ΠΑΨΤΕ ΝΑ ΜΙΛΑΤΕ,
ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ!!!
Η ΕΙΡΗΝΗ ΣΑΣ,
ΕΙΡΗΝΗ ΛΗΣΤΩΝ
ΚΑΙ ΛΥΚΩΝ.
Aυτες τις μερες θα δουμε ενα σωρο χριστουγεννιατικες εγκυκλιους να εξαπολυονται απο τους πατριαρχες και απο τους αρχιεπισκοπους και απο τους επισκοπους και ολες θα μιλανε για ειρηνη και για ειρηνη και για αγαπη και δεν συμμαζευεται.
Ποιοι;
Αυτοι που αδικησαν και συνεχιζουν καθημερινα να αδικουν τους αδελφους τους, ειτε γιατι ειναι Αντιοικουμενιστες και Αντιλατινοφρονες, ειτε απο φθονον και απο κακιαν.
Και αυτοι οι ιδιοι ανθρωποι που ραδιουργησαν και κακουργησαν εναντιον των αδελφων τους, υποκριτικοτατα και αναιδεστατα, θα εκδωσουν αυτες τις εγκυκλιους.
Αναφερομαστε στον Οικουμενιστη Ειρηναιο της Σερβιας, στον Αρχιαιρεσιαρχη Βαρθολομαιο και στον ύπουλο μητροπολιτη Αθηνων Ιερωνυμο.
Που αδίκησαν σφοδρα σφοδρα τους αρχιερεις Νικοδημο και Αρτεμιο και αλλους πολλους μεταξυ των οποιων και τον αγωνιστη Θεολογο Νικολαο Σωτηροπουλο.
Σε ποιον Θεο αναφερεσθε υποκριτικοτατα, ω υποκριτες;
Ποιον Θεο λατρευετε, ω υποκριτες;
Τον ενανθρωπησαντα Θεο ή καποιον αλλο θεο του μισους, του φθονου και της κακιας σας ;
ΟΥΑΙ ΥΜΙΝ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΣ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΙ ΥΠΟΚΡΙΤΑΙ...
Η φωνη σας ειναι φωνη αλλων θεων και φωνη του Αδου.
Εαν δεν αποκαταστησετε την δικαιοσυνη, παψτε να μιλατε για ειρηνη.
Μονον η δικαιοσυνη θα επιφερει την ειρηνη και στους ανθρωπους και στην Εκκλησια.
Ω υποκριτες, υποκριτες, σταματηστε τις φανερες και δημοσιες υποκρισιες σας.
Σε λογικους ανθρωπους απευθυνεσθε, σε ΖΩΝΤΑΝΟ Θεο αναφερεσθε.
Δεν φοβαστε αθεοφοβοι την ΑΠΟΤΟΜΙΑ ΤΟΥ;
Ο εν τη Φατνη γεννηθεις, σας αποκηρυττει και θα σας απορριψει μετα βδελυγμιας, οπως και ο λαος του Θεου.
Ο εν μεσω αλογων γεννηθεις, εξ αιτιας σας προτιμησε τα αλογα ζωα, και οχι εσας τους αδικους και φθονερους ανθρωπους.
Και ιδου η συμμαρτυρια και των αγιων, στα λεγομενα μας.
Η ειρήνη τη δικαιοσύνη συγκεκραμένη θείον εστί χρήμα.
Ει δε θατέρα άνευ της ετέρας είη, λυμαίνεται τω της αρετής κάλλει.
Εστι μεν γαρ ειρήνη και λησταίς προς εαυτούς και λύκοις.
Τοις μεν επί λύμη των ανθρώπων, τοις δε επ' ολέθρω των προβάτων.
Αλλ' ούκ άν καλέσαιμι ταύτην ειρήνην την τη δικαιοσύνη μή κοσμουμένην.
Ει δ' αυτή συνέλθοι, όντως ειρήνη κεκλήσεται.
Διό και ο Χριστός έφη:
<ούκ ήλθον βαλείν ειρήνην επί την γήν, αλλά μάχαιραν>.
Οτι γαρ ού πάσαν ειρήνην, αλλά την τη κακία συνεζευγμένην αποκηρύττει, αλλαχού φησιν:
<ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν>.
Ειρήνη γαρ όντως εκείνη εστίν, η τη δικαιοσύνη, και τη ευσεβεία σεμνυνομένη.
Πατρολογία του Μιν, 78,925.
Η περιφρόνησις της αγάπης, κατά τους ατέγκτους πνευματικούς νόμους, τιμωρείται πάντοτε διά της στερήσεως της αληθείας.
αγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, Αθων. Διάλ. αρ.57σελ19λ.
Τούτο αγάπης γνησίας.
"Η γάρ αγάπη τα αυτής ου βλέπει", αλλά πρό των αυτής τα του πλησίον ορά, ίνα δι' εκείνων τα αυτής ίδη.
ιερός Χρυσόστομος, ΕΠΕ 8,164λ.
_i%20sfagi_ton%2012_mitropoliton_montaz.jpg)
ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΔΑΝΕΙΣΤΗΚΑ ΑΠΟ KIRYKOS LIVEJOURNAL ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΦΡΑΓΙΣΜΑ. ΜΗ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΑΛΛΟ
Η ΑΠΙΣΤΙΑ, Η ΑΙΡΕΣΙΣ, ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΖΟΝΤΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΑΤΗΤΩΝ ΤΗΣ ΚΑΝΟΝΙΚΗΣ ΤΑΞΕΩΣ, ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ " ΣΦΡΑΓΙΣΜΑ".
Οἱ Νικολαῖτες ἔγραψαν παλαιότερον εἰς μίαν Ἐγκύκλιόν των, ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος Κήρυκος δεν θέλει την εἰρήνην, και δημιουργεῖ προβλήματα και διχοστασίες και ἑπομένως … «δεν ἀνήκει εἰς τόν Θεό». Και ἔγραψαν τοῦτο (πολλάκις και ἐκυκλοφόρησαν ἁπανταχοῦ τῆς γῆς) μετά τήν κατά καθῆκον μου ἀποκήρυξίν των εἰς την ὁποίαν προέβην διά λόγους Πίστεως ἐν ἔτει 2005. Ἀνέφεραν μάλιστα προς ἐπίρρωσιν τῶν λεγομένων των, ἤ μᾶλλον προς παραπλάνησιν τῶν ὁπαδῶν των, και ἕν ἀπόσπασμα τοῦ περί εἰρήνης λόγου τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, ὅπου ὁ ἅγιος ἀναφέρει ὅτι «ἀνήκουν στόν Θεό καί βρίσκονται κοντά στά θεῖα, ὅσοι ἀποδέχονται καί ἐκτιμοῦν τό λαμπρό ἀγαθό τῆς εἰρήνης καί ἀπεχθάνονται καί στενοχωροῦνται γιά τό ἀντίθετο, δηλαδή τήν διχόνοια». Και οὔτε λίγο οὔτε πολύ στην συνέχεια με χαρακτήρισαν και ὡς ἐπιθετικό εἰς τούς τρόπους και γι αὐτό ἀνέφεραν πάλιν τά λόγια τοῦ ἁγίου Γρηγορίου: «Στήν ἀντίθετη ὅμως παράταξι (τοῦ πονηροῦ) ἀνήκουν ὅσοι εἶναι ἐπιθετικοί στούς τρόπους καί προσπαθοῦν νά κατακτήσουν τήν ἐπιτυχία μέ παραδοξότητες καί καμαρώνουν γιά τήν καταισχύνη τους».
Κάτι παρόμοιον μοῦ ειπαν κατά την συνάντησίν μας οἱ πρώην ἐν Χριστῶ ἀδελφοί «Περιστερίου» Γαλακτίων και «Θηβῶν» Ἀνδρέας, με την μόνη διαφορά ὅτι αὐτοί το ειπαν ὀλίγον τι διακριτικά.. Δεν εἶπαν εὐθέως ὅτι «ὁ Κήρυκος δεν ἔχει ἀγάπη», ἀλλά πλαγίως ὅτι «οἱ θεολόγοι δεν εχουν ἀγάπη, γι αὐτό και ὁ Κήρυκος βρίσκεται τώρα ἐκεῖ πού βρίσκεται». Τους ἐρώτησα ὅμως ὅμως: «Αύτοί πού εχουν ἀγάπη τι κάμνουν τόσο καιρό πού τους καλοῦμε, τους προσκαλοῦμε και τους παρακαλοῦμε για διάλογο»;
Ἐδῶ ὅμως φαίνεται ἡ προσπάθεια παραπλανήσεως, διότι ἐνῶ ὁ ἅγιος τονίζει διά το συγκεκριμένο θέμα, ὅτι: «Κρείσσων ἐπαινετός πόλεμος εἰρήνης χωριζούσης Θεοῦ» (Γρηγόριος ὁ Θεολόγος), δηλαδή πραγματική εἰρήνη εἶναι αὐτή πού ἑνώνει μέ τόν Θεό, εἶναι ἡ ΣΥΝΦΩΝΙΑ εἰς τό ΚΑΛΟ, διότι ἡ συμφωνία εἰς τό ΚΑΚΟ εἶναι διχοστασία, ὅπερ το παρέκαμψαν.
Και ἀκόμη είναι πασιφανές ότι δι’ αὐτούς ειρήνη σημαίνει ὑπακοή εἰς τά «κελεύσματά» των, εἰς τάς παρανομίας των και εἰς τάς «ἀνοησίας» των. (Χαρακτηρίζω ετσι τις πράξεις των διότι δεν ἔλαβαν οὐδέποτε ὑπ’ ὄψιν ουτε το ίδικόν των συμφέρον, το συμφέρον τῆς ψυχῆς, ἀλλά και διότι δεν ἔλαβαν ὑπ’ ὄψιν οὔτε τά λόγια ἁγίου Ἱωάννου Δαμασκηνοῦ, ὁ ὁποῖος ἐπαινῶν το ἀγαθόν τῆς εἰρήνης λέγει, ὅτι εἰρήνη είναι ἡ συμφωνία εἰς το ἀγαθόν και όχι η συμφωνία εἰς τό κακόν)
Ἰδού τι λέγει μεταξύ αλλων ὁ ἱερός Δαμασκηνός: (Παραθέτω τό κείμενον ἐν πρωτοτύπῳ καί ἐν μεταφράσει:
«Τῆς ἐκκλησιαστικῆς εἰρήνης οὐδέν ὑψηλότερον! δι’ ἥν νόμος καί προφῆται, δι’ ἥν Θεός ἄνθρωπος γέγονε, τοῦτο δέ τό μέγα καί ἀνεξιχνίαστον ὄντως μυστήριον΄ ἥν ἦλθε Χριστός εὐαγγελίσασθαι, ἥν αὐτός Χριστός τοῖς οἰκείοις μαθηταῖς πρό τοῦ πάθους καί μετά τήν ἐκ τοῦ πάθους ἀνάστασιν ἐδωρήσατο΄ ἥν καί εἰς οὐρανούς ἀνιών μετά τῆς σαρκός αὐτοῦ, ὅθεν κατεληλύθει ἄσαρκος, ὡς κλῆρον τοῖς ‘Αποστόλοις καί δι’ αὐτῶν τῆ Ἐκκλησία κατέλιπεν. Εἰρήνη δέ ἐστίν ἡ ἐν τῶ ἀγαθῶ συμφωνία΄ τό γάρ κακῶς συμφωνοῦν, στασιάζειν μᾶλλον ἤ εἰρηνεύειν λεχθήσεται» (Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, PG 95, 65).
Δηλαδή: «Τῆς ἐκκλησιαστικῆς εἰρήνης τίποτα δέν ὑπάρχειι ὑψηλότερο! Γι’ αὐτήν ὁ νόμος καί οἱ προφῆτες, γι’ αὐτήν ὁ Θεός ἄνθρωπος ἔγινε, αὐτό λοιπόν τό μέγα καί ἀνεξιχνίαστο πράγματι μυστήριο. Αὐτήν ἦλθε ὁ Χριστός νά εὐαγγελισθῆ. Αὐτήν ὁ Χριστός στούς μαθητές του πρό τοῦ πάθους Του καί μετά τήν Ἀνάστασή Του ἐδώρησε. Αὐτήν καί ὅταν ἀνέβηκε στούς οὐρανούς μέ τή σάρκα του, ἀπ’ ὅπου κατέβει ἄσαρκος, κληρονομιά στούς ἀποστόλους καί δι’ αὐτῶν στήν Ἐκκλησία του κατέλιπε. Εἰρήνη δέ εἶναι ἡ συμφωνία στό ἀγαθό. Γιατί τό νά συμφωνεῖ κανείς στό κακό, μᾶλλον διχοστασία παρά εἰρήνη θά ὀνομασθῆ». Δι’ αὐτήν τήν εἰρήνην ὁμιλοῦν οἱ ἅγιοι, τήν συμφωνία στό ἀγαθό, ἐνῶ ἡ ψευδοσύνοδος τοῦ Νικολάου θέλει νά συμφωνήσωμεν εἰς τό κακόν, τό ὁποῖον δέν ὀνομάζεται εἰρήνη, ἀλλά ΣΧΙΣΜΑ.
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΟΥ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΣΧΟΛΙΟΥ
ΑπάντησηΔιαγραφή[Δι’ ὅσους δέν γνωρίζουν διατί τους ἀπεκηρύξαμεν λέγομεν τοῦτο: Διότι ἐπί 8ετίαν ὅλην οἱ πρώην ἀδελφοί μου συνεπίσκοποι και συλλειτουργοί ἐμφορούμενοι ἀπό μίαν πρωτοφανῆ παπιστική νοοτροπία διοικήσεως, και ἐνερφγοῦντες κατά το «ἁπόφασίζομεν και διατάσσομεν» (μᾶλλον ἄλλοι ἀπεφάσιζαν αὐτοί ἁπλῶς ὑπέγραφαν, ὅπου τελικά ὑπέγραφαν), προσέβαλαν συνεχῶς με τά αἰρετικά φρονήματά των την Ὀρθόδοξον Πίστιν και Ὁμολογίαν και κατεπάτουν συλλογικῶς και κατ’ ἰδίαν ἀυθαίρετα και ληστρικώτατα την Κανονικήν Τάξιν και την Δικαιοσύνην, (τά πάντα είναι καταγεγραμμένα και δημοσιευμένα) και παρά το γεγονός ὅτι τους παρεκάλουν συνεχῶς και ἀδιαλείπτως να κάνωμεν διάλογον ἐπί τῶν θεμάτων τά ὁποῖα μᾶς χωρίζουν, ἤτοι ἐπί τῶν αἱρετικῶν των φρονημάτων και διά την επάνοδόν των εἰς την Κανονικήν Τάξιν, οὖτοι ἀντί τούτου προέβαινον εἰς ἀλυσιδωτάς πα;ρανόμους ποινάς (ψευδοποινάς) ἐναντίον μου και ἐναντίον ἐκείνων οἱ οποῖοι συμμετεῖχαν εἰς αὐτόν τον ἀγῶνα, καταλήψεις Ναῶν κλπ.].
Ἀλλά και οἱ ἐσχάτως «χωρίσαντες» (διά τάς ἄνευ ὅρων και ὁρίων «παρανομίας» τοῦ «Πειραιῶς» Παντελεήμονος) ἀπό τον παράνομον και ἔτι ζῶντος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου ἀναρριχηθέντας ἱεροσύλως και καταλαβόντα τον θρόνον του Νικόλαον Μεσσιακάρην, λέγουν ὅτι παραμένουν ἐν κοινωνία μετ’ αὐτοῦ «διά την ΕΙΡΗΝΗΝ και την ΕΝΟΤΗΤΑ τῆς Ἐκκλησίας». Οἱ ἅγιοι Πατέρες, ὅμως και εἰς το θέμα τοῦτο (τῆς κοινωνίας μετά τῶν αἱρετικῶν καί σχισματικῶν), είναι πολύ αὐστηροί. Ἰδού τι ἀποφαίνεται ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης: «Ἐχθρούς γάρ τοῦ Θεοῦ ὁ Χρυσόστομος, οὐ μόνον τούς αἱρετικούς, ἀλλά καί τούς τοῖς τοιούτους κοινωνοῦντας μεγάλῃ καί πολλῆ τῆ φωνῆ ἀπεφήνατο». (P.G. 99. 1049 Α). Και πάλιν ὁ ἴδιος πατήρ λέγει: «Οἱ μέν τέλεον περί τήν πίστιν ἐναυάγησαν΄ οἱ δέ, εἰ καί τοῖς λογισμοῖς ού κατεποντίσθησαν, ὅμως τῆ κοινωνία τῆς αἱρέσεως συνόλλυνται» (P.G. 99, 1164 Α). Δηλαδή: «Ἄλλοι μέν ἐναυάγησαν περί τήν πίστιν τελείως, ἄλλοι δέ, καίτοι ἐσωτερικῶς δέν ἀσπάσθηκαν τήν κηρυττομένην κακοδοξίαν, συναπωλέθησαν ὅμως μέ τούς λοιπούς λόγω τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας πού εἶχαν μαζί τους» (P.G. 99, 1164A). Ἀλλά και ὁ Ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός τονίζει: «Πέπεισμαι... ὅτι ὅσον ἀποδιϊσταμαι τοῦτου (τοῦ Πατριάρχου) καί τῶν τοιούτων, ἐγγίζω τῶ Θεῶ καί πᾶσι τοῖς πιστοῖς καί ἁγίοις Πατράσι΄ καί ὥσπερ τούτου χωρίζομαι, οὕτως ἑνοῦμαι τῆ ἀληθεία καί τοῖς ἁγίοις» (P.G. 160, 536). Εἰς τήν ἰδίαν ‘Εγκύκλιον ἔλεγε: «Φεύγετε καί ὑμεῖς ἀδελφοί, τήν πρός τούς ἀκοινωνήτους κοινωνίαν καί τό μνημόσυνον τῶν ἀμνημονεύτων».
Δηλαδή ἡ διάστασις και ἡ ἀπομάκρυνσις ἀπό τους αἱρετίζοντας και καταπατοῦντας την Κανονικήν Τάξιν και το Δίκαιον ψευδεπισκόπους σημαίνει μεγαλυτέραν ἑνότητα μετά τῆς Ἐκκλησίας. Ἀπό την Ἐκκλησίαν ἀπομακρύνονται οἱ αἱρετίζοντες και οἱ παρανομοῦντες και οὐχί οἱ διιστάμενοι και ἀποκηρύττοντες αὐτούς.
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΣΧΟΛΙΟΥ
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελειώνω το σύντομον αὐτό σημείωμα, μέ τά πολύ χαρακτηριστικά –προφητικά λόγια τοῦ στάρετς Ανατόλιου ἀπό τήν Ὄπτινα τῆς Ρωσίας(+1927), ὁ ὁποῖος προλέγει μέ ἐξαιρετική σαφήνεια περί τῶν συμβαινόντων εἰς τάς ἡμέρας μας και τά ὁποῖα ὅλοι πρέπει να προσέξωμεν: «Θά ἐξαπλωθοῦν παντοῦ αἱρέσεις. Ὀλίγοι θά ἀντιληφθοῦν τήν πανουργία τοῦ ἐχθροῦ. Οἱ αἱρετικοί θά πάρουν τήν ἐξουσία στά χέρια τους. Θά τοποθετήσουν παντοῦ δικούς τους ὑπηρέτας. Θά μεταχειρίζωνται βίαν. Οἱ μονάζοντες θά καταπιέζωνται καί ὅσοι θά εἶναι συνδεδεμένοι μέ τά ὑλικά θά ὑποταχθοῦν στούς αἱρετικούς. Οἱ δαίμονες διά τῆς αἱρέσεως θά εἰσέρχωνται εἰς τά Μοναστήρια, τά ὁποῖα θά παραμείνουν μόνον τοῖχοι, ἡ χάρις θά ἔχει φύγει ...».
Ἐπ’ εὐκαιρία και ἕν μικρόν μήνυμα προς τους πολεμοῦντας τον Οἰκουμενισμόν μέσα ἀπό τον Οἱκουμενισμόν, και τοῦτο, ὡς λέγουν, «διά να διαφυλάξουν την εἰρήνην τῆς Ἐκκλησίας των». Ἀγαπητοί «Οἱ καιροί οὐ μενετοί». Είναι καιρός να συνέλθωμεν ὅλοι και να χωρισθῶμεν ἀπό τάς παντοειδεῖς αἱρέσεις και ἀποστασίας. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ συνιστᾶ: «Ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν και ἀφορίσθητε και ἀκαθάρτου μη ἅπτεσθε». Ἀς προσέξωμεν, διότι τελίκά ἡ ἀπιστία, ἡ αἵρεσις και ἡ κοινωνία μετά τῶν αἱρετιζόντων και καταπατητῶν τῆς Κανονικῆς Τάξεως, αὐτό είναι πού μᾶς χωρίζει ἀπό τον Χριστόν. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΦΡΑΓΙΣΜΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ. ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΦΡΑΓΙΣΜΑ ΜΗ ΠΕΡΙΜΕΝΩΜΕΝ ΑΛΛΟ ΣΦΡΑΓΙΣΜΑ….
Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΗΡΥΚΟΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΙΠΕΝ:
ΑπάντησηΔιαγραφή«Ἔστι κακή ὁμόνοια, καί καλή διαφωνία. Ἔστι σχισθῆναι καλῶς καί ὁμονοῆσαι κακῶς. Οἷς γάρ ἡ φιλία ἀπωλείας πρόξενος, τούτοις τό μῖσος ἀρετῆς ὑπόθεσις γίνεται. Καί κρείσσων ἐμπαθοῦς ὁμονοίας, ἡ ὑπέρ ἀπαθείας διάστασις. Καλόν τό εἰρηνεύειν πρός πάντας, ἀλλ’ ὁμονοοῦντας πρός τήν εὐσέβειαν. Ἡ γάρ εἰρήνη μετά μέν τοῦ ἰδίου καί πρέποντος, κάλλιστον ἐστί κτῆμα καί λυσιτελέστατον, μετά δέ κακίας, ἤ δουλείας ἐπονειδίστου, πάντων αἴσχιστον καί τε καί βλαβερώτατον. Ἐπεί οὐδείς δύναται κτήσασθαι τήν ἀγάπην τῶν πονηρῶν καί κακῶν, χωρίς κακίας καί πονηρίας. Μεγάλη δέ ἀρετή τοῦ δικαίου, ὅταν ἔχη τούς τοῦ Θεοῦ ἐχθρούς, ἐχθρούς, καί τούς αὐτοῦ φίλους, φίλους, ὥσπερ μεγάλη κακία ἁμαρτωλοῦ, ὅταν τούς τοῦ Θεοῦ φίλους ἔχη ἐχθρούς, καί τούς ἐχθρούς αὐτοῦ φίλους (Ἰωσήφ Βρυεννίου, Τά Εὑρεθέντα, Τόμος Β, σελ. 22)
ὁ Ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός:
ΑπάντησηΔιαγραφή«Οἰκ ἔστι γάρ ἐν λόγοις ὁ ἀγών, ἀλλ’ ἐν πράγμασιν, οὐδέ ρητῶν καί ἀποδείξεων ὁ καιρός΄ πῶς γάρ ἐν οὕτω διεφθαρμένοις κριταῖς; ἀλλά δεῖ τούς ἀγαπῶντας τόν Θεόν ἔργοις αὐτοῖς γενναίως παρατετάχθαι καί πάντα κίνδυνον ἑτοίμους εἶναι παθεῖν ὑπέρ τῆς εὐσεβείας καί τοῦ μή τῆ κοινωνία χρανθῆναι τῶν ἀσεβῶν» (Σπ. Λάμπρου, Παλαιολόγεια καί Πελλοπονησιασκά, τόμος Α, σελ. 20).