Βαλκανικά «κάλαντα» με εθνικισμό Σκοπίων και ΕΥΡΩ Βουλγαρίας

 

Κωνσταντίνος Χολέβας, Πολιτικός Επιστήμων – Αρθρογράφος

Το 2025 απέρχεται. Μαζί του χάνεται και η τελευταία ελπίδα ότι οι βόρειοι γείτονες θα τηρήσουν τη Συμφωνία των Πρεσπών. Η Συμφωνία καταρρέει υπό το βάρος του εθνικισμού όλων των κομμάτων στα Σκόπια. Καλό είναι να το συνειδητοποιήσουμε και να πράξουμε αναλόγως.

Ο Πρωθυπουργός των Σκοπίων Χρίστιαν Μίτσκοσκι δύο φορές κατά τις τελευταίες ημέρες δήλωσε ότι απορρίπτει τον γεωγραφικό προσδιορισμό «Βόρεια». Χρησιμοποίησε σε ομιλίες του μόνο τον όρο Μακεδονία για το κράτος του. Η πρώτη δήλωσή του προκάλεσε την αντίδραση του Ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών, αλλά επανήλθε δριμύτερος. Μάλιστα ο ίδιος υπενθύμισε ότι και το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Αντιπολίτευσης χρησιμοποιεί πλέον το όνομα Μακεδονία χωρίς τον προσδιορισμό. Πρόκειται για το κόμμα του Ζόραν Ζάεφ που υπέγραψε τη Συμφωνία.

Ανήκω στην πλειοψηφία των Ελλήνων που αναμέναμε κάτι τέτοιο από το σύνολο των ηγετών της σλαβικής κοινότητος στο γειτονικό κράτος.Ήταν προφανές ότι η Συμφωνία τα έδινε όλα από ελληνικής πλευράς (εθνότητα, γλώσσα, ταυτότητα κ.ά) χωρίς καμμία εγγύηση. Παρηγοριά για τους υποστηρικτές της Συμφωνίας ήταν ο γεωγραφικός προσδιορισμός. Δικαιωθήκαμε, αν και μας κατηγορούσαν ως ακραίους, όσοι φωνάζαμε ότι οι γεωγραφικοί προσδιορισμοί γρήγορα αχρηστεύονται. Δεν είναι τυχαίο ότι από την υπογραφή της Συμφωνίας, τον Ιούνιο 2018, μέχρι σήμερα ένα σταθερό ποσοστό 65%- 70% των Ελλήνων τάσσεται κατά της επιζήμιας Συμφωνίας.

Ούτε η Μεικτή Επιτροπή για τα εμπορικά σήματα λειτούργησε, ούτε η αντίστοιχη Επιτροπή για την Ιστορία και τα σχολικά βιβλία έφερε αποτελέσματα, ούτε η τουρκική οικονομική και στρατιωτική παρουσία μειώθηκε, όπως ήλπιζαν οι σχεδιαστές των Πρεσπών.

Δεν ωφελεί ο στρουθοκαμηλισμός όσων δεν θέλουν να δουν ότι η Συμφωνία κουρελιάζεται μονομερώς και συστηματικά, ούτε βεβαίως ωφελούν οι παλληκαρισμοί του τύπου «σχίζουμε τη Συμφωνία». Είναι η ώρα των ειδικών του Διεθνούς Δικαίου, διότι και η ίδια η Συμφωνία, αλλά και το Διεθνές Δίκαιο, προβλέπουν τι μπορεί και τι πρέπει να γίνει σε περίπτωση συνεχούς παραβίασης και αθέτησης από το ένα συμβαλλόμενο μέρος.

Μιλώντας για τα Βαλκάνια είναι δίκαιο να συγχαρούμε τους γείτονες και εταίρους στην Ευρωπαϊκή Ένωση Βουλγάρους, οι οποίοι εντάσσονται στο ΕΥΡΩ από 1.1.2026. Αξίζει να παρατηρήσουμε με ερευνητική ματιά τα τρία σύμβολα που επέλεξε ειδική επιτροπή στη Σόφια για τη βουλγαρική εκδοχή του ΕΥΡΩ. Σημειωτέον ότι οι Βούλγαροι χρησιμοποιούν το κυριλλικό (ελληνογενές) αλφάβητο άρα έχουμε: ΕΒΡΟ.

Η διδασκαλία για τα άκυρα και ανυπόστατα μυστήρια, είτε από το υγιές είτε από το άρρωστο τμήμα της Εκκλησίας

 

Εισαγωγικά

Στην ενότητα αυτή εξετάζεται η άποψη ότι τα μυστήρια (όπως η Θεία Κοινωνία ή το Βάπτισμα) μπορεί να στερούνται τη θεία χάρη και να θεωρούνται άκυρα.

Η ανάλυση επικεντρώνεται στο πώς αυτή η διδασκαλία επηρεάζει τις δύο πλευρές:

Το "νοσούν" τμήμα: Δηλαδή όσοι πιστοί και κληρικοί παραμένουν σε κοινωνία με επισκόπους που θεωρούνται ότι κηρύττουν πλάνες.

Το "υγιές" τμήμα: Δηλαδή όσοι διέκοψαν την εκκλησιαστική κοινωνία (αποτειχίστηκαν) για λόγους καθαρότητας της πίστης.

Το κείμενο υποστηρίζει ότι αν οποιαδήποτε από τις δύο πλευρές αρχίσει να θεωρεί τα μυστήρια της άλλης πλευράς ως "άκυρα" πριν από μια επίσημη συνοδική απόφαση, οδηγείται σε σοβαρά θεολογικά και εκκλησιολογικά σφάλματα.

π.Δ.Α

Η διδασκαλία για τα άκυρα μυστήρια και οι συνέπειές της

Στην ενότητα αυτή εξετάζονται δύο περιπτώσεις σχετικά με την άποψη ότι τα μυστήρια μπορεί να είναι άκυρα ή ανύπαρκτα.

