Απεκδύθη τον Σταυρό ο Αθηνών Ιερώνυμος

Απεκδύθη τον Σταυρό ο Αθηνών Ιερώνυμος

Σ

χε­δὸν δύ­ο χι­λι­ά­δες χρό­νι­α ἡ ἐ­πὶ γῆς στρα­τευ­ο­μέ­νη Μί­α Ἁ­γί­α Κα­θο­λι­κὴ καὶ Ἀ­πο­στο­λι­κὴ Ἐκ­κλη­σί­α τοῦ Χρι­στοῦ εἰς τὴν κα­θ’ ἡ­μᾶς Ἀ­να­το­λὴ σφυ­ρη­λα­τεῖ καὶ δι­α­φυ­λάτ­τει τὴν ἰ­δι­ο­προ­σω­πί­α τῆς Ρω­μῃ­ο­σύ­νης· τὸ ὅ­μαι­μον, τὸ ὁ­μό­θρη­σκον, τὸ ὁ­μό­γλωσ­σον καὶ τὸ ὁμότροπον τοῦ Ἔ­θνους,[1] χα­ρα­κτη­ρι­στι­κὰ ποὺ με­τα­ποι­εῖ στὴν με­γα­λω­σύ­νη τῆς πνευ­μα­τι­κό­τη­τος τοῦ Ὀρ­θο­δό­ξου Γέ­νους.

Ἀ­πὸ τὴν ἀρ­χαί­α ἑλ­λη­νι­κὴ πα­ρά­δο­ση δι­α­σώ­ζει τὴν εὐ­σε­βεί­α πρὸς τὸ θεῖ­ο, ἀλ­λὰ ἀ­πο­βάλ­λει τοὺς ψεύ­τι­κους θε­οὺς καὶ τὶς δει­σι­δαι­μο­νί­ες· υἱ­ο­θε­τεῖ τὸ με­γα­λύ­τε­ρο μέ­ρος τοῦ πα­ρα­δο­σι­α­κοῦ τυ­πι­κοῦ τῆς λα­τρεί­ας καὶ τὸ γε­μί­ζει μὲ τὴν ἀ­πο­κε­κα­λυμ­μέ­νη Ἀ­λή­θει­α τοῦ Θε­αν­θρώ­που Χρι­στοῦ, μὲ τὴν ἀ­γά­πη Του καὶ μὲ τὴ δι­δα­σκα­λί­α Του πε­ρὶ τοῦ μό­νου καὶ ἀ­λη­θι­νοῦ Ἁ­γί­ου Τρι­α­δι­κοῦ Θε­οῦ καὶ τῆς σω­τη­ρί­ας τοῦ ἀν­θρώ­που δι­ὰ τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας Του εἰς τὴν ἐ­που­ρά­νι­ο βα­σι­λεί­α Του. Ἀ­πὸ τὴν ἑλ­λη­νι­κὴ φι­λο­σο­φί­α δι­α­τη­ρεῖ τὴ μέ­θο­δο τῆς συ­ζη­τή­σε­ως/ἀ­να­ζη­τή­σε­ως καὶ τὸ σύ­στη­μα τῶν λο­γι­κῶν κα­τη­γο­ρι­ῶν, ἀλ­λὰ ἀ­πορ­ρί­πτει τὶς δαι­μο­νι­κὲς καὶ ἐ­φά­μαρ­τες ἀν­τι­λή­ψεις. Δι­α­σώ­ζει τὴν μο­να­δι­κὴ σὲ λε­κτι­κὸ πλοῦ­το, νο­η­μα­το­δό­τη­ση καὶ δο­μὴ ἑλ­λη­νι­κὴ γλῶσ­σα, μὲ τὴν ὁ­ποί­αν ἀ­πο­κλει­στι­κὰ καὶ μό­νον εἶ­ναι δυ­να­τὸν νὰ ἐκ­φρα­στοῦν στὴν αὐ­θεν­τι­κό­τη­τά τους τὰ βα­θει­ά, λε­πτο­φυ­ῆ καὶ ὑ­ψη­πε­τῆ ―κυ­ρί­ως καὶ πρὶν ἀ­π’ ὅ­λα θε­ό­πνευ­στα― θε­ο­λο­γι­κὰ νο­ή­μα­τα τῆς Ὀρ­θο­δό­ξου Χρι­στι­α­νι­κῆς Πί­στε­ως.

Δο­μεῖ­ται στὴν Ἀ­λή­θει­α Του καὶ στὴν Ἀ­γά­πη Του μὲ τὸ ―θεί­ᾳ προ­νοί­ᾳ― προ­ϋ­πάρ­χον ἑλ­λη­νι­κὸ φι­λό­τι­μο· μί­α ψυ­χι­κὴ κα­τά­στα­ση ποὺ δύ­σκο­λα πε­ρι­γρά­φε­ται, ἀλ­λὰ ἀ­πο­τε­λεῖ τὴ βά­ση κά­θε κα­λοῦ καὶ με­γά­λου, πνευ­μα­τι­κοῦ-ψυ­χι­κοῦ-ὑ­λι­κοῦ ἔρ­γου ποὺ ἐ­πι­τε­λεῖ τὸ Ἑλ­λη­νι­κὸ Ἔ­θνος, εἶ­τε σὲ προ­σω­πι­κὸ εἴ­τε σὲ ἐ­θνι­κὸ ἐ­πί­πε­δο. Δὲν εἶ­ναι ἀ­κρι­βῶς τὸ «κα­λὸν κἀ­γα­θόν» καὶ τὸ «μέ­γα»· εἶ­ναι τὸ «κά­τι» ποὺ προσ­δί­δει ἕ­ναν μο­να­δι­κὸ χα­ρα­κτῆ­ρα εἰς τὸ «κα­λὸν κἀ­γα­θόν» καὶ τὸ «μέ­γα».

Εἶ­ναι αὐ­τὸ τὸ «κά­τι» ποὺ προσ­δι­ό­ρι­σε τὴν εἰ­δο­ποι­ὸ δι­α­φο­ρὰ με­τα­ξὺ τοῦ Ἑ­βρα­ϊ­κοῦ λα­οῦ καὶ τοῦ Ἑλ­λη­νι­κοῦ ἔ­θνους. Εἰς τοὺς Ἑ­βραί­ους «κα­τὰ χά­ριν» πα­ρα­χω­ρή­θη­κε ἡ δυ­να­τό­τη­τα/εὐ­και­ρί­α νὰ κα­τα­στοῦν ὁ πε­ρι­ού­σι­ος λα­ὸς τοῦ Θε­οῦ, ἀλ­λὰ τοὺς ἔλ­λει­πε αὐ­τὸ τὸ «κά­τι» καὶ ἡ ἔλ­λει­ψή του τοὺς ὁ­δή­γη­σε στὴν ἄρ­νη­ση τοῦ Θε­αν­θρώ­που, δευ­τέ­ρου προ­σώ­που τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ Υἱ­οῦ τοῦ Θε­οῦ Πα­τρός. Εἰς τοὺς Ἕλ­λη­νες πλε­ό­να­ζε αὐ­τὸ τὸ «κά­τι» καὶ αὐ­τὴ ἡ πε­ρίσ­σει­α τοὺς ἐ­πέ­τρε­ψε «κα­θ’ ὁ­μοί­ω­σιν» νὰ κα­τα­στοῦν ὁ ἐ­κλε­κτὸς λα­ὸς τοῦ Θε­οῦ· ὥ­στε δι­ὰ τοῦ πο­λι­τι­σμοῦ τους ―ἰ­δι­αι­τέ­ρως τῆς γλώσ­σας τους, εἰς τὴν ὁ­ποί­αν συμ­πο­σοῦ­ται ἡ πεμ­πτου­σί­α τοῦ πο­λι­τι­σμοῦ ἑ­νὸς λα­οῦ― καὶ κυ­ρί­ως δι­ὰ τῆς θυ­σι­α­στι­κῆς καὶ μαρ­τυ­ρι­κῆς ἀ­φο­σι­ώ­σε­ώς τους εἰς τὸν Κύ­ρι­ο καὶ Θε­ό μας Ἰ­η­σοῦ Χρι­στό, κα­τέ­κτη­σαν ὡς ἔ­θνος τὸν στέ­φα­νο τῆς δό­ξης τοῦ Χρι­στοῦ· τὸν ὁ­ποῖ­ον καὶ δι­α­τη­ροῦν ἐ­φό­σον ―καὶ στὸν βαθ­μὸ πού― συ­νε­χί­ζουν νὰ ἐμ­μέ­νουν στὴ θυ­σι­α­στι­κὴ καὶ μαρ­τυ­ρι­κὴ ἀ­φο­σί­ω­σή τους!­.­.. Δι­ό­τι αὐ­τὸ τὸ «κά­τι» τοὺς ἐ­πέ­τρε­ψε ὄ­χι μό­νον νὰ δε­χθοῦν ἀλ­λὰ καὶ νὰ ἀ­σκή­σουν τὶς ὑ­πέρ­τα­τες δω­ρε­ὲς τοῦ Κυ­ρί­ου: τὴν ἐ­λευ­θε­ρί­α τοῦ προ­σώ­που καὶ τὸ αὐ­τε­ξού­σι­ο τῆς συ­νει­δή­σε­ως· δω­ρε­ὲς ποὺ μό­νον στὴν ἑλ­λη­νι­κὴ ἔκ­φαν­σή τους καὶ μό­νον μέ­σῳ αὐ­τῆς κα­τέ­στη ἐ­φι­κτὸ νὰ τὶς ἀν­τι­λη­φθεῖ καὶ νὰ τὶς κα­τα­νο­ή­σει τὸ πλά­σμα τοῦ Δη­μι­ουρ­γοῦ Θε­οῦ· αὐ­τὴ ἦ­ταν ἡ οἰ­κο­νο­μί­α Του!­.­..

 

Εἶ­ναι τὸ ρω­μαί­ϊ­κο φι­λό­τι­μο αὐ­τὸ τὸ «κά­τι», ποὺ τὸ ἀ­να­γνω­ρί­ζου­με τό­σο ὅ­ταν ὑ­πάρ­χει ὅ­σο καὶ ὅ­ταν δὲν ὑ­πάρ­χει. Εἶ­ναι αὐ­τὸ τὸ «κά­τι», ποὺ μᾶς τι­μᾶ ὅ­ταν τὸ ἔ­χου­με καὶ μᾶς ἀ­τι­μά­ζει ὅ­ταν δὲν τὸ ἔ­χου­με· κι ὅ­ταν τό ’­χου­με δι­πλὰ μᾶς τι­μᾶ ἐ­ὰν ἐ­λεύ­θε­ρα τὸ ἐκ­δη­λώ­νου­με στὰ ἔρ­γα μας, ἐ­νῶ δι­πλὰ μᾶς ἀ­τι­μά­ζει ἐ­ὰν τὸ φυ­λα­κί­ζου­με στὴν σι­ω­πή μας ἢ καὶ στὰ λό­γι­α μας!­!! Εἶ­ναι αὐ­τὸ τὸ «κά­τι» ποὺ ὅ­ταν ὑ­πάρ­χει πη­γά­ζει κα­τευ­θεί­αν ἀ­πὸ τὰ βά­θη τῆς καρ­δι­ᾶς μας κι ἐκ­δη­λώ­νε­ται ἀ­πο­κλει­στι­κὰ καὶ μό­νον στὰ ἔρ­γα μας καὶ στὶς πρά­ξεις μας!­.­..

Εἶ­ναι αὐ­τὸ τὸ «κά­τι», ποὺ συ­νή­θως χά­νουν οἱ δυ­τι­κό­πλη­κτοι καὶ οἱ κο­σμο­πο­λί­τες δι­α­νο­ού­με­νοι, οἱ δυ­τι­κό­τρο­ποι πο­λι­τι­κοὶ καὶ οἱ πο­λυ­πράγ­μο­νες ἐ­πι­χει­ρη­μα­τί­ες, οἱ ἀρειμανίως ἐπαναπαυόμενοι στὴν μακαριότητα τοῦ δημοσίου κορβανᾶ· ἰ­δι­αι­τέ­ρως οἱ ἐν­δι­α­τρί­ψαν­τες εἰς τὴν φι­λή­δο­νη κι ἐ­κμαυ­λι­στι­κὴ αὐ­λὴ τῆς Κίρ­κης ἐν τῇ Ἑ­σπε­ρί­ᾳ, χω­ρὶς ὅ­μως τὸν νό­στο τοῦ Ὁ­δυσ­σέ­α, ἔ­στω ν’ ἀρ­γο­σα­λεύ­ει στὴν ψυ­χή τους!­.­..

Εἶ­ναι αὐ­τὸ τὸ «κά­τι», ποὺ συ­νει­δη­τὰ ἀ­πέρ­ρι­ψε ἡ Δε­σπο­το­κρα­τί­α, ναυ­α­γι­σμέ­νη στὴν ἐ­ξου­σι­ο­λα­γνεί­α της καὶ πα­γι­δευ­μέ­νη στὴν ἐ­ξου­σι­ο­κρα­τί­α της, ὅ­που τὰ μέ­λη της, οἱ θι­α­σῶ­τες της καὶ οἱ πα­ρα­τρε­χά­με­νοί της δι­α­κο­νοῦν τοὺς πει­ρα­σμοὺς τοῦ Σα­τα­νᾶ στὴν ἄ­νυ­δρη κι αἰχ­μη­ρὴ ἔ­ρη­μο τῆς καρ­δι­ᾶς τους ποὺ ἁ­πλώ­θη­κε στὰ ἀ­πο­ξη­ρα­μέ­να νά­μα­τα τοῦ ἀπ’ ἐκεῖ ἐκ­δι­ω­χθέν­τος ρω­μαί­ϊ­κου φι­λο­τί­μου· δι­αγ­κω­νι­ζό­με­νοι σὲ δαι­δα­λώ­δεις δι­α­δρό­μους, κα­θη­λω­μέ­νοι σὲ σκο­τει­νὲς αἴ­θου­σες, δι­α­πραγ­μα­τευ­ό­με­νοι πί­σω ἀ­πὸ ἑρ­μη­τι­κὲς θύ­ρες, ὑ­πο­σχό­με­νοι ὑ­πο­τα­γὴ καὶ ἀ­φο­σί­ω­ση σὲ ἐν­το­λο­δό­χους τῆς σι­ω­νι­στι­κῆς Παγ­κο­σμι­ο­κρα­τί­ας ἔ­ναν­τι πι­να­κί­ου ἐ­ξου­σί­ας, ἀ­να­λαμ­βά­νον­τες πά­σης φύ­σε­ως δου­λεῖ­ες καὶ χει­ρα­γω­γού­με­νοι σὲ ἀ­δι­έ­ξο­δες στο­ὲς ἀ­πὸ «πο­δίτ­σες» μὲ ἑ­ω­σφο­ρι­κὲς ἐ­ξου­σί­ες!­!!

Ἡ Δε­σπο­το­κρα­τί­α, ποὺ ἐκ­προ­σω­πεῖ κι ἐκ­φρά­ζει ὁ Ἀ­θη­νῶν Ἱ­ε­ρώ­νυ­μος, ἔ­χει συ­νει­δη­τὰ ἀ­πω­λέ­σει τὸ ρω­μαί­ϊ­κο φι­λό­τι­μο, αὐ­τὸ τὸ «κά­τι», ποὺ κρά­τη­σε ζων­τα­νοὺς καὶ ὀρ­θί­ους τοὺς Ἕλ­λη­νες ὡς πρό­σω­πα καὶ τὸ Ἑλ­λη­νι­κὸ Ἔ­θνος ὁ­λό­κλη­ρες χι­λι­ε­τη­ρί­δες· καὶ τὸ ὁ­ποῖ­ο χρη­σι­μο­ποί­η­σε γι­ὰ νὰ οἰ­κο­δο­μη­θεῖ ἡ ἐ­πὶ γῆς στρα­τευ­ο­μέ­νη Ἐκ­κλη­σί­α τοῦ Χρι­στοῦ μὲ τὸ ἅ­λι­κο αἷ­μα τῶν Μαρ­τύ­ρων της, μὲ τοὺς πο­λυ­ά­θλους πνευ­μα­τι­κοὺς ἀ­γῶ­νες τῶν Ἀ­σκη­τῶν της, μὲ τὶς βα­θυ­κάρ­δι­ες προ­σευ­χὲς τῶν Ἁ­γί­ων της, μὲ τὴν θυ­σι­α­στι­κὴ εὐ­λά­βει­α καὶ τὴν μαρ­τυ­ρι­κὴ εὐ­σέ­βει­α τοῦ πι­στοῦ λα­οῦ τοῦ Θε­οῦ!­.­.. Αὐ­τὸ τὸ ρω­μαί­ϊ­κο φι­λό­τι­μο ἀ­πέρ­ρι­ψε ἡ Δε­σπο­το­κρα­τί­α· ὥ­στε νὰ νο­μί­ζει ὅ­τι μπο­ρεῖ νὰ ἐ­πι­βά­λει στὸν Ὀρ­θό­δο­ξο Ἑλ­λη­νι­κὸ Λα­ὸ τοὺς ὁ­ποι­ουσ­δή­πο­τε ἑ­ω­σφο­ρι­κοὺς δε­σμοὺς μὲ τὴν ἀρ­νη­σί­χρι­στη καὶ ἀν­τί­χρι­στη Δύ­ση τῆς Νέ­ας Ἐ­πο­χῆς καὶ τῆς ἑ­ω­σφο­ρι­κῆς Νέ­ας Τά­ξε­ως Πραγ­μά­των στὸν παγ­κο­σμι­ο­ποι­η­μέ­νο ζό­φο τοῦ Ἀν­τι­χρί­στου.­..

