«ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΑ
ΝΕΚΡΟΙ» =
ΜΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΗ
ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ
ΤΕΡΑΤΟΛΟΓΙΑ.
Στο περιοδικό "ΑΝΑΠΛΑΣΙΣ" μηνός Αυγούστου τρ.έ. εμφανίσθηκε ο αββάς Μωϋσής ο Αγιορείτης και υπεραμύνθηκε των κανιβαλικών μεταμοσχεύσεων αφού και ο ίδιος, όπως ...λίαν επιχαρίτως ισχυρίζεται, «υπέστη», όπως περίπου και….οι μάρτυρες της Εκκλησίας, μεταμόσχευσιν ήπατος.
Νέοι καιροί, νέα ήθη και μάλιστα νεοορθόδοξα και νεοαγιορείτικα.
Και έρχεται και ο τελευταίος «Ορθ.Τύπος» της 18 Σεπτεμβρίου τρ. έ. και αναδημοσιεύει το άηθες και αντορθόδοξο άρθρο του …ασκητικότατου αββά, με παρέμβασι και του καθηγητού Αβραμίδη.
Νομίζαμε, ότι ο κ. καθηγητής ήταν εξ υπαρχής εναντίον των εγκληματικών μεταμοσχεύσεων, καθότι και αυτός εμφανίζεται ως ευσεβής.
Γεμίσαμε από ευσεβείς θιασώτας των κανιβαλικων μεταμοσχεύσεων.
Ο χριστιανός θα έπρεπε να θρηνή ακόμα και όταν άθελά του σκοτώνει έναν σπουργίτη, έτσι λένε οι άγιοι Πατέρες.
Και σήμερα, στην απάνθρωπη εποχή μας, χριστιανοί δολοφονούν εν ψυχρώ ζωντανούς ανθρώπους, ψευδέστατα χαρακτηριζομένους ως «εγκεφαλικά νεκρούς».
Αυτοαποκαλύπτεται ο κ. καθηγητής και σε πολλά άλλα.
Κατ’ αρχάς, εγκωμιάζει τον «γλαφυρότατο» αββά ότι και ο ίδιος είδε στον Μωϋσέα τον νεώτερο ότι «η καρτερία του, με εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού, υπήρξε απαράμιλλος», και στη συνέχεια ωμά και ψυχρά μας λέει ότι «την μεταμόσχευσι του ήπατος την ενέπνευσε στους επιστήμονες η Πρόνοια του Θεού προς εξυπηρέτησι του ανθρώπου».
Θεέ και Κύριε, σώσον ημάς από τους διαστρεβλωτάς της Προνοίας και της θέλησης Σου !!!
Για τις απαράδεκτες όμως αυτές θέσεις του καθηγητού Αβραμίδη θα ξαναεπανέλθουμε.
Στη συνέχεια καταχωρούμε κάποιες αντιδράσεις επισκεπτών του blog και την απάντησι του αγωνιστού ιατρού κ. Κυπριανού Χριστοδουλίδη.
Η επισκέπτρια Ντινα εφραψε τα παρακατω:
Δύο σχεδόν χρόνια μετά το θάνατο του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου και πνευματικου πατρός ημών κυρού Χριστοδούλου, πάλι τον αδικειτε ; Τι θα γίνει τελοσπαντων ; Πολυ καλος ηταν, και καλα εκανε που προσπαθησε να ζήσει. Αιωνία του η μνήμη!
Δεν καταλαβαινω, δηλαδη ενας που εχει καρκινο στο συκωτι πρεπει να καθησει να πεθανει ; Να μην προσπαθησει να ζησει ;
Η ιατρικη ειναι επιστημη που θεραπευει τον αρρωστο η εστω παρατεινει τη ζωη οσο παει, με οποιαδηποτε μεσα.
Επιτελους, ηταν ενας πολυ καλος Αρχιεπισκοπος και τον χρειαζοταν η Ελλαδα, μετήλθε καθε μεσο που του παρείχε η επιστημη για να ζήσει.Ο καθενας μας θα το εκανε αυτο, ετσι δεν ειναι ;
----------------------------------------------------
Η ΑΠΑΝΤΗΣΙ του κ. Χριστοδουλίδη
Κανείς δεν υποστηρίζει ότι ένας, με καρκίνο στο ήπαρ, δεν πρέπει να κάνει θεραπεία. Θα κάνει θεραπεία, αλλά όχι με οποιαδήποτε μέσα. Διότι τα "οποιαδήποτε μέσα" μπορεί, υποθετικά μιλώ, να είναι και ένας πολτός από ανθρώπινη μάζα τον οποίο η επιστήμη θα έχει συσκευάσει σε χαπάκια.
Αν κάποιος βγει και μας πει ότι βρήκε το φάρμακο του καρκίνου, αρκεί να κάνει "πολτό" μερικούς ζωντανούς ανθρώπους, τι θα του λέγαμε; Πάρε όσους θέλεις και φτιάξε μας το φάρμακο ή θα τον κλείναμε στη φυλακή;
Στην περίπτωση με τις μεταμοσχεύσεις έχουμε άρρωστο, το τονίζω, άρρωστο. Αλλά οι γιατροί και συνάδελφοί μου, τον ονομάζουν «εγκεφαλικά νεκρό» και αντί να τον θεραπεύουν, όπως κάνουν με αυτόν που έχει ας πούμε καρκίνο στο συκώτι, του αφαιρούν τα όργανα. Ή εν πάση περιπτώσει, δεν τον αφήνουν να πεθάνει. Τον πεθαίνουν οι ίδιοι, επειδή μια ζωή χωρίς εγκέφαλο δεν μας αρέσει, έστω κι αν η καρδιά (και όχι μόνο) λειτουργεί. Αλλά χωρίς καρδιά δεν υπάρχει ζωή, ούτε εγκέφαλος, ούτε νεφροί, ούτε τίποτα. Με την καρδιά, και μόνο με την καρδιά, υπάρχει και λειτουργεί ο εγκέφαλος και τα υπόλοιπα όλα. Δεν έχει καμία σημασία, αν ο εγκέφαλος είναι σε καλή κατάσταση ή σε κακή - έστω και προθανάτια.
Δυστυχώς, με βάση αυτές τις αρχές του υγιούς εγκεφάλου, προσπάθησαν στο παρελθόν οι επιστήμονες να φτιάξουν νέα ράτσα ανθρώπων και έβαλαν τον Χίτλερ να εφαρμόσει αυτό το σχέδιο. Όλοι οι διανοητικά καθυστερημένοι εξολοθρεύτηκαν. Αλλά εμείς ξέρουμε μόνο αυτούς που μας δείχνουν οι τηλεοράσεις, το μυθιστόρημα της Άννας Φρανκ και κάποια άλλα έργα του Μπρεχτ.
Οι διάσημοι επιστήμονες που εισηγήθηκαν αυτές τις τερατολογίες βγήκαν απ΄ έξω και δεν χρειάζεται να εξηγήσω τους λόγους.
------------------------------------
Καταχωρούμε και μία σημαντική απάντησι του Αιρετικού:
Όχι, δεν είναι έτσι:
Η Εκκλησία, ως το σώμα του Χριστού, έχει αποφανθεί στα θέματα της ζωής και του θανάτου, ακολουθώντας τις κατευθύνσεις που δίδουν τα αγιογραφικά και αγιοπατερικά κείμενα και έχουν αμετάκλητα αποτυπωθεί στις Οικουμενικές της Συνόδους. Όταν λοιπόν η Εκκλησία θεωρεί τον άνθρωπο ως έχοντα σώμα και ψυχή από της συλλήψεως –καίτοι απουσιάζουν αρχικά όλα τα όργανα του σώματος, ακόμη και τα βασικά, όπως η καρδιά και ο εγκέφαλος- και θεωρεί την άμβλωση ενός εμβρύου, χωρίς όργανα, ως φόνο, πόσο μάλλον δεν θα θεωρεί ως φόνο την αφαίρεση της ζωής ενός τέλειου οργανισμού, που είχε την ατυχία να υποστεί ο εγκέφαλός του βλάβη, ενώ τα υπόλοιπα όργανα του σώματός του λειτουργούν κανονικά, έστω και υποστηριζόμενα με τεχνητό τρόπο; Ποιος δίνει λοιπόν και σε ποιόν το δικαίωμα να αποφασίσει πότε θα επέμβει στη συντόμευση της ζωής ενός ασθενούς, στην πορεία του προς το τέλος και έτσι να διαταράξει το έργο του Θεού;
Αλλά και ειδικά για τους μοναχούς έχουμε τις εξής καταγραφές:
Όπως καταγράφει ο άγιος Νικόδημος αγιορείτης στο ΠΗΔΑΛΙΟ, ο σκοπός και το τέλος του μοναχικού επαγγέλματος είναι η σωφροσύνη, η παρθενία και η του σώματος χαλιναγωγία και ο υποπιασμός, η φυγή των κοσμικών πραγμάτων, η στένωση και η θλίψη. Τώρα, αν αντίθετα ο σκοπός αυτός μεταβάλλεται σε απεγνωσμένη προσπάθεια παράτασης μιας επίγειας ζωής και «γαντζώματος» στα εγκόσμια, τότε αυτός ο σκοπός θεωρείται ξένος προς την Ορθόδοξη Πίστη και Παράδοση. Αλλά ακόμη και εάν υπάρχει πνευματική καθοδήγηση από γέροντα πνευματικό, που δυστυχώς σε ορισμένες περιπτώσεις επευλογείται η πράξη αυτή, η καθοδήγηση αυτή από ένα ποιμένα προς το ποίμνιό του, να συνεργεί σε εγκληματική πράξη (όπως η αφαίρεση ζωής από εγκεφαλικά νεκρό) ή να αποδέχεται προϊόντα εγκλήματος (όπως η αποδοχή οργάνων από εγκεφαλικά νεκρό) είναι βαρύτατη προσβολή στο πρόσωπο του Χριστού και έχει την ανάλογη μισθαποδοσία. Ακόμη δε περισσότερο αλλοίμονο, αν η συνείδηση ενός πιστού και ακόμη περισσότερο ενός κληρικού ή μοναχού δεν τον ελέγχει για την πράξη του αυτή! Τότε, επαναπαύεται στην εγωιστική του αντίληψη, ότι έπραξε το σωστό, όπως ο Φαρισαίος της παραβολής, οπότε η ταπεινοφροσύνη του πάει περίπατο, η αλαζονεία του θριαμβεύει και βέβαια η πορεία του είναι προδιαγεγραμμένη, καθότι τότε αυτός ούτε γέροντας πνευματικός είναι, ούτε μοναχός είναι, αλλ’ ούτε και «της ημετέρας Πίστεως μετέχει».
_i%20sfagi_ton%2012_mitropoliton_montaz.jpg)
Η Εκκλησία, δια των αγίων της έχει αποφανθεί και για το θέμα της ψυχής, δηλ. που βρίσκεται η ψυχή και τι γίνεται, ΄΄οταν ανεκρώνεται ένα όργανο. Ας δούμε τι λένε οι Πατέρες:
ΑπάντησηΔιαγραφήΣχετικά με το που βρίσκεται και πως ενεργεί η ψυχή, οι Πατέρες της Εκκλησίας διδάσκουν, ότι η ψυχή δεν εδρεύει σε συγκεκριμένο όργανο, αλλά ευρίσκεται σ’ όλα τα σημεία του σώματος, ζωοποιούσα και κινούσα τα μέλη αυτού (αγίου Γρηγορίου Νύσσης, περί κατασκευής του ανθρώπου, 12, PG 44, 156 CD), αλλά και: «η ψυχή συνέχουσα το σώμα, ω και εκτίσθη, πανταχού του σώματος εστίν, ουχ ως εν τόπω, ουδ’ ως περιεχομένη, αλλ’ ως συνέχουσά τε και περιέχουσα και ζωοποιούσα τούτο, κατ’ εικόνα και τούτ’ έχουσα Θεού» (άγιος Γρηγόριος Παλαμάς). Εάν η ψυχή περικλείετο αποκλειστικά σε κάποιο όργανο (ακόμη και την καρδιά), τότε με την παύση της λειτουργίας αυτού του οργάνου, θεωρητικά θα έπαυε και η ύπαρξή της. Γι’ αυτό και στην κλινική παρατήρηση, ο άνθρωπος βρίσκεται εν ζωή με ή χωρίς τις αισθήσεις του, όταν του έχει αφαιρεθεί η καρδιά κατά τη διάρκεια μιας εγχείρησης ή μεταμόσχευσης ή τοποθέτησης τεχνητής καρδιάς.
Βιολογική ζωή χωρίς ύπαρξη της ψυχής μέσα στο σώμα δεν νοείται. Στην περίπτωση αποκοπής, καταστροφής ή νέκρωσης ενός ζωτικού οργάνου, οπότε ο άνθρωπος επιβιώνει με υποστηρικτικές ενέργειες, η ψυχή εξακολουθεί να παραμένει σ’ όλα τα υπόλοιπα όργανα του σώματος, εκτός του ελλείποντος ή νεκρωθέντος. Ο Μ. Βασίλειος περιγράφει γλαφυρά τη συστολή της ενέργειας της ψυχής από νεκρωθέν όργανο. Όταν αρχίσουν να νεκρώνονται τα μέλη και τα όργανα του σώματος, η ψυχή «συστέλλεται» στα ζωντανά όργανα, για να εκφράσει από αυτά τις ενέργειές της, μέχρι να μη μπορεί η καρδιά να συντηρήσει τον παρακμάζοντα οργανισμό και σταματήσει. Η ζωή συντηρείται με συνδυασμό λειτουργίας πολλών οργάνων και η ψυχή «τα πλείστον διεστώτα μέλη (του σώματος) προς μιαν σύμπνοιαν και κοινωνίαν άγειν» ((Β.Ε.Π. τ. 54, σελ. 36). Επομένως, στην περίπτωση νέκρωσης του εγκεφάλου (δηλ. του «εγκεφαλικού θανάτου»), η ενέργεια της ψυχής αποσύρεται από το νεκρό αυτό όργανο, αλλά δεν παύει να υπάρχει στα υπόλοιπα όργανα του σώματος. Έτσι, η ψυχή παραμένει στο υπόλοιπο σώμα και ο άνθρωπος θεωρείται, ως βιολογικά ζωντανός οργανισμός, δεδομένου, ότι διατηρείται, έστω και με τεχνητά μέσα η καρδιοαναπνευστική λειτουργία και επομένως δεν έχει λυθεί ο δεσμός μεταξύ της ψυχής και του σώματος. Εάν σ’ αυτή την περίπτωση γίνει διακοπή της υποστηρικτικής λειτουργίας του ασθενούς, τότε προκαλείται θραύση του δεσμού ψυχής και σώματος και η ψυχή εγκαταλείπει το σώμα, οπότε τούτο παραμένει άνευ πνοής. Η ενέργεια αυτή θεωρείται ενεργητική πρόκληση θανάτου, η οποία για την Εκκλησία θεωρείται φόνος, όπως ακριβώς η άμβλωση. Στην περίπτωση αυτή, ο φυσικός αυτουργός της δολοφονίας είναι ο ιατρός, που ενεργεί στη διακοπή της υποστηρικτικής λειτουργίας του «εγκεφαλικά νεκρού» ανθρώπου, ο δε ηθικός αυτουργός ο δίδων την εντολήν αυτήν συγγενής του ασθενούς ή και ο ίδιος ο ασθενής με συναίνεσή του σε αφαίρεση οργάνων του, σε περίπτωση «εγκεφαλικού του θανάτου». Συνεργός στη δολοφονία αυτή θεωρείται ο λήπτης οργάνου από «εγκεφαλικά νεκρό», καθότι συναινεί στη διατήρηση της ζωής του, σε βάρος της ζωής του δότη, ο οποίος σ’ αυτή την περίπτωση, δέχεται να του αφαιρεθεί η ζωή (δηλ. αυτοκτονεί) ή κάποιοι συγγενείς του εντέλλονται την δολοφονία. Στην περίπτωση, που στην πράξη αυτή εμπλέκονται και μοναχοί, τότε έχουμε το οξύμωρο, οι νεκροί κατά κόσμον (μοναχοί), να συνεργούν στην αυτοκτονία τους (ως δότες) ή να προσπαθούν να «γαντζωθούν» στην εφήμερη τούτη ζωή, (οι νεκροί αυτοί) ως λήπτες!
Αιρετικός
Δηλαδή και ο Αβραμίδης είναι υπερ του εγκεφαλικού θανάτου ως οριστικού; Αποκλείεται αφού ήταν ανέκαθεν κατα αυτού του ορισμου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα και μια φορά που λέει και κάτι ορθόδοξο ο Αιρετικός!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΛίγα περισσότερα για τις μεταμοσχεύσεις και πως τις βλέπει το Σώμα του Χριστού (Η Εκκλησία):
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην αξία του ανθρωπίνου σώματος, αυτού του εργαλείου της ψυχής, την κατανοούμε τέλεια στο περίφημο χωρίο της Θ. Ευχαριστίας: «λάβετε φάγετε, τούτο εστί το σώμα μου. …. τούτο εστί το αίμα μου το της καινής διαθήκης το περί πολλών εκχυνόμενον» (Μαρκ. 14. 23-24). Το παραπάνω χωρίο αποκαλύπτει, ότι τα ανθρώπινα όργανα είναι φορείς δυνάμεως του κατόχου τους, ο οποίος ό, τι είναι πνευματικά, είναι και σωματικά. Ο Χριστός κατά το Μυστικό Δείπνο καθόρισε την έννοια της δωρεάς. Η δωρεά θα πρέπει να είναι πνευματική και να αποσκοπεί στη σωτηρία. Θα πρέπει να δωρίζεται αυτό, που θα προσκομίσει την αιωνιότητα και τη λύτρωση και όχι αυτό που θα παρατείνει μια γήινη φθαρτότητα, που την χαρακτηρίζει ο θάνατος. Αυτό έκαναν οι Μάρτυρες, όταν προσέφεραν το σώμα τους ή τα όργανα τους (μάτια, χέρια, πόδια), για την αγάπη του Χριστού. Δεν τα προσέφεραν για να παρατείνουν τη ζωή τη δική τους ή άλλων στη φθαρτότητα του κόσμου τούτου, αλλά τα έδιναν για να αποκτήσουν τη Βασιλεία των Ουρανών. Με αίμα υπογράφουν οι μάρτυρες και η θυσία τους είναι η προσφορά τους για την αγάπη του Χριστού και με την προσφορά τους αυτή, την ώρα αυτή ταυτίζουν το πρόσωπό τους με εκείνο του Χριστού. Κάθε άλλη προσφορά αίματος, με σκοπό το «γάντζωμα» σ’ ένα κόσμο του αιώνος τούτου του απατεώνος, καμία σχέση δεν έχει με τα επουράνια. Όταν λοιπόν, η δωρεά οργάνων είναι απομονωμένη από την πνευματική προοπτική, καταντάει εγωισμός και επομένως η δωρεά οργάνων, η οποία διαφημίζεται ως πράξη ανθρωπισμού, είναι ένα μεγάλο βήμα στην εγωιστική τάση της σύγχρονης ιατρικής να φτιάξει ένα υλικό σώμα απομονωμένο οντολογικά.
Αλλά τι κάνει η Ελλαδική Εκκλησία;
Δυστυχώς όμως η Ελλαδική Εκκλησία δεν φαίνεται να ακολουθεί το δρόμο αυτό. Εστερνίσθηκε το πόρισμα της Επιτροπής Βιοϊατρικής και Ηθικής Δεοντολογίας, που προτάσσει την αγάπη, αντί της αλήθειας. Έτσι θεωρεί πολυτιμότερη τη ζωή του λήπτη, που μπορεί να ζήσει, από τη ζωή του δότη, «που αμετάκλητα αναχωρεί». Αλλά πως μπορεί να επέμβει κανείς στο «αμετάκλητο»; Αυτή η επέμβαση δεν είναι έργο του Θεού; Ο Θεός δεν μπορεί να παρέμβει και στο δικό μας «αμετάκλητο»; Πως λοιπόν θέτουμε τη δική μας απόφαση περί παράτασης ή μη της ζωής ενός δότη, πάνω από την απόφαση του ίδιου του Θεού; Ως δικαιολογία, για την απόφαση αυτή της Επιτροπής, παρουσιάζεται χωρίο από τον Ιωάννη, το οποίον αναφέρεται αποκλειστικά και μόνον στο Χριστό και σε κανέναν άλλον: «δια τούτο ο πατήρ με αγαπά, ότι εγώ τίθημι την ψυχήν μου, ίνα πάλιν λάβω αυτήν» (10. 17). Δηλ. «Γι’ αυτό ο Πατέρας με αγαπάει, γιατί εγώ θυσιάζω τη ζωή μου, ώστε να την ξαναπάρω». Τι θέλει να ειπεί ο Χριστός εδώ; Ότι ο Πατέρας του τον αγαπάει, γιατί προσφέρει τη ζωή του για τη σωτηρίου του λαού, αν και ξέρει ότι θα την ξαναπάρει πίσω με την Ανάστασή του. Αυτός ο ίδιος προσφέρει τη ζωή του, έχοντας πλήρη εξουσία να κάνει αυτό που επιλέγει, η δε επιλογή του δεν είναι ασυμβίβαστη με το ότι η θυσία του αποτελεί εντολή του Πατέρα του (Σ. Αγουρίδη, το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, σελ. 498). Ποια σύγκριση μπορεί να υπάρξει μεταξύ της σταυρικής θυσίας του Χριστού και της Ανάστασής του με την «προσφορά» οργάνων ενός δότη, σ’ έναν λήπτη; Ο δότης ασφαλώς -αν βέβαια είναι γνώστης- δεν θυσιάζει τη ζωή του, αν υποτίθεται ότι αυτή θα του είναι άχρηστη σ’ ένα λήπτη, ώστε να αναστηθεί και να κερδίσει έτσι τη Βασιλεία των Ουρανών! Ο κάθε νεκρός, δεν μπορεί να κυριαρχήσει στα πράγματα, ενώ ο Χριστός κυριαρχεί στα πράγματα. Είναι η ιδιαιτερότητα αυτού του νεκρού. Μπορεί ένας οιοσδήποτε νεκρός να δώσει τη ζωή του και μ’ αυτή του την ενέργεια να πάει στον Άδη και να ανασύρει όλες τις ψυχές των ήδη νεκρών; Ασφαλώς όχι, γιατί μόνον ο Χριστός έχει αυτή τη μοναδικότητα. Γι’ αυτό και ο Χρυσόστομος καταγράφει, ότι μόνον ο Χριστός μπορεί «να άρη την ψυχήν αυτού». Έτσι αποδεικνύεται, ότι με τη χρησιμοποίηση αυτού του χωρίου, διαστρέφεται η θεολογία των μεταμοσχεύσεων.
Αιρετικός
Θα ήθελα να κάνω μια ερώτηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνας δότης που έχει ο ίδιος επιλέξει να δωρήσει τα όργανά του σε περίπτωση που βρεθεί εγκεφαλικά νεκρός, γιατί διαπράττει αυτοκτονία και όχι μια μικρή θυσία για την αγάπη του Χριστού τον οποίο βλέπει στο πρόσωπο του λήπτη όποιος κι αν είναι αυτός?
Διότι ανώνυμε 1:50μμ πουθενά δεν λέει η Γραφή ότι πρέπει να αυτοκτονούμε. Να θυσιαζόμαστε ναι. Όχι όμως να οδηγούμαστε στον θάνατο εν γνώσει μας. Άλλο προσφορά και θυσία άλλο αυτοκτονία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑιρετικέ απο τον Αγουρίδη έχεις πάρει και τις υπολοιπες ανοησίες;
ΑπάντησηΔιαγραφήΦαίνεται σε κατέστρεψε πνευματικα ο Αγουριδης
Ναι, για σένα τον πολύξερο, που έχεις κάλο στον εγκέφαλο:
ΑπάντησηΔιαγραφήΞέρεις καμιά μελέτη του Αγουρίδη, για τις μεταμοσχεύσεις, για να μας τη συστήσεις;
Ή γνωρίζεις εσύ άλλη ερμηνεία στο Ιω. 10. 17 να μας προτείνεις;
Αλλά που να σε αφήσει η προκατάληψη.
Αιρετικός
Κάλο αιρετικό έχεις εσύ. Και χρειαζόταν να διαφημίσεις τον Αγουρίδη για την ερμηνεια του Ιω10,17; Είσαι με τα καλά σου Αιρετικέ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΦαίνεται, ότι η προκατάληψη πάει σύννεφο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘέλεις να παραδεχτούμε, ότι ο Αγουρίδης προτεσταντίζει, άρα ό,τι γράφει είναι αντορθόδοξο; Πάει καλά. Τουλάχιστον δεν είναι αφορισμένος από την Εκκλησία.
Αν όμως διαβάζεις ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ -και το εύχομαι- θα δεις τις παραινέσεις και τα κείμενα δυο αφορισμένων από την Εκκλησία (Ε΄ Οικ.) εκκλ. συγγραφέων, του Δίδυμου του Τυφλού και του Ευάγριου του Ποντικού.
Καλά, αφορισμένοι μπορεί να διδάσκουν; Και όμως από τα άχυρα, τα ξύλα και τις πέτρες μπορεί να βγει κάτι καλό. Εμείς παίρνουμε το καλό καιτα άλλα τα απορρίπτουμε.
Αιρετικός
Αιρετικέ άσε τις σαχλαμάρες. Και μην συγκρίνεις τα ασύγκριτα. Ευάγριο Ποντικό και Δίδυμο τον Τυφλο που ήταν ευσεβείς άνθρωποι έστω και να έπεσαν σε μικρές αιρέσεις με τον άπιστο Αγουρίδη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι ευσεβείς όμως αυτοί άνθρωποι, αφορίσθηκαν από την Εκκλησία, δηλ. ευρίσκονται εκτός Εκκλησίας και ο αφορισμός αυτός δεν έχει αρθεί μέχρι σήμερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ άπιστος (κατ'εσέ τον κρίνοντα πιστό) Αγουρίδης, δεν αφορίσθηκε από την Εκκλησία (εκτός αν τον αφόρισες εσύ!) και επομένως βρίσκεται εντός αυτής, με ότι κουσούρι και αν κουβάλαγε.
Εκτός και δεν γνωρίζεις την έννοια του αφορισμού!
Αιρετικός
Δεν βρίσκεται εντος αυτής ανόητε αιρετικε. Είναι εκτός. Σε λιγο θα μας πεις ότι και ο Ιουδας είναι εντός!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε αυτόν αιρετικό που μπλέξαμε βρε παιδια;
Ιούδας είναι φαίνεται ο Αιρετικός και παίζει ύπουλο ρόλο εδω μέσα. Και δεν το έχει καταλάβει κανείς. Ακόμα και υπερ του αδίκου αφορισμού είναι ο ευσεβοφανής Αιρετικός. Όνομα και πράγμα αιρετικός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιας και σας αρέσει να παίζετε πολύ με τον Ιούδα, για προσέξτε πως ένας άγιος αποκάλεσε έναν άλλον άγιο Ιούδα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι χαρακτηριστική η περίπτωση του Αλεξανδρείας αγίου Κυρίλλου, ο οποίος και αυτός είχε συμβάλλει στην εκθρόνιση και εξορία του Ιωάννη στη Δρυ, όπου είναι ο τελευταίος που δέχτηκε με την θεία ενέργεια να τον εγγράψει στα δίπτυχα, καθότι αρνιόταν πεισματικά να τον δεχτεί. Είναι χαρακτηριστική η αναφορά του στο θέμα αυτό: «εάν περιλάβετε τον Ιωάννην μεταξύ των επισκόπων διατί δεν περιλαμβάνετε και τον Ιούδα μεταξύ των Αποστόλων;» (Χρ. Κρικώνη. Καθηγητή ΑΠΘ: Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος και οι περί ιερωσύνης λόγοι του. Αποστολική Διακονία, σελ. 45). Τελικά, κατόπιν οράματος που του απεκαλύφθη ότι δεν έπραττε ορθώς, δέχθηκε να τον αναγράψει στα δίπτυχα της Εκκλησίας και να τον μνημονεύει το 417. (Συναξ. Τόμ. ΣΤ΄, γ΄ έκδ. σελ. 105-109).
Μην πολυπαίζετε λοιπόν με τον Ιούδα.
Αιρετικός
Αιρετικέ μήπως έχετε την εντύπωση ότι είστε ο άγιος Χρυσόστομος; Αν ναί, καλό θα ήταν να επισκεφθείτε το Δρομοκαϊτειο Νοσοκομείο, στην Αθήνα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν είστε απο άλλη πόλη πείτε μου, παρακαλώ, για να σας υποδείξω κατάλληλον ψυχοθεραπευτήν.
Ευχαριστώ
Κώστας Κ.
"Αδελφοί, μη παιδία γίνεσθαι ταις φρεσίν, αλλά τη κακία νηπιάζετε, ταις δε φρεσί τέλειοι γίνεσθαι" (Κορ. Α΄ 14. 20).
ΑπάντησηΔιαγραφήΠεραστικά λοιπόν!
Αιρετικός
Αιρετικέ δεν ντρέπεσαι λίγο να προσπαθείς να ψέξεις αγίους;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔΕΝ ΝΤΡΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΔΙΑΦΗΜΙΖΕΙ Ο ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΣ ΤΟΝ ΑΙΡΕΤΙΚΟ "ΑΙΡΕΤΙΚΟ" ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΗΓΟΡΟΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναμένεται συγκεκριμένη κατηγορία κατά αγίου για να δοθεί και η συγκεκριμένη απάντηση και όχι γενικά και άοριστα, "εσύ που είσαι κατήγορος των αγίων".
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοιός άγιος κατηγορήθηκε, πότε και για ποιό θέμα;
Π.χ. ο άγιος Νεκτάριος καταφέρεται κατά του αγίου θεόδωρου Στουδίτη, ότι μαζί με το θείο του Πλάτωνα: "..... ζήτούντες να δικαιολογήσωσιν ένθεν μεν την εις τα καθαρώς θρησκευτικά προβλήματα επέμβασιν του ποινικού νόμου διαστρέφοντες επί τούτω τα κείμενα της Καινής Διαθήκης, ενώ το πνεύμα της Χριστιανικής πίστεως μαρτυρεί τουναντίον ότι ως προς τας συνηδείσεις η πειθώ και ουχί η βία είναι το κυριώτατον όπλον, ενθεν δε την εις τα της Ανατολής επέμβασιν του Πάπα Ρώμης" (αγίου Νεκταρίου. Αι Οικουμενικαί Σύνοδοι, σελ. 205).
Ποιός είναι λοιπόν ο κατήγορος των αγίων; Ο άγιος Νεκτάριος, που γράφει αυτά που γράφει, τα καθόλου κολακευτικά για τον άγιο Θεόδωρο ή αυτός που μεταφέρει τα γραπτά του αγίου Νεκταρίου;
Εκτός και αν κάποιος είναι αδύνατο να διανοηθεί, ότι ένας άγιος μπορεί να καταφέρεται κατά ενός άλλου αγίου, οπότε τη νύφη την πληρώνει αυτός που παρουσιάζει τα κείμενα!
Αιρετικός
Αιρετικέ γιατί παριστάνεις τον κινέζο συνέχεια; Παρερμήνευσες ή όχι τον άγιο Νικόδημο και συνεχίζεις να εθελοτυφλείς;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν έχεις καμμία αξιοπιστία απο τότε και αμφιβάλλουμε για όλα όσα γράφεις.
Μέχρι να ζητήσεις ταπεινά συγγνώμη και να την αναρτήσεις σε όποιο άρθρο έχει σχόλιό σου.