ΕΝΑΣ ΕΡΗΜΙΤΗΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ π. Ανάργυρος Σταματόπουλος

ΕΝΑΣ ΕΡΗΜΙΤΗΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ π. Ανάργυρος Σταματόπουλος

ΕΝΑΣ ΕΡΗΜΙΤΗΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

π. Ανάργυρος Σταματόπουλος

ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ στα 25 χρόνια από την κοίμησή του

(Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΛΑΡΙΣΑΣ π. ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ)

Ο π. Ανάργυρος (Σταματόπουλος) είναι μία ιστορία, ένα πέρασμα, που άφησε πίσω του βαθιά τυπώματα. Η δική μας γενιά που τον γνώρισε και τον παρακολούθησε, συνεχίζει να ακούει μέχρι και σήμερα το χτύπο της γνήσιας εκκλησιαστικής διακονίας και της ακόρεστης αγάπης του.

Τώρα που ο π. Ανάργυρος είναι “χθες”, είναι παρελθόν, η 29η Σεπτεμβρίου 2019 μας τον έφερε στο “σήμερα” μετά από 25 χρόνια. Την ημέρα αυτή – με το μνημόσυνο στο Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Αχιλλείου – ζωντάνεψαν οι αναμνήσεις από το καταπληκτικό έργο που άφησε πίσω του, λιτανεύοντας μια ολόκληρη ζωή το Ευαγγέλιο της αγάπης και προσφοράς “Θυσία ζώσα, ευάρεστος τω Θεώ”.

Όσο απομακρυνόμαστε χρονικά από την ιστορική διαδρομή του, τόσο νοιώθουμε την ανάγκη να γυρίσουμε πίσω, στην πιστοποιημένη και καταξιωμένη λάμψη του, να θυμηθούμε τις σοφές διδαχές του, τη διάφανη αγιότητα, την αλέκιαστη ιερωσύνη του, την ακάματη λειτουργική του φροντίδα που μας ζωογονούσε πνευματικά.

Ο Ερημίτης αυτός υπήρξε σημάδι διάφανου βιώματος και ανυστερόβουλης προσφοράς μέσα στα δύσκολα χρόνια της νεώτερης ιστορίας. Ήταν δώρο του Θεού στα χρόνια της άρνησης και της στρατευόμενης αθεΐας, πηγή ελπίδας και έμπνευσης για τις γενιές που θα έρχονταν πίσω του.

Ο π. Ανάργυρος, 25 χρόνια μετά την οσία κοίμησή του, στέκεται εκφραστικός και επιβλητικός στο βάθρο της ιστορίας, δίχως να τον μετακινούν οι θύελλες και δίχως να τον μεταλλάσσουν οι ρύποι. Εξακολουθεί να είναι οδηγός για κείνους που λαχταρούν να βρίσκονται σταθερά ενσωματωμένοι στην ορθή πίστη, στην Ορθόδοξη παράδοση και στην ιστορική αδελφότητα.

Ο νέος επίσκοπος, που με αγέρωχο και εντυπωσιακό βηματισμό ανέβηκε τα σκαλοπάτια του θρόνου της Λαρισαϊκής Εκκλησίας, θέλησε φέτος να τελέσει το ιερό μνημόσυνο του ανθρώπου που επί μια τριακονταετία υπηρέτησε την τοπική Εκκλησία.

Ο επίσκοπος στο χειμαρρώδη λόγο του αναφέρθηκε πρώτα στην ευαγγελική περικοπή και στη συνέχεια στο πρόσωπο του μακαριστού Αναργύρου. Στάθηκε για αρκετή ώρα ψηλαφώντας τη βιοτή και τους αγώνες του παρουσιάζοντας στοιχεία χαρισματικά και υπέροχα, γνωστά και άγνωστα, φωτογραφίζοντας το άγιο και ακαταμάχητο μεγαλείο του Ερημίτη ανδρός.

Δεν άργησε όμως το κλίμα να ανατραπεί. Εκείνοι που πίστεψαν ότι ο επίσκοπος προσφέρει λόγο φερέγγυο, τον λουστράραν ως χαρισματικό και γνήσιο ηγέτη που θα θεραπεύσει τις πληγές που προκάλεσε η ασυδοσία, η βεβήλωση των ιερών Κανόνων, η καταπάτηση του Συντάγματος, η περιφρόνηση δεκάδων αποφάσεων του Ακυρωτικού Δικαστηρίου (ΣτΕ) της Πατρίδας μας από τον αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ Τίκα με το που αναρριχήθηκε στον αρχιεπισκοπικό θρόνο, συνεργούντος του δικτάτορα Ιωαννίδη, για να καλύψει τις βρωμιές των μοιχεπιβατών δεσποτάδων και να ικανοποιήσει την επιθυμία των μασόνων, που οι 12 εκδιωχθέντες άγιοι επίσκοποι πρωτοστάτησαν ώστε η Ιεραρχία της Εκκλησίας το 1992 να τους καταδικάσει.

Ο κ. Ιερώνυμος μεθυσμένος από τη μεγάλη συρροή του κόσμου και παραδομένος στη συναρπαγή της στιγμής, εξέπεμψε κατήφεια και απογοήτευση όταν προσπάθησε να αναστρέψει την αλήθεια και να υποτιμήσει την νοημοσύνη μας. Προκαλώντας “κραχ”, κατάφερε, χωρίς να το υποπτευτεί, να επικυρώσει τη λαϊκή ρήση «Η γλώσσα λανθάνουσα τ’ αληθή λέει», και αντί να ανεβάσει τις επισκοπικές μετοχές, αποκάλυψε πνεύμα επικίνδυνης ασυνέπειας, απομυθοποίησε το είδωλο και τις πληθωρικές υποσχέσεις του, ότι: «Εδώ υπάρχουν οι τάφοι δύο αγίων. Μέχρι η Εκκλησία να καθιερώσει τα απολυτίκιά τους, εμείς θα ψάλουμε τρισάγια…». Ο λαός ο αγνός και εύπιστος το δέχθηκε με ικανοποιήσει και ευφροσύνη το μήνυμα. Και τώρα απροσδόκητα ακούει από τον ίδιο αρχιερέα: «Εδώ (ο π. Ανάργυρος) έδωσε πραγματικά τον εαυτό του, εδώ εργάστηκε όσο κανείς, εδώ εργάστηκε όσο λίγοι, και πριν ξεκινήσει το λεγόμενο πρόβλημα της Λάρισας, ο π. Ανάργυρος έδωσε την απάντηση με το να αρνηθεί να καταλάβει τον θρόνο της Λάρισας αν και είχε εκλεγεί πρώτος εις το τριπρόσωπο στις εκλογές του 1968.

ΑΡΝΗΘΗΚΕ. Αρνήθηκε για λόγους που δεν είναι της παρούσης να αναπτυχθούν. Ήταν η στάση του, η πλέον καθαρά, η πλέον σαφής, η πλέον έντιμος, η πλέον πνευματική, η πλέον αγία και γι’ αυτό ο Θεός τον ευλόγησε…».

Εδώ “άγιε” δέσποτα, ο λόγος σας υποκρύπτει την “κατά συνθήκην” σκοπιμότητα. Μου είναι ακατανόητο επίσκοπος “εις τύπον και τόπον Χριστού”, που ο λόγος του πρέπει να είναι φως, να είναι αλήθεια, να απηχεί την θεία μελωδία, να προσφέρει τους ανθούς της ανόθευτης Θεολογίας, το ωμοφόριο να είναι φορτισμένο με την ευθύνη της εντιμότητας, της γνησιότητας, της Ευαγγελικής διδαχής, και αντ’ αυτού να ανοίγει (ανοίγετε) ένα βιβλίο – τα ενδότερα της ψυχής – γεμάτο, με γράμματα όμορφα, καλλιγραφικά αλλά με παραποιημένα στοιχεία που προσάπτουν υπονοούμενη μομφή και κηλιδώνουν λευκούς χιτώνες! Αυτό μας έθλιψε και μας εξόργισε.

Έμεινα άφωνος. Ο λογισμός μου μπλοκάρισε όταν πληροφορήθηκα ότι σε παρατήρηση εκκλησιαζόμενου (“Τί είπατε σεβασμιώτατε;”) του απαντήσατε: “Άσ’ τους… δεν καταλαβαίνουν!”. Και επειδή καταλάβατε ότι οι Λαρισαίοι καταλαβαίνουν και η στιχομυθία ξεγλίστρησε και άρχισε να γίνεται γνωστή, γι’ αυτό στα ΜΜΕ και στο σάιτ της μητρόπολης καταχωρήσατε το άσχετο απ’ όσα είπατε στην ομιλία, δηλ. «Το 1968 αρνήθηκε – ο π. Ανάργυρος – την εκλογή του ως Μητροπολίτου Λαρίσης και Τυρνάβου, παραμένοντας πιστός στον όρκο της αφιερώσεώς του στην Αδελφότητα “Η Ζωή”».

Αισθάνεται κανείς προδομένος, όταν βλέπει μέσα στην Εκκλησία – εκεί που πρέπει να λάμπει η αλήθεια, εκεί, που βρίσκεται ενθρονισμένος ο σαρκωμένος Λόγος και διακινείται μυστικά «το Πνεύμα της Αληθείας» – να χρησιμοποιείται με άνεση η πλαστότητα για λόγους σκοπιμότητας. Τότε σκυθρωπάζει, σφίγγει τα χείλη, συστέλλει τα αισθήματα και ξεσπάει.

Σκύβοντας στο πολύπλοκο ιστορικό αρχείο, θα περιγράψω εν συντομία τα στοιχεία, αλέκιαστα και αδωροδόκητα, καθαρίζοντας τις κηλίδες της συμβατικότητας και της αναλήθειας.

Ο π. Ανάργυρος τον Αύγουστο του 1955 διώχθηκε από τον αποικιακό αγγλικό διοικητή της Κύπρου, και αμέσως έπιασε “δουλειά” στην Αδελφότητα και κατηχητής στον Ιερό ναό του Αγ. Παντελεήμονα Αχαρνών. Στις αρχές του 1956 αγκυροβόλησε στη Λάρισα. Συνέπεσε με την αλλαγή μητροπολιτών. Ο Λαρίσης Δωρόθεος έγινε αρχιεπίσκοπος και Λαρίσης έρχεται με μετάθεση ο Δημήτριος Θεοδόσης από Γυθείου.

Με τον θάνατο του Δημητρίου 1959 ξέσπασε το μεγάλο – πρωτόγνωρο για τα εκκλησιαστικά δεδομένα – σκάνδαλο Γενναδίου και άλλων δύο ιερωμένων. Τότε η Τεκτονική Στοά με όλα τα παρακλάδια, καταφέρθηκαν εναντίον του π. Αναργύρου διότι πίστευαν ότι πίσω από τον συνταγματάρχη Νικ. Μπόγκα, που με την τότε ΕΣΑ αποκάλυψαν τους… δράστες, ήταν ο π. Ανάργυρος.

Ο νέος μητροπολίτης Ιάκωβος Σχίζας που ήρθε στη Λάρισα, όχι μόνον προστάτευσε τον π. Ανάργυρο από τις σκληρές επιθέσεις των, αλλά και όταν ζήτησε ο πατήρ το 1966 να μετακομίσει στην Αθήνα για να αναλάβει προϊστάμενος της Αδελφότητος, ο επίσκοπος Ιάκωβος του αρνήθηκε – μέχρι ενός σημείου – διότι τον είχε απαραίτητο συνεργάτη του.

Στις 28 Μαΐου του 1968 η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος τον εξέλεξε ως μητροπολίτη Λάρισας και Πλαταμώνος στη θέση του παραιτηθέντος Ιακώβου Σχίζα. Ο π. Ανάργυρος αποποιήθηκε την εκλογή του – παρά τις μεγάλες πιέσεις που του έγιναν – για δύο βασικούς λόγους: Πρώτος, είχε αναλάβει όλο το βάρος της Αδελφότητας και δεν ήθελε να την αφήσει ακέφαλη για τη δική του δεσποτοποίηση, γι’ αυτό και στον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο Α΄ είχε πει: «Μακαριώτατε προτιμώ να παραμείνω ως απλός στρατιώτης εις τις τάξεις της Αδελφότητας και της Εκκλησίας».

Και ο δεύτερος λόγος ήταν ο “κανόνας” που έβαλε η μητέρα του στον ίδιο και στον αδελφό του π. ΦΩΤΙΟ: “Να γίνουν κληρικοί αφού το επιθυμούσαν και είχαν θείο ζήλο, αλλά μέχρι του βαθμού του αρχιμανδρίτου. ΠΟΤΕ ΤΟΥ ΔΕΣΠΟΤΟΥ”. Αυτό τον όρο, τον έβαλε ως Ιερό Κανόνα και δε σκέφθηκε ποτέ να τον παραβιάσει. Αυτοί είναι οι λόγοι που αρνήθηκε, δέσποτα Ιερώνυμε, ο π. Ανάργυρος και δεν δέχτηκε να γίνει επίσκοπος Λάρισας, και όχι τα αραδιασμένα υπονοούμενά σας που σκοπό είχαν μάλλον να αποπροσανατολίσουν το πλήρωμα της Εκκλησίας βάζοντάς του αμφιβολίες.

Είπατε και άλλα που δεν είναι του παρόντος – μ’ αυτά θα ασχοληθούμε σε άλλο κείμενο –. Εκείνο που μ’ αιφνιδίασε, τρομάζοντάς με, είναι τα υπονοούμενα που αφήσατε χωρίς να έχετε προσωπική αντίληψη γιατί δεν ήσασταν εδώ. Δεν γνωρίζω από ποιες πηγές αντλήσατε τις πληροφορίες ή αποτελούν γέννημα απελπισμένου καλάμου.

Να επαναλάβω, δέσποτα Ιερώνυμε, τα λόγια σας: «Έμεινε (π. Ανάργυρος) απ’ έξω από πολλά, τα οποία ενδεχομένως και στο όνομα του Χριστού, γιατί γνώριζε ότι αυτά δεν είχαν ευλογία και έπρεπε να συμπεριφερθεί και να σταθεί αλλιώς…» τα οποία βρίσκω εκτός τόπου και χρόνου. Αποφεύγω την λεπτομερή περιγραφή, διότι θα πάρει μήκος και βάθος, και θα γεμίσει τις ψυχές μας με αθεράπευτη μελαγχολία. Να ξέρετε μόνον ότι η παραχάραξη των γεγονότων είναι βιασμός της ιστορικής αλήθειας, η δε παραποίησή τους αποτελεί ένα καινούριο έγκλημα.

Δεν προτίθεμαι, π. Ιερώνυμε, να σας κάνω το δάσκαλο, διότι υπάρχει διαφορά μόρφωσης. Είμαι ένας απλός, ένας από τους χιλιάδες Αγωνιζόμενους που βρεθήκαμε πλάι στο Σίμωνα που φορτωμένος το Σταυρό του Χριστού, ανηφόριζε προς τον Κρανίου τόπο. Ζήσαμε τον κατατρεγμό, τη χλεύη, τις βουρδουλιές των δυνάμεων καταστολής, τις ειρωνείες των αστυνομικών, τις βλασφημίες των αρχόντων, τις φωνές του όχλου, τις εκατοντάδες δίκες, φυλακίσεις κ.ά. που επί σαράντα πέντε χρόνια σηκώνουμε το βάρος των αυθαιρεσιών αυτών, γι’ αυτό επιβάλλεται και εκ μέρους των ζώντων και κεκοιμημένων αδελφών Αγωνιζόμενων να μιλήσω και να διαμαρτυρηθώ για την πλαστογράφηση, που οδηγεί στην παραπληροφόρηση και στην παραπλάνηση της ιστορίας.

Η αρχιερωσύνη, δέσποτα, είναι προσφορά λατρείας στο Θεό και σχέση κοινωνίας και αγάπης με το λαό. Ο λαός του Θεού δεν στρατεύεται σε μία άλογη και άφωνη μάζα, έτσι, που να δέχεται παθητικά από τον επίσκοπο την οδηγία ή την επιτίμηση, δίχως την άνεση της εκκλησιαστικής κοινωνίας και επικοινωνίας, δίχως το δικαίωμα του αντιλόγου και της κρίσης. Συγκροτεί το λογικό ποίμνιο, το ελεύθερο και υπεύθυνο σώμα, και είναι υπόλογο για την ακεραιότητα του θησαυρού της Παράδοσης και της ενεργοποίησης των Ευαγγελικών προσταγμάτων σε συγκεκριμένη ιστορική στιγμή.

Ο λαός του Θεού σκέπτεται ελεύθερα, στοχάζεται διακριτικά, διαφωτίζεται με χαρισματικό λόγο, εμπνέεται από τα φωτεινά παραδείγματα, ευθυγραμμίζεται στα ίχνη των αγίων, εντάσσεται δυναμικά στο ζωντανό οργανισμό της εκκλησίας και διατηρεί στο ακέραιο το δικαίωμα της αμφιβολίας, της διαμαρτυρίας και της αντίστασης. Έχει την υποχρέωση, όταν περιφρονούνται οι Ιεροί Κανόνες, και η Παράδοση της Εκκλησίας, γίνεται κατάχρηση εξουσίας, καταπάτηση του Συντάγματος και των Νόμων του Κράτους, να αντιδρά.

Όταν ένας άγιος (ο π. Θεολόγος) αντιμετωπίστηκε ως ο ειδεχθέστερος εγκληματίας, καταδικάστηκε δίχως να δικαστεί, εξορίστηκε χωρίς να τον ακούσουν, τον επέβαλαν εξάμηνη διαθεσιμότητα, τον φόρτωσαν επιτίμια, του έστησαν προκατασκευασμένο δικαστήριο και χωρίς να έχουν μπροστά τους ούτε ένα στοιχειώδη φάκελο, τον δίκασαν σε δεκαετή αργία, του αρνήθηκαν την έφεση, σοφίστηκαν Νόμο που απαγόρευε να ζητήσει προστασία από Δικαστική εξουσία της Πατρίδας μας ή της Ευρώπης, εκμαίευσαν, συνωμοτικό διάταγμα και τον εκθρόνισαν για δεύτερη φορά, καταφέρατε την Εκκλησία του Χριστού, που είναι ο Παράδεισος, να μεταποιήσετε σε κόλαση.

Γι’ αυτό ο λαός ξεσηκώθηκε, διαμαρτυρήθηκε και απέρριψε τους δοτούς ρασοφόρους διότι δεν στοιχίζονταν στην παράδοση των Αποστόλων και δεν ενσαρκώνονταν στα βιώματα των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας.

Λυπάμαι καταθέτοντας σαν μαρτυρία την αδιάψευστη θλιβερή εμπειρία μου. Γεγονότα, που είναι νωπά, παρ’ ότι πέρασαν δεκάδες χρόνια, καταστάσεις που τις ζήσαμε, που για πολλούς, όταν τα γραφόμενα έρθουν στο φως και θα φαίνονται μυθιστόρημα εξωγήινης φαντασίας, στίγμα και πράξεις καταλυτικές, μοτίβο κυρίαρχο μεταποίησης της δοξολογίας σε θρήνο, τότε θα αναφωνούν “Κύριε σώσε μας”!

Με βαθύ σεβασμό στο αξίωμά σας, Σεβασμιώτατε δέσποτα, σαν πιστά μέλη της αγίας Εκκλησίας, σας πληροφορούμε ότι μας συνταράσσει η διγλωσσία και τα λίγα που παραθέσαμε πιστεύουμε ότι αρκούν για να δείξουν τη σύγχυση που επικρατεί από τη στρεβλωτική επιχειρηματολογία σας, και παραπλανητική διαλεκτική που γίνεται παγίδα.

Όλοι εμείς δεν θα πάψουμε να προσευχόμαστε, ελπίζοντας να μετακινηθείτε από την διγλωσσία της σκοπιμότητας στη διαύγεια της «επάνω όρους κειμένης πολιτείας» (Ματθ. 5, 14).

Εφημερίδα Αγώνας