"Παράδοξον το σύζευγμα και ανικήτως ακατάλυτη η σύζευξη ιστορίας και χάριτος, ουρανού και γης, προαπελθόντων, όντων και επιγενομένων σε μία «σπιθαμή γης» και εν τέλει οντολογικής (υπαρξιακής) Θείας Οικονομίας ανάμεσα στην Θεόνυμφη Θεοτόκο και την Θεοτοκούπολη Κωνσταντινούπολη, η οποία συνδεδεμένη αστασιάστως και αμεταθέτως «εφάπαξ» με τον θεομητορικό ομφάλιο λώρο ζωογονείται και υπερβαίνει τα ασφυκτικά εγκόσμια δεσμά στο επέκεινα του κτιστού χωροχρόνου «έως τερμάτων αιώνος».
Κατέρχεται «Άγγελος Πρωτοστάτης ειπείν τη Θεοτόκω το Χαίρε» και στο Θεομητορικό Πανάγιο πρόσωπο αυτής χαιρετίζει το μαρτυρικό πρόσωπο της πολίτικης Ρωμηοσύνης και εν αυτώ το τυραννισμένο πρόσωπο απάσης της ανθρωπότητος.
Ο Γέρων και εμφιλόσοφος αοίδιμος Μητροπολίτης και του φαναρίου ιεροφάντης μυσταγωγός Πέργης Ευάγγελος υπομνηματίζει το μυστήριο τούτο του απερινοήτου αυτού συζεύγματος ανάμεσα στα «Χαίρε» του Αρχαγγέλου και σε εκείνα τα «Χαίρε» της φαναριώτικης μυστικής ιεροπρεπούς βιοτής και της κεχαριτωμένης πολίτικης Ρωμηοσύνης , γράφων τα κάτωθι θεσπέσια : «Χαιρετισμών ημέρα στη Βλαχερνήτισσα. Σκέψη και βήματα πολιτών που δεν ξεχνούν. Κυρίως όταν σημάνει η ώρα. Μία ώρα από εαρινή πνοή. Μοσχοβολημένη από θύμησες … Μία Παναγία Πολίτισσα που μας κυττάζει, που μας ακινητοποιεί. Πώς να μην την θωπεύσει ο σεβασμός μας, να μην την ακροάται η λαχτάρα μας; Με ευαγγελισμούς μας ξυπνάει . Με θαύματα στολίζει το βίο μας. Πού να χωρέσουν στη γλώσσα μας τα επωνύμιά της . Πώς να προφθάσουν τους Οίκους, τα Κοντάκια, τα Εφύμνιά της; Χαίρε Μήτερ Ανύμφευτε.
Πλάϊ στην ουράνια θέση της και η κοσμική της τοποθέτηση. Μέσα στην αγιότητά της και η ανθρώπινη συμπεριφορά μας. Όλα μέσα στη μητρική της κατανόηση. Και όλα εξηγημένα με την πρεσβειακή αποστολή της. Με την στοργική συμπαράστασή της. Η μεσιτεία που ανοίγει τις ανθρώπινες καρδιές και ανάλογα τοποθετεί την Υπερύμνητη. Θεοτόκο στο προσκυνητάρι, Μητέρα στις ψυχές. Και Παναγία ανάμεσά μας. Σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Αμέτρητες οι Ναζαρέτ που τη διεκδικούν. Οι Βηθλεέμ που την καλωσορίζουν.
Παρηγοριά και στην Πόλη η Παναγία. Κι όχι μόνο. Συντρόφισσα εν παντί. Ακατάπαυστα ανεβοκατεβαίνει την Επτάλοφο. Όπου την καλεί η Ρωμηοσύνη, εκεί. Και πάντα μαζί της σαν Οδηγήτρια, σα Βλαχερνίτισσα σαν Παμμακάριστος. Αυτές συνθέτουν τη ζάλη της, την ξαγρύπνια της, το πάθος της. Ζει τ ’αληθινό παραμύθι της η Ρωμηοσύνη, ακολουθώντας την Οδηγήτρια στις επάλξεις της. Σε εύδια λιμάνια τη Βλαχερνίτισσα. Και για γαληνεμένη ζωή την Παμμακάριστο......
.Την Παναγία η Ρωμηοσύνη την έχει σε αδιάσπαστη ενότητα μαζί της. Συνευρίσκονται μέσα στο «κεκρυμμένον μυστήριον» που το κατευθύνει ο Θεός. Χώρα Της θεωρεί την Πόλη. Το χώρο της ασίγαστης περιπετείας του νου. Γι’ αυτό και χώρο της ζωντανής παρουσίας της. Και όχι μόνο «τη βουλή του Υψίστου», ως χώρας του Αχωρήτου. Αλλά και με την κρίση των θνητών, ως χώρας των ζώντων. Με τη συνδρομή των γεγονότων και με τη συμπαράσταση των τελεσιουργούμενων.
Με τη συμμαρτυρία των δεδομένων και με τη λύση των κρυφών οραμάτων της. Είναι μία βεβαίωση η Παναγία, του θρύλου της Ρωμοησύνης. Της οντότητας που βαδίζει με μοναστική και μοναδική υποταγή στο μυστήριο της ιδικής της ιστορίας. Είναι χρώμα έντονο στη ζωή της από χρωστήρες νηστεμένων μέσα στο κάλλος και την κρισιμότητα του χρόνου της. Είναι και θεία επιστασία της χάριτος στη διατήρηση της ιερής της ιθαγένειας. Πάνω και μέσα στο χώρο της».(Ι.Σιδηράς)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου