Ομολογία

ΠΕΡΝΑΜΕ ΚΡΙΣΗ...

Ὁ ἐπίσκοπος καί τό πρεσβυτέριον

α! Τό «κῦμα» πού ἔρχεται...

Περνᾶμε κρίση μεγάλη. Μιά κρίση βαθιά πού σπρώχνει στά ὅρια τῆς χρεωκοπίας ὁλόκληρο τό κοινωνικό οἰκοδόμημα. Ἐκεῖνο πού ἄμεσα μᾶς ἀπειλεῖ εἶναι μιά ἐσωτερική μόλυνση, ἡ ὁποία ἐνδημεῖ στήν καρδιά μας καί στά σπλάχνα τῆς Ἑλλαδικῆς κοι­­νωνίας. Σπανίζουν οἱ ἀξίες πού ὀμόρφαιναν, καταξίωναν καί ἔδι­ναν νόημα στή ζωή μας. Σήμερα οἱ ἀξίες αὐτές περιφρονοῦνται, περιθωριοποιοῦνται. Βεβηλώνονται βάναυσα. Πολεμοῦνται ἀδίστα­κτα. Χαρακτηρίζονται ὡς ντεμοντέ. Χαρακτηρίζονται ἄχρηστες καί ἐπικίνδυνες.

Μερικές πλευρές τῆς βαθειᾶς κρίσεως εἶναι: 1. Ἡ διάλυση τῆς οἰκογένειας 2. Ἡ κάθετη αὔξηση τῶν διαζυγίων 3. Ἡ βία μεταξύ τῶν μαθητῶν στά σχολεῖα 4. Ἡ ἀνεργία 5. Ἡ ἀπελπισία τῆς νεολαίας 6. Τό «πνίξιμο» τῆς νεολαίας στήν ἄσπρη σκόνη 7. Ἡ ἀπαξίωση τῆς πολιτικῆς στίς καρδιές τῶν Ἑλλήνων 8. Ἡ ὑπογεννητικότητα, ἡ βραδυφλεγής αὐτή βόμβα 9. Ὁ πανσεξουαλισμός πού σαρώνει τά πάντα 10. Ἡ οἰκονομική ἐξαθλίωση πολλῶν Ἑλλήνων 11. Ἡ κατάθλιψη σάν ἀρρώστια. Ὅλα αὐτά προοιωνίζουν ἕνα μέλλον πολύ σκοτεινό γιά τήν πατρίδα μας. Ἔρχονται μαῦρες ἡμέρες. Ἴσως, ἐάν δέν λάβει τά μέτρα της ἡ Πολιτεία, ἴσως σημειωθεῖ κοινωνική ἔκρηξη. Καί σάν νά μήν φτάνουν ὅλα αὐτά, ὁλόκληρο τό πολιτικό Φάσμα διακατέχεται ἀπό ἀντιεκκλησιαστικό μένος. Δέν μπορεῖ, ἤ δέν θέλει νά δεῖ τό ρόλο τῆς Ἐκκλησίας στήν Ρωσία τοῦ Πούτιν καί τοῦ Μεντβέντεφ. Ὅλο αὐτό τό φάσμα μένει ἀνυποψίαστο γιά τό ρόλο τῆς Ἐκκλησίας στήν Ψυχική ἰσορροπία τῶν Ἑλλήνων. Καί τό νῦν ὑπάρχον μέρος τοῦ φάσματος αὐτοῦ θά κάνει ζημιές στό χρόνο πού ἔρχεται. Μή βλέπετε πού δέ μιλάει ἐπειδή ἔχει οἰκονομικά ἀδιέξοδα. Ὅταν σταθεῖ στά πόδια του, ἄν σταθεῖ, τότε θά δείξει τό πραγματικό πρόσωπό του ἀπέναντι τῆς Ἐκκλησίας. Λίγη ὑπομονή...

Γιά νά ἀντιμετωπισθεῖ τό «κῦμα» πού ἔρχεται, εἶναι ἀδήριτη ἀνάγκη νά ἐπανασυσταθεῖ ὁ θεσμός, ὁ ἅγιος θεσμός, τοῦ «τιμίου πρεσβυτερίου» μέσα στήν Ἐκκλησία. Ὁ θεσμός αὐτός εἶναι πανάρ­χαιος καί ὅταν λειτουργήσει θά προφυλάσσει τόν ἐπίσκοπο ἀπό λάθη, γιατί τό «πρεσβυτέριον» θά εἶναι ἡ ἀσπίδα προστασίας τοῦ Ἐπισκόπου, ὄχι τοῦ προσώπου του τόσο, ὅσο τοῦ θεσμοῦ.

Σήμερα λειτουργοῦν παρά τῷ Ἐπισκόπῳ συνεργάτες, σύμβου­λοι, εἰσηγητές ἤ καί ἐνίοτε συκοφάντες καί κόλακες. Αὐτός ὁ «θεσμός» τῶν «συνεργατῶν» εἶναι ἄγνωστος παντελῶς στήν Ἐκκλησία μας. Πουθενά, οὔτε στούς Πατέρες, οὔτε στίς Συνόδους ὑπάρχει αὐτό τό «σῶμα» τῶν «συνεργατῶν». Αὐτοί μέ τίς εἰσηγήσεις τους κάνουν ζημιά καί ἐκθέτουν τόν Ἐπίσκοπο ἀρκετές φορές. Ὅταν ὅμως λειτουργεῖ τό «πρεσβυτέριον», τότε τά λάθη θά εἶναι πολύ λίγα. Ἡ ἐπιμονή τῶν ἐπισκόπων νά κρατοῦν στό περιθώριο τό «τίμιον πρεσβυτέριον» ἔχει σάν ἀποτέλεσμα οἱ μέν Ἐπίσκοποι νά φέρονται ἐνίοτε ὡς σατράπες, οἱ δέ πρεσβύτεροι νά ἀποστασιοποιοῦνται μέ ὅλες τίς ἐκ τούτου συνέπειες. Ἡ Ἐκκλησία μέ τήν ἐπανασύσταση τοῦ θεσμοῦ τοῦ «τιμίου πρεσβυτερίου» θά μεγαλουργήσει, θά εἶναι Ἐκκλησία ἀντοχῆς καί μαρτυρίας Χριστοῦ στόν κόσμο.

Μιά μικρή ἀναδρομή στό παρελθόν θά καταδείξει τοῦ λόγου τό ἀληθές.

β! Ἡ ξεχασμένη ἀλήθεια

Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ἰγνάτιος τό­­νι­­σε, μιλῶντας στήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας, ὅτι «πρέπει νά ἐπι­στρέ­ψουμε στήν ἐποχή πού ὁ Ἐπίσκοπος περιβαλλόταν ἀπό τό πρεσβυτέριο» καί ὅτι «δέν εἴμαστε αὐτοκρατορία». Καί ὁ Σεβα­σμιώτατος Μητροπολίτης Ν. Σμύρνης, κ.κ. Συμεών, ἐξέφρασε ἀνάλογη στάση στό Ζ’ Πανελλήνιον Λειτουργικόν Συμπόσιον Πρώτη φορά ἀκουστήκαν τέτοια λόγια.

«Στήν ἀρχαία Ἐκκλησία οἱ πρεσβύτεροι ἀποτελοῦν ἰσχυρότατον λειτούργημα. Διά τοῦτο καί οἱ ἐπίσκοποι καί οἱ Ἀπόστολοι πολλάκις ἐκαλοῦντο πρεσβύτεροι». Γράφει ὁ ἅγιος Ἰσίδωρος Πηλουσιώτης πρός τόν Ἀρχιδιάκονο τοῦ Πηλουσίου Λούκιον, ὁ ὁποῖος ἦταν πλεο­νέκτης πουλῶντας χειροτονίες: «Ὀφθαλμοί ἐπισκόπου τυχαίνει νά εἶναι οἱ τοῦ σεπτοῦ θυσιαστηρίου διάκονοι, ἐσύ δέ εἶσαι ἀρ­χη­γός αὐτῶν κατά συγχώρησιν Θεοῦ ... καί τόν Ἐπίσκοπον πού πεί­θε­­ται σέ σένα χωρίς νά ἐξετάσει τά πράγματα, καί μολύνεις τό Θεῖον Βῆμα μέ τήν πλεονεξία σου...» Βλέπουμε νά ὀνομάζει τούς διακόνους ὀφθαλμούς τοῦ ἐπισκόπου δηλαδή, ὅπως τά μάτια εἶναι ὅ,τι πιό ὡ­ραῖο καί πολύτιμο στόν ἄνθρωπο, ἔτσι πρέπει νά εἶναι καί οἱ ὑπηρε­τοῦντες τό Θυσιαστήριο Διάκονοι γιά τόν Ἐπίσκοπο! Δηλαδή μεταξύ ἐπισκόπου καί διακόνων πρέπει νά ὑπάρχει βαθειά σχέση. Ἔτσι, ἔβλεπε ἡ Ἐκκλησία καί τίς σχέσεις πρεσβυτέρου καί Ἐπισκόπου. Συγκεκριμένως:

1. Ὁ Ἀλεξανδρείας Ἀλέξανδρος, προκειμένου νά καταδικά­σει τόν Ἄρειον, συνεκάλεσε τό πρεσβυτέριον τῆς ἐπισκοπῆς του.

2. Ἡ πρώτη Σύνοδος τῆς Ἀντιοχείας, ἡ ὁποία συνεκλήθη ἐναντίον τοῦ Παύλου τοῦ Σαμοσατέως, περιελάμβανε πρεσβυτέρους καί διακόνους!! Μάλιστα, ὅπως ἀναφέρει ὁ Εὐσέβιος, ὁ πρεσβύτερος Μαλχίων ὑπογράφει στήν συνοδική ἐπιστολή μεταξύ τῶν ἐπισκό­πων.

3. Στίς Ἐκκλησίες τῆς Δύσεως, τῆς Ρώμης καί τῆς Καρθαγένης, ὁ Ἐπίσκοπος ἐνήργει μετά τοῦ Κλήρου!!

4. Στήν Ἐκκλησία τῆς Ρώμης ὁ Ἐπίσκοπος Κορνήλιος ὅταν ἦρθε τό θέμα τοῦ Μαξίμου καί τῶν ἄλλων ὁμολογητῶν πού εἶχαν πάρει το μέρος τοῦ Ναβατιανοῦ, δέν ἔπραξε τίποτα ἀπολύτως μέχρι νά συγκληθεῖ τό Πρεσβυτέριο γιά λήψη συμβουλῆς καί συναινέσεως ἐπί τοῦ θέματος.

5. Ὁ Ἅγιος Κυπριανός ὁ Καρχηδόνος στίς Ἐπιστολές του ὁμιλεῖ περί τοῦ Πρεσβυτερίου του. Σέ μιά δέ ἀπό αὐτές γράφει ὅτι ἔθεσε κανόνα στήν ἀρχή τῆς ἐπισκοπικῆς του ζωῆς, ὅτι δέν θά πράξει τίποτε χωρίς τήν συμβουλή καί τήν συναίνεση τοῦ λαοῦ!!! Σήμερα ὁ λαός καί τό πρεσβυτέριον εἶναι στό περιθώριο.

6. Τήν ἴδια τακτική παρατηρεῖ καί ὁ ἅγιος Ἐπιφάνιος στήν Ἐκκλησία τῆς Ἐφέσσου κατά τήν καταδίκη τοῦ Νοητοῦ, διότι, ὅπως γράφει προσήχθη αὐτός πρό τοῦ Πρεσβυτερίου, τό ὁποῖον τόν ἀπέβαλε τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτό βέβαια σημαίνει ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος ἦταν ἑνωμένος μέ τό Πρεσβυτέριόν του σ’αὐτήν τήν κρίση τοῦ Νοητοῦ.

Σήμερα τά πιό πάνω εἶναι ὄνειρο... θερινῆς νυκτός (!) Πρέπει ἀκόμα νά ἀναφερθεῖ ὅτι οἱ Πρεσβύτεροι ἐπιτρεπόταν νά κάθονται μαζί μέ τόν ἐπίσκοπο στήν Ἐκκλησία. Οἱ θέσεις ἦταν θρόνοι μικρότεροι ἀπό τό θρόνο τοῦ ἐπισκόπου. Αὐτή τήν πληροφορία μᾶς δίδει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Νανζιανζηνός στήν ὁμιλία του γιά τήν χειροτονία του εἰς πρεσβύτερον. Καί ὁ Εὐσέβιος ὁ ἱστορικός μᾶς ἔχει ἀφήσει παρόμοιες πληροφορίες. Τό σύνθρονον πάνω στό ὁποῖο ἐκάθηντο ὁ ἐπίσκοπος καί οἱ πρεσβύτεροι εἶχε σχῆμα ἡμικυκλικόν καί στό μέσον ὑπῆρχε ὁ θῶκος τοῦ Ἐπισκόπου. Ἀπό τήν θέση πού κατεῖχαν οἱ Πρεσβύτεροι πλησίον τοῦ Ἐπισκόπου εἰς τόν Ναόν, πρέπει νά ἐννοήσουμε καί τήν θέση τους γενικῶς στήν διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας. Πράγματι, οἱ Πρεσβύτεροι τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας ἀποτελοῦσαν τό Συμβούλιο τοῦ Ἐπισκόπου!! Σήμερα αὐτή ἡ ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΔΟΣΙΣ ἔχει ἐξοβελισθεῖ ἀπό τήν Ἐκκλησία καί τήν θέση τῶν ἐγγάμων Πρεσβυτέρων τήν ἔχουν πάρει ὡς ἐπί τό πλεῖστον, ὡς μή ὄφειλε, οἱ ἄγαμοι πρεσβύτεροι, δηλ. ἀρχιμανδρίτες. Οἱ ἔγγαμοι πρεσβύτεροι ἔχουν παραγκωνιστεῖ καί εἶναι στή ... γωνία. Δέν συμμετέχουν καθόλου στή λήψη ἀποφάσεων.

7. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέγει ὅτι οἱ πρεσβύ­τεροι ἀποτελοῦν συνέδριο, τό ὁποῖο θυμίζει τό Σανχεντρίν τῶν πρεσβυτέρων τῶν Ἑβραίων στήν Ἱερουσαλήμ.

8. Ὁ Ἅγιος Κυπριανός ὁ Καρχηδόνος ἀποκαλεῖ τούς πρεσβυ­τέρους «τό ἱερόν καί ἔντιμον τραπέζιον τοῦ κλήρου».

9. Ὁ Ἅγιος Ἱερώνυμος ἀποκαλεῖ τούς πρεσβυτέρους συνέδριον τοῦ Χριστοῦ.

