ΟΜΟΛΟΓΙΑ: Οι κεκοιμημενοι μας κυβερνουν. Και τα πνευματα των υπεριπτανται υπερανω υμων και περιχαρη μας ενθυμουνται και πρεσβευουν για μας απο τον θρονον του Θεου.

Εις τιμην και αγαθην μνημην του Κανονικου και Νομιμου μητροπολιτου Αττικης και Μεγαριδος ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ του αισχρως ενεπαιχθεντος μεχρι και το τελος του επι της γης βιου του, υπο του νυν αρχιεπισκοπου και αχρειων τινων φθορων, εμπαθων και αθεοφοβων επισκοπων ανεπισκοπων της σκολιας και διεστραμμενης γενεας μας. 

  Ιη΄

Τραμπουκισμοί καί μηχανορραφίες γιά τή δεύτερη ἐκτόπιση
 

Τό status quo πού δημιουργήθηκε στά ἐκκλησιαστικά πράγματα τόσο μέ τίς ἀποφάσεις τοῦ Σ.τ.Ε., ὅσο καί μέ τήν ἀποφασιστικότητα καί σταθερότητα τῶν μητροπολιτῶν Λαρίσης Θεολόγου καί Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου, πού ἤδη βρίσκονταν μέσα στίς μητροπόλεις τους μέ τήν συνείδηση τοῦ νόμιμου καί κανονικοῦ Ἱεράρχου, δέν μποροῦσε νά γίνει ἀνεκτό ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο Σεραφείμ. Ἡ κίνησή του καθοριστική. Τοποθέτησε τόν ἑαυτό του τοποτηρητή στήν Ἀττική καί τόν τιτουλάριο μητροπολίτη Δωδώνης Χρυσόστομο, τόν γνωστό ἡγούμενο τῆς μεγάλης καί πλούσιας μονῆς Πεντέλης, ἀρχιερατικό ἐπίτροπο. Τόν ἱερωμένο πού θά ἔφερνε στό ζενίθ τήν πόλωση στή μητρόπολη Ἀττικῆς. Δεῖτε τί γράφει ὁ Ἀττικῆς Νικόδημος στό βιβλίο του «Εἰπέ τῇ Ἐκκλησίᾳ» (σελ. 511-512):
 
«8. Περίοδος τραμπουκισμῶν.
     Ἡ Συνοδική ἀπόφαση, πού ἀντικανονικά καί παράνομα ἔκανε τήν ἐξαγγελία τῶν ἐπιτιμίων, ἄνοιξε τό δρόμο σέ ἀνήκουστες ἀθλιότητες καί σέ τραμπουκισμούς.
     Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἀναγκάστηκε νά δεχτεῖ μέ δυσφορία τήν ἀπόφαση τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας, πού ἀνέστελλε τόν διορισμό τοῦ Μητροπολίτη Βαρθολομαίου σάν τοποτηρητή. Καί μεθόδευσε τήν ὑπέρβασή της. Σέ κενό Συνοδικῆς ἐξουσίας, μετά τήν τελευταία συνεδρίαση τῆς Συνόδου τῆς περιόδου 1992 -1993 καί πρίν ἀναλάβει καθήκοντα ἡ νέα Σύνοδος, στίς 31 Αὐγούστου, διόρισε τόν ἑαυτό του τοποτηρητή στήν Μητρόπολη Ἀττκῆς. Καί ἐξουσιοδότησε κάποιον τιτουλάριο Μητροπολίτη, γνωστό γιά πολλές του πρωτοβουλίες, νά τόν ἐκπροσωπεῖ σάν γενικός Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος.
     Ὁ τιτουλάριος, ἔχοντας τή φιλοδοξία νά ἐγκατασταθεῖ σάν Μητροπολίτης στήν Ἀττική, θεώρησε πώς ἐξυπηρετεῖται στό πρόγραμμά του, ἄν ἀσκήσει ὀργανωμένη τρομοκρατία κι ἄν κινηθεῖ στήν περιοχή σάν τραμποῦκος.
     Τό τί ἔγινε στούς μῆνες πού ἀκολούθησαν, δέν περιγράφεται. Ἱερεῖς καταδιώχτηκαν. Τραμποῦκοι ἀνακριτές καλοῦσαν τίμιους λειτουργούς τοῦ Θεοῦ σέ ἀνακρίσεις, δίχως νά ὑπάρχει οὐσιαστικό παράπτωμα. Μέ μόνη τήν κατηγορία ὅτι λειτούργησαν μέ τόν κανονικό ἐπίσκοπό τους ἤ τόν μνημόνευσαν στή Θεία Εὐχαριστία. Ἄλλοι κατατρομοκρατήθηκαν προληπτικά, γιά νά μήν ἀποδεχτοῦν τόν Μητροπολίτη τους. Οἱ οἰκογένειές τους ἀπειλήθηκαν. Πρεσβυτέρες καί παιδιά ἱερέων δέχτηκαν ἀπανωτά τηλεφωνήματα, πού τούς πληροφοροῦσαν, ὅτι ὁ φάκελλος τοῦ ἱερέως-πατέρα τους βρίσκεται στήν Ἱερά Σύνοδο κι ὅτι σύντομα θά κινηθεῖ διαδικασία καθαιρέσεώς τους.
     Ὁ ὄγκος τῶν δικογραφιῶν πού σχηματίστηκε, εἶναι σημαντικός καί σημαδιακός. Ὁμάδες ἱερέων ἀναγκάζονταν τήν ἴδια μέρα νά παρουσιαστοῦν στούς ἀνακριτές, γιά νά ἀπολογηθοῦν. Καί, ταυτόχρονα, μέ βίαιο κι ὕπουλο τρόπο στέλνοταν στίς ἐνορίες διαβεβλημένα πρόσωπα, γιά νά ἐκδιώξουν τούς καταξιωμένους ἱερεῖς καί νά ἀναλάβουν αὐτοί τήν ἄσκηση τοῦ ποιμαντικοῦ καί διοικητικοῦ ἔργου!!»
     Πρόθεση τοῦ Σεραφείμ ἦταν νά ἐκδιωχθεῖ βίαια ὁ Ἀττικῆς Νικόδημος ἀπό τήν Κηφισιά. Τό κίνητρο βέβαια τοῦ Δωδώνης ἦταν φανερό σέ ὅλους. Νά κερδίσει μέ τό σπαθί του τήν μητρόπολη Ἀττικῆς σφαγιάζοντας πρῶτα μέ αὐτό τόν μαρτυρικό ἐπίσκοπο Ἀττικῆς Νικόδημο.
     Ὁ Δωδώνης ἄρχισε νά ἐκπέμπει πολεμικά μηνύματα κατά τοῦ Ἀττικῆς Νικοδήμου χρησιμοποιώντας δύο βήματα: Τό πρῶτο: ὁ ἄμβων τῆς Ἐκκλησίας. Ὅπου πήγαινε νά λειτουργήσει, ξαφνικά, στίς πιό ἱερές στιγμές, ἄρχιζε νά ἐξαπολύει μύδρους κατά τοῦ Νικοδήμου, σέ ἕνα ἐκκλησίασμα τίς πιό πολλές φορές ἀνυποψίαστο ἀπό ὅλα αὐτά πού τεκταίνονταν μέσα στήν Ἐκκλησία. Κι ἄν λίγοι πού γνώριζαν ἀντιδροῦσαν μέ κάποια φωνή ἤ κάποια διαμαρτυρία, οἱ φωνασκίες καί οἱ ἀπειλές πολλαπλασιάζονταν καί τά ντεσιμπέλ τοῦ τόνου τῆς φωνῆς του τρυποῦσαν τά αὐτιά τῶν πιστῶν μετατρέποντας τή λατρεία σέ πεδίο μάχης.
     Ἀπεναντίας, ὁ Ἀττικῆς Νικόδημος ποτέ δέ χρησιμοποίησε τόν ἄμβωνα τῆς Ἐκκλησίας γιά νά ἐκπέμψει διχαστικά μηνύματα στό λαό τοῦ Θεοῦ. Ἡ λειτουργία πού τελοῦσε γινόταν μέ πολύ μεγάλη ἡσυχία καί κατάνυξη καί στό κήρυγμα πάντα μετέδιδε τήν πλούσια πνευματική του ἐμπειρία ἀφορμώμενος ἀπό τόν εὐαγγελικό λόγο. 
      Δεύτερο βῆμα τοῦ Δωδώνης:  


τά μέσα ἐνημέρωσης. Ξαφνικά ἐμφανίστηκε νά βγαίνει διαδοχικά σ᾿ ὅλα τά τηλεοπτικά κανάλια ὡς οἰκεῖος καί φίλος, μιλώντας πολλές φορές στούς δημοσιογράφους στόν ἑνικό, καί νά κηρύσσει ἕναν ἀνοικτό πόλεμο κατά τοῦ Ἀττικῆς Νικοδήμου.
     Τό κλίμα γινόταν ὅλο καί πιό ἔντονο καί ὁδηγεῖτο σέ εὐθεία ἀντιπαράθεση. Ἡ μεγάλη σύγκρουση συνέβη στόν πανηγυρικό ἑσπερινό τοῦ μητροπολιτικοῦ ναοῦ τῆς Κηφισιᾶς, τοῦ Ἁγίου Δημητρίου. Ὁ Ἀττικῆς Νικόδημος στήν ἀρχή, καί σέ μιά προσπάθεια νά ὑπάρξει μιά προσέγγιση, ζήτησε ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο Σεραφείμ νά συλλειτουργήσουν στήν πανήγυρη τοῦ Ἁγίου Δημητρίου στήν Κηφισιά. Δέν ὑπῆρξε ἀνταπόκριση στήν πρότασή του καί γι᾿αὐτό δήλωσε πώς θά παρευρεθεῖ καί στόν ἑσπερινό καί στή λειτουργία. Τό ἴδιο δήλωσε ὅμως καί ὁ Δωδώνης καί ἡ μέρα τῆς ἀναμέτρησης ἔφτανε.
     Στίς 25-10-1993 ὁ Ναός τοῦ Ἁγίου Δημητρίου γέμισε μέ ἀστυνομικούς. Γνωρίζοντας οἱ ἀστυνομικές δυνάμεις τήν προκλητικότητα τοῦ Δωδώνης καί τίς ἀναμενόμενες ἀντιδράσεις ἀπό τόν λαό, φρόντισαν νά γεμίσουν τόν Ναό μέ ἀστυνομικούς μέ πολιτικά, ὥστε ὁ λαός νά μείνει ἔξω καί οἱ μεμονωμένες περιπτώσεις ἀντιδράσεων πού θά ἐκδηλώνονταν νά ἀπομονωθοῦν καί νά ἐκδιωχθοῦν ὅσοι λίγοι μπόρεσαν νά εἰσέλθουν στό ναό, μέ δυσκολία. Παράλληλα, προσπάθησαν νά ἐμποδίσουν τόν νόμιμο μητροπολίτη Ἀττικῆς Νικόδημο, ὁ ὁποῖος δέν δέχθηκε νά παραμείνει ἔξω. Μέ τήν εἴσοδό του ὅμως, ὅταν ἔφτασε στόν σολέα, ἕνα τεῖχος ἀστυνομικῶν μέ πολιτική περιβολή καί ἐλάχιστων ἐγκαθέτων πού κλωτσάγαν καί κτυποῦσαν ὅπου ἔβρισκαν, ἐπέτρεψαν νά μείνει στό ἀπυρόβλητο ὁ δεσπότης πού ἦλθε νά καταλάβει μέ τήν βία τό θρόνο τοῦ ἀδελφοῦ του. Δεῖτε τήν ἀνακοίνωση πού δόθηκε ἀπό τή Μητρόπολη Ἀττικῆς στά μέσα ἐνημερώσεως καί ἐνημέρωνε τόν λαό γιά τήν ἐξέλιξη τῶν γεγονότων (Εἰπέ τῇ Ἐκκλησίᾳ σελ. 520-521):
     «Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος κ. Νικόδημος ἐγκαίρως εἶχε ἀνακοινώσει ὅτι ἐκπληρῶν χρέος ἐπισκοπικό θά χοροστατήσει κατά τόν Ἑσπερινό τῆς 25-10-1993.
     Ὅταν προσῆλθε νά πραγματοποιήσει τό ἱερό αὐτό καθῆκον, διαπίστωσε μέ λύπη ὅτι ὁ Ἱερός Ναός εἶχε μετατραπεῖ σέ φρούριο κατειλημμένο ἀπό ὀκτακοσίους περίπου ἀστυνομικούς, κατά τό πλεῖστον μέ πολιτική περιβολή, καί ἐλάχιστους ἐγκαθέτους, πού προστάτευαν τόν παράνομο καί ἀντικανονικό τιτουλάριο Μητροπολίτη Δωδώνης καί ἦσαν καί πανέτοιμοι νά ἀναμετρηθοῦν μέ τούς πιστούς, νά ἀνταγωνιστοῦν, νά προπηλακίσουν καί νά ἐξευτελίσουν αὐτό τό ἴδιο τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Οὐδείς προσκυνητής κατώρθωσε νά μπεῖ μέσα στήν Ἐκκλησία.
     Πρό τῆς καταστάσεως αὐτῆς ὁ Σεβασμιώτατος ὑποχώρησε, προκειμένου νά προστατεύσει ὅ,τι ἀπέμεινε ἀπό τήν ἐκκλησιαστική εἰρήνη καί τήν δημόσια τάξη. Καί ἀκολουθούμενος ἀπό τό σύνολο τοῦ πλήθους τῶν προσκυνητῶν ἐλιτάνευσε τήν Ἱερά εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Δημητρίου στούς δρόμους καί τίς πλατεῖες τῆς Κηφισιᾶς, εὐλόγησε τούς πιστούς καί ἀπεχώρησε.
     Τό κράτος τοῦ Νόμου ὑπετάγη γιά μιά ἀκόμη φορά στή βία καί στήν ἀθλιότητα, πού διέπει, δυστυχῶς, ἐπί μακρά ἔτη τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας.
     Ὁ Σεβασμιώτατος καταγγέλλει στόν Ἑλληνικό λαό ὅλους τούς ὑπευθύνους αὐτῆς τῆς τραγικῆς καταστάσεως. Πρῶτον ἐκείνους ἀπό τούς ἀδελφούς του Ἀρχιερεῖς, πού θλίβονται καί ἀνησυχοῦν γιά τήν πορεία τῶν ἐκκλησιαστικῶν μας πραγμάτων, ἀλλά, ἔντρομοι, παραμένουν ἄφωνοι καί δέν ἐννοοῦν νά ἀνοίξουν τό "Πηδάλιο", δέν ὑψώνουν τή φωνή τους καί δέν τολμοῦν νά στηρίξουν μέ τήν παρρησιασμένη στάση τους τούς διασυρόμενους ἀπό τό γεροντικό πεῖσμα τοῦ κ. Σεραφείμ Ἱερούς Κανόνες. Καί δεύτερον τούς ἁρμόδιους πολιτειακούς παράγοντες, οἱ ὁποῖοι ἀνέχονται τήν πηγή ὅλων τῶν κακῶν, δηλαδή τίς συνεχεῖς παρανομίες, τίς ἐπανειλημμένες προσβολές τῶν θεσμῶν καί τούς ἐξευτελισμούς τοῦ Κράτους δικαίου ἀπό τούς ἐλάχιστους ἀδίστακτους καιροσκόπους τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ κατεστημένου.
     Λυπᾶται, διότι ὁ ἀγώνας τοῦ πιστοῦ Λαοῦ γιά τήν ἀποκατάσταση τῆς κανονικῆς καί ἔννομης τάξης στήν Ἐκκλησία, ἐνῶ σήμερα θά ἔπρεπε νά εἶχε τελειώσει, τώρα μόλις ἀρχίζει».
     Δυστυχῶς ὅμως καί ἕνα δεύτερο γεγονός ἐξ ἴσου σοβαρό συνέβη κατά τήν μέρα τῆς ἐθνικῆς ἐπετείου.


 Κλειδώθηκε ὁ ναός γιά νά μή λειτουργήσει ὁ κανονικός καί νόμιμος μητροπολίτης. Γράφει ὁ Ἀττικῆς Νικόδημος (αὐτόθι, σελ. 521):
     «Μιά δεύτερη ἐκδήλωση τραμπουκισμοῦ ἔγινε κατά τήν ἱερή ἐπέτειο τῆς 28ης Ὀκτωβρίου.
     Ὁ Ναός τοῦ ἁγίου Δημητρίου κλειδώθηκε. Οἱ πιστοί ὑποχρεώθηκαν νά μείνουν στό πεζοδρόμιο. Δίχως Θεία Λειτουργία. Δίχως τή δυνατότητα καί τήν ἐλευθερία νά ἐκφράσουν τά αἰσθήματα εὐγνωμοσύνης τους στόν Κύριο καί στήν Παναγία Μητέρα Του. Αἰχμάλωτοι τῆς σκληρότητας καί τῆς αὐθαιρεσίας. Ἐξόριστοι ἀπό τό σπίτι τους, ἀπ᾿ τόν Ναό τοῦ Θεοῦ. Καί προβληματισμένοι γιά τά καμώματα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας, πού δέν ὑπολογίζει μήτε τήν ἱερότητα τῶν στιγμῶν μήτε τά αἰσθήματα τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας».
     Ἤδη στίς 15 Ὀκτωβρίου δημοσιεύτηκε ἡ ἀπόφαση τῆς ἐπιτροπῆς ἀναστολῶν τοῦ Σ.τ.Ε. Δέν ἰκανοποιοῦσε τό αἴτημα γιά ἀναστολή τοῦ αὐτοδιορισμοῦ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ὡς τοποτηρητή στήν μητρόπολη Ἀττικῆς. Κατανοοῦσε ὅμως τήν βλάβη πού ὑφίστατο ὁ αἰτῶν καί μετέφερε τήν τακτική δικάσιμο ἀπό τόν Δεκέμβριο στόν Νοέμβριο. Καί αὐτή ἡ ἀπόφαση ἔπαιξε τό ρόλο της καί ἀποθράσυνε τόν Δωδώνης, γιά νά συμπεριφερθεῖ στήν Κηφισιά μέ αὐτόν τόν τρόπο.
     Λίγο μετά τά γεγονότα στόν Ἅγιο Δημήτριο ἐπιδεινώθηκε ἡ ὑγεία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου καί ταξίδεψε μέ τόν τιτουλάριο μητροπολίτη στήν Ἀμερική. Ὅταν γύρισε, παρ᾿ ὅλη τήν κάμψη στήν ὑγεία του, δέν μείωσε τήν ἐπιθετικότητά του καί τή διάθεσή του νά ἐξοντώσει τούς τρεῖς μητροπολίτες. Στίς 25 Νοεμβρίου ὅλοι οἱ Ἕλληνες εἶδαν ἕναν Ἀρχιεπίσκοπο νά σκαρφαλώνει κυριολεκτικά μέ τή βοήθεια καί τό σπρώξιμο τῶν βοηθῶν του στό Μέγαρο Μαξίμου, γιά νά ἱκετέψει τόν πρωθυπουργό νά τοῦ δώσει νόμο-στιλέτο γιά νά δολοφονήσει τούς μητροπολίτες. Νά περάσει στή Βουλή δηλαδή διάταξη πού νά ἀπαγορεύει στούς ἐκκλησιαστικούς λειτουργούς νά προσφεύγουν στή Δικαιοσύνη γιά τήν προστασία τους. Στίς δηλώσεις τους, μέ τήν ἔξοδο, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος φαινόταν ἰκανοποιημένος. Καί ὁ πρωθυπουργός δεσμεύθηκε νά ἐκπληρώσει τό αἴτημα, νά περάσει τόν Νόμο.
     Τίς ἑπόμενες μέρες ἄρχισε ἡ φημολογία ὅτι ὁ Νόμος περνάει ἤ ὅτι θά ἐκδοθοῦν Προεδρικά Διατάγματα πού θά ἀκυρώνουν τά Διατάγματα Καταστάσεως τῶν τριῶν Μητροπολιτῶν. Τόσο ὁ Ὑπουργός Παιδείας Φατοῦρος ὅσο καί ὁ ὑφυπουργός ἐπί τοῦ τύπου Βενιζέλος εἶχαν τεθεῖ ἀντίθετοι σέ μιά τέτοια κίνηση. Ἀπό τήν ἄλλη, πρόσωπα περί τήν κυρία τοῦ πρωθυπουργοῦ προσπαθοῦσαν νά φέρουν στό προσκήνιο διάφορες μυστικές συνεννοήσεις καί μηχανορραφίες.
     Πέρασαν καί οἱ δύο πρῶτοι μῆνες τοῦ 1994. Στίς 3-3-1994 δημοσιεύθηκε καί νέα ἀπόφαση τοῦ Σ.τ.Ε. Αὐτή ἀφοροῦσε τά περιβόητα «ἐπιτίμια τῆς ἀκοινωνησίας». Τό δικαστήριο τά θεώρησε πνευματικά, ὅτι δέν ἔχουν καμιά ἐπίπτωση ἐπί τῆς διοικητικῆς καταστάσεως τῶν μητροπολιτῶν, καί γι᾿αὐτό ἀπέφυγε νά κρίνει τήν ἀντικανονικότητα καί τό ἀνυπόστατο αὐτῶν τῶν ἐπιτιμίων. Ἐξ ἄλλου παρέπεμπε τό θέμα στήν Ὁλομέλεια. Τό σκεπτικό αὐτό τῆς ἀποφάσεως, ὅτι δέν μποροῦσαν τά ἐπιτίμια νά ἀποτελέσουν βάθρο γιά νά πατήσει τό Ὑπουργεῖο καί νά θίξει τή διοικητική ἁρμοδιότητα τῶν τριῶν μητροπολιτῶν, γνωστοποιήθηκε μέ τήν κοινοποίηση τῆς ἀποφάσεως στόν Ὑπουργό Παιδείας. Δέν μποροῦσαν δηλαδή μέ τήν προβολή τῶν ἐπιτιμίων νά πιέσουν τόν Ὑπουργό νά ἐκδόσει διατάγματα ἐκπτώσεως γιά τούς μητροπολίτες. Ἡ ἴδια ἐνημέρωση ἔγινε καί στόν νομικό σύμβουλο τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας Παυλόπουλο, ὅτι χρειάζεται μέ βάση τόν καταστατικό τῆς Ἐκκλησίας τελεσίδικο Ἐκκλησιαστικό Δικαστήριο πού νά καταδικάζει κάποιον μητροπολίτη, γιά νά ὑπογραφεῖ Προεδρικό Διάταγμα ἐκπτώσεώς του. Καί οἱ δύο κατάλαβαν καί δέχθηκαν ὅτι ἡ ὑπογραφή Προεδρικοῦ Διατάγματος δέν ἔχει νομικό ἔρεισμα καί ὅτι τυχόν ὑπογραφή διαταγμάτων πάσχει ἀπό ἀκυρότητα.
     Ἐνῶ ὅμως αὐτό ἦταν τό κλίμα, τούς δυό ἑπόμενους μῆνες ἄρχισε νά λειτουργεῖ ἕνα ἐντονότατο παρασκήνιο. Πρωτοστάτης καί πάλι ὁ τιτουλάριος μητροπολίτης Δωδώνης, ὁ ὁποῖος ἀπέκτησε πρόσβαση ἀπ᾿ εὐθείας στόν πρωθυπουργό καί ἄρχισε νά κάνει ἕνα εὐρύτατο σχεδιασμό γιά τό πῶς θά πετύχει τούς ἰδιοτελεῖς σκοπούς του. Οἱ παρασκηνιακές αὐτές κινήσεις ἔγιναν μέ πολλή σπουδή καί μυστικότητα κατά τό τέλος Μαρτίου καί ἀρχές Ἀπριλίου. Ἔγιναν ἐρήμην τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου καί ἀποσκοποῦσαν τάχιστα νά βρεθεῖ ὁ Δωδώνης μητροπολίτης στήν Ἀττική. Τά στοιχεῖα αὐτά τά ἀποκάλυψαν οἱ ἐφημερίδες «Ἑστία» καί «Παρόν», ὑποψίασαν τούς συνοδικούς μητροπολίτες Πειραιῶς καί Αἰγιαλείας γιά νά ἀντιδράσουν καί περιγράφονται στό βιβλίο τοῦ Ἀττικῆς Νικοδήμου «Εἰπέ τῇ Ἐκκλησίᾳ» (δημοσίευμα Ἑστίας 8-4-1994, σελ. 532-534 καί στήν ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΑΝΑΦΟΡΑ τοῦ Αἰγιαλείας σ᾿ ὅλους τούς Ἱεράρχες, σελ. 551-556). Τί προσπάθησε λοιπόν νά κάνει ὁ Δωδώνης; Τρεῖς ἦταν οἱ κεντρικές κινήσεις του:
1) Νά πιέσει μέσω τοῦ πρωθυπουργοῦ τόν ὑπουργό Παιδείας Φατοῦρο νά ὑπογράψει τά διατάγματα ἐκπτώσεως τῶν τριῶν βασιζόμενος στό «ἐπιτίμιο τῆς ἀκοινωνησίας».
2) Μείζονα κίνηση σκοπιμότητος μεθόδευσε, γιά νά μπορεῖ γρήγορα νά ἐκλεγεῖ ἐκεῖνος στήν Ἀττική μετά τήν ἀποπομπή τοῦ Νικοδήμου, καί ζήτησε ἀπό τόν πρωθυπουργό τροποποίηση τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτη τῆς Ἐκκλησίας γιά τήν ἐκλογή ἐπισκόπων ἀπό τή Διαρκῆ Ἱερά Σύνοδο καί ὄχι ἀπό τήν Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας, ὅπως γινόταν.
3) Ἡ τρίτη κίνηση εἶχε νά κάνει μέ τό ἐκκλησιαστικό παρασκήνιο. Πῶς ἀπό τήν τρέχουσα Διαρκῆ Σύνοδο θά πετύχει τήν ἐκλογή του στήν Ἀττική.
     Ὅλα ἦταν κανονισμένα, ὥστε πρίν τό Πάσχα νά εἶχαν ὁλοκληρωθεῖ τόσο ἡ ἐκτόπιση τοῦ Νικοδήμου ὅσο καί ἡ ἐκλογή στή θέση του τοῦ Δωδώνης. Ὅταν ὅμως ἔθεσαν θέμα στή Διαρκῆ Σύνοδο ὁ Πειραιῶς καί ὁ Αίγιαλείας, ἀπόντος τοῦ ἀσθενοῦντος Σεραφείμ, νά κάνει δήλωση ἡ Σύνοδος ὅτι ὁ Δωδώνης δέν τήν ἐκπροσωπεῖ, ἀντέδρασε ὁ Ἀρχιγραμματέας Δαμασκηνός Καρπαθάκης, ἔκανε ἐπεισόδιο καί ἀποχώρησε. Ἡ ὄξυνση αὐτή ὑποψίασε ἀκόμα πιό πολύ τούς δύο Ἱεράρχες ὅτι κάτι κρυφό τεκταίνεται ἀπό τόν Δωδώνης πού τό ἀγνοοῦν, καί βγῆκαν ἀπό τήν Σύνοδο, ἔστειλαν τηλεγραφήματα στόν πρωθυπουργό, τόν ἐνημέρωσαν ὅτι ὁ Δωδώνης καμιά ἐξουσιοδότηση δέν ἔχει ἀπό τήν Σύνοδο καί ζήτησαν ἀπό τόν πρωθυπουργό νά πάψει νά συνομιλεῖ μαζί του. Ἔτσι, ἡ συνάντηση πρωθυπουργοῦ-Δωδώνης πού εἶχε προγραμματισθεῖ ἀκυρώθηκε, ὁ Δωδώνης ἀπομονώθηκε, ἀλλά στή συνάντηση τοῦ πρωθυπουργοῦ μέ τόν Νομικό Σύμβουλο Λιλαῖο ἀνακοινώθηκε ἐπίσημα ἀπό τόν πρωθυπουργό ὅτι τά Προεδρικά Διατάγματα θά ἐκδοθοῦν ἀπό τόν ὑπουργό Παιδείας. Τήν ἀνακοίνωση μάλιστα τήν ἔκανε ὁ ὑφυπουργός Βενιζέλος, πού διαφωνοῦσε μέ ὅλα αὐτά.
     Στήν ἀνακοίνωση αὐτή ἀντέδρασαν ἀμέσως πολλοί μητροπολίτες, πού μέ τηλεγραφήματά τους καί ἀνακοινώσεις τους τοποθετήθηκαν ἀρνητικά σέ ὅλα αὐτά. Ἀντέδρασαν ἀμέσως οἱ: Σύρου Δωρόθεος, «Δημητριάδος» Χριστόδουλος, Σιδηροκάστρου Ἰωάννης, Καρυστίας Σεραφείμ, Αἰτωλοακαρνανίας Θεόκλητος, Κιλκισίου Ἀπόστολος, Ὕδρας Ἱερόθεος, Πειραιῶς Καλλίνικος, Σερρῶν Μάξιμος, Ἐλασσῶνος Σεβαστιανός, Κονίτσης Σεβαστιανός (δεῖτε τά κείμενα διαμαρτυρίας: «Εἰπέ τῇ Ἐκκλησίᾳ», σελ. 536-542).
     Δῶστε προσοχή πῶς περιγράφει τή συμπαράσταση τῶν λαϊκῶν μελῶν ὁ Ἀττικῆς Νικόδημος («Εἰπέ τῇ Ἐκκλησίᾳ», σελ. 542-543):
     «...Θά ἦταν πολύ χρήσιμο νά συναχθοῦν καί νά διασωθοῦν οἱ ἀντιδράσεις τῶν πιστῶν μελῶν τοῦ Σώματος Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τῶν ἁγνῶν ἀνθρώπων, πού δέν προσβλέπουν σέ ἀξιώματα καί δέν μετροῦν μέ σκοπιμότητες τή θέση τους ἤ τήν ἀντίθεσή τους, τήν κατάφασή τους ἤ τήν ἄρνησή τους στίς πρωτοβουλίες καί στίς ἀποφάσεις τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἠγεσίας.
     Ἡ παρουσία, ἡ συμπαράσταση κι ἡ συναντίληψη τοῦ λαϊκοῦ στοιχείου ἐκδηλώθηκε μέ τρόπο ποικίλο ἀλλά σημαδιακό.
     Ἄτομα κι ὁμάδες πιστῶν κινήθηκαν πρός τήν κατεύθυνση τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας γιά νά διαμαρτυρηθοῦν, νά ζητήσουν καί νά ἀξιώσουν τήν τήρηση τοῦ Συντάγματος καί τῶν Νόμων, τήν ὑποταγή στίς ἀποφάσεις τῆς Δικαιοσύνης, τόν σεβασμό τῶν ἀτομικῶν δικαιωμάτων, τήν ἀποφυγή τῆς παρεμβάσεως στά ἐσωτερικά τῆς Ἐκκλησίας, τό σπάσιμο τῆς συμμαχίας μέ τήν Σεραφειμική μηχανορραφία. Οἱ ἴδιοι οἱ κρατικοί παράγοντες ὁμολόγησαν ὅτι στά γραφεία τους εἶχαν φτάσει χιλιάδες ἐπιστολῶν καί τηλεγραφημάτων, πού στιγμάτιζαν τήν ἀπόφαση τοῦ πρωθυπουργοῦ καί τῶν ἄμεσων συνεργατῶν του νά ἀποδεχτεῖ τίς προτάσεις τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Σεραφείμ καί νά περάσει γιά δεύτερη φορά ἁλυσίδες στούς ἀθώους κι ἀνυπεράσπιστους Μητροπολίτες τῆς Ἐκκλησίας.
     Μά δέν ἦταν μονάχα αὐτοί, πού συγκρότησαν μέτωπο ἀντιστάσεως κατά τῆς ἀντικανονικότητας καί τῆς παρανομίας. Δυσεξαρίθμητες εἶναι οἱ ἐκδηλώσεις ἀγάπης καί συμπαραστάσεως πού δεχτήκαμε ἀπό γνωστούς κι ἀγνώστους ἀδελφούς τοῦ Κυρίου μας. Ἀπό ὅλα τά μέρη τῆς ἑλληνικῆς Ὀρθοδοξίας. Ἀπό ὅλες τίς κοινωνικές καί τίς ἐπαγγελματικές ἐπάλξεις.
     Ἀπ᾿τό ἀνώνυμο πλῆθος, ἀπ᾿τή σιωπηλή πλειοψηφία ἀνέβηκε μιά φλόγα γεμάτη ζεστασιά, γεμάτη ἀγάπη, γεμάτη λαχτάρα γνησιότητας καί πόνο γιά τήν Ἐκκλησία Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού μᾶς τύλιξε καί μετάβαλε τή φωτιά τῶν ἀδελφοκτόνων παθῶν τοῦ ἐπισκοπικοῦ κατεστημένου σέ πνεῦμα δρόσου διασυρίζον. Καί νοιώσαμε νά μή μᾶς ἀγγίζει ἡ φωτιά καί νά μή μᾶς καῖνε τά πάθη.
     Προσωπικά, καταθέτω τή δυναμική ἐμπειρία μου στίς μελλοντικές γενιές καί στήν ἱστορία, ὅτι μέσα στόν διωγμό, μέσα σ᾿ αὐτό τό καμίνι, πού οἱ ἀδελφοί μου ἀρχιερεῖς φρόντισαν νά τό κάψουν "ἐπταπλασίως" , ἀνακάλυψα τήν ἀληθινή Ἐκκλησία. Τό Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ζωντανό. Πού πάσχει μέ τούς πάσχοντες. Πού συνθυσιάζεται μέ τούς ποιμένες του, ὅταν σφαγιάζονται. Πού δέχεται τή θυσία τους σάν ἀντίδωρο τῆς Μυστικῆς Τράπεζας κι ἀντιπροσφέρει τήν ἀφοσίωσή του καί τήν ἔμπονη προσευχή του. Καί θεωρῶ ὅτι θά ἦταν ἀνάπηρη ἡ ἀρχιερατική μου διακονία, φτωχές κι ἀνυποψίαστες οἱ ἐμπειρίες μου, ἄν δέν εἶχα ἀνηφορίσει στό μονοπάτι τοῦ Γολγοθᾶ κι ἄν δέν εἶχα δεχτεῖ τή φροντίδα καί τήν ἀγάπη τῶν Κυρηναίων».
     Ὅλες αὐτές οἱ προσπάθειες, ὅλες οἱ φωνές λογικῆς δέ θά μιλήσουν εἰς τά ὦτα τῶν ὑπευθύνων τῆς πολιτείας καί τά Προεδρικά Διατάγματα θά ὑπογραφοῦν, καί ἡ δεύτερη ἐξορία γιά τούς τρεῖς μητροπολίτες θά δρομολογηθεῖ μέ τήν κίνηση αὐτή.
Ἀρχιμ. Εἰρηναῖος Μπουσδέκης