που χρησιμοποιούσαν οι οπαδοί της Νίκαιας, για να δηλώσουν τη μια "ουσία" μεταξύ Πατρός και Υιού αναγνωρίσθηκε ως ορθόδοξη και η έκφραση "τρεις υποστάσεις", που χρησιμοποιούσαν οι Ομοιουσιανοί, για να δηλώσουν τα τρία θεία "πρόσωπα". Έτσι στη σύνοδο αυτή ο όρος "υπόστασις" εκτός από τη νικαιϊκή σημασία του, σύμφωνα με την οποία είχε την έννοια του όρου "ουσία" απέκτησε και την έννοια του όρου "πρόσωπο". Γι’ αυτό ακριβώς άλλοτε κάνει λόγο για δυο φύσεις ή υποστάσεις μετά την ένωση και άλλοτε για μια φύση ή υπόσταση ή για ένα πρόσωπο του σαρκωμένου Λόγου: "Ότι και ασύγχυτοι μεμενήκασιν αι φύσεις, ήγουν υποστάσεις εντεύθεν εισόμεθα" (PG 75, 1381Α). "και κατ’ αυτό δη τουτί και μόνον νοηθείη αν η των φύσεων η γουν υποστάσεων διαφορά" (PG 77, 193Β). "... η του λόγου φύσις, ή γουν η υπόστασις, ό εστίν αυτός ο λόγος" (PG 76, 401Α). "Ενί τοιγαρούν προσώπω τας εν τοις ευαγγελίοις πάσας αναθετέον φωνάς, υποστάσει μια τη του λόγου σεσαρκωμένη" (PG 77, 116C). "Όταν μεν γαρ εφ’ ενός προσώπου και φύσεως ή γουν υποστάσεως μιάς βασανίζων ο λόγος τα εξ ων εστίν ήτοι σύγκειται φυσικώς....." (PG 76, 352CD). "..... διηρημένων των φύσεων ή γουν υποστάσεων, ουχ εις είεν αν, αλλά δύο" (PG 76, 1397D).
Στον θεολογικό χώρο της Ανατολής κυριαρχούσε η παράδοση της μεταφοράς του καππαδοκικού όρου "υπόστασις" από την Τριαδολογία στη Χριστολογία, προκειμένου να δηλωθεί το ένα πρόσωπο των δύο φύσεων του σαρκωμένου Λόγου. Η ταύτιση δε του προσώπου με την υπόσταση στον τελικό Όρο θα πρέπει να αναζητηθεί στη Γ΄ επιστολή του Κυρίλλου προς Νεστόριο (η οποία δεν διαβάστηκε στη Σύνοδο) και στην οποία τονίζεται το ένα πρόσωπο και η μία υπόσταση του σαρκωθέντα Λόγου, όπου απαγορεύεται ρητά η διαίρεσή του σε δυο πρόσωπα ή υποστάσεις: "Τας δε γε εν τοις ευαγγελίοις του σωτήρος ημών φωνάς ούτε υποστάσεσι δυσίν ούτε μην προσώποις καταμερίζομεν" (PG 77, 116Α).
Έτσι εμφαίνεται ότι η Εκκλησία επευλόγησε τελικά και την αλεξανδρινή και την αντιοχειανή εκδοχή της υπόστασης, αφ‘ ενός ως φύσης, αφ’ ετέρου ως προσώπου, που θεολογικά ο ένας αντικρούει τον άλλο και τούτο για να μην δημιουργηθούν διαιρέσεις και διασπάσεις στο σώμα της.

Συμπληρωματικά αναφέρεται, ότι ο Διόσκορος καταψηφίστηκε όχι από περισσότερους από 185 πατέρες σε σύνολο 636 (Πισιδίας Μεθόδιου, το πρόσωπο του Ιησού Χριστού στις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων, σελ. 132).