Ἀπό τά πιό πάνω φαίνεται καθαρά ὅτι μολονότι ὁ ἐπίσκοπος εἶναι ὁ πρίγκηψ ἤ ἡ κεφαλή τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Συμβουλίου καί τί­ποτε δέν μπορεῖ νά γίνει χωρίς αὐτόν, ἐν τούτοις ὁ ἐπίσκοπος τίποτε δέν δύναται νά πράξει σχετικῶς μέ τήν διακυβέρνηση τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Πειθαρχίας, χωρίς τήν γνώμη καί τήν βοήθεια τῶν πρεσβυτέρων. Ἀκόμη –καί πρέπει νά τονισθεῖ αὐτό– ἔχουμε σαφεῖς μαρτυρίες περί συμμετοχῆς τῶν Πρεσβυτέρων σέ Ἐπαρχιακές Ἐκκλησιαστικές Συνόδους. Εἰς τήν σύνοδο τῆς Ἐλβίρας, ἦσαν παρόντες μεταξύ τῶν ἐπισκόπων καί 36 Πρεσβύτεροι! Στήν πρώτη Σύνοδο τῆς Ἀρελάτης, ἡ ὁποία συνεκλήθη ὑπό τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου ἦσαν παρόντες καί πρεσβύτεροι. Τό ἴδιο συμβαίνει καί στίς Ρωμαϊκές ἐπαρχιακές Συνόδους, οἱ ὁποῖες συνεκλήθησαν ὑπό τοῦ Ἰλαρίου τό 461, ὑπό τοῦ Φίληκος τό 487, τοῦ Συμμάχου τό 499 καί τό 502 καί τοῦ Γρηγορίου τοῦ Β’ τό 715.

Ὑπῆρξαν καί περιπτώσεις συμμετοχῆς Πρεσβυτέρων, ἄν καί ὁλίγες σέ Οἰκουμενικές Συνόδους. Στήν Β’ Οἰκουμενικήν Σύνοδον ἦσαν παρόντες καί τρεῖς (3) πρεσβύτεροι μεταξύ τῶν 150 ἐπισκόπων. Στήν Ζ’ Οἰκουμενικήν Σύνοδον ἔλαβε μέρος καί ἕνας (1) πρεσβύτερος ὀνόματι Λέων.

Ἀπό τά ἐκτεθέντα παραδείγματα πού ἀποτελοῦν καί Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, φαίνεται καθαρά ὅτι ὑπῆρχε ἁρμονική συνεργασία πρεσβυτέρων καί ἐπισκόπου. Ἀπό τούς σπουδαιότερους ὅμως ὑπο­στη­ρικτές τῶν προνομίων τῶν πρεσβυτέρων, εἶναι ὁ ἀφθαρτοστε­φανωμένος ἐπίσκοπος Ἀντιοχείας, ἱερομάρτυς Ἰγνάτιος. Αὐτός πάντοτε συνδέει τούς πρεσβυτέρους μέ τούς ἐπισκόπους, ὡς προε­δρεύ­οντας ἐπί τῆς Ἐκκλησίας. Ἐμελέτησα τίς ἐπιστολές του καί τό διαπίστωσα. Μπορῶ δέ ἀκόμα νά εἴπω ὅτι αὐτές ἀποτελοῦν πολύτιμα πετράδια τῆς Χριστιανικῆς Γραμματείας.

Γιά τόν ἐπίσκοπον γράφει ὅτι πρέπει νά τόν προσβλέπουμε, ὅπως (προσβλέπουμε) τόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν καί ὅτι ἡ ὑποταγή στόν Ἐπίσκοπον εἶναι ὑποταγή στόν Ἰησοῦν Χριστόν. Καί ἀλλοῦ στούς Τραλλιανούς γράφει ὅτι «εἶναι ἀναγκαῖο..., νά μήν πράττουν τίποτε χωρίς τήν σύμφωνον γνώμη τοῦ Ἐπισκόπου».

Τονίζει ὅμως ἱδιαιτέρως τήν συνεργασία πρεσβυτέρων καί ἐπισκόπου, ἡ ὁποία πρέπει νά ἐκτείνεται σέ βάθος. Αὐτό ἐννοεῖ ὅταν γράφει ὅτι οἱ πρεσβύτεροι εἶναι οἱ χορδές στήν ἐπισκοπική κιθάρα!! Παραθέτω τό κείμενον: «Ὅθεν πρέπον ὑμῖν συντρέχειν τῇ τοῦ ἐπισκόπου γνώμῃ, ὅπερ καί ποιεῖτε. Τό γάρ ἀξιονόμαστον ὑμῶν πρεσβυτέριον τοῦ Θεοῦ ἄξιον, οὕτως συνήρμοσται τῷ ἐπισκόπῳ, ὡς χορδαί κιθάρα. Διά τοῦτο ἐν τῇ ὁμονοίᾳ ὑμῶν καί συμφώνῳ ἀγάπῃ Ἰησοῦς Χριστός ἄδεται». Χρησιμοποιεῖ τό ρῆμα «συνήρμοσται» γιά νά τονίσει ὅτι μέ ἀρμονία πρέπει νά εἶναι τοποθετημένες οἱ χορδές, οἱ πρεσβύτεροι δηλαδή, στήν κιθάρα, στόν ἐπίσκοπον. Ἀκόμα ὑπονοεῖ ὅτι χωρίς τίς «χορδές» ἡ «κιθάρα» εἶναι ἄχρηστη, γιατί τότε δέν ὑπάρχει ὁμόνοια καί ἀγάπη μέ συνέπεια νά μήν «ἄδεται Ἰησοῦς Χριστός», νά μήν δοξολογεῖται ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός.

Σήμερα οἱ «χορδές» εἶναι στήν «ἀποθήκη»... Περιμένουν αὐτόν πού θά τίς συναρμόσει πάνω στήν «κιθάρα»... Μόνο μέ τήν συναρμο­γήν αὐτήν θά δοξάζεται ὁ Ἰησοῦς Χριστός!!!...

Γράφει πρός τούς Μαγνησίους καί χαρακτηρίζει τόν ἐπίσκοπον «ἀξιοπρεπέστατον», τούς δέ πρεσβυτέρους «ἀξιόπλοκον πνευματικόν στέφανον»!! Καί συνεχίζει: «Δείξτε ὑποταγή στόν ἐπίσκοπον καί μεταξύ σας, ὅπως ὁ Χριστός ὑπετάγει στόν Πατέρα κατά σάρκα καί οἱ Ἀπόστολοι στόν Χριστόν, τόν Πατέρα καί τό Πνεῦμα».

Στούς Τραλλιανούς γράφει τά ἑξῆς ἀξιοπρόσεκτα: «Παρομοίως ὅλοι νά ἐντρέπονται τούς Διακόνους ὅπως τόν Ἰησοῦν Χριστόν, (νά ἐντρέπονται) καί τόν ἐπίσκοπον, ὁ ὁποῖος εἶναι τύπος τοῦ Πατρός, τούς δέ πρεσβυτέρους (νά ἐντρέπονται) ὡς συνέδριον Θεοῦ καί ὡς σύνδεσμον Ἀποστόλων. Χωρίς αὐτούς Ἐκκλησία δέν ὀνομάζεται». Παρατηροῦμε ὅτι ὁ Θεοφόρος Ἰγνάτιος θεωρεῖ τούς Πρεσβυτέρους ὡς ἀποστολικόν σύνδεσμον!!! Ἄν ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ζοῦσε σήμερα θά μποροῦσε νά διατυπώσει τέτοιες θέσεις; Τό συμφέρον τῆς Ἐκκλησίας, νομίζω, ἐπιτάσσει νά γυρίσουμε πίσω καί νά λάβουμε ὑπ’ ὄψιν τίς παρακαταθῆκες τῶν Πατέρων μας.

Στούς Σμυρναίους γράφει: «Ὅλοι ἀκολουθεῖτε τόν ἐπίσκοπον, ὅπως ὁ Ἰησοῦς Χριστός (ἀκολουθεῖ) τόν Πατέρα, καί τούς πρεσβυ­τέρους, ὅπως (ἀκολουθεῖτε) τούς Ἀποστόλους τούς δέ Διακόνους νά τούς ἐντρέπεσθε ὡς ἐντολήν Θεοῦ...».

Γιά τόν ἐπίσκοπον τονίζει: «Ὅπου φανεῖ ὁ ἐπίσκοπος, ἐκεῖ καί ἡ Ἐκκλησία (τό πλῆθος) ἄς εἶναι ἀκριβῶς ὅπου φανεῖ ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἐκεῖ (φανερώνεται) καί ἡ καθολική Ἐκκλησία. Δέν ἐπιτρέπεται χωρίς τόν ἐπίσκοπον οὔτε νά βαπτίζει κανείς, οὔτε νά κάνει ἔργα ἀγάπης ἀλλά ὅτι ἐκεῖνος δοκιμάσει, αὐτό εἶναι εὐάρεστον στόν Θεόν, γιά νά εἶναι ἔτσι ἀσφαλές καί βέβαιον κάθε τι πού γίνεται». Καί συμπλη­ρώνει: «αὐτός πού πράττει κάτι κρυφά ἀπό τόν ἐπίσκοπον λατρεύει τόν διάβολον» καί «αὐτός πού τιμᾶ τόν ἐπίσκοπον ἀπό τόν Θεόν ἔχει τιμηθεῖ». Θεωρεῖ δέ καθαρόν στήν συνείδηση αὐτόν ὁ ὁποῖος δέν πράττει χωρίς τήν «σύμφωνον γνώμη» τοῦ ἐπισκόπου καί τοῦ πρεσβυτερίου καί τοῦ Διακόνου.

Ὅταν δέ συνιστᾶ στούς πιστούς ὑποταγήν στόν ἐπίσκοπον, στούς πρεσβυτέρους καί στούς Διακόνους, νομίζω ὅτι θεωρεῖ πώς ἡ θέση τοῦ ἐπισκόπου χωρίς τούς πρεσβυτέρους ἀποδυναμώνεται οὐσιαστικά. Δέν θέλει μόνο τόν ἐπίσκοπον. Δέν μπορεῖ, κατά τόν Θεοφόρον Ἰγνάτιον, ὁ ἐπίσκοπος νά ποιμαίνει τήν Ἐκκλησίαν, παρά μόνον σέ συνεργασία καί ἐσωτερικήν ἐν Χριστῷ ἑνότητα μέ τούς Πρεσβυτέρους του.

Αὐτοί οἱ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΙ, εἶναι γιά τόν Ἐπίσκοπον ἡ δύναμίς του, ὁ στέφανος καί οἱ «χορδές» στήν «κιθάρα»! Μόνον μέ αὐτήν, καί μέσα ἀπ’αὐτήν τήν ἑνότητα θά δοξάζεται ὁ Τριαδικός Θεός.

Εἶναι ἀνάγκη ἐπιτακτική, «ν’ ἀνανεώσουμε τά ἀρχαῖα τῶν Πατέρων ἴχνη...». Αὐτά ἔγραφε ὁ Μ. Βασίλειος στόν Ἐπίσκοπον Μεδι­ο­λάνων Ἀμβρόσιον.

Οἱ ἀλήθειες πού τονίζει καί ἐκφράζει ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος, εἶναι ἀνάγκη νά πάψουν νά εἶναι ξεχασμένες.

Πρέπει νά ἐπανέλθουμε «στό παλαιόν τῆς Ἐκκλησίας σχῆμα», ὅπως γράφει ὁ Μ. Βασίλειος.

γ! Σάν Ἐπίλογος

Ἡ βαθειά συνεργασία, ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, ἐπισκόπου καί πρεσβυτέρων θά προσδώσει μεγαλεῖον στόν Θεσμόν τοῦ Ἐπισκόπου. Γράφει ὁ G. Coutois γιά τό μεγαλεῖον: «τό ἀληθινόν μεγαλεῖον εἶναι ἐλεύθερον, γλυκό, οἰκεῖον, λαοφιλές· ἀφήνεται νά τό πλησιάσουν καί νά τό ψηλαφήσουν· δέν χάνει τίποτα μέ τό νά τό δοῦν ἀπό κοντά. Ὅσο πιό πολύ τό γνωρίζουν τόσο περισσότερο τό θαυμάζουν· γέρνει ἀπό καλωσύνη πρός τούς κατωτέρους του καί ξαναγυρίζει χωρίς προσπά­θεια στό φυσικό του». Τέτοιο μεγαλεῖο πρέπει νά ἔχει ἡ καρδιά ἑνός Ἐπισκόπου. Ἐάν δέν τό ἔχει, τότε κάνει χρήση ἐξουσίας, πού φθάνει ἑνίοτε μέχρι τήν σκληρότητα... Τότε γίνεται Δεσπότης...

Ἡ δυνατή ἐξουσία εἶναι ἐκείνη πού στηρίζεται στή δύναμη τῆς ἀγάπης. Ἕνας Ἐπίσκοπος, πρέπει νά τό γνωρίζει, ὅτι δέν θά ζημιωθεῖ ποτέ ἀπό τήν ὑπερβολική καλωσύνη του. Οἱ ἄνθρωποι εἶναι συνή­θως δειλοί καί διστακτικοί, καί οἱ καρδιές τους ἀνοίγουν μέ τήν ἐγκαρ­δι­ότητα καί τήν καλωσύνη καί κλείνουν μέ τήν τραχύτητα... Ἡ ἀμοιβή ἑνός ἐπισκόπου, πού ἀγαπᾶ βαθειά τούς πρεσβυτέρους του, θά βρίσκεται πάντοτε μέσα στό βλέμμα τους. Αὐτός ὁ Ἐπίσκοπος μπορεῖ νά τά ζητήσει ὅλα ἀπό τούς πρεσβυτέρους του, γιατί θά ἔχει βασιλέψει στήν καρδιά τους! Ὁ ἄνθρωπος καί ὁ παπᾶς, ἐλεύθερη φύση, δέν εἶναι δυνατόν νά κατακτηθεῖ οὐσιαστικά παρά μονάχα μέ τήν καλωσύνη. Ὁ κάθε παπᾶς μπορεῖ νά ἀντισταθεῖ σέ ἕνα ἐπιχεί­ρημα, ἀλλά στήν βαθειά καλωσύνη τῆς καρδιᾶς τοῦ Ἐπισκόπου του θά λυγίσει, ἔστω καί ἄν εἶναι καμωμένος ἀπό σίδερο...

Ἔρχονται ἡμέρες δύσκολες γιά τήν Πατρίδα μας. Οἱ Ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας μας ἄς ἀγκαλιάσουν τόν ἔγγαμο παπᾶ. Τότε θά γίνει «Ἄνοιξη» στήν Ἐκκλησία!!... Γιατί πρέπει ὁ παπᾶς νά σέβεται βαθειά τόν Ἐπίσκοπόν του καί νά τόν ἀγαπᾶ, καί ὄχι νά τόν φοβᾶται. Εἶναι ἀδιανόητον νά εἶναι ὁ παπᾶς φοβισμένος. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι Μητέρα τῆς Ἐλευθερίας!

Μέσα σ’αὐτό τό περιβάλλον τῆς Ἐλευθερίας ἐν Χριστῷ πρέπει νά ζεῖ καί νά πολιτεύεται καί ὁ Ἐπίσκοπος καί ὁ Πρεσβύτερος...

Μέσα σ’αὐτήν τήν Μητέρα τῆς Ἐλευθερίας δέν ἔχουν θέση «Αὐτοκράτορες», ὅπως ἐτόνισε ὁ Σεβασμιώτατος Βόλου, κ.κ. Ἰγνά­τιος.

π. Κωνσταντῖνος Καπετανόπουλος

Παραλία Πατρῶν

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ὀκτώβριος 2011

Ἀρ. Τεύχους 112