Η Πρώτη Περίπτωση:
Εξετάζουμε τι συμβαίνει όταν το «νοσούν» τμήμα της Εκκλησίας (δηλαδή όσοι πιστοί δεν έχουν διακόψει την κοινωνία με αιρετικούς επισκόπους) υποστηρίζει ότι το «υγιές» τμήμα (όσοι αποτειχίστηκαν) βρίσκεται εκτός Εκκλησίας. Αν το «νοσούν» τμήμα θεωρεί ότι οι αποτειχισμένοι δεν σώζονται και ότι τα μυστήριά τους είναι άκυρα, τότε προκύπτουν τα εξής προβλήματα:

1. Ακυρώνεται ο 15ος Κανόνας της Πρωτοδευτέρας Συνόδου: Αυτός ο κανόνας επαινεί όσους διακόπτουν την κοινωνία με έναν επίσκοπο που κηρύττει αίρεση, ακόμη και πριν αυτός καταδικαστεί επίσημα από Σύνοδο. Αν θεωρήσουμε ότι όσοι εφαρμόζουν αυτόν τον κανόνα βγαίνουν «εκτός Εκκλησίας», τότε ο κανόνας αυτός είναι άχρηστος και η Εκκλησία έκανε λάθος που τον συμπεριέλαβε στους ιερούς κανόνες της.
2. Επιβάλλεται ένας ακραίος «Επισκοποκεντρισμός»: Με αυτή τη λογική, ο πιστός υποχρεώνεται να μνημονεύει τον επίσκοπό του ακόμη και αν αυτός είναι αιρετικός, προκειμένου να μη χάσει τη σωτηρία του.
3. Ομοιότητα με τον Παπισμό:  Αν ένας επίσκοπος κηρύττει φανερά μια αίρεση (π.χ. το Filioque) και το ποίμνιο είναι αναγκασμένο να τον ακολουθεί και να τον μνημονεύει για να θεωρούνται έγκυρα τα μυστήριά του, τότε η εγκυρότητα της Θείας Ευχαριστίας εξαρτάται αποκλειστικά από το όνομα του επισκόπου και όχι από την αλήθεια της πίστης.

Το συμπέρασμα
Αν ισχύουν τα παραπάνω, τότε όποιος σταματήσει να μνημονεύει το όνομα του επισκόπου (ακόμη και για λόγους προστασίας της πίστης), θεωρείται αυτόματα ότι χάνει τη χάρη των μυστηρίων. Αν επικρατήσει η άποψη ότι όποιος δεν μνημονεύει τον επίσκοπο χάνει τη σωτηρία του, τότε οδηγούμαστε σε ακραίες θέσεις, όπως αυτές του Μητροπολίτη Ιωάννη Ζηζιούλα. Εκείνος υποστηρίζει ότι:

• Όποιος δεν μνημονεύει τον επίσκοπό του στη Θεία Ευχαριστία, διαγράφει τον εαυτό του από τους ζωντανούς πιστούς.
• Η Θεία Ευχαριστία δεν έχει σωτήρια αξία αν δεν τελείται στο όνομα του τοπικού επισκόπου.
• Δεν μπορούμε να προσευχόμαστε απευθείας στον Χριστό, αλλά πρέπει πάντα να μεσολαβεί ο επίσκοπος ως «εικόνα» Του.

Αυτές οι θέσεις ταυτίζονται με τον Παπισμό, όπου όλα εξαρτώνται από την κοινωνία με τον Πάπα. Επίσης, αν δεχτούμε αυτή τη λογική, καταργείται η έννοια του «συμμολυσμού» (δηλαδή ότι οι Ορθόδοξοι μολύνονται όταν κοινωνούν με ακαθαίρετους αιρετικούς), κάτι που διδάσκει η Ε' Οικουμενική Σύνοδος και η πατερική παράδοση.

---

Η Δεύτερη Περίπτωση (Β):
Τι συμβαίνει όταν το «υγιές» τμήμα (οι αποτειχισμένοι) υιοθετεί τη διδασκαλία ότι τα μυστήρια του «νοσούντος» τμήματος (όσων δεν αποτειχίστηκαν) είναι άκυρα; Οι συνέπειες είναι οι εξής:

Μεγαλώνει το σχίσμα: Αντί αυτή η διδασκαλία να βοηθήσει στην ένωση των δύο πλευρών, βαθαίνει το χάσμα και κάνει τη θεραπεία της Εκκλησίας αδύνατη.

Αυθαίρετη άσκηση εξουσίας: Το «υγιές» τμήμα συμπεριφέρεται σαν να είναι ολόκληρη η Εκκλησία και αποφασίζει μόνο του ότι κάποιος άλλος στερήθηκε τη Θεία Χάρη.

Παράκαμψη της Συνοδικής διαδικασίας. Για να κηρυχθεί ένας κληρικός (και πολύ περισσότερο ένας Επίσκοπος ή μια ολόκληρη τοπική Εκκλησία) ως αμετανόητος αιρετικός, είναι απαραίτητο να γίνει επίσημο εκκλησιαστικό δικαστήριο. Πρέπει να κληθεί τρεις φορές σε απολογία και, αν επιμείνει στην πλάνη του, τότε μόνο καθαιρείται και αποκόπτεται από το σώμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Μαρτυρίες από Συνόδους και Πατέρες για τον διαχωρισμό της μίας Εκκλησίας σε δύο ποίμνια («υγιές» και «ασθενές») λόγω αίρεσης και μη καταδικασμένου αιρετικού.

 

Εισαγωγικά

Από το βιβλίο του ιερομονάχου Ευγενίου -Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΜΟΛΥΣΜΟΥ δημοσιεύουμε από τις σελίδες  549-555 κείμενο με τον παραπάνω τίτλο. Το κείμενο είναι διαμορφωμένο σε απλή κατανοητή γλώσσα. Στο τέλος του κειμένου υπάρχουν συνοπτικά συμπεράσματα.

Τα βασικά σημεία του κειμένου είναι τα εξής:

« Η Εκκλησία είναι μία, αλλά σε κρίσιμες περιόδους εμφανίζεται διαιρεμένη σε δύο ποίμνια λόγω αιρέσεων ή πλάνης:

• Το «υγιές» ποίμνιο αποτελείται από όσους διατηρούν την ορθή πίστη.
• Το «άρρωστο» ποίμνιο περιλαμβάνει όσους έχουν παρασυρθεί από ψευδοδιδασκαλίες, χωρίς να έχουν καταδικαστεί επισήμως.

Παρά τη διάσταση, και τα δύο ποίμνια τελούν μυστήρια, ενώ η Εκκλησία παραμένει μία. Ο στόχος των Πατέρων και των Οικουμενικών Συνόδων ήταν η ενότητα της Εκκλησίας, η αποκατάσταση των διαιρεμένων ποίμνιων και η απομάκρυνση της πλάνης. Η «αρρώστια» του δεύτερου ποίμνιου αναφέρεται στην πνευματική ζημιά που προκαλεί η αίρεση, και η απομάκρυνσή της προστατεύει το υγιές ποίμνιο και επιτρέπει την πνευματική του ανάπτυξη.

Συνολικά, η διάκριση σε «υγιές» και «άρρωστο» ποίμνιο είναι προσωρινή και θεραπευτική, με σκοπό την επιστροφή όλων στην ενότητα της Μίας Εκκλησίας».

Στις ομάδες των ΓΟΧ αυτό λέγεται ΚΥΠΡΙΑΝΙΣΜΟΣ και μάλιστα από πολλούς θεωρείται ΑΙΡΕΣΗ.

Άποψη του γράφοντος

Ο όρος ΚΥΠΡΙΑΝΙΣΜΟΣ δεν αντιστοιχεί σε ιστορικά αναγνωρισμένη αίρεση, ούτε περιγράφει συγκροτημένο δογματικό σύστημα που να εισάγει καινοτομία πίστεως ή να αλλοιώνει το εκκλησιολογικό φρόνημα της Ορθοδοξίας.

Οι θέσεις που αποδίδονται στον λεγόμενο «Κυπριανισμό» – ιδίως ότι ο αιρετικός αποκόπτεται μυστικώς από το Σώμα του Χριστού πριν από συνοδική καταδίκη, ενώ παραμένει κανονικά εντός της ορατής εκκλησιαστικής δομής έως ότου κριθεί συνοδικά – δεν αποτελούν αίρεση, αλλά πατερική διάκριση σαφώς μαρτυρημένη στη Γραμματεία των Αγίων Πατέρων. Η διάκριση μεταξύ μυστικού και φανερού σώματος της Εκκλησίας είναι καθιερωμένη στην Ορθόδοξη εκκλησιολογία και προϋποτίθεται τόσο από τους Ιερούς Κανόνες όσο και από τη συνοδική πράξη της Εκκλησίας.

Η κατηγορία ότι η θέση αυτή αναιρεί την αρμοδιότητα των Τοπικών Συνόδων αποτελεί στρεβλωτική γενίκευση. Η Παράδοση αναγνωρίζει πλήρως τη δυνατότητα επισκόπων και τοπικών συνόδων να καταδικάζουν αιρέσεις και αιρετίζοντες· ταυτόχρονα όμως διδάσκει ότι όταν μια αίρεση αποκτά καθολική ή πανορθόδοξη διάσταση, τότε απαιτείται αντίστοιχη συνοδική κρίση. Η διαβάθμιση αυτή δεν είναι «εκκλησιολογικός σχετικισμός», αλλά έκφραση κανονικής ακρίβειας.

Το επιχείρημα περί «αδυναμίας της Εκκλησίας να εκβάλει αιρετικούς ελλείψει Οικουμενικής Συνόδου» βασίζεται σε υποθετικό συλλογισμό και όχι σε πατερική εκκλησιολογία. Η Εκκλησία γνωρίζει και δεύτερο τρόπο αποκοπής από αυτήν: την αποστασία και αυτοαποκοπή, όταν κάποιος αποδέχεται ή κηρύσσει αίρεση δημοσίως και επίμονα.

Το επιχείρημα ότι η Εκκλησία δεν μπορεί να αποβάλει αιρετικούς χωρίς τη σύγκληση Οικουμενικής Συνόδου έρχεται σε σύγκρουση με τη μακρά παράδοση των Πατέρων και το Κανονικό Δίκαιο. Η Ορθόδοξη Εκκλησιολογία αναγνωρίζει δύο κύριους τρόπους με τους οποίους ένα μέλος παύει να ανήκει στο Σώμα του Χριστού:

1. Η Συνοδική Καταδίκη  Αυτή αποτελεί τη "δικαστική οδό", όπου η επίσημη Εκκλησία, μέσω Τοπικών ή Οικουμενικών Συνόδων, διαπιστώνει την πλάνη και εκφέρει την ποινή του αφορισμού ή της καθαιρέσεως. Ωστόσο, η Σύνοδος δεν «κατασκευάζει» την αίρεση, αλλά διαπιστώνει και επικυρώνει μια ήδη υπάρχουσα πνευματική κατάσταση.

2. Η Αυτοαποκοπή (Αποστασία). Σύμφωνα με την πατερική θεολογία, η αίρεση δεν είναι απλώς ένα νομικό παράπτωμα, αλλά μια πνευματική κατάσταση που αποκόπτει τον άνθρωπο από τη Ζωή της Εκκλησίας. Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής υποστήριξε  ότι οι αιρετικοί, ακόμη και πριν τη συνοδική καταδίκη, έχουν αποξενωθεί από την Εκκλησία λόγω της αλλοίωσης της πίστης. Ο ίδιος διέκοψε κοινωνία με το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως όταν αυτό περιέπεσε στον Μονοθελητισμό, πριν καν συγκληθεί η ΣΤ' Οικουμενική Σύνοδος. Ο 15ος Κανόνας της Πρωτοδευτέρας Συνόδου αναγνωρίζει την υποχρέωση  των πιστών να διακόπτουν το μνημόσυνο επισκόπου που κηρύσσει «γυμνή τή κεφαλή» (δημοσίως και ξεκάθαρα) αίρεση που έχει ήδη καταδικαστεί από Συνόδους, πριν ακόμα υπάρξει ειδική συνοδική κρίση για το συγκεκριμένο πρόσωπο. Η Εκκλησία υφίσταται εκεί που ορθοτομείται ο λόγος της αληθείας. Όπως επισημαίνει ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, εκείνοι που ανήκουν στην Εκκλησία του Χριστού είναι εκείνοι που ανήκουν στην Αλήθεια. Όσοι αρνούνται την Αλήθεια, αυτοαποκλείονται από τη μυστηριακή και πνευματική κοινωνία, ανεξάρτητα από το αν έχει προλάβει να συνεδριάσει ένα θεσμικό όργανο. Συνεπώς, η αναμονή μιας Οικουμενικής Συνόδου ως αποκλειστικής προϋπόθεσης για τον προσδιορισμό του αιρετικού αποτελεί συχνά πρόσχημα για την αποφυγή της ομολογίας, καθώς μετατρέπει την Εκκλησία από «στύλο και εδραίωμα της αληθείας» σε έναν γραφειοκρατικό οργανισμό που αδρανεί μπροστά στη διαστρέβλωση του Δόγματος. 

Η εφαρμογή των εννοιών του «Κυπριανισμού» αφορά πρωτίστως τους εντός της ορατής Εκκλησίας αιρετικούς (τους "Οικουμενιστές") που παραμένουν «ασθενή μέλη» μέχρι συνοδικής καταδίκης ή απόσχισης.

Οι Παπικοί, από την άλλη πλευρά, θεωρούνται γενικά ότι βρίσκονται εκτός των ορατών ορίων της Ορθόδοξης Εκκλησίας, καθώς το ΣΧΙΣΜΑ  του 1054 και οι μετέπειτα Σύνοδοι (όπως οι Ησυχαστικές Σύνοδοι του 14ου αιώνα) τους έχουν καταδικάσει και αναθεματίσει . Ως εκ τούτου, η διδασκαλία περί «ασθενών μελών» εφαρμόζεται στους Ορθοδόξους που συμπλέουν με τον Οικουμενισμό και όχι στους Ρωμαιοκαθολικούς  οι οποίοι έχουν ήδη αποσχιστεί. 

 

----------------------------------------------------------------------------------------------

 

Μαρτυρίες από Συνόδους και Πατέρες για τον διαχωρισμό της μίας Εκκλησίας σε δύο ποίμνια («υγιές» και «ασθενές») λόγω αίρεσης και μη καταδικασμένου αιρετικού:

 

Μαρτυρία του Μεγάλου Βασιλείου (για τους Αρειανούς):
«Σε μια τέτοια κρίσιμη εποχή, χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια και πολλή φροντίδα για να βοηθηθούν οι Εκκλησίες. Και η μεγαλύτερη ευεργεσία είναι να ενωθούν όσα μέρη ήταν μέχρι τώρα διασπασμένα».
Σε άλλη επιστολή του (την 92η): «Γι' αυτόν τον σκοπό χρειαζόμαστε κυρίως τη δική σας βοήθεια (των Δυτικών): ώστε εκείνοι που ομολογούν την αποστολική πίστη, αφού διαλύσουν τα σχίσματα που επινόησαν, να υποταχθούν από εδώ και στο εξής στην αυθεντία της Εκκλησίας. Έτσι, το σώμα του Χριστού θα γίνει πάλι άρτιο και όλα τα μέλη του θα επιστρέψουν στην πληρότητα...»
Σημείωση: Στην επιστολή αυτή, ο Μέγας Βασίλειος παρακαλεί τους επισκόπους της Δύσης να βοηθήσουν συνοδικά ώστε να ενωθούν οι Εκκλησίες της Ανατολής.

Μαρτυρία του Αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας (προς τον Ιωάννη Αντιοχείας μετά τη συμφιλίωσή τους):
«...και (εύχομαι ο Θεός) να ενώσει τα διαιρεμένα μέρη και, αφού απομακρύνει τα σκάνδαλα που μπήκαν ανάμεσά μας, να στεφανώσει με ομόνοια και ειρήνη τόσο τις δικές μας Εκκλησίες όσο και τις δικές σας».

Μαρτυρία του ίδιου Αγίου (προς τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Μαξιμιανό):
«Να, κοίταξε! Τα διασπασμένα μέλη του σώματος της Εκκλησίας ενώθηκαν και πάλι μεταξύ τους»

Προσφωνητικός λόγος ΣΤ Συνόδου

«Ποια άλλη προσφορά δώρων προς τον Θεό θα μπορούσε να είναι πιο πολύτιμη από εσάς, παρά η θερμή απόδειξη της αγάπης και της πίστης σας προς Αυτόν, και η ειρηνική κατάσταση των αγίων εκκλησιών που επιτύχατε; Γι' αυτόν τον σκοπό καταβάλατε πάρα πολλές προσπάθειες, πέρα από τα υπόλοιπα καθήκοντά σας, επιδιώκοντας την ομόνοια ανάμεσα σε όσους είχαν διχαστεί. Διότι εσείς βασιλεύετε δίκαια με τη βοήθεια του Χριστού, και ο Χριστός μέσω εσάς επιθυμεί να χαρίζει την ειρήνη στις εκκλησίες Του.

Ο ίδιος ο Θεός παρακίνησε και τώρα τη γαλήνια εξουσία σας και σας κινητοποίησε με ζήλο για την Ορθοδοξία, ώστε να συγκαλέσετε αυτή την Οικουμενική Σύνοδο. Σκοπός ήταν να ανατραπεί το κακούργημα της αίρεσης που εμφανίστηκε πρόσφατα και να επικυρωθεί το κήρυγμα της αλήθειας· έτσι ώστε, προχωρώντας αυτό, η δομή της Εκκλησίας να είναι σταθερή και χωρίς διχασμούς.

Διότι δεν θεωρήσατε ανεκτό, σοφότατε βασιλιά, να συμφωνούμε μεταξύ μας και να τα βρίσκουμε στα άλλα ζητήματα, αλλά να αποκοβόμαστε και να χωριζόμαστε στο ίδιο το κεφάλαιο της ζωής μας (την πίστη)· και μάλιστα ενώ είμαστε μέλη ο ένας του άλλου και αποτελούμε το ένα σώμα του Χριστού, μέσω της κοινής πίστης προς Αυτόν και μεταξύ μας.

Τ Ρ Α Γ Ι Κ Ο Τ Η Τ Α "ΝΑ ΓΕΛΑΣΩ ΔΥΝΑΤΑ ή ΝΑ ΚΛΑΥΣΩ ΓΟΕΡΑ";

του Τριανταφυλλου Τασιοπουλου

απο Εφημριδα ΑΓΩΝΑΣ Λαρισας.

Κοινοποιήθηκε στους εξής: Δημόσια

Πατερα Θεοδωρε,

δεν γνωριζα οτι και εσεις συμμετειχατε στην ΚΑΡΑΤΟΜΗΣΙ και τον ΣΦΑΓΙΑΣΜΟ των 12 Αγιων μητροπολιτων το 1974.

Στην καθαρη δολοφονια των 12 αθωων μητροπολιτων για τους οποιους εγω με την γραφιδα μου αγωνιστηκα και παλεψα οση η δυναμι μου για το δικαιο τους.

Αψευδης μαρτυρια το πληθος των δημοσιευματων μου σε διαφορες εκκλησιαστικες εφημεριδες και πολιτικες.

Τις ποληροφοριες τις ελαβα απο τον κ. Τασιοπουλο 30 χρονια μετα.

Ειναι δυνατον;

Συνεβησαν ολα αυτα π. Θεοδωρε, γι αυτο και στην περιπτωσι ΤΥΧΙΚΟΥ ΤΗΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΑΤΕ ως πρωτοφανη και ανεπαναληπτη;

Ενθυμεισθε οτι τοτε σας ηλεγξα σφοδρα για την αναληθεια αυτη και αναρτησα μαλιστα στην ΟΜΟΛΟΓΙΑ και φωτογραφια με τα 12 ΣΦΑΓΙΑ ΣΑΣ, τους 12 ΚΑΡΑΤΟΜΗΜΕΝΟΥΣ και ΑΠΟ ΕΣΑΣ 12 ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΕΣ.

Για ολα αυτα δεν μετανοησατε καθολου π. Θεοδωρε και ολα εγιναν δημοσια.

Ολα τα εγκληματα που συνεβησαν επι του ΚΑΚΟΤΑΤΟΥ και ΕΜΠΑΘΕΣΤΑΤΟΥ πατρωνος σας Παν. Χρηστου και του Αθυροστομου ΤΑΥΡΟΥ ΕΝ ΥΑΛΟΠΩΛΕΙΩ Σεραφειμ Τικα.

Και ιδου ενωπιον μας 30 και χρονια μετα ΣΗΜΕΡΑ βλεπουμε μια αθλιοτητα στα εκκλησιαστικα μας πραγματα, βλεπουμε αρχιερεις ΜΗΔΕΝΙΚΗΣ ΑΞΙΑΣ ΚΑΙ ΜΗΔΕΝΙΚΟΥ ΚΥΡΟΥΣ να μην ομιλουν ΚΑΘΟΛΟΥ ουτε μπροστα ατα ειδεχθεστερα εγκληματα που συμβαινουν ειτε στην Ουκρανια, ειτε στα πελωριων διαστασεων ζητηματα της Πιστεως και της ΠΑΝΑΙΡΕΣΗΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ που κατελαβε τα εσωτατα της Εκκλησιας και θεριεψε μεσα στην Εκκλησια και κατατρωει σημερα τα σπλαγχνα της Εκκλησιας.

Φοβερο.

Ασυλληπτο.

ΜΕΓΑΛΗ, ΜΕΓΙΣΤΗ Η ΕΥΘΥΝΗ ΣΑΣ, πατερ Θεοδωρε.

Δεν το περιμενα ποτε αυτο να συμβει απο σας.

Ειλικρινα θλιβομαι βαθυτατα γι αυτο και ευχομαι μια ημερα να μετανοησετε δι οσα κακα επραξατε στο Σωμα της Εκκλησιας μας.

Δημοσιευω ολα οσα ο κ. Τασσιοπουλος καταγραφει και συγκλονιζει κυριολεκτικα με τις αποκαλυψεις του για προσωπα και για πραγματα της εποχης εκεινης και της σημερινης.

Λυπουμαι και για τη δικη σας συμμετοχη και για ολα τα πεπραγμενα σας την εποχη εκεινη μεσα στους κολπους της Εκκλησιας.

Ειλικρινα ΛΥΠΟΥΜΑΙ ΒΑΘΥΤΑΤΑ.

 

  A-ΑΠΟΦΑΣΗ:

(Θεολογική Παν Θες/νίκης Μάρτιος 1995)

 «Το Τµήµα Ποιµαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστηµίου Θεσσαλονίκης µε οδύνην παρακολουθεί ανεπιτρέπτους ενεργείας και πράξεις αρχιερέων διεκδικούντων συγκεκριµµένας εκκλησιαστικάς θέσεις εις την Λάρισαν και την Αττικήν, µε την παρέµβασιν κοσµικού δικαστηρίου και ‘’χριστιανών’’ οι οποίοι ενεργούν ως οπαδοί προσώπων και όχι ως πιστοί του Χριστού και µέλη της Εκκλησίας.

 »…πρέπει να λεχθή,  ότι κατά τους ιερούς κανόνας, η εφαρµογή των οποίων είναι υποχρεωτική δια τους Ορθοδόξους Χριστιανούς ως αποφάσεις Οικουµενικών Συνόδων….

 » Οι εν λόγω αρχιερείς….εξετράπησαν αυτοί και οι οπαδοί των εις απαραδέκτους δια τους χριστιανούς πράξεις βίας και αυθαιρεσίας…

 »…η ιερά  Σύνοδος θα πρέπει να προχωρήση εις άµεσον λύσιν του προβλήµατος εφαρµόζουσα τα υπό των ιερών κανόνων προβλεπόµενα εις τας καταστάσεις αυτάς» 

(Διευθυντής του τοµέως Αγίας Γραφής και Πατερικής  Γραµµατείας π. Θεόδωρος Ζήσης)

 

Β-ΑΠΟΦΑΣΗ -ψηφισµα:

(Θεολογική Παν. Αθηνων Οκτ. 1994)

    «Το Τµήµα Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστηµίου Αθηνών επέδειξε και επιδεικνύει πάντοτε τη δέουσα ευαισθησία στα σοβαρά προβλήµατα, τα οποία απασχολούν κατά καιρούς την Εκκλησία της Ελλάδος…

    ΄»…η σύγχρονη εκκλησιαστική κρίση, καίτοι συνδέεται µε το συγκεκριµένο ειδικό ζήτηµα των τριών εκπτώτων αρχιερέων, προσλαµβάνει ασυνήθεις εκκλησιολογικές και θεσµικές διαστάσεις…  

     »…το τµήµα  Θεολογίας.. απευθύνεται και πάλιν προς τη σεπτή Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, για να ζητήση την όσο το δυνατόν ταχύτερη και εποικοδοµητική για το πλήρωµα της Εκκλησίας εσωτερική αντιµετώπιση του εκκλησιαστικού ζητήµατος µε πνεύµα αδελφικής αγάπης και κατανοήσεως, αφού η συνεχιζόµενη πολυκεντρική τροφοδοσία της κρίσεως επιτείνει τη σύγχυση και τον σκανδαλισµό των πιστών». 

(Ο Πρόεδρος του Τµήµατος Θεολογίας.  Καθηγητής Χρηστος Σ. Βουλγαρης) 

 

(……..για να τα µαθαίνουν οι νεότεροι)

 Ο πατήρ Θεόδωρος ήταν γνωστός σαν παράγοντας του εκκλησιαστικού παρασκηνίου. Ιστορικά: Ως καθηγητής, θεολόγος, ήταν επιστηµονικός συνεργάτης του Πατριαρχικού Ιδρύµατος Μελετών της Ι.Μ. Βλατάδων από την ίδρυση του 1965/8 έως το 1970 από τον Οικουµενικό  Πατριάρχη Αθηναγόρα. Ήταν ο συντάκτης του περιοδικού “Κληρονοµία” και έφορος του Ιδρύµατος έως το 1986.

Ήταν κοντά στον πατριαρχικό  καθηγητή Πατρολογίας Παν. Χρήστου και το 1973 έγινε Υφηγητής και λίγο αργότερα, το 1980 εξελέγη τακτικός καθηγητής της Πατρολογίας στην έδρα του Π. Χρήστου.

Από το 1990-2007 ήταν κληρικός του Οικουµενικού Πατριαρχείου (από το βιογραφικό σηµείωµα), αυτό αναφέρει και στον αρχιεπ. Χριστόδουλο, όταν τον παρέπεµψε στο Συνοδικό Δικαστηριο. Αυτό τον ρωτούσε, γιατί µε διώκεις; Εγώ    δεν ανήκω στην Εκκλησία της Ελλάδος! (περί αυτού στις ΜΕΓΑΛΕΣ “ΑΛΗΘΕΙΕΣ” του “Οµολογητού” πατήρ Θ. Ζήση, το αναφέραµε στην Εφηµ. “ΑΓΩΝΑΣ”, φ. 338, Αύγ. 2025, σελ. 15, 16, 17).

Εκπροσωπούσε για χρόνια ως µέλος του Παγκοσµίου Συµβουλίου Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.) το Οικουµενικό Πατριαρχείο και την Εκκλησία της Ελλάδος σε διαχριστιανικά συνέδρια. Όπως ο ίδιος τα αναφέρει στο βιογραφικό του. “Στο Διάλογο Ορθοδόξων και Παλαιοκαθολικών, στο Διάλογο Ορθοδόξων και Ρωµαιοκαθολικών και στις συναντήσεις για την προετοιµασία της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου στην Κρήτη”!!!

Κάποια στιγµή ο Πατριάρχης του έδωσε δρόµο και τα παπούτσια στο χέρι, ήταν το Μάιο του 1994, αρ. π. 425, ο ίδιος τότε έκανε τον ανήξερο και το θυµήθηκε µετά δέκα χρόνια (Μάιος 2005), για να σωθεί από επισκοπικό δικαστήριο του Χριστόδουλου, επέβαλε ένσταση αναρµοδιότητας στην Εκκλησία της Ελλάδος, διότι ανήκει – είπε – στο Πατριαρχείο που τον είχε διώξει πρίν δέκα χρόνια, (τέτοιες οµολογιακές αλήθειες!).

Τότε έκανε στροφή απότοµη και έγινε αντιοικουµενιστής, όπως µας τα µεταφέρει ο αφοσιωµένος συνεργάτης του π. Αγ. Αγγελακόπουλος. Είναι όµως έτσι; Ας δούµε:

«Στη Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης,-γράφει- όπου φοίτησε την περίοδο 1961-65, όλοι οι καθηγητές του ήταν οικουµενιστές. Δεν υπήρχε ούτε ένας αντιοικουµενιστής καθηγητής. Και µάλιστα περιέργως στη Θεολογική Σχολή είχε εισαχθεί το µάθηµα της Οικουµενικής Κινήσεως, «Ιστορία δογµάτων και Οικουµενική Κίνησις», το οποίο διδάσκονταν ενθουσιωδώς από τον αρµόδιο καθηγητή, και όλοι οι καθηγητές µε ενθουσιασµό προέβαλαν την «µεγάλη προφητική µορφή» του Πατριάρχου Αθηναγόρου και όλους τους µεγάλους οικουµενιστές. Ο π. Θεόδωρος, λοιπόν, ανατράφηκε µέσα σ’ αυτό το πατριαρχικό κλίµα και το οικουµενιστικό περιβάλλον.

»Αλλά, κάποια στιγµή, διαβάζοντας ο ίδιος κείµενα αγίων Πατέρων και συνειδητοποιώντας την κατάσταση, τόλµησε και έκανε την ρήξη µόνος του. Θα µπορούσε να είχε παραµείνει εκεί στα συµπόσια, στις τιµές και στα ιδρύµατα και να ήταν σήµερα ο πρώτος στα συνέδρια παντού.

»Υπάρχουν πατριαρχικά επαινετικά έγγραφα, τα οποία καθιστούν φανερό και γνωστό ότι ο π. Θεόδωρος ήταν του Πατριαρχείου και ανατράφηκε µέσα στο κλίµα αυτό. Ο καθηγητής Παναγιώτης Χρήστου, διευθυντής του Πατριαρχικού Ιδρύµατος Πατερικών Μελετών και διδάσκαλος του π. Θεοδώρου, του οποίου ο π. Θεόδωρος υπήρξε στενός συνεργάτης στο πανεπιστήµιο, καταγόταν από το χωριό του Πατριάρχου Αθηναγόρου, από το Βασιλικό της Ηπείρου, και ήταν στενότατα συνεδεδεµένος µ’ αυτόν. Ο Πατριάρχης Αθηναγόρας διόρισε τον καθηγητή Παναγιώτη Χρήστου διευθυντή του Πατριαρχικού Ιδρύµατος Πατερικών Μελετών. Όλες, λοιπόν, οι συζητήσεις ήταν ενθουσιώδεις υπέρ αυτής της «µεγάλης προφητικής µορφής» του Πατριάρχου Αθηναγόρου.

» Όταν συναντήθηκαν ο µέγας οικουµενιστής Πατριάρχης Αθηναγόρας µε τον αιρεσιάρχη Πάπα Παύλο Στ΄ στα Ιεροσόλυµα το 1964, έλεγαν οι τότε οικουµενιστές καθηγητές του π. Θεοδώρου: “Είδατε πώς εξαφάνισε ο Αθηναγόρας τον Πάπα; Σαν τον Μωυσή. Με την µακρυά του γενιάδα και µε την αγκαλιά του και µε το παράστηµά του τον εξαφάνισε τον Πάπα”. Δεν ακουγόταν, λοιπόν, την περίοδο εκείνη των σπουδών και των πρώτων ετών της πανεπιστηµιακής καριέρας του π. Θεοδώρου λόγος κριτικός εναντίον του Πατριάρχου Αθηναγόρου και εναντίον του Οικουµενισµού…».

Μόνο σ΄αυτό το µικρό τµήµα του δηµοσιεύµατος αναφέρει πόσες φορές  ο Θεόδωρος (µετά Ιερέας) ανατράφηκε, διδάχθηκε και διαποτίστηκε από τα φοιτητικά και µετέπειτα χρόνια µέσα από αρχές και αξίες του Οικουµενισµού, όπως µπορεί και ο πιο καλόπιστος να συµπεράνει το αντίθετο, όταν “όλοι οι καθηγητές του ήταν οικουµενιστές. Δεν υπήρχε ούτε ένας αντιοικουνενιστής καθηγητής”. Οι αρχαίοι πρόγονοί µας δεν µπορεί να είχαν άδικο, όταν για παρόµοιες περιπτώσεις χρησιµοποιούσαν τη λαϊκή παροιµία: «Όταν µε στραβό σαν κοιµηθείς, το πρωί θ’ αλληθωρίζεις».

Από το 1968 υπηρετούσε από διάφορους τοµείς το Οικουµενίστικο (κατά τα δικά του λεγόµενα) Οικουµενικό Πατριαρχείο έως το 1994 και παρ’ ό,τι είχε εκδιωχθεί, ήταν όµως κατσικωµένος µέχρι το 2007 (όπως ο ίδιος απάντησε στον µέχρι τότε φίλο του Χριστόδουλο). Δηλαδή ένα τίποτα! 39 ολόκληρα χρόνια!

Ο π. Θεόδωρος µέχρι το 2002, ως καθηγητής Θεολογίας του Πανεπιστηµίου µπορεί να µας πει Τί Θεολογία διδάσκονταν οι φοιτητές στον Πανεπιστήµιο του, όταν όλοι οι καθηγητές – όπως οµολογείτο – ήταν οικουµενιστές; Μπορεί να µας πει, αφού καυχάται ότι “καθοδήγησε ως σύµβουλος καθηγητής πολυάριθµους διδάκτορες, πολλούς των οποίων είναι τώρα µέλη ΔΕΠ στις Θεολογικές Σχολές των Παν. Αθηνών και Θεσσαλονίκης ή διδάσκουν στις Αν. Εκκλ. Ακαδηµίες και στη Δευτεροβάθµια Εκπαίδευση”; Τι θεολογία διδάχθηκαν και τι µπορεί να διδάσκουν;

Μπορεί να µας πει και αφού επαίρεται µάλιστα ότι, “Ως σύµβουλος καθηγητής ανέλαβε την επιστηµονική καθοδήγηση πλήθους µεταπτυχιακών φοιτητών και συµµετείχε σε πλήθος επιτρόπων κρίσεων µεταπτυχιακών εργασιών”. Που είναι αυτό, το πλήθος, οι τιτλούχοι του ή οι απλοί Ορθόδοξοι Θεολόγοι του να φτιάξουν τείχος; Και γιατί η Ορθόδοξη Εκκλησία σφύζει από Οικουµενιστες;

Μπορεί να µας πει, στην επιτροπή του Διαλόγου µε τους παπικούς δεν άκουσε, δε διάβασε τι έγινε µετά τον τεράστιο θόρυβο για τις καταγγελίες του Ν. Σωτηρόπουλου  (µηνύσεις οµογενών, κριτική Ν. Σωτηροπούλου, αφορισµό του κ.ά.) και ότι ο πρόεδρος της επιτροπής αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας Στυλιανός αµφισβητούσε τη θεότητα του Χριστού, διότι δε γεννήθηκε (έγραψε εγκύκλιο: “ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ”, Δεκ. 1988, τ. 108) αναµάρτητος “εξ άκρας συλλήψεως”, όπως µας τα παρέδωσαν οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας, αλλά την “κατέκτησε σταδιακά, βήµα προς βήµα µέσα από τον αγώνα και την πάλη των δύο φύσεων και δύο θελήσεων”. Και πως συνεργαζόταν µε έναν εκθεµελιωτή της Ορθοδόξου πίστεως και µέγα Οικουµενιστή;

Μπορεί να µας πει, όταν το Πατριαρχείο το 1992 του κοινοποίησε έγγραφο ότι τον διώχνει: “Πού θέλετε – του έγραφε – να στείλουµε το απολυτήριό σας και να µας απαντήσετε γρήγορα”  Αυτό, γιατί το θεώρησε ως τιµωρία;  Ενώ θάπρεπε αντίθετα, να τους ευχαριστήσει που οι ίδιοι τον απεγκλώβιζαν από τα οικουµενιστικά τους πλοκάµια!. Εδώ βλέπουµε την αντίφαση και µάλιστα να θριαµβολογεί στο βιογραφικό αναφέροντας µε καµάρι ότι, “Από το 1990 µέχρι το 2007 υπήρξε κληρικός του Οικουµενικού Πατριαρχείου”. Τα ερωτήµατα πολλά και γεννούνται, όσο προχωράµε ακόµα πιο πολλά. Γιατί δεν έφυγε αµέσως από την πρώτη απόλυσή του, αφού το περιβάλλον ήταν οικουµενιστικό; Και όπως , δήλωνε ότι το κατάλαβε από το 1990, δέχθηκε τότε να χειροτονηθεί από το Βαρθολοµαίο το Μάρτιο του 1991; Και πώς συνειδησιακά µπορούσε και  έγραφε, “πολλά” κείµενα και εγκυκλίους για τις διάφορες εκδηλώσεις του Πατριάρχη Βαρθολοµαίου µέχρι το 1992; Και πώς το 1992, ενώ δήλωσε στο Πατριαρχείο ότι: “Έληξε η συνεργασία µας”, δεν αποχώρησε ως “πιστός” οικονόµος αντιοικουµενιστής;

Καταθέτω αυτά τα ολίγα και σταµατώ εδώ και για πολλά ακόµα.

ΕΥΛΟΓΑ και καλοπροαίρετα ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ

(Έργα και ηµέρες του π. Θεοδώρου.)

Πατήρ Θεόδωρε Ζήση, το 1974 η εν Θεσσαλονίκη οµάδα σας µε επικεφαλής τον υπουργό και διδάσκαλό σου Παν. Χρήστου, διαπράξατε το µεγαλύτερο έγκληµα στην Εκκλησιαστική ιστορία. Εκτελέσατε εν ψυχρώ 12 αγίους επισκόπους, που αν δεν έπεφτε η κυβέρνησή σας (Ιωαννίδικη δικτατορία) είχατε ετοιµάσει να εκτελέσετε και τους υπόλοιπους άλλους 23, αφού πρώτα τους αποδυναµώσατε κάνοντας τους αποσυνάγωγους από τα διοικητικά όργανα της Εκκλησίας.

Η εγκυρότητα των Ορθόδοξων Μυστηρίων και η πνευματική μόλυνση μέσω της Μνημόνευσης αιρετικού Επισκόπου.

Για να διερευνήσουμε το θέμα, που σχετίζεται με ορθόδοξους βαπτισμένους χριστιανούς, θα πρέπει να εξετάσουμε τα εξής:

Α. Ποιο Μυστήριο είναι ΕΓΚΥΡΟ και ποιες είναι οι  προϋποθέσεις συμμετοχής σε ΕΓΚΥΡΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ, ορθοδόξων βαπτισμένων χριστιανών.

Β. Πότε το Μυστήριο έχει σωτηριολογικές διαστάσεις.

Γ. Τι σημαίνει πνευματικός μολυσμός και πως προκύπτει.

------------------------------------------

Α. Η βασική θεολογική αρχή είναι ότι ο πραγματικός τελετουργός των μυστηρίων είναι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός μέσω του Αγίου Πνεύματος. Ο ιερέας δανείζει απλώς τα χέρια και τη φωνή του («Ο προσφέρων και προσφερόμενος...»).

Ένα μυστήριο θεωρείται έγκυρο, αν πληρούνται οι εξής προϋποθέσεις:

1.      Ο λειτουργός κληρικός έχει ΚΑΝΟΝΙΚΗ χειροτονία.

2.      Τηρείται το τυπικό  που έχει καθιερώσει η Εκκλησία

3.     Η πνευματική καθαρότητα του εκτελεστή και του συμμετέχοντος.   Οι Πατέρες τονίζουν ότι η έγκυρη τέλεση των μυστηρίων συνδέεται όχι μόνο με την τελετουργική ορθότητα, αλλά και με την πνευματική καθαρότητα του εκτελεστή (ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΩΛΥΜΜΑΤΑ ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ)  και του συμμετέχοντος. Για παράδειγμα, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος γράφει ότι η Θεία Κοινωνία είναι ένωση με τον Χριστό και κανείς δεν πρέπει να κοινωνεί αμαρτωλός ή αιρετικός χωρίς μετάνοια.

-----------------------------------------------------------

Β.  Στην Ορθόδοξη θεολογία, το Μυστήριο αποκτά  σωτηριολογικές διαστάσεις (δηλαδή συμβάλλει στη σωτηρία και τη θέωση του ανθρώπου) όταν δεν αποτελεί μια απλή τελετή, αλλά μια πραγματική συνάντηση Θεού και ανθρώπου που μεταμορφώνει την ύπαρξη. 

Οι βασικές προϋποθέσεις για να έχει ένα μυστήριο σωτηριολογικό χαρακτήρα είναι οι εξής:

1. Η Συνέργεια (Θεία Χάρη και Ανθρώπινη Θέληση)

Το μυστήριο δεν ενεργεί «μαγικά». Απαιτείται η συνέργεια δηλ. η προσφορά της άκτιστης Θείας Χάρης από τον Θεό και η ελεύθερη αποδοχή και ΟΡΘΟΔΟΞΗ πίστη από τον άνθρωπο. Χωρίς τη μετάνοια και την ειλικρινή διάθεση του πιστού, το μυστήριο παραμένει ανενεργό για τη σωτηρία του. 

2. Η Πίστη ως Δεσμός με το Μυστήριο

Η Ορθόδοξη πίστη δεν είναι απλώς μια διανοητική παραδοχή, αλλά η ομολογία που εντάσσει τον άνθρωπο στην Εκκλησία. Χωρίς η συμμετοχή στα μυστήρια —ειδικά στη Θεία Ευχαριστία— δεν επιτρέπεται, καθώς το μυστήριο είναι η επισφράγιση της ήδη υπάρχουσας ΟΡΘΟΔΟΞΗ  πίστης και όχι ένα μέσο για την επίτευξή της. 

3.Ενεργός Πνευματική Ζωή: Η πίστη πρέπει να συνοδεύεται από έργα και μετάνοια για να είναι «σωτήρια»

4. Στην Ορθόδοξη Εκκλησιολογία, η μνημόνευση του ορθόδοξου επισκόπου από τον ιερέα κατά την τέλεση των μυστηρίων δεν είναι μια απλή τυπική διαδικασία, αλλά θεμελιώδης προϋπόθεση για την εγκυρότητα και τη σωτηριολογική τους διάσταση.

Γ. Το μυστήριο θεωρείται «μολυσμένο» όταν τελείται εκτός των ορίων της Αλήθειας (Αίρεση) ή εκτός των ορίων της Τάξης (Σχίσμα/Καθαίρεση), καθώς και όταν ο πιστός συμμετέχει σε αυτό με συνείδηση που αντιστρατεύεται το θέλημα του Θεού.

Η  μνημόνευση ενός επισκόπου που κηρύττει αίρεση «γυμνή τη κεφαλή» (δημόσια και απροκάλυπτα) θεωρείται από πολλούς Πατέρες ως κοινωνία με την πλάνη.  Ο πιστός που ακολουθεί συνειδητά έναν αιρετικό επίσκοπο κινδυνεύει να αλλοιώσει το ορθόδοξο φρόνημά του. Η μνημόνευση δηλώνει ενότητα πίστης. Αν ο επίσκοπος είναι αιρετικός, η μνημόνευση δημιουργεί μια εκκλησιολογική ψευδαίσθηση. Εμφανίζει την αίρεση ως τμήμα της Εκκλησίας. Αυτό, κατά τον Άγιο Θεόδωρο τον Στουδίτη, συνιστά «κοινωνία με το σκότος», διότι η Θεία Ευχαριστία δεν μπορεί να καλύπτει τη δογματική απόκλιση.

Το όραμα του Αγίου Στεφάνου.(+Ι.Καρδάση)

 

(Άρθρο του μακαριστού Ιωάννη Καρδάση  διαμορφωμένο ως προς την έκταση)

1. Το βιβλικό γεγονός ως θεολογική μαρτυρία

Το όραμα του Αγίου Στεφάνου (Πραξ. 7, 55–56) αποτελεί μοναδικό γεγονός της Καινής Διαθήκης, διότι συνδυάζει μαρτυρία πίστεως, εμπειρία θεώσεως και αποκάλυψη της Αγίας Τριάδας. Η διατύπωση του Λουκά ότι ο Στέφανος ήταν «πλήρης Πνεύματος Αγίου» δηλώνει την ύπαρξη του αγίου σε κατάσταση ενεργούς κοινωνίας με την άκτιστη χάρη του Θεού. Η θεοπτία δεν είναι προϊόν ψυχολογικής εξάρσεως, αλλά καρπός της θεώσεως, δηλαδή της μετοχής του ανθρώπου στις άκτιστες ενέργειες του Θεού.

Η φράση «ατενίσας εις τον ουρανόν» δεν δηλώνει χωρική μετακίνηση, αλλά πνευματική μετάβαση από τον κτιστό στην άκτιστη πραγματικότητα. Οι «ανεωγμένοι ουρανοί» σημαίνουν την άρση του φραγμού μεταξύ Θεού και ανθρώπου, που επιτελέσθηκε με τη Σάρκωση του Λόγου.

---

2. Διάκριση θείας ουσίας και ενεργειών

Κεντρικό στοιχείο της θεολογικής ερμηνείας του οράματος είναι η πατερική διάκριση μεταξύ θείας ουσίας και θείας ενέργειας. Ο Θεός κατά την ουσία Του είναι παντελώς αμέθεκτος και απρόσιτος σε κάθε κτιστό ον. Αντιθέτως, οι άκτιστες ενέργειες του Θεού είναι μεθεκτές και αποτελούν τον τρόπο της θείας παρουσίας και αποκαλύψεως στον κόσμο.

Ο Άγιος Στέφανος δεν βλέπει τη θεία ουσία, αλλά τη «δόξαν Θεού», δηλαδή την άκτιστη ενέργεια της Θεότητας. Η εμπειρία αυτή είναι όμοια με τη θεοφάνεια του Θαβωρίου φωτός και συνιστά αυθεντική θεοπτία, κατά την έννοια της πατερικής θεολογίας.

---

3. Χριστοκεντρικός χαρακτήρας της θεοπτίας

Στο κέντρο του οράματος βρίσκεται ο Ιησούς Χριστός, «εστώς εκ δεξιών του Θεού». Η θεοπτία του Στεφάνου είναι κατεξοχήν χριστοκεντρική. Ο Χριστός δεν εμφανίζεται απλώς ως μεσίτης, αλλά ως ο Θεάνθρωπος, δια του οποίου και εντός του οποίου αποκαλύπτεται η Θεότητα.

Η ορατότητα του Χριστού αφορά αποκλειστικά τη δοξασμένη ανθρώπινη φύση Του. Η θεία φύση του Λόγου παραμένει αόρατη. Έτσι, η ανθρώπινη φύση του Χριστού λειτουργεί ως το «όργανο» της αποκαλύψεως της Θεότητας, χωρίς να εξαντλεί ή να περιορίζει το άκτιστο μυστήριο του Θεού.

---

4. Τριαδολογική διάσταση του οράματος

Το όραμα του Αγίου Στεφάνου αποτελεί πραγματική αποκάλυψη της Αγίας Τριάδας. Η θέα του Υιού «εκ δεξιών του Θεού» και η ρητή αναφορά στην πλήρωση από το Άγιο Πνεύμα φανερώνουν την τριαδική διάσταση της εμπειρίας.

Ο Πατέρας δεν γίνεται άμεσα ορατός, διότι είναι άναρχος και αθέατος. Ο Υιός αποκαλύπτεται ως Θεάνθρωπος, ενώ το Άγιο Πνεύμα είναι εκείνο που καθιστά δυνατή τη θεοπτία. Η γνώση του Πατρός γίνεται πάντοτε δια του Υιού και εν Αγίω Πνεύματι, σύμφωνα με την πατερική αρχή της «τριαδικής οικονομίας της γνώσεως».