ΙΚ
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος11 Απριλίου 2012 στις 8:36 μ.μ.
Θέσεις κατά της κληρονόμισης του προπατορικού αμαρτήματος (Α):

- "Το δε απειρόκακον νήπιον, μηδεμιάς νόσου των της ψυχής ομμάτων προς την του φωτός μετουσίαν επιπροσθούσης, εν τω κατά φύσιν γίνεται, μη δεόμενον της εκ του καθαρθήναι υγιείας, ότι μηδέ την αρχήν την νόσον τη ψυχή παρεδέξατο" (Αγ. Γρηγορίου Νύσσης: "Περί των νηπίων των προ ώρας αφαρπαζομένων" μέρος 8). Δηλ. Το απειρόκακο όμως νήπιο καταλήγει στη φυσική ζωή, εφόσον καμιά ασθένεια δεν παρεμβάλλεται στα μάτια της ψυχής για την κοινωνία του φωτός, και δεν έχει ανάγκη την υγεία, που προέρχεται από τον εξαγνισμό, επειδή ούτε στην αρχή δεν δέχτηκε στην ψυχή την ασθένεια.

- "Πως αμαρτωλοί δι’ αυτόν κατεστάθησαν οι πολλοί; Τι προς ημάς τα εκείνου πταίσματα; πως δε όλως οι μήπω γεγενημένοι καταδεδικάσμεθα συν αυτώ, καίτοι Θεού λέγοντος. ουκ αποθανούνται πατέρες υπέρ τέκνων, ούτε τέκνα υπέρ Πατέρων, ψυχή η αμαρτάνουσα αυτή αποθανείται; Ουκούν ψυχή μεν η αμαρτάνουσα αυτή αποθανείται. Αμαρτωλοί δε γεγόναμεν δια της παρακοής του Αδάμ δια τοιόνδε τρόπον. πεποίητο μεν γαρ επί αφθαρσία και ζωή, ην δε αυτώ και ο βίος αγιοπρεπής εν τω παραδείσω της τρυφής, όλος ην και δια παντός εν θεοπτίαις ο νους, εν ευδεία δε και γαλήνη το σώμα, κατηρεμούσης απάσης αισχράς ηδονής. ου γαρ ην εκτόπων κινημάτων θόρυβος εν αυτώ. Επειδή δε πέπτωκεν υφ’ αμαρτίαν και κατώλισθεν εις φθοράν, εντεύθεν εισέδραμον την της σαρκός φύσιν ηδοναί τε και ακαθαρσίαι, ανέφυ δε και ο εν τοις μέλεσιν ημών αγριαίνων νόμος. Νενόσηκεν ουν η φύσις την αμαρτίαν δια της παρακοής του ενός, τουτέστιν Αδάμ. ....." (Αγ. Κυρίλλου Αλεξανδρείας: Ερμηνεία εις την προς Ρωμαίους Επιστολήν, Migne, P.G., 74, 788-789).

- "... μήτε δοξασθήσεται, μήτε κολασθήσεται παρά του δικαίου κριτού, ως ασφραγίστους μεν, απονήρους δε, αλλά παθόντας μάλλον την ζημίαν ή δράσαντας. ου γαρ όστις ου κολάσεως άξιος, ήδη και τιμής" (Αγ. Γρηγορίου Θεολόγου: Λόγος μ΄. Εις το άγιον Βάπτισμα, P.G. 36, 389).

- "Σας θυμίζω αυτό που λέει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ότι, όταν έπλασε ο Θεός τον άνθρωπο και τον έβαλε στον παράδεισο, και ο άνθρωπος είχε τα πάντα, προκειμένου να κάνει τον δρόμο αυτό που χρειαζόταν, για να ανδρωθεί, του έδωσε μία εντολή. Ήταν τέλειος ο άνθρωπος, όπως ένα νήπιο. Ένα νήπιο όλα τα έχει, αλλά είναι νήπιο. πρέπει να ζήσει, για να ανδρωθεί......" (Συμεών Κραγιόπουλου, πρεσβύτερου: "Αδάμ, που εί;", σελ. 125).

- Ο ιερός Χρυσόστομος παρατηρεί ότι βαπτίζουμε και τα νήπια "καίτοι αμαρτήματα ουκ έχοντα", ώστε να προστεθή "αγιασμός, δικαιοσύνη, υιοθεσία, κληρονομία, αδελφότης του Χριστού τα μέλη είναι, το κατοικητήριον γενέσθαι του πνεύματος" (Θεοδώρου Ζήση, πρεσβυτέρου, καθ. Α.Π.Θ. : "Άνθρωπος και κόσμος εν τη οικονομία του Θεού κατά τον ι. Χρυσόστομον", σελ. 119).

- "... γεγόναμεν της εν Αδάμ κατάρας κληρονόμοι. Ου γαρ πάντως ως συν εκείνω παρακούσαντες της θείας εκείνης εντολής τετιμωρήμεθα, αλλ’ ότι θνητός γεγονώς, εις το εξ αυτού σπέρμα παρέπεμψε την αμαρτίαν. θνητοί γαρ γεγόναμεν εκ θνητού..." (Άγ. Αναστάσιος Σιναϊτης).

- "Διό ουχ ως φθονών αυτώ ο Θεός, ως οίονταί τινες, εκέλευσεν μη εσθίειν από της γνώσεως. Έτι μην και εβούλετο δοκιμάσαι αυτόν, ει υπήκοος γίνεται τη εντολή αυτού" (Θεόφιλος Αντιοχείας: Προς Αυτόλυκον Β΄, 24). Ο άνθρωπος, έτι νήπιος ων κατά τον Θεόφιλον είχεν ανάγκην ικανής πνευματικής ασκήσεως και δοκιμασίας, ίνα φθάση εις την δυνατότητα να φάγη ακινδύνως εκ του ξύλου της γνώσεως (Ι. Ρωμανίδη, πρεσβ. καθ. ΑΠΘ: Το προπατορικόν αμάρτημα, σελ. 122).

ΙΚ
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος11 Απριλίου 2012 στις 8:52 μ.μ.
Θέσεις κατά της κληρονόμισης του προπατορικού αμαρτήματος (Β):

- "ευτυχώς τα περί του ανευθύνου του ανθρώπου επί τη αρχεγόνω αμαρτία παρά τοις Πατράσι αμέσως ή εμμέσως φερόμενα είναι ούτω σαφή και αναμφισβήτητα, ώστε ευχερώς δύναταί τις να συνεικάση το περί τούτου φρόνημα των Πατέρων καταρτίζων αυτό ένθεν μεν προφανώς και αναμφισβητήτως εξ όσων περί νηπιοβαπτισμού και τύχης νηπίων αβαπτίστων απεφήναντο, ένθεν δε και εξ ετέρων μαρτυριών αυτών" (Χ. Ανδρούτσου, ως ανωτέρω, σελ. 37).

- "δεν υφίσταται δια τους Έλληνας Πατέρας το υπό δικανικήν μορφήν τεθέν πρόβλημα περί της κληρονομικότητος της ενοχής του Αδάμ και περί της επακολουθησάσης τιμωρίας της ανθρωπότητος λόγω προσβολής της θείας δικαιοσύνης ή φύσεως" (Ι. Ρωμανίδη: πρεσβ. καθ. ΑΠΘ: "Το προπατορικόν αμάρτημα" 1992, σελ. 19).

- "Άπαξ γίνει δεκτόν ότι η φθορά και ο θάνατος αποτελούν εκ Θεού τιμωρίαν όλων των ανθρώπων (όπως δια τον Αυγουστίνον η εις χείρας του διαβόλου και εις θάνατον καταδίκη του ανθρώπου είναι, ένεκα της εν τω Αδάμ συνενοχής όλων των ανθρώπων, θέλημα Θεού), δημιουργείται αδιέξοδον όσον αφορά την μετάδοσιν αυτών εις τους απογόνους του Αδάμ. Δια να διαφυλαχθή υπό τας προϋποθέσεις αυτάς η αγαθότης του Θεού, πρέπει κατά κάποιον τρόπον να είναι ένοχος της πτώσεως όλη η ανθρωπότης. Αλλά δια τους συγγραφείς (Έλληνες Πατέρες) δεν υφίσταται τοιούτον θέμα, απλούστατα διότι, κατ’ αυτούς ο θάνατος δεν είναι εκ Θεού. επετράπη ο θάνατος υπό του Θεού ουχί ένεκα τιμωρού τινός διαθέσεως της θείας δικαιοσύνης, αλλά τουναντίον ένεκα της θείας προς τον άνθρωπον ευσπλαγχνίας" (Ι. Ρωμανίδη, ως ανωτέρω, σελ. 154-155).

- "Κατά την δυτική αντίληψη η κληρονόμηση του θανάτου είναι κληρονόμηση της ενοχής, ωσάν ο κάθε άνθρωπος να αμάρτησε στο πρόσωπο του Αδάμ και, επομένως, ο καθένας είναι αίτιος του δικού του θανάτου. Όμως στην διδασκαλία των αγίων Πατέρων φαίνεται ότι δεν πρόκειται για κληρονόμηση ενοχής, αλλά για κληρονόμηση των συνεπειών της αμαρτίας του Αδάμ, που είναι η φθορά και η θνητότητα" (Ιεροθέου, Μητροπολίτη Ναυπάκτου: "Η ζωή μετά τον θάνατο" σελ. 48-49).

- "Ο Αυγουστίνος, που επηρέασε πολύ την σχολαστική θεολογία της Δύσεως και στο θέμα της κληρονομήσεως του θανάτου, υποστήριζε ότι κληρονομήσαμε την ίδια την αμαρτία του Αδάμ, ενώ στην πατερική παράδοση φαίνεται ότι κληρονομούμε τις συνέπειες της αμαρτίας, που είναι η φθορά και η θνητότητα, οι οποίες μεταδίδονται μέσα από την σωματική γέννηση" (Ιεροθέου, όπως ανωτέρω, σελ. 49).

- "Η ορθόδοξη θεολογία δεν διδάσκει αυτό που λέγει η δυτική θεολογία, ότι ο άνθρωπος κληρονομεί την ενοχή του προπατορικού αμαρτήματος. Γιατί πιστεύουμε ότι ο άνθρωπος με την γέννησή του έχει καθαρό νου, ο νους του βρίσκεται στον φωτισμό, που συνιστά το κατά φύσιν" (Ιεροθέου, ως ανωτέρω, σελ. 108).

ΙΚ
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος11 Απριλίου 2012 στις 8:58 μ.μ.
Θέσεις κατά της κληρονόμισης του προπατορικού αμαρτήματος (Γ):

- "Αφού τα νήπια έχουν καθαρό νου, ο οποίος βρίσκεται στον φωτισμό, και το νήπιο κάνει νοερά προσευχή, τότε γιατί τα βαπτίζουμε; Η απάντηση, όπως φαίνεται σε όλη την πατερική παράδοση, είναι ότι δια του αγίου Βαπτίσματος δεν απαλλασσόμαστε από την ενοχή του προπατορικού αμαρτήματος (γιατί τέτοιο αμάρτημα δεν φέρομε), αλλά εκκεντριζόμαστε στο Σώμα του Χριστού, την Εκκλησία, και αποκτούμε την δυνατότητα να νικήσουμε τον θάνατο" (Ιεροθέου, ως ανωτέρω, σελ. 108-109).

- "Πουθενά στην Π. Διαθήκη δεν γίνεται λόγος για ένα αμάρτημα που μεταβιβάζεται κληρονομικά ως ενοχή στους απογόνους του Αδάμ, όπως το παρουσίασε κυρίως η δυτική θεολογία..... Νομίζω, όλη η ιστορία της Π. Διαθήκης είναι η επανάληψη του προπατορικού αμαρτήματος, ως παρακοής στο θέλημα του Θεού με όλες τις γνωστές συνέπειες. Με άλλα λόγια τα μεταπατορικά αμαρτήματα, ως παρακοή στο θέλημα του Θεού με τις γνωστές συνέπειες της έκπτωσης και της απώλειας αγαθών, έχουν ουκ ολίγη ομοιότητα με το προπατορικόν αμάρτημα, που φυσικά δεν είναι η σεξουαλικότητα!" (Ν. Ματσούκα, καθ. Θεολογικής ΑΠΘ. Επιστήμη, φιλοσοφία και θεολογία στην εξαήμερο του Μ. Βασιλείου, σελ. 39).

- "Η πατερική θεολογία είδε το προπατορικό αμάρτημα ως αρρώστια και δεν έκανε λόγο για καμιά κληρονομική ενοχή παρά μονάχα για την κληρονόμηση της φθοράς και του θανάτου". Όμως: "Επηρεασμένος ο άνθρωπος κυρίως από το νομικό πνεύμα και τη δικαιική τάξη, στο εκδηλούμενο κακό, θέλει πάντοτε ν’ αναζητεί ευθύνη και τιμωρία!" (Ι. Κορναράκη, καθ. Θεολογικής Παν. Αθηνών. Η κρίση της Θεολογικής αυτοσυνειδησίας. Παρακαταθήκη αρ. 35, σελ. 6).

- Ο Μάρκος ο Ερημίτης (πρώτο μισό 5ου αι.), «είναι πάντα πολύ πρόθυμος να μιλήσει για την κληρονομικότητα του θανάτου και όχι για εκείνη της αμαρτίας και απορρίπτει την «αναγκαιότητα της φυσικής διαδοχής» της αμαρτίας. Η αμαρτία γι’ αυτόν είναι πάντοτε μια ελεύθερη πράξη της θελήσεως ή της «βουλήσεως»» (π. Γ. Φλωρόφσυ, καθ. Πανεπιστημίου Harvard: Ιστορία του Μοναχισμού: Ο Μάρκος ο Ερημίτης).

Από τα ανωτέρω αναφερόμενα αγιοπατερικά και λοιπά κείμενα καταφαίνεται, ότι η σοφία των Πατέρων αντιμετωπίζει τελείως διαφορετικά το θέμα του προπατορικού αμαρτήματος, απ’ ότι η δυτική θεολογία, η θέση τους δε αυτή βεβαίως καθίσταται και θέση της καθόλου Εκκλησίας.

Σύμφωνα λοιπόν με τα ανωτέρω, ο άνθρωπος δεν κληρονομεί το προπατορικό αμάρτημα, αλλά την φθορά και την θνητότητα, από τα οποία δεν τον απαλλάσσει το βάπτισμα. Τα νήπια κανένα αμάρτημα δεν κατέχουν (ούτε και το προπατορικό), το αντίθετο μάλιστα, καθότι βρίσκονται σε άμεση κοινωνία με τον Θεό επειδή έχουν καθαρό νου και ο νους τους βρίσκεται σε κοινωνία με τον Θεό, αυτός δε ο νους τους βρίσκεται στην κατάσταση του φωτισμού (όπως ο προπτωτικός Αδάμ), η δε βάπτιση των νηπίων είναι ο εκκεντρισμός τους, ως μέλη της Εκκλησίας και όχι η απαλλαγή τους από το προπατορικό αμάρτημα (το οποίον βέβαια δεν φέρουν).

ΙΚ
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος12 Απριλίου 2012 στις 12:07 π.μ.
Χαίρομαι ὑπερβολικά διὰ τὸν διάλογο ποὺ διεξάγεται, καὶ μάλιστα σὲ χριστιανικό ἐπίπεδο. Ὁ νοῶν νοεῖτω.
Σὲ οἰκουμενιστικά blogs ὄχι μόνον διάλογο δὲν δέχονται, (αὐτοὶ οἱ ὑπέρμαχοι τῶν Διαλόγων,) ἀλλὰ ἐὰν τοῦς πεῖς καὶ κάτι σὲ «στολίζουν» κατάλληλα!
Χαίρομαι καὶ διὰ τὰ ὅσα Ὀρθοδοξότατα γράφει, ὁ ἀδελφός ΙΚ, περὶ προπατορικοῦ ἀμαρτήματος, ἀλλὰ καὶ γενικότερα γιὰ τὶς πληροφορίες ποὺ μᾶς προσφέρει ἀπλόχερα, μὴ φειδώμενος χρόνου καὶ κόπου.

Κακὰ τὰ ψέματα ὅμως, εἶναι κουραστικός ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο διεξάγεται ὁ παρῶν διάλογος σὲ αὐτὸ τὸ blog. Θὰ ἦτο προτιμότερο νὰ δημιουργηθεῖ ἕνα θεολογικὸ, ΣΟΒΑΡΟ, φόρουμ, ὅπου θὰ μποροῦσαν νὰ διεξαχθοῦν μὲ περισσότερη εὐκολία καὶ ἄνεση, ΣΟΒΑΡΟΙ διάλογοι ὅπως αὐτὸς. Ἔχει κάποιος ἀδελφός, νὰ προτείνει κάτι;

Ἰωάννης
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ιωάννης12 Απριλίου 2012 στις 1:24 π.μ.
Κύριε ΙΚ,

Τί σχέση έχουν όλα αυτά τα παραθέματα με τον κανόνα της εν Καρθαγένη Συνόδου που συζητάμε? Κατ' αρχήν το να παραθέτετε με copy paste σεντόνια είτε δικά σας είτε άλλων που ελάχιστη σχέση έχουν με το θέμα είναι τουλάχιστον αγένεια. Έπειτα, με τέτοιες πρακτικές, καταλήγετε να ξεχνάτε ποιο είναι το θέμα της κουβέντας. Σίγουρα δεν είναι τι πιστεύει η Δύση σχετικά με το προπατορικό αμάρτημα, θέμα στο οποίο υποτίθεται πως αναφέρονται τα αποσπάσματα που παραθέσατε, αλλά εάν οι Σύνοδοι κάνουν λάθη ή όχι και ποια είναι αυτά. Εσείς, προκειμένου να πετύχετε τον στόχο σας που είναι να μας πείσετε πως οι Σύνοδοι κάνουν λάθος, αντί να προσπαθήσετε να ερμηνεύσετε ορθόδοξα τον κανόνα της Καρθαγένης, του επιβάλλετε την ερμηνεία που θα του έδιναν οι Δυτικοί. Στην πραγματικότητα κανένα απολύτως από τα παραθέματα που αραδιάσατε δεν αναφέρεται στον κανόνα της Συνόδου. Ούτε άλλωστε και ο π. Ρωμανίδης μιλάει γι αυτόν στο "Προπατορικό Αμάρτημα" όπως ισχυρίζεστε (αλλιώς παρακαλώ να με παραπέμψετε στη σελίδα).

Αυτό που καταλαβαίνω σε τελική ανάλυση είναι πως διαφωνείτε με το Σύμβολο της Νικαίας. Από τη μια βρίσκετε λάθος το "εκ της ουσίας του Πατρός" και από την άλλη δεν συμφωνείτε πως το βάπτισμα είναι εις άφεσιν αμαρτιών. Γιατί αφού για σας είναι λάθος ο κανόνας της Καρθαγένης, ο οποίος, λέγοντας πως και τα νήπια βαπτίζονται εις άφεσιν αμαρτιών στην ουσία επαναλαμβάνει και επιβεβαιώνει το Σύμβολο της Νικαίας, τότε για σας είναι λάθος το Σύμβολο της Πίστεως. Το ερώτημα που αναπόφευκτα γεννάται είναι πως κάποιος που θεωρεί λανθασμένο το Σύμβολο της Νικαίας μπορεί να θεωρείται Ορθόδοξος και μάλιστα υπερασπιστής της Ορθοδοξίας.