Αὐ­το­βού­λως καὶ οἰ­κει­ο­θε­λῶς ἐ­ξέ­λι­πε ἀ­πὸ τὴν Δε­σπο­το­κρα­τί­α τὸ ρω­μαί­ϊ­κο φι­λό­τι­μο· δι­ό­τι πρό­δω­σε τὸν Χρι­στὸ καὶ προ­σκύ­νη­σε τὸν Ἀν­τί­χρι­στο στὰ πρό­σω­πα τῶν προ­δρό­μων τοῦ Ἀν­τί­χρι­στου!­!! Καὶ τὴν αὐ­το­μο­λί­α της, τὴ δι­α­τυμ­πα­νί­ζει ξε­δι­άν­τρο­πα. Ὁ  Ἀ­θη­νῶν Ἱ­ε­ρώ­νυ­μος, ἐ­πι­σκε­πτό­με­νος προ­σφυ­γι­κὸ κα­ταυ­λι­σμὸ αὐ­θαι­ρέ­τως εἰ­σβαλ­λόν­των εἰς τὴν ἀνοχύρωτη Πα­τρί­δα μας μου­σουλ­μά­νων ―προ­σφύ­γων καὶ λα­θρο­με­τα­να­στῶν― αὐ­το­βού­λως καὶ οἰ­κει­ο­θε­λῶς ἐκ­δύ­θη­κε τὸν Σταυ­ρὸ τοῦ Μαρ­τυ­ρί­ου τοῦ Κυ­ρί­ου καὶ Θε­οῦ μας Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ ―σύμ­βο­λο τῆς Ὀρ­θο­δό­ξου Πί­στε­ώς μας― καὶ ἀ­φαί­ρε­σε τὰ ἐγ­κόλ­πι­ά του μὲ τὶς εἰ­κό­νες τοῦ Χρι­στοῦ καὶ τῆς Ὑ­πε­ρα­γί­ας Θε­ο­τό­κου ―σύμ­βο­λα τοῦ ἀρ­χι­ε­ρα­τι­κοῦ ἀ­ξι­ώ­μα­τός του, ἱ­ε­ρὰ καὶ ὅ­σι­α τῆς ὀρ­θο­δό­ξου Πί­στε­ως καὶ Λα­τρεί­ας μας― γι­ὰ νὰ μὴν προ­σβλη­θοῦν οἱ μου­σουλ­μά­νοι· δι­και­ώ­νον­τας ἔτ­σι τὴν ἀ­πα­γό­ρευ­ση τοῦ Σταυ­ροῦ καὶ τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου τοῦ Χρι­στοῦ καὶ τῶν ἱ­ε­ρῶν Να­ῶν τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας Του στὶς μου­σουλ­μα­νι­κὲς χῶ­ρες· ἀλ­λὰ καὶ τοὺς δι­ωγ­μοὺς κα­τὰ τῶν Χρι­στι­α­νῶν «ἐ­ξα­γνί­ζον­τας», ἐ­φό­σον αὐ­τοὶ «προ­κα­λοῦν­ται» ἀ­πὸ τὰ ἀ­δι­ά­κρι­τα θύ­μα­τά τους!­!! Ἀ­φοῦ θε­ω­ρεῖ εὔ­λο­γη τὴν ἀ­πό­κρυ­ψη τῶν χρι­στι­α­νι­κῶν συμ­βό­λων στὶς χρι­στι­α­νι­κὲς χῶ­ρες, τό­τε μᾶλ­λον πε­ρισ­σό­τε­ρο εὐ­λό­γους θε­ω­ρεῖ τοὺς δι­ωγ­μοὺς τῶν Χρι­στι­α­νῶν στὶς μου­σουλ­μα­νι­κὲς χῶ­ρες!­!! Ἔτ­σι ἐ­ξη­γεῖ­ται ἡ σκαν­δα­λώ­δης σι­ω­πὴ καὶ ἡ ἀ­νάλ­γη­τη ἀ­δι­α­φο­ρί­α τῆς Δε­σπο­το­κρα­τί­ας, ὡς κα­θε­στῶ­τος καὶ ὡς προ­σώ­πων ―κα­τὰ μί­μη­σιν, βε­βαί­ως, τοῦ ἀρ­χι­αι­ρε­σι­άρ­χη Βαρ­θο­λο­μαί­ου Ἀρ­χον­τώ­νη, κα­τα­πα­τη­τῆ τοῦ Φα­να­ρί­ου καὶ σφε­τε­ρι­στῆ τοῦ οἰ­κου­με­νι­κοῦ πα­τρι­αρ­χι­κοῦ Θρό­νου τῆς Κων­σταν­τι­νου­πό­λε­ως― γι­ὰ τὰ σα­τα­νι­κῆς ἐμ­πνεύ­σε­ως ἐγ­κλή­μα­τα/ἀ­νο­σι­ουρ­γή­μα­τα τῶν ἰσ­λα­μι­στῶν κα­τὰ τῶν Χρι­στι­α­νῶν στὴν Μέ­ση Ἀ­να­το­λή, στὴν Βό­ρει­α Ἀ­φρι­κή, στὴν Νο­τι­ο­α­να­το­λι­κὴ Ἀ­σί­α, στὴν «χρι­στι­α­νι­κή» Εὐ­ρώ­πη, καὶ ὅ­που ἀλ­λοῦ σὲ ὅ­λον τὸν κό­σμο!­.­..

Δη­λα­δὴ ὁ Ἀ­θη­νῶν Ἱ­ε­ρώ­νυ­μος ἀρ­νή­θη­κε αὐ­το­βού­λως καὶ οἰ­κει­ο­θε­λῶς τὰ σύμ­βο­λα τῆς ἐν Χρι­στῷ ὁ­μο­λο­γί­ας του, ὁμολογῶν καὶ κηρύττων δη­μο­σί­ως γυ­μνῇ τῇ κε­φα­λῇ δι­ὰ τῆς πρά­ξε­ώς του τὴν πα­ναι­ρε­τι­κὴ οἰ­κου­με­νι­στι­κὴ καὶ συγ­κρη­τι­στι­κή, τὴν ἀρ­νη­σί­χρι­στη καὶ ἀν­τί­χρι­στη ἰ­δε­ο­λο­γί­α του. Εἶ­ναι σὰν ὁ ἀρ­χη­στρά­τη­γος νὰ ἀ­πο­βάλ­λει τὰ ἐ­θνι­κὰ καὶ στρα­τι­ω­τι­κὰ δι­ά­ση­μά του ἐ­νώ­πι­ον τοῦ εἰ­σβο­λέ­α ἐ­χθροῦ, τὸν ὁ­ποῖ­ον μά­λι­στα δὲν πο­λέ­μη­σε ὡς ἐκ τῆς ἰ­δι­ό­τη­τός του καὶ ἐκ τῶν ὅρ­κων του ὄ­φει­λε νὰ πρά­ξει, ἀλ­λὰ τὸν κα­λο­δέχ­τη­κε στὴν Πα­τρί­δα ποὺ ἔ­πρε­πε νὰ ὑ­πε­ρα­σπι­στεῖ ἐ­ναν­τί­ον του· τὸν πε­ρι­θάλ­πει καὶ τὸν ἐ­νι­σχύ­ει δέ, γι­ὰ νὰ τρα­νέ­ψει καὶ ν’ ἀ­φα­νί­σει τὸ Ἔ­θνος του καὶ τὴν Πα­τρί­δα του!­!! Ἄ­ξι­ος ὁ μι­σθός σου ―ὅ­ποι­ος κι ἂν εἶ­ναι― ἐ­πί­ορ­κε ἀρ­χι­ε­πί­σκο­πε τῆς ἀρ­νη­σί­χρι­στης καὶ ἀν­τί­χρι­στης Δε­σπο­το­κρα­τί­ας!­.­.. Ἄξιος ὁ μισθὸς καὶ ὅσων σὲ ὑπερασπίστηκαν, ὅπως ὁ Φθιώτιδος Νικόλαος…

Ἀλ­λὰ γι­ὰ τὸν Χρι­στό, γι­ὰ τὴν τι­μὴ τοῦ Σταυ­ροῦ καὶ τῆς Πα­να­γί­ας καὶ γι­ὰ τὴν Ὀρ­θό­δο­ξο Πί­στη τους μαρ­τύ­ρη­σαν κι ἔ­δω­σαν τὴ ζω­ή τους ἀ­πει­ρά­ριθ­μοι ἄ­ση­μοι καὶ «ἀ­σή­μαν­τοι» Ὁ­μο­λο­γη­τὲς καὶ Μάρ­τυ­ρες τῆς Ὀρ­θο­δό­ξου Πί­στε­ώς μας, δε­χό­με­νοι τὸν στέ­φα­νο τῆς δό­ξης τοῦ Χρι­στοῦ καὶ ἐ­πι­δα­ψι­λευ­ό­με­νοι πλεῖ­στα ὅ­σα χα­ρί­σμα­τα ἐκ τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος!­.­.. Καὶ μά­λι­στα ἔ­ναν­τι τῶν μου­σουλ­μά­νων κα­τα­κτη­τῶν ―ἀρ­νού­με­νοι μὲ παρ­ρη­σί­α καὶ δη­μο­σί­ως τὸν ἐ­ξισ­λα­μι­σμό τους― μαρ­τύ­ρη­σαν οἱ ὡς ἐκ τού­του ἀ­πο­κα­λού­με­νοι Νε­ο­μάρ­τυ­ρες τῆς Ὀρ­θο­δό­ξου Πί­στε­ώς μας, ὁ­μο­λο­γοῦν­τες Χρι­στὸν καὶ αἴ­ρον­τες τὸν Σταυ­ρὸ τοῦ μαρ­τυ­ρί­ου τους, χω­ρὶς τὴν «εὐ­αι­σθη­σί­α» νὰ νοι­α­στοῦν ἐ­ὰν ἔτ­σι θὰ «προ­σβάλ­λον­ταν» οἱ μου­σουλ­μά­νοι!­!! Αὐ­τοὺς κυ­ρί­ως ―με­τὰ τὸν Χρι­στό― ἐ­πρό­δω­σε ὁ Ἱ­ε­ρώ­νυ­μος, τὸ ὄ­νει­δος τῶν Ἀ­θη­νῶν καὶ πά­σης Ἑλ­λά­δος· ὁ ὁ­ποῖ­ος ὡ­στό­σο δὲν θὰ δι­στά­σει ―μά­λι­στα ἄ­νευ ἴ­χνους αἰ­δοῦς― νὰ χο­ρο­στα­τή­σει στοὺς πα­νη­γυ­ρι­κοὺς Ἑ­σπε­ρι­νοὺς τῶν Ἁ­γί­ων Νε­ο­μαρ­τύ­ρων!­.­.. Ἑ­ω­σφο­ρι­κῶς πα­ρα­θε­ω­ρεῖ ὁ ἀρ­νη­σί­χρι­στος καὶ ἀν­τί­χρι­στος καὶ ἀ­νά­ξι­ος τῆς ἱ­ε­ρω­σύ­νης δε­σπο­το­κρά­της, ὅ­τι τὴν ὥ­ρα ποὺ αὐ­τὸς τι­μᾶ τοὺς ἰσ­λα­μι­στὲς ἀπεκ­δυ­ό­με­νος τὸν Χρι­στὸ καὶ τὸν Σταυ­ρό, χι­λι­ά­δες Ὁρ­θό­δο­ξοι Χρι­στι­α­νοὶ ὁ­μο­λο­γοῦν τὸν Χρι­στὸ καὶ αἴ­ρουν τὸν Σταυ­ρὸ τοῦ μαρ­τυ­ρί­ου τε­λει­ού­με­νοι δι­ὰ πυ­ρὸς καὶ ξί­φους καὶ σταυ­ρι­κοῦ θα­νά­του καὶ μυ­ρί­ων ἄλ­λων μαρ­τυ­ρί­ων ὑ­πὸ τῶν σα­τα­νι­κῶν ἰσ­λα­μι­στῶν, τὰ αἱ­μο­στα­γῆ χέ­ρι­α τῶν ὁ­ποί­ων ἐ­ξο­πλί­ζουν τὰ συμ­φέ­ρον­τα καὶ οἱ μη­χα­νι­σμοὶ τῆς «χρι­στι­α­νι­κῆς» Δύ­σε­ως με­τὰ τῆς ὁ­ποί­ας συ­νου­σι­ά­ζε­ται ἡ Δε­σπο­το­κρα­τί­α ποὺ ἐκ­προ­σω­πεῖ καὶ ἐκ­φρά­ζει ὁ Ἀ­θη­νῶν Ἱ­ε­ρώ­νυ­μος!­!! «Ὄ­μορ­φος κό­σμος, ἠ­θι­κός, ἀγ­γε­λι­κὰ πλα­σμέ­νος»­!­.­.. (Διονύσιος Σολωμός)

Καὶ ὁ μὲν Ἀ­θη­νῶν Ἱ­ε­ρώ­νυ­μος δεί­χνει ν’ ἀ­δι­α­φο­ρεῖ τό­σο γι­ὰ τὴ σω­τη­ρί­α τῆς ψυ­χῆς του, ὅ­σο καὶ γι­ὰ τὴ σω­τη­ρί­α τοῦ λο­γι­κοῦ ποι­μνί­ου ποὺ τοῦ ἐμ­πι­στεύ­θη­κε ὁ Κύ­ρι­ος, ὡς αὐ­θεν­τι­κὸς καὶ συ­νε­πὴς προ­βα­τό­σχη­μος λύ­κος. Οἱ Ὀρ­θό­δο­ξοι Χρι­στι­α­νοὶ ὅ­μως, καὶ μά­λι­στα οἱ δε­δη­λω­μέ­νοι «ἀν­τὶ-οἰ­κου­με­νι­στές», ἡ ἐν πολ­λαῖς ὀ­λι­γω­ρί­αις καὶ ἀμ­φι­ση­μί­αις καὶ ὑ­πα­να­χω­ρή­σεις πε­ρι­πε­σοῦ­σα ἄτυπος Σύ­να­ξις τῶν «ἀν­τὶ-οἰ­κου­με­νι­στῶν» Κλη­ρι­κῶν καὶ Μο­να­χῶν, ὁ πο­λὺς καὶ θο­ρυ­βώ­δης Πει­ραι­ῶς Σε­ρα­φείμ, ὁ ἄ­φω­νος Αἰ­τω­λο­α­καρ­να­νί­ας Κο­σμᾶς, ὁ ἀ­εὶ ἀ­να­μέ­νων Κη­θύ­ρων Σε­ρα­φείμ, ὁ «θε­ο­λο­γῶν» μο­να­χο­δι­ώ­κτης Ναυ­πά­κτου Ἱ­ε­ρό­θε­ος, ὁ πο­λυ­πράγ­μων Γέ­ρων Ἀ­θα­νά­σι­ος ὁ Ἁ­γι­ο­με­τε­ω­ρί­της, ὁ πα­ρα­σκη­νι­α­κὸς π. Θε­ό­δω­ρος Ζή­σης, ὁ δι­πλω­μά­της π. Γε­ώρ­γι­ος Με­ταλ­λη­νός, ὁ ἀ­λε­ξί­καρ­τος-666 π. Σα­ράν­τος Σα­ράν­της, οἱ ἀ­ε­νά­ως καὶ ἀ­τε­λε­σφό­ρως ὑ­πο­γρά­φον­τες «ὁ­μο­λο­γί­ες» καὶ «δι­α­μαρ­τυ­ρί­ες» καὶ «δι­α­κη­ρύ­ξεις» καὶ «ἐ­πι­στο­λές», οἱ ἀ­λυ­σι­τε­λῶς κα­τὰ κό­ρον γρά­φον­τες καὶ ἐκ­φω­νοῦν­τες ἱ­ε­ρε­μι­ά­δες κα­τὰ τοῦ Οἰ­κου­με­νι­σμοῦ, ἐ­πώ­νυ­μοι καὶ ἀ­νώ­νυ­μοι, πῶς τὸν ἀ­κο­λου­θοῦν καὶ γι­α­τί τὸν δι­α­τη­ροῦν στὴν κο­ρυ­φὴ τῆς Ὀρ­θο­δό­ξου Ἐκ­κλη­σί­ας τῆς Ἑλ­λάδος;  Τί πε­ρι­μέ­νουν ἀ­κό­μη; Τὸ «κοι­νὸν πο­τή­ρι­ον»; Μὰ αὐ­τὸ ἔ­χει ἤ­δη τό­σο φθα­ρεῖ καὶ γα­ρι­ά­σει ἀ­πὸ τὴν χρή­ση καὶ τὴν κα­τά­χρη­ση, ποὺ εἶ­ναι πλέ­ον γι­ὰ πέ­τα­μα, ἐν ὄ­ψει μά­λι­στα τῆς ἐ­πε­λά­σε­ως τοῦ Ἀν­τι­χρί­στου· κι αὐ­τοί, βολεμένοι στὴν «κόκκινη γραμμή» τους, ἀ­κό­μη πε­ρι­μέ­νουν τὴν ἐπίσημη ἀνακοίνωσή του ἐξαπατοῦντες ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους!­.­.. Τί πε­ρι­μέ­νουν ἀκόμη; Τὴν με­γά­λη καὶ ὑ­περ­τε­λῆ «πα­νορ­θό­δο­ξο» Σύ­νο­δο; Κι ἂν αὐ­τὴ γί­νει καὶ δὲν τοὺς «βγεῖ» ὡς ἄλ­λο­θι, ὅ­πως ἐλ­πί­ζουν, τό­τε τί θὰ κά­νουν χω­ρὶς τοὺς βαρ­βά­ρους, τῶν ὁ­ποί­ων ἡ ἀ­να­μο­νὴ γι’ αὐ­τοὺς ἦ­ταν «μί­α κά­ποι­α λύ­σις»;[2]

Μή­πως ἔ­χα­σαν καὶ αὐ­τοὶ τὸ ρω­μαί­ϊ­κο, τὸ ὀρ­θό­δο­ξο φι­λό­τι­μό τους; Μή­πως ἀ­κρι­βῶς δι­ό­τι ἔ­χα­σαν τὸ ὀρ­θό­δο­ξο φι­λό­τι­μό τους ἔ­χουν πλή­ρη γνώ­ση καὶ συ­νεί­δη­ση ὅ­τι δὲν ἀ­νή­κουν πλέ­ον στὴν Ἐκ­κλη­σί­α τοῦ Χρι­στοῦ, ἀλ­λὰ στὴν «ἐκ­κλη­σί­α» τῆς Δε­σπο­το­κρα­τί­ας, δη­λα­δὴ στὴν «ἐκ­κλη­σί­α» τοῦ Ἀν­τι­χρί­στου; Τὸν ὁ­ποῖ­ον ―«ἀρνοῦνται» μὲν στὰ λό­γι­α― ἀ­σμέ­νως ἀ­πο­δέ­χον­ται καὶ τὸν προ­σκυ­νοῦν στὴν πρά­ξη δι­ὰ τῆς κοι­νω­νί­ας τους με­τὰ τῶν ἀ­κοι­νω­νή­των!­!! Μό­νον ἔτ­σι μπο­ρεῖ νὰ ἐ­ξη­γη­θεῖ ἡ σκαν­δα­λώ­δης ἀ­νο­χή τους καὶ ἡ ἔ­νο­χη ἀ­πο­δο­χή τους ἐ­πὶ τῶν ἀ­προ­σχη­μα­τί­στων πλέ­ον προ­κλή­σε­ων τῶν με­λῶν καὶ ἐκ­φρα­στῶν τῆς πα­ναι­ρε­τι­κῆς οἰ­κου­με­νι­στι­κῆς Δε­σπο­το­κρα­τί­ας!­!!

Πα­τέ­ρες τῆς ἀ­τύ­που «ἀν­τὶ-οἰ­κου­με­νι­στι­κῆς» Συ­νά­ξε­ως Κλη­ρι­κῶν καὶ Μο­να­χῶν, στὸ ὄ­νο­μα τοῦ Χρι­στοῦ καὶ τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας Του, στὸ ὄ­νο­μα τῶν Ἁ­γί­ων καὶ Ὁ­μο­λο­γη­τῶν Μαρ­τύ­ρων τοῦ χθὲς καὶ τῆς σή­με­ρον, ἐ­πι­τέ­λους ση­κῶ­στε ―μὲ τὴν Ἀ­πο­τεί­χι­σή σας ἀ­πὸ τοὺς αἱ­ρε­τι­κοὺς καὶ αἱ­ρε­τί­ζον­τες ἐ­πι­σκό­πους― τὸν Σταυ­ρὸ ἀ­πὸ τὴν ἀρ­νη­σί­χρι­στη ντρο­πὴ καὶ τὴν ἀν­τί­χρι­στη ὕ­βρι, ὅ­που τὸν κα­τα­πόν­τι­σε ὁ Ἀ­θη­νῶν Ἱ­ε­ρώ­νυ­μος γιὰ λογαριασμὸ τῆς Δεσποτοκρατίας, καὶ ὑ­ψῶ­στε Τον στὸ θε­ά­ρε­στο με­γα­λεῖ­ο τοῦ θε­ο­προ­βλή­του Μαρ­τυ­ρί­ου.

Μὴν ἐ­πι­κα­λεῖ­στε πλέ­ον τά­χα σχί­σμα­τα καὶ δι­αι­ρέ­σεις.

Τὸ σχί­σμα εἶ­στε ἐ­σεῖς, ποὺ δὲν ἀ­κο­λου­θεῖ­τε τὸ ἱ­ε­ρὸ Εὐ­αγ­γέ­λι­ο, τὴν ἱ­ε­ρὰ Πα­ρά­δο­ση, τὴν ἁ­γι­ο­Πα­τε­ρι­κὴ δι­δα­σκα­λί­α, τοὺς ἱ­ε­ροὺς Κα­νό­νες, τὶς ἁ­γί­ες οἰ­κου­με­νι­κὲς καὶ το­πι­κὲς Συ­νό­δους, τὴ δι­α­χρο­νι­κὴ ἱ­στο­ρί­α τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, τὴ δι­δα­σκα­λί­α καὶ τὸ θέ­λη­μα αὐ­τοῦ τού­του τοῦ Κύ­ρι­ου καὶ Θε­οῦ μας Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, πα­ρό­λο ποὺ πο­λὺ κα­λὰ τὰ γνω­ρί­ζε­τε καὶ τὰ δι­δά­σκε­τε· ἀλ­λὰ σκαν­δα­λω­δῶς δὲν τὰ πράτ­τε­τε!­.­.. Ἐ­πὶ τέ­λους, ὀρ­θο­το­μεῖ­στε τὴν Ἀ­λή­θει­α Του ὡς εἰς τό­πον καὶ εἰς τύ­πον Χρι­στοῦ εὑ­ρι­σκό­με­νοι!­.­.. Ἐ­πὶ τέ­λους τι­μεῖ­στε τὸ ρά­σο ποὺ φο­ρᾶ­τε, τὸ τι­μη­μέ­νο ἀ­πὸ πραγ­μα­τι­κοὺς καὶ ἀ­λη­θι­νοὺς Πα­τέ­ρες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας!­.­..

Ἐ­σεῖς δι­αι­ρεῖ­τε τὴν Ἐκ­κλη­σί­α τοῦ Χρι­στοῦ, ἀ­πο­ξε­νώ­νον­τας καὶ ἀν­τι­πα­ρα­θέ­τον­τας τοὺς συγ­χρό­νους Γέ­ρον­τες ἀ­πὸ τοὺς πρὸ αὐ­τῶν Ἁ­γί­ους καὶ Φί­λους τοῦ Θε­οῦ, ποὺ θε­ο­λό­γη­σαν καὶ δί­δα­ξαν καὶ νο­μο­θέ­τη­σαν καὶ πα­ρα­δειγ­μά­τι­σαν μὲ τὴ βι­ο­τή τους τὴν αὐ­θεν­τι­κὴ καὶ ἀ­νό­θευ­το Ὀρ­θό­δο­ξο Πί­στη μας καὶ τὴν ἐν­δε­δειγ­μέ­νη στά­ση τῶν Ὀρ­θο­δό­ξων Χρι­στι­α­νῶν ἐν και­ρῷ αἱ­ρέ­σε­ως· τὴν Ἀ­πο­τεί­χι­ση ἀ­πὸ αἱ­ρε­τι­κοὺς καὶ αἱ­ρε­τί­ζον­τες ἐ­πι­σκό­πους!­.­.. Μὴ συ­στοι­χί­ζε­σθε κι ἐ­σεῖς μὲ τὸν αἱ­ρε­σι­άρ­χη Βαρ­θο­λο­μαῖ­ο Ἀρ­χον­τώ­νη, ποὺ κα­ταγ­γέλ­λει τὸν Μέ­γα Φώ­τι­ο, τὸν ἅ­γι­ο Μά­ξι­μο τὸν Ὁ­μο­λο­γη­τή, τὸν ἅ­γι­ο Μᾶρ­κο τὸν Εὐ­γε­νι­κό, τὸν ἅ­γι­ο Γρη­γόριο τὸν Πα­λα­μᾶ καὶ ὅ­λους τοὺς Ἁ­γί­ους τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας ποὺ κα­τήγ­γει­λαν καὶ κα­τα­δί­κα­σαν καὶ πολέμησαν ἀδιαλείπτως καὶ ἀκαταπαύστως ἐπὶ δύο χιλιάδες χρόνια τὶς πά­σης φύ­σε­ως αἱ­ρέ­σεις, ὡς ἑ­ω­σφο­ρι­κῶς πλα­νη­θέν­τες!­!! Μὴ γί­νε­σθε καὶ ἁ­γι­ο­μά­χοι!­.­..

Ἐ­σεῖς ὑ­πο­νο­μεύ­ε­τε καὶ ἀ­κυ­ρώ­νε­τε τὸν ἀν­τὶ-οἰ­κου­με­νι­στι­κὸ Ἀ­γῶ­να τοῦ πι­στοῦ λα­οῦ τοῦ Θε­οῦ, ποὺ μὲ τὴν δε­σπο­το­κρα­τι­κὴ ἀν­τί­λη­ψη καὶ νο­ο­τρο­πί­α σας (ἐ­ξου­σι­ο­λα­γνεί­α καὶ ἐ­ξου­σι­ο­κρα­τί­α) συ­νει­δη­τὰ κα­τα­στέλ­λε­τε, ἐκ τῶν πραγ­μά­των ὑ­πη­ρε­τοῦν­τες ―ἑ­κόν­τες ἄ­κον­τες― τὴν πα­ναί­ρε­ση τοῦ συγ­κρη­τι­στι­κοῦ Οἰ­κου­με­νι­σμοῦ, καὶ ἐν τέ­λει τοὺς σχε­δι­α­σμοὺς καὶ τοὺς στό­χους τῆς σι­ω­νι­στι­κῆς Παγ­κο­σμι­ο­κρα­τί­ας!­!! Ἐ­ὰν δὲν ἔ­χε­τε τὸ ἕρ­μα καὶ τὰ κότ­σι­α, τό­τε σι­ω­πεῖ­στε καὶ μὴν ἀ­πο­προ­σα­να­το­λί­ζε­τε καὶ πα­γι­δεύ­ε­τε τὸν πι­στὸ λα­ὸ τοῦ Θε­οῦ σὲ μί­αν ἀ­τέρ­μο­νη καὶ ἀ­δι­έ­ξο­δη —καὶ κυρίως ἀνέξοδη!!!— ἀ­να­μο­νὴ τῆς ἀ­δή­λως ἐ­περ­χο­μέ­νης τά­χα «κα­τάλ­λη­λης» ὥ­ρας!­.­.. Ἐ­πι­τέ­λους ἀν­τι­λη­φθεῖ­τε τὶς εὐ­θύ­νες σας ἀ­πέ­ναν­τι τοῦ ἁ­γί­ου Τρι­α­δι­κοῦ Θε­οῦ μας καὶ τοῦ λα­οῦ Του. Συ­νει­δη­το­ποι­εῖ­στε, ὅ­τι θὰ δώ­σε­τε λό­γο γι­ὰ τὴν ἀ­βελ­τη­ρί­α σας καὶ τὴν ὀ­λι­γω­ρί­α σας!­.­..

Ἡ ἀ­γά­πη, τὸ ἔ­λε­ος, ἡ οἰ­κο­νο­μί­α τοῦ Κυ­ρί­ου καὶ Θε­οῦ μας Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ συ­νε­χῶς μᾶς προ­σφέ­ρει τὴν δυ­να­τό­τη­τα —μέ­σα ἀ­πὸ ἀ­νί­ε­ρα ἔρ­γα καὶ βλά­σφη­μα λό­γι­α αἱ­ρε­τι­κῶν κι αἱ­ρε­τι­ζόν­των, ποὺ ἐ­πι­τρέ­πει γι­ὰ τὶς ἁ­μαρ­τί­ες μας καὶ γι­ὰ τὸν σω­φρο­νι­σμό μας— νὰ συ­νει­δη­το­ποι­ή­σου­με καὶ νὰ πρά­ξου­με τὸ ἁ­γι­ο­Γρα­φι­κῶς καὶ ἁ­γι­ο­Πα­τε­ρι­κῶς καὶ ἱ­ε­ρο­Κα­νο­νι­κῶς δέ­ον γε­νέ­σθαι σή­με­ρα, στὸν και­ρὸ τῆς γε­νι­κευ­μέ­νης ἐ­πι­κρα­τή­σε­ως τῆς πα­ναι­ρέ­σε­ως τοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰ­κου­με­νι­σμοῦ.­..

Ἐ­σεῖς, πα­τέ­ρες, ἕ­ως πό­τε θὰ συ­νε­χί­σε­τε νὰ κω­φεύ­ε­τε καὶ νὰ ἐ­θε­λο­τυ­φλεῖ­τε; ἐ­ὰν ὑ­πο­θέ­σου­με ὅ­τι ἡ ἀρ­νη­σί­χρι­στη καὶ ἀν­τί­χρι­στη στά­ση σας δὲν εἶ­ναι συ­νει­δη­τὴ καὶ στο­χευ­μέ­νη;­.­..

Λαυρεντιος Ντετζιορτζιο
Δροσερὸ Τρικάλων, Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας 2016

---

[1] «Τὸ Ἑλληνικόν, ἐὸν ὅμαιμόν τε καὶ ὁμόγλωσσον, καὶ θεῶν ἱδρύματά τε κοινὰ καὶ θυσίαι, ἤθεά τε ὁμότροπα» (Ἡροδότου Ἱστορίαι, Οὐρανία, 144).

[2] «Καὶ τώρα τί θὰ γένουμε χωρὶς βαρβάρους. / Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ ἦσαν μία κάποια λύσις» (Κ.Π. Καβάφης, ˮΠεριμένοντας τοὺς βαρβάρους‟, εἰς: «Ποιήματα 1897-1933», ἐκδ. Ἴκαρος, 1984).