Ομολογία

 Απάντηση από το “ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ” 11/6/2023 στον Λαρίσης Ιερώνυµο, απο τον Τριανταφυλλο Τασιοπουλο, διευθυντη της εφημεριδας 

ΑΓΩΝΑΣ Λαρισας.

2o τελευταιο.

Ο θρυλικος αγιος την μορφην και την ψυχην μητροπολιτης Λαρισης και Τυρναβου ΘΕΟΛΟΓΟΣ, ον τοσουτον ηγαπησαν οι ευσεβεις Λαρισαιοι ως και οι χριστιανοι τον ιερον Χρυσοστομον.

ΘΕΡΜΟΚΗΠΙΑ ΑΘΛΙΟΤΗΤΩΝ

Δ) Και συνεχίζει ο δεσπότης: “Την Εκκλησία συνολικά ως θεσµό… τάσεων και µεθοδειών

ορισµένων, απαξιώθηκε στα µάτια πολλών”. Την Εκκλησία, δέσποτα, την απαξίωσαν όχι οι άγιες

βιωτές επισκόπων, ιερέων, αλλά αυτά που οµολόγησε αρκετές φορές ο µακαριστός αρχιεπίσκοπος

Χριστόδουλος: «Είµαστε ένοχοι – έλεγε – για φιληδονία και φιλαργυρία… Μετατρέψαµε τις

Μητροπόλεις µας σε “θερµοκήπια αθλιοτήτων”. Είµαστε υπόλογοι, διότι οχυρωθήκαµε στο

νοµικό τύπο και αγνοήσαµε την ουσία… Μετατρέψαµε την κάθε Επισκοπή σε “απυρόβλητο

οχυρό”, που κανείς δεν έχει δικαίωµα να το παραβιάσει, έστω και αν εκεί µέσα διαπράττονται

κανονικά και ποινικά αδικήµατα». Και µετά µερικούς µήνες (18/2/2005) ο Χριστόδουλος επανήλθε στη

Σύνοδο της Ιεραρχίας και µε θρηνώδη λόγια, διακήρυξε ποιοι επαξίωσαν το θεσµό της Εκκλησίας.

«Οι µεγαλύτεροι εχθροί της Εκκλησίας είναι οι επίορκοι κληρικοί, που νόµισαν ότι µπορούν να

δουλεύουν “δυσί κυρίοις”, να υποκρίνονται, να ξεγελούν τον κόσµο, και να είναι ασυνεπείς στη

ζωή των… Όπως αποδεικνύεται, υπάρχουν σε όλες τις βαθµίδες κάποιοι κληρικοί, που έχουν

προδώσει την ιερή αποστολή των, ή έχουν συµπεριφερθή κατ’ επιταγήν των επιλήψιµων

αδυναµιών των. Δύο είναι τα βασικά αδικήµατα των κληρικών αυτών: η φιληδονία και η

φιλαργυρία. Και θα πρέπει να παραδεχθούµε, πως σε κάποιο βαθµό είµαστε όλοι ένοχοι, γιατί,

από ό,τι φαίνεται, ανεχθήκαµε αυτές τις καταστάσεις, όπου υπάρχουν, εφ’ όσον τις γνωρίζαµε,

που έχουν διαβουκολήσει τις συνειδήσεις και έχουν εκθέσει πρόσωπα και τον ιερό θεσµό, που

υπηρετούµε».

Σταµατώ εδώ το θέµα αυτό, διότι αν συνεχίσω, είµαι υποχρεωµένος να σηκώσω το καπάκι του βόθρου

και να συµβεί αυτό που έλεγε ο µακαριστός Αρχιεπίσκοπος Σπυρίδων: «Θα βρωµίσει ο τόπος».

Ε) Αντί όλων αυτών, δέσποτα, θα έπρεπε να είχατε πάρει όλοι σας οι Αρχιερείς το µάθηµα για τις

παρενέργειες που δηµιουργήσατε στο σώµα της Εκκλησίας και να λογοδοτήσετε στο σταυρωµένο

Αρχηγό της Εκκλησίας. Και µην προσπαθείτε, λόγω εκλογών, να µεταφέρετε ότι φταίνε “οι

παλαιοηµερολογίτες, οι αποτειχισµένοι, υπερορθόδοξοι, ρωσόφιλοι και πολλά άλλα ετερόκλητα

εξωεκκλησιαστικά στοιχεία που θρησκευτικά διαφωνούν, πολιτικά όµως οµονοούν, καθώς είτε µε τη

γραφικότητά τους… εκθέτουν την Ορθόδοξη Εκκλησία”.

Πρώτον, δέσποτα, όλοι αυτοί δεν εκθέτουν την Ορθόδοξη Εκκλησία, ήταν µέσα στην Εκκλησία, αλλά

εσείς τους διώξατε µε τα καµώµατά σας, µε τις παλινωδίες, τις συµπεριφορές, τις παλλόµενες

εκκλησιαστικές θέσεις και απόψεις. Δεν τους προσεγγίσατε ως κληρονόµοι Αποστολικοί, για να τους

εµπνεύσετε τη λαχτάρα της υπέρβασης και την κοινωνία µε το Θεό. Αντίθετα, µόλις αρπάξατε στο χέρι την

πατερίτσα, γίνατε ηγεµόνες µε υπερυψωµένο το θρόνο, το σύνθρονο το καταργήσατε από ετών, στο

οποίο παρακάθονται οι πρεσβύτεροι και οι αδελφοί συλλειτουργοί και τώρα έµεινε ο ένας θρόνος, για να

εµπνέει την ηγεµονική σας υπεροχή, όχι του πατέρα της εκκλησιαστικής οικογένειας, αλλά του δυνάστη

και πολλές φορές του τύραννου.

ΟΙ ΔΙΑΔΟΧΟΙ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ

Τα Καινοδιαθηκικά κείµενα και ιδιαίτερα από το βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων σας δίνουν το

στίγµα πως κινήθηκαν οι ίδιοι οι Απόστολοι στη µεγάλη εξόρµηση προς την Οικουµένη, σεβάστηκαν την

παράδοση του Διδασκάλου τους και διακινήθηκαν ως φορείς του µηνύµατος της αγάπης. Δεν κράτησαν

στο χέρι τους σκήπτρο, δεν πολιτικολόγησαν, δεν ντύθηκαν µε χρυσοποίκιλτες στολές και µανδύες

χιλιάδων ευρώ, δεν εξάγγειλαν παραγγέλµατα εξουσίας, δεν καταπίεσαν συνειδήσεις, δεν προσπάθησαν

να αρπάξουν εκπαιδευτήρια… Αλλά πορεύτηκαν ήρεµα, πτωχά και απαλά, ως αχθοφόροι του µηνύµατος

της Θείας Αγάπης και έτσι ήρθαν κοντά στους ανθρώπους και άνοιξαν το δρόµο της αλήθειας και της

σωτηρίας.

Ο Απόστολος των Εθνών Μέγας Παύλος σας δίνει το στίγµα:

«Ούτε γαρ ποτέ εν λόγω κολακείας εγενήθηµεν, καθώς οίδατε, ούτε εν προφάσει πλεονεξίας,

Θεός µάρτυς, ούτε ζητούντες εξ ανθρώπων δόξαν, ούτε αφ’ υµών ούτε από άλλων, δυνάµενοι εν

βάρει είναι ως Χριστού απόστολοι, αλλ’ εγενήθηµεν ήπιοι εν µέσω υµών, ως αν τροφός θάλπη τα

εαυτής τέκνα∙ ούτως οµειρόµενοι υµών ευδοκούµεν µεταδούναι υµίν ου µόνον το ευαγγέλιον του

Θεού, αλλά και τας εαυτών ψυχάς, διότι αγαπητοί ηµίν γεγένησθε (Α΄ Θεσ. 2, 5-8).

(Εµείς, όπως το ξέρετε πολύ καλά, δεν ήρθαµε ποτέ κοντά σας µε λόγια κολακευτικά, ούτε

χρησιµοποιήσαµε το κήρυγµα ως προκάλυµµα, για να ικανοποιήσουµε το πάθος της πλεονεξίας. Σ’ αυτό

έχουµε µάρτυρα το Θεό. Ούτε ζητήσαµε από τους ανθρώπους δόξα, ούτε από σας, ούτε από

οποιονδήποτε άλλο. Και αυτό, αν και θα µπορούσαµε να ζητήσουµε την αναγνώρισή τους, αφού είµαστε

απόστολοι του Χριστού. Αλλά συµπεριφερθήκαµε ανάµεσά σας µε ηπιότητα. Έτσι, όπως µια µητέρα

περιποιείται τα παιδιά της. Ενωµένοι µαζί σας µε τη στοργή, ευδοκούµε, µε όλη την καρδιά, να σας

µεταδώσουµε, όχι µόνο το Ευαγγέλιο του Θεού, αλλά και τις ψυχές µας, γιατί µας έχετε γίνει αγαπητοί).

Αυτό είναι ένα µικρό Αποστολικό δείγµα της πορείας (µπορώ να αραδιάσω µύριες τέτοιες υποδείξεις)

που πρέπει να ακολουθήσετε, ως… ως… διάδοχοι των Αποστόλων.

ΣΤ) Και πριν τελειώσω, επανέρχοµαι από εκεί, που ξεκίνησα, δηλαδή µε τη συκοφάντηση του δεσπότη

των Χριστιανικών Αδελφοτήτων, οµολογώ ότι δεν µπόρεσα να ερµηνεύσω πως έναν οικονόµο των Ιερών

Μυστηρίων τον ενόχλησε ένα πταίσµα και όχι ένα κακούργηµα, δηλαδή ασχολήθηκε µε την Αδελφότητα

“ΖΩΗ” επειδή, δύο, τρεις πανεπιστηµιακοί καθηγητές (Αλεξ. Τσιριντάνης, Γεωρ. Ράµµος κ.λ.π.) της

Νοµικής, µέσα από δεκάδες της αυτής επιστήµης και εκατοντάδες πολλών άλλων διαφόρων ειδικοτήτων,

που αριθµούσε η Αδελφότητα σε ολόκληρη την Ελλάδα και το εξωτερικό, προσπάθησαν – δήθεν – “µέσα

από το τότε αναπτυγµένο δίκτυο κύκλων µελέτης Αγίας Γραφής” την ίδρυση Χριστιανοδηµοκρατικού

κόµµατος στην Ελλάδα, µε τραγικό αποτέλεσµα τη διάσπαση (και εξ αυτού) της Αδελφότητας Θεολόγων

«Η ΖΩΗ», την ίδρυση της Αδελφότητας Θεολόγων «Ο ΣΩΤΗΡ» και τον κατακερµατισµό του

Εκκλησιαστικού Σώµατος και όχι µε τα στραβά της διοικούσης Εκκλησίας.

“Άγιε” δέσποτα, σταθερά και συστηµατικά από την ηµέρα, που ανεβήκατε στο θρόνο του προστάτου

µας Αγίου Αχιλλείου, παραπληροφορείτε το πλήρωµα της Εκκλησίας µε την παραπλανητική ενηµέρωση

που κάνετε.

Το άρθρο αυτό, δέσποτα Ιερώνυµε, “όταν ξεχνάµε …” δε γράφτηκε, για να αναδείξει κάποια

προσπάθεια ποιµαντικής φροντίδας που λείπει από το ενεργητικό σας, αλλά να αµφισβητήσετε το

ανιδιοτελές ιεραποστολικό έργο των Χριστιανικών Οργανώσεων και ιδιαιτέρως της Αδελφότητας «ΖΩΗ»

και τους επισκόπους που αναδείχθηκαν µέσα από αυτές. Και από την άλλη να παρουσιάσετε –

σωστότερα να διαφηµίσετε – πρόσωπα, πράγµατα και γεγονότα φανταστικά από αρχιεπισκόπους και

επισκόπους που ήταν σαπουνόφουσκες.

Και το κυριότερο να θολώσετε τους ανθρώπους για τις προσπάθειες που έκανε η διοικούσα Εκκλησία

χρόνια για δηµιουργία “Χριστιανικού Κόµµατος”, πετώντας την µπάλα στην Αδελφότητα “Ζωή”.

Εδώ η ειλικρίνειά σας απουσιάζει, η προχειρότητά σας κυριαρχεί, η ανευθυνότητά σας συµπορεύεται

µαζί µε την 5ετή ανύπαρκτη ποιµαντορία στη µητρόπολη Λάρισας.

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΔΕΙΓΜΑΤΟΛΗΨΙΑ

Από το απέραντο υλικό θα κάνω µια δειγµατοληψία πως για δεκαετίες η διοίκηση της Εκκλησίας

ζητούσε να έχει συµµετοχή και η Εκκλησία στα πολιτικά πράγµατα της χώρας και ως “κόµµα

χριστιανικό”, που διαψεύδουν τα ισχυριζόµενα του δεσπότη Λάρισας Ιερώνυµου.

Στις 24 Ιανουαρίου του 1920 το “Εκκλησιαστικό Αρχιερατικό Συµβούλιο” (ΕΑΣ) ζήτησε µε έγγραφό

του από τον Ελ. Βενιζέλο να συµµετέχουν ανώτατοι κληρικοί στη Βουλή, στη Γερουσία και στο Συµβούλιο

της Επικρατείας, ώστε να έχει λόγο στα νοµοθετήµατα και η Εκκλησία.

Την ίδια πρόταση υιοθέτησε το 1923 και ο επίσκοπος (αρχιεπίσκοπος) Αθηνών Χρυσόστοµος

Παπαδόπουλος.

Το 1925 η Ιερά Σύνοδος επανέρχεται µε επιστολή και ζητά την εκπροσώπηση της Εκκλησίας στα

πολιτικά δρώµενα της χώρας, αλλά η απάντηση της κυβέρνησης ήταν αρνητική.

Δύο χρόνια µετά, Ιανουάριος του 1927 πάλι µε έγγραφο ζητούσαν να συµµετάσχουν στη Γερουσία

τουλάχιστον τρεις µητροπολίτες, διότι “ο ορθόδοξος κλήρος, αριθµεί υπέρ της δέκα χιλιάδες µέλη…”,

η δικτατορία Πάγκαλου δεν το δέχθηκε.

Στις 15/9/1928 το επίσηµο περιοδικό “ΕΚΚΛΗΣΙΑ” µε άρθρο αναφέρει: “Ο ιερός κλήρος δεν πρέπει

να κατέρχεται εις τας βουλευτικάς εκλογάς… εν τη Γερουσία όµως δύνανται να εκλέγονται υπό

της Ιεραρχίας… οίτινες θα αντιπροσωπεύσουν την Εκκλησίαν…”. Καµιά ανταπόκριση από την

κυβέρνηση.

Τον Οκτώβριο του 1934 η Σύνοδος της Ιεραρχίας συζήτησε στη συνεδρίασή της και για την παρέµβαση

της Εκκλησίας στα πολιτικά πράγµατα, αφού η κυβέρνηση δεν τακτοποίησε το εφηµεριακό.

Έχουµε δηλώσεις του µητροπολίτη Σπάρτης ότι είναι ανάγκη: «Ανασυντάξεως των δυνάµεων της

Εκκλησίας και επιδιώξεως της ιδρύσεως ιδίας πολιτικής Οργανώσεως… και της υποστηρίξεως

των Χριστιανικών αρχών…».

Ο καθηγητής Πανεπιστηµίου, ακαδηµαϊκός, υπουργός Δ. Μπαλάνος διαφώνησε µε την επιµονή της

Εκκλησίας, επικαλούµενος τους Ιερούς Κανόνες που το απαγορεύουν και προς αποφυγή «την

αλλόκοτον και αντίχριστον ένωσιν της πνευµατικής και κοσµικής εξουσίας», στον δε ακαδηµαϊκό

Μπαλάνο απάντησε ο µητροπολίτης Κορίνθου Δαµασκηνός µε δύο επιστολές, που συµφωνούσε

ξεκάθαρα για πολιτικό κόµµα. Σαν έγινε Αρχιεπίσκοπος, Αντιβασιλέας, Πρωθυπουργός, τότε άλλαξε (!).

Ο Σάµου Ειρηναίος τοποθετήθηκε ανοικτά µε άρθρο στην “ΕΣΤΙΑ”: «… η συγκρότησις κόµµατος

διαπνεοµένου υπό χριστιανικών αρχών… προς ασφαλεστέραν περιφρούρισιν της πνευµατικής

ζωής του Έθνους».

Το Δεκέµβριο του 1938 εκλέγεται Αρχιεπίσκοπος ο Χρύσανθος Φιλιππίδης που προέρχονταν από την

Αδελφότητα της “ΖΩΗΣ”, ήταν αντίθετος η εκκλησία να ασχοληθεί µε δηµιουργία πολιτικού κόµµατος.

ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑΣ

ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Τα γερµανικά στρατεύµατα από τις 6 – 9 Απριλίου 1941 βοµβαρδίζουν µε σφοδρότητα τις γραµµές

άµυνας του ελληνικού στρατού. Η αντίσταση ήταν πρωτοφανής, στις τρεις ηµέρες οι απώλειες ήταν

τροµακτικές: 1000 νεκροί Έλληνες στρατιώτες, 643 Γερµανοί, 2134 τραυµατίες και 170 αγνοούµενοι.

Την 9 η Απριλίου οι Γερµανοί παρακάµπτουν την είσοδό τους και εισέρχονται στο ελληνικό έδαφος µέσω

Γιουγκοσλαβίας και πλέον ο δρόµος είναι ανοικτός και κατευθύνονται µε ταχύτητα προς την Αθήνα.

Στις 27 Απριλίου 1941 τα γερµανικά στρατεύµατα µπαίνουν στην Αθήνα. Ο αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος

καλείται από το Νοµάρχη Πεζόπουλο και το Δήµαρχο Πλυτά που τον επισκέφθηκαν, να παραβρεθεί και

µε άλλους προύχοντας στην επιτροπή για την παράδοση της Αθήνας. Η απάντηση του Χρύσανθου είναι

µοναδική: «Οι Έλληνες Ιεράρχες δεν παραδίδουν τας πόλεις εις τον εχθρόν, αλλά καθήκον των

είναι να εργασθούν για την απελευθέρωσιν αυτών», και έφυγαν απογοητευµένοι!

Στις 4 το απόγευµα τον επισκέφθηκε ο Γερµανός Στρατηγός Φον Στούµµε µε συνοδεία. Ο

αρχιεπίσκοπος τον δέχθηκε όρθιος και όρθιοι παρέµειναν, του αρνείται κάθε συνεργασία µε την Εκκλησία.

«Κύριε στρατάρχα – του είπε – η Ελληνική Εκκλησία ευρέθη πάντοτε στο πλευρό του ελληνικού

λαού στους αγώνες τους… και να είστε βέβαιοι ότι δεν θα λείψει να πράξει το καθήκον της και

κατά την κρίσιµη αυτή περίσταση…». Ο Γερµανός στρατηγός αιφνιδιάστηκε!

Την εποµένη ηµέρα δέχθηκε την επίσκεψη του Πλ. Χατζηµιχάλη, επίτροπο του Ναού Μεταµορφώσεως

Πλάκας, ο οποίος είχε διοριστεί υπουργός “Εθνικής Οικονοµίας” και τον παρακάλεσε εκ µέρους της

κυβέρνησης να προσέλθει, για να τους ορκίσει.

Η απάντηση του αρχιεπισκόπου είναι συγκλονιστική: «Η Εθνική Κυβέρνηση την οποίαν όρκισα,

εξακολουθεί να υφίσταται… Άλλην κυβέρνησιν δεν δύναµαι να ορκίσω… η εκκλησίαν δεν είναι

δυνατόν να δώση τον όρκον και την ευλογίαν της… σε κυβέρνηση σχηµατιζόµενη υπό την

διοίκηση εχθρού της Πατρίδος».

Τότε ο απεσταλµένος σαστισµένος του ζήτησε: «Στείλε τουλάχιστον τον Επίσκοπο ή κάποιον

άλλον να µας ορκίσει…» - «Είναι αδύνατον να δώσω εντολή σε οποιονδήποτε».

Η άρνησή του θεωρήθηκε πράξη “αντεθνική” από την κυβέρνηση των δοσίλογων και στις 17 Ιουνίου

1941 η κυβέρνηση Τσολάκογλου δηµοσίευσε Νοµοθετικό Διάταγµα για σύγκληση Μείζονος Συνόδου από

23 µητροπολίτες, αυτή συνήλθε σε συνεδρίαση στις 2 Ιουλίου και η οποία αποφάσισε: α) να παύσει το

Χρύσανθο, β) η εκλογή του να θεωρεί ως µη γενόµενη και γ) η αρχιεπισκοπική του θητεία de jure

canonico ως ανύπαρκτη.

Ο αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος είχε 40 χρόνια κληρικός, δάσκαλος, καθηγητής και 28 χρόνια

µητροπολίτης και τώρα του στέρησαν ακόµα και την πενιχρή σύνταξη και για να επιβιώσει, αναγκάστηκε

να πωλήσει τα αρχιερατικά του άµφια και τα βιβλία του ακόµα, αλλά ευτυχώς τον βοηθούσαν και κάποιοι

φιλάνθρωποι. ( Μήπως αυτό σας θυµίζει ‘’άγιε’’ Λαρίσης τα ίδια µε την περίπτωση των διωχθέντων 12

‘’φιλοβασιλικών’’ µητροπολιτών;)

Στην ίδια συνεδρίαση της Μείζονος Συνόδου (2/7/1941) εξέλεξαν (διόρισαν) αρχιεπίσκοπο το

Δαµασκηνό Παπανδρέου και στις 5 Ιουλίου η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκδίδει την 188/41

απόφαση αναγνώρισής του και δηµοσιεύτηκε στο 199 ΦΕΚ. Ακολούθησε αργότερα ο διορισµός του ως

αντιβασιλέας και πρωθυπουργός.

Μετά από είκοσι πέντε χρόνια (18 Δεκεµ. 1967) έχουµε την ίδια πρόταση από τους συνταγµατάρχες

προς τον Αρχιεπ. Ιερώνυµο Α΄ (Κοτσώνη) να αναλάβει την Αντιβασιλεία της χώρας (επειδή ήταν ζωικός!)

και την απέρριψε ασυζητητί τονίζοντας: «Μοναδικός µου σκοπός είναι να υπηρετήσω την Εκκλησίαν

και µόνον… πιστεύω ακραδάντως, ότι η Εκκλησία είναι και πρέπει να είναι πάντοτε υπεράνω

οιουδήποτε πολιτικού σχήµατος και υπεράνω οιωνδήποτε πολιτικών προσώπων ή οµάδων…».

Βλέπουµε το πνευµατικό µεγαλείο του ανδρός!

Τι µας λέει ο δεσπότης µας για τον Αρχιεπ. Δαµασκηνό !.

«Η ανάληψη της Αντιβασιλείας από τον Αρχιεπίσκοπο Δαµασκηνό κατά τη διάρκεια της οποίας

είχε καταπαύσει ο αδελφοκτόνος πόλεµος…».

Είναι αλήθεια αυτό; Ή παραπλανεί το λαό του Θεού µε αναληθή πληροφόρηση; Ας τα δούµε µαζί τα

γεγονότα και ηµεροµηνίες και βγάλετε συµπέρασµα!

1) Ο π. Δαµασκηνός διορίζεται αρχιεπίσκοπος στις 5/7/1941, Αντιβασιλέας αναλαµβάνει 31/12/1941 και

τελειώνει η αντιβασιλεία του 1/9/1946. Ο αδελφοκτόνος (εµφύλιος) πόλεµος ξεκίνησε το Μάρτιο του 1946

και τελείωσε τον Αύγουστο 1949, ο δε Δαµασκηνός πέθανε τέσσερις µήνες, πριν λήξει ο εµφύλιος. Όχι

µόνο δεν κατάπαυσε, όπως γράφει, αλλά ήταν µέσα στον πυρήνα των γεγονότων και το φοβερότερο σαν

Αρχιεπίσκοπος και Αντιβασιλέας δεν έκανε τίποτα µα τίποτα, να σταµατήσει τον αδελφοκτόνο

αλληλοσπαραγµό. Να µην ξεχάσουµε και τα Δεκεµβριανά, που είχαµε 17.000 νεκρούς σε 33 ηµέρες, ενώ

στον Ιταλο-γερµανικό πόλεµο ήταν περί τους 15.000 οι νεκροί (“ΕΘΝΟΣ”, 3/12/21). Σε όλο το διάστηµα ο

Δαµασκηνός ήταν εξαφανισµένος.

Αν ρωτήσει κάποιος “καλοπροαίρετος” και τι µπορούσε να κάνει;

Μπορούσε να κάνει πολλά µα πάρα πολλά, ένας αρχιεπίσκοπος, ένας αντιβασιλέας, ένας

πρωθυπουργός που ήταν ο Δαµασκηνός! Και όµως δεν έκανε τίποτα, µάλλον έκανε άλλα πράγµατα

(όπως αναφέρουµε λίγο παραπάνω).

Αντίθετα, ένας απλός παπάς “Ζωικός” απ’ αυτούς που ο δεσπότης Λάρισας τους στιγµάτισε ως

“προτεσταντικής υφής”, έσωσε χιλιάδες ανθρώπους, ΠΩΣ;

α) Όταν µπήκαν οι Γερµανοί στη Μακεδονία, οι δεσποτάδες είχαν εξαφανιστεί, οι κατακτητές συνέλαβαν

περί τους 1450 στρατιώτες και αξιωµατικούς τους έκλεισαν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και

ετοιµάστηκαν να τους τιµωρήσουν για την γενναία αντίσταση τους. Ο Ζωικός παπάς υπηρετούσε στο

στρατιωτικό Νοσοκοµείο, έψαξε και βρήκε τον επικεφαλής αξιωµατικό και κατόρθωσε να τους

ελευθερώσει όλους.

β) Κατεβαίνοντας οι Βούλγαροι Κοµιτατζήδες στη Καβάλα ο δεσπότης Χρυσόστοµος κρύφτηκε στην

Αθήνα, ενώ αυτός ο “Ζωικός” τριγύριζε τα χωριά και εµψύχωνε το λαό, ώσπου τον τσουβάλιασαν οι

Βούλγαροι και τον πέταξαν σε κάποιο χαντάκι, όταν συνήλθε, το µάζεψε µε τα πόδια και βρέθηκε στα

Καλάβρυτα. γ) Εδώ

τον περίµεναν νέες περιπέτειες, πληροφορήθηκε ότι οι αντάρτες θα ανατινάξουν τη γραµµή του τρένου, το

µοναδικό µεταφορικό µέσο, ο δεσπότης ήταν εξαφανισµένος, ο “Ζωικός” παπάς πήρε ένα ραβδί από

κλαρί δένδρου και σκαρφάλωσε τα βουνά, να βρει το ληµέρι του αρχηγού Βελουχιώτη, δύο µερόνυχτα

περπατούσε µέσα σε δάση, σε περιοχές παρθένες, όπου δεν πάτησε ανθρώπινο πόδι, σκαρφάλωσε σε

ράχες, πέρασε από φυλάκια ανταρτών, του έγιναν έρευνες φοβερές και όταν αντίκρισε τον αρχηγό, έπεσε

χάµω, τον παρακάλεσε, έκλαψε, τα δάκρυά του κατέβαιναν σαν βροχή και µούσκεψαν τη γενειάδα του και

λάσπωσαν το χώµα που πατούσαν! Τι πέτυχε; Αυτό που φαινόταν ακατόρθωτο! Η σιδηροδροµική

γραµµή δεν ανατινάχθηκε και η συγκοινωνία µε τα Καλάβρυτα δε σταµάτησε.

δ) Έχουµε και άλλα από το “Ζωικό” παπά. Μετά τη σφαγή στα Καλάβρυτα (12/12/1943) που έκανε

µεγάλη προσπάθεια ο π. Κωνστάντιος (αυτός είναι ο Ζωικός παπάς) να πείσει τους αντάρτες να µην

εκτελέσουν τους γερµανούς αιχµαλώτους (ο δεσπότης, ο Δήµαρχος, ο Νοµάρχης… είχαν εξαφανιστεί),

αλλά δεν το πέτυχε. Οι Γερµανοί τώρα κατευθύνθηκαν προς το Αίγιο, η διαταγή ήταν να εκτελεστούν

σχεδόν οι πάντες. Μόλις το πληροφορήθηκε ο “Ζωικός” παπάς χωρίς χρονοτριβή, αφήνει τους

εκτελεσµένους νεκρούς άταφους, ζήτησε το µητροπολίτη, δεν τον βρήκε, αγνοεί την απαγόρευση της

κυκλοφορίας που υπήρχε και χωρίς καθυστέρηση βρέθηκε στην Πάτρα, πήγε και συνάντησε το γερµανό

στρατηγό Λε Ζουίρ. Εδώ οι στιγµές ήταν συγκλονιστικές. Ένας απλός παπάς “Ζωικός” βρίσκεται

µπροστά σε ένα γερµανό στρατηγό (Δαβίδ και Γολιάθ) και δίνει έναν τιτάνιο αγώνα για τη σωτηρία

χιλιάδων ανθρώπων και περιουσιών… και τελικά… το κατόρθωσε, τον έπεισε και ακύρωσε την

επιχείρηση 2ο στο Αίγιο. Αυτόν τον παπά µε το τεράστιο και πρωτοφανές στα εκκλησιαστικά χρονικά

έργο ως µητροπολίτη στην Αλεξανδρούπολη το διεφθαρµένο κατεστηµένο τον πέταξε για δεύτερη φορά

σε κάποιο χαντάκι, γιατί ήταν…’’Ζωικός’’ και ο δεσπότης Λάρισας τελευταία του έδωσε και έναν ακόµα

τίτλο ΤΙΜΗΣ «Φιλοβασιλικός». Ο κατάλογος των περιστατικών είναι πολύ-

πολύ µεγάλος, αλλά ο χώρος είναι µικρός!

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

ΚΑΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ… ΠΟΥ;

Η πλειοψηφία των επισκόπων εγκατέλειψαν το ποίµνιό τους και τις µητροπόλεις τους και µαζεύτηκαν

στην Αθήνα, εδώ καλοστρώθηκαν, καλότρωγαν και καλόπιναν από το κεράκι και δισκάκι του προδοµένου

λαού, αλλά ούτε άκουγαν, ούτε αφουγκράζονταν τις εκτελέσεις, τα βασανιστήρια, τις φυλακίσεις, τις

εξορίες… του λαού του Θεού.

Για τον Αρχιεπίσκοπο Δαµασκηνό, όπως δείξαµε πιο πάνω, τα ισχυριζόµενα του δεσπότη Λάρισας δεν

έχουν καµιά σχέση µε την αλήθεια.

Τώρα θα καταθέσω τα λίγα και θα αποσιωπήσω τα πολλά, για να γνωρίσει ο λαός τους εκµεταλλευτές

και τους µεταπράττες της Θείας Χάριτος.

Μόλις διορίστηκε ο Δαµασκηνός αρχιεπίσκοπος δήλωσε:

“Ουδέν έχοµεν να ωφεληθώµεν εξ οιωνδήποτε αποπειρών και προκλήσεων εναντίον των

Αρχών Κατοχής. Δια τούτο πάντες οφείλοµεν, αφιερωµένοι εις την παραγωγικήν εργασίαν, ν’

αναµείνωµεν την ώραν της Ειρήνης, εγκαρτερούντες και πιστεύοντες εις τον δικαιοκρίτην Θεόν”!

(Αρχιεπίσκοπος Δαµασκηνός)

Με την αποµάκρυνση του Χρυσάνθου (ήταν βέβαια Ζωικός) και αναλαµβάνοντες ο Δαµασκηνός, οι

ντόπιοι γερµανόφιλοι ενθουσιάστηκαν και έστειλαν τηλεγραφήµατα και στον ίδιο το Χίτλερ.

Ο δε ίδιος, για να ευχαριστήσει την Κυβέρνηση, έγραφε: «αποβλέποµεν µετά βαθείας εκτιµήσεως

προς την τολµηράν πρωτοβουλίαν την οποίαν αναλάβατε» και χαρακτηρίζοντας τη συνθηκολόγηση

σαν “µέτρον ανάγκης”.

Αφήνω τον κρυφό ρόλο που έπαιξε στα “Δεκεµβριανά” του 1944 και στην απόφαση της έκτακτης

Συνόδου της Ιεραρχίας (30/5/1947) που καταδίκασαν την Αριστερά ως “εθνικώς εγκληµατικόν κίνηµα”

και µετά ένα χρόνο ως καλός ποιµενάρχης συµφωνούσε µε τα στρατοδικεία και δήλωνε ότι: «οι αριστεροί

που οδηγούνταν στα εκτελεστικά αποσπάσµατα, είχαν το ανάθεµα “καταδικασθένες εις θάνατον

κατόπιν νοµίµου και δηµοσίας διαδικασίας”!».

Την περίοδο της αρχιεπισκοπίας του (1941-1943) την πλάκωνε η σκλαβιά, η κατοχή, η πείνα, η

δυστυχία και ο εµφύλιος πόλεµος, οι άνθρωποι πέθαναν στους δρόµους τυµπανιαίοι από ασιτία και ο

αρχιεπίσκοπος πλούτιζε και όταν εξεδήµησε προς Κύριον ο Τύπος της εποχής έγραφε:

«… Ο πλούτος και η χλιδή, η απόλαυσις και πάντα τα σαρκικά δεν εξέλιπον από τινας Πατέρας,

ευτυχώς ελαχίστους… Παράδειγµα έστωσαν οι αποθανόντες Αρχιεπίσκοποι Αθηνών και πάσης

Ελλάδος Δαµασκηνός και Σπυρίδων, ών ο µεν 30.000, ο δε 86.000 χρυσών λιρών Αγγλίας

καταλέλοιπε τοις συγγενώσι, µ’ όλον ότι την αγαµίαν και την ακτηµοσύνην εκπληρώσαντο.

Δεδοµένου όντας ότι 1.000 λίρας έχουσι βάρος 6 ½ οκάδας, έπεται ότι αι 86.000 ισούνται προς

586 οκτάδας χρυσών λιρών, ποσόν υπεραρκετόν προς διάβασιν της Αχερουσίας δια θαλαµηγού

και ουχί δι’ επικινδύνου λέµβου του χάροντος…» (‘’ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ’’. Αυγ. 1956, αρ.

φυλ. 57).

Και αντίθετα η ιδιόγραφη διαθήκη του “Ζωικού” Αρχιεπισκόπου Ιερωνύµου Α΄ Κοτσώνη που

συντάχθηκε τρία χρόνια πριν την κοίµησή του έγραφε τί άφηνε: «Από τυχόν ευρισκόµενα ρευστά εις

χρήµα να πληρωθούν τα έξοδα της κηδείας µου και των πρώτων µνηµοσύνων µου… εις τους

πολυπληθείς κατά σάρκα συγγενείς µου… αφήνω την θερµήν µου αγάπην… εύχοµαι δε εις

αυτούς να βαδίζουν εις την ζωήν την οδόν των εντολών του Κυρίου».

Ο ΕΝΑΣ ΜΟΙΡΑΖΕ ΛΙΡΕΣ

ΚΑΙ Ο ΛΑΟΣ ΜΟΙΡΑΖΕ ΕΥΧΕΣ !

Η πρώτη, οδυνηρή διαπίστωση είναι η σχέση ποιµένα και ποιµνίου, η κρυφή ελπίδα που φώλιαζε,

θησαυρισµένη στους πιστούς µε ιερό δέος, η Εκκλησία να είναι πλούσια φορτωµένη µε εισφορές αγάπης

και να σκορπίζει προς κάθε κατεύθυνση και να θεραπεύσει τις πληγές της ανέχειας και της αρρώστιας.

Και οι ποιµένες (επίσκοποι) να είναι φτωχοί, να διδάσκουν τη γαλήνια εµπιστοσύνη στη Θεία Πρόνοια, να

λιτανεύουν στον κόσµο της αφθονίας την ακτηµοσύνη, αυτό κράτησε µόνο έξι (6) χρόνια της ηµέρας του

“Ζωικού” Αρχιεπισκόπου Ιερωνύµου Α΄ Κοτσώνη µε την οµάδα των εκλεγµένων “Ζωικών”

µητροπολιτών περιόδου 1967-1973, την περίοδο αυτή για το δεσποτικό κατεστηµένο, το οποίο εν µέρει

είχε παροπλιστεί, έστησαν έξω από το εκκλησιαστικό διοικητήριο το σήµα της επικινδυνότητας και

σφήνωσε στις καρδιές τους το ακοίµητο πένθος, και δούλευαν πως θα το ανατρέψουν.

Σήµερα µετά από πενήντα (50) χρόνια προσπαθεί ο δεσπότης µας να µας διδάξει (διδάκτωρ πλέον) ότι

“ένα από τα µειονεκτήµατα του λαού µας είναι η βραχεία µνήµη”. Και να µας επιδείξει “Το

εκκλησιαστικό φρόνηµα του Αρχιεπισκόπου Δαµασκηνού”. Ο οποίος ως µητροπολίτης Κορίνθου 17

χρόνια που συνέπεσε και µε τον καταστρεπτικό σεισµό που ισοπεδώθηκε ολόκληρη η Μητροπολιτική του

περιφέρεια, ξέχασε να βοηθήσει τους ανθρώπους που µείναν χωρίς στέγη και τα απαραίτητα διαβίωσης,

και µετά ως αρχιεπίσκοπος που στους δρόµους σωριάζονταν νεκρά σκελετωµένα κορµιά, αυτός

αποθήκευε τις λίρες όχι µε το µέτρο αλλά τις υπολόγιζε µε το ζύγι!

Η διαθήκη του που δηµοσιοποιήθηκε µετά το θάνατό του,+ είναι αψευδής µάρτυρας.

Αντίθετα ο “Ζωικός” Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυµος Α΄ Κοτσώνης, αντί να αποθηκεύει χρυσές λίρες, αυτός

αποθήκευσε σε µια εξαετία έργα που δεν είχαν γίνει 200 χρόνια πριν και 50 χρόνια µετά, χωρίς καµία

πηγή οικονοµικής ενίσχυσης, ούτε από το κράτος (και µάλιστα τον πολεµούσε) και ούτε από κάποιο

ταµείο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, διότι δεν υπήρχε! Το έργο του; Γέµισε η Αθήνα από έργα αγάπης!

Μαντεύω, “άγιε” Λαρίσης, την ψυχική σας φόρτιση και τη σπασµωδική σας αντίδραση, δεν µπορώ

όµως να προσπεράσω την 5ετία σας στη Λάρισα, που ο λαός χειροκρότησε την άνοδό σας στη

µητροπολιτική σας καθέδρα, γιατί λαχταρούσε και προσδοκούσε τη διάλυση των διεφθαρµένων

φαινόµενων, ώστε να δράσετε χαρισµατικά και δυναµικά, να κάνετε σωστική στροφή προς την

πατερική παράδοση, να καθαρίσετε και να επουλώσετε τις χρόνιες πληγές και να εγκαινιάσετε

ποιµαντική διάφανη αλήθεια µε ανόθευτη αγάπη.

Δεν αργήσατε όµως να διαψευστείτε µπροστά στη µητροπολιτική σας οµήγυρη και όχι µόνο, ο

πιστός λαός αισθάνεται απογοητευµένος και σας το καταθέτω µε βαριά καρδιά, έπαψε πλέον να

ελπίζει.

Οι συνεχείς παλινωδίες σας (Ρόταρυ, επτάφωτος λυχνία, Μακεδονικό, Ουκρανικό, εµβολιασµοί,

κορωνοϊός, οικουµενιστικά, σφράγισµα ναών, τα παγκάρια…) έργο κάτω του Ο΄, το κλίµα είναι

διάχυτο που εισπνέει αποπλανητικό θυµίαµα, το οποίο γίνεται για τους πιστούς στεναγµός και δάκρυ

και για τους άπιστους και άθεους παιάνας θριάµβου.

Και δυστυχώς, ενώ υπήρχαν ακόµα κάποιες κρυφές ελπίδες που φώλιαζαν θησαυρισµένες σε

κάποιους καλόπιστους ακόµα, µε το τελευταίο σας αυτό άρθρο στο “ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ” «όταν

ξεχνάµε…», έχουν εξανεµιστεί, και τώρα είστε για όλους αυτούς, ο “ανύπαρκτος”, ο αξιωµατούχος

που προβάλλεσαι ως ένας δεσπότης της παλαιάς κοπής που µε κακό χειρισµό, οδηγείτε σε ναυάγιο

το εκκλησιαστικό σκάφος.

Που είναι τα µελίρρυτα λόγια για τους αγίους πατέρες µακαριστούς π. Ιγνάτιο επίσκοπο

Πενταπόλεως και µέλους της Αδελφότητας ‘’ΟΣΩΤΗΡ’’: «Θα σταθώ – λέγατε – πάνω στα θεµέλια

αυτών των πατέρων που προηγήθηκαν και εργάστηκαν µε φιλότιµο… πάνω σε αυτόν πατάω

για να χτίσω…».

Ή τον πατέρα Ανάργυρο Σταµατόπουλο που ήταν εκτός των άλλων και διοικητικό µέλος της

Αδελφότητας ‘’ΖΩΗ’’, και είχατε πει: «Εδώ (ο π. Ανάργυρος) έδωσε πραγµατικά τον εαυτόν του,

ενώ εργάστηκε όσο κανείς, εδώ εργάστηκε όσο λίγοι… Ήταν η στάση του, η πλέον καθαρή, η

πλέον σαφής, η πλέον έντιµος, η πλέον πνευµατική, η πλέον αγία και γι’ αυτό ο Θεός τον

ευλόγησε…».

Αυτά, Σεβασµιότατε, µας θύµισαν την κοροϊδία του µακαρίτη ‘’δεσπότη’’ Λάρισας Σεραφείµ

Ορφανού που έλεγε στον οδηγό του, όταν έφευγε από κάποια οµιλία Συλλόγου ’’Τώρα γελάσαµε

αυτούς και τώρα πάµε να γελάσουµε και τους άλλους’’ . Ενώ εκείνος τάλεγε σε κλειστό κύκλο,

αντίθετα εσείς βγήκατε και τα διατυπώσατε δηµοσίως.

Ο ΔΕΣΠΟΤΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ

Με το δηµοσίευµα αυτό έχει στοχοποιήσει τις χριστιανικές Οργανώσεις δίνοντας ιδιαίτερο βάρος

στην πρώτη ιδρυθείσα που ήταν η «ΖΩΗ», και µας θύµισε την επιθετικότητα που έβγαζε από µέσα

του ο αρχιεπίσκοπος Σεραφείµ στον ενθρονιστήριο λόγο του στη µητρόπολη των Αθηνών που τις

αποκάλεσε “εξωεκκλησιαστικές οργανώσεις” και τις κάλεσε όλες σε ολοκληρωτική υποταγή.

Συµπαραστάτη και σύµµαχο είχε αυτόν που µόλις είχε εγκατασταθεί στο υπουργείο Παιδείας

καθηγητή Παν. Χρήστου, σφόδρα πολέµιο των Χριστιανικών Οργανώσεων.

Αφήνω τις επιτροπές που δηµιούργησαν, για τη διάλυσή τους, τις αποφάσεις που είχαν πάρει, για

την παραβίαση του Συντάγµατος, ως και το πράσινο φως που έδωσαν στους δηµοσιογράφους (µε το

αζηµίωτο) να σφυροκοπούν οληµερίς το “επιζήµιον” των Οργανώσεων. Για να αναφερθώ σε βάθος ο

κατάλογος των περιστατικών είναι µακρύς και τούτη την ώρα είναι αδύνατον να καταγραφούν.

Η οξύτητα αυτή διατηρήθηκε αµείωτη έως το 1987 και άλλαξε, όταν η πολιτεία (ΠΑΣΟΚ)

προσπάθησε να πάρει την Εκκλησιαστική Περιουσία. Τότε ο Σεραφείµ και η παρέα του έκαναν µια

απότοµη στροφή και “αγκάλιασε” τις Χριστιανικές Οργανώσεις και ζήτησε µάλιστα και τη βοήθειά

τους. Τότε µέσω αυτών των Οργανώσεων οργανώθηκαν ογκώδη συλλαλητήρια, η κυβέρνηση

θορυβήθηκε. Αλλά ο Σεραφείµ τους πρόδωσε µυστικά, τα “βρήκε” µε την κυβέρνηση Παπανδρέου

και ξαναγύρισε στο κλίµα της εχθρότητας και του ψυχρού πολέµου.

Γι’ αυτούς που δε γνωρίζουν τι είναι Χριστιανικοί Σύλλογοι, πως δηµιουργήθηκαν, και τι

προσφέρουν στην Εκκλησία και την κοινωνία, θα αναφερθώ, όσο πιο επιγραµµατικά γίνεται. (

παρότι ο ίδιος δεν ανήκω σε κάποια από αυτές της Αδελφότητές).

Η επιλογή των µητροπολιτών, για να ποιµάνουν µια περιφέρεια, ήταν χαλασµένη από την

αρχή, διότι την προαγωγή κάποιου την ετοίµαζαν οι κοµµατάρχες, αυτοί που επηρεάζουν τους

ψηφοφόρους επισκόπους, ο λαός δεν είχε κανένα δικαίωµα, για να εκφέρει γνώµη ή άποψη. Έτσι

ο εµψηφιζόµενος επίσκοπος γίνονταν δουλόφρονες και αµοραλιστές στα παιχνίδια του

κοµµατάρχη του.

Να θυµίσω κάποια από τα πολλά ως µία µικρή ένδειξη τι επικρατούσε, όχι και πολύ παλαιά !: α)

Ο αρχιεπ. Χριστόδουλος να τι είχε πει σε δεσπότη που του αρνήθηκε, λόγω συνείδησης, να τον

ικανοποιήσει: «… από το Χριστόδουλο το εκπληκτικό: “Ξέρεις πόσα λερωµένα ράσα

αναγκάσθηκα να φιλήσω εγώ, για να καλµάρω εκείνους που αντιδρούσαν στην εκλογή

σου;;; Κι έχεις το… θράσος να µου µιλάς εσύ για συνείδηση;;;”» (Sotirioslogos.gr,

28/3/2012).

β) Ο Κορίνθου Παντελεήµων οργισµένος σε διαφωνούντας είπε: «Αν ο Μακαριώτατος δεν

ευνοούσε κάποιους, που τούτη την ώρα φωνάζουν και ζητούν να εκφράσουν διαφορετική

άποψη και δεν τους ανύψωνε χαρισµατικά στο αρχιερατικό αξίωµα, δεν θα ήταν παρά

ασήµαντα παπαδάκια σε κάποια ενορία» (Σύνοδος Ιεραρχίας, 25 Μαΐου 1924).

γ) Ο αρχιεπίσκοπος Σεραφείµ εξαγριώθηκε σε ανυπάκουο δεσπότη: «Δεν φταις εσύ βρε,

φταίω εγώ, που σου έκανα δεσπότη. Αν δεν σε έκανα δεσπότη εγώ, θα ήσουνα ένα

ασήµαντο παπαδάκι».

δ) Στον πρώην Ζιχνών και τώρα Πατρών Νικόδηµο που πρόβαλε σε κάποιο θέµα σοβαρό,

αντίρρηση και καπρίτσια του αρχιεπισκόπου Σεραφείµ, τον περιµάζεψε: «Έπρεπε να µου τα

έλεγες αυτά, τότε, που µε ικέτευες να σε στείλω στην Πάτρα, και να έβλεπες αν θα

πήγαινες».

Αν πάµε και στον προηγούµενο αιώνα το κλίµα ήταν ζοφερότερο, το επισκοπικό σώµα

στιγµατίζονταν από ποικίλες εκτροπές και «ανεφαίνοντο πολλάκις άγνωστοι κληρικοί ή

άσηµοι, οιτίνες δια των ισχυρών εγίνοντο επίσκοποι, “ιχθύος αφωνότεροι και βατράχων

απραγότεροι” ή “οικοτρίβων οικότριβοι, φθορί άνθρωποι”» (Εκκλ. Αποµνηµονεύµατα, Πολ.

Συνοδικός).

Ο Θεός να φυλάει! Εκλογές ήταν αυτές η γύφτικα παζάρια;

Μέσα σ’ αυτή την εκτραχυνθείσα και καταπτωτική κατάσταση άρχισε ο λαός να ξεσηκώνεται και

αρκετοί άνθρωποι της Εκκλησίας να διαµαρτύρονται για την επιλογή ακατάλληλων ανθρώπων

προς αρχιερατεία.

ΕΤΣΙ ΞΕΠΗΔΗΣΑΝ

ΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ

Από εδώ µέσα τότε ξεπετάχτηκε ο Απόστολος Μακράκης και µε πύρινους λόγους στιγµάτιζε το

µητροπολιτικό σώµα εκτός των πολλών άλλων, αλλά για εκείνους που εξαγόραζαν την

επισκοποίηση µε αντικαταβολή µεγάλων χρηµατικών ποσών.

Ο σάλος που προκλήθηκε, ήταν τεράστιος, ο Μακράκης µε τόλµη και µε ακατάβλητη παρρησία

καλούσε την Πολιτεία και τη διοίκηση της Εκκλησίας να τους καταδικάσουν για Σιµωνία. Η κυβέρνηση

µετά από τη µεγάλη πίεση παρέπεµψε στο Ειδικό Δικαστήριο τους υπουργούς που χρηµατίστηκαν

για την εκλογή δεσποτάδων και τους καταδίκασαν µε ποινές βαρύτατες. Οι µητροπολίτες

θορυβήθηκαν µεν, αλλά για µήνες απέφευγαν να αποφασίσουν. Ύστερα από ταλαντώσεις και

αστείες δικαιολογίες, αλλά και δυναµικές διαµαρτυρίες του λαού, αποφάσισαν να τους κηρύξουν

έκπτωτους όλους αυτούς που έγιναν δεσποτάδες µε τη µέθοδο της Σιµωνίας.

Τέτοιες συγκλονιστικές περιπτώσεις υπάρχουν πολλές και ποικίλες (Σιµωνιακές, ηθικές,

αντικανονικές) στην πορεία της η Εκκλησία της Ελλάδος.

Μήπως ζούµε και στις ηµέρες µας τέτοια ζοφερά φαινόµενα και δεν το αντιληφθήκαµε, διότι

σήµερα δεν υπάρχει ένας Μακράκης, να βγει στην Οµόνοια και πάνω σε σκαµνί να βροντοφωνάξει

αυτά που έγραφε αθηναϊκή εφηµερίδα τη Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2020 που κυκλοφόρησε µε τίτλο:

«ΠΗΡΕ ΜΙΖΕΣ 1.000.000 ευρώ!» και µέσα τρεις σελίδες γεµάτες από συνταρακτικά γεγονότα και

φωτογραφίες έγραφε: «Οι εκλογές µητροπολιτών και οι… Μίζες», και µάλιστα ανέφερε ονόµατα

και τις ταρίφες, για να γίνουν δεσποτάδες. Αλλά και κανείς από τη διοίκηση της Εκκλησίας δεν

τόλµησε να τα διαψεύσει!

Μέσα από τέτοια αξιοθρήνητα γεγονότα, που διαδραµατίζονταν τότε, ξεκίνησαν να ιδρύονται

διάφοροι χριστιανικοί σύλλογοι και Αδελφότητες, επειδή έβλεπαν ότι το δεσποτικό ιερατείο πήρε

κλίση από την κανονική παράδοση, υπήρξε απαιδευσία Εκκλησιαστική, ανεπάρκεια θείου λόγου,

απροθυµία στην κατήχηση, µια ένδεια πνευµατική και το χειρότερο ήταν τα ηθικά κουσούρια και οι

µίζες, ώστε η αποστολική διαδοχή να γνωρίσει τέτοια ταπείνωση και τέτοιο εξευτελισµό και ο

πιστός λαός προβληµατιζόταν, έκλαιγε και θρηνούσε και το κατηφορικό αυτό κατάντηµα, έβλεπαν

το δεσπότη να εµφανίζεται επιλεκτικά σε µεγάλες γιορτές και πανηγύρια, να “βουτάει” την αµοιβή

του και να κλείνεται στο ανάκτορό του,για να απολαµβάνει τον πλούτο και τη χλιδή και το πιο

ανησυχητικό να βρίσκονται “υποστυλώµατα” δίπλα του, άθεοι, και γενικά εχθροί της Εκκλησίας.

Ενώ αντίθετα οι απλοί πιστοί άνθρωποι έβλεπαν δίπλα τους, κάποιον λαϊκό ή ρασοφόρο

ιεροκήρυκα από κάποια Χριστιανική Αδελφότητα που µιλούσε τη γλώσσα της αγάπης,

νουθετούσε, δίδασκε, παρηγορούσε που δε λογάριαζε µήτε τον κόπο, µήτε τις ταλαιπωρίες, µήτε

τις θυσίες, ασκούσε ταπεινά το ιερό έργο, χωρίς να έχουν και ως σκέψη ακόµα κάποια

ανταµοιβή, τους πλησίασαν και έγιναν πνευµατικοί τους οδηγοί.

Έτσι άρχισαν να ιδρύονται Χριστιανικοί Σύλλογοι, “Αδελφότητες”.

Η στροφή της αφοσίωσης του λαού προς τους απλούς κήρυκες λαϊκούς και κληρικούς των

Χριστιανικών Οργανώσεων ήταν µια τρανή ένδειξη της ανεπάρκειας των επισκόπων και από την

άλλη η γνήσια προσφορά των ταπεινών εργατών του Θείου Λόγου της Αδελφότητας.

Αυτή είναι η αδιαµφισβήτητη αλήθεια και η απαραχάρακτη ιστορική πραγµατικότητα.

Η 5ΕΤΙΑ ΣΤΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΛΑΡΙΣΑΣ

Η πενταετία του στη µητρόπολη Λάρισας υπήρξε µια απογοητευτική πνευµατική και

εκκλησιαστική διοίκηση. Προσπάθησα αρκετές φορές να ξεδιπλώσω τις ανησυχίες του λαού που

έφθαναν στην ακοή µου, τούτο στάθηκε αδύνατον, αυτό για µένα ήταν µια πράξη οδυνηρή.

Ωστόσο οι άνθρωποι το ζητούσαν και το απαιτούσαν. Διότι ο λαός δεν αποτελεί άλογο κοπάδι,

αλλά λογικό ποίµνιο του Θεού, «εκκλησία Θεού ζώντος, στύλου και εδραίωµα της αληθείας»

(Α΄ Τιµοθ. 3, 15). Ήθελαν να βλέπουν τον επίσκοπό τους, τον ποιµενάρχη τους ‘’εις τύπο και

τόπον χριστού’’.

Με το τελευταίο δηµοσίευµα του “Όταν ξεχνάµε…” ήταν αρκετό να δείξει τη σύγχυση που τον

διακατείχε, τα πραγµατικά πιστεύω και τη στρεβλωτική επιχειρηµατολογία του, ΤΟ βίο και πράξη

του δεσπότη. «παγίς ισχυρά ανδρί τα ίδια χείλη, και αλίσκεται χείλεσιν ιδίου στόµατος»

(Παροιµ. 6, 2). (Παγίδα τροµερή είναι για τον άνθρωπο τα ίδια του τα χείλη, τα λόγια από το ίδιο του

το στόµα τον καταδικάζουν).

Τριανταφυλλος Τασσιοπουλος, εφημεριδα ΑΓΩΝΑΣ Λαρισας.