Ομολογία

Η ΠΑΠΙΚΗ ΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΑΛΑΘΗΤΟΥ

ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΜΑΚΑΡ. ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑ

(†) ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ

«Σᾶς ρωτᾶ ποτέ ἡ γυναίκα σας πόσο ἁλάτι πρέπει νά βάλει στό φαγητό; Ἀσφαλῶς ὄχι· ἔχει τό ἀλάθητο. Ἀφῆστε τόν Πάπα νά τό ἔχει ἐπίσης, ἄν θέλει».

[Συνέντευξη στὴν ἐφημ. “ Ἔθνος”, 20-3-1970]

«ΑΓΙΟΣ» ΒΕΛΑΡΜΙΝΟΣ

(Ἡ ρωμαιοκαθολική «ἐκκλησία» τιμᾶ τήν μνήμη του στίς 17 Σεπτεμβρίου)

«Ἄν κάποια ἡμέρα ὁ Πάπας ἐπιβάλει ἁμαρτίες καί ἀπαγορεύσει ἀρετές, ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὑποχρεωμένη νά πιστέψει ὅτι οἱ ἁμαρτίες αὐτές εἶναι καλές καί ὅτι οἱ ἀρετές ἐκεῖνες εἶναι κακές». [Theologia, Bellarmino, De Romano Pontifice, βιβλ. 4, κεφ. 23]

Ἅγιος Ἰουστίνος Πόποβιτς:

(Ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ τή μνήμη του στίς 14 Ἰουνίου)

«Τὸ δόγμα περὶ ἀλαθήτου τοῦ πάπα εἶναι ὄχι μόνον αἵρεσις, ἀλλὰ παναίρεσις. Διότι καμμία αἵρεσις δὲν ἐξηγέρθη τόσον ριζοσπαστικῶς καὶ τόσον ὁλοκληρωτικῶς κατὰ τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ καὶ τῆς ᾿Εκκλησίας Του, ὡς ἔπραξε τοῦτο ὁ Παπισμὸς διὰ τοῦ ἀλαθήτου τοῦ πάπα-ἀνθρώπου. Δὲν ὑπάρχει ἀμφιβολία· τὸ δόγμα αὐτὸ εἶναι ἡ αἵρεσις τῶν αἱρέσεων, μία ἄνευ προηγουμένου ἀνταρσία κατὰ τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ».

[᾿Ιουστίνου Πόποβιτς, ῎Ανθρωπος καὶ Θεάνθρωπος, ἐκδ. “᾿Αστήρ”, ᾿Αθήνα 1993, σελ. 159]

(†) ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΝΑΖΙΑΝΖΟΥ ΠΑΥΛΟΣ

(Βοηθός Ἐπίσκοπος τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς γιά τό Μεξικό. Πρώην παπικός μοναχός, πού μετεστράφη στήν Ὀρθοδοξία, ἀλλά δολοφονήθηκε το 1984, ἀμέσως μετά ἀπό Θεία Λειτουργία)

«Ὡς κορώνα καὶ κορυφὴ τῆς παντοδυναμίας του ὁ Πάπας κατέχει ἀκόμη ἕνα τρομερὸ προνόμιο, μοναδικὸ στὸν κόσμο. ¨Ἕνα τερατῶδες καὶ ἐξωτικὸ προνόμιο, ποὺ οὔτε οἱ πιὸ ποταπὲς εἰδωλολατρίες δὲν εἶχαν τὴ φαντασία νὰ τὸ συλλάβουν: εἶναι ἀλάθητος θείῳ δικαίῳ, σύμφωνα μὲ δογματικὸ ὅρο τῆς Συνόδου τοῦ Βατικανοῦ ποὺ ἔγινε στὰ 1870. Ἀπὸ τότε, σ’ αὐτὸν ἡ ἀνθρωπότης ὀφείλει νὰ ἀποτείνῃ τοὺς λόγους ποὺ προηγουμένως ἀπηύθυνε στὸν Κύριο: “Ρήματα ζωῆς αἰωνίου ἔχεις” [Ἰωάν. 6:68]. Ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα δὲν ὑπάρχει ἀνάγκη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γιὰ νὰ ὁδηγῇ τὴν Ἐκκλησία “εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν” [Ἰωάν. 16:13]. Δὲν ὑπάρχει ἀνάγκη τῆς Ἁγίας Γραφῆς οὔτε τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως, διότι ὑπάρχει πλέον ἕνας θεὸς πάνω στὴ γῆ μὲ ἐξουσία νὰ ἀχρηστεύῃ καὶ νὰ διακηρύσσῃ ὡς πλανερές τὶς διδασκαλίες τοῦ Οὐρανίου Θεοῦ. Μὲ βάσι αὐτὸ τὸ ἀλάθητο, ὁ Πάπας εἶναι ὁ μόνος κανόνας τῆς Πίστεως καὶ μπορεῖ νὰ ἐκφράσῃ καινούργια δόγματα, ἀκόμη καὶ ἀντίθετα πρὸς τὸ κριτήριο ὅλης τῆς Ἐκκλησίας, τὰ ὁποῖα ὅλοι οἱ πιστοὶ ὀφείλουν νὰ τὰ παραδεχθοῦν γιὰ νὰ μὴν ἀποκοποῦν ἀπὸ τὴ σωτηρία». [Παύλου Μπάλλεστερ-Κονβαλιὲρ «Γιατὶ ἐγκατέλειψα τὸν παπισμὸ» - “Θεοδρομία” Τεῦχος 1, Ἰαν. - Μάρτ. 2006]