Γράφετε πως οι Πατέρες δογμάτισαν απλανώς και όχι αλαθήτως και πως οι δύο λέξεις δεν ταυτίζονται χωρίς να εξηγείτε όμως ποια είναι η διαφορά τους, ενώ οποιοσδήποτε ανοίξει ένα λεξικό θα δει πως δεν υπάρχει διαφορά. Αναφέρετε το χωρίο "και τη των αγίων και εκκρίτων πατέρων απλανώς ευθεία τρίβω κατακολουθήσασα". Σύμφωνα με τα λεγόμενα σας, αφού απλανώς και αλαθήτως δεν είναι το ίδιο, θα μπορούσαμε να πούμε πως οι Πατέρες πορεύονται απλανώς ενώ βρίσκονται σε λάθος δρόμο. Ή να πούμε πως κάποιος έχει πλανηθεί ενώ βαδίζει στον σωστό δρόμο. Αυτό βέβαια θα ήταν παράλογο. Αυτός που βαδίζει σε λάθος δρόμο έχει πλανηθεί και αυτός που πορεύεται απλανώς δε μπορεί παρά να βρίσκεται σε σωστό δρόμο.

Το ότι το "εκ της ουσίας του Πατρός' αφαιρέθηκε ως λάθος είναι δικό σας, αυθαίρετο συμπέρασμα. Ο Δαμασκηνός, και όχι μόνο, για παράδειγμα, το χρησιμοποιεί και για το Άγιο Πνεύμα στο 8o κεφάλαιο του "Εκθεσις Ακριβης της Ορθοδόξου Πίστεως": "μόνος ὁ υἱὸς γεννητός (ἐκ τῆς τοῦ πατρὸς γὰρ οὐσίας ἀνάρχως καὶ ἀχρόνως γεγέννηται) καὶ μόνον τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον ἐκπορευτὸν ἐκ τῆς οὐσίας τοῦ πατρός, οὐ γεννώμενον ἀλλ' ἐκπορευόμενον." Αν ήταν λάθος, για ποιο λόγο να το χρησιμοποιούν οι Πατέρες, πόσο μάλλον σε κατ εξοχήν δογματικά κείμενα και μάλιστα τη στιγμή που δεν το βρίσκουν στο Σύμβολο και που γνωρίζουν πως έχει αφαιρεθεί από αυτό?

Η Ε' Οικουμενική καταδίκασε συγκεκριμένα κείμενα των Θεοδωρήτου και Ίβα, γραμμένα την εποχή που δεν είχαν αποκηρύξει ακόμα τον νεστοριανισμό, και όχι τους ίδιους οι οποίοι με τά την αποκήρυξη της αίρεσης αποκαταστάθηκαν.

Μπορεί το ότι έχει εγκριθεί ο κανόνας της Καρθαγένης από την Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδο να μη σημαίνει, για σας, πως ο κανόνας είναι σωστός, σημαίνει όμως πως όσοι διαφωνούν μαζί του εκφράζουν προσωπικές απόψεις και όχι την επίσημη θέση της Εκκλησίας. Επίσης η Πενθέκτη επικύρωσε τους κανόνες της Συνόδου της Αντιοχείας και όχι, όπως λέτε, κάποιο εκ των τεσσάρων συμβόλων που συνέταξε η σύνοδος, το οποία, έτσι κι αλλιώς, είχαν αντιαρειανική χροιά και μπορεί μεν να απέφευγαν τον όρο "ομοούσιος" όμως σε καμιά περίπτωση δεν τον απέρριπταν (αν και ο Μέγας Αθανάσιος καταφέρεται εναντίον τους επειδή έβλεπε τις πραγματικές προθέσεις των συντακτών πίσω από τα επιφαινομενα). Πάντως δεν επικύρωσε σύμβολο αλλά κανόνες.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις

Προσθήκη σχολίου

Σελίδες

Δευτέρα 9 Απριλίου 2012

42 σχόλια:

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου