OMOΛΟΓΙΑ: Η υποθεσι της μητροπολεως Λαρισας δεν σταματησε με τον θανατο και του τελευταιου, μοχθηροτερου ολων, ΜΟΙΧΕΠΙΒΑΤΟΥ. Η αληθεια, ολοκληρη η αληθεια, πρεπει να αποκαλυφθη και να καταγραφη. Καποιοι λενε να ξεχασουμε τα παντα, να παψουμε να δινουμε συνεχεια στα παντα. Ομως η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΙ. Και η Αληθεια ειναι δυνατοτερη υπερ παντα. Η Αληθεια δεν πρεπει να κρυπτεται, διοτι η Ιστορια ειναι η οφθαλμοφανεστερη πραγματικοτητα και η καταγραφη της αποτελει αναγκαιοτητα. Ετσι και τα οσα συνεβησαν στην Λαρισα, στα οποια και εμεις συμμετηχαμε ψυχη τε και σωματι, ειμαστε υποχρεωμενοι να την αποκαλυψουμε, οπως το πραττει και η εφημεριδα ΑΓΩΝΑΣ των Αγωνιζομενων Λαρισαιων χριστιανων, που εζησαν την μεγαλη τους περιπετεια μεσα στο σπιτι τους στην τοπικη τους Εκκλησια. Διαβαστε το παρακατω κειμενο στο οποιο εκτιθεται ενα μεγαλο μερος της Αληθειας και περιγραφεται παραστατικοτατα. Και εμεις θα συνεχισουμε στη συνεχεια να παρουσιαζουμε και τα γεγονοτα εκεινα απο την δικη μας οπτικη γωνια.

ΦΩΝΑΖΩ ΔΥΝΑΤΑ ΑΡΧΟΝΤΕΣ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ

(περιφερειάρχα, βουλευτές, Δήμαρχοι)

Ήταν ΕΥΧΗ ή ΚΑΤΑΡΑ ;;;

Άρχοντες του τόπου μας, σας ομολογώ πως δεν είχα σκεφτεί ποτέ να στρέψω τα μάτια μου προς εσάς. Γι’ αυτό αδιάψευστος μάρτυς είναι το ότι, επί είκοσι δύο (22) χρόνια, που κυκλοφορεί η εφημερίδα, δεν υπάρχει ούτε μία σειρά γραφής για τα πολιτικά ή κομματικά πράγματα του τόπου, και ιδιαίτερα σε προσωπικό επίπεδο.

Η αντίδρασή μου αυτή είναι απόρροια των λεχθέντων στους επικήδειους λόγους που ακούστηκαν κατά την εξόδιο ακολουθία του μακαριστού δεσπότη Ιγνατίου.

Πριν ένα χρόνο (Αύγουστος 2017, φ. “ΑΓΩΝΑ”, 243) γράφαμε για την εικοσιδιάχρονη “ποιμαντορία” του μακαριστού, πλέον, Ιγνατίου, τα εξής: «Θα κάνουμε μια διερεύνηση…» (βλέπετε το σχετικό κείμενο στον Αγώνα 243).

Σήμερα, μετά ένα χρόνο, η φωνή Κυρίου ακούστηκε να λέγει: «Ταύτη τη νυκτί την ψυχήν σου απαιτούσιν από σου …» (Λουκ. 12,20) με τον Ιγνάτιο να διερωτάται «α ετοίμασα τίνι έσται;». Στο σημερινό κείμενο θα ασχοληθούμε με ένα μικρό και συνοπτικο μέρος από τα πραγματικά γεγονότα, διότι στην πορεία των χρόνων ξεχάστηκαν ή διάφοροι “καλοθελητές” περνώντας τα από κόσκινο πρόσθεταν, αφαιρούσαν, αλλοίωναν τα κείμενα και στο τέλος, γεγονός που δεν τους συνέφερνε το εξαφάνιζαν ή άλλως το παραμόρφωναν τελείως.

Είναι γεγονός αναμφισβήτητο, ότι από το μολύβι του δημοσιογράφου ίσαμε το κανάλι της τηλεόρασης, μεσολαβούν διορθωτές, παραχάρτες ή ακόμα και ληστές, που κακοποιούν την είδηση, ληστεύουν την αλήθεια, παραποιούν τα γεγονότα, απαλλάσσουν ενόχους ή ενοχοποιούν αθώους.

Τα γεγονότα που θα περιγράψουμε έχουν μια ιστορική εκκλησιαστική διαδρομή εξήντα περίπου χρόνων πανελλήνιου ενδιαφέροντος αλλ’ άγνωστα προ πάντων στους Λαρισαίους. Γνωρίζω ότι μπορεί να ενοχλήσουν, να εξεγερθούν μερικοί, και ίσως οπλίσουν με φαρμακερά βέλη τους καλάμους τους. Εμείς θα τα καταθέσουμε γιατί πιστεύουμε ότι είναι η ιστορική αλήθεια που δίνει γνώση και απαντήσεις σε γεγονότα της εποχής μας και συμβάλλει στην ενημέρωση και των επόμενων γενεών.

Το 1960 μοιάζει με τις μέρες μας, διότι και τότε ο λαός ξεσηκώθηκε για τα τεκταινόμενα στην Μητρόπολη Λάρισας και τότε οι τοπικοί άρχοντες και ο τύπος συμπαρατάχθηκαν στο εκκλησιαστικό καθεστώς, παρ’ ότι γνώριζαν ότι ήταν διαβλημένο. Τότε με τον περιφρονημένο πιστό λαό συμπορεύτηκε – ευτυχώς – μια εφημερίδα, που τόμησε να εναντιωθεί στην άρχουσα τάξη αλλά και στον άλλο ημερήσιο τύπο.

Διαβάζουμε πρωτοσέλιδο “Η ΑΔΟΚΗΜΟΣ ΣΥΝΗΓΟΡΙΑ”: «Λόγω όμως της σοβαρότητος του θέματος – έγραφε – προς ενημέρωσιν και τους αναγνωστικού μας κοινού να είπωμεν ολίγας λέξεις… Απλώς και μόνον ότι δεν πρέπει τα εκκλησιαστικά μας πράγματα, οσονδήποτε σαπρά και καρκινώδη και αν είναι να βλέπουν το φως της δημοσιότητος, και τούτο δια να μην θίγεται το γόητρον της Εκκλησίας μας. Με άλλα λόγια… τείνει να γίνει δόγμα της εποχής, “μη θίγετε τα κακώς κείμενα”. Καλώς: Αλλ’ ερωτάται προ της πανδήμου σήψεως και της εκλύσεως των ηθών, οι υγιώς σκεπτόμενοι δεν πρέπει να αντιδράσουν; Υποχρεούνται να καταπίνουν την γλώσσαν των προ της ολονέν υπερισχούσης αμαρτίας; Ασφαλώς όχι».

• Και προς τον Δήμαρχον: «Ο κ. Δήμαρχος φαίνεται αγνοών το τι είναι εκκλησία. Εάν πριν έκαμε τον κόπον να συμβουλευθή, όχι της Θεολογίας τα περισπούδαστα συγγράμματα, αλλ’ απλώς την πρώτην τυχούσαν εγκυκλοπαιδείαν, θα επληροφορείτο ολίγα τινά και περί του ταλαιπώρου λαϊκού στοιχείου και περί του ότι εκκλησία δεν είναι μόνον οι Δεσπόται και των παντοειδών ρασοφόρων η σύναξις. Κατά την επικρατούσαν γνώμην της δογματικής και των πατέρων της εκκλησίας “Εκκλησία είναι το σύνολον των εις τον Χριστόν πιστευόντων, κλήρου και λαού”. Και του ταλαιπώρου, δηλαδή πιστεύοντος λαού, όστις γράφει πάντοτε τας λαμπράς και πλήρους δόξης σελίδας εκκλησιαστικής μας ιστορίας, και τον οποίον οι σύγχρονοι της Εκκλησίας ταγοί περιφρονούν και γράφουν υπό τα παλαιά των υποδημάτων. Όταν ο λαός αυτός σκανδαλίζεται και ζητεί να πληροφορηθεί, δεν διασύρεται η εκκλησία κ. Δήμαρχε. Αντιθέτως αποδεικνύει δια της στάσεώς του ότι τα σπλάχνα της εκκλησίας εξακολουθούν να παραμένουν υγειή παρά την σήψιν της κεφαλής».

• Προς την συνάδελφον εφημερίδα: «Αλλά αρκετά ησχολήθημεν με του κ. Δημάρχου… Παρ’ ολίγον να λησμονήσωμεν την ερίτιμον συνάδελφον ήτις ούτε λίγο ούτε πολύ εξακολουθεί να έχη “κρυφό καμάρι” αυτό το οποίον από καιρού “ο κόσμος έχει τούμπανον”».

«Συμμαχήσασα παλαιότερον με τον περιβόητον “ιερατείον” τουτέστιν τους αποδιοπομπαίους, εξακολουθεί και σήμερον να θεωρή συκοφαντικά αυτά τα οποία έχουν καταγγελθή αρμοδίως εγγράφως και ενυπογράφως. Τι να είπωμεν; Όταν κανείς χάσει το μπούσουλά του, φυσικόν να πελαγοδρομή και να θαλασσοδέρνεται, και κυρίως να χάση και την εντροπήν. Καταπίνουσα η συνάδελφος την κάμηλον εξακολουθεί να διυλίζη τον κώνωπα και να εμφανίζεται ως υπερασπιστής μιας το ολιγώτερον απαραδέκτου και αμαρτωλής καταστάσεως ήτις επικρατεί μέχρι προ τινος χρόνον εις την μητρόπολίν μας. Αλλά μήπως ηδύνατο να πράξη και άλλως; Πώς να φραγγελώση εκείνον τον οποίον μέχρι προ τινός εθώπευεν; Ο νοών νοείτω».

Και τελείωσε με τη δήλωση: «Αλλά μεγάλη τιμή δια την συνάδελφον να ασχοληθώμεν επί τοσούτου με την ακαταλόγιστον φλυαρίαν της και τους δικολαβισμούς της.

Τελειώνομεν με την δήλωσιν ότι σκοπός μας δεν είναι ο διασυρμός της Εκκλησίας μας. Αντιθέτως ανελάβομεν ιεράν σταυροφορίαν δια τον καθαρισμόν και την εξυγίανσιν ταύτης εκ των σαπρώς και ανηθίκων στοιχείων άτινα λάθρα εισέδυσαν εις στους κόλπους της. Διαισθανόμεθα ότι ως ορθόδοξοι χριστιανοί έχομεν ιερόν προς τούτο καθήκον. Και δηλούμεν ότι δεν θα σταματήσουμε εάν δεν δοθή η πρέπουσα απάντησις…».

Η Λάρισα βράζει, ο μητροπολίτης Δημήτριος Θεοδόσης ο οποίος ήρθε στη Λάρισα από την μητρόπολη Γυθείου με μετάθεση στις 18 Απριλίου 1956 κουβάλησε μαζί του ένα συρφετό. «Ήρχισαν να κατακλύζουν την περιφέρειαν Λαρίσης (έγραφε ο τύπος 20-2-60) διάφοροι αγνώστου προελεύσεως κληρικοί… Περί των τοιούτων κληρικών πολλά ελέγοντο και εθρυλλούντο, τα οποία εάν εγράφοντο θα κατελάμβανον τόμους ολοκλήρους πρωτοτύπου σκανδαλοθηρικού αναγνώσματος…». Στις 25 Μαρτίου το 1959 ο Δημήτριος εκοιμήθη. Αμέσως ξεσπούν σκάνδαλα. Τα πολιτικά δικαστήρια καταδικάζουν τους σκανδαλοποιούς κληρικούς, τα Εκκλησιαστικά όμως δεν “γνώριζαν” τίποτα. Συμπαραστάτες σ’ όλους αυτούς φιγούραραν με τις υπογραφές τους, ο Δήμαρχος, βουλευτές, βιομήχανοι, έμποροι… οι πιο πολλοί γνωστοί της μασονικής στοάς (ό,τι βιώνουμε σήμερα!).

Στις 7 Απριλίου 1959 γίνεται πραξικόπημα στην Ιερά Σύνοδο!!! Εκλέγουν με μετάθεση για την Λάρισα, τον από Νευροκοπίου Αγαθάγγελο. Παρεμβαίνει πολιτικός παράγων και ακυρώνει τις εκλογές. Έτσι η μητρόπολη Λάρισας μένει χωρίς επίσκοπο (εν χηρεία) έως τις 15 Μαΐου 1960 που εκλέγηκε ο Ιάκωβος Σχίζας, πνευματικοπαίδι του Χίου Παντελεήμωνα (Φωστίνη) και Πρωτοσύγκελος του Αττικής Ιακώβου (Βαβανάτσου). Η χειροτονία που ακολούθησε (18 Μαΐου 1960), αποδοκιμάστηκε πολύ σκληρά από Αθηναίους που γνώριζαν πρόσωπα και πράγματα. Σπάσανε κεφάλια μέσα στην μητρόπολη Αθηνών.

Τα οκτώ χρόνια που διαποίμανε την μητρόπολη Λάρισας δεν άφησε κάτι το αξιόλογο. Το μόνο που έκανε ήταν μια προσωπική κατοικία (για εκείνη την εποχή θεωρείτο βίλα) στο 5^ο χλμ. Λάρισας-Βόλου και έναν ναό εντός του μεγάλου οικοπέδου, αφιερωμένο στην αγία Αικατερίνη και τα οποία πωλήθηκαν από τους κληρονόμους σε ιδιώτη και κάποια ακίνητα στην Αθήνα.

Στις 3 Μαΐου 1968 υπέγραψε και υπέβαλε την παραίτησίν του από τον φόβο βέβαια μην και η δικτατορία ανοίξει το φάκελο που ήταν αρκετά χονδρός και χάσει και την μισθοδοσία του μετά από μια καταδίκη από εκκλησιαστικό ή πολιτικό Δικαστήριο.

Στις 11 Ιουνίου 1968 συνεδρίασε η Ιερά Σύνοδος για την εκλογή Μητροπολίτη Λάρισας. Ο π. Θεολόγος ψηφίζεται δεύτερος στο “τριπρόσωπο” με πρώτο τον π. Ανάργυρο Σταματόπουλο που αρνείται να αναλάβει την μητρόπολη, προτιμώντας να παραμείνει μέλος της αδελφότητας «ΖΩΗ». Έτσι βρέθηκε ξαφνικά ο Θεολόγος από δεύτερος, πρώτος. Προσπάθησε να αρνηθεί την εκλογή, αλλά δεν τα κατάφερε (“ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ”, 1/8/96, σελ. 11). Ο Θεολόγος το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να εντοπίσει τον γηραιό προκάτοχό του, τον οποίο επισκέπτεται και παίρνει την ευχή του. Στην αποχαιρετιστήριον εγκύκλιόν του (13 Ιουλίου 1974) ο Θεολόγος γράφει: «Ακόμα και ο προκάτοχός μου εξέφρασεν εις εμέ την ευχήν να τον διαδεχθώ». Ο δε Σεραφείμ Ορφανός που διαδέχθηκε ως μοιχεπιβάτης την μητρόπολη Λάρισας μετά τον Θεολόγον το 1974, σε μία υπέρ 15μελή επιτροπή που τον επισκέφθηκε είπε: «Αναγνωρίζω, ότι ο Θεολόγος υπήρξε θύμα. Όμως εμένα η Εκκλησία με έστειλεν εδώ. Θα φύγω, αν η Εκκλησία με ανακαλέση» (“Ημερήσιος Κήρυκας”, 22-9-89).

Στις 30 Ιουνίου έγινε η χειροτονία του, και στις 11 Ιουλίου 1968 ενθρονίστηκε. Ήρθε, και βρέθηκε σε λάκκο με φίδια (η δικτατορική κυβέρνηση μασωνοκρατούνταν, το ίδιο και η Δημοτική αρχή, ο εμπορικός, ο ιατρικός, φαρμακευτικός σύλλογος, το επιμελητήριο, ο τύπος και αρκετοί οικονομικοί παράγοντες).

Σε κάθε βήμα εύρισκε εμπόδια. Απέβλεπαν στο να τον αναγκάσουν να υποκύψη. Αυτός όμως στάθηκε όρθιος και προσευχόμενος για όλους, λέγοντας και ξαναλέγοντας: «Ο Θεός να τους φωτίση να βρουν το σωστό τους δρόμο».

Το έργο του – λαμβάνοντας υπόψη το ολιγόχρονο της παραμονής του (6 χρόνια), τα προσκόμματα που έβρισκε, τη διαλυμένη μητρόπολη διαχειριστικά και διοικητικά – υπήρξε ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟ:

- Κατασκεύασε το οικοτροφείο (βλέπε σελ. 9 Β’ Επιστολή) – είναι το μεγαθήριο αυτό που σήμερα στεγάζει τα γραφεία της μητρόπολης – δυναμικότητας 100 παιδιών. Τον Ιούνιο του 1974 ήταν έτοιμο να λειτουργήσει για τη νέα σχολική χρονιά. Ήταν ένα υπέρ σύγχρονο οικοδόμημα με προδιαγραφές πρωτόγνωρες για εκείνη την εποχή (μπάνια, τουαλέτες, δωμάτια με ατομικές ντουλάπες, γραφεία, χώρους αποθήκευσης, μαγειρεία και τραπεζαρίες σ’ όλο το υπόγειο χωρητικότητας 150 ατόμων – αυτά χρησιμοποιούν και σήμερα – κ.ά.

- Διαμόρφωσε το χώρο του προσκυνήματος της αγίας Παρασκευής Τεμπών, όπως τον βλέπουμε και σήμερα ακόμα!

- Ενίσχυσε οικονομικά την ανακατασκευή και αναστήλωση όλων των παλαιών κτισμάτων και κελιών με πολλά χρήματα, και επάνδρωσε το ιστορικό μοναστήρι του αγ. Δημητρίου Στομίου.

- Μετέτρεψε τον Προφήτη Ηλία Αμπελακίων – από ένα μικρό εκκλησάκι σε πλήρη και άνετο εκκλησιαστικό χώρο, ώστε ν’ αποτελεί αψευδή μάρτυρα του ζωντανού ενδιαφέροντος.

- Υπάρχουν και πολλά ακόμα στα οποία θα αναφερθούμε όταν φθάσουμε στην έρευνα που κάνουμε “Η ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ 12 ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ”.

Και όλα αυτά πραγματοποιήθηκαν με χρήματα, αποκλειστικά από τα νόμιμα έσοδα της μητρόπολης (τριμηνίες, γάμοι, βαπτίσεις…) χωρίς χαράτσια, δίσκους, ραδιουργίες…

Όσο για τα δικά του χρήματα - μισθός και προσωπικές δωρεές, (βλέπε σελ. 9 Α’ Επιστολή) δεν χορτάριαζαν. Μόλις τα έπαιρνε ετοίμαζαν σακουλάκια και με τον οδηγό άρχιζε η διανομή. “Δεν πρέπει – έλεγε – να βρει τον καλόγηρο το βράδυ με χρήματα στην τσέπη γιατί θα έχει μαζί του τον διάβολο!”. Και συνεχίζει:

«Το φυσικό κλίμα του επισκόπου – έλεγε – είναι η κένωση. Η άρνηση των θησαυρών του κόσμου τούτου. Η περιφρόνηση της γοητείας του χρυσού. Και η προσκόλληση στο πρόσωπο του Χριστού καθώς και η μαθητεία, η συνοδοιπορία και η αποστολικότητα».

Η φτώχεια του επισκόπου είναι δείγμα της γνησιότητας, της έμπρακτης διαδοχής, η σφραγίδα της αληθινής εικόνας του Ιησού Χριστού, ο οποίος “δι’ ημάς επτώχευσε πλούσιος ών” (Β’ Κορινθ. 9, 9).

Στον πνευματικό τομέα το πέρασμά του υπήρξε μια όαση, την οποία τα σκοτεινά κέντρα δεν την άντεξαν και απότομα την διέκοψαν την αποφράδα ημέρα της 11^ης Ιουλίου 1974 (Τί συμπτώσεις – έλεγε και επαναλάμβανε στον πιο πιστό του άνθρωπο και συνεργάτη – στις 11 Ιουλίου του 1950 χειροτονήθηκα διάκονος, στις 11 Ιουλίου του 1952 χειροτονήθηκα πρεσβύτερος, στις 11 Ιουλίου 1968 ενθρονίστηκα ως επίσκοπος και στις 11 Ιουλίου 1974 εκθρονίστηκα)!.

Ο μήνας Ιούλιος 1974 θα παραμείνει ως ο ΜΑΥΡΟΣ ΜΗΝΑΣ της Ελλαδικής Εκκλησίας. Οι σκηνές φρίκης και απανθρωπιάς, αποθησαυρίσθηκαν στο σκευοφυλάκιο της Ιστορίας για να στιγματίζουν το έγκλημα και να καταθέτουν στις επόμενες γενιές το αμείλικτο “κατηγορώ” τους.

Ήταν ημέρες εμπόλεμης κατάστασης. Οι Τούρκοι ετοιμάζονται να εισβάλλουν στην Κύπρο και ο Αρχιεπ. Σεραφείμ με μια ομάδα επίορκων ρασοφόρων άρχισαν διωγμό. Επιδρομή μίσους, μανία εξόντωσης, κι ένα εξαγριωμένο σώμα που στέλνει φωτιά. Δεν άκουγαν, δεν έβλεπαν τίποτα. Βιάζονταν πώς να απαλλαγούν απ’ όλους που τους ενοχλούσε η άγια παρουσία τους. Στην πρώτη παρτίδα αποκεφαλίζει εννέα μητροπολίτες και ετοιμάζεται για την δεύτερη παρτίδα “εκτέλεσης”.

Το δικτατορικό καθεστώς πέφτει, η χώρα ακυβέρνητη, το εκκλησιαστικό τυραννικό κατεστημένο τρέχει και αγωνίζεται να ασφαλίσει τις παρανομίες του. Το τελευταίο φύλλο της Εφημερίδας της Κυβέρνησης (ΦΕΚ) που φέρει το έμβλημα της δικτατορίας, περιέχει τα διατάγματα ενθρονίσεως των εννέα μητροπολιτών και τα διατάγματα εγκατάστασής τους. Έχει αριθμό 284 με ημερομηνία 23 Ιουλίου 1974 και έχει δοθεί στο εθνικό τυπογραφείο και δημοσιεύθηκε χωρίς να υπάρχουν υπουργικές υπογραφές γιατί δεν υπήρχε κυβέρνηση (το κενό εξουσίας μπορεί ο καθένας να το ελέγξει). Όλα ΠΑΡΑΝΟΜΑ! Και σ’ αυτό επιστάτησε ο νεοδιορισθείς – συνεργάτης του Σεραφείμ – Νέας Σμύρνης Χρυσόστομος Βούλτσος.

Στην Λάρισα (4 Αυγούστου) έρχεται να ενθρονιστεί ο νέος δεσπότης Σεραφείμ Ορφανος. Ο αρχιεπίσκοπος με μια ομήγυρη ομόφρονων δεσποτάδων τα βρήκαν σκούρα από την καθολική αντίδραση του λαού. Έγιναν πάνω από 50 συλλήψεις και ο αρχιεπ. Σεραφείμ ξεστόμισε μια εκ των πολλών “ωραίων” και προς αποφυγήν φράσεων προς τους Λαρισαίους: «Γαμ… το κέρατό σας».

Ο Σεραφείμ Ορφανός – δεσπότη Λάρισας – είχε μια σχετική “ειλικρίνεια”. Το πρώτο που δήλωσε ήταν, ότι, είναι καλοπερασάκιας και αυτοχαρακτηρίστηκε ως Μπουζούρ Παπά. Δεύτερο ζήτησε να μένει σε ξενοδοχείο γιατί στο επισκοπείο, που για δεκάδες χρόνια έμειναν οι εκάστοτε μητροπολίτες, τον έπιανε πλήξη. Διέμενε με την οικογένεια της αδελφής του για πάνω από ένα χρόνο σε σουίτες ξενοδοχείου Α΄ κατηγορίας και μετά σ’ ολόκληρο όροφο κεντρικού κτιρίου στην πλατεία Ταχυδρομείου.

Στα δεκατέσσερα (14) χρόνια δεσποτικής θητείας στη μητρόπολη Λάρισας, το έργο του δεν ήταν μόνο μηδενικό αλλά και αρνητικό, διότι, όχι μόνον δεν έκανε τίποτα, αλλά και ό,τι βρήκε από την ποιμαντορία Θεολόγου τα διέλυσε.

Το οικοτροφείο όχι δεν το λειτούργησε, αλλά έκανε και ΑΠΑΤΗ. Το παρουσίαζε ότι λειτουργεί με διευθυντή το γαμπρό του, την αδελφή του μαγείρισσα και ανύπαρκτα πρόσωπα προσωπικό, δικαιολογώντας έξοδα, και με τροφίμους 50-70 μαθητές το χρόνο εισπράττονας διάφορες επιχορηγήσεις.

Το φιλανθρωπικό τομέα σχεδόν τον κατήργησε.

Τα 3 από τα 4 εκκλησιαστικά συσσίτια έπαψαν να λειτουργούν. Από τα εκατοντάδες βιβλία της βιβλιοθήκης Θεολόγου, πολλά σπάνια, εξαφανίστηκαν.

Το Εκκλησιαστικό Μουσείο, που δήθεν ξεκίνησε να φτιάξει συγκεντρώνοντας παλαιές σπάνιες εικόνες, και άλλα ιερά σκεύη μεγάλης αρχαιολογικής αξίας, ξεπουλήθηκαν.

Στις 13 Σεπτεμβρίου 1989 πέθανε αιφνίδια. Η κινητή και ακίνητη περιουσία που απέκτησε – μεγάλο μέρος περιγράφουμε στον “ΑΓΩΝΑ” (Νο 189, Φεβ. 2013) είναι τεράστια Ο ίδιος κατ’ επανάληψη αυτό το ομολογούσε και το “δικαιολογούσε”. Να ένα μικρό δείγμα “ειλικρίνειας”: «Δικαίωμά μου σαν πολίτης, είναι να αποκτήσω μια περιουσία, την οποία κανείς δεν ξέρει που εγώ θα τη διαθέσω…». Ερώτηση δημοσιογράφου: Κάτι τέτοια όμως γεγονότα δημιουργούν στο κοινό τις εντυπώσεις… Απάντηση δεσπότη: «Κοιτάξτε να δείτε, εγώ πιστεύω πως ο κάθε αρχιεπίσκοπος, επίσκοπος, αρχιμανδρίτης θα πρέπει να έχει μια περιουσία που να του δίνει τη δυνατότητα – έστω και στα έσχατά του – να κάνει κάτι καλό για τον κόσμο και στην Εκκλησία. Κι εγώ κάτι οραματίζομαι να κάνω!...» (Περ. “ΣΤΙΓΜΕΣ”).

Αυτό το “εκκλησιαστικό ανάστημα” (Σ. Ορφ.) το στήριξαν όλα τα χρόνια ο τοπικός ΤΥΠΟΣ, βουλευτές, δημοτικές και πάσης φύσεως αρχές. Οι λόγοι που εκφωνήθηκαν στην εξόδιο ακολουθία, πλαστογράφησαν γεγονότα, του κρέμασαν παράσημα και του ύφαναν διάφορα εγκώμια από στυβώμενα απορρίμματα. Όμως το αισθητήριο του λαού τα απέρριψε σαν κακόγουστο και ατελέσφορο πλέγμα.

Ανασκαλεύοντας τα ερείπια (1974-1989) εκτός των οικονομικών, δεν μπορείς να αντέξεις και την ηθική βρωμιά που αναδύονταν.

Με τον θάνατο του Σεραφείμ Ορφανού, ο θρησκευόμενος λαός της Λάρισας επαναστάτησε, με ένα και μοναδικό αίτημα να αποδοθεί δικαιοσύνη και να επιστρέψει ο αδίκως εκδιωχθείς ποιμενάρχης τους π. Θεολόγος. Άρχισαν να γίνονται συγκεντρώσεις, επιτροπές, παραστάσεις στους τοπικούς άρχοντες ζητώντας και τη δική τους συμπαράσταση. Ο αναβρασμός δεν υποχωρούσε. Κάθε μέρα που περνούσε ανέβαζε την ένταση.

Επιτροπή κατ’ επανάληψη βρέθηκε στην Αθήνα να συναντήσει τον Αρχιεπίσκοπο αλλ’ αυτός τους απέφευγε με διάφορες προφάσεις. Επισκέφθηκε μητροπόλεις αλλά με λύπη έβλεπαν ολόγυρά τους αγριεμένες φυσιογνωμίες αρχιερέων, που δεν τους άγγιζε η κραυγή του λαού του Θεού. Η λαχτάρα του δεν διαπερνούσε την ηχομονωτική τους εξουσία. Υπήρχε μέγα χάσμα ανάμεσα σε ‘κείνους, που εμφανίζονταν σαν πατέρες και σ’ αυτούς που σαν πεινασμένα παιδιά άπλωναν τα τρεμάμενα χέρια και ζητούσαν αγάπη και απόδοση δικαιοσύνης στον πνευματικό τους πατέρα.

Ο αρχιεπίσκοπος ήθελε “σώνει και καλά…” να εγκαταστήσει άλλο ρασοφόρο που δεν θα διέφεραν τα χνώτα από του προηγούμενου ώστε να καλύψουν όλη την απάτη και βρωμιά που ο ίδιος ήταν γνώστης. Γι’ αυτό ο πρώτος που ήρθε αμέσως στην Λάρισα με τον θανάτον του Σεραφείμ ήταν Ίδιος. Και θυμάστε (γράψαμε “ΑΓΩΝΑΣ”, φ. 187, σελ. 7) την στιχομυθία μεταξύ αρχιεπ. Σεραφείμ και Μπαλάση (γαμπρού του Σεραφείμ Ορφανού).

Ο Μπαλάσης βρίσκονταν στα σκαλοπάτια του μητροπολιτικού ναού. Αντικρύζοντας τον αρχ. Σεραφείμ άρχισε να μουντζοκλαίει φωνάζοντας: «Αχ, τι πάθαμε – αχ, τι πάθαμε, Μακαριώτατε…» κι εκείνος κουνώντας την μπαστούνα και διορθώνοντας το επανωκαλύμμαχο, τον κοίταξε με το γνωστό γκαραγκούνικο ύφος λέγοντας: «Άσε ρε… άσε τα τι πάθαμε. Τώρα να δούμε τι θα κάνουμε… Τ’ ακούς;». Ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια, ακούστηκε να του λέει ο Μπαλάσης: «Να κάνουμε δικό μας άνθρωπο Μακαριώτατε»!!!

Ο δικός τους άνθρωπος βρέθηκε!... Δεν πρόλαβαν να κάνουν τα σαράντα του μακαρίτη, και το ΘΑΜΑ έγινε! Στις 10 Οκτώβρη έγινε μάζωξη των επισκόπων και η “αγία δεξιά του Σεραφείμ” διόρισε τον άνθρωπο που ήταν κολλητός του μακαρίτη στη Λάρισα ως Πρωτοσύγκελός του 6 χρόνια (1978-1984) γνωρίζοντας τα “απόκρυφά του” και άλλα 4 χρόνια (1984-1989) πιστός επί των απορρήτων ως Πρωτοσύγκελος του ιδίου του αρχιεπισκόπου Σεραφείμ. Και αυτός άκουγε στο όνομα, Δημήτριος Μπεκιάρης.

Ο θρησκευόμενος λαός της Λάρισας ξεσηκώθηκε, βγήκε στους δρόμους, ζητούσε την επιστροφή του πνευματικού του πατέρα που διώχθηκε το 1974 ΑΔΙΚΑ, χωρίς να του απαγγελθεί κατηγορία, δίχως μάρτυρες κατηγορίας και υπεράσπισης, δίχως δικαίωμα απολογίας. Διώχθηκε αναπολόγητος χωρίς να δικαστεί παρά μόνον με τις Συντακτικές Πράξεις 3&7/1974 του δικτάτορα Ιωαννίδη-Σεραφείμ και χωρίς να έχει δικαίωμα:

1^ον) να παραμείνει στη Λάρισα παντελώς ούτε μόνιμα σε κάποιο σπίτι ή ακόμα και ως επισκέπτης. Ήθελαν πάση θυσία να τον αποκόψουν από το ποίμνιό του. Η απόφαση 2026/23-7-74 έλεγε: «Προς διαφύλαξιν εν παντί της εν τη Εκκλησία ενότητος και αποφυγήν πάσης αιτίας δυναμένης να δημιουργήσει αφορμάς… ήχθη εις την απόφασιν, όπως μη επιτρέψη την εγκατάστασή των οπωσδήποτε εξελθόντων ή εξερχομένων της ενεργού υπηρεσίας Σεβ. Ιεραρχών εν ταις περιφερείαις ας ούτοι μέχρι τούδε εποίμαναν… ή εν ταις περιφερείαις, εν αις υπηρέτησαν κατά το παρελθόν ως Ιεροκήρυκες…»,

2^ον) να επικοινωνεί δημόσια (να μιλάει, να γράφει ή να διαμαρτύρεται βάσει της απόφασης (Φεβρ. 15, 3.142/2-2-1974) του Αρχηγού Ενόπλων Δυνάμεων η οποία έλεγε: «Προς περιφρούρησιν χριστιανικού αισθήματος θρησκευομένου ελληνικού λαού, απαγορεύεται από λήψεως παν δημοσίευμα εις τον Τύπον (υπομνήματα – επιστολαί)… Χαρακτηρισθέντων ως αντικανονικών Μητροπολιτών. Ενημερωθούν σχετικώς και προφορικώς οι εν τη ζώνη ευθύνης ύμων διευθυνταί εκδιδομένων εφημερίδων» (επείγον και απόρρητον).

3^ον) να προσφύγει στην ελληνική ή ευρωπαϊκή δικαιοσύνη. Συγκεκριμένα η απόφαση έλεγε: «Πράξεις εκδιδόμεναι κατ’ εφαρμογήν των διατάξεων της παρούσης (Συντακτική Πράξη 3) ή του κατ’ άρθρον 4 αυτής εκδοθησομένου Νομοθετικού Διατάγματος δεν υπόκεινται εις αίτησιν ακυρώσεως ή προσφυγήν ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας και εάν προβάλλεται λόγος ακυρώσεως…».

Οι μέρες, οι μήνες, και τα χρόνια περνούσαν (1974-1989), τα γεγονότα έτρεχαν, οι Σεραφειμικές πράξεις παρανομίας αύξαναν με δικτατορική (εν μέσω δημοκρατίας) Νομοθετική κάλυψη.

Μία πρώτη χαλάρωση των χειροπέδων έγινε μετά από 14 χρόνια, στις 15 Νοεμβρίου 1988 με τον νόμο Κουτσιόγιωργα που δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης και έδινε τη δυνατότητα στους Έλληνες πολίτες να προσφύγουν στο Ανώτατο Δικαστήριο της Χώρας και να ζητήσουν αναψηλάφηση της περίπτωσής τους.

Να τι έλεγε η διάταξη:

«1. Αίρεται για τους υπαλλήλους του Δημοσίου, των νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου και των υπαλλήλων των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης το απαράδεκτο που ίσχυε με οποιοδήποτε τρόπο ως προς την άσκηση αίτησης για ακύρωση πράξεων που εκδόθηκαν από τις 21 Απριλίου 1967 έως τις 23 Ιουλίου 1974, είτε είχε ασκηθεί τέτοια άσκηση, είτε όχι…». Και εδώ φαίνεται ότι του νομοθέτη του “διέφυγε” να προσθέσει μία λέξη, και έτσι πάλι ο π. Θεολόγος και οι υπόλοιποι ένδεκα επίσκοποι ήταν εκτός “νυμφώνος”.

Έτσι τον Μάρτιο του 1990, ψηφίστηκε στη Βουλή η παρακάτω προσθήκη: «Στην παρ. 1 του άρθρου 15 του ν. 1816/1988 και μετά τη φράση “αίρεται για τους υπαλλήλους του Δημοσίου” προστίθεται και παρεμβάλλεται η φράση “τους υπαλλήλους και όργανα διοικήσεως”. Η προθεσμία ισχύος της παραπάνω προσθήκης αρχίζει από τη δημοσίευση του νόμου αυτού» (είναι η πολυσυζητημένη πρόταση Παλαιοκρασσά).

Με την εκλογή (διορισμό) του Δημήτριου Μπεκιάρη στη Λάρισα, εννέα Λαρισαίοι πολίτες από διάφορες ενορίες, βάσει του Νόμου Κουτσόγιωργα, προσέφυγαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας ζητώντας την ακύρωση της εκλογής Μπεκιάρη διότι η μητρόπολη δεν είναι κενή και ο νόμιμος μητροπολίτης κ. Θεολόγος είναι εν ζωή, και εκτοπίστηκε με βάση των Συντακτικών Πράξεων 3&7/1974 που πλέον έπαψαν να ισχύουν.

Η υπόθεση αυτή μαζί με άλλες που είχαν ήδη κατατεθεί, εκδικάστηκαν στις 26 Απριλίου 1990.

Οι παρασκηνιακοί-σκοτεινοί τότε παράγοντες κινήθηκαν προς όλες τις κατευθύνσεις για να ματαιώσουν κάποια θετική απόφαση και το δημοσιογραφικό κατεστημένο οργίασε. Ένας φρικτός ακήρυκτος πόλεμος, ξέσπασε. Η μασονική στοά στο άκουσμα του ονόματος του Θεολόγου έβγαζε μπιμπίκια. Ο συμπολίτης υπουργός Παιδείας κ. Σουφλιάς δήλωνε ότι: «εκκρεμεί η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου η οποία θα είναι τελεσίδικη. Όποια κι αν είναι, θα πρέπει να γίνει σεβαστή απ’ όλους» (πίστευε ότι θα ήταν ενάντια στον Θεολόγο) και όταν ανακοινώθηκε η απόφαση άλλαξε τροπάριο.

Οι μήνες περνούσαν, ο διορισμένος δεσπότης Λάρισας, Δημήτριος που ήρθε χαράματα, “πριν αλέκτωρ φωνήσαι”, την 4^ην πρωινήν της 8^ης Φλεβάρη 1990, φρουρούμενος από εκατοντάδες ένοπλους αστυνομικούς, έβγαλε “αναμνηστικές” φωτογραφίες και έκανε δηλώσεις… Τότε κάποιος γέροντας ασκητής είχε πει εκείνες τις ημέρες: «Νύχτα ήλθε, νύχτα θα φύγη. Με τα ΜΑΤ ήρθε με τα ΜΑΤ θα φύγη» (η προφητεία γρήγορα επαληθεύτηκε).

Μέσα από το φρουρούμενο κρησφύγετο απειλούσε τους πάντες και τα πάντα: «Θα τους διαλύσω… εγώ!», «Θα περιποιηθώ την θεομπαξία», «Θα περιποιηθώ τους απατεώνες, τους μαφιόζους οι οποίοι θέλησαν να κάνουν την Εκκλησία τσιφλίκι τους…», «… θα δείτε ποιο θα είναι το τέλος του γέροντά τους». Είπε, και τι δεν είπε…! Αλλά το πιο “χαριτωμένο” ήταν το «Θα φύγω μόνον εάν δουν τον… σβέρκο τους!!!».

“Άλλαι μεν αι βουλαί ανθρώπων, άλλα δε Θεός κελεύει”.

Για πέντε ολόκληρους μήνες, οι υπηρέτες της παραπληροφόρησης, φωτογράφιζαν με το δικό τους φακό την επικαιρότητα, μετέφεραν εκεί που ήθελαν και όπως ήθελαν τις εικόνες, διέγειραν τις άσχετες μάζες, δημιουργούσαν εντυπώσεις, επηρέαζαν αρνητικά τις άγιες κινητοποιήσεις, και επέβαλαν μεθοδικά τις θελήσεις των αθέατων ή ανώνυμων κέντρων αποφάσεων.

Ήρθε η 11^η Οκτωβρίου με την χαρούμενη είδηση. “ΒΓΗΚΕ η απόφαση του Σ.τ.Ε…”. Δημοσιεύθηκε επίσημα στις 30 Οκτωβρίου 1990. Δέκα τρεις (13) ήταν συνολικά οι αποφάσεις και δικαίωναν όλους τους διωκόμενους από το τυραμνικό Σεραφειμικό κατεστημένο. Και η τελευταία από αυτές ακύρωνε την εκλογή και την τοποθέτηση του Δημ. Μπεκιάρη ως Μητροπολίτη Λάρισας.

Ο Σεραφείμ αιφνιδιάστηκε… αλλά και αγρίεψε. Άρπαξε το αστροπελέκι και προσπάθησε να κατακεραυνώσει όλους (Δικαιοσύνη, Κοινοβούλιο, δημοσιογραφία, και θεοφοβούμενο λαό…). Ήθελε να τους κάψει, να τους εξοντώσει, δηλώνοντας πως δεν θα δεχθεί ούτε θα εφαρμόσει τις δικαστικές αποφάσεις.

Ο κ. Σουφλιάς (αρμόδιος υπουργός Παιδείας) μετά την απόφαση άλλαξε ρότα: “ΤΟ ΘΕΜΑ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ” – είπε – και η εκκλησία είναι αυτοδιοίκητη εκ του Συντάγματος και αυτή θα δώσει λύσεις στα προβλήματά της. Ο δε αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ, χαρακτήρισε τη στάση του κ. Σουφλιά “ευπρεπέστατη!” και του απέδωσε δημοσίως “εύσημα”. Λέτε να ήταν τυχαίο;;;

Ο τότε Πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης στις προγραμματικές δηλώσεις (3/4/90) τόνισε ότι “θα εποπτεύσει ο ίδιος στην εκτέλεση των αποφάσεων του ΣτΕ από τη διοίκηση, υπάρχοντος και του ειδικού άρθρου 232^Α στο Ποινικό Κώδικα που ορίζει ότι τιμωρείται με φυλάκιση ενός έτους όποιος δεν εκτελεί τις αποφάσεις των Δικαστηρίων”.

Ένα χρόνο μετά (31-5-1991) άλλαξε τοποθετήσεις. Τότε η εφημερίδα “ΝΕΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ” σε πρωτοσέλιδο και πηχαίους τίτλους έγραψε: “Ψηλός: Με απειλούν οι Μασώνοι”. Και στην 8^η σελίδα συνέχιζε: «Ενώ ο Πρωθυπουργός κ. Κων. Μητσοτάκης ήταν σαφώς διατεθειμένος να σεβασθεί τις αποφάσεις του Συμβουλίου Επικρατείας και να επαναφέρει τους οκτώ (8) δικαιωθέντες Μητροπολίτες στις θέσεις τους, δυστυχώς έπεσαν επάνω του οι Μασώνοι και τον εμπόδισαν να εφαρμόσει τις σχετικές αποφάσεις. Σύμφωνα με τις αποκλειστικές πληροφορίες των «Ν.Α.» και συνέχιζε, «Το θέμα που οι Μασώνοι δημιουργούν, συνίσταται, βασικά, στο ότι, οι οκτώ συγκεκριμένοι Ιεράρχες (οι υπόλοιποι τέσσερις είχαν πεθάνει) είναι πολέμιοι της Μασωνίας, ειδικά δε ο Μητροπολίτης Λαρίσης Θεολόγος, ο οποίος προ αρκετών ετών πριν από την εκδίωξή του, επέβαλε το επίτιμιο σε ιερέα που τόλμησε να κοινωνήσει τον Μασώνο δήμαρχο Λαρίσης Μεσσήνη…».

Αυτό είναι ένα μικρό, πολύ μικρό δείγμα, που ο ιστορικός φακός της εποχής Μπεκιάρη σας παρουσίασε. Εσείς μετρήστε τα πρόσωπα, ζυγίστε τα γεγονότα και βγάλτε τα συμπεράσματά σας.

Και δεν σταματούμε εδώ. Σκληρή η διαπίστωση γι’ αυτούς που παρακολουθούν από κοντά τα εκκλησιαστικά πράγματα. Ο σκληροτράχηλος Σεραφείμ πέτυχε (αυτό σε νορμάλ κατάσταση είναι φανταστικό) να εκλέξει για μητροπολίτες, τους πιο ακατάλληλους και με τους πιο χονδρούς φακέλους. Και αυτό το πετύχαινε με την άσκηση καταθλιπτικής πίεσης στους εκλέκτορες δεσποτάδες μια και τους είχε καθυποτάξει με την ανάδειξή τους, και τους κρατούσε στο χέρι με μερικά ύποπτα χαρτιά, που είχε ρίξει στο φάκελλό τους.

Από το 1990 έως τον Μάιο του 1994 το τι έγινε, δεν αντέχει η γραφίδα να περιγράψει την αθλιότητα. Ο ιστορικός που θα συλλέξει τα στοιχεία για να συντάξει τον απολογισμό, θα περιέλθει σε αμηχανία. Θα βρεθεί να ξεναγείται σε μία ισοπεδωμένη κατάσταση, που ο οδοστρωτήρας αφάνισε την εντιμότητα, την ανθρωπιά, την αξιοπρέπεια, την ευθιξία, την εκκλησιαστική τάξη, το σεβασμό προς τους όρκους και προς τη νομιμότητα.

Δεν θα αναφερθώ σε δεκάδες γεγονότα, που συνθέτουν κομπολόι ατελείωτων αθλιοτήτων, διαφθοράς συνειδήσεων, και καταχρήσεις υπηρεσιακής αρμοδιότητας.

Θα μνημονεύσω ενδεικτικά τούτο το παράδοξο και ανήκουστο κυριολεκτικά βρώμικο περιστατικό.

Ο Ιγνάτιος Λάππας στις 25 Μαΐου 1994 “εκλέγεται” παράνομα δεσπότης Λάρισας. Και ώσπου να φάνε τα γλυκά και να μοιράσουν τα δώρα στους εκλέκτορες έρχεται το Συμβούλιο της Επικρατείας και “αναστέλλει την εκλογή του αρχιμανδρίτη Ιγνατίου Λάππα ως μητροπολίτου Λαρίσης και Τυρνάβου” (απόφ. 407/94). Αυτός όμως δεν καταλαβαίνει με τίποτα και στηριζόμενος σε “πλάτες” προχωρεί, με το έτσι θέλω, σε παράνομη ενθρόνιση χωρίς Προεδρικό Διάταγμα, αγνοώντας τι ορίζει ο νόμος του Ελληνικού Κράτους και ο Καταστατικός Χάρτης (άρθρου 16 παρ. 1).

Πρωθυπουργοί και υπουργοί μπερδεύτηκαν μέσα στα ράσα και σύρθηκαν σε αποφάσεις και εντολές παράνομες. Ο Ευαγ. Βενιζέλος (καθ. Συνταγματικού Δικαίου, και κυβερνητικός εκπρόσωπος) αναγκάστηκε να καταπιεί τη γλώσσα του, και να αυτοδιαψευστεί για τα όσα υποστήριξε πριν λίγες ημέρες. Ο Στ. Παπαθεμελής μάζεψε τα ΜΑΤ όλης της χώρας χτυπώντας αλύπητα το λαρισαϊκό λαό που ζητούσε δικαιοσύνη και νομιμότητα.

Αν ρωτάτε γιατί έγιναν όλα αυτά; Λογική δεν υπάρχει, και ούτε είμαστε σε θέση να δώσουμε εξήγηση. Βάλτε στο μυαλό σας όποια υποψία κρίνετε. Εμείς δεν μπορούμε να το επιβεβαιώσουμε ή να το διαψεύσουμε.

Εκείνο που δεν διαψεύδεται είναι, ότι επί έξι χρόνια (1990-1995) όλα τα σκοτεινά κέντρα βυσσοδομούσαν με όλους τους φανερούς και κρυφούς μηχανισμούς, σαν ένα εξαγριωμένο τέρας να σκορπίζει φωτιά προς κάθε κατεύθυνση. Καταδίκες δίχως απαγγελία κατηγορίας, επιτίμια πρωτόγνωρα και πρωτοεφάρμοστα, διατάγματα, που δεν εκδίδονταν ούτε σε χώρες καννιβάλων, πάθη, μανία εξόντωσης, ατελείωτες ιστορίες φρίκης που δεν θα περίμενε κανείς να συμβαίνουν σε τέτοιους χώρους.

ΣΕ ΠΟΙΟΝ;;; Στον όσιο λειτουργό, στον πνευματικό πατέρα π. Θεολόγο Μητροπολίτη Λάρισας, που επί δέκα επτά (17) ολόκληρα χρόνια έμεινε σιωπηλός, και όταν η δικαιοσύνη της ελληνικής πατρίδας του απέδωσε το δίκαιο και η βαθειά αίσθηση της ευθύνης του τον έφερε πίσω στο ποίμνιό του. Και τώρα τα μασονικά κέντρα παίζουν το τελευταίο τους χαρτί. Μας θυμίζουν ημέρες τιμίου Προδρόμου, αγίου Χρυσοστόμου, Αθανασίου, Νεκταρίου που συνομοτούν εναντίον τους με στοιχείο τελευταίο πάντα τη γυναίκα!

Ήταν 12 Νοεμβρίου 1995, όταν η εφημερίδα “ΤΟ ΠΑΡΟΝ” (φίλα προσκύμενη στην Κυβέρνηση) με πρωτοσέλιδο τίτλο μας αιφνιδίασε: “ΙΔΟΥ ΠΟΙΟΣ ΚΥΒΕΡΝΑ…”. Και δίπλα: «Μυστική σύσκεψη στην Εκάλη για το εκκλησιαστικό με την Δήμητρα», “Ήταν παρών και ο Μποτόπουλος”. Και στην 6 σελίδα συνέχιζε: «Για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο, το «ΠΑΡΟΝ» σας αποκαλύπτει την μυστική σύσκεψη που έγινε στην Εκάλη για το εκκλησιαστικό πρόβλημα…».

«Το τραγικό στην σύσκεψη αυτή, η οποία πραγματοποιήθηκε υπό την προεδρία της κ. Δήμητρας Λιάνη, είναι ότι έλαβαν μέρος ο πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας κ. Μποτόπουλος, ο νομικός σύμβουλος της Εκκλησίας της Ελλάδος κ. Χριστινάκης και, το ακόμα τραγικότερο, ο Αρχιμανδρίτης και «πνευματικός» της Δήμητρας Τιμόθεος Ηλιάκης με τον «προϊστάμενο»!!! του Μητροπολίτη Ν. Ιωνίας, που εξελέγη Μητροπολίτης με την επιφοίτηση του «επιγείου πνεύματος Δήμητρας»…

Δεύτερη επαλήθευση: Μια τετραμελής επιτροπή επισκέφθηκε τον Ευαγ. Βενιζέλο, τώρα υπουργό Δικαιοσύνης, που μεταξύ άλλων του είπε κάποιο μέλος: «Κύριε υπουργέ, οι πληροφορίες μας είναι ότι ο πρόεδρος της Κυβερνήσεως (Αν. Παπανδρέου) ζήτησε από τον πρόεδρο του ΣτΕ Βασ. Μποτόπουλο, να υιοθετήσει τις απόψεις της εκκλησιαστικής διοίκησης και να απορρίψει όλες τις αιτήσεις των Μητροπολιτών, που ζητούν την ακύρωση των “τετελεσμένων”.

Ο κ. Βενιζέλος απάντησε, χωρίς καν να δυσκολευτεί: «Κοιτάξτε, ο πρόεδρος δεν ασχολείται με αυτά τα ζητήματα. Την πρωτοβουλία αυτή την είχε η κυρία» (Δήμητρα Λιάνη).

Τρίτη επαλήθευση από την κ. Δήμητρα. Η εφημερίδα “ΑΠΟΨΗ” δημοσίευσε στις 2 Φεβρουαρίου 2005 συνομιλία που είχε δημοσιογράφος με την κ. Δήμητρα Λιάνη: «Γνωρίζω το θέμα – του είπε – γιατί βρισκόμουνα πάντοτε στο γραφείο του Προέδρου… Το θέμα το έλυσαν, σε διάσκεψη, που είχαν στην Εκάλη, ο πρόεδρος της κυβερνήσεως, ο Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ και ο πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας κ. Μποτόπουλος».

Υπάρχουν στο αρχείο μας αρχειοθετημένα σωρεία στοιχείων που αποδεικνύουν το πώς και ποιος έκανε δεσπότη τον Ιγνάτιο Λάππα.

Είχε προηγηθεί η επίσκεψη του π. Εφραίμ του Βατοπεδινού (φίλου του Ιγνατίου) με την αγία Ζώνη στο σπίτι Δήμητρας Λιάνη-Παπανδρέου. Ακολούθησε ο άρρωστος αρχιεπ. Σεραφείμ υποβασταζόμενος από τον Δωδώνης (του Σεραφείμ είναι καταγραμμένες 4 επισκέψεις).

Ακολούθησε ο υπουργός Δημ. Τάξεως κ. Παπαθεμελής που πήρε την εντολή – ανεξάρτητα του “κόστους” και πάσης θυσίας – να εγκατασταθεί ο Ιγνάτιος στη Λάρισα ακόμα κι αν χρειαστεί να μετακινηθεί και όλη η αστυνομία της χώρας.

Το ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ όλων αυτών, μετά από συνεχείς αναβολές (επειδή δεν τους έβγαιναν τα νούμερα) στις 20 Φεβρουαρίου 1996 να γίνει η διάσκεψη της Ολομέλειας του ΣτΕ. Πιεζόμενοι φαίνεται υπέρ το δέον λησμόνησαν πλέον το θετικό αποτέλεσμα των 30 προηγούμενων ομόφωνων αποφάσεων, μία της Ολομέλειας (29 Δικαστών) και μία της Ολομελείας του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, που ήταν και αυτές ομόφωνες, και απέρριψαν τις προσφυγές Θεολόγου και των άλλων δύο (Νικοδήμου και Κωνσταντίνου) κατά “πλειοψηφία” (15 έναντι 12). Το σκεπτικό της απόφασης – όπως ομολόγησε δικαστής εξερχόμενος της δίκης – δεν ήταν δίκαιο, αλλά: «Θυσιάσαμε τους τρεις μητροπολίτες για τη γαλήνη της Εκκλησίας και της Πολιτείας». Άλλος δήλωσε: «Με την άδικη αυτή απόφαση επιβεβαιώνονται οι φόβοι του ότι υπό ένα καθεστώς εξουσίας (σ.σ. όπως αυτό του ΠΑΣΟΚ) δεν επιτρέπεται σε νοήμονες ανθρώπους να έχουν αισιοδοξία ούτε ελπίδα διεξόδου»…

Μετά από δύο ολόκληρα χρόνια και δύο μήνες από την εκλογή του (25-5-94) εκδόθηκε το “Προεδρικό Διάταγμα Αναγνώρισής” του με ΦΕΚ τεύχος Ν.Π.Δ.Δ. αριθμ. 114 και ημερομηνία 11/7/1996 αποτελώντας καθρέπτη παρανομίας του Ιγνατίου χρήζοντας ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ Βραβείου πρωτοτυπίας “νομιμότητας” και “κανονικότητας”!

Βλέποντας κάποιος όλο το παρασκήνιο που προηγήθηκε της πολύκροτης δίκης και διαβάζοντας τον Τύπο με τις σχετικές δηλώσεις που ακολούθησαν σε πιάνει απογοήτευση, αισθάνεσαι τρόμο από τις ίντριγκες, τις δολοπλοκίες και τις παρασκηνιακές μεθοδεύσεις. Το πινάκιο των επινοήσεων και των ενεργειών τους δεν έχει τέλος. Χρονικό μίσους δίχως επίλογο. Σκιά σκοτεινής νύχτας δίχως σχισμή.

Έπρεπε, πάση θυσία, να καλυφτούν οι βρωμιές του Δεσπότη Λάρισας Σεραφείμ Ορφανού, όπως και έγινε, κ. Πολιτικοί άρχοντες της Λάρισας.

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΜΕΤΡΗΣΤΕ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΣΑΣ!!!

Πολιτικοί άρχοντες της Λάρισας, ο εκάστοτε Επίσκοπος είναι λειτουργός του Θεού, Ποιμένας και Πατέρας του ποιμνίου του. Από εμπειρία Πνεύματος Αγίου δίνει καρδιά, μεταβιβάζει φλόγα, όχι σε άψυχα όντα, αλλά στα παιδιά του – τα λογικά πρόβατα της Θείας Ποίμνης –, πορεύεται με τη λαμπάδα της συνείδησής του αναμμένη, γι’ αυτό κρατάει τα χέρια καθαρά, και δεν διαχωρίζει την ιδιωτική συμπεριφορά από την άσκηση του λειτουργήματος.

Η Εκκλησία δεν κράτησε ποτέ ερμητικά κλειστό το “βιβλίο των συμβάντων”, ούτε αποπειράθηκε να μακιγιάρει ή ακόμα να ηρωοποιήσει πρόσωπα. Γι’ αυτό δεν δικαιούμαστε να αποφύγουμε μια σύγκριση με τους προκατόχους του μακαριστού Ιγνατίου.

Κύριε Περιφερειάρχα, στο ύστατο χαίρε προς τον κυρό Ιγνάτιο είπατε: «… Η Λάρισα έγινε κύτταρο πνευματικό χάρη στο ποιμενάρχη της. Ένα άνθρωπο που ανέπτυξε μεγάλο κοινωνικό έργο… Είμαστε βέβαιοι (απευθυνόμενος προς τον αρχιεπίσκοπο) ό,τι θα κάνετε ότι πρέπει το έργο του μακαριστού μητροπολίτη να έχει την δέουσα συνέχεια…».

Κύριε Δήμαρχε, μας ξάφνιασε ο επικήδειος λόγος σας – μικρός αλλά “μεστός”. Σ’ αυτόν είπατε ότι ο εκλιπών: «Στάθηκε δίπλα στην κοινωνία με το πλούσιο και δραστήριο έργο που υλοποίησε μαζί με τους συνεργάτες του στη μητρόπολη και το οποίο αποτελεί ιδιαίτερα σημαντική παρακαταθήκη… Σεβαστέ μητροπολίτα μας αφήνετε πολύ σημαντικές παρακαταθήκες με το έργο σας και σας είμαστε ευγνώμονες. Σας υποσχόμεθα ότι θα προσπαθήσουμε να κάνουμε πράξεις τα οράματα και τις παρακαταθήκες που μας αφήσατε…».

Προσπαθούσα για ώρα να αναπλάσσω στην οθόνη του λογισμού μου, αυτά που είπατε και οι δυο σας. Αλήθεια τα πιστεύετε ή τα είπατε ως είθισται σε κάποιον που, αφήνει τον μάταιο τούτο κόσμο; Εάν είναι έτσι, τότε άριστα πράξατε! Αν όμως τα πιστεύετε… Τότε κάτι συμβαίνει, κάτι δεν πάει καλά! Γιατί δεν επιτρέπεται οι άρχοντες της πόλης να αγνοούν τόσο εξώφθαλμα πράγματα!...

Γνωρίζω ότι θα αντιδράσετε. Ας μη ξεχνούμε όμως ότι “φίλος ο Πλάτων αλλά φιλτάτη η αλήθεια”. Το κάνω γιατί πιστεύω πως κανένας μας δεν έχει το δικαίωμα – από φόβο μη “σκανδαλίση” – να απλώνει ένα σκοτεινό μπερντέ και να σκεπάζει την αλήθεια και την παρανομία.

ΚΑΙ ΜΠΑΙΝΩ ΣΤΟ ΘΕΜΑ:

Αρχίζω από την πρώτη περίοδο Θεολόγου (1968-1974). Το έργο του υπήρξε τεράστιο για την εποχή του διότι τότε δεν υπήρχαν κρατικές χορηγίες ή ευρωπαϊκά πακέτα στήριξης. Ήταν χρήματα από θεσμοποιημένες υπηρεσίες διαχείρισης των ετήσιων προϋπολογισμών. Ήταν το περίσσευμα του πλούτου και το υστέρημα της φτώχειας, το ευωδιαστό θυμίαμα της προσευχής και το δάκρυ της ελπίδας που αξιοποιούνται με φόβο Θεού και για τους σκοπούς που προσφέρονταν.

Ο ίδιος ο Θεολόγος αρνήθηκε και απέρριψε, την πολυτέλεια και τη χλιδή. Κράτησε για τον εαυτό του τα διαπιστευτήρια της φτώχειας, της έσχατης φτώχειας. Περιβλήθηκε το σχήμα του ταπεινού καλόγερου και υιοθέτησε, ως ποιότητα ζωής την απόλυτη λιτότητα.

Το μηνιαίο μισθό του, τον άδειαζε σε σακκουλάκια μέχρι τελευταίο νόμισμα και τον έστελνε να απαλύνει τον πόνο και τα δάκρυα συνανθρώπων (βλέπε σελίδα 9 Β’ Επιστολή). Ταυτόχρονα χρήματα που έφταναν στην μητρόπολη ως δικά του – προνομιακά δικαιώματα – τα διοχέτευε σε εστίες αγάπης.

Δεν άπλωσε ποτέ χέρι ζητιανιάς προς την κρατική εξουσία, ούτε αύξησε στους προϋπολογισμούς τους κωδικούς είσπραξης, ούτε απαίτησε από τους ναούς δισκοφορίες.

Την ημέρα που του δόθηκε από δύο αξιωματικούς του Στρατού το τελεσίγραφο να εγκαταλείψει την μητρόπολη και την Λάρισα, βρέθηκε χωρίς δραχμή στην τσέπη του, και τα εισιτήρια (δικό του και της αδελφής του) του ΚΤΕΛ τα πλήρωσε ο γιατρός Γιάννης Αργυρούλης.

Την μητρόπολη Λάρισας καταλαμβάνει ο Σεραφείμ Ορφανός (1974-1989). Στα δέκα πέντε χρόνια δεσποτοκρατίας του, βρέθηκε να έχει αγοράσει διαμερίσματα, καταστήματα, βίλες, οικόπεδα, αγροκτήματα, σπίτια… επίσημα, 46 συμβόλαια (άγνωστος αριθμός τα προσύμφωνα) δύο εξοχικά στον Μαραθώνα και μια βίλα ψηλά στο βουνό της Εκάλης με πισίνα, Διαμέρισμα με γκαράζ στην Λυών της Γαλλίας. Οι δε καταθέσεις ήταν τόσες, που κάποιος εκ του περιβάλλοντός του, έλεγε χαριτολογώντας: «Οι καταθέσεις του Σεραφείμ έχουν βουλιάξει την Εμπορική Τράπεζα της Νέας Μάκρης».

Ο ίδιος άλλωστε δεν το έκρυβε – όπως προαναφέραμε. Το ομολογούσε μάλιστα με καμάρι!

Έρχεται η δεύτερη περίοδος Θεολόγου, τότε που αρχές και εξουσίες – δεν αναφερόμαστε προσωπικά – είχατε ακροβολίσει με τα τόξα τεντωμένα έτοιμα να τον πλήξετε. Σας έβλεπα σαν εξαγριωμένα κατευθυνόμενα στρατιωτάκια. Άραγε γιατί; Νιώθατε να κινδυνεύετε από ποιον…; Από το “άκακο αρνί” ή γιατί ο Αρχ. Σεραφείμ δεν ήθελε αγίους – όπως έλεγε, για την επιβεβαίωση των γραφομένων ανοίξτε τα αρχεία σας, ή διαβάστε τον τύπο της εποχής εκείνης.

Αν επιχειρήσω να καταλογραφήσω τις περιπτώσεις, ο κατάλογος θα είναι μακρότατος. Τολμώ να πω, πως, σε αρκετές κρίσιμες στιγμές στάθηκα δίπλα στον άγιο επίσκοπο και τον ένιωσα στιγμές που τα πόδια του τρίκλιζαν και τα χέρια του έτρεμαν, όμως δεν το έδειχνε, ούτε το έβαζε κάτω, παρ’ όλο ότι το μονοπάτι που βάδιζε ήταν γεμάτο με τριβόλια, αγκάθια, πέτρες και παγίδες, ασφαλώς όχι από τον πιστό λαό που τον λάτρευε, αλλά από τις αρχές και εξουσίες – εκκλησιαστικές και πολιτικομασωνικές.

Και το φοβερότερο, επισκεπτόμενος ο π. Θεολόγος το Νοσοκομείο του “ΕΡΥΘΡΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ” για λόγους υγείας, ο αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ έτρεξε να μάθει ο ίδιος από τους γιατρούς “πόσο χρόνο ζωή έχει ακόμα ο Θεολόγος”.

Ο ίδιος διέθετε νηφαλιότητα, γαλήνη ψυχής και ψυχραιμία στο λόγο, και πάντα επαναλάμβανε «Εί ο Θεός μεθ’ ημών, ουδείς καθ’ ημών». Η πυρωμένη από το Χριστό καρδιά του, λαμπαδοδρομούσε την αγάπη.

Διαχειρίστηκε, με τόση αξιοπρέπεια και με τόση περίσκεψη το “ΙΕΡΟ ΧΡΗΜΑ” που με την κοίμησή του η διαχειριστική επιτροπή παρέδωσε στον κ. Ιγνάτιο ένα τεράστιο χρηματικό ποσό! Τα νούμερα που αναφέρουμε είναι από τον διαχειριστικό έλεγχο λογιστικού γραφείου – γνωστού πολέμιου του Θεολόγου – διορισμένο από τον κ. Ιγνάτιο όταν ανέλαβε την διαχείρηση της μητρόπολης Λάρισας. Και είναι:

Εισπράξεις από το έτος 1993 έως 24/7/1996 ήταν 192.539.293 δρχ. συν 75.600.000 από τα ενοίκια σύνολον 268.139.293 δρχ.

Από αυτά χρησιμοποίησε ο Θεολόγος για λειτουργικά έξοδα 13.820.982 δρχ. Κατατεθημένα στον λογαριασμό… της Τράπεζας Κεντρικής Ελλάδος ήταν 40.317.080 δρχ. τα δε υπόλοιπα χρήματα ήταν όλα σε νομοθετημένους λογαριασμούς, ήτοι: Κατασκηνώσεις 36.352.284 δρχ., ΤΑΚΕ.: 9.912.419, Ραψάνη: 8.820.714, Λογία: 16.302.635, Ιεραποστολή: 8.301.321… κ.ά.

Παρέδωσε, εκτός πολλών άλλων, και περί τα 1.000 τεμ. τιμαλφή (δακτυλίδια, βέρες, αλυσίδες, σταυρούς, λίρες…) όλα χρυσά και κάμποσες δεκάδες χιλιάδες ευρώ.

Από τις 115 ενορίες, που είχε η μητρόπολη απέδιδαν τις νόμιμες τριμηνιαίες εισφορές μόνον 22 ενορίες στη μητρόπολη (Θεολόγο) και σχεδόν οι πιο φτωχές, οι άλλες εκατό περίπου, τις κατέθεταν στην Τοποτηρητεία( δηλαδή στον Ιγνάτιο) παρ’ ότι ΠΑΡΑΝΟΜΟΣ! Και αυτό σε ολόκληρη την δεύτερη περίοδο Θεολόγου (1993-1996).

Η Διαθήκη θεολόγου που διαβάστηκε έλεγε: «Χρήματα δεν έκανα και οβολόν μη ψάχνετε…», «Τους συγχωρώ όλους… και σας αφήνω την ευχή μου, την αγάπη μου και την ολόθερμη ευχαριστία μου. Καλό παράδεισο σε όλους»… (“ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ”, 4/8/1996).

Είκοσι οκτώ (28) χρόνια αρχιερέας και όλη η κινητή και ακίνητη περιουσία του ήταν: 2 αρχιερατικές στολές. Την πρώτη μαζί με την πατερίτσα και την μίτρα του τη δάνεισε ο γέροντας Τρίκκης Διονύσιος για την χειροτονία του και του έμειναν. Και η δεύτερη στολή ήταν δώρο του μοναστηριού Βυτουμά Καλαμπάκας που ήταν και πνευματικός του.

Το 1994, μετά από σχετική πίεση, δέχθηκε να του αγοράσουμε ένα πολύ απλό ύφασμα για στολή, μία μίτρα –, διότι από την πολυκαιρία και τον ιδρώτα δεν έμπαινε στο κεφάλι! Και μια πατερίτσα, η οποία αντικατέστησε την υπάρχουσα που ήταν μια παμπάλαια από λαμαρίνα και είχε χτυπημένη χρονολογία! Ι.Μ. Ελασσών 1787.

ΑΥΤΗ ΗΤΑΝ Η ΕΝ ΖΩΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΤΟΥ Π. ΘΕΟΛΟΓΟΥ.

Ο Θεολόγος έφυγε και το εκκλησιαστικό κατεστημένο – οι Γραμματείς και Φαρισαίοι της εποχής – ανακουφίστηκαν γιατί τους έφυγε ένα μεγάλο βάρος. Το πολιτικό-μασονικό καθεστώς, που κυριολεκτικά δαιμονίστηκε με την επάνοδό του στη Λάρισα, αγωνίζονταν κρυφά και φανερά να τον διώξει. Τους ήταν: «Βαρύς και βλεπόμενος» (Σοφ. Σολ. Β΄ 14).

Η δημοσιογραφική κάστα το γλέντησε διότι θα άνοιγαν και πάλι τα παγκάρια. Ο πακτωλός της μητρόπολης – από τις πλουσιότερες της Ελλάδος – περνούσε πλέον στα χέρια του διαδόχου του Ιγνατίου Λάππα.

Από την αποφράδα αυτή ημέρα πέρασαν 24 ολόκληρα χρόνια. Δεν θ’ ασχοληθούμε με τα τεράστια σκάνδαλα – γι’ αυτά αν προκληθούμε θα απαντήσουμε –. Σήμερα θα αναφερθούμε για την βάναυση ΠΡΟΚΛΗΣΗ που κάνατε σ’ αυτόν τον αγωνιζόμενο λαό!

ΕΙΚΟΣΙ ΤΕΣΣΕΡΑ (24) ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΧΡΟΝΙΑ εκκλησιαστικής δυναστείας του. Δεν θα θυμίσω τα έργα που υποσχέθηκε – βρεφονηπιακοί σταθμοί, κατασκηνώσεις, κέντρα φιλοξενίας, νηπιαγωγεία… – γιατί ούτε ένα απλό τούβλο δεν λασπώθηκε. Αυτό εξ άλλου ήταν το πλαίσιο που κινήθηκε όλα τα χρόνια. Λόγια πολλά και κανένα έργο. Ένα κομπολόι υποσχέσεων με κούφιες χάνδρες.

Αλλάτην αδιάκοπη εισροή παχυλών εισφορών και δωρεών στα εκκλησιαστικά ταμεία, δεν μπορείτε με κανένα τρόπο να αρνηθείτε.

ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ:

Τα ποσά, που συγκεντρώθηκαν από το προσκύνημα της Αγίας Παρασκευής Τεμπών (περίπου τα 10 εκ. ευρώ) που ποτέ δεν δημοσιοποιήθηκαν με τη χρεωστική ακρίβεια στο δωρεοδότη λαό.

Οι γενναίες προσφορές ιδιωτών, που έσπευδαν να εγχειρίσουν στον ίδιο Ιγνάτιο ως δωρεές των.

Τα “φιλότιμα” ή ακριβέστερα, τα… “αφιλότιμα” που συγκεντρώνονταν στην μητρόπολη, ως προσωπικοί πόροι του δεσπότη και που σταχυολογούνταν από τις πολλές ιεροπραξίες. Τα ποσά – προσωπικά του εισοδήματα – δεν τα έχει ούτε μεγαλέμπορος, μήτε μεγαλοϊδιοκτήτης της.

Τα εκατοντάδες χρυσοφόρα ρεύματα που έτρεχαν από όλες τις μεριές (λείψανα αγίων, θαυματουργές εικόνες, αγία ζώνη, τίμιο Ξύλο, συνάξεις αγίων…) τροφοδοτούσαν την κεντρική κοίτη της οικονομικής του αυτοκρατορίας.

Το μυστικό φαράγγι (οι δισκοφορίες) αστείρευτη πηγή, αποκλειστικά δική του σχεδόν τακτική.

Τα εισοδήματα των προσκυνημάτων – Α. Ραφαήλ, Αγ. Ελευθερίου, Αγ. Βησσαρίωνος,… – που συγκροτούν οικονομικό πακτωλό.

Πωλήθηκαν ακίνητα, προερχόμενα από δωρεές.

Τροφοδότησε τις τσέπες του από ενοίκια κληροδοτημάτων με παραστατικά “μαϊμού”. Μόνο του “ΚΡΙΚΚΗ”, είχαμε υπολογίσει ότι εισπράχτηκαν 1.200.000€ . Ενώ το υπουργείο μιλούσε για πάνω από 2.000.000 ευρώ, εκτός του ενοικίου του Πλαταμώνα, κ.ά.

Τα ποσά που θυλάκωσε από τον ενοριακό κλήρο (βακούφικα) είναι αρκετά. Ό,τι άφηνε στους ναούς δεν επαρκούσαν ούτε για τον ΕΝΦΙΑ!

Πέρυσι, με μια κίνηση αστραπή, τους πήρε… και τον εφημεριακό κλήρο!!!

Από την ημέρα που πάτησε ο κ. Ιγνάτιος στη μητρόπολη Λάρισας, άρχισε να ανεβάζει κάθετα τους προϋπολογισμούς των Ναών, υποχρεώνοντας να καταβάλουν τις νόμιμες εισφορές με βάση όχι τις πραγματικές εισπράξεις, αλλά τις πλασματικές, που ο ίδιος τις ενέκρινε και τις υπέγραφε!

Θα σταματούσα στο σημείο αυτό τη χαρτογράφηση των πολλών – είναι ατελείωτος – εισοδηματικών διαδρομών του, εάν δεν είχε ανοίξει μια άλλη πηγή, ένα κεφαλάρι αστείρευτο!

Το 2004 η κυβέρνηση Σημίτη, τις παραμονές των βουλευτικών εκλογών, έκανε μία κίνηση εξαγοράς ψήφων. Κατάργησε την φορολογία του 35% που πλήρωναν μέχρι τότε όλοι οι Ναοί στο Κράτος. Τη σημαντικότατη αυτή ελάφρυνση της φορολογίας, δεν την καρπώθηκαν οι Ναοί για εξυπηρέτηση φιλανθρωπικών και άλλων αναγκών, αλλά με “εκβιαστική” παρέμβαση η μητρόπολη δρομολόγησε νέους κωδικούς και ενίσχυσε με αύξηση ποσοστών τους υπάρχοντας αρπάζοντας το δώρο του Σημίτη και γεμίζοντας τα κεντρικά της ταμεία.

Τα έσοδα της μητρόπολης έχουν διογκωθεί σε βαθμό ασύλληπτο. Και η αξιοποίηση όλου αυτού του πλούτου δεν εικονίζεται από κανένα επίσημο στοιχείο.

Επί είκοσι δύο χρόνια δεν υπάρχει δημοσιευμένος ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ της μητρόπολης Λάρισας, πράγμα που αποτελεί πρωτοτυπία για Ν.Π.Δ.Δ.!

Επί δέκα οκτώ χρόνια υπάρχει πλήρης συσκότιση των εσόδων όλων των προσκυνημάτων!

Ο λαός και ο κλήρος, έβλεπε ή πληροφορούνταν πλάγια, ότι ο μητροπολίτης της διαχειρίζονταν, μυστκά και ανεξέλεγκτα, τεράστια έσοδα. Παράλληλα, τον παρακολουθούσαν, για μια ολόκληρη 24ετία, να μην θεμελιώνει ούτε μια καλύβα, με δαπάνες των παχυλών ταμείων του. Τον άκουγαν ή τον έβλεπαν να έχει συνεχώς το χέρι απλωμένο, να ζητά!

Τον έχουμε δει να φωτογραφίζεται μπροστά σε σακούλες με τρόφιμα – που άλλοι πρόσφεραν – σε βασιλόπιτες, σε προσφυγόπουλα προσφέροντάς τα μια σοκοφρέτα και σαλπίζοντας την ευεργετική του πράξη!

Τον έχουμε δει να φωτογραφίζεται για κάθε έκδοση του περιοδικού του “ΤΑΛΑΝΤΟ” ποζάροντας 30-40 φορές.

Τον έχουμε δει να φωτογραφίζεται με τα πανάκριβα αρχιερατικά άμφια, που το κόστος αρχίζει από 2.500 και φθάνει τις 40.000 ευρώ, και αν προστεθεί στην αξία της χρυσοστόλιστης αμφίεσης και των άλλων αξεσουάρ – μίτρα, εγκόλπια, σταυρός, πατερίτσας – τα ποσά είναι εξωφρενικά.

Τον έχουμε δει να φωτογραφίζεται σε μια τεράστια γκαρνταρόμπα που αριθμεί περί τις 230 στολές, – οι φωτογραφίες είναι δικές του δημοσιευμένες στο περιοδικό “ΤΑΛΑΝΤΟ” –. Δεν γνωρίζουμε αν υπάρχει στον κόσμο τέτοιο φαινόμενο. Αυτό – ίσως – σύντομα θα μας το λύσουν οι άνθρωποι που εργάζονται στο βιβλίο Γκίνες.

Γι’ αυτόν τον “πτωχό”, τον ακτήμονα δεσπότη, που δεν είχε που την “κεφαλήν κλίνη”, μήπως πρέπει οι άρχοντες να βάλετε κάποιο ΚΥΤΙΟ στις πόρτες των υπηρεσιών σας με την ένδειξη “ρίξτε ό,τι επιθυμείτε για τον χρεωμένο δεσπότη μας”; Μην φοβάστε γιατί την αρχή την έκαναν οι ακτήμονες συνάδελφοί του δεσποτάδες (sic).

Κύριοι – αρχές και εξουσίες – εάν θέλετε τέτοια αναστήματα να κοσμούν την Μητρόπολή μας, με «πλούσιο δραστήριο κοινωνικό έργο» μη σταματάτε, συνεχίστε μην κλουβιάσει η ΦΥΤΡΑ και χάσουμε την πρωτιά. Γιατί η Λάρισα για 24 χρόνια κρατούσε τα σκύπτρα στην δεσποτική πασαρέλα της επίδειξης του πλούτου και της προκλητικής ευμάρειας, που θύμιζε πομπώδη φαντασμαγορία των ηγεμόνων της Ανατολής. Με τις πολλές δεκάδες αδαμαντοστόλιστα καπέλα του, και τα ολόχρυσα κοσμήματά του, σαν χρυσοφόρα μανεκέν, παρέλαζε μαζί με δεκάδες άλλους στους δρόμους της πόλης, “τιμώντας” τον άγιο ή καλύτερα τον γυμνό Σταυρωμένο Χριστό.

Εάν όμως θέλετε, σαν υπεύθυνοι κυβερνήτες, που ο λαός σας εξέλεξε, κάτι καλό για την πόλη, τότε αναλάβετε τις ευθύνες σας και το ηγετικό ρόλο σας, ώστε να μην επαναληφθεί το προηγούμενο λάθος. Να αναζητήσετε – κάνοντας παραστάσεις, προς κάθε κατεύθυνση – ένα γνήσιο επίσκοπο για την Εκκλησία του Χριστού, αχθοφόρο της αποστολικής ευθύνης. Άνδρα εφοδιασμένο με τον πλούτο των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος. Ποιμένα, προσφέροντα δείγμα γνησιότητας βίου. Στρατευμένο στην προάσπιση της αλήθειας. Ένα στύλο ακλόνητο και αρραγή στο πανάγιο οικοδόμημα της Εκκλησίας. Τέτοια αναστήματα γενναία υπάρχουν, αλλά είναι παραγκωνισμένα από το σύστημα γιατί τους χαλάει την πιάτσα.

ΤΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΠΟΥ…;;;

Όπως προείπαμε, για να απευθυνθούμε προς εσάς, η αιτία ήταν τα λεχθέντα σας στην κηδεία του δεσπότη και τα παράπονα των πιστών. Διότι όπου βρισκόμασταν και όπου στεκόμασταν ο κόσμος μας ρωτούσε: ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ αλλά δεν το βλέπει κανείς; Οι Ιερείς μας φώναζαν για τα χρήματα που ληστεύθηκαν από τους ναούς ενώ από σας άκουγαν ασταμάτητα ένα θυμιατήρι επαίνων!!!

Η Εκκλησία που θά ’πρεπε να είναι σημαιοφόρος της διαφάνειας κατάντησε να είναι η κοιλάδα των δακρύων!

Την κραυγή αυτή του λαού εμείς ολάκερα χρόνια με αναρτημένα πανό και με δημοσιεύματά μας – αδιάψευστοι μάρτυρες – φωνάζαμε… Και σεις περνούσατε από μπροστά μας αγέρωχα, χωρίς να σας καίγεται καρφί. Ο ίδιος – ο Ιγνάτιος – δεν τόλμησε ποτέ να διαμαρτυρηθεί ή να διαψεύσει!

Τα ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ που συγκεντρώνονταν από πενιχρά βαλάντια, από δάκρυ συμπόνιας, από το κεράκι του πονεμένου, το υστέρημα των απαραίτητων αναγκών των ναών… αντί να γίνουν έργα αγάπης και βακτηρία των ανήμπορων, φτωχών, χηρών και ορφανών… διερωτηθήκατε ποτέ, σαν υπεύθυνοι κυβερνήτες αυτής της πόλης, πού διοχετεύονταν;

Οι δεκαετίες πέρασαν αλλ’ ο μύθος κρατήθηκε, διότι οι δημοσιογραφικοί κάλαμοι δεν ανέστειλαν ούτε μια στιγμή, τη διαφημιστική τους καμπάνια, γεμίζοντας σελίδες ολάκερες με γραπτό και φωτογραφικό ρεπορτάζ ενός ανύπαρκτου έργου μιας υποβασταζόμενης μορφής. Τον ιστορούσαν ως ήρωα, και τον ζωγράφιζαν ως μάρτυρα!

Και ο λαός, αγνός και εύπιστος στις μεγάλες εφημερίδες, δέχονταν τα “ευφρόσυνα” μηνύματα.

Τούτο τον καιρό ο κόσμος βομβαρδίζεται από απανωτές πληροφορίες. Άλλοι μιλούν για 20-30 ή και 50 εκατομμύρια ότι κάπου είναι χαμένα στις διαδρομές της μητρόπολης. Εμείς δεν είμαστε σε θέση να το επιβεβαιώσουμε ή να το διαψεύσουμε. Εσείς, κ. κυβερνήτες, με ένα απλό έγγραφο στην Εισαγγελία Διαφθοράς στην Αθήνα, θα ξεκαθαρίσετε τα πράγματα γρήγορα.

Τα περιστατικά στα οποία αναφερθήκαμε πιο πάνω, σε επισκοπικές περιόδους είναι καθρέπτης αναλλοίωτος.

Οι περιπτώσεις που αρχιερείς τίμησαν τον όρκο της ακτημοσύνης είναι αρκετές, που αν άνοιγαν τα ΔΙΠΤΥΧΑ θα εμφανίζονταν μητροπόλεις φτωχές αλλά με έργα αγάπης.

Αλλά έχουμε και το αντίθετο. Θα αναφερθώ σε ένα από τα δεκάδες περιστατικά που είναι καταγραμμένα στο αρχείο μας και αυτό διότι συμπίπτει να είναι εκλεγμένοι μαζί με τον δικό μας κυρό Ιγνάτιο.

Πρόκειται για τον δεσπότη “Ζακύνθου” και μετά Αττικής Παντελεήμονα Μπεζενίτη ο οποίος είχε την “λεβεντιά” να ομολογήσει ότι στα 17 χρόνια στην Ζάκυνθο (– ένα νησί με 60 ενορίες, ενώ η Λάρισα έχει 120 –) και για μικρό διάστημα στην μητρόπολη “Αττικής” έκανε “ΜΠΑΖΑ” εκαττομύρια (δισεκατομμύρια σε δρχ. τότε) αγοράζοντας ακίνητα, καταθέτοντας σε ομόλογα και σε υπεράκτιες εταιρίες, και όλα αυτά – είχε δηλώσει – είναι για τα γεράματά του (!).

Παρακολουθήστε τη συνέντευξη που έδωσε (εφ. “Ελευθεροτυπία”) και ο οποίος ομολογεί ότι ήταν ένα πτωχό παιδί από τη Χίο