Ομολογία

ΜΕ ΤΟΝ ΚΕΙΜΕΝΟΝ

ή ΤΟΝ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟΝ;

2ον

του αρχιμ. Δανιηλ Αερακη


«Μη ταρασσέσθω υμών η καρδία μηδέ δειλιάττω» (Ιωάν.ιδ,27).


Ο απόστολος Παύλος ανησυχούσε για τους χριστιανούς, τα πνευματικά του παιδιά, μήπως τεντώσουν τα αυτιά τους να δεχτούν τα απατηλά μηνύματα εκείνων, που ήσαν «κνηθόμενοι την ακοήν» (Α’ Τιμ. δ,3).

Ο Χριστός της πρώτης και της δευτέρας Παρουσίας είναι ο Ήλιος. Αυτόν όποιος ακολουθεί, «ου μη περιπατήση εν τη σκοτία, αλλ’ έξει το φως της ζωής» (Ιωάν. η΄12). Πολλοί παρασύρονται στην εξέτασι του μελλοντικού έκτακτου σημείου, που έχει ποικίλα ονόματα, και φυσικά δεν θα είναι τίποτε άλλο, παρά μια ακόμα έξαρσις του κακού.
•Πάντα το Φως, πάντα και το κακό.
•Πάντα υπάρχει έντασις του κακού.

Δεν είναι κακό να προσέχη κανείς την ποικιλώνυμη σατανικότητα. Κακό είναι ν’ αποπροσανατολίζεται. Ν’ αποσύρη το βλέμμα του από το πρόσωπο του Χριστού, και να τρομοκρατήται με κάποιον ερχόμενο αντίχριστο. «Μη τις υμάς εξαπατήση κατά μηδένα τρόπον» (Β’ Θεσ.β’ 3).

•Κάθε άνθρωπος της αμαρτίας, που θέλει μάλιστα να παρασύρη στην άβυσσο τους άλλους είναι υιός της απωλείας και άνθρωπος της αμαρτίας και αντικείμενος και αντίχριστος.

•Αν το πρόσωπο, που άλλοτε λέγεται «αντικείμενος», άλλοτε «υπεραιρόμενος», άλλοτε «άνθρωπος της αμαρτίας», άλλοτε «υιός της απωλείας», άλλοτε «ο κατέχων» (ο Παύλος δεν χρησιμοποιεί τη λέξι «αντίχριστος»), είναι έκτακτο φαινόμενο, αυτό δεν καταργεί το άλλο, το απείρως σπουδαιότερο. Ποιο;

•Όποιος πηγαίνει θεληματικά κόντρα στο θέλημα του Θεού γίνεται αντικείμενος. Ας θυμηθούμε για ποιο θέμα σε άλλη επιστολή του ο Παύλος αναφέρει το Διάβολο ως «αντικείμενον». Για το θέμα της τεκνογονίας. Λέει: «Βούλομαι νεωτέρας γαμείν, τεκνογονείν, οικοδεσποτείν, μηδεμίαν αφορμήν διδόναι τω αντικειμένω λοιδορίας χάριν» (Α’ Τιμ. ε’ 14).

Σήμερα οι λεγόμενοι ορθόδοξοι χριστιανοί καταπατούν ασύστολα το θέλημα του Θεού για την παιδοποιϊα. Μετέρχονται τα πονηρότερα μέσα για ν΄αποφύγουν την τεκνογονία. Είναι ή δεν είναι, κατά τον Παύλο «αντικείμενοι»;

•Αν μια φορά μας ενδιαφέρη, ποιος σε κάθε εποχή είναι ο θρονιασμένος αντικείμενος, χίλιες φορές ας μας ενδιαφέρη να μη γινώμαστε εμείς αντικείμενοι στο Θεό, αντίχριστοι.

•Η θεοποίησις είναι από τα πιο έντονα χαρακτηριστικά της εποχής μας. ‘Ο,τι θρονιάζεται στις καρδιές των πολλών είναι «θεός» για τον κόσμο.

Κάποτε «ο αντικείμενος και υπεραιρόμενος», ως είδωλο, στήνεται και μέσα στους δικούς μας ναούς! Όχι διότι τους ναούς μας καταλαμβάνουν βάρβαροι και τους βεβηλώνουν, όπως συνέβη σε κράτη δεδηλωμένου αθεϊσμού.

Το άλλο είναι χειρότερο: Μέσα στον ορθόδοξο Ναό στήνεται το είδωλο, ο «υπεραιρόμενος», αυτός που «κουμαντάρει» εγωϊστικά τα πάντα, αυτός που «φιγουράρει» σαν παγώνι, αυτός που απαιτεί όλοι να τον προσκυνούν και να σκύβουν το κεφάλι σε κάθε ανοησία του. «Εις τον ναόν του Θεού ως Θεόν καθίσαι».

•Όταν θεοποιούνται οι τύποι, όταν θρησκειοποιείται η Εκκλησία, όταν εξωθήται ο Χριστός στο περιθώριο, όταν αγνοήται το ευαγγέλιό Του, τότε δεν έχουμε αντίχριστη συμπεριφορά;

•Αντί να δίνουμε, λοιπόν, σημασία στα «αντικείμενα», ας προσέχουμε τα κείμενα, τα ιερά, τα θεόπνευστα κείμενα της Αγίας Γραφής.

•Αντί να φοβώμαστε τον οποιονδήποτε «αντικείμενον», να είμαστε ενωμένοι με τον «κείμενον», «ός εστιν Ιησούς Χριστός» (Α’ Κορ.γ’ 12).

Καθένας που δεν δέχεται το Χριστό ως σαρκωμένο Θεό, πολύ δε περισσότερο Τον πολεμάει, είναι αντίχριστος. Έτσι λέει ο ευαγγελιστής Ιωάννης στις Επιστολές του, που μόνο σ’ αυτές αναφέρεται το όνομα «αντίχριστος» (ούτε στην δευτέρα προς Θεσσαλονικείς ούτε στην Αποκάλυψι αναφέρεται, όσο και αν επιμένουν οι κατ’ επάγγελμα αντιχριστολογούντες!¬).

Λέει ο Ιωάννης: «Και νυν αντίχριστοι πολλοί γεγόνασιν. Τις εστιν ο ψεύστης, ει μη ο αρνούμενος ότι Ιησούς ουκ ‘εστιν ο Χριστός; Ούτός εστιν ο αντίχριστος, ο αρνούμενος τον πατέρα και τον υιόν. Πας ο αρνούμενος τον υιόν ουδέ τον πατέρα έχει» (Α’Ιωάν. β’ 18-23).

•Σημασία δεν έχει η πολυπραγμοσύνη γύρω από το πρόσωπο του αντιχρίστου. Σημασία έχουν δυό σχετικά.

•Το ένα: Πάντοτε μισούνται και πολεμούνται οι αληθινοί χριστιανοί.

•Το άλλο: Οι χριστιανοί στηρίζονται όχι στον αντίχριστο αλλά στο Χριστό.
Δυστυχώς πολλοί τρομοκρατούν τους ολιγοψύχους με τον «αντίχριστο».

•Ο πιστός δεν πολυπραγμονεί γύρω απ’ την άπαξ αναφορά του Παύλου σ’ ένα μυστηριώδες πρόσωπο σατανικής συμπεριφοράς και σατανικού ιμπεριαλισμού, αλλ΄ ασχολείται με το αυτονόητο έργο όλων των σκοτεινών δυνάμεων όλων των αιώνων.

Ξέρετε πως μοιάζουμε;
Μας έχουν κυκλώσει πολλές φλόγες και ενώ καιγόμαστε, εμείς δεν ασχολούμαστε με το πώς θα γλυτώσουμε από το στόμα τους ή πώς θα τις σβήσουμε, αλλά τρέμουμε μια μόνο φλόγα που … κάποτε θα έρθη!

Μεγαλύτερη επιτυχία του μεγάλου Αντιχρίστου, του Διαβόλου, από αυτήν δεν υπάρχει! Καιγόμαστε από τους πολλούς αντιχρίστους του, και εκείνος μας έπεισε να μη τους φοβόμαστε, αλλά να τρέμουμε κάποιον που … θα έρθη!

Και στην κόλασι ακόμα οι απρόσεκτοι και περίεργοι «χριστιανοί» θα τσακώνονται για το ποιος είναι τελικά και αν ήρθε η δεν ήρθε στη γη ο αντίχριστος!

Μερικοί έχουν καταληφθεί από άγχος, ότι δεν θα μπορούν πια να κάνουν τίποτε, αφού μάλιστα είναι …σίγουρο, ότι θα προσπαθήσουν να τους σφραγίσουν με κάποιο «χάραγμα» του αντιχρίστου, ότι θα μεταβληθούν αυτόματα σε άβουλα νούμερα, σε αγέλη κάποιου αριθμού!

Αλλοίμονο!

•Τότε, πού πάει το Α ί μ α της Καινής Διαθήκης;

•Πού πάει η π α ν τ ο δ υ ν α μ ί α του Χριστού;

•Πού πάει η ε λ ε υ θ ε ρ ί α του ανθρώπου;

•Πού πάει η χ ά ρ ι ς του Θεού, που τα «πάντα ισχύει» (Φιλιπ.δ’ 13) ο πιστός;

•Που πάει η β ε β α ι ό τ η τ α , ότι θα καταλυθή το κράτος του αντιχρίστου Διαβόλου τελείως;

Ο πιστός χριστιανός ένα φοβάται:

Να μη παραδοθή στους πειρασμούς και θελήση μόνος του να γίνη άβουλο νούμερο σκοτεινών δυνάμεων. Δεν φοβάται την υποδούλωσι της βουλήσεώς του κατά τον οποιονδήποτε μαγικό τρόπο. Γιατί κάτι τέτοιο δεν γίνεται.

Δεν ταράζεται από το σύνδρομο της θρησκευτικής τρομοκρατίας που έχει καταλάβει αστήρικτους και ανόητους. Στηριγμένος ο πιστός σε όσα η Γραφή βεβαιώνει, κάπως έτσι αντιστέκεται:

-Φύγετε της εσχατομανίας τοα παιδιά, που θέλετε να με τρομάξετε με τον ερχομό του… αντιχρίστου!

Εγώ έχω το δικό μου Κύριο, το Χριστό μου, που ήρθε.

Και Τον περιμένω να ξανάρθη για να πάρη ακόμα πιο κοντά Του όλους τους ευσεβείς.
«Ο Κύριος εγγύς»!

Τις σκιές δεν τις φοβάμαι!

Μήτε τα «μορμολύκια» και τα φαντασιοκοπήματα.

Ζω στο φως της αλήθειας.

Ανήκω στο στρατό του Ιησού, στην Εκκλησία της χαράς και της ελευθερίας.