"ΑΠΟΤΕΙΧΙΖΕΣΘΑΙ ΜΕΜΥΗΜΕΘΑ" -- του Θεολογου Νικολαου ΠΑΝΤΑΖΗ

 

 

Η Αποτείχιση δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι το Mέσον, ο Τρόπος, η Οδός. Είναι η έμπρακτη και ουσιαστική, αδέσμευτη και οντολογική καταδίκη μίας παναιρέσεως η οποία παντού επικρατεί και καταδυναστεύει συθέμελα την Εκκλησία πάνω από μισό αιώνα. Επάρατοι υπαίτιοι και ένοχοι αποκλειστικοί οι εκκλησιαστικοί ταγοί και ξεπουλημένοι στον παπισμό ηγέτες. Μαριονέτες του Μασονισμού.

Η Αποτείχιση συνιστά άμεση, επείγουσα και επιτακτική αποκοπή από αιρετικούς επισκόπους, ψευδεπισκόπους και ψευδοδιδασκάλους. Είναι η ιεροκανονική αντίσταση και έννομη αυτοπροστασία των προβάτων από προβατόσχημους λύκους και λυκοποιμένες. "Προσέχετε δὲ ἀπὸ τῶν ψευδοπροφητῶν, οἵτινες ἔρχονται πρὸς ὑμᾶς ἐν ἐνδύμασι προβάτων, ἔσωθεν δέ εἰσι λύκοι ἅρπαγες!" (Ματθ. ζ' 15).

Η εντολή "προσέχετε", δεν έχει εδώ την συνηθισμένη έννοια της επιφυλακής, αλλ' επέχει την έννοια της αποχής, "απέχετε, αποφεύγετε, απομακρύνεσθε!" Από ποιούς; Από τους "ψευδοπροφήτες". Πάλι πρέπει να υπογραμμιστεί, πως "ψευδοπροφήτης" δεν είναι μόνο αυτός που αναγγέλει ψευδείς και ανεκπλήρωτες προφητείες για το μέλλον, δεν είναι μόνο ο κατεγνωσμένος αιρετικός, αλλά κυρίως ο ψευδοδιδάσκαλος εντός Εκκλησίας, ο ιερέας, αρχιερέας, ο πνευματικός, ο θεολόγος, ερμηνευτής και ιστορικός. Ο ψευδοπροφήτης είναι αυτός που "ετεροδιδασκαλεί" (Α' Τιμ. στ' 3). Οι ετεροδιδασκαλίες (εστί) "παραδιατριβαὶ διεφθαρμένων ἀνθρώπων τὸν νοῦν καὶ ἀπεστερημένων τῆς ἀληθείας!" (Α' Τιμ. στ' 3). Εδώ πάλι η Καινή Διαθήκη αποκαλεί τους Οικουμενιστές διεφθαρμένους τον νουν, για αυτό και διαφθείρουν την Ορθοδοξία!
Αποτείχιση συνεπάγεται ένθεη άρνηση οποιασδήποτε ανοχής. Δεν ανέχομαι την αίρεση και τον αιρετικό. Παντελώς ουδεμία ανοχή. Ουτε καν το συζητώ. Δεν μπορώ και δεν πρόκειται να σε ανεχτώ να μου κηρύττεις "έτερον ευαγγέλιον". Αυτήν την εντολή έχω. Αυτή τη γραμμή κρατώ. "Ότι ου δει ετεροδιδασκαλούντων ανέχεσθαι!" (Μεγ. Βασιλείου, Αρχή των Ηθικών, PG 31, 760,Όρος Μ, Σελ. 369). "Ου δει". Δεν πρέπει να τους ανεχόμαστε με τίποτε, όχι να τους αναγνωρίζουμε και ως κανονικούς ποιμένες και διδασκάλους, όχι να κοινωνούμε μαζί τους. “Οὐ κοινωνῶ!” (Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής).

Και συνεχίζει ο Μέγας Βασίλειος: "Ει δε αδιάφορα κρίνεις, συγγνώσει ημίν μη καταδεχομένοις της ζύμης γενέσθαι των ετεροδιδασκαλούντων". Εσύ μπορεί να είσαι αδιάφορος (αναίσθητος) και να κοιωνείς μαζί τους αλλά, συγγνώμη, εμείς δεν καταδεχόμαστε να αναμιγνυόμαστε, να σμίγουμε με οικουμενιστές!

Αποτείχιση σημαίνει, δεν υποκρίνομαι τον ορθόδοξο, δεν προσποιούμαι! Είναι η μόνη πρακτική ερμηνεία και ορθή πραγματοποίηση του όρου "αποστασιοποιούμαι". Η Αποτείχιση προωθεί την υποχρεωτική παραίτηση! Παραιτούμαι από σένα! «Ει δε τις προσποιείται μεν ομολογείν Ορθήν Πίστιν, φαίνεται δε κοινωνών αιρετικοίς, τον τοιούτον προτρέψασθε απέχεσθαι της τοιαύτης συνηθείας, και εάν …φιλονείκως επιμένη, τον τοιούτον παραιτείσθε!» ( Μ. Αθανασίου, Επιστολή, Τοις τον μονήρη βίον ασκούσι, ΡG 26, 1185-1188).


Η "κακόμοιρη", παθητική και αποχαυνωτική στάση "ας συνυπάρχουμε με αυτούς τους άρπαγες και αιμοβόρους λύκους κι ας μείνουμε εδώ που είμαστε για να μας φάνε οι λύκοι" δεν προβλέπεται πουθενά στην Αγία Γραφή και την Αγιοπατερική Γραμματεία. Μια τέτοια πωρωμένη θεωρία, το λιγότερο θα μπορούσε να θεωρηθεί βλακώδης. Δεν υπάρχει ηττοπάθεια, δουλοπρέπεια και συμβιβασμός.

Αντιθέτως, υπάρχει υπερπλουσίως και επαρκώς το αναγκαίο στήσιμο Τειχών γύρω από τη Στάνη. Δεν φτάνει μόνο η άμυνα, η αντίσταση και το φευγιό, αλλά χρειάζεται και αντεπίθεση με σθένος ιερό του ισοβίου αντι-αιρετικού αγώνα: "

Η αποτείχιση , οι διαμαρτυρίες και οι καταστατικοί χάρτες των Εκκλησιών

 

Τα εκκλησιαστικά γεγονότα στην Κύπρο ανέδειξαν και το θέμα της σχέσης της αποτείχισης με τους καταστατικούς χάρτες των δύο Αυτοκεφάλων εκκλησιών Ελλάδος και Κύπρου. Αντικοικουμενιστές και αρκετοί αποτειχισμένοι προσπαθούν να βρουν στα άρθρα των καταστατικών χαρτών διάφορα επιχειρήματα για υπέρ  ή κατά της αποτείχισης. Το αποτέλεσμα είναι να διατυπώνονται απόψεις που μερικές φορές ξεφεύγουν από το θέμα και πελαγοδρομούμε. Επίσης  διαπιστώνουμε ότι οι ερμηνείες που δίνονται από τους ειδήμονες του εκκλησιαστικού δικαίου είναι πολλές φορές αντικρουόμενες. Ο μακαριστός π.Αθανάσιος Μυτηλιναίος έλεγε:

«Αν προσέξετε, και οι λαικοί θεολόγοι και οι Κληρικοί, σχεδόν πάντοτε αναφέρονται εις τον λεγόμενον «Καταστατικόν Χάρτην της Εκκλησίας», όταν προσπαθούν να στηρίξουν τας απόψεις τους!

Και όμως, οι Ιεροί Κανόνες των Οικουμενικών και Τοπικών Συνόδων και των Αγίων Πατέρων είναι το θεμέλιον, η βάσις όλων των θεμάτων της ζωής της Εκκλησίας.

Ο «Καταστατικός Χαρτης» έπρεπε να στηρίζεται αποκλειστικώς και μόνον εις τους Ιερούς Κανόνας. Μη είπω ότι δεν χρειάζεται καν «Καταστατικός Χάρτης» εφ' όσον ήδη υπάρχουν οι ιεροί Κανόνες της Εκκλησίας».

Γεγονός είναι ότι έχουν γίνει πολλές παρανομίες στην υπόθεση από όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές, αλλά η προσοχή μας πρέπει να στραφεί στα εξής θέματα.

Α. Το  μοντέλο της αποτείχισης που εφαρμόστηκε.

 Σύμφωνα με αυτό αποτειχισμένος λαϊκός που διαμένει οικογενειακά  σε Μητρόπολη της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ελλάδος και μάλιστα των Νέων Χωρών, έλαβε χειροτονία από ΜΗ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΟ ΕΠΙΣΚΟΠΟ της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Κύπρου, από τον οποίο στην συνέχεια ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΤΗΚΕ. Για σοβαρούς λόγους στην συνέχεια επέστρεψε στην  ίδια Μητρόπολη της Β.Ελλαδος, που ζούσε αρχικά, χωρίς να ξεκαθαρίζεται το εκκλησιαστικό καθεστώς με το οποίο επέστρεψε. Μόνο αυτά τα γεγονότα με βάση τους ιερούς κανόνες στοιχειοθετούνται πολλά λάθη και δημιουργούν υποψίες. Οι ιεροί κανόνες που έχουν σχέση με την Ιερωσύνη είναι πολύ αυστηροί για θέματα που σχετίζονται με την λεγόμενη «εκκλησιαστική εισπήδηση» και μάλιστα σε άλλη Αυτοκέφαλη Εκκλησία. Ήδη σε προηγούμενο άρθρο θέσαμε κάποια σχετικά ερωτήματα  που πρέπει να απαντηθούν. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι όποιος κληρικός αποφασίζει να αποτειχισθεί πρέπει απαραίτητα να σέβεται ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΙΕΡΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ που σχετίζονται με την Ιερωσύνη και να μην κάνει επιλεκτική εφαρμογή κανόνων.

Β. Η  εκκλησιαστική δικαιοσύνη.

Οι έχοντες ιερατική εκκλησιαστική εμπειρία γνωρίζουν ότι η εκκλησιαστική δικαιοσύνη λειτουργεί με τέτοιο τρόπο ώστε συνδυάζοντας οι αρμόδιοι επίσκοποι  κανόνες της εκκλησίας (αρκετές φορές άσχετοι με το εξεταζόμενο θέμα) με τις αρχές του καταστατικού χάρτη της Αυτοκέφαλης εκκλησίας που ανήκουν, να γίνονται πολλές φορές  σκληροί  και απάνθρωποι, ξεκάθαρη  απόδειξη του ΕΠΙΣΚΟΠΟΚΕΝΤΡΙΣΜΟΥ.

Γ. Οι υποστηρικτές του επισκόπου

Αξιοπρόσεκτο επίσης είναι  ότι οι υποστηρικτές του επισκόπου αποκηρύσσουν εμμέσως πλην σαφώς την αποτείχιση και δημιουργούν με αυτό τον τρόπο ένα δρόμο μη ομολογιακό. Στην ανοικτή επιστολή που δημοσίευσαν γράφουν και τα εξής:

««Είναι ποτέ δυνατόν να θεωρείται υπεύθυνος ένας Επίσκοπος επειδή κάποιος χειροτονημένος από τα χέρια του, χρόνια μετά, απομακρύνθηκε από την Εκκλησία και προσχώρησε σε αποτειχισμένους κύκλους; Μήπως έχει κατηγορηθεί ο τέως Αρχιεπίσκοπος για παρόμοιες περιπτώσεις; Όπως για παράδειγμα την περίπτωση Αρχιμανδρίτη που κατηγορήθηκε για ψευδορκία, καταδικάστηκε και καθαιρέθηκε και τώρα είναι με τους παλαιοημερολογίτες; Όχι βέβαια.

Ή ο τωρινός Αρχιεπίσκοπος, όταν χειροτόνησε ιερέα στην Πάφο που αργότερα καθαιρέθηκε και αποσχίστηκε πέρυσι; Κατηγορήθηκε; Όχι βέβαια.»

Η επιστολή συνεχίζει υπογραμμίζοντας πως «είναι δυνατόν να ζητούμε από έναν Επίσκοπο να γνωρίζει που βρίσκονται, πνευματικά ή φυσικά, όλοι οι ιερείς που χειροτόνησε; Όχι βέβαια», ενώ καταλήγει πως «πότε η Εκκλησία έχει αποδώσει ευθύνες σε έναν Μητροπολίτη για τη μελλοντική πτώση ή πλάνη ενός ιερέα; Ποτέ….”.

 Γι΄αυτό πρέπει να εξηγήσουμε επιγραμματικά ορισμένα θέματα, που πολλοί αγνοούν.

Σχολιάζοντας την τρίτη κατηγορία που βαραίνει τον Μητροπολίτη, η επιστολή αναφέρεται στη θέση του για τους μικτούς γάμους, θέτοντας ενώπιον της Ιεράς Συνόδου τα εξής:

«Ο Σεβασμιώτατος κατηγορείται ότι “αρνείται” τους μικτούς γάμους με άλλες χριστιανικές ομολογίες. Όμως, στα συρτάρια της Μητρόπολης υπάρχουν υπογεγραμμένες άδειες από το χέρι του 19/2023, 15/2024, 6/2025, μικτών γάμων, μερικές μάλιστα συνοδευόμενες από τελετές χρίσματος. Δεν χρειάζεται μεγάλη έρευνα: οι δημοσιογράφοι μπορούν εύκολα να το επιβεβαιώσουν. Πώς είναι λοιπόν δυνατόν να κατηγορείται για κάτι που τεκμηριωμένα δεν ισχύει;»

Δ.Η πορεία μέχρι τώρα του Επισκόπου

Τα υπάρχοντα μέχρι τώρα στοιχεία δείχνουν ότι ο συγκεκριμένος επίσκοπος ήταν αντι-παπικός. Όμως ως μέλος της Συνόδου της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Κύπρου  ενώπιον της Αγίας Τραπέζης  μνημόνευε ως ΟΡΘΟΤΟΜΟΥΣΑ την Σύνοδο αυτή ,που αποδέχτηκε τις αποφάσεις της Κολυμπάριας Συνόδου. Επίσης συλλειτουργούσε με τον Αρχιεπίσκοπο της Κύπρου, ο οποίος στα ΔΙΠΤΥΧΑ μνημόνευε τον Κιέβου Επιφάνιο. Επομένως φαίνεται ότι  η σύντομη Αρχιερατική  διακονία του επισκόπου  ήταν πολύ ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΗ, όσον αφορά τον ομολογιακό της χαρακτήρα. Επίσης τελούσε και μικτούς γάμους, οπότε είχε αποδεχθεί πλήρως την Βαπτισματική Θεολογία των Οικουμενιστών. Για να λύσει το πρόβλημα που δημιουργήθηκε από ένα συγκεκριμένο μικτό γάμο, έπρεπε σύμφωνα με τον Καταστατικό χάρτη της Εκκλησίας της Κύπρου να το θέσει στην Σύνοδο της Εκκλησίας της Κύπρου για να πάρει αυτή τις σχετικές αποφάσεις.

Ε. Η ομολογία πίστεως και η Αποτείχιση

 Όπως ανακοινώθηκε η Σύνοδος της Εκκλησίας της Κύπρου ζητά από τον επίσκοπο, για να διατηρήσει το επισκοπικό του αξίωμα, να αποκηρύξει γραπτά την αποτείχιση. Οπότε προκύπτει το εύλογο ερώτημα.

Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Κύπρου έχει αποκηρύξει την αποτείχιση και πότε;;;; Δηλ. έχει αποκηρύξει τους παρακάτω κανόνες που σχετίζονται με την αποτείχιση;;

ΚΑΝΟΝΕΣ	ΣΥΝΟΔΟΙ
31ος	Αποστολικός
15ος	ΑΒ
ΙΗ	Δ
ΛΑ, ΛΔ	ΣΤ
Β,ΙΒ,ΙΔ	ΕΝ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑ
Ε	ΤΗΣ ΕΝ ΓΑΓΓΡΑ
Ι, ΙΑ ΚΑΙ ΖΒ	ΕΝ ΚΑΡΘΑΓΕΝΗ

Μην ξεχνάμε ότι κάθε επίσκοπος κατά την χειροτονία του υπόσχεται ενώπιον Θεού και ανθρώπων τα εξής:

1. «..στέργω και αποδέχομαι τας αγίας επτά οικουμενικάς Συνόδους, και των τοπικών ας εκείναι αποδεξάμεναι εκύρωσαν, επί φυλακή των ορθοδόξων της Εκκλησίας δογμάτων αθροισθείσαι». (Εδώ συμπεριλαμβάνονται όλοι οι κανόνες που έχουν σχέση με την αποτείχιση)

2.…Ομολογώ πάντας τους υπ’ αυτών, ως υπό φωτιστικής χάριτος του παναγίου Πνεύματος οδηγουμένων, εκτεθέντας Όρους της ορθής Πίστεως, και τους ιερούς κανόνας,..."

“ΑΙΜΑΤΟΒΑΜΜΕΝΑΙ” ΑΙ ΧΕΙΡΕΣ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΥΠΡΟΥ

Ὑπόκεινται εἰς ταυτοπάθειαν (ἔκπτωσιν) οἱ καταδικάσαντες τὸν Πάφου μὲ ἀντικανονικὰς κατηγορίας!

Δίκη παρῳδία! Δὲν ἐσεβάσθησαν οὔτε τοὺς Ἱ. Κανόνας οὔτε τὸν Καταστατικὸν Χάρτην. Ὑποχείριον πολιτικῶν καὶ πατριαρχικῶν ἡ Ἱ. Σύνοδος τῆς Κύπρου.

Ὁ Πάφου Τυχικὸς νὰ ἐκζητήση ἀποκατάστασιν ἀπὸ τὰς Αὐτοκεφάλους Ἐκκλησίας.

-----------------------------------------------------

Γράφει ὁ κ. Παναγιώτης Κατραμάδος, θεολόγος

Εἰς τὴν ἐκκλησιαστικὴν γλῶσσαν αἱ ἀντικανονικαὶ ἀποφάσεις εἶναι ἐγκλήματα καὶ μάλιστα εἰδεχθῆ, καθὼς αἱ ποιναί, τὰς ὁποίας συνεπάγονται, ὄχι μόνον στιγματίζουν προβεβλημένα πρό­σωπα, ἀλλὰ ἀνατρέπουν τὴν θεολογικὴν βάσιν ἐπὶ τῆς ὁποίας οἰκοδομεῖται ἡ Ἐκκλησία!

Τοιούτου εἴδους ἔγκλημα ἦτο καὶ τὸ πραχθὲν ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου κατὰ τὴν συνεδρίαν τῆς 22ας Μαΐου 2025, ἡ ὁποία ἀπεφάσισε τὴν ἔκπτωσιν τοῦ Μητροπολίτου Πάφου Τυχικοῦ. ΠΡΟΣΟΧΗ! Δὲν εἶναι τὸ κεντρικὸν ζήτημα τὸ πρόσωπον, ἀλλὰ ὁ ἀντικανονικὸς τρόπος μὲ τὸν ὁποῖον ἐμεθόδευσε τὴν κατάστασιν ἡ Ἐκκλησία τῆς Κύπρου, δεικνύουσα ὅτι ἀσθενεῖ βαρέως εἰς τὴν ἐκκλησιολογίαν αὐτῆς!

Συμφώνως πρὸς τὸ ἐπίσημον ἀνακοινωθὲν τῆς 22ας Μαΐου αἱ κατηγορίαι, διὰ τὰς ὁποίας ὁ Μητροπολίτης Πάφου ἐκηρύχθη ἔκπτωτος ἦσαν αἱ ἑξῆς:

«Α. Χειροτονία ἐνεργοῦ μέλους τῶν ἀποτειχισμένων Θεσσαλονίκης, ἀποστολή του στὴ Θεσσαλονίκη, ὅπου μέχρι σήμερα συμμετέχει ἐνεργὰ στὴν ἀποτειχιστικὴ παρασυν­αγωγὴ καὶ τὴν ὑπηρετεῖ λειτουργικὰ ὑπὸ τὴν, μὲ δόλο, συγκάλυψή του ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Πάφου Τυχικό.

Β. Συστηματικὴ ἄρνηση τέλεσης μεικτῶν γάμων ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Πάφου Τυχικὸν καὶ τὴν Μητρόπολη Πάφου, καθὼς καὶ ἄρνηση τοῦ Μυστηρίου τοῦ Χρίσματος καὶ πιστοποιητικῶν Ὀρθοδόξου Πίστεως, τὰ ὁποῖα τελέσθησαν καὶ ἐκδόθησαν ἀπὸ κανονικὲς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες.

Γ. Προέβη στὸν ἐγκαινιασμὸ παρεκκλησίου ἐπ’ ὀνόματι κληρικοῦ, ὁ ὁποῖος δὲν ἔχει καταταγεῖ ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στὸν κατάλογο τῶν Ἁγίων, οὔτε κἄν συζητεῖται, καθ’ ὅσον γνωρίζουμε, μία τέτοια περίπτωση».

Οὐδεμία ἐκ τῶν τριῶν καταγγελιῶν δὲν δύναται νὰ σταθῆ σοβαρῶς ἐνώπιον οἱουδήποτε ἐκκλησιαστικοῦ δικαστηρίου, καθὼς οἱ Ἱεροὶ Κανόνες, οἱ ὁποῖοι κατισχύουν παντὸς Καταστατικοῦ Χάρτου δικαιώνουν τὸν Μητροπολίτην Πάφου.

Περὶ «ἀποτειχισμοῦ»

Ὅσον ἀφορᾶ τὴν πρώτην κατηγορίαν οἱ «ἀποτειχισμένοι» τῆς Θεσσαλονίκης εἶναι μία ὁμάδα Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι δὲν ἔχουν καταδικαστεῖ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος ὡς αἱρετικοὶ ἢ σχισματικοὶ ἢ «παρασυναγωγή». Ἡ κοινωνία μὲ αὐτούς, ἑπομένως, εἶναι κοινωνία μὲ Ὀρθοδόξους. Εἶναι δυνατὸν νὰ εἶναι μεμπτὴ ἡ κοινωνία μὲ ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι διαμαρτύρονται;! Πρόδηλος ἤ ἀσύγγνωστος ἄγνοια( τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου!

Ἡ «πλάνη» ὅμως καθίσταται πλέον ἐναργὴς μὲ τὴν κατακλεῖδα τοῦ ἀνακοινωθέντος, ὅπου ἀπαιτεῖ ὁ Μητροπολίτης Πάφου νὰ ὑποβάλη «γραπτῶς, Ὁμολογίαν Πίστεως, στὴν ὁποία νὰ περιλαμβάνεται καταδίκη τοῦ ἀποτειχισμοῦ»! Ἐδικάσθη δι’ αἵρεσιν καὶ ἀπαιτεῖται Ὁμολογία Πίστεως;! Δὲν εἶναι αὐτὸ προφανὴς ἀντίφασις τῆς Ἱ. Συνόδου, ἡ ὁποία δύναται νὰ ἀποτελέση λόγον ἀναιρέσεως τῆς ἀποφάσεως ἐκπτώσεως; Ἀφ’ ἑτέρου ζητοῦν τὴν καταδίκην τῆς πρακτικῆς τῆς ἀποτειχίσεως, δηλαδὴ ζητοῦν νὰ καταδικάση ὁ Μητροπολίτης (κυρίως καὶ ὄχι μόνον) τὴν Πρωτοδευτέραν Σύνοδον, ἡ ὁποία θεμελιώνει τὸ δικαίωμα τῆς ἀποτειχίσεως! Ἡ ἀλαζονεία τῆς ἐξουσίας καὶ ἡ ἔλλειψις λιπαρᾶς παιδείας ὁδηγεῖ εἰς τὸ νὰ ἀνάγωνται αἱ προσωπικαὶ πεποιθήσεις εἰς «δόγμα», ἀκόμα καὶ ὅταν ἀντίκεινται ἐμφανῶς εἰς τὴν ἱεροκανονικὴν παράδοσιν! Πάλιν ἠλέγχθη ὁ Ἀρχιεπίσκοπος διὰ τὰς θεολογικάς του ἐλλείψεις, ἀλλὰ οὐδὲν ἀπήντησεν.

Ἄν, ὡστόσον, τὸ πρόβλημα ἦτο ἡ ἀποστολὴ (ὄντως ἀπεστάλη ἢ αὐτενήργησε;) κληρικοῦ ἄνευ ἀδείας τοῦ Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης, τότε αὐτὸ εἶναι ἕνα ἧσσον ζήτημα, τὸ ὁποῖον ἠδύνατο νὰ λυθῆ ἁπλῶς διὰ τηλεφωνικῆς ἐπικοινωνίας.

Περὶ «μεικτῶν γάμων»

Ἡ δευτέρα κατηγορία ἐκθέτει ἀνεπανόρθωτα τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου τόσον ὡς πρὸς τὴν οὐσίαν ὅσον καὶ ὡς πρὸς τὸν τύπον. Ὡς πρὸς τὸν τύπον, ὁ ἴδιος ὁ Μητροπολίτης Πάφου προσεκόμισε στοιχεῖα συμφώνως πρὸς τὰ ὁποῖα ἔχουν τελεσθῆ μεικτοὶ γάμοι εἰς τὴν ἐπαρχίαν του, καταρρίπτων τὴν κατηγορίαν. Ὡς πρὸς τὴν οὐσίαν ὅμως διακυβεύεται ὄχι ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ ἡ σοβαρότης μὲ τὴν ὁποίαν ἀντιμετωπίζει ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου τὰ ἑκάστοτε ζητήματα. Εἶναι γνωστὸν ὅτι οἱ «μεικτοὶ γάμοι» ἀπαγορεύονται ἀπὸ Ἱεροὺς Κανόνας (Δ΄ Οἰκουμενική, Σύν­οδος Λαοδικείας κ.ἄ.). Ἑπομένως, δὲν δύναται ἡ Ἐκκλησία τῆς Κύπρου νὰ ἀποφασίζη ὑπεράνω Οἰκουμενικῆς Συν­όδου. Ὡστόσον, εἰς τὴν προκειμένην περίπτωσιν τὸ τέλμα τῆς Ἱερᾶς Συν­όδου εἶναι πέραν παντὸς εὐφαντάστου σεναρίου καθὼς οὔτε μὲ τὸν Καταστατικὸν Χάρτην δὲν συμφωνεῖ! Συμφώνως πρὸς τὸ ἀνακοινωθὲν «ζητήθηκε ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Πάφου συμμόρφωση πρὸς τὸν Καταστατικὸ Χάρτη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου». Τί ὅμως προβλέπει ὁ Χάρτης στὸ ἄρθρο 85; Ἰδού: «Ἱερολόγηση στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία γάμου Χριστιανοῦ Ὀρθοδόξου μὲ Ἑτερόδοξο Χριστιανὸ ἐπιτρέπεται μὲ ἀπόφαση τοῦ Ἀρχιερέως». Ἑπομένως, ἔγκειται εἰς τὴν διακριτικὴν εὐχέρειαν τοῦ Μητροπολίτου Πάφου, ἐὰν θὰ δεχθῆ ἢ ὄχι νὰ τελεσθῆ «μεικτὸς γάμος», διότι ἐκεῖνος ἔχει νὰ δώση ἀπολογίαν διὰ τὸ ποίμνιον, τὸ ὁποῖον τοῦ ἐνεπιστεύθη ὁ Χριστός, καὶ ὄχι ἡ Ἱερὰ Σύνοδος! Ἂν πάλιν τὸ πρόβλημα ἦτο ἡ μὴ ἀποδοχὴ πιστοποιητικῶν Χρίσματος, πόσα ἦσαν αὐτά; Ἦσαν πέντε; Διὰ πέντε πιστοποιητικὰ κηρύσσεται ἔκπτωτος;!

Καθίσταται πρόδηλον ὅτι ἡ Ἱερὰ Σύν­οδος οὔτε τὸν Καταστατικὸν Χάρτην τηρεῖ, οὔτε τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας, οὔτε τὴν Ἐκκλησιολογίαν, καθὼς δὲν δύναται (πλὴν αἱρέσεως ἢ καταπατήσεως Ἱερῶν Κανόνων) νὰ εἰσχωρῆ εἰς τὴν σχέσιν Ποιμένος καὶ ποιμνίου!

Περί… παρεκκλησίου!

Ὅσον, τέλος, ἀφορᾶ εἰς τὴν τρίτην κατηγορίαν, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος προκαλεῖ τὴν θυμηδίαν τῶν ἐπαϊόντων. Ἀγνοεῖ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος πόσοι ἱεροὶ ναοὶ ἐκτίσθησαν, πόσαι εἰκόναι ἁγιογραφήθησαν, πρὶν ὑπάρξη ἐπίσημος ἐγγραφὴ εἰς τὰς ἁγιολογικὰς δέλτους; Τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας ἀναδεικνύει τοὺς Ἁγίους ὄχι κάποιο Πατριαρχεῖον (ὅπως ἀντίθετα ὑπεστήριξεν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος), ἐνῶ ἡ «ἁγιοκατάταξις» εἶναι ἁπλῶς ἡ διακήρυξις δημοσίως τῆς πίστεως τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἑκασταχοῦ τοπικὴ Ἐκκλησία εἶναι πλήρης-καθολικὴ Ἐκκλησία, τῆς ὁποίας τὴν συν­είδησιν ἀπαγορεύεται νὰ παραβιάζη ἡ Σύνοδος. Μήπως ὅμως δὲν ἔχουν ἁγιογραφήσει τὸν Πατριάρχην Βαρθολομαῖον εἰς ἱεροὺς ναούς; Δὲν τοὺς ἠνόχλησεν αὐτό; Αἱ λοιπαὶ παραβάσεις τοῦ Πατριάρχου Κων/λεως δὲν ὑπονομεύουν τὴν ἑνότητα;… Ἡ τοπικὴ παράδοσις καὶ ὁ χρόνος θὰ καταδείξη τὶς «ἦν ἐξ οὐρανοῦ ἢ ἐξ ἀνθρώπων». Διὰ τί δὲν ἀναφέρουν ἄρθρα τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου ἢ Ἱεροὺς Κανόνας, οἱ ὁποῖοι νὰ προβλέπουν ποινὴν ἐκπτώσεως διά… παρεκκλήσια;…

Ἡ πραγματικὴ – παρασκηνιακὴ αἰτία καταδίκης

Εὐτυχῶς, ἡ ἰδία ἡ Ἱερὰ Σύνοδος ἐφρόντισε νὰ ἀποκαλύψη τὴν ἀλήθειαν, ἐπιβεβαιοῦσα εἰς τὸ ἀνακοινωθὲν ὅτι ἐδέχθη «καταγγελίες καὶ ἔντονα παράπονα καὶ προβληματισμοὺς ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, τὸν Μητροπολίτη Νεαπόλεως Βαρνάβα, τὴν Κυβέρνηση τῆς Ἑλλάδος, μέσῳ τῆς Ὑπουργοῦ Παιδείας, τόσο κατὰ τὴν πρόσφατη ἐπίσκεψή της στὴν Κύπρο, ὅσο καὶ κατόπιν ἐπιστολῆς τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας. Ἀκόμη ἡ Ἑλληνικὴ Κυβέρνηση κατήγγειλε τὶς διασπαστικὲς αὐτὲς ἐνέργειες στὸν Πρέσβη τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας στὴν Ἀθήνα». Οἱ Ἱεροὶ Κανόνες προβλέπουν ὅτι καταγγελίαι κατὰ Ἀρχιερέων γίνονται ἀποδεκταὶ ἀπὸ εὐσεβεῖς Χριστιανούς, εἰδάλλως ἀπορρίπτονται. Ὑπάγονται ἆραγε εἰς αὐτοὺς οἱ θεσμοθετήσαντες (Πρωθυπουργός, Ὑπ. Παιδείας κ.ἄ.) τοὺς γάμους ὁμοφυλοφίλων; Δὲν ἦτο ὁ Νεαπόλεως, ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος προσηυχήθη κατὰ τὸν ἰσλαμικὸν τρόπον εἰς τάφον μουσουλμάνου;

Τὰς ἀκολουθοῦσας ἡμέρας εἰς κυπριακὰ μέσα ἐνημερώσεως διέρρευσαν περαιτέρω στοιχεῖα διὰ τὰς πιέσεις, συμφώνως πρὸς τὰς ὁποίας ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου εἶπεν εἰς τοὺς Συνοδικοὺς (philenews.com, 24.05.2025):

«…πέραν τοῦ γεγονότος ὅτι ἐκτεθήκαμε στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἀμερικῆς καὶ στὶς κρατικὲς Ἀρχὲς τῆς Ἀμερικῆς… ὁ Παναγιώτατος Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης σὲ ἐπιστολή του πρὸς ἐμᾶς προσωπικῶς προβαίνει στὴν ἑξῆς ἔντονη διαμαρτυρία, ἀναφερόμενος ΕΜΜΕΣΩΣ τόσο στὸ ζήτημα αὐτό, ὅσο καὶ στὰ ζητήματα τῆς ἀποτειχίσεως καὶ τῶν λεπτῶν σχέσεών μας μετὰ τῶν ἑτεροδόξων χριστιανῶν καὶ Ἐκκλησιῶν: «…Τούτων δοθέντων, ἐκπληττόμεθα καὶ δυσανασχετοῦμεν ὅταν πληροφορώμεθα ὅτι Ἱεράρχης τῆς καθ’ Ὑμᾶς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας καὶ συγκεκριμένως ὁ Ἱερώτατος Μητροπολίτης Πάφου Τυχικός, ἐν τῷ πλαισίῳ τῶν συντηρητικῶν καὶ ὅλως ἀνεπικαίρων ἀπόψεων αὐτοῦ διὰ τὰ ἐκκλησιαστικὰ πράγματα, ἐκφράζεται ΑΝΕΥΛΑΒΩΣ ΚΑΙ ΑΝΟΙΚΕΙΩΣ ΚΑΙ ΔΙΑ ΤΟΝ ΚΑΘ’ ΗΜΑΣ ΠΑΝΣΕΠΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΘΡΟΝΟΝ, πράγμα διὰ τὸ ὁποῖον διατυποῦμεν ἐνταῦθα τὴν δυσαρέσκειαν καὶ τὴν ἀποδοκιμασίαν ἡμῶν. Μακαριώτατε, ὄντες βέβαιοι ἐν Φαναρίῳ ὅτι αἱ παραδοσιακαὶ σχέσεις τῶν ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν δέον νὰ συνεχίσουν ὡς μέχρι τοῦδε, ἐπὶ τῷ κοινῷ ἀγαθῷ, τοῦθ’ ὅπερ ἀσφαλῶς ἐπιθυμεῖτε καὶ Ὑμεῖς καὶ οἱ περὶ Ὑμᾶς ἅγιοι ἀδελφοί, παρακαλοῦμεν ὅπως ΑΝΑΚΑΛΕΣΗΤΕ ΕΙΣ ΤΗΝ ΤΑΞΙΝ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΝ ΠΑΦΟΥ».

Εἶναι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου ὑποχείριον τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου; Εἶναι «φιλικὴ» προειδοποίησις ἡ φράσις «…δέον νὰ συνεχίσουν»; Ὑπάγεται ἡ Ἐκκλησία τῆς Κύπρου εἰς τὴν δικαιοδοσίαν τοῦ Φαναρίου; Ἀποδέχονται οἱ Ἱεράρχαι τῆς Κύπρου τηλεκατευθύνσεις; Ποῖος τελικῶς «ἔγινε ὄργανο κάποιων ἄλλων κύκλων», ὡς ἐδήλωσεν ὁ Μακαριώτατος; Μήπως δὲν γίνονται ὅλα διὰ τὸ «γόητρον» τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς (Ἀμερικῆς-) Κων/λεως, ἡ ὁποία ἀριθμεῖ ἐλάχιστον ποίμνιον, ἀλλὰ ἔχει τὴν στήριξιν τῶν ΗΠΑ;

Ἡ παρωδία δίκης τοῦ Μητροπολίτου Πάφου Τυχικοῦ δὲν ἐστηρίχθη οὔτε εἰς τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας οὔτε εἰς τὸν Καταστατικὸν Χάρτην. Εἶναι ἀντικανονικὴ ἡ αὐτόματος μετατροπὴ Συνόδου εἰς δικαστήριον, μὴ ἀφήνουσα περιθώρεια ὀρθῆς δίκης εἰς τὸν “ὑπόδικον” (πότε ἔγιναν ἀνακρίσεις; Πότε ἐκλήθησαν μάρτυρες; Ποῖον εἶναι τὸ δευτεροβάθμιον δικαστήριον, διὰ νὰ ἀσκήση ἔφεσιν;). Προσέτι, ἔπειτα ἀπὸ τὰς ἀποκαλύψεις ἔξωθεν ἐπεμβάσεων, ἀλλὰ καὶ ὅτι τὸ κατηγορητήριον ὄχι μόνον εἶναι ἕωλον, ἀλλὰ καὶ «ἐπίπλαστον», καθὼς ἕτεροι εἶναι οἱ πραγματικοὶ λόγοι, καταπίπτει παραχρῆμα σύν­ολος ἡ «στημένη» δίκη! Οἱ καταδικάσαντες ἀδίκως τὸν Μητροπολίτην, πρωτίστως ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου, ὑπόκεινται εἰς τὴν ποινὴν τῆς ταυτοπαθείας, δηλ. ἐκπτώσεως!

Ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου διακυβεύεται ὄχι ἀπὸ τὰ πεπραγμένα τοῦ Μητροπολίτου Πάφου, ἀλλὰ ἀπό: α) τὴν ταραχὴν τὴν ὁποίαν προεκάλεσεν ἡ Ἱερὰ Σύνοδος εἰς τὸ τοπικὸν ποίμνιον ἀπομακρύνουσα τὸν Ποιμενάρχην, β) τὴν συνοδικὴν αὐθαιρεσίαν, τὰς ἀντιφάσεις τῆς διαδικασίας καὶ τὴν καταπάτησιν Ἱ. Κανόνων καὶ γ) τοὺς ἀντιεκκλησιολογικοὺς (ἀλλ’ εὐαρέστους εἰς τοὺς πολιτικοὺς) χειρισμοὺς τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Γεωργίου, ὁ ὁποῖος πρῶτα προώθησε τὸν Πρωτοσύγκελλόν του νὰ τὸν διαδεχθῆ καὶ τώρα τὸν ἀποσύρει ἀντικανονικῶς, καθιστῶν αὐτὸν (καὶ πάλιν ἀντικανονικῶς) Τιτουλάριον, συμπεριφερόμενος εἰς τὴν Ἐκκλησίαν ὡς νὰ ἦτο ἑταιρεία, τῆς ὁποίας ὁ ἴδιος εἶναι διευθυντὴς καὶ ἰδιοκτήτης ὁ Κων/λεως

ΠΗΓΗ.Ορθόδοξος Τύπος( https://orthodoxostypos.gr)

Μόρφου Νεόφυτος: Περὶ ἀποτειχίσεως…

 

Ορθόδοξος επίσκοπος ή επίσκοπος με ορθόδοξο φρόνημα (Απόψεις και σχόλια σε νεοφανείς απόψεις).

 

Τα τελευταία εκκλησιαστικά γεγονότα στην Κύπρο και ο τρόπος με τον οποίο τα αντιμετώπισαν οι αντι-οικουμενιστές (μεταξύ αυτών και ορισμένοι αποτειχισμένοι)  ανέδειξαν πολλά θέματα. 

Ένα από τα θέματα ήταν και η παρουσίαση μιας νέας κατηγορίας επισκόπων, αυτών που έχουν δηλ.«ορθόδοξο φρόνημα», αντί να μιλάνε για Ορθοδόξους επισκόπους.

Η έννοια «ορθόδοξο  φρόνημα» περιλαμβάνει το σύνολο των ορθοδόξων αρχών  που πιστεύει, αποδέχεται και κηρύττει ένας χριστιανός με βάση την Αγία Γραφή και την Ορθόδοξη Παράδοση της Εκκλησίας.

 Επίσκοπος με ορθόδοξο φρόνημα είναι αυτός που εφαρμόζει στην Αρχιερατική του διακονία όλα αυτά που ομολόγησε κατά τη χειροτονία του με τις τρεις ομολογίες πίστεως που διάβασε ενώπιον Θεού και ανθρώπων. Επομένως οι έννοιες ορθόδοξος επίσκοπος ή επίσκοπος που έχει ορθόδοξο φρόνημα  είναι ΤΑΥΤΟΣΗΜΕΣ.

Τα δημοσιευμένα όμως κείμενα αναδεικνύουν το προφίλ του επισκόπου με «ορθόδοξο φρόνημα» και όχι του Ορθόδοξου επισκόπου.

Για να γίνω πιο κατανοητός στα γραφόμενα, παρουσιάζω τα χαρακτηριστικά του προφίλ του  Ορθοδόξου επισκόπου.

Το προφίλ του Ορθοδόξου επισκόπου (χαρακτηριστικά)

Αυτό καθορίζεται από τα  κείμενα - ομολογίες πίστεως που διακηρύσσει ο υποψήφιος επίσκοπος την ημέρα της χειροτονίας του. Ως προς το περιεχόμενο, τα τρία κείμενα που αναγιγνώσκει ο υποψήφιος εις επήκοον πάντων διακηρύττουν τη δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας. 

Από τα κείμενα αποδεικνύεται ότι ο υποψήφιος επίσκοπος ταυτίζεται με την πίστη της Καθολικής Εκκλησίας, για να καταξιωθεί της χειροτονίας. Σε διαφορετική περίπτωση, όπως προβλέπεται από το πνεύμα των ιερών κανόνων (1ος καί 2ος της Γ’ Οικουμενικής Συνόδου), δεν μπορεί να είναι ποιμένας του λαού του Θεού, ενώ, αν εμμένει στην αίρεση ή στο σχίσμα, επέρχεται η αποκοπή του από το εκκλησιαστικό σώμα.

Το πρώτο κείμενο της ομολογίας  είναι το σύμβολο της πίστεως Νικαίας Κωνσταντινουπόλεως.

Επίσης  ο υποψήφιος ορθόδοξος επίσκοπος επί πλέον διακηρύσσει.

1. «..στέργω και αποδέχομαι τας αγίας επτά οικουμενικάς Συνόδους, και των τοπικών ας εκείναι αποδεξάμεναι εκύρωσαν, επί φυλακή των ορθοδόξων της Εκκλησίας δογμάτων αθροισθείσαι». (Εδώ συμπεριλαμβάνονται όλοι οι κανόνες που έχουν σχέση με την αποτείχιση)

2.…Ομολογώ πάντας τους υπ’ αυτών, ως υπό φωτιστικής χάριτος του παναγίου Πνεύματος οδηγουμένων, εκτεθέντας Όρους της ορθής Πίστεως, και τους ιερούς κανόνας,

3. … ίνα τηρώ την ενότητα της Πίστεως εν τω συνδέσμω της ειρήνης, πάντα μεν όσα η μία, αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία των Ορθοδόξων πρεσβεύουσα δογματίζει, ταύτα πρεσβεύων καγώ και πιστεύων, μηδέν προστιθείς, μηδέν αφαιρών, μηδέν μεταβάλλων, μήτε των δογμάτων μήτε των παραδόσεων, αλλά τούτοις εμμένων και ταύτα μετά φόβου Θεού και αγαθής συνειδήσεως διδάσκων και κηρύττων· πάντα δε όσα εκείνη κατακρίνουσα ως ετεροδιδασκαλίας αποδοκιμάζει, ταύτα καγώ αποδοκιμάζων και αποδιοπομπούμενος διά παντός.

4. Πείσομαι δ’ εσαεί προθύμως εν τοις εκκλησιαστικοίς και τη ιερά Συνόδω ως ανωτάτη αρχή της Εκκλησίας (...), σεβόμενος και τηρών τας δω­ρηθείσας αυτή προνομίας, προς καταρτισμόν τε και στηριγμόν της παρ’ ημίν Ορθοδόξου εκκλησίας και επιμελήσομαι όση μοι δύναμις περίεστιν ορθοτομείν τον λόγον της αληθείας, εις δόξαν του Πατρός και του Υιού και του αγίου Πνεύματος, της μιάς υπερουσίου και αδιαιρέτου Τριάδος, του ενός και μόνου αληθινού Θεού, και προς σωτηρίαν των πιστών.

(Δηλ. υπακούει σε Ορθόδοξη Σύνοδο και όχι σε απλή Σύνοδο επισκόπων με διαφορετικές αντιλήψεις σε θέματα πίστεως).

H AΛΩΣΙ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ κατα τον ΓΕΝΝΑΔΙΟ ΣΧΟΛΑΡΙΟ 

Ἄρθρο τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδώρου ΖήσηὉμότιμου Καθηγητή Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.

“Η ιστορική άλωση δεν κατέληξε σε αληθινή άλωση. Φοβούμαι ότι αυτήν την αληθινή άλωση, ζούμε τώρα επί πολλές δεκαετίες”…

1. Ο διπλός κίνδυνος· Τούρκοι και Φράγκοι 

Η παρουσίαση των θέσεων του πατριάρχου Γενναδίου Σχολαρίου για την άλωση της Πόλης από τους Τούρκους το 1453 έχει μέγιστο ιστορικό, εθνικό και πνευματικό ενδιαφέρον, για πολλούς και σημαντικούς λόγους. Εν πρώτοις διότι η ζωή του συνεκτυλίσσεται μαζί με τις τελευταίες δραματικές δεκαετίες της βασιλεύουσας και τις πρώτες της άδοξης δουλείας και υποταγής της στον βάρβαρο και αλλόθρησκο κα­τακτητή.

Και το σημαντικότερο, διότι δεν είναι απλός θεατής των δρω­μένων, ένας από τους πολλούς που απλώς υφίστανται παθητικά τις τροπές των καιρών και των χρόνων, αλλά ένας από τους ολίγους που ενεργητικά έλαβαν μέρος και συνδιαμόρφωσαν τις ιστορικές συνθήκες, κάτω από τις οποίες πορεύθηκε η Ρωμιοσύνη κατά τα κρίσιμα έτη πριν από την άλωση και μετά από αυτήν. Κατηύθυνε ο ίδιος και προσδιό­ρισε σε μεγάλο βαθμό τις τύχες του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας. 

Η αποφασιστική μάλιστα αυτή συμμετοχή του στην χάραξη της ιστορικής πορείας του Γένους, με την οποία ακύρωσε τα καταστροφικά σχέδια άλλων ισχυρών δυνάμεων, προκάλεσε, όπως συμβαίνει συνήθως, την ισχυρή τους αντίδραση, η οποία, εν όσω ζούσε ακόμη, εκδηλώθηκε ως προσπάθεια δυσφημήσεως και απομονώσεως, μετά δε τον θάνατό του ως προσπάθεια κακοποιήσεως και συγχύσεως των ιστορικών πληρο­φοριών, που έφθασε μέχρι και την νόθευση των συγγραμμάτων του, ώστε να πληγεί η υστεροφημία του και να παύσει να αποτελεί αξιόπι­στο μάρτυρα και εκφραστή της ιστορικής συνειδήσεως της Ρωμιοσύνης. 

Ο πατριάρχης Γεννάδιος Σχολάριος μαζί με ολίγους άλλους εκκλησιαστικούς ηγέτας του 15ου αιώνος με προφητική δύναμη και ενόραση, διείδαν, ότι κίνδυνος για την αυτοκρατορία δεν ήσαν μόνον από την Ανατολή οι Τούρκοι, αλλά και από την Δύση οι Φράγκοι υπό τον πά­πα, και ότι εν μέσω των δύο αυτών κινδύνων έπρεπε το Γένος να πορευ­θεί με πολλή προσοχή. Ο κίνδυνος των Τούρκων ήταν καθημερινή αγωνία, ante portas, προ των θυρών, αλλά και ο κίνδυνος από την Δύση δεν ήταν υποθετικός, αλλά βιωθείσα και βιουμένη πραγματικότης. Όσοι συνιστούσαν επαγρύπνηση και απέναντι των Δυτικών δεν εκινούντο από θρησκευτική μισαλλοδοξία, αλλά από εκτίμηση των ιστορι­κών δεδομένων του παρελθόντος και από την θλιβερή εμπειρία του παρόντος. Η αποδυνάμωση και η εξασθένηση της αυτοκρατορίας, ώστε να αποτελεί εύκολη λεία για τους Τούρκους, σύμφωνα με κοινή εκτίμηση των ιστορικών, οφείλεται στις περίφημες σταυροφορίες, τις οποίες υπό την έμπνευση και καθοδήγηση των παπών διεξήγαγαν οι ηγεμόνες της Δύσεως. Υπό το πρόσχημα θρησκευτικών στόχων οργανώ­θηκαν κατακτητικές εκστρατείες, οι οποίες από το σώμα της Ρωμιοσύ­νης δημιούργησαν φραγκικά κρατίδια στον νησιωτικό και ηπειρωτικό χώρο και τεράστια οικονομικά και εμπορικά οφέλη, με αποκορύφωμα την πρώτη άλωση της Κωνσταντινουπόλεως από τους Φράγκους το 1204. Απαλλάχθηκε βέβαια η βασιλεύουσα από την σκληρή ξενική κατοχή των Λατινο-φράγκων μετά από εξήντα έτη (1261), κολοβωμένη όμως τώρα και κουτσουρεμένη, χωρίς επαρκή ενδοχώρα, αφού εξακο­λούθησαν οι Φράγκοι να κατέχουν τις άλλες περιοχές- έμοιαζε ως κεφα­λή χωρίς σώμα. Επί πλέον διαπιστώθηκαν τώρα και οι προθέσεις των αδελφών Χριστιανών της Δύσεως. Τα μέτρα των νέων λατινικών αρχών δεν περιορίσθηκαν στην οργάνωση της διοικήσεως μόνο, αλλά και στην πολιτιστική και θρησκευτική αφομοίωση των Ορθοδόξων, σε πλήρη δηλαδή εκλατινισμό, ο οποίος μάλιστα επιβαλλόταν διά της βίας. Ακόμη και σήμερα πολλοί Έλληνες «καθολικοί», των Κυκλάδων κυρίως, είναι καρποί αυτής της φραγκικής κατακτήσεως.