Ομολογία

Παρασκευή 9 Φεβρουαρίου 2024

Το αντιχριστιανικό έμβλημα

της Μονής του Έσσεξ

και ο δημιουργός του, γέρων Σωφρόνιος.

2ον τελευταιο

κ. Βασιλικης Οικονομου

Αὐτὴ ἡ “Καθαρὰ Ἐνέργεια” (actus purus) «φανερώνει πλήρως τὴν Οὐσία», γράφει. (…) Δηλαδή, κατὰ τὸν Σωφρόνιον, ἡ «Καθαρὰ Ἐνέργεια» (actus purus) καθιστᾷ γνωστὴν τὴν Οὐσίαν τοῦ Θεοῦ καὶ μάλιστα «πλήρως». Αἵρεσις ὁλκῆς. Καταργεῖται καὶ τὸ δόγμα περὶ ἀκαταλήπτου τοῦ Θεοῦ. Οὔτε οἱ ἄγγελοι γνωρίζουν τὴν Οὐσίαν τοῦ Θεοῦ. Ὡς γνωστόν, οἱ παπικοὶ σχολαστικοὶ δογματολόγοι ἀπὸ τῆς ἐποχῆς τοῦ Μεσαίωνος ἔδωκαν ἀφρόνως ὁρισμὸν τῆς Οὐσίας τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ὠνόμασαν “Καθαρὰν Ἐνέργειαν” (actus purus). Ἐταύτισαν δηλαδὴ ἀπολύτως οὐσίαν καὶ ἐνέργειαν ἐν τῷ Θεῷ (…). Τὴν βλασφημίαν αὐτὴν κατεδίκασαν τρεῖς «Παλαμικαὶ» Σύνοδοι ἐν Κωνσταντινουπόλει (1341, 1347, καὶ 1351) καὶ ἐδικαίωσαν πλήρως τὸν ἅγιον Γρηγόριον Παλαμᾶν τοῦ ὁποίου ὁ ἀντίπαλος Βαρλαὰμ (παπικὸς μοναχὸς) ἐπίστευεν ὅτι οὐσία καὶ ἐνέργεια ἐν τῷ Τριαδικῷ Θεῷ εἶναι ἓν καὶ τὸ αὐτό!!! Γράφει ἀκόμη ὁ «ἅγιος» οὗτος τοῦ ἁγίου Ναυπάκτου ὅτι ἡ «Καθαρὰ Ἐνέργεια» (actus purus) εἶναι «ὁμοία μὲ τὴν Οὐσίαν τοῦ Θεοῦ». Ὅμως, διὰ νὰ ἀποφανθῇ τις ὅτι αὐτὸ ταυτίζεται ἤ εἶναι ὅμοιον μὲ ἐκεῖνο, πρέπει νὰ ἔχῃ οὐσιαστικὴν καὶ ἐπισταμένην γνῶσιν καὶ τῶν δύο. Μὲ ποῖον τρόπον εἶχεν ἀποκτήσει τοιαύτην γνῶσιν ὁ Σωφρόνιος Σαχάρωφ; Εἶναι ὁ μόνος μέσα εἰς τὸ ἀνθρώπινον γένος, μετὰ τὸν Εὐνόμιον, ὁ ὁποῖος ἐνόμισεν ὅτι ἐγνώρισε τὴν Οὐσίαν τοῦ Θεοῦ. Ἐδῶ ὁ Σωφρόνιος Σαχάρωφ δέχεται τὸ actus purus, τὸ ὁποῖον ἀποτελεῖ αἵρεσιν τῶν Φράγκων…»

Και συνεχίζει παρακάτω ο π. Ιωάννης, αναφερόμενος στο ίδιο βιβλίο του γ. Σωφρόνιου: «Εἰς τὸ ὡς ἄνω βιβλίον του (σελ. 128) γράφει καὶ αὐτὰ τὰ τερατώδη ὁ θεολογικῶς παραπαίων Σωφρόνιος Σαχάρωφ: «Κάθε Ὑπόσταση εἶναι ἀπολύτως ἡ ἴδια πρὸς τὶς ἄλλες δύο Ὑποστάσεις τῆς Ἁγίας Τριάδος. Καὶ ἐπίσης, ἡ τέλεια αὐτὴ ταυτότητα δὲν μειώνει καθόλου τὴ μοναδικότητα κάθε Ὑποστάσεως». Ἀποφαίνεται ὁ πρὸς ἁγιοκατάταξιν Ἱερομόναχος οὗτος ὁτι αἱ τρεῖς Ὑποστάσεις τῆς Ἁγίας Τριάδος, αἱ ὁποῖαι ἔχουν ἐντελῶς διαφορετικὰ ὑποστατικὰ ἰδιώματα, ἤτοι τὸ Ἀγέννητον, τὸ Γεννητὸν καὶ τὸ Ἐκπορευτόν, ταυτίζονται, ἀλλὰ αὐτὴ ἡ ταύτισις «δὲν μειώνει καθόλου τὴ μοναδικότητα κάθε Ὑποστάσεως», ὡς γράφει. Τραγέλαφος καὶ παραλογισμός! Ἡ ταύτισις καὶ μάλιστα «ἡ τελεία αὐτὴ ταυτότης» οὐδὲν περιθώριον ἀφήνει περὶ «μοναδικότητος». Καὶ ἐδῶ ἔπεσεν εἰς αἵρεσιν ὁ Σωφρόνιος Σαχάρωφ. Οὐδαμῶς ταυτίζονται αἱ Ὑποστάσεις τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἡ τοιαύτη ταύτισις εἶναι καὶ παράλογος, διότι εἶναι συγκεκριμένοι καὶ διακεκριμένοι οἱ τρεῖς τρόποι ὑπάρξεως τῶν Ὑποστάσεων τούτων. Καὶ αὐτὴ Τριαδολογικὴ αἴρεσις εἶναι φρικιαστική (Σαβελλιανισμός)» [140].

140. Πρωτοπρεσβ. Ιωάννη Διώτη, “Μέγα σκάνδαλον τυχόν αγιοκατάταξις του Σωφρονίου Σάχαρωφ”, Αθήναι 2015, σελ. 76-77.

Υπενθυμίζουμε εδώ ότι το Σαβέλλιο μαζί με την αίρεσή του και τους ομόφρονές του αναθεματίζει το Συνοδικό της Ορθοδοξίας: «ἤδη δὲ καὶ τὰ Σαβελλίου νοοῦσι καὶ τὴν παλαιὰν ἐκείνου συναίρεσιν καὶ σύγχυσιν καὶ συναλοιφὴν ἐπὶ τῶν τριῶν τῆς Θεότητος ὑποστάσεων νῦν ἐπὶ τῆς θείας οὐσίας καὶ ἐνεργείας ἀνακαινίζειν τολμῶσι, καὶ ὁμοίως δυσσεβῶς αὐτὰς συναλείφουσι· μὴ ὁμολογοῦσι δὲ κατὰ τὰς τῶν Ἁγίων θεοπνεύστους θεολογίας καὶ τὸ τῆς Ἐκκλησίας εὐσεβὲς φρόνημα οὐσίαν τε ἐπὶ Θεοῦ καὶ οὐσιώδη καὶ φυσικὴν τούτου ἐνέργειαν, ὡς ἄλλοι τε πλεῖστοι τῶν Ἁγίων, καὶ μάλιστα οἱ τῆς ἁγίας καὶ οἰκουμενικῆς ἕκτης Συνόδου τρανῶς διεσάφησαν, περὶ τῶν δύο ἐνεργειῶν τοῦ Χριστοῦ τῆς τε θείας καὶ ἀνθρωπίνης καὶ τῶν δύο θελημάτων, αὐτὴν ἅπασαν συγκροτήσαντες, μήτε μὴν νοεῖν βουλομένοις ὥς περ ἕνωσιν θείας οὐσίας καὶ ἐνεργείας ἀσύγχυτον, οὕτως εἶναι καὶ διαφορὰν ἀδιάστατον κατά τε ἄλλα καὶ μάλιστα τὸ αἴτιον καὶ τὸ αἰτιατὸν καὶ ἀμέθεκτον καὶ μεθεκτόν, τὸ μὲν τῆς οὐσίας, τὸ δὲ τῆς ἐνεργείας. τούτοις οὖν τοῖς τὰ τοιαῦτα δυσσεβοῦσιν, ἀνάθεμα (γ΄).» (…) «Πέτρῳ Δειλαίῳ τῷ αἱρετικῷ, τῷ καὶ Λυκοπέτρῳ ἐπονομαζομένῳ, Εὐτυχίῳ τε καὶ Σαββελίῳ τοῖς κακόφροσιν, ἀνάθεμα (γ΄).» [141].

Παρακάτω ο π. Ιωάννης αναφέρεται και σε άλλη κακοδοξία του γ. Σωφρόνιου: »Πάλιν εἰς τὸ ἐν λόγῳ βιβλίον του («ΑΣΚΗΣΗ ΚΑΙ ΘΕΩΡΙΑ», σελ. 133) γράφει τὰ ἑξῆς ἐξωφρενικά: «Δημιουργώντας τὸν ἄνθρωπο “κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωσιν” ὁ Θεὸς, ἐπαναλαμβάνει σὲ μᾶς τὸν Ἑαυτό του». Εἶναι πρωτοφανὲς καὶ πρωτάκουστον τὸ φαινόμενον τοῦτο τοὺ Σωφρονίου Σαχάρωφ νὰ φθάσῃ οὗτος εἰς τὸ τοιοῦτον ἄκρως βλάσφημον συμπέρασμα, νὰ ταυτίσῃ δηλαδὴ τὴν Οὐσίαν τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν οὐσίαν τοῦ ἀνθρώπου.» [142]

– Υπάρχει, επίσης, καταγγελία από τον δρ. Μάριο Πηλαβάκη, για συμμετοχή του γ. Σωφρόνιου σε αιρετικό συλλείτουργο, με προεξάρχοντες τον Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα και τον αιρετικὸ “Αρχιεπίσκοπο” Καντουαρίας Michael Ramsey: «Τὴν Κυριακὴν 12ην Νοεμβρίου 1967 ἔλαβε χώραν εἰς τὸν περίφημον καὶ καλλιμάρμαρον Καθεδρικὸν Ναὸν τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας τοῦ Λονδίνου, Πατριαρχική καὶ Συνοδικὴ Λειτουργία κατὰ τὴν ὁποίαν ἔλαβον μέρον ἐκτὸς τῆς Α.Θ. Παναγιότητος, οἱ Σεβασμιότατοι Συνοδικοὶ Μητροπολῖται, μέλῃ τῆς σεπτῆς Συνοδείας τοῦ Πατριάρχου, Χαλκηδόνος Μελίτων, Χαλδίας Κύριλλος, Νεοκαισαρίας Χρυσόστομος καὶ Σάρδεων Μάξιμος, ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Θυατείρων καὶ Μ. Βρετανίας Ἀθηναγόρας, ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Γαλλίας Μελέτιος, ὁ Ἡγούμενος τῆς Σταυροπηγιακῆς Μονῆς τοῦ Τιμίου Προδρόμου τοῦ Essex, π.Σωφρόνιος, ὁ Πρωτοσύγγελος τῆς Μητροπόλεως Γρηγόριος (νῦν

_______________________________________________________________________________

141. Συνοδικό της Αγίας και Οικουμενικής Ζ’ Συνόδου υπέρ της Ορθοδοξίας, Τριώδιον, Βενετία, εκ του ελληνικού τυπογραφείου “Ο Φοίνιξ”, 1876, σελ. 141, 142.

142. Πρωτοπρεσβ. Ιωάννη Διώτη, ό.π., σελ. 77-78.

Ἀρχιεπίσκοπος Θυατείρων) καὶ ἄλλοι» [143].

– Ακόμα και ο τίτλος του κυριότερου έργου του γ. Σωφρόνιου, “Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί” δεν στερείται κακοδοξίας. Ποιος είδε ή ποιος μπορεί να δει τον Θεό “όπως είναι”;! «Θεὸν οὐδεὶς ἑώρακε πώποτε· ὁ μονογενὴς υἱὸς ὁ ὢν εἰς τὸν κόλπον τοῦ πατρός, ἐκεῖνος ἐξηγήσατο.» [144] και «Θεὸν οὐδεὶς πώποτε τεθέαται» [145] γράφει ο Ηγαπημένος Μαθητής, ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. «ὁ μόνος ἔχων ἀθανασίαν, φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον, ὃν εἶδεν οὐδεὶς ἀνθρώπων οὐδὲ ἰδεῖν δύναται», γράφει για τον Θεό ο Πρωτοκορυφαίος Απόστολος Παύλος [146]. Ο ίδιος ο Κύριος το έχει δείξει αυτό, ήδη από την Παλαιά Διαθήκη, όταν, λόγου χάρη, ο Θεόπτης Μωυσής Τού ζήτησε να Τον δει: «καὶ λέγει· ἐμφάνισόν μοι σεαυτόν, καὶ εἶπεν· ἐγὼ παρελεύσομαι πρότερός σου τῇ δόξῃ μου καὶ καλέσω τῷ ὀνόματί μου, Κύριος ἐναντίον σου(…) καὶ εἶπεν· οὐ δυνήσῃ ἰδεῖν τὸ πρόσωπόν μου· οὐ γὰρ μὴ ἴδῃ ἄνθρωπος τὸ πρόσωπόν μου καὶ ζήσεται» [147]. Ο ίδιος ο Κύριος λέγει ότι τη θεία δόξα Του, δηλαδή μια άκτιστη ενέργειά Του, θα δει ο Μωυσής, όχι τη θεία Ουσία Του.

– Στο άρθρο του “Αντιπαράθεση με τον απολογητή του Αρχιμανδρίτη Σωφρόνιου (Σάχαρωφ)” ο Ιερομόναχος Πέτρος (Σεμένοφ) [148] εκθέτει κάποιους προβληματισμούς ως προς τον τίτλο του κυριότερου βιβλίου του γ. Σωφρόνιου, του “Δείτε τον Θεό όπως είναι” (το γνωστό στα ελληνικά ως “Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί”). Αφού έχει παραθέσει σχετικό χωρίο από τον Προφήτη Ησαΐα (στ’ 1-2), δικαίως αναρωτιέται ο συγγραφέας, πώς αυτό που είναι αδύνατο για τα Χερουβείμ και τα

_______________________________________________

143. Αρχιμανδρίτου Ἁθανασίου Ι. Βασιλόπουλου, Ἀπό τήν πορεία ἀγάπης -Ἡ Ἐπίσκεψις τῆς Α.Θ. Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμεν. Πατριάρχου Αθηναγόρου εἰς Αγγλίαν, Νοέμβριος 1967 – Αθῆναι 1968, κατά παράθεση Μ. Πηλαβάκη στο άρθρο με τίτλο: “τ.18 Ὁ ὁμολογητής μακαριστός γέρων Παϊσιος καί ὀ ἀρχιοικουμενιστής Σωφρόνιος τοῦ Essex” (https://www.markoseugenikos.gr/index.php?name=aster_tes_efesou_t18) στο ιστολόγιο “Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός” (https://www.markoseugenikos.gr/index.php?name=home).

144. Ιω. Α’ 18.

145. Α’ Ιω. Δ’ 12.

146. Α’ Τιμ. Στ’ 16.

147. Έξ. Λγ’ 18-20.

148. Άρθρο του Ιερομόναχου Πέτρου (Σεμένοφ) με τίτλο “Αντιπαράθεση με τον απολογητή του Αρχιμανδρίτη Σωφρόνιου (Σάχαρωφ)” (Полемика с апологетом архимандрита Софрония (Сахарова), https://gazeta-pkrest.livejournal.com/120648.html) στον ιστότοπο livejournal.com (https://www.livejournal.com/). Τα αποσπάσματα του βιβλίου “Δείτε τον Θεό όπως είναι” που παρατίθενται προέρχονται από την έκδοση Λαζάρικα-Πρες, Σερβικός Ορθόδοξος Ναός Αγίου Πρίγκιπα Λάζαρου, Μπέρμινχαμ, Αγγλία, 1985.

Σεραφείμ, δηλαδή το να δουν τον Θεό “καθώς εστί”, παρουσιάζεται ως δυνατό από το γ. Σωφρόνιο. Προσθέτει μάλιστα ότι, αν αυτό γίνει δεκτό ως πραγματικότητα για το Σωφρόνιο, τότε θα πρέπει αυτός να τοποθετηθεί όχι μόνο πάνω από όλους τους Αγίους, αλλά και πάνω από όλες τις Ουράνιες Δυνάμεις, πράγμα που, όπως σωστά σχολιάζει, είναι άτοπο.

Αλλά, όπως διαπιστώνει ο π. Πέτρος, το πρόβλημα δεν εντοπίζεται μόνον στον τίτλο του βιβλίου. Ήδη από τις πρώτες σελίδες δεν περνά απαρατήρητος από τον αναγνώστη ο τρόπος με τον οποίο ο γ. Σωφρόνιος αναφέρεται στις “πνευματικές εμπειρίες” του. Και παραθέτει ενδεικτικά αποσπάσματα, όπως το εξής: «Από τότε που διορίστηκα Εξομολόγος στο Άγιο Όρος – πριν από σαράντα και πλέον χρόνια – εξηγώντας στους ασκητές πατέρες που ερχόντουσαν σε μένα τα πνευματικά φαινόμενα που τούς συνέβαιναν, δίνοντάς τους έτσι την ευκαιρία να μαντέψουν τις εμπειρίες που μου στέλνονταν από Ψηλά. Και όσο προχωρούσε η πνευματική μου διακονία, τόσο περισσότερο εκτεθειμένος ήμουν ενώπιον των αδελφών μου» (σελ. 6). Σχολιάζοντας ο π. Πέτρος επισημαίνει το πόσο απέχει η στάση του γ. Σωφρόνιου από την ταπείνωση των Αγίων Πατέρων. Και πράγματι, αν ο γ. Σωφρόνιος είχε την ευλογημένη ταπείνωση των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας και όχι την “επηρμένην οφρύν” των αιρετικών και βλάσφημων εχθρών Της, τότε:

– Θα αποκήρυσσε και θα κατήγγειλλε δημοσίως τις βλάσφημες διδασκαλίες του Μπουλγκάκοφ, του Μπερντιάεφ ή όποιου άλλου αιρετικού είχε στο παρελθόν ως διδάσκαλο.

– Δε θα τολμούσε, ως αποστατήσας και παραπεπτωκώς από την Πίστη, να γράψει «…δεν υπήρξεν εν ταις πράξεσι της ζωής μου κανονικόν κώλυμα δια την αποδοχήν της ιερωσύνης» (“Οψόμεθα τον Θεόν…”, Ι.Μ.Τ. Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας 1992, σελ 353) (!!!) και να αποδεχθεί το αξίωμα της Ιεροσύνης, αφού, ως γνωστό, η αποστασία αποτελεί σοβαρότατο και ανεπίδεκτο “οικονομίας” κώλυμα για την Ιεροσύνη. Ο Θ’ Κανόνας της Αγίας Α’ Οικουμενικής Συνόδου ορίζει: «Εἴ τινες ἀνεξετάστως προήχθησαν πρεσβύτεροι, ἀνακρινόμενοι ὡμολόγησαν τὰ ἁμαρτήματα αὐτοῖς, καὶ, ὁμολογησάντων αὐτῶν, παρὰ κανόνα κινούμενοι οἱ ἄνθρωποι τοῖς τοιούτοις χεῖρα ἐπιτεθείκασι, τούτους ὁ κανὼν οὐ προσίεται· τὸ γὰρ ἀνεπίληπτον ἐκδικεῖ ἡ καθολικὴ ἐκκλησία.» Και ερμηνεύοντας ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης γράφει, μεταξύ άλλων, ότι «οἱ ἀναξίως ἱερωθέντες ἀπρόσδεκτοι εἶναι εἰς τὸ νὰ ἱεροπρακτούν. Ἐλεγχθέντες γὰρ ἀπὸ ἄλλους, ἢ αὐτοὶ οἱ ἴδιοι ὁμολογήσαντες τὰ κωλυτικὰ τῆς ἱερωσύνης ἁμαρτήματα ὅπου ἔπραξαν πρὸ τῆς χειροτονίας, καθαιροῦνται κατὰ τὸν Βαλσαμώνα καὶ τὸν Ζωναράν, ἢ παύουσι τοῦ ἱεροπρακτείν, κατὰ τὸν Ἀνώνυμον ἑρμηνευτὴν τῶν Κανόνων» . Και, όπως ερμηνεύει ο Άγιος Νικόδημος, η εντολή αυτή των Αγίων Πατέρων είναι σε πλήρη συμφωνία με την αγιογραφική εντολή του Αποστόλου Παύλου: «Δεῖ τὸν Ἐπίσκοπον ἀνεπίληπτον εἶναι» (Α’ Τιμ. γ’ 2), δηλαδή «όχι μόνον ανέγκλητον, αλλά και άμεμπτον παντελώς και ακατηγόρητον», πράγμα που ισχύει, εννοείται, και για τους Ιερείς. Μάλιστα ο Άγ. Νικόδημος παραθέτει σε σχόλιό του στον εν λόγω Κανόνα και θέση του Αγίου

Συμεών Θεσσαλονίκης σχετικά με τους αναξίως χειροτονηθέντες: «Ουαί όμως, και αλλοίμονον, εις τους τοιούτους, οίτινες είτε προ της χειροτονίας ήμαρτον, είτε μετά την χειροτονίαν, ανάξιοι είναι της ιερωσύνης. Και εάν θέλουν να μετανοήσουν και να σωθούν, ας κάμουν τελείαν αποχήν από τα αγιώτατα έργα της ιερωσύνης, επειδή τίποτε άλλο δεν θέλει τους βοηθήσει εις μετάνοιαν, αν δεν κάμουν πρότερον αποχήν της ιερωσύνης». Ο δε Ι’ Κανόνας της ίδιας Συνόδου ορίζει: «Ὅσοι προεχειρίσθησαν τῶν παραπεπτωκότων, κατ’ ἄγνοιαν, ἢ καὶ προειδότων τῶν προχειρισαμένων, τοῦτο οὐ προκρίνει τῷ κανόνι τῷ ἐκκλησιαστικῷ· γνωσθέντες γάρ, καθαιροῦνται.» Και ερμηνεύει ο Άγ. Νικόδημος: «Ὅσοι παρέπεσον, ἤτοι ἀρνήθησαν τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ἔπειτα ἐμετανόησαν, ἱερεῖς οὐ γίνονται. ὅσοι ἀπὸ τοὺς ἀρνησιθέους ἐχειροτονήθησαν, ἢ διὰ τί ὁ χειροτονήσας αὐτοὺς Ἀρχιερεὺς δὲν ἤξευρε τὴν ἄρνησιν, ἢ καὶ διὰ τί ἤξευρε μέν, κατεφρόνησε δέ, ἢ καὶ ἐνόμισεν ὅτι ἡ χειροτονία δύναται ὡσὰν τὸ βάπτισμα νὰ τοὺς καθαρίση, ὡς ἑρμηνεύει ὁ Βαλσαμῶν· τοῦτο λέγω, τὸ νὰ χειροτονηθοῦν δηλαδὴ ἐν ἀγνοίᾳ ἢ ἐν γνώσει, δὲν φέρει κανέναν πρόκριμα ἢ ἐμπόδιον εἰς τὸν ἐκκλησιαστικὸν Κανόνα, ὥστε δηλαδὴ νὰ μὴν τοὺς παύση ἀπὸ τὸ νὰ ἐνεργοῦσι τὴν ἱερωσύνην, ὄχι· διότι ἀφ’ οὐ αὐτοὶ φανερωθοῦν πὼς τοιουτοτρόπως ἐχειροτονήθησαν, καθαιροῦνται» [149].

Όσοι επιμένουν να προβάλλουν το επιχείρημα ότι «ο Σωφρόνιος δεν μυήθηκε στο Βουδισμό, απλά έκανε βουδιστικό διαλογισμό» (!), ας ξαναδιαβάσουν προσεκτικότερα τα λόγια του ίδιου περί της αποστασίας του: «Mετὰ τὴ νέα στροφή μου στὸν Χριστό, ἡ «ἀνατολικὴ» ἐμπειρία μου, ποὺ εἶχε διαρκέσει περίπου ἑπτὰ ἢ ὀκτὼ χρόνια, φάνηκε στὸ πνεῦμα μου ὡς τὸ πιὸ φοβερὸ ἔγκλημα ἐνάντια στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τὸν Ὁποῖο γνώριζε ἡ ψυχή μου ἀπὸ τὴν τρυφερὴ ἡλικία. Μὲ διακατεῖχε μιὰ ἱερὴ φρίκη ἀπὸ τὴ συνείδηση ὅτι ἐγώ, ἄπιστος καὶ ἀποστάτης, θὰ παραμείνω γιὰ πάντα ἀνάξιος ἑνὸς τέτοιου Θεοῦ» [150].

Ας φιλοτιμηθούν επίσης οι οπαδοί του Σωφρόνιου να ανοίξουν επιτέλους το Ιερό Πηδάλιο, αλλά και ας ρωτήσουν να μάθουν τι εστί “διαλογισμός” στις ανατολικές θρησκείες, αν υποθέσουμε ότι δε γνωρίζουν ήδη και δεν ενέχει δόλο το ψευδοεπιχείρημά τους. Όσοι νομίζουν αφελώς ότι ο “ανατολικός” διαλογισμός είναι απλά “εισπνοή-εκπνοή”, ας μάθουν τι εστί “σαμσάρα” και “νιρβάνα” και κατά πόσο απάδουν αυτές οι έννοιες του Χριστιανισμού. Ιδού ένα

__________________________________

149. Πηδάλιον, Εκδ. Μαρίας Β. Ρηγοπούλου (Ακριβής ανατύπωσις της γ’ εκδόσεως του 1864), σελ. 135-137.

150. “Ὀψόμεθα τὸν Θεὸν καθώς ἐστι” (https://essexmonastery.com/bookshop/οψόμεθα-τον-θεόν-καθώς-εστί/), Stavropegic Monastery of St. John the Baptist, 2020, κατά παράθεση του ηλεκτρονικού βιβλιοπωλείου της Μονής Έσσεξ στη σχετική ανάρτηση.

χαρακτηριστικότατο δείγμα: «Οι Βουδιστές ακολουθούν το διαλογισμό ως μέρος της πορείας προς την απελευθέρωση από τις ατέλειες (kleshas) και την προσκόλληση και την επιθυμία (upādāna), που ονομάζεται επίσης αφύπνιση, η οποία καταλήγει στην επίτευξη της Νιρβάνα…» γράφει σχετικά η Βικιπαίδεια [151], όπου Νιρβάνα μεθερμηνευόμενη: «…μια έννοια στις ινδικές θρησκείες (Βουδισμός, Ινδουισμός, Τζαϊνισμός και Σιχισμός) που αντιπροσωπεύει την τελική κατάσταση της σωτηριολογικής απελευθέρωσης, την απελευθέρωση από την duḥkha, τον πόνο, και την saṃsāra, τον κύκλο της γέννησης και της αναγέννησης (σ.σ. δηλαδή της μετενσάρκωσης/μετεμψύχωσης)» [152]. Ας πάψουν, λοιπόν, να εθελοτυφλούν και να εξαπατούν το λαό οι υπέρμαχοι του Σωφρόνιου και ας δούνε, ή, μάλλον, ας παραδεχθούνε επιτέλους ότι συνιστά προδοσία της Πίστης η συμμετοχή σε τέτοιες αντίχριστες δραστηριότητες. Και, κυρίως και πρωτίστως, ας παραδεχθούν ότι αποστασία είναι η στροφή προς ο,τιδήποτε αποκλίνει από την αλήθεια του Χριστού, όχι μόνο η επίσημη ένταξη σε κάποιον αιρετικό ή αλλόθρησκο οργανισμό.

Στα Συναξάρια διαβάζουμε ότι στους αρχαίους χρόνους αρκούσε να κάψει κανείς λιβάνι στα είδωλα για να θεωρηθεί ότι εγκατέλειψε τον Χριστό και προσκύνησε τους ψευδοθεούς και οι Ιεροί Κανόνες είναι αυστηρότατοι για όσους το έπραξαν αυτό εθελουσίως. Αυτό συνέβη και στην περίπτωση του Σωφρόνιου: εθελούσια άρνηση του Χριστού. Άραγε έλαβε ανανέωση του Αγίου Χρίσματος ο Σωφρόνιος για την αποστασία της νεότητάς του, όπως προβλέπει η Εκκλησία μας; Αλλά, βέβαια, βολεύει τον Οικουμενισμό αυτό το τέχνασμα, το να νομίζει ο λαός ότι δεν προδίδει την Πίστη του επιδιδόμενος σε αντίθεες δραστηριότητες και υιοθετώντας ξένα και αντίθετα προς την Ορθοδοξία δόγματα και φρονήματα. Απολύτως τον βολεύει τον Οικουμενισμό αυτή η “διδασκαλία”! Αφού πρόδωσε τον Χριστό ο “Άγιος” Σωφρόνιος και παρά ταύτα μπόρεσε να λάβει την Ιεροσύνη, γιατί να μην κάνουν το ίδιο και άλλοι; Και δεν ελέγχεται αυτή η στάση από όλους εκείνους τους Αγίους της Εκκλησίας μας, που, αν και είχαν ορθοδοξότατο φρόνημα και άμεμπτο βίο, ωστόσο αρνούνταν συνειδητά να δεχθούν την Ιεροσύνη, από ταπείνωση, αίσθηση αναξιότητας και φόβο Θεού; Αλλά τραγικώς το γενικό επιχείρημα «Αφού το έκανε ο “Άγιος” Σωφρόνιος, γιατί

_______________________________________________________________________________

151. Λήμμα “Βουδιστικός διαλογισμός” (Buddhist meditation, https://en.wikipedia.org/wiki/Buddhist_meditation) στη Βικιπαίδεια.

152. Λήμμα “Νιρβάνα” (Νιρβάνα, https://en.wikipedia.org/wiki/Nirvana) στη Βικιπαίδεια.

Περί του ασύμβατου της “μετενσάρκωσης” με την Ορθοδοξία, παραπέμπουμε στο άρθρο “Μετενσάρκωση και Ορθοδοξία” (https://www.impantokratoros.gr/metensarkosh-karma.el.aspx) στην ιστοσελίδα της Ι.Μ. Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου.

να μην το κάνουν κι άλλοι;» μπορεί να εφαρμοστεί για όλα τα θεολογικά και εκκλησιαστικά εγκλήματά του.

– Δεν θα τολμούσε ένας ταπεινός Σωφρόνιος να ιδρύσει μικτό μοναστήρι, περιφρονώντας και καταπατώντας αλαζονικά Ιερούς Κανόνες Αγίων Οικουμενικών Συνόδων και μάλιστα με προφάσεις και δικαιολογίες απαράδεκτες.

– Δεν θα τολμούσε να παρέμβει – και μάλιστα τόσο ριζοσπαστικά – στο λειτουργικό τυπικό, συγγράφοντας ευχές ακόμα και για τη Θεία Λειτουργία, εξισώνοντας έτσι εμμέσως πλην σαφώς τον εαυτό του με μεγάλους και Θεοφόρους Πατέρες και οικουμενικούς Διδασκάλους της Εκκλησίας μας όπως ο Απόστολος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος – του οποίου έργο ήταν η πρώτη Θεία Λειτουργία -, ο Μέγας Βασίλειος και ο Ιερός Χρυσόστομος, εφ’ όσον πίστευε ο γ. Σωφρόνιος ότι οι ευχές του ήταν απαραίτητες για να «προετοιμάζουν το λαό για τὸ μυστήριο», βοηθώντας τους εκκλησιαζόμενους «να συγκεντρωθοὺν ἐσωτερικὰ καὶ ἐνωθοῦν μὲ τὸν ἱερέα». Δηλαδή οι μεγάλοι Άγιοι – και δια των Αγίων το Πανάγιο Πνεύμα, του Οποίου ήταν όλοι τους κατοικητήρια – οι οποίοι συνέθεσαν τις ευχές της Θείας Λειτουργίας, που κατένυξαν μυσταγωγικά τους Ορθόδοξους επί αιώνες, δεν προνόησαν για την “προετοιμασία” του λαού για τα Μυστήρια, έπρεπε να έλθει ο Σωφρόνιος του εικοστού αιώνα για να τη φροντίσει. Ειλικρινά, απορούμε πώς ακόμα και αγωνιστές ορθόδοξοι αδελφοί δέχονται και ανέχονται τέτοια αλαζονεία.

– Δεν θα τολμούσε να (επαν)εισάγει καινά ή προ πολλού καταδικασμένα φρονήματα στην ορθόδοξη Θεολογία, όπως τα περί του “Θείου Όντος ως “καθαράς ενέργειας” ή τα περί “ανεστραμμένης πυραμίδας της ύπαρξης” και “ευλογημένης απόγνωσης”. Ποιος Άγιος Απόστολος ή Άγιος Πατέρας εδώ και δύο χιλιετίες δίδαξε ποτέ τέτοιες δαιμονικές διδασκαλίες; Κι όμως, ο Σωφρόνιος έχει άλλη άποψη, την οποία μάλιστα προβάλλει διανθισμένη με τις σοφιστείες του: «Δια την πτήσιν επάνω της αβύσσου ταύτης έχομεν χρείαν της δυνάμεως της ευλογημένης απογνώσεως· η ενέργεια της εν ημίν χάριτος λαμβάνει μορφήν «αποφασιστικότητος» » [153]· «Εκ της πείρας μου δύναμαι να είπω ότι υπάρχουν δύο είδη απογνώσεως: Η μία είναι καθαρώς αρνητική, φθείρουσα τον άνθρωπον πνευματικώς, εν συνεχεία δε και σωματικώς· η άλλη είναι ευλογημένη» και παρακάτω: «Επαναλαμβάνω: Ο Κύριος εδωρήσατο εις εμέ την χάριν της μνήμης του θανάτου και της

________________________________________________________________________________

153. Αρχ. Σωφρόνιος (Σάχαρωφ), “Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί”, Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας 1992, σελ. 106.

ευλογημένης απογνώσεως» [154]. Ο Σωφρόνιος, λοιπόν, ισχυρίζεται ότι ο Κύριος τού δώρησε την “ευλογημένη απόγνωση”.

– Δεν θα τολμούσε ο Σωφρόνιος να “καλλιτεχνήσει” βέβηλα, ενσωματώνοντας τον Σταυρό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, το ιερότατο σύμβολο της υπέρτατης Θυσίας του Θεανθρώπου, το σύμβολο της αγίας Πίστης μας, στην αντίχριστη εβραϊκή επτάφωτη λυχνία, ούτε θα τολμούσε να τοποθετήσει το “καλλιτέχνημά του” στον ιερότερο τόπο, στην Αγία Τράπεζα ορθόδοξου Ναού, σαν να ήταν «ο Θρόνος του μεγάλου Βασιλέως, του Θεού ημών», ένα έπιπλο στο σπίτι του όπου τοποθετεί ό,τι θέλει. Ούτε θα τολμούσε να φωτογραφηθεί με τη συνοδεία του μπροστά από μια Ωραία Πύλη, στο παραπέτασμα της οποίας δεσπόζει το βέβηλο “καλλιτέχνημά του”.

_______________________________________________________________________________

154. Αρχ. Σωφρόνιος (Σάχαρωφ), “Περί προσευχής”, Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας 1993, σελ. 73 και 114.

ΜΕΡΟΣ Γ’

Αντίλογος επί μελλοντικού αντιλόγου

Γνωρίζουμε ότι ενδεχομένως να δεχθούμε πολεμική εξαιτίας της παρούσας εργασίας μας. Πολεμική τόσο από τις τάξεις των οικουμενιστών που προπαγάνδισαν την αγιοποίηση του γ. Σωφρόνιου και κερδίζουν έδαφος λόγω αυτής, όσο και από τις τάξεις των ορθοδόξων που εξακολουθούν να τον ευλαβούνται ως “Άγιο” και “Τέταρτο Θεολόγο”. Είναι αναμενόμενο ότι κάποιοι θα μας αποκαλέσουν “αγιομάχους”. Κατόπιν, όμως, όσων τεκμηριωμένως παρουσιάσαμε, δικαιούμαστε και υποχρεούμαστε να αποκαλέσουμε “φίλους και αμνηστευτές των Εβραι(ομασον)ων” όσους θα προβούν σε μομφές εναντίον μας περί δήθεν αγιομαχίας. Θα ήταν άραγε υπερβολικό ή άδικο κάτι τέτοιο εκ μέρους μας; Ας απαντήσει σ’ αυτό μια σύντομη ενδεικτική αναδρομή σε όσα εκθέσαμε:

Ο γ. Σωφρόνιος του Έσσεξ “όλως τυχαίως” είχε εβραϊκό πατρώνυμο και επώνυμο· “όλως τυχαίως” διδάχτηκε μία εβραϊκής προέλευσης ζωγραφική τέχνη από το θεοσοφιστή Καντίνσκι, από τον οποίο δέχθηκε επιρροές και στη θεολογία του· “όλως τυχαίως” σπούδασε “θεολογία” στο μασονικό Θεολογικό Ινστιτούτο Αγίου Σεργίου Παρισίων· “όλως τυχαίως” είχε αιρετικούς δασκάλους, όπως τον Μπουλγκάκοφ (με τη συνοδικώς διπλά καταδικασμένη καμπαλιστική διδασκαλία του) και τον Μπερντιάεφ· “όλως τυχαίως” είχε στενή σχέση με τον εβραίο κατάσκοπο Δαυΐδ Μπάλφουρ ήδη από όταν ήταν στο Άγιο Όρος· “όλως τυχαίως” δημιούργησε μια Μονή καταπατώντας τους Ιερούς Κανόνες (και τοιαύτη καταπάτηση είναι, ως γνωστόν, συνήθεια πάνυ αγαπητή στους οικουμενιστές μασόνους)· “όλως τυχαίως” μεταπήδησε στο Οικουμενικό Πατριαρχείο το 1965 (έτος της αντικανονικής άρσης των αναθεμάτων…) επί μασόνου Πατριάρχη Αθηναγόρα με τον οποίο και “όλως τυχαίως” συλλειτούργησε· η “θεολογία” του φέρει “όλως τυχαίως”, πέραν των άλλων κακοδοξιών, μασονικό συμβολισμό και επιρροές από την Καμπαλά αλλά και κοινά σημεία με τη διδασκαλία τού συγχρόνου του χασιδιστή-σιωνιστή εβραίου Μ. Μπούμπερ, στον πρόλογο βιβλίου του οποίου γίνεται “όλως τυχαίως” αναφορά στο Σιλουανό του Άθω ως σε ένα εκ των «μεγάλων πνευματικών συγγραφέων της εποχής μας» παράλληλα με συγγραφείς ποικίλων δογμάτων· “όλως τυχαίως” “καλλιτέχνησε” ένα έμβλημα για τη Μονή του το οποίο ενώνει την εβραϊκή επτάφωτη λυχνία με τον Σταυρό, μεσολαβούσης μιας σφαίρας· “όλως τυχαίως” η εβραϊκή λυχνία τυγχάνει εδώ και αιώνες σύμβολο της ιουδαϊκής θρησκείας (από δε το 1948 και του ισραηλιτικού κράτους) αλλά και της πίστης στον ερχομό του “μεσσία” των Εβραίων, δηλαδή του Αντιχρίστου, η δε σφαίρα ως γαία αποτελεί λατρευτικό σύμβολο των οικουμενιστών/μασόνων· “όλως τυχαίως” αυτό το έμβλημα, της σφαίρας παραλειπομένης, τυγχάνει έμβλημα φορέων υπέρ της ένωσης Χριστιανισμού και Ιουδαϊσμού (που, ως γνωστόν, αποτελεί απώτερη βλέψη της

παναίρεσης του Οικουμενισμού)· “όλως τυχαίως” την αγιοποίηση του Σωφρόνιου προπαγάνδισαν και γνωστοί οικουμενιστές, όπως οι Μητροπολίτες Περγάμου Ιωάννης (Ζηζιούλας), Ναυπάκτου Ιερόθεος (Βλάχος), νυν Βουδαπέστης και Ουγγαρίας Ιλαρίων (Αλφέγιεφ), οι Αγιορείτες Καθηγούμενοι Βατοπαιδίου Εφραίμ και Σίμωνος Πέτρας Ελισσαίος κ.ά., ενώ την επισφράγισε τελικά, “όλως τυχαίως” πάντα, ο μέγας Αιρεσιάρχης Βαρθολομαίος με την “Αγία και Ιερά Σύνοδό του”, ο οποίος και εγκωμίασε τη Μονή Έσσεξ, χαρακτηρίζοντάς την “καινήν πολιτείαν” και “νέον ὑπερῷον τῆς Πεντηκοστῆς”. Και, αφού αναφερθήκαμε στον Αιρεσιάσχη Βαρθολομαίο, θα υπενθυμίσουμε εδώ ότι, “όλως τυχαίως”, λίγο πριν την εκδημία του ο γ. Σωφρόνιος εμπιστεύθηκε τη μονή υπό την προστασία του παναιρετικού Πατριάρχη, του οποίου και την ευλογία ζήτησε για να αναχωρήσει από αυτή τη ζωή, όπως διαβάζουμε στην ιστοσελίδα της μονής του [155].

«Μα ο γ. Σωφρόνιος κοιμήθηκε το 1993, τότε ο Πατρ. Βαρθολομαίος δεν είχε εκδηλώσει ακόμα τις οικουμενιστικές του βλέψεις!», θα αντιτάξουν ίσως κάποιοι. Σ’ αυτούς θα απαντήσουμε ότι ο Πατρ. Βαρθολομαίος συμμετείχε ήδη από το 1975 στις εργασίες του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών [156] και προφανώς όχι με τις αγαθές προθέσεις του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού, αφού νωρίτερα, στη διδακτορική του διατριβὴ (1970) μὲ τίτλο «Περὶ τὴν κωδικοποίησιν τῶν Ἱ. Κανόνων καὶ τῶν κανονικῶν διατάξεων ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ» είχε γράψει, μεταξύ άλλων, και ότι «δὲν δύναται νὰ ἐφαρμοσθοῦν σήμερον καὶ πρέπει νὰ τροποποιηθοῦν αἱ διατάξεις αἱ κανονίζουσαι τὰς σχέσεις τῶν ὀρθοδόξων Χριστιανῶν πρὸς τοὺς ἑτεροδόξους καὶ ἑτεροθρήσκους. Δὲν δύναται ἡ Ἐκκλησία νὰ ἔχη διατάξεις ἀπαγορευούσας τὴν εἴσοδον εἰς τοὺς ναοὺς τῶν ἑτεροδόξων καὶ τὴν μετ’ αὐτῶν συμπροσευχὴν καθ’ ἥν στιγμὴν αὕτη διὰ τῶν ἐκπροσώπων αὐτῆς προσεύχεται ἀπὸ κοινοῦ μετ’ αὐτῶν διὰ τὴν τελικὴν ἕνωσιν ἐν τῇ πίστει, τῇ ἀγάπῃ καὶ τῇ ἐλπίδι…Ἡ Ἐκκλησία δὲν δύναται καὶ δὲν πρέπει νὰ ζῆ ἐκτὸς τόπου καὶ χρόνου» (σ. 73) [157]. “Όλως τυχαίως”, λοιπόν, ο αγαπημένος Πατριάρχης του γ. Σωφρόνιου

_______________________________________________________________

155. Από τη σύντομη βιογραφία (https://essexmonastery.com/saint-sophrony-the-athonite/) του γ. Σωφρόνιου στην ιστοσελίδα της Σ. Μ. Τιμίου Προδρόμου του Έσσεξ.

156. Λήμμα “Πατριάρχης Βαρθολομαίος” (https://el.wikipedia.org/wiki/Πατριάρχης_Βαρθολομαίος) στη Βικιπαίδεια και λήμμα “Βαρθολομαίος (Αρχοντώνης)” (Варфоломей (Архондонис), https://dvagrada.ru/wiki/Варфоломей_(Архондонис)) στον ιστότοπο “Δύο Πόλεις” (Два града, https://dvagrada.ru/wiki/Заглавная_страница).

157. Αναφορά στη διατριβή αυτή έχει γίνει στον “Ορθόδοξο Τύπο”, σε σειρά άρθρων με τίτλο “Σχέδιον καταλύσεως τῶν Ἱερῶν Κανόνων; Ἡ «ἄγνωστος» μελέτη τοῦ Πατριάρχου Κων/λεως” (https://orthodoxostypos.gr/σχέδιον-καταλύσεως-τῶν-ἱερῶν-κανόν-4/) από τον κ. Παύλο Τρακάδα.

είχε επίσης εκδηλώσει από νωρίς την τάση καταπάτησης των Ιερών Κανόνων, όπως και ο ίδιος ο γ. Σωφρόνιος.

Μήπως είναι πάρα πολλές οι “συμπτώσεις” για να είναι πράγματι συμπτώσεις; Και μήπως δεν μπορούμε πλέον να μιλούμε περί “οικονομίας” αλλά περί εκποίησης; Μήπως να πάψουμε επιτέλους να εθελοτυφλούμε;

Μήπως τελικά πρέπει εμείς να μεμφόμαστε τους κατηγόρους μας για Αγιομαχία; Δεν είναι Αγιομαχία, λόγου χάρη, να συγκρίνεις ένα Σωφρόνιο με τον παιδιόθεν οσιακής βιοτής και αδιαλλείπτως ορθοδοξότατο Άγιο Νεκτάριο (το ακούσαμε και αυτό και όχι μόνο άπαξ…), μόνο και μόνο επειδή στερείσαι επιχειρημάτων; Δεν είναι Αγιομαχία να στερείς την τιμητική προσωνυμία του Τέταρτου Θεολόγου από το μεγαλύτερο Θεολόγο της δεύτερης μετά Χριστόν χιλιετίας, τον επίσης οσιακής βιοτής Άγιο Γρηγόριο Παλαμά, τον Θεοφόρο Πατέρα της Αγίας Θ’ Οικουμενικής Συνόδου, τον αληθινό Θεολόγο του Ακτίστου Φωτός, χάρις στον οποίο καταδικάστηκε η παπική βαρλααμική πλάνη, για να τιμήσεις με την επωνυμία αυτή ένα Σωφρόνιο; Δεν είναι Αγιομαχία να χαρακτηρίζεις ως Άγιο έναν ιερόσυλο Σωφρόνιο, ο οποίος βεβήλωσε ακόμα και την Αγία Τράπεζα με το “καλλιτεχνικό” σύμβολο του Ιουδαιοχριστιανισμού του; Δεν είναι Αγιομαχία να προσκυνείς ως συμβασιλέα πλάι στον Κύριό μας έναν κρυφίως Τριαδομάχο και Χριστομάχο και απροκαλύπτως Σταυρομάχο Σωφρόνιο, το διδάσκαλο της “ανεστραμμένης πυραμίδας της ύπαρξης” που θέλει τον Χριστό στον άδη; Λησμόνησες ότι οι Άγιοι συμβασιλεύουν με τον Παμβασιλέα μας; «…συμβασιλεύεις δέ, τῷ εἰς ἀεὶ Ἰωάννη βασιλεύοντι» ψάλλουμε στην ασματική Ακολουθία του Αγίου Ιωάννη του Δαμασκηνού· «οἱ Ἀθλοφόροι, (…) ὡς σκῆπτρον φέροντες, χειρὶ τὸν τῷ Κυρίῳ πάντοτε θεῖον Σταυρόν, συμβασιλεύουσιν» ψάλλουμε στον Σταυρώσιμο Κανόνα του Γ’ Ήχου τις Παρασκευές, ενώ στο τελευταίο κεφάλαιο της Αποκάλυψης Ιωάννου διαβάζουμε: «καὶ ὁ θρόνος τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ ἀρνίου ἐν αὐτῇ ἔσται, καὶ οἱ δοῦλοι αὐτοῦ λατρεύσουσιν αὐτῷ (…) καὶ βασιλεύσουσιν εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων» (κβ’ 3,5).

Ο βασιλιάς του Πόντου Μιθριδάτης ο Στ’ συνήθιζε τον οργανισμό του στη χρήση μικρών δόσεων δηλητηρίου προκειμένου να αποκτήσει ανοσία σε αυτό και να μην μπορεί κανείς να τον δηλητηριάσει. Αυτή η μιθριδατική μέθοδος παρατηρούμε ότι χρησιμοποιείται στις διδασκαλίες πολλών οικουμενιστών. Ανάμεσα στα ορθόδοξα που κηρύττουν αναμειγνύουν τεχνηέντως και κάποια κακόδοξα, ώστε να διαφύγουν αυτά της προσοχής αλλά και της (όποιας) αντίστασης του λαού και να ενσωματωθούν εύκολα και αθόρυβα στο σύνολο, ακόμα και αν για να το επιτύχουν αυτό έρχονται ενίοτε οι παναιρετικοί σε αντίθεση με τις ίδιες τις θέσεις τους. Αν ο γ. Σωφρόνιος του Έσσεξ διετύπωνε απροκάλυπτα τις πραγματικές θέσεις του και μόνο αυτές, η διδασκαλία του θα

γινόταν μεν πανηγυρικώς αποδεκτή από τους οικουμενιστές, θα συναντούσε όμως ισχυρή αντίσταση από τους εναπομείναντες ορθόδοξους. Ενώ με τη δόλια μέθοδο που χρησιμοποίησε,κατάφερε όχι απλά να συγκαλύψει τις κακοδοξίες του, αλλά και να γίνει πιστευτός και να αγιοποιηθεί παπικώ τω τρόπω.

Πού βασίστηκε τελικά η αγιοποίησή του; Δεν είδαν τάχα οι ακαδημαϊκοί υποστηρικτές του τις τόσες κακοδοξίες στα συγγράμματά του; Μήπως θα ακουστεί το επιχείρημα ότι νοθεύτηκε η διδασκαλία του; Και έγινε άραγε αυτό ήδη όσο ήταν ακόμα εν ζωή, όταν εκδόθηκε το πρώτο βιβλίο του, “Ο Γέρων Σιλουανός”, και δεν αντέδρασε ο ίδιος; Δεν υπήρξε ούτε ένας άξιος μαθητής του να αντιδράσει στην υποτιθέμενη μετά θάνατον νόθευση της διδασκαλίας του; Και, αν όντως νοθεύτηκε η διδασκαλία του, να υποθέσουμε ότι σε νοθευμένα συγγράμματα βασίστηκε το “Διορθόδοξο Επιστημονικό Συνέδριο”, οι διδακτορικές διατριβές και οι λοιπές μελέτες και εργασίες περί του “θεολόγου του Ακτίστου Φωτός” Σωφρονίου; Ή μήπως αγιοποιήθηκε για τα υποτιθέμενα θαύματά του; Το ακούσαμε και αυτό. Αρκεί, όμως, η θαυματουργία ως πιστοποιητικό αγιότητας, όταν υπάρχουν σοβαρότατες αποκλίσεις από την Πίστη και βαρύτατες προσβολές προς αυτήν; Λησμονούμε ότι θαύματα κάνει και ο διάβολος, αν ο Κύριος το επιτρέψει; Ήδη από την Παλαιά Διαθήκη το γνωρίζουμε αυτό, όταν οι “επαοιδοί” (μάγοι) του Φαραώ αντέγραφαν τα θαύματα του Μωυσή (Έξ. ζ’, η’). Και πολλοί Άγιοί μας, λόγου χάρη, υψωνόντουσαν πάνω από το έδαφος όταν προσευχόντουσαν ή ιερουργούσαν, αλλά πάνω από το έδαφος υψωνόταν και ο “Σάι Μπάμπα” και διάφοροι άλλοι φακίρηδες της Ινδίας και αλλού. Αλλά και ο Ίδιος ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός προειδοποίησε περί τούτου: «πολλοὶ ἐροῦσί μοι ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ· Κύριε Κύριε, οὐ τῷ σῷ ὀνόματι προεφητεύσαμεν, καὶ τῷ σῷ ὀνόματι δαιμόνια ἐξεβάλομεν, καὶ τῷ σῷ ὀνόματι δυνάμεις πολλὰς ἐποιήσαμεν; καὶ τότε ὁμολογήσω αὐτοῖς ὅτι οὐδέποτε ἔγνων ὑμᾶς· ἀποχωρεῖτε ἀπ᾿ ἐμοῦ οἱ ἐργαζόμενοι τὴν ἀνομίαν» (Ματθ. ζ’ 22-23). Μήπως αγιοποιήθηκε λόγω της ικανότητάς του να θεολογεί; Αλλά δε θεολογεί και ο ίδιος ο σατανάς; Δεν γνωρίζει τις Γραφές (πρβ. Ματθ. δ’ 6); Ή θα μας πούνε οι οπαδοί του γ. Σωφρόνιου ότι και οι Άγιοι κάνουν λάθη στη διδασκαλία τους; Ενίοτε ναι, αλλά μετανοούν και τα διορθώνουν, δεν εμμένουν σε αυτά, πόσω μάλλον αν θα επρόκειτο για θέματα βεβήλωσης και ιεροσυλίας ή για αντίχριστες διδασκαλίες στους έσχατους καιρούς.«Τὸ πίπτειν ἀνθρώπινον, τὸ μετανοεῖν θεῖον, τὸ ἐμμένειν ἑωσφορικόν» λέει ο Ιερός Χρυσόστομος.

Ποιος Άγιος αγίασε μένοντας άχρι θανάτου σε κατάφωρα αιρετικές θέσεις και πράξεις του και μάλιστα τον εικοστό αιώνα, αφού έχουν ήδη προηγηθεί εννέα Αγίες Οικουμενικές και πολλές Τοπικές Σύνοδοι και έχουν πλέον αποκρυσταλλωθεί και διασαφηνισθεί τα ορθόδοξα δόγματα, ενώ έχουν καταδικαστεί τα αιρετικά; Αγνοούμε ότι υπάρχει Ιερός Κανόνας (ΛΔ’ της εν Λαοδικεία Τοπικής Συνόδου) που αποκαλεί “ψευδομάρτυρες” τους αιρετικούς που φονεύθηκαν για την πίστη τους και άρα ούτε το αίμα του μαρτυρίου σβήνει την αίρεση; Ποιος Άγιος έκανε ποτέ έμβλημά του (αλλά

και της Μονής του!) ένα σύμβολο των Χριστοκτόνων Ιουδαίων (κατά τον χαρακτηρισμό τους από τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη); Είναι δυνατόν να πιστοποιηθεί αγιότητα χωρίς ορθοδοξότητα, από τη στιγμή μάλιστα που, όπως αναφέρει σε σχόλιό του ο Άγιος Νικόδημος, μπορεί κανείς να χάσει τη Χάρη του Αγίου Βαπτίσματος και μόνο από τη συγκατάθεση σε μια βλασφημία; [158] Και αν εξακολουθούν να υπάρχουν παρεκκλίσεις, και μάλιστα συνειδητές, όπως ισχύει στην περίπτωση αγιορείτη μοναχού φοιτήσαντος σε θεολογικό ινστιτούτο, πώς μπορεί να επέλθει αγιότητα και αγιοκατάταξη χωρίς μετάνοια; Αλλά ακόμα και αν δεν είχε σπουδάσει Θεολογία, δεν θα “πληροφορούσε” το Άγιο Πνεύμα το γ. Σωφρόνιο ότι ασεβεί και αμαρτάνει, αυτόν που, όπως υποστηρίζουν κάποιοι, έβλεπε το Άκτιστο Φως από παιδί; Άχρι θανάτου απληροφόρητος; Μετανόησε ποτέ ο γέρων για όσες κακοδοξίες καταγγείλαμε στην παρούσα εργασία; Εμείς βλέπουμε ότι το μοναστήρι του παραμένει μέχρι σήμερα μικτό, η δε εβραϊκή λυχνία δέσποζε στη μονή και κατά το γήρας του – και μάλιστα φωτογραφιζόταν ο γέρων μπροστά της μετά συνοδείας! -, ενώ και σήμερα δεσπόζει εκεί το αντιχριστιανικό έμβλημα, τα δε βιβλία του, τα σφραγισμένα με αυτό, κυκλοφορούνε σε πολλές γλώσσες.

Μήπως θα αντιτάξουν οι οπαδοί του Σωφρόνιου ότι το έμβλημα της λυχνίας ενωμένης με το Σταυρό ήταν ήδη σε χρήση από τους πρωτο- και παλαιοχριστιανικούς χρόνους; Θα τους ρωτήσουμε: ποιοι το χρησιμοποιούσαν; Οι ορθόδοξοι Χριστιανοί ή μήπως οι ιουδαΐζοντες, κατά των οποίων έγραφαν και ξαναέγραφαν ήδη οι Άγιοι Απόστολοι (βλ. Πράξεις Αποστόλων, Επιστολές Παύλου προς Γαλάτας, προς Φιλιππησίους, προς Τίτον, προς Εβραίους κ.α.), αφού εκείνοι προσπαθούσαν επίμονα να εισάγουν στοιχεία της θρησκείας τους στο Χριστιανισμό; Και αν υποθέσουμε ότι υιοθέτησε την εβραϊκή λυχνία ως πρωτο- ή παλαιοχριστιανικό σύμβολο, γιατί δεν το δήλωσε; Αλλά, εφ’ όσον ήδη από το 1948 η εβραϊκή λυχνία είχε καθιερωθεί και διεθνώς ως επίσημο έμβλημα του κράτους του Ισραήλ [159], γιατί ο Σωφρόνιος εν τούτοις την επέλεξε για το “καλλιτέχνημά” του; Αγνοούσε ότι η μενορά αποτελεί έμβλημα του Ιουδαϊσμού ήδη από την αρχαιότητα; Γιατί δεν προτίμησε το καθιερωμένο ορθόδοξο επτακάνδηλο για την Αγία Τράπεζα, το οποίο, μάλιστα, έχει κανδήλια με λάδι, όπως διέταξε ο Κύριος τον Μωυσή, και όχι κεριά, όπως συνηθίζουν οι Εβραίοι; Ούτε και εκεί δέχθηκε πληροφορία από τον Κύριο; Είναι σημεία αγιότητας όλα αυτά;

____________________________________________________________________

158. Σχόλιο (1) του Αγίου Νικοδήμου στον ΞΒ’ (62ο) Κανόνα των Αγίων Αποστόλων, Πηδάλιον, Εκδ. Μαρίας Β. Ρηγοπούλου (Ακριβής ανατύπωσις της γ’ εκδόσεως του 1864), σελ. 80.

159. Λήμμα “Έμβλημα του Ισραήλ” (https://el.wikipedia.org/wiki/Έμβλημα_του_Ισραήλ)στη Βικιπαίδεια.

Μήπως θα αντιτάξουν πάλι οι οπαδοί του γ. Σωφρόνιου ότι, όπως ακούγεται, σύγχρονοι Άγιοι τοποθετήθηκαν θετικά απέναντί του; Θα απαντήσουμε με ερώτημα: δεν σφάλλουν οι Άγιοι στις εκτιμήσεις προσώπων; Δεν εξαπατήθηκε ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας από τον θείο του, τον Θεόφιλο Πατριάρχη Αλεξανδρείας, ως προς τον μεγάλο Θεοφόρο Πατέρα και Οικουμενικό Διδάσκαλο της Εκκλησίας μας Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο [160]; Δεν εξαπατήθηκε ο Μέγας Κωνσταντίνος από τον δήθεν μετανοημένο αιρεσιάρχη Άρειο και μάλιστα μετά τη συνοδική καταδίκη του; [161] Άραγε όσοι τοποθετήθηκαν θετικά υπέρ του γ. Σωφρόνιου είχαν επισκεφθεί τη Μονή του στο Έσσεξ, ώστε να διαπιστώσουν ιδίοις όμμασι την αισχρή και αναίσχυντη βεβήλωσή της; Και αν την επισκέφθηκαν και σιώπησαν, θα γίνει αυτή η σιωπή τους κριτήριο για το αν μπορεί να ενωθεί ο Χριστός με τον Βελίαρ; Δεν είναι αυτό ήδη σαφές από την Αγία Γραφή και την Ιερή μας Παράδοση;

Αντί επιλόγου

Υπήρξαμε και εμείς αποστάτες κατά τη νεότητά μας. Βρεθήκαμε και εμείς μακριά από τον Άγιο Τριαδικό Θεό μας. Γνωρίσαμε μέχρι το μεδούλι μας το έρεβος και την οδύνη της προδοσίας. Δοξάζουμε τον Κύριο Ιησού Χριστό που μάς τράβηξε από το μνήμα του ζωντανού θανάτου και μας αξίωσε να γνωρίσουμε το έλεός Του, την αγάπη και τη μακροθυμία Του, την πανσθενουργό θεραπευτική και μεταμορφωτική δύναμή Του. Και, αφού καταδέχτηκε να μας πάρει από τα νύχια και τα δόντια της πλάνης και να μας δεχθεί εκ νέου στο μυστικό Σώμα Του, μάς είναι πλέον αδιανόητο να ακολουθήσουμε, να αποδεχθούμε ή έστω και να αμνηστεύσουμε ο,τιδήποτε αντιστρατεύεται τον Κύριο και Θεό μας, την Εκκλησία Του, την αγία Ορθοδοξία μας. Όπως μας είναι, επίσης, αδιανόητο και να μην πολεμήσουμε τους εχθρούς της Εκκλησίας μας με όσες δυνάμεις μάς δίνει ο Κύριος και με οποιοδήποτε τίμημα και κόστος.

Πίσω στα χρόνια του ζόφου, σε ένα μακρινό – τοπικά και τροπικά – ταξίδι, συναντήσαμε κάποτε δύο ανθρώπους, το Βασίλειο (Γουίλιαμ) και την Αλεξάνδρα Ρίγκινς. Έναν Ελληνοαμερικανό παντρεμένο με μια Αμερικανοεβραία. Ταξιδεύανε ανά τον κόσμο με τα ποδήλατά τους σε ένα παγκόσμιο διαχριστιανικό προσκύνημα, αυτοσυστηνόμενοι ως χριστιανοί ορθόδοξοι. Στην πραγματικότητα ήταν Ανθρωποσοφιστές, θερμοί οπαδοί και λάτρες του Ρούντολφ Στάινερ, όπως μας εξομολογήθηκαν στην πορεία, όταν αργότερα συνδεθήκαμε φιλικά μαζί τους. Προσπάθησαν, μάλιστα, επιμελώς (αλλά, δόξα τω Θεώ, ανεπιτυχώς) να μας προσηλυτίσουν στην

______________________________________________________________________

160. Βίος και πολιτεία του Αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας

http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/agiologion/agios_kyrillos_alexandreias.htm

161. Μελετίου Αθηνών, Εκκλησιαστική Ιστορία, Βιέννη, 1783, Τ. Α’, σελ. 314.

Ανθρωποσοφία. Οι δυο τους ήταν επίσης θερμότατοι και τακτικοί προσκυνητές της μονής του Έσσεξ, για την οποία μιλούσαν πάντα με περισσό ενθουσιασμό, παρουσιάζοντάς την ως “εναλλακτικό μοναστήρι” και καταβάλλοντας επίμονες προσπάθειες (επίσης ανεπιτυχώς) να μας πείσουν να την επισκεφθούμε και εμείς. Σε ένα βιβλίο τους [162] είχαμε δει και παλαιότερη φωτογραφία τους δίπλα στο γηραιό Σωφρόνιο. Με αυτούς τους ανθρώπους έχουμε πλέον διακόψει κάθε επαφή, αφού δεν μπορούμε πια να συγχρωτιζόμαστε με εχθρούς του Θεού και της Πίστης μας. Αλλά, μετά από όσα μάθαμε περί της εν λόγω μονής και του κτίτορά της, μπορούμε να καταλάβουμε γιατί αυτοί οι δύο μασόνοι ήταν τόσο ενθουσιασμένοι με αυτήν. Άραγε ήταν οι μόνοι τέκτονες προσκυνητές; Άραγε γνώριζε ο γ. Σωφρόνιος τη μασονική ιδιότητά τους; Και εκεί απληροφόρητος από τον Κύριο; Μετά από όσα παρουσιάσαμε, θα προκαλούσε άραγε έκπληξη, αν μαθαίναμε ότι τέτοιοι προσκυνητές δεν ήταν ούτε είναι σπάνιοι ή ανεπιθύμητοι στη μονή αυτή;

Λυπόμαστε, αν τυχόν λυπήσαμε τους πατέρες και αδελφούς που ευλαβούνται και τιμούν τον γ. Σωφρόνιο ως άγιο. Ζούμε, όμως, σε καιρούς πονηρούς και το επιχείρημα «Μα είναι αγιοκαταταγμένος από το Οικουμενικό Πατριαρχείο!» δεν έχει πλέον ισχύ, επειδή απλούστατα η διοικούσα Εκκλησία δεν ορθοτομεί πλέον, είτε το αντιλαμβανόμαστε και το παραδεχόμαστε είτε όχι.

Σε καμία περίπτωση δεν θα αμφισβητούσαμε την αγιότητα αληθινών νεοφανών Αγίων, όπως των Αγίων Παΐσίου Αγιορείτου, Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Ιωσήφ Ησυχαστού, Γεωργίου Καρσλίδη κλπ., την αγιότητα των οποίων επιβεβαίωσε ο ίδιος ο Κύριος πολύ πριν την αγιοκατάταξή τους. Ούτε, βεβαίως, θα πρέπει οι αναγνώστες μας να πέσουν στην παγίδα να αποκτήσουν αμφιβολίες για την αγιότητα των αληθινών Αγίων μόνο και μόνο επειδή τους αγιοκατέταξε ένας αντίχριστος Πατριάρχης με τη Σύνοδό του. Στην περίπτωση του γ. Σωφρόνιου, όμως, έχουμε ιερό χρέος να καταγγείλουμε την παπικότροπη αγιοποίησή του και καλούμε τους αδελφούς ορθόδοξους που τον τιμούν ως άγιο να αναθεωρήσουν και να συνταχθούν μαζί μας στην καταγγελία αυτή. Διότι κανείς που αγαπά αληθινά τον Χριστό δεν μπορεί να μην αγαπά την αλήθεια. «Οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν» (Ματθ. στ’ 24).

Τέλος, για να προλάβουμε τυχόν κατηγόρους μας που θα ακολουθήσουν εύκολες και πάγιες οδούς σπίλωσης του παρόντος κατηγορητηρίου, δηλώνουμε ότι ανήκουμε στην Εκκλησία της Ελλάδος, στην οποία ενταχθήκαμε κατά το Άγιο Βάπτισμά μας. Ουδεμία, ωστόσο, εκκλησιαστική κοινωνία έχουμε

_________________________________________________________________________

162. William Riggins, “Pilgrims and Troubadours”, Eulogia Books (self-published). Δεν παραθέτουμε σελίδα, διότι το βιβλίο δεν είναι πλέον στην κατοχή μας.

με την παναίρεση του Οικουμενισμού και τις λοιπές κακοδοξίες της προδοτικής διοίκησης της Εκκλησίας και του συντασσόμενου με αυτήν Κλήρου, Μοναχισμού και λαού. Σύμφωνα με τον Α’ Κανόνα του Μεγάλου Βασιλείου ονομάζονται σχισματικοί «εκείνοι οπού διαφέρονται προς την καθολικήν Εκκλησίαν, όχι δια δόγματα πίστεως, αλλά δια κάποια ζητήματα εκκλησιαστικά και ευκολοϊάτρευτα», κατά την ερμηνεία του Αγίου Νικοδήμου. Προσευχόμαστε ο Κύριος και Θεός μας Ιησούς Χριστός, ο Αρχηγός της αγίας Πίστης μας, να θεραπεύσει τις πληγές του λαού Του, να αποσοβήσει κάθε ορατή και αόρατη επιβουλή και να απομακρύνει κάθε μίασμα από τη Στρατευόμενη Εκκλησία Του. Αμήν.

Βασιλική Οικονόμου

Προς δόξαν του Αγίου Τριαδικού Θεού.

✞

IC XC NIKA

Ο ΚΥΡΙΟC ΕΓΓΥC

Εδώ μπορείτε να βρείτε την εργασία σε εκτυπώσιμη μορφή pdf:

https://www.dropbox.com/scl/fi/fy2slaf9s4ryi21vz0549/.pdf?rlkey=0i7r8j2hpe5sbgtmxljpowp0c&dl=0

Σελίδες

Παρασκευή 9 Φεβρουαρίου 2024

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου