O Άγιος Νικόλαος και το χαστούκι στον Άρειο.

 

Υπάρχει μια τάση από νεοπαγανιστές να σπιλωθεί ο Άγιος Νικόλαος, επειδή χαστούκισε τον αιρετικό Άρειο εις την Α΄ Σύνοδο της Νίκαιας το 325 μ.Χ. αντιβαίνοντας το Κατά Ματθαίον, Κεφ Ε΄ «38 Ἠκούσατε ὅτι ἐρρέθη, Ὀφθαλμὸν ἀντὶ ὀφθαλμοῦ καὶ ὀδόντα ἀντὶ ὀδόντος. 39 ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν μὴ ἀντιστῆναι τῷ πονηρῷ· ἀλλ' ὅστις σε ῥαπίζει εἰς τὴν δεξιὰν σιαγόνα, στρέψον αὐτῷ καὶ τὴν ἄλλην·». Επίσης θεωρούν υποκριτικό το ότι ο Θεός, ενώ εις το Ευαγγέλιο δίδει την εντολή, να μην κάνεις ποτέ κακό εις επιστροφή στους κάνοντας κακό εις εσέ, επισκέπτεται τον Άγιο Νικόλαο στην φυλακή του και τον συγχωρεί.

ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ

Την εποχή του Μ. Κωνσταντίνου εμφανίζεται και ο αιρετικός Άρειος. Ό Άρειος πρέσβευε και διαλαλούσε περίτρανα, ότι ό Χριστός δεν είναι Θεός, αλλά κτίσμα και ποίημα του Θεού. Αν και καθαιρείται, εξακολουθεί να υποστηρίζει σθεναρά την άποψή του με συνέπεια να πα­ρασύρονται αρκετοί από τα κηρύγματά του και να επικρατεί στις τάξεις της Εκκλησίας μεγάλη σύγχυση. Βλέποντας ο Μ. Κωνσταντίνος το πρόβλημα που είχε δη­μιουργηθεί, συγκαλεί σε σύσκεψη όλους τους Αρχιερείς και τους πρώτους των Μοναχών στη Νίκαια, για να αποδειχθεί ποιος τελικά έχει δίκαιο.

Επιφανείς αρχιε­ρείς και Μοναχοί, ανάμεσα στους οποίους και ο Άγιος Νικόλαος συγκεντρώνονται στη Νίκαια το 325 μ.Χ. στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο και τίθενται αντιμέτωποι του Αρείου. Η συζήτηση είχε ξεκινήσει και η αγωνία ήταν μεγάλη. Βλέποντας σε κάποιο χρονικό σημείο ο Άγιος Νικόλαος, ότι ο Άρειος προσπαθεί να αποστομώσει τους Αρχιερείς, κινούμενος από Ιερή αγανάκτηση σηκώθηκε και κατάφερε δυνατό ράπισμα στον Άρειο.

Ο Άρειος με περισσή ψυχραιμία διαμαρτυρήθηκε στο βασιλιά, ανα­φέροντας ότι η εν λόγω συμπεριφορά, αν μη τι άλλο, ήταν προσβλητική και για τον ίδιο. Ο Μ. Κωνσταντίνος απευθυνόμενος στους αρχιερείς θύμισε, ότι ο νόμος προ­βλέπει να κόβεται το χέρι εκείνου που τόλμησε μπροστά στο βασιλιά να χτυπήσει τον οποιοδήποτε. Ωστόσο έδω­σε την πρωτοβουλία ν’ αποφασίσουν οι ίδιοι οι Αρχιερείς για την τύχη του παραβάτη.

Στην πρόκληση αυτή οι αρχιερείς παραδέχθηκαν το λάθος της συμπεριφοράς, αλλά παρακάλεσαν το βασιλιά, για να μην διαταραχθεί η σπουδαία Σύνοδος που διεξαγόταν την ώρα εκείνη, να φυλακίσει τον Άγιο αφήνοντας την τιμωρία του για το πέρας των εργασιών της Συνόδου.

Πράγματι ο Άγιος φυλακίζεται, αλλά και πάλι θαυμαστό γεγονός λαμβά­νει χώρα στη φυλακή. Το βράδυ παρουσιάζεται σε όραμα ο Χριστός και ή Θεοτόκος ρωτώντας τον Άγιο το λόγο για τον όποιο αυτός βρισκόταν στη φυλακή. Όταν ο Άγιος αποκρίθηκε, ότι φυλακίστηκε για τη δική τους αγάπη, ο Χριστός του έδωσε το Άγιο Ευαγγέλιο, ενώ η Θεοτόκος το αρχιερατικό ωμοφόριο.

Την επόμενη μέρα γνωστοί του Αγίου, που τον επισκέφθηκαν, για να του προσφέρουν λίγο άρτο, βρίσκουν τον Άγιο απαλλαγμένο από τα δεσμά να φορά το ωμοφόριο και να διαβάζει από το Ευαγγέλιο. Όταν ο βασιλιάς πληροφορήθηκε τα γε­γονότα που διαδραματίσθηκαν στη φυλακή, ελευθέρωσε τον Άγιο και μαζί με τους άλλους αρχιερείς ζήτησε συ­γνώμη από τον Άγιο για τη συμπεριφορά που επέδειξαν απέναντι του. Μετά το πέρας της Συνόδου ο Άγιος επέ­στρεψε στην επαρχία του.

«Ποίοις μελωδικοῖς ἄσμασιν ἐπαινέσωμεν τόν Ἱεράρχην, τόν τῆς ἀσεβείας ἀντίπαλον, καί τῆς εὐσεβείας ὑπέρμαχον· τόν τῆς Ἐκκλησίας πρωτοστάτην· τόν μέγαν, προασπιστήν τε καί διδάσκαλον· τόν πάντας, τούς κακοδόξους καταισχύνοντα· τόν ὀλετῆρα Ἀρείου, καί θερμόν ἀντίμαχον· τόν δι’ οὗ τήν τούτου ὀφρύν, Χριστός καταβέβληκεν, ὁ ἔχων τό μέγα ἔλεος»

(Πηγή: Κατακόμβη, Εξαμηνιαία έκδοση Μητροπολιτικού –Καθεδρικού Ι.Ν. Αγ. Νικολάου Βόλου, Αφιέρωμα στον Άγιο Νικόλαο, Βίος του Αγίου Νικολάου, Αποστόλου Ακριβόπουλου, Φιλόλογου, Δεκέμβριος 1998, σσ. 31 – 32)

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

1. Αν και στη Σύνοδο της Νίκαιας υπάρχουν και πολλοί οπαδοί του Άρειου, εντούτοις κανείς δεν ζητά την αυστηρή τιμωρία του Αγίου Νικολάου, πράγμα που φανερώνει την εκτίμηση του από όλους, Ορθοδόξους και μη.

2. Το ότι ο Άγιος πλησιάζεται από τον Χριστό και την Παναγία σε όραμα, δεν σημαίνει πως επιβραβεύονται οι πράξεις του, διότι αν ο Θεός ήθελε, να επιβραβεύσει τις πράξεις του [χαστούκι προς Άρειο], θα τον είχε υπερασπίσει θαυματουργικά [λύσιμο δεσμών] από την στιγμή που προσπάθησαν να τον φυλακίσουν. Όμως ο Χριστός είχε σκοπό διδακτικό και επέτρεψε ο Άγιος να φυλακιστεί, ώστε να μπει σε συλλογισμούς και να μετανοήσει και να ταπεινωθεί ακόμη και μπρος εις αιρετικούς

3. Ο Χριστός ερωτά τον Άγιο, γιατί είναι στην φυλακή και για να τον ελέγξει, αλλά και για να φανερώσει τον πραγματικό λόγο που ο Άγιος χαστούκισε. Ποιος είναι αυτός ο λόγος; Ο λόγος δεν ήταν το μίσος και η αποβολή της αγάπης κατά ενός φυσικού προσώπου (Άρειος), αλλά η εμμονή την αγάπη του Αγίου προς τον Θεό. Μαρτυρεί αυτή η παραδοχή του Αγίου Νικολάου, πως ο ίδιος, αν και λανθασμένα χαστούκισε τον Άρειο, δεν το έπραξε από μίσος προς τον τελευταίο, αλλά θεώρησε τα λόγια του, πως ο Χριστός δεν είναι Θεός, αλλά άνθρωπος, μεγάλη βλαστήμια κατ’ εξακολούθηση (αιρετική εμμονή) προς το άγιο Πνεύμα (Κατά Ματθαίον Κεφ. Ιβ΄ «31 Διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν, πᾶσα ἁμαρτία καὶ βλασφημία ἀφεθήσεται τοῖς ἀνθρώποις, ἡ δὲ τοῦ Πνεύματος βλασφημία οὐκ ἀφεθήσεται τοῖς ἀνθρώποις· 32 καὶ ὃς ἐὰν εἴπῃ λόγον κατὰ τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου, ἀφεθήσεται αὐτῷ· ὃς δ' ἂν εἴπῃ κατὰ τοῦ Πνεύματος τοῦ ἁγίου, οὐκ ἀφεθήσεται αὐτῷ οὔτε ἐν τῷ νῦν αἰῶνι οὔτε ἐν τῷ μέλλοντι.»).

4. Ο Χριστός και η Παναγία δίδουν ευαγγέλιο και ωμοφόριο (και όχι ΟΠΛΑ) στον Άγιο Νικόλαο, ταυτόχρονα με το λύσιμο των δεσμών του, ακριβώς για να τον διδάξουν πώς, αν και η Αγάπη προς τον Θεό είναι πάντοτε θεμιτή ως πρώτη εντολή θεώσεως (Κατά Μάρκον, Κεφ. Ιβ΄ «29 ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀπεκρίθη αὐτῷ ὅτι Πρώτη πάντων ἐντολὴ· ἄκουε, Ἰσραήλ, Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν Κύριος εἷς ἐστι· 30 καὶ ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου. αὕτη πρώτη ἐντολὴ·») εντούτοις θα πρέπει να συνοδεύεται από ειρήνη (Προς Εφεσίους Στ΄, «καὶ ὑποδησάμενοι τοὺς πόδας ἐν ἑτοιμασίᾳ τοῦ εὐαγγελίου τῆς εἰρήνης») και ιεροσύνη εις την ζωή.

5. Ο Χριστός δεν σταυρώθηκε για να διδάξει τέλειους, αλλά ατελείς (Κατά Λουκά, Κεφ. Ε΄ «31 καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπε πρὸς αὐτούς· Οὐ χρείαν ἔχουσιν οἱ ὑγιαίνοντες ἰατροῦ, ἀλλ' οἱ κακῶς ἔχοντες· 32 οὐκ ἐλήλυθα καλέσαι δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν») και η μετάνοια είναι ο καλύτερος δρόμος της τελειότητας (Κατά Λουκά, Κεφ. Κγ΄ «39 Εἷς δὲ τῶν κρεμασθέντων κακούργων ἐβλασφήμει αὐτὸν λέγων· Εἰ σὺ εἶ ὁ Χριστός, σῶσον σεαυτὸν καὶ ἡμᾶς.40 ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ἕτερος ἐπετίμα αὐτῷ λέγων· Οὐδὲ φοβῇ σὺ τὸν Θεόν, ὅτι ἐν τῷ αὐτῷ κρίματι εἶ; 41 καὶ ἡμεῖς μὲν δικαίως· ἄξια γὰρ ὧν ἐπράξαμεν ἀπολαμβάνομεν· οὗτος δὲ οὐδὲν ἄτοπον ἔπραξε. 42 καὶ ἔλεγε τῷ Ἰησοῦ· Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου. 43 καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Ἀμήν λέγω σοι, σήμερον μετ' ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ.»)

6. Το γεγονός είχε διδασκαλικό περιεχόμενο τόσο για τον Άγιο Νικόλαο που επιτράπηκε από τον Θεό να φυλακισθεί, τόσο και προς τους αιρετικούς, πως ο Άγιος Νικόλαος είχε δογματικά δίκιο. Η ιστορία απέδειξε πως η διδασκαλία του Χριστού και της Παναγίας απέδωσε, διότι και ο Άγιος Νικόλαος συνέχισε μια πολύ ενάρετη και θαυματουργική (υποστήριξη Θεού) ζωή και οι αιρέσεις του Αρείου έσβησαν.

Πηγή:http://www.apologitis.com/

Ο Δ.Νατσιός γαι τα γεγονότα στην Νίκαια της Βιθυνίας και στο Πατριαρχείο τον Νοέμβριο 2025 και η απάντησή μας

 

Η απάντησή μας στα λεγόμενα

ΠΗΓΗ.fb

ΟΙ ΑΛΙΩΤΟΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΛΙΩΝΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ

 

Επιμέλεια κειμένων: π.Δ.Α

Eισαγωγικά

 Μητροπολίτης του Οικουμενικού Πατριαρχείου σε Μητρόπολη του εξωτερικού,  προσπάθησε να αποδομήσει ιστορικά τις παραδόσεις περί των άλιωτων αφορισμένων μοναχών του Αγίου Όρους,  που είχαν συλλειτουργήσει με τους παπικούς και γενικά να παρουσιάσει ως αβάσιμες και ατεκμηριώτες τις αφηγήσεις περι θείας τιμωρίας των φιλοπαπικών στα χρόνια της Λατινοκρατίας. 

Αρχικά  υποστήριξε ότι αυτές οι ιστορίες δεν είναι τεκμηριωμένες ιστορικά, άρα δεν αποτελούν και ιστορικά γεγονότα. Φυσικά κάτι τέτοιο αποτελεί ξεκαθάρα μία λογική πλάνη αφού σύμφωνα με τις αρχές της Λογικής η ανυπαρξία αποδείξεων δεν είναι απόδειξη ανυπαρξίας!  Με άλλα λόγια, το οτι για ένα γεγονός μπορεί να μην υπάρχουν σύγχρονες ιστορικές πηγές που να το τεκμηριώνουν, δεν σημαίνει οτι αυτό δεν έλαβε χώρα! 

 

Τι έγραψε ο Μητοπολίτης

Κάθε φορά που συμβαίνει μία συνάντηση του Πάπα Ρώμης με τον Οικουμενικό Πατριάρχη εμφανίζεται στα social media η αφήγηση για τους αφορισμένους άλιωτους μοναχούς που συλλειτούργησαν με τον Πατριάρχη Βέκκο, συνοδευόμενη από μία φωτογραφία που απεικονίζει δύο τερατόμορφες φιγούρες.

Δυστυχώς για αυτούς που δημοσιεύουν και πιστεύουν αυτή την αφήγηση, η ιστορία και η φωτογραφία είναι πλαστές.

Ο Πατριάρχης Ιωάννης Βέκκος (1260–1289) υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής της Ένωσης των Εκκλησιών που προωθήθηκε στη Σύνοδο της Λυών (1274) υπό τον αυτοκράτορα Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγο. Στόχος του ήταν η εξασφάλιση πολιτικής και στρατιωτικής συμμαχίας με τη Δύση, για να αποφευχθεί νέα σταυροφορία κατά της Κωνσταντινουπόλεως και να σταθεροποιηθεί η βυζαντινή επιρροή στα Βαλκάνια. Η πολιτική αυτή προκάλεσε έντονη αντίδραση από τους Ανθενωτικούς, κυρίως μοναχούς του Αγίου Όρους, που υπερασπίζονταν τη δογματική καθαρότητα και θεωρούσαν την ένωση προδοσία της πίστης. Στο πλαίσιο αυτό, ο Βέκκος προχώρησε σε διοικητικές διώξεις — καθαιρέσεις, απομακρύνσεις και εγκλεισμούς μοναχών· ορισμένες φορές, με την υποστήριξη της αυτοκρατορικής εξουσίας, σημειώθηκαν και βίαιες επεμβάσεις σε μονές. Μετά τον θάνατο του Μιχαήλ Η΄, ο Βέκκος φυλακίστηκε και παραιτήθηκε από τον θρόνο.

Στους μεταγενέστερους αιώνες δημιουργήθηκαν λαϊκές και φανταστικές διηγήσεις, όπως εκείνη των «αφορισμένων άλιωτων μοναχών» ή άλλες ιστορίες «θείας τιμωρίας» των Ενωτικών, οι οποίες δεν διαθέτουν καμία ιστορική τεκμηρίωση. Τέτοιοι θρύλοι εξυπηρέτησαν την ανάγκη των Ανθενωτικών να ενισχύσουν τη συλλογική τους ταυτότητα και να αποδώσουν συμβολικά την ηθική τους νίκη, όμως αποτελούν δημιουργήματα μεταγενέστερης προφορικής παράδοσης, όχι πραγματικά γεγονότα.

Η αφήγηση για τους άλιωτους μοναχούς δεν έχει κάποια αυθεντική τεκμηρίωση και μαζί με την φωτογραφία εμφανίσθηκαν την δεκαετία του 1970 με τον ισχυρισμό πως το όλο θέμα είχε γίνει γνωστό την δεκαετία του 1930.

Ενδιαφέρον είναι ότι η ίδια εικόνα, ή παραλλαγές της, έχουν εντοπιστεί σε παλαιές ευρωπαϊκές λαϊκές εκδόσεις. Συγκεκριμένα:

Αναφέρεται σε ορισμένα γιουγκοσλαβικά περιοδικά τέχνης της δεκαετίας του 1950 ως "σκαρίφημα από σπηλαιογραφία στη Δαλματία".

Κυκλοφορεί σε μερικά αγγλόφωνα αρχεία ως εικόνα «παράξενων μορφών μέσα σε σπήλαιο στη Βοημία», πιθανότατα φωτογραφία βράχου ή αλλοιωμένη εκτύπωση.

Σε φόρουμ μεταφυσικών θεμάτων εμφανίζεται από τη δεκαετία του 1990 ως "εικόνα παραφυσικών οντοτήτων".

Η απεικόνιση των δύο τερατόμορφων μορφών προέρχεται, όπως φαίνεται, από φωτογραφία αρνητικού που υπέστη υπερέκθεση ή από σχεδίαση με κιμωλία επάνω σε βράχο, δημιουργώντας έτσι τις χαρακτηριστικές «αλλόκοτες» σιλουέτες.

Η φωτογραφία πιθανότατα δεν απεικονίζει τίποτα πέραν ενός σκιτσαρισμένου μοτίβου ή ενός φωτογραφικού πειράματος. Στη συνέχεια αναδημοσιεύτηκε χωρίς πηγή σε έντυπα λαϊκής θρησκευτικότητας, και κάποιος την «έντυσε» με την ιστορία των αφορισμένων μοναχών για εντυπωσιασμό ή ηθικό δίδαγμα. Έτσι, γεννήθηκε ένας σύγχρονος θρησκευτικός αστικός θρύλος.

Απάντηση στα γραφόμενα του Μητροπολίτη.

Πολλά γεγονότα περνούν μέσα από την προφορική παράδοση και επιβιώνουν για αιώνες χωρίς αναγκαστικά να υπάρχει από πίσω πάντοτε ενας ιστορικός να τα καταγράφει. Αλλά ακόμη και να υπήρχε σύγχρονος με τα γεγονότα ιστορικός, πάλι οι αμφισβητίες θα τον θεωρούσαν αναξιόπιστο και προκατειλημμένο, κάτι που έχει γίνει αμέτρητες φορές μέσα στην ιστορία. 

Ακόμη δηλαδή και να υπήρχαν αυτόπτες μάρτυρες που να κατέγραφαν π.χ μία άνωθεν τιμωρία εναντίον των φιλοπαπικών στα χρόνια της Λατινοκρατίας, οι οικουμενιστές σήμερα θα την χαρακτήριζαν ως αναξιόπιστη και ως προϊόν φαντασίας των Ανθενωτικών. Οπότε για ποιόν λόγο γίνεται όλη αυτή η συζήτηση; Για να μας δείξουν οι οικουμενιστές ότι αμφισβητούν επιλεκτικά τις πηγές που δεν τους συμφέρουν; Αυτό το γνωρίζουμε εδώ και χρόνια. Ξεχνούν όμως ότι εαν εισάγουμε στην ορθόδοξη πνευματικότητα την πλάνη του ιστορικισμού- της αντίληψης δηλαδή πως πρέπει να δεχόμαστε μόνο ο,τι τεκμηριώνεται ιστορικά- τότε αναγκαστικά θα πρέπει να καταργήσουμε και μεγάλο μέρος της ιεράς μας παραδόσεως, όπως την εικονογράφηση της Θεοτόκου από τον Ευαγγελιστή Λουκά, το Άγιο Μανδήλιο, την Αγία Ζώνη, το μαρτύριο του Αγίου Φανουρίου, του Αγίου Εφραίμ κλπ κλπ. 

Μπροστά σε όλα αυτά τα γεγονότα δεν υπήρχε κάποιος ιστορικός να τα καταγράφει την στιγμή που εκτυλίσσονταν αλλά διασώθηκαν προφορικά μέσω της Ιεράς Παράδοσης και της Θείας Πρόνοιας (το Πνεύμα το Άγιον φρόντισε ώστε να μην χαθούν στον διάβα των αιώνων) ενώ κάποια εξ αυτών φανερώθηκαν μέσω ΘΑΥΜΑΤΩΝ των ίδιων των Αγίων! Φανταστείτε δηλαδή να εμφανίζεται ένας Άγιος στους ανθρώπους, να τους λέει για τα μαρτύρια που πέρασε, να τους προφητεύει τα μέλλοντα, να θεραπεύει αρρώστους, να ανασταίνει νεκρούς και εμείς να του λέμε "Καλά τα λες χρυσέ μου αλλά δεν έχουμε ιστορικές πηγές, σόρρυ αλλά χάρηκα που τα είπαμε". Αυτά είναι προφανώς αστειότητες και δείχνουν ότι το δυτικό ορθολογιστικό και σχολαστικιστικό πνεύμα έχει διεισδύσει για τα καλά σε πολλούς Ιεράρχες...

Όσο για τους άλιωτους αποστάτες μοναχούς του Αγ. Όρους, ο Μητροπολίτης στην προσπάθεια του να εμφανίσει ώς μύθευμα την εν λόγω παράδοση, αναφέρει ότι η συγκεκριμένη φήμη ξεκίνησε την δεκαετία του '70 και οτι η γνωστή αποτροπιαστική φωτογραφία των αφορισμένων είναι πλαστή. 

Κατ' αρχάς η παράδοση αυτή δεν ξεκινάει την δεκαετία του '70.  Το 1964 υπάρχει επιστολή Αγιορείτη μοναχού ο οποίος υπήρξε ΑΥΤΟΠΤΗΣ μάρτυρας καθώς τη δεκαετία του 1880 είδε με τα ίδια του τα μάτια τους άλιωτους και τυμπανιαίους μοναχούς σε απομακρυσμένο και δύσβατο μέρος της ερήμου του Όρους, καθ' υπόδειξιν μάλιστα του πνευματικού του ο οποίος τον οδήγησε σε εκείνο το σημείο όπου είχαν μεταφερθεί τα πτώματα λόγω του φόβου που προκαλούσαν στους υπόλοιπους μοναχούς και προσκυνητές. Δηλαδή ο πνευματικός του ήδη από τον 19ο αιώνα και ασφαλώς οι παλιότεροι από εκείνον Αγιορείτες ήξεραν την παράδοση αυτή όπως επίσης και το μέρος που είχαν αρχικά θαφτεί (στον νάρθηκα του κοιμητηρίου της Λαύρας). 

Ασφαλώς οι φιλοπαπικοί θα ισχυριστούν οτι ο μοναχός λέει ψεύδη όμως εάν το κάνουν θα εκτεθούν ανεπανόρθωτα! Γιατί προηγούμενως μας έλεγαν ότι δεν δέχονται τις παραδόσεις επειδή δεν έχουν σύγχρονες ιστορικές πηγές από αυτόπτες μάρτυρες. Τώρα όμως που έχουν ιστορική πηγή και μάλιστα με αυτόπτη μάρτυρα τι μπορούν να πουν; Ότι δεν την δέχονται! Μα ασφαλώς αυτό τους λέμε και εμείς ότι δηλαδή και αυτόπτες να υπήρχαν στο παρελθόν και πάλι δεν θα δεχόσασταν τις μαρτυρίες τους! Οπότε τι μας το παίζετε ιστορικοί και αρχαιολόγοι; Όπως βλέπετε, αγαπητοί μου, ο διάβολος έχει πολλά ποδάρια, γι αυτό και ξέρει να ελίσσεται όπως τον συμφέρει κάθε φορά...

Τέλος, περί της γνησιότητας της φωτογραφίας των αφορισμένων δεν έχω να προσθέσω πολλά καθώς η γνησιότητα ή η πλαστότητά της δεν σημαίνει απολύτως τίποτα από την στιγμή που έχουμε αυτόπτες μάρτυρες και μία παράδοση αιώνων σχετικά με το γεγονός. Ακόμη και πλαστή να είναι λοιπόν, τίποτα δεν αλλάζει. Εκτός και εαν αρχίσουμε να ισχυριζόμαστε οτι επειδή π.χ υπήρχαν πολλές πλαστές φωτογραφίες για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο τότε αυτό σημαίνει οτι ο Β' Παγκόσμιος δεν έγινε ποτέ και ήταν ένα παραμύθι των παλιότερων για να το παίζουν ήρωες.

✒Κλείνοντας θα ήθελα να εκφράσω μια ειλικρινή μου απορία σχετικά με τις προθέσεις του Μητροπολίτη. Αλήθεια γιατί ενόψει της συνάντησης Πατριάρχη και Πάπα επέλεξε να ασχοληθεί μόνο με μια ορθόδοξη παράδοση ώστε να την ανατρέψει και δεν ασχολήθηκε με το να ανατρέψει διάφορες παπικές παραδόσεις που δεν έμειναν απλές παραδόσεις αλλά ανακηρύχθηκαν ως επίσημα ΔΟΓΜΑΤΑ του παπισμού; 

-Γιατί δεν αποδόμησε την ψευδέστατη παράδοση περί της δήθεν Κωνσταντινείου δωρεάς; 

-Γιατί δεν αποδόμησε την ψευδέστατη παράδοση περί των δήθεν Ισιδωρείων διατάξεων; 

-Γιατί δεν αποδόμησε όλες τις παπικές πλαστογραφίες που έγιναν στον διάβα των αιώνων ώστε να στηρίξουν την πλάνη του παπικού πρωτείου; 

-Γιατί δεν αποδόμησε τις φανταστικές ιστοριούλες που περιέχονται στο επίσημο βιβλίο του Παπισμού, το Liber Pontificalis, ένα βιβλίο γραμμένο αιώνες μετά τα όσα υποτίθεται ότι περιγράφει και σύμφωνα με το οποίο ο Απόστολος Πέτρος ήταν δήθεν ο πρώτος Πάπας της Ρώμης και όρισε ώς μόνους διαδόχους του τους Πάπες; 

Εύλογα τα ερωτήματα. Και η απάντηση μάλλον αυτονόητη...

ΠΗΓΗ. Ν.Γ.Αστεριάδης fb

 

Ο Πάπας τίμησε τον Κεμάλ Ατατούρκ, υπαίτιο της Γενοκτονίας εκατομμυρίων Χριστιανών

 

Ο Πάπας κατέθεσε στεφάνι στον τάφο του Κεμάλ Ατατούρκ, υπαίτιου της Γενοκτονίας εκατομμυρίων Χριστιανών -

Η κατάθεση στεφάνου από τον Πάπα Λέοντα ΙΔ΄ στον τάφο του Ατατούρκ προκαλεί αντιδράσεις, λόγω των ευθυνών του Τούρκου ηγέτη για σφαγές και διώξεις χριστιανικών πληθυσμών.

Υπό την ηγεσία του Κεμάλ Ατατούρκ, του ιδρυτή της σύγχρονης Τουρκίας, οι στρατιωτικές δυνάμεις του διέπραξαν εκτεταμένες σφαγές και διώξεις Ελλήνων, Αρμενίων και άλλων Χριστιανικών μειονοτήτων.

Ο Πάπας Λέων ΙΔ΄ απέτινε φόρο τιμής στον τάφο του Ατατούρκ στο Ανίτκαμπιρ της Άγκυρας στις 27 Νοεμβρίου 2025, παρά τις τεράστιες ευθύνες του Τούρκου ηγέτη για τις γενοκτονίες αυτών κατά Χριστιανικών μειονοτήτων.

Στις 27 Νοεμβρίου 2025, ο Πάπας Λέων ΙΔ΄ – ο οποίος έφτασε στην πρώτη του Αποστολική επίσκεψη στην Τουρκία – σταμάτησε στην Άγκυρα στο Ανίτκαμπιρ, το μαυσωλείο του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, όπου κατέθεσε στεφάνι και υπέγραψε το Βιβλίο της Τιμής. Η επίσκεψη, η οποία πραγματοποιήθηκε σύμφωνα με ένα πρωτόκολλο που έχει παγιωθεί εδώ και δεκαετίες για διπλωματικούς λόγους, προηγήθηκε της επίσημης συνάντησης με τον Πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στο Προεδρικό Μέγαρο, με τον δεδηλωμένο στόχο της προώθησης της περιφερειακής σταθερότητας και του διαλόγου μεταξύ των λαών σε μια εποχή που σημαδεύεται από διεθνείς εντάσεις και εσωτερικές κρίσεις της Τουρκίας.

«Είθε η Τουρκία να αποτελέσει πηγή σταθερότητας και να φέρει τους λαούς πιο κοντά, στην υπηρεσία μιας δίκαιης και διαρκούς ειρήνης», διακήρυξε ο Πάπας Λέων ΙΔ΄, μιλώντας ενώπιον μιας μεγάλης υδρόγειου σφαίρας στην είσοδο του προεδρικού μεγάρου.

Ο Ατατούρκ παραμένει μια εξαιρετικά αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. Μερικές φορές αποκαλείται «Πατέρας του Τουρκικού Έθνους» για την ηγεσία του στον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας και την έναρξη ενός ολοκληρωμένου προγράμματος εκσυγχρονισμού. Οι ιστορικοί επισημαίνουν ανησυχητικές πτυχές της πολιτικής του κληρονομιάς. Για παράδειγμα, υπό τη διοίκηση του Ατατούρκ, τα στρατεύματά του δολοφόνησαν και καταδίωξαν συστηματικά  χιλιάδες Έλληνες, Αρμένιους και άλλους Χριστιανούς στην Τουρκία, εκτέλεσαν Χριστιανούς κληρικούς και κατέστρεψαν χριστιανικά μνημεία & εκκλησιές στην περιοχή, όπου ζούσαν αρχαίες χριστιανικές κοινότητες.

Σήμερα, αυτά τα γεγονότα αποσιωπούνται δεν αναφέρονται ούτε η Γενοκτονία των Ελλήνων ούτε Γενοκτονία των Αρμενίων που διαπράχθηκε από την κυβέρνηση των Νεότουρκων μεταξύ 1915 και 1923, υπό την ηγεσία του Κεμάλ.

Η απάντηση του κ.Ν.Παπαδόπουλου στην ανοικτή επιστολή και ορισμένες συμπληρωματικές ερωτήσεις με δεύτερη επιστολή

 

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ κ.Ν.ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Επειδή το τελευταίο διάστημα βλέπω να κυκλοφορούν άρθρα και σχολιασμοί που «ανακαλύπτουν» ότι πρέπει να πάρω θέση για τη συνάντηση στο Φανάρι, οφείλω να θέσω τα πράγματα στη σωστή τους βάση:

Πρώτον:

Έχω πάρει δημόσια θέση — και μάλιστα επανειλημμένα.
Όχι τώρα. Όχι επειδή το επέβαλε η επικαιρότητα.
Αλλά εδώ και χρόνια.

Έχω τοποθετηθεί καθαρά για το ζήτημα των συμπροσευχών.
Έχω μιλήσει δημόσια, ευθέως και χωρίς υπεκφυγές.
Έχω κάνει αναρτήσεις στην προσωπική μου σελίδα στο Facebook, στις οποίες δηλώνω ξεκάθαρα ότι η συμμετοχή σε συμπροσευχή με τον Πάπα έρχεται σε αντίθεση με την Ορθόδοξη Παράδοση και τους Ιερούς Κανόνες.

Όλα αυτά είναι διαθέσιμα, αναρτημένα, δημόσια.
Δεν χρειάζεται καμία ερμηνεία.
Χρειάζεται απλώς… ενημέρωση.

Δεύτερον:

Η άποψή μου είναι κάθετη και αμετακίνητη.
Δεν στηρίζω τον Πάπα.
Δεν αποδέχομαι την εκκλησιολογική πλάνη της Ρώμης.
Και το έχω δηλώσει χωρίς περιστροφές:
Ο Πάπας βρίσκεται εκτός της Ορθόδοξης Αληθείας — πρόκειται περί αιρετικού.

Αυτά δεν τα λέω σήμερα για να «προλάβω» κανέναν.
Τα έχω πει και τα έχω γράψει δημόσια πολύ πριν ξεκινήσουν όσοι σήμερα αναζητούν «καθυστέρηση» εκεί όπου δεν υπάρχει.

Τρίτον:

Και το πιο σημαντικό:
Δεν έχει δικαίωμα κανείς —ούτε θεολογικός σχολιαστής, ούτε αρθρογράφος “πολεμικής”— να με κρίνει χωρίς να ελέγξει πρώτα τις δημόσιες θέσεις μου.
Η κριτική χωρίς ενημέρωση δεν είναι ούτε θεολογική εγρήγορση, ούτε εκκλησιαστική ευαισθησία.
Είναι απλώς προχειρότητα.

Η Ορθοδοξία είναι υπόθεση σοβαρή.
Δεν γίνεται με εντυπώσεις.
Ούτε με επιλεκτικές επιθέσεις.

Η δική μου στάση παραμένει αυτή που έχω εκφράσει δημόσια και με συνέπεια:
Σεβασμός στην Εκκλησία, προσήλωση στους Ιερούς Κανόνες, καμία ανοχή σε συμπροσευχές που τους παραβιάζουν, καμία θολούρα στην πίστη.

Και επειδή η αλήθεια πρέπει να λέγεται ολόκληρη:
Όσοι επιχειρούν να με στοχοποιήσουν για θέμα στο οποίο έχω ήδη μιλήσει δημόσια,
ας κάνουν πρώτα τον στοιχειώδη έλεγχο στα λόγια και στις πράξεις μου — και μετά ας προτρέχουν.

Όλα τα υπόλοιπα είναι άδικα για την αλήθεια και άχαρα για τη δημόσια συζήτηση.

Σας κοινοποιώ την τελευταία  τοποθέτηση μου για την συμπροσευχή.

 

https://www.facebook.com/reel/1174492487637410

----------------------------------------------------------------------

ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Κύριε Παπαδόπουλε

Στην απάντησή σας   στην ανοικτή επιστολή που δημοσιεύουμε (και για την οποία σας ευχαριστούμε)  υπάρχουν  σημεία που θα πρέπει να γίνετε πιο σαφής.

Συγκεκριμένα η  άποψή σας  «Σεβασμός στην Εκκλησία, προσήλωση στους Ιερούς Κανόνες, καμία ανοχή σε συμπροσευχές που τους παραβιάζουν, καμία θολούρα στην πίστη» εκφράζει μια παραδοσιακή  στάση, η οποία τάσσεται υπέρ της ακεραιότητας της Ορθοδοξίας και εναντίον του οικουμενισμού ή οποιασδήποτε μορφής διαθρησκειακού διαλόγου που θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο την δογματική και κανονική της ακεραιότητα. Εκφράζει τη θέση ότι η πιστότητα στην παράδοση και τους κανόνες είναι απαραίτητη για τη σωτηρία της ψυχής και μπορεί να κατανοηθεί  και ως εξής:

 1. Σεβασμός στην Εκκλησία

Η Εκκλησία είναι Σώμα Χριστού (Α΄ Κορ. 12,27) και «στύλος και εδραίωμα της αληθείας» (Α΄ Τιμ. 3,15). Ο σεβασμός σε αυτήν σημαίνει πίστη, υπακοή και ταπείνωση απέναντι στη διδασκαλία της. Όμως  Ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος λέγει:
«Όπου ο Επίσκοπος, εκεί και η Εκκλησία» τονίζοντας την ανάγκη ενότητας και εμπιστοσύνης στον θεσμό της Εκκλησίας.

2. Προσήλωση στους Ιερούς Κανόνες

Οι Ιεροί Κανόνες δεν είναι νομικός κώδικας· είναι οδηγίες θεραπείας της πνευματικής ζωής, καρπός Αγίου Πνεύματος. Ο Μέγας Βασίλειος ονομάζει τους Κανόνες «φάρμακα» για την ψυχή. Η προσήλωση σημαίνει σεβασμό στην εκκλησιαστική τάξη και στο ήθος που προστατεύουν την ενότητα και την ορθή πίστη.

3. Καμία ανοχή σε συμπροσευχές που τους παραβιάζουν

Η Ορθόδοξη Παράδοση είναι ξεκάθαρη: οι συμπροσευχές με αιρετικούς ή μη χριστιανικές θρησκείες απαγορεύονται, ιδίως σε λειτουργικό πλαίσιο.
Οι Κανόνες (π.χ. 10ος και 45ος των Αγίων Αποστόλων) τονίζουν ότι η προσευχή μαζί με αιρετικούς μπορεί να προκαλέσει σύγχυση στον λαό και κίνδυνο εκκοσμίκευσης της πίστης.  Οι Άγιοι μας διδάσκουν επίσης ότι η κοινωνία με τους αιρετικούς προκαλεί ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΜΟΛΥΣΜΟ και δημιουργούνται  οι ΑΚΟΙΝΩΝΗΤΟΙ (κληρικοί και λαϊκοί).

4. Καμία «θολούρα» στην πίστη

Αυτό σημαίνει καθαρότητα, διάκριση και σταθερότητα στην Ορθόδοξη ομολογία.
Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος τονίζει να είμαστε «ακριβείς την πίστιν», όχι αδιάφοροι ή χαλαροί. Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος γράφει ότι ο χριστιανός πρέπει να φυλάει την καρδιά του «ἀκηλίδωτον» σε θέματα πίστεως.

Η «θολούρα» γεννάται όταν ο άνθρωπος απομακρύνεται από το φρόνημα της Εκκλησίας, και συγχέει την αλήθεια με την κοσμική λογική.

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ:

Σύντομη απάντηση σε άρθρο Μητροπολίτη για το θέμα των ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΩΝ.

 

Εισαγωγικά

Μητροπολίτης του Οικουμενικού θρόνου, με αφορμή τα γεγονότα που συνέβησαν στην Νίκαια και στο Φανάρι 29 και 30 Νοεμβρίου 2025 δημοσίευσε το παρακάτω κείμενο για το θέμα των Συμπροσευχών. 

---------------------------------------------------------------------------------

Οι απόψεις του Μητροπολίτη.

Όρια και Διάκριση: Η Ορθόδοξη Θεώρηση των Κανόνων περί Συμπροσευχής

Το ζήτημα της συμπροσευχής μεταξύ Ορθοδόξων και ετεροδόξων προκαλεί συχνά έντονο διάλογο εντός της Εκκλησίας. Κάθε φορά που σημειώνονται κοινές προσευχές ή συμμετοχές ιεραρχών σε εορταστικές εκδηλώσεις, επανέρχεται στο προσκήνιο η ερμηνεία των Κανόνων που απαγορεύουν τη συμπροσευχή με αιρετικούς. Οι σημαντικότεροι από αυτούς είναι ο 45ος και ο 65ος των Αγίων Αποστόλων, ο 33ος της Τοπικής Συνόδου της Λαοδικείας και ο 10ος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου. Οι κανόνες αυτοί, ωστόσο, δεν πρέπει να απομονώνονται από το ιστορικό τους πλαίσιο και το εκκλησιολογικό τους περιεχόμενο· διαμορφώθηκαν με σκοπό να διατηρήσουν την καθαρότητα της πίστεως και όχι να εκφράσουν πνεύμα μισαλλοδοξίας.

Οι Κανόνες που ήδη αναφέρθηκαν θεσπίστηκαν σε εποχή κατά την οποία η Εκκλησία βίωνε την διάρρηξη της ενότητάς της λόγω της δράσης αιρετικών κινημάτων, όπως των Γνωστικών και των Αρειανοφρόνων. Η «συμπροσευχή» τότε σήμαινε πλήρη λειτουργική κοινωνία, δηλαδή κοινή Λατρεία και Ευχαριστιακή μετοχή, γεγονός που δήλωνε ταύτιση πίστεως. Οι κανόνες, επομένως, απαγορεύουν τη συμμετοχή σε κοινή λατρεία με όσους δεν ομολογούν την αληθινή πίστη, προκειμένου να προστατευθεί το εκκλησιαστικό σώμα από δογματική σύγχυση. Στόχος τους δεν ήταν η ρήξη της επικοινωνίας ή η εχθρότητα, αλλά η διαφύλαξη των ορίων της Εκκλησίας.

Οι Πατέρες της Εκκλησίας επιβεβαιώνουν αυτό το πνεύμα. Ο Μέγας Βασίλειος (Επιστολή 188) διακρίνει σαφώς μεταξύ αιρετικών, σχισματικών και παρανόμων· δεν αντιμετωπίζει όλους με τον ίδιο τρόπο, αλλά με βάση το πόσο απομακρύνθηκαν από την κοινή πίστη. Αντίστοιχα, ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, σχολιάζοντας τους Κανόνες στο Πηδάλιον, επιμένει ότι πρέπει να εφαρμόζονται με διάκριση και εκκλησιαστικό φρόνημα, αποφεύγοντας την άκαμπτη αυστηρότητα. Αυτή η στάση αποτρέπει την αυθαιρεσία και τον φανατισμό, διότι ο νόμος υπάρχει για να υπηρετεί τη ζωή της Εκκλησίας και όχι να την δεσμεύει νομικά.

Το ιστορικό περιβάλλον λοιπόν συνέβαλε καθοριστικά στη διατύπωση αυτών των Κανόνων. Στους πρώτους αιώνες η ενότητα της πίστεως ταυτιζόταν άρρηκτα με την ενότητα της λατρείας. Η ευχαριστιακή συμμετοχή ήταν πράξη εκκλησιαστικής κοινωνίας – και συνεπώς η απαγόρευση λειτουργικής συμπροσευχής με αιρετικούς είχε αποσαφηνισμένο χαρακτήρα. Στους μεταγενέστερους αιώνες, όμως, καθώς διαμορφώθηκαν οι σύγχρονες σχέσεις μεταξύ Ορθοδόξων και ετεροδόξων, οι θεολόγοι και οι κανονολόγοι αναγνώρισαν την ανάγκη να ερμηνεύονται οι Κανόνες με βάση το πνεύμα τους, όχι εξαντλητικά και μονοδιάστατα κατά γράμμα.

Σήμερα η Εκκλησία συναντά ετεροδόξους στο πλαίσιο διαλόγου, μαρτυρίας και ειρηνικής συνύπαρξης, όχι ως έκφραση κοινής πίστεως ούτε με λειτουργική συμμετοχή. Η παρουσία Ορθοδόξου κληρικού σε μια τελετή μνήμης ή προσευχητική συγκέντρωση δεν μπορεί να εξισωθεί με τη λειτουργική συμπροσευχή που καταδικάζουν οι Κανόνες. Η ερμηνεία των Κανόνων πρέπει να λαμβάνει υπόψη τον σκοπό τους: τη διαφύλαξη της αλήθειας, όχι την απομόνωση της Εκκλησίας. Η απολυτότητα της απαγόρευσης, χωρίς εξέταση του συμφραζομένου, οδηγεί σε παρανόηση της κανονικής παράδοσης.

Η σύγχρονη Ορθόδοξη θεολογία, ιδίως μετά την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Κρήτης (2016), αποσαφηνίζει ότι ο διάλογος με τους ετεροδόξους δεν συνιστά προδοσία της πίστεως, αλλά άσκηση μαρτυρίας μέσα στον σεβασμό της αλήθειας. Η ακρίβεια της δογματικής πίστεως δεν αναιρεί την αγάπη ούτε την ανάγκη ειρηνικής συνύπαρξης. Οι Κανόνες, παρά τη δεσμευτική τους ισχύ, πρέπει να κατανοούνται υπό το πρίσμα της οικονομίας, δηλαδή της ευκαμψίας που επιτρέπει η ποιμαντική ευθύνη της Εκκλησίας.

Η ορθή σήμερα εφαρμογή τους απαιτεί θεολογική ωριμότητα. Η Εκκλησία δεν καλείται να απορρίψει τους Κανόνες, αλλά να τους ερμηνεύσει με ακρίβεια και πνεύμα διάκρισης. Πιστότητα στην Κανονική Παράδοση δεν σημαίνει απόσπαση από το εκκλησιολογικό της νόημα· σημαίνει κατανόηση του σκοπού τους μέσα στη ζωή του σώματος του Χριστού. Οι Κανόνες είναι όρια που προστατεύουν την πίστη, όχι φράγματα που αποκόπτουν τη μαρτυρία. Μόνο εντός του πνεύματος της αγάπης και της αλήθειας επιτελούν τον σκοπό τους, αναδεικνύοντας την Εκκλησία ως κοινότητα ζωής και σωτηρίας, όχι ως θεσμό αποκλεισμού και γκετοποίηση

Σύντομη απάντηση στις παραπάνω απόψεις

Ο  όρος «συνεύχεσθαι» στους Ιερούς Κανόνες δεν περιορίζεται μόνο στη συλλειτουργία κληρικών, όπως υποστηρίζουν οι Οικουμενιστές, αλλά έχει πολύ ευρύτερη έννοια.

1. Η γλωσσική – πατερική χρήση του ρήματος

Το «συνεύχομαι» σημαίνει γενικά προσεύχομαι μαζί, είτε σε ιερό χώρο είτε εκτός ναού. Δεν συνδέεται αποκλειστικά με τη θεία λειτουργία.

2. Στην Αγία Γραφή

Το ρήμα «εὔχεσθαι» αναφέρεται πάντα σε απλή προσευχή, όχι σε λειτουργική πράξη.

3. Στους Ιερούς Κανόνες

Οι Κανόνες χρησιμοποιούν τον όρο χωρίς να τον περιορίζουν στη Θεία Λειτουργία.

– Ορισμένοι Κανόνες αναφέρονται ρητά σε λαϊκούς, άρα αφορούν απλή συμπροσευχή.

– Ο ΞΕ΄ Αποστολικός απαγορεύει την είσοδο σε συναγωγές ή τόπους αιρετικών «προσεύξασθαι» — κάτι που δεν μπορεί να σημαίνει συλλείτουργο.

– Ο ΛΖ΄ Λαοδικείας απαγορεύει «συνεορτάζειν» με αιρετικούς και Ιουδαίους.

– Ο Β΄ Αντιοχείας απαγορεύει ακόμη και κατ’ οίκον συμπροσευχή.

– Ο Ι΄ Αποστολικός επιβάλλει αφορισμό για απλή προσευχή με «ἀκοινώνητον».

4. Ο Θ΄ Κανόνας Αγ. Τιμοθέου Αλεξανδρείας

Ο Κανόνας δεν επιτρέπει στους αιρετικούς να παρίστανται σε καμία φάση της Θείας Λειτουργίας, εκτός αν έχουν υποσχεθεί μετάνοια.

Στην συνέχεια παρατίθενται ιστορικές μαρτυρίες Πατριαρχών, Συνόδων και Αγίων, οι οποίες επιβεβαιώνουν την καθολική απαγόρευση συμπροσευχής με αιρετικούς, σχισματικούς ή λατινόφρονες.