Ἀναίρεση τῆς θέσεως, ὅτι ἡ νέα ταυτότητα ἀποτελεῖ τὸ σφράγισμα τοῦ Ἀντιχρίστου καὶ ὅτι ὅσοι τὴν πάρουν ἀρνοῦνται τὴν πίστη τους, μὲ βάση τὸ παράδειγμα τῶν Χριστιανῶν, Ἁγίων καὶ μή, λεγεωνάριων-

 

Αναδημοσίευση απο https://orthodoxwind.com

Μια εξαιρετική μελέτη επί του θέματος των νέων ηλεκτρονικών ταυτοτήτων, από τον αγαπητό εν Χριστώ αδελφόν καθηγητή κ.Αδαμάντιο Τσακίρογλου. Αναδημοσιεύουμε μέρος αυτής προς καλυτέρα κατανόηση των σημαντικών νοημάτων αυτής, και παραθέτουμε στο τέλος την ηλεκτρονική διεύθυνση όπου μπορείτε να μελετήσετε πλήρης την δημοσιευμένη μελέτη αυτού.

—-

Ἐπειδή τὸ θέμα τῶν ταυτοτήτων ἔχει δυστυχῶς ἀναθερμανθεῖ καὶ ὁδηγεῖ πολλοὺς μὲ εὐθύνη τῶν ποιμένων τους σὲ ἀπαράδεκτες ἀκρότητες, διχασμὸ καὶ νέο στὸν ἤδη ὑπάρχοντα κερματισμό, ἀναδημοσιεύω τὴν παρούσα μελέτη ἐμπλουτισμένη μὲ νέα στοιχεῖα γιὰ τὸ σημαντικὸ αὐτὸ θέμα καὶ παρακαλῶ τὸν ἀναγνώστη νὰ μὴν φοβηθεῖ τὸ μέγεθός της, ἀλλὰ νὰ τὴν διαβάσει ὡς τὸ τέλος. Ἄν βρεῖ λάθη, στὴν ἑρμηνεία τῶν πηγῶν καὶ στὰ συμπεράσματα ἀπὸ αὐτές, παρακαλῶ νὰ μοῦ τὰ ὑποδείξει, διότι φυσικὰ δὲν εἶμαι ἀλάθητος. Τὸ μόνο ποὺ προσπαθῶ μὲ τὶς μικρές μου δυνάμεις εἶναι νὰ προφυλάξω τὴν ἑνότητα μέ βάση τὴν ἀλήθεια καὶ ὄχι τὶς προσωπικές μου ἐπιλογές.

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

[…] Ὁ Ἀντὶχριστος θὰ εἶναι συγκεκριμένο πρόσωπο καὶ ὄχι ὀργανισμός, ἰδέα ἢ σύστημα. Ἡ Ἁγία Γραφὴ εἶναι ξεκάθαρη στὸ τί πρόκειται νὰ προηγηθεῖ πρὶν ἔρθει ὁ Ἀντίχριστος, γεγονότα ποὺ δὲν ἔχουν συμβεῖ ἀκόμα. Ὅ,τι συμβαίνει μέχρι τὸν ἐρχομό του, ἀποτελεῖ τύπο τοῦ Ἀντιχρίστου ἢ προδρομικὴ κατάσταση. Ἡ ἁγία Γραφὴ καὶ οἱ Πατέρες εἶναι ἐπίσης ξεκάθαροι, ὅτι κανεὶς δὲν πρόκειται νὰ γνωρίζει, ποιός θὰ εἶναι ὁ Ἀντίχριστος. Θὰ μᾶς τὸν ἀποκαλύψουν οἱ προφῆτες Ἡλίας καὶ Ἐνώχ, οἱ ὁποῖοι δὲν θὰ εἶναι πρόσωπα ἀπ’ τὶς τάξεις τῶν εὐσεβῶν χριστιανῶν, ἀλλὰ θὰ ἐμφανιστοῦν προσωπικά. Ὁ ἀριθμὸς 666 (Ἀπ. 13, 18) δὲν εἶναι ἕνα ἁπλὸ νούμενο, ἀλλὰ θὰ δηλώνει τὸ ὄνομα τοῦ Ἀντιχρίστου. Οἱ Χριστιανοὶ τοῦ καιροῦ τῆς βασιλείας τοῦ Νέρωνος (βλ. καὶ παρακάτω) θεωροῦσαν τὸν Νέρωνα ὡς τὸ «δεύτερο θηρίο» διότι τὸ 666 ἦταν τὸ ἀριθμητικὸ ἰσοδύναμο τῶν ἑβραϊκῶν γραμμάτων τῶν λέξεων «Νέρων Καίσαρ». Ὅμως ὁ Νέρων δὲν ὴταν τελικὰ ὁ Ἀντίχριστος. Ἐπίσης κι αὐτὸ πρέπει νὰ τονιστεῖ πολλοὶ ἀκόλουθοι τοῦ Νέρωνος ἔγιναν Χριστιανοί, δηλ. μετανόησαν, πράγμα ποὺ δὲν θὰ εἶναι δυνατόν, ὅταν κάποιος δεχθεῖ τὸ χάραγμα. Τὸ πραγματικὸ χάραγμα τοῦ Ἀντιχρίστου δὲν θὰ ἀπαιτηθεῖ νὰ τυπωθεῖ σὲ κρατικὸ ἔγγραφο ἢ πιστοποιητικό, ἀλλὰ θὰ χαραχθεῖ στὸ μέτωπο ἢ στὸ χέρι ὡς σφράγιμα τῆς ὑποταγῆς τῶν ἀνθρώπων στὸν Ἀντίχριστο.

Ἀπὸ ὅλα τὰ παραπάνω ἡ θέση ποὺ ἐπιφέρει τρομερὴ σύγχυση καὶ γι’ αὐτὸ χρειάζεται μεγαλύτερη ἀνάλυση καὶ προσοχὴ εἶναι τὸ θέμα τοῦ σφραγίσματος καὶ ὁ χαρακτηρισμὸς τῆς νέας ταυτότητος ὡς σφράγισμα.

Αὐτοὶ ποὺ κηρύττουν αὐτὴ τὴν θέση δὲν ἔχουν νὰ ἐπιδείξουν ἁγιοπατερικὲς ἀποδείξεις γιὰ τὰ λεγόμενά τους. Τὸ μόνο ποὺ λένε καὶ ξαναλένε εἶναι τὸ γνωστὸ χωρίο ἀπὸ τὴν Ἀποκάλυψη, ὅτι τὸ σφράγισμα ἔχει τὸ 666 καὶ ὅτι χωρὶς τὸ σφράγισμα (γι’ αὐτοὺς νέα ταυτότητα) δὲν θὰ μπορεῖς νὰ ἀγοράζεις, νὰ κινεῖσαι κλπ. («ἵνα μή τις δύνηται ἀγοράσαι ἢ πωλῆσαι εἰ μὴ ὁ ἔχων τὸ χάραγμα» Ἀποκ. 13, 17). Ὅμως ἂν δεχθοῦμε τὴν ἐπιχειρηματολογία τους, τότε κατ’ αὐτὴ τὸ νούμερο 666 ὑπάρχει στὰ χαρτονομίσματα, στὶς τραπεζικὲς κάρτες, στὰ κινητά, στὰ κομπιοῦτερ ποὺ ἂν καὶ φέρουν σύμβολα τοῦ Ἀντιχρίστου παραδόξως οἱ ὑποστηρικτὲς τῆς θέσεως αὐτῆς χρησιμοποιοῦν. Τὸ ὅτι ὁδηγοῦν σὲ αὐτὴ τὴν κατεύθυνση δὲν σημαίνει ὅτι εἶναι τὸ σφράγισμα. Ἡ Ἐκκλησία ὀνόμασε ὅλα αὐτὰ τὰ φαινόμενα προετοιμασίας τοῦ πιστοῦ γιὰ τὰ γεγονότα τῆς Ἀποκαλύψεως «τύπους».

Ἂς μὴν ξεχνοῦμε, ὅτι πολλοὶ Ὀρθόδοξοι τοῦ ἐξωτερικοῦ, Ἕλληνες καὶ μή, ἔχουν ἤδη πάρει τὶς ἀνάλογες στὶς χῶρες τους ταυτότητες, οἱ ὁποῖες ἔχουν κυκλοφορήσει πολὺ πρὶν τὴν Ἑλλάδα, καὶ αὐτὸ δὲν τοὺς ἐμπόδισε νὰ συνεχίζουν νὰ πιστεύουν καὶ νὰ ἀγωνίζονται, ὅπως π.χ. πιστοποιοῦσε ὁ μακαριστὸς Σωτηρόπουλος. Καὶ εἶναι ἀπολύτως ξεκάθαρο καὶ ἀξιοπρόσεκτο, ὅτι κανεὶς ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς κήρυκες, ποὺ διχάζουν τὸ ποίμνιο, δὲν ἀπέκλεισε μέχρι σήμερα αὐτοὺς τοὺς Χριστιανούς, ἀπὸ τὴν Θεία Κοινωνία ἢ τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία γενικά, ἐπειδὴ πῆραν στὶς χῶρες τους τὶς ταυτότητες. Τὸ ὅλο θέμα ἄρχισε ἀπὸ τότε ποὺ ἀνακοινώθηκε ἡ χρησιμοποίησή τους στὴν Ἑλλάδα.

Μᾶς διδάσκει σχετικὰ ὁ ἀείμνηστος π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος:

«ΠΟΤΕ ΜΗΝ ΕΠΙΤΡΕΨΟΜΕ ΝΑ ΜΠΕΙ Η ΣΦΡΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΜΑΣ Η’ ΕΙΣ ΤΟ ΧΕΡΙ ΜΑΣ.

Γιατί ήδη προχωρούν και σκαλίζουν. Τώρα αρχή στις ταυτότητες, που δεν έχει πολλή σημασία από πλευράς σφραγίδος. Όπως σε πολλούς λέγω, το πεντοχίλιαρο έχει το 666, διανοήθηκες να το πετάξεις από την τσέπη σου; Συναλλάσσεσαι με αυτό. Αλλά έχει σημασία. Πού είναι η σημασία; Ότι γίνεται όλη η ιστορία step by step. Βήμα με βήμα. Μέθοδος «σαλάμι». Λίγο-λίγο. Ξέρετε τί θα πει μέθοδος σαλάμι, είναι σύγχρονες εκφράσεις αυτές. Παίρνουμε το σαλάμι και κόβουμε μία λεπτή φετίτσα. Και πάλι μία λεπτή φετίτσα. Και πάλι μία λεπτή φετίτσα.

Και δεν γίνεται αντιληπτό πως KOBOYME σιγά-σιγά, λίγο-λίγο, βήμα με βήμα.

Ξαναλέγω, όσα χαρτιά και να γράψουν το 666 επάνω.. οι κασέτες αγαπητοί μου επάνω… γράφουν αυτό, αυτός ο κωδικός, 666, ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΕΙΣ ΤΑ ΜΕΤΩΠΑ.

Σας το λέγω να το ξέρετε. Ένας που το ξέρει θα μπορούσε να έχει την ταυτότητα αυτή, αλλά θα είναι έτοιμος να πει το ΟΧΙ, όταν θα ΄ρθει η ώρα για το μέτωπο. Αλλά οι πολλοί δεν το ξέρουν. Εκεί είναι ο κίνδυνος, γι’ αυτό δεν πρέπει να υπάρξουν τέτοιες ταυτότητες. Γι’ αυτό δεν πρέπει, διότι οι πολλοί δεν το ξέρουν και θα πουν κάποτε:

«Μα ξέρετε, οι ταυτότητες χάνονται ή πλαστογραφούνται, Λοιπόν. Νέα μέθοδος. Δεν θα καθίσουμε να γράψουμε επάνω σε ένα χαρτί, σε μια ζελατίνα η οποία είναι, ξέρω ‘γω, ζουληγμένη κτλ Αν μπορούμε στα μέτωπα.»

Και θα πουν οι άνθρωποι: (βήμα-βήμα είπαμε)

«Ε, ΤΙ ΣΤΟ ΧΑΡΤΙ, ΤΙ ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ» (ἐδῶ).

Τὸ ἐρώτημα λοιπόν, δὲν εἶναι ἡ ταυτότητα, ἀλλὰ ἂν αὐτὸς ποὺ θὰ τὴν πάρει θὰ πεῖ μέχρις ἐδῶ. Στὸ μέτωπο ἢ στὸ χέρι ὄχι. Ὁ μακαριστὸς π. Ἀθανάσιος, λοιπόν, δὲν καταδικάζει, ὅπως οἱ σημερινοὶ «ὁμολογητές» τῆς κάρτας, ὅποιον τὴν πάρει. Εἶναι ξεκάθαρος: «Ένας που το ξέρει θα μπορούσε να έχει την ταυτότητα αυτή, αλλά θα είναι έτοιμος να πει το ΟΧΙ, όταν θα ΄ρθει η ώρα για το μέτωπο». Τονίζει μόνο μία σημαντικὴ λεπτομέρεια: Τὸ πρόβλημα εἶναι γι’ αὐτοὺς ποὺ δὲν γνωρίζουν. Γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ τοὺς ἐνημερώσουμε, αὐτὸ εἶναι τὸ καθῆκον τῶν ποιμένων. Ἀλλὰ νὰ τοὺς ἐνημερώσουμε σωστά.

Πρέπει να ξανατονιστεῖ: Ὅπως εἶχε πεῖ καὶ ὁ μακαριστὸς π. Γεώργιος Καψάνης, ποὺ ἦταν ἐναντίον τῶν ταυτοτήτων, τὸ 666 ἔχουν διὰ τοῦ Barcode καὶ τὰ τρόφιμα ποὺ τρῶμε καὶ οἱ τραπεζικὲς κάρτες ποὺ συνδιαλεγόμαστε. Αὐτὸ δὲν μᾶς δηλώνει ὅμως ὡς σφραγισμένους. Μάλιστα ἐνῶ δύο μοναχοί του σὲ ἕρευνά τους δήλωσαν, ὅτι βρῆκαν τὸ 666 στὶς νέες ταυτότητες (ἄγνωστο πῶς ἀφοῦ δὲν εἶχαν κυκλοφορήσει, γιὰ πολλοὺς δὲ γνῶστες τῆς ἡλεκτρονικῆς ἐπιστήμης ἡ μελέτη τους δὲν εἶχε ἐπαρκῆ στοιχεῖα) ὁ π. Γεώργιος ὡς ἐραστὴς τῆς ἀλήθειας δὲν ἱκανοποιήθηκε καὶ ζητοῦσε κι ἄλλες ἀποδείξεις φοβούμενος μήπως παρασύρει ἀδίκως ἀνθρώπους σ’ ἕνα τόσο σοβαρὸ θέμα (ἐδῶ). Ἔλεγε μάλιστα, ὅτι τὸ Ἅγιον Ὄρος δὲν θὰ ὑποταχθεῖ. Ἂν ζοῦσε ὅμως σήμερα, θὰ ἔφριττε μὲ τὴν πτώση τῶν μονῶν καὶ στὸ θέμα τῆς αἵρεσης καὶ σ’ αὐτὸ τῆς ἐκκοσμίκευσης. Γι’ αὐτήν τους τὴν πτώση δὲν χρειάστηκαν οἱ νέες ταυτότητες. Ἁρκοῦν ἡ ὑποταγὴ στὴν αἵρεση, ἡ ματαιοδοξία καὶ τὸ χρῆμα, τοὐτέστιν ὁ Μαμωνᾶς. Ἡ ταυτότητα δὲν ἔπαιξε κανένα ρόλο. Μάλιστα συμβαίνει κι ἐδῶ τὸ ἑξῆς παράδοξο: Οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἔχουν βάλει στὶς μονές τους, κομπιοῦτες, ψηφιακὴ τεχνολογία, φωτοβολταϊκά, ποὺ διώκουν ὅσους μοναχοὺς ἀντιστέκονται στὴν αἵρεση, ποὺ ἔφθασαν στὸ σημεῖο νὰ ἐπιτρέψουν ἀκόμα καὶ σοῦπερ μάρκετ στὶς Καρυές, μιλοῦν ἐναντίον τῶν ταυτοτήτων,ὡς ὑποταγὴ στὸν Ἀντίχριστο.

Ὁ ἅγ. Παΐσιος εἶχε πεῖ:

«-Γέροντα, τί σχέση έχει αυτη η ταυτότητα με τό σφράγισμα;

–Η ταυτότητα δεν είναι τό σφράγισμα· είναι η εισαγωγή τού σφραγίσματος.

[….]Ἄρα σύγχρονοι Ἅγιοι (π.χ. Παΐσιος) καὶ φωτισμένοι γέροντες (π.χ. π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος) συμφωνοῦν: Ἡ ταυτότητα δὲν εἶναι τὸ σφράγισμα. Εἶναι ὅμως τὸ προστάδιο καὶ γι’αυτὸ θὰ ἀγωνιστοῦμε ὅσο μποροῦμε νὰ μὴν ἐπικρατήσουν. Δὲν σημαίνει ὅμως ὅτι ὅταν ἐπικρατήσουν, ὅποιος τὴν κατέχει σφραγίστηκε, δὲν ἀποτελεῖ πιὰ μέλος τῆς Ἐκκλησίας καὶ δὲν σημαίνει ὅτι πρέπει νὰ διχαστοῦμε ὡς ποίμνιο σὲ ἔχοντες καὶ μὴ ἔχοντες ταυτότητα, ὅπως ἔγινε μὲ τὰ ἐμβόλια. Διότι φυσικὰ πρέπει πάλι νὰ τονιστεῖ: Σφράγισμα χωρὶς Ἀντίχριστο δὲν ὑπάρχει.

Γιὰ τοὺς Ἀποστόλους καὶ τοὺς Χριστιανοὺς τῶν πρώτων αἰώνων Ἀντίχριστος ἦταν ὁ Νέρων, ὁ Δέκιος, ὁ Δομιτιανός, ὁ Διοκλητιανός κλπ. καὶ τὰ σύμβολά τους ἀκόμα καὶ τὸ ὄνομά τους ἦταν γιὰ τοὺς τότε Χριστιανοὺς τὸ 666:

«Όσοι εφαρμόζουν το εβραϊκό αλφάβητο, και αυτοί είναι οι περισσότεροι, χρησιμοποιώντας τα εβραϊκά σύμφωνα της λέξεως Nero Caesar, με την αντίστοιχη παραδοσιακή αρίθμηση, μετρούν N = 50, R = 200, W = 6, N = 50, Q = 100, S = 60, R = 200, Σύνολο 666¹.

   Όσοι πάλι εφαρμόζουν το λατινικό αλφάβητο θεωρούν ότι το 666 αποδίδει το όνομα «Διοκλητιανός» ή «Τίτος». Κατ’ άλλους, οι οποίοι δέχονται τη λανθασμένη γραφή 616 [αντί 666], που υπάρχει σε χειρόγραφα των χρόνων του Ειρηναίου, και η οποία γραφή «φαίνεται ως προϊόν μάλλον ερμηνευτικής αμηχανίας και αποδίδει το όνομα Γάιος Καίσαρ», θεωρείται ότι υπό το όνομα αυτό νοείται ο αυτοκράτωρ Καλιγούλας»².

Ἄλλοι γνωστοὶ χαρακτηρισμένοι ὡς Ἀντίχριστοι −στὴν ἐποχὴ τῶν ὁποίων δὲν μποροῦσες νὰ κινεῖσαι καὶ νὰ ἀγοράζεις ἐλεύθερα, ἡ πίστη διώχθηκε, ὑπῆρχε ὁ ἀγκυλωτὸς σταυρὸς καὶ ἄνθρωποι ἔφεραν νούμερα στὸ χέρι− ἦταν οἱ Χίτλερ, Στάλιν, Μάο Τσε Τούνκ π.χ. ὁ ἅγ. Ἀλέξανδρος Σμορέλ χαρακτήρισε τὸν Χίτλερ ως τὸν Ἀντίχριστο, ἄλλοι ὑπολόγισαν ἀριθμητικὰ καὶ μὲ βάση τὸ λατινικὸ ἀλφάβητο τὸ ὄνομα HITLER καὶ κατέληξαν στὸ 666: HITLER (H = 107, I = 108, T= 119, L =111, E = 104, R = 117)³. Καὶ ὅμως τὸ Ἅγιον Ὄρος τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ἀναγνώρισε τὸν Χίτλερ ὡς τὸν προστάτη του γιὰ νὰ σωθεῖ ἀπὸ τὴν λεηλασία καὶ τὴν βουλγαρικὴ ἀπειλή, ὕψωσαν τὴν σημαία του καὶ κρέμασαν τὸ πορτραῖτο του στὸ Πρωτάτο⁴. Ἔγιναν οἱ πατέρες τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, μεταξὺ αὐτῶν καὶ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, ὄργανα τοὺ Ἀντιχρίστου; Ὁ ἑκάστοτε τύπος δὲν εἶναι ὁ Ἀντίχριστος. Κατὰ τὴν γνώμη μου ὅμως τὸ πιὸ τρανὸ παράδειγμα τῆς λανθασμένης, συγχυσμένης διδασκαλίας τῶν σημερινῶν ποιμένων ποὺ κηρύττουν σφράγισμα καὶ διχάζουν τὸ ποίμνιο εἶναι ἡ περίπτωση τῶν Χριστιανῶν λεγεωνάριων (θὰ ἐπαναλάβω αὐτὸ τὀ ἐπιχείρημα), μεταξὺ τῶν ὁποίων συγκαταλέγονται μεγάλοι Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας.

[…]Βλέπουμε λοιπόν, ὅτι τὰ ὅποια σύμβολα ἢ «σφραγίσματα» στοὺς  ἀνὰ τοὺς αἰῶνες τύπους τοῦ «Ἀντιχρίστου» δὲν ἀποτελοῦν τὸ  σφράγισμα τῆς Ἀποκαλύψεως οὔτε συνεπάγονται προδοσία τῆς  Πίστεως, διότι τότε θὰ ἔπρεπε νὰ ἀποκηρύξουμε τοὺς Ἁγίους τῆς  Ἐκκλησίας μας. Μὴν ξεχνοῦμε μάλιστα τὸ Λογγῖνο, τὸν ἐκατόνταρχο  ποὺ παρὰ τὰ σύμβολα ποὺ ἔφερε, πίστεψε καὶ  ἔδειξε  μεγαλύτερη  πίστη  στὸν Κύριο ἀπὸ ὅτι ὁ ἐκλεκτὸς λαός Του,  ὥστε καὶ ὁ Κύριος τὸν ἐπαίνεσε λέγοντας ὅτι τέτοια πίστη δὲν βρῆκε στὸ Ἰσραήλ. Θὰ μποροῦσε νὰ τὸ κάνει αὐτό, ἂν ἦταν τσιπαρισμένος καὶ σφραγισμένος;

Ὁ ἀγώνας ἐναντίων τῶν νέων ταυτοτήτων εἶναι, ὅπως εἶπαν καὶ οἱ Ἄγιοι, δίκαιος, διότι οἱ νέες ταυτότητες λειτουργοῦν εἰς βάρος τῆς ἐλευθερίας καὶ τῶν δημοκρατικῶν μας δικαιωμάτων. Εἶναι δίκαιος καὶ πρέπει νὰ συνεχιστεῖ, ἀλλὰ χωρὶς ἀβάσιμες προσωπικὲς γνῶμες καὶ χωρὶς ἀκρότητες. Εἶναι δίκαιος, διότι μᾶς δίνει μία γεύση τοῦ τί πρόκειται νὰ συμβεῖ τὸν καιρὸ τῶν ἐσχάτων. Πρέπει νὰ ἔχουμε συνείδηση τοῦ τὶ καὶ γιατὶ γίνεται. Ἡ ἀποδοχὴ ὅμως τῆς ταυτότητας δὲν σημαίνει ἀπάρνηση καὶ προδοσία τῆς Πίστεως. Δὲν ἐπιτρέπεται νὰ κηρύττεται ἀπὸ ἄμβωνος, ὅτι ὅποιος πάρει τὴν ταυτότητα εἶναι προδότης τῆς Πίστεως καὶ ὑποταγμένος στὸν Σατανά, καὶ φυσικὰ δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ἀποκλείεται ἀπὸ τὰ Μυστήρια καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία. Δὲν έπιτρέπεται νὰ ὑπάρχει διχόνοια καὶ μίσος λόγῳ τῆς ταυτότητας.

Ἂν ἀποφύγουμε αὐτὲς τὶς ἀκρότητες ποὺ δυστυχῶς σήμερα  προκαλοῦν τρομερὴ σύγχυση καὶ ἀντιπαλότητα, θὰ ἐπιτύχουμε τὴν  ἑνότητα ποὺ τόσο λείπει στὸν ὁμολογιακὸ χῶρο, θὰ ἀποφύγουμε τὴν  διχόνοια καὶ τὴν καταδίκη τῶν ἀδελφῶν μας,  ποὺ δυστυχῶς ἤδη συμβαίνει καὶ θὰ μπορέσουμε καλύτερα καὶ θεάρεστα  νὰ πολεμήσουμε γιὰ τὰ Θεῖα καὶ τὰ δίκαια.

...........................................................................................

Κατὰ τὴν γνώμη μου ὅμως τὸ πιὸ τρανὸ παράδειγμα τῆς λανθασμένης, συγχυσμένης διδασκαλίας τῶν σημερινῶν ποιμένων ποὺ κηρύττουν σφράγισμα καὶ διχάζουν τὸ ποίμνιο εἶναι ἡ περίπτωση τῶν Χριστιανῶν λεγεωνάριων (θὰ ἐπαναλάβω αὐτὸ τὀ ἐπιχείρημα), μεταξὺ τῶν ὁποίων συγκαταλέγονται μεγάλοι Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ἐκτὸς τοῦ γεγονότος ὅτι Χριστιανοὶ ὑπηρετοῦσαν στὸν στρατὸ ποὺ ὑπάκουγε καὶ πολεμοῦσε ὑπὲρ τῶν τότε θεωρουμένων Ἀντίχριστων, γιὰ νὰ ὑπηρετήσουν ὡς λεγεωνάριοι οἱ Χριστιανοὶ ἔπρεπε νὰ τηροῦν κάποια καθήκοντα:

«Ένας Ρωμαίος στρατιώτης ήταν υποχρεωμένος να ορκίζεται στους ειδωλολάτρες αυτοκράτορες, να υπακούει εντολές ειδωλολατρών αξιωματικών, να συναναστρέφεται ειδωλολάτρες, να παρευρίσκεται (ως απλός στρατιώτης) ή να διεξάγει (ως υψηλόβαθμος αξιωματούχος) θυσίες προς τιμήν των παραδοσιακών θεών, να ζει μακριά από το σπίτι του αντιμέτωπος με πειρασμούς, να καταφεύγει στη χρήση βίας (πιθανότατα και στην ανθρωποκτονία)».

Κάθε λεγεωνάριος ἀνεξαρτήτου βαθμίδος ἔπρεπε μετὰ τὴν ἐκλογή του ὡς λεγεωνάριος «probatio» καὶ τὴν ἔγγραφή του στὶς λίστες τῶν λεγεώνων νὰ φέρει στὸν λαιμό του ἕνα «signaculum», δηλ. μία σφραγίδα ἀπὸ μόλυβδο. ἀπὸ τότε χαρακτηριζόταν «signatus», δηλ. σφραγισμένος.

 

Μετὰ ἔδινε τὸν στρατιωτικό του ὅρκο «sacramentum militare» ὁρκιζόμενος πίστη στὴν Ρώμη καὶ στὸν ἑκάστοτε αὐτοκράτορα. Τὸν ὅρκο αὐτὸν τὸν ἔδινε ἕνας λεγεωνάριος καὶ στὴ συνέχεια ὅλοι οἱ ἄλλοι ἔκαναν ἐπίσης ἕνα βῆμα μπροστὰ καὶ ὁρκίζονταν νὰ κάνουν τὸ ἴδιο «Idem in me».

Κάθε νέος αὐτοκράτορας ἀπαιτοῦσε ἀνανέωση τοῦ ὅρκου καὶ ἐπέβαλε δικά του ἔθιμα στὸ στράτευμα γιὰ νὰ ταυτοποιήσει τὸ πρόσωπό του μὲ τὸ στράτευμα. Κάθε λεγεωνάριος ἔπρεπε στὰ γενέθλια τοῦ αὐτοκράτορα καθὼς καὶ σὲ κάθε σημαντικὸ γεγονὸς τῆς ζωῆς του νὰ παρουσιάζεται μὲ τὴν στολή παρελάσεως καὶ νὰ ἀνανεώνει τὸν ὅρκο του «nuncupatio votorum». Ἐὰν αὐτὸ γιὰ ὑπηρεσιακοὺς λόγους δὲν ἦταν δυνατὸν τότε παρουσιάζοντας ὁ τριβοῦνος «tribunus militum» (χιλίαρχος) ὡς ἀντιπρόσωπος τῆς ἑκάστοτε μονάδος. Τὸ ἴδιο γινόταν καὶ «rosaliae signorum» στὴν θρησκευτικοῦ χαρακτῆρος στεφάνωση τῶν συμβόλων τῆς Λεγεώνας «signa» μετὰ ἀπὸ μία νίκη.

Ὁ Τερτυλλιανὸς καταδίκαζε τὸν ὅρκο αὐτόν (Idol. 19, 2): «Δὲν ὑπάρχει τίποτα κοινὸ μεταξὺ τοῦ ὅρκου τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ ὅρκου τῶν ἀνθρώπων, μεταξὺ τῶν συμβόλων τῆς Πίστεως καὶ τῶν συμβόλων τοῦ Διαβόλου». Τὸ ἴδιο καταδίκαζε τὰ σύμβολα τῆς Λεγεῶνος (Coron. 11, 2): « Μπορεῖ ὁ στρατιώτης Χριστοῦ νὰ φέρει αὐτὰ τὰ σύμβολα? Καὶ μπορεῖ νὰ ἔχει πάνω του τὴν ταυτότητα τοῦ στρατηγοῦ του;». Ὅπως ὅμως θὰ δοῦμε παρακάτω ἄλλαξε τὴν στάση του καὶ ἔγινε πιὸ ἀνεκτικός.

Στοὺς μετὰ Χριστὸν αἰῶνες, δηλ. τοὺς αἱῶνες ποὺ ὑπῆρχαν πολλοὶ Χριστιανοὶ λεγεωνάριοι κάθε ἀνωτέρου καὶ κατωτέρου βαθμοῦ, εἰσήχθηκε τὸ ἔθιμο τοῦ τατουάζ «punktum». Punktum σημαίνει τὸ χάραγμα μὲ μία αἰχμή. «Sed non statim punctis signorum inscribendus est tiro delectus verum ante exercitio pertemptandus, ut utrum vere tanto operi aptus sit possit agnosci. [...] Signatis itaque tironibus per cotidiana exercitia armorum est demonstranda doctrina». Δηλ.: Τὸ τατουὰζ αὐτὸ χαράζονταν στὸ χέρι εἴτε μὲ αἰχμηρὸ ἀντικείμενο εἴτε μὲ καυτὸ σίδερο καὶ μ’ αὐτὸ οἱ λεγεωνάριοι ἔφεραν στὸ σῶμα τους τὸ ὄνομα τοῦ στρατηγοῦ τους ἢ τὸ ὄνομα τῆς Λεγεώνας τους.

Ἐπίσης σὲ περιπτώσεις βράβευσης ἀνδρείας ὁ λεγεωνάριος (Χριστιανὸς καὶ μή) ἔπαιρνε ὡς βραβεῖο στέφανους καὶ τὰ φάλαρα, phalerae, ποὺ εἶχαν σημάδια θεῶν καὶ εἰδωλολατρικῶν συμβόλων. Τὰ φάλαρα θεωροῦνταν μεγάλη τιμὴ γιὰ ἕναν Ρωμαῖο στρατιώτη. Ὅσοι Ἅγιοι, ἰδίως ἀξιωματικοί. βραβεύτηκαν ἀπὸ αὐτοκράτορες, ὅπως π.χ. ὁ Γεώργιος, σίγουρα ἔφεραν πάνω τους αὐτὰ τὰ βραβεῖα.

Ἀπὸ χριστιανικὴ σκοπιά, ἡ ζωὴ στὸ στρατόπεδο εἶχε σημαντικὴ σχέση μὲ τὶς παγανιστικὲς λατρεῖες. Γιὰ κάθε χριστιανὸ ποὺ εἶχε εὐαισθητοποιηθεῖ στὴν ἀποφυγὴ τῶν εἰδώλων πρέπει νὰ ἦταν ἀφόρητη ἡ πανταχοῦ παροῦσα παρουσία αὐτοκρατορικῶν πορτρέτων, τὰ ὁποῖα, ὅπως ἐξηγεῖ ὁ Stoll, ἦταν πανταχοῦ παρόντα στὴν καθημερινὴ ζωὴ τοῦ στρατοπέδου μὲ τὴ μορφὴ ἀγαλμάτων, τὰ πορτρέτα στὴ σήμανση ἢ στὸν διάφορο ἐξοπλισμὸ (παρέλασης) τῶν στρατιωτῶν (βλ. φωτογραφίες). Τὸ πιὸ δύσκολο ὅμως γιὰ τοὺς χριστιανοὺς λεγεωνάριους ἦταν τὸ στενὸ δίκτυο λατρευτικῶν ὑποχρεώσεων στὸ ὁποῖο ἐνσωματωνόταν ἕνας στρατιώτης. Οἱ τρεῖς τομεῖς (ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς ὅρκους καὶ τὰ σύμβολα, ποὺ προαναφέρθηκαν) ποὺ καθόριζαν τὴ θρησκευτικὴ ζωὴ ἑνὸς λεγεωνάριου ἦταν:

Α) Ὁ κάθε λεγεωνάριος ἢ βοηθητικός στρατιώτης (auxilia), ἔπρεπε νὰ λάμβάνει μέρος σὲ μιὰ σειρὰ λατρευτικῶν ἐκδηλώσεων καθ' ὅλη τὴ διάρκεια τοῦ ἔτους, στὶς ὁποῖες ὁ νόμος ὅριζε ὅτι ἔπρεπε νὰ ἐμφανίζεται μὲ πλήρη στολή. Αὐτὲς οἱ γιορτές, ποὺ συνοψίζονται στὸν ὅρο «στρατιωτικὴ θρησκευτικὴ λατρεία», καταγράφονται στὸ λεγόμενο «feriale duranum. Πρέπει ὅμως νὰ σημειωθεῖ ἐδῶ ὅτι τὸ feriale duranum στὸ σύνολό του μπορεῖ νὰ θεωρηθεῖ ἔγκυρο μόνο γιὰ τὴ βασιλεία τοῦ Σεβήρου Ἀλεξάνδρου (224-236 μ.Χ.).

Κάθε Ρωμαῖος αὐτοκράτορας ἔθετε, ὅπως εἴδαμε παραπάνω, τὶς δικές του προτεραιότητες στὸ ἡμερολόγιο τῶν ἑορτῶν. Ὁ στόχος αὐτῆς τῆς ἐπίσημης θρησκείας τοῦ στρατοῦ, ἡ ὁποία ἀντιπροσώπευε ἕνα μεῖγμα αὐτοκρατορικῆς λατρείας καὶ παραδοσιακῶν ἑορτῶν, ἦταν πιθανῶς ἡ τελετουργία τῆς καθημερινῆς ζωῆς προκειμένου νὰ αὐξηθεῖ ἡ ταύτιση τῶν στρατιωτῶν μεταξύ τους ὡς σύνολο καθὼς καὶ μὲ τὸ κράτος.

Β) Ἐκτὸς ἀπὸ τὴ στρατιωτικὴ θρησκευτικὴ λατρεία, ὑπῆρχαν καὶ ἄλλες λατρευτικὲς ἐκδηλώσεις, ποὺ ὁ Stoll περιγράφει ὡς «ἡμιεπίσημες στρατιωτικὲς λατρεῖες». Καὶ ἐδῶ, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον, ἦταν ἀξιωματικοὶ (ἢ τουλάχιστον συνάδελφοι) ποὺ τελετουργοῦσαν γιὰ λογαριασμὸ τῶν στρατευμάτων τους. Σύμφωνα μὲ τὸν Stoll, αὐτὲς οἱ ἡμιεπίσημες λατρεῖες περιλαμβάνουν: συνταγματικὲς παραδόσεις (Genius), λατρεία τῶν πατρικῶν καὶ τῶν τοπικῶν θεοτήτων ἀπὸ τὴν περιοχὴ ποὺ στάθευμε ἡ μονάδα κλπ.. ἐπειδὴ δὲν ἔχουμε πηγὲς ποὺ νὰ ἀποδεικνύουν τὸ ἀντίθετο, μπορεῖ νὰ ὑποτεθεῖ ὅτι τὰ ὅρια τῆς ἰδιωτικῆς εὐσέβειας τῶν μεμονωμένων στρατιωτῶν ἦταν ἀσαφῆ ἐδῶ καὶ ἡ συμμετοχὴ σὲ αὐτὲς τὶς λατρεῖες ἦταν λίγο πολὺ ἐθελοντικὴ ἢ προσωπικὴ μέριμνα τοῦ ἀτόμου. Παρόλα αὐτὰ ἡ κατάσταση γιὰ τοὺς Χριστιανοὺς λεγεωνάριους ἦταν τρομερὰ δύσκολη.

Βλέπουμε λοιπόν, ὅτι ἂν κάποιος Χριστιανὸς ἤθελε νὰ ὑπηρετήσει ὡς λεγεωνάριος ἔπρεπε στὴν πλειοψηφία τους νὰ πράξει ἢ (τὸ πιὸ πιθανόν) νὰ ὑποκρίνεται ὅτι πράττει τὰ παραπάνω, τὰ ὁποῖα, ἂν ἴσχυαν σήμερα, οἱ γνωστοὶ σήμερα κηρύττοντες πατέρες θὰ τὰ ὀνόμαζαν ἀντίχριστα καὶ τοὺς Χριστιανοὺς αὐτοὺς, μεταξύ τους μάλιστα πολλοὺς Ἁγίους, θὰ τοὺς καταδίκαζαν ὡς προδότες τῆς Πίστεως. Διαβάζουμε σὲ ἕνα σχετικὸ ἄρθρο:

«Ένα άτομο που συχνά παραβλέπεται σε αυτή τη συζήτηση είναι ένας Χριστιανός που ονομάζεται Sextus Julius Africanus. Γεννημένος στην Aelia Capitolina (παλαιότερα γνωστή ως Ιερουσαλήμ), υπηρέτησε ως αξιωματικός στο ρωμαϊκό στρατό πριν ενταχθεί στη δημόσια υπηρεσία ως διπλωμάτης κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Σεβήρου Αλεξάνδρου (σσ. ὁ Σεβῆρος ὴταν διώκτης τῶν Χριστιανῶν).... Συναντήθηκε και αργότερα αλληλογραφούσε με τον Ωριγένη. Τα θέματα των γραπτών του τον αποκαλύπτουν ότι είναι πολυμαθής και ένας από τους πρώτους χριστιανούς διανοούμενους που διακλαδίστηκαν από τη θεολογία και σε άλλους τομείς... Οι απόψεις του για τον πόλεμο και την εγκυρότητα του κράτους δεν έχουν διασωθεί, αλλά βλέποντας πώς εκπλήρωσε τα καθήκοντα και των δύο και έγραψε για αυτά, φαίνεται ότι δεν αποδοκίμασε κατηγορηματικά κανένα από τα δύο» (ἐδῶ).

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

Πλήρης η δημοσίευση:

 https://eugenikos.blogspot.com/2024/10/blog-post_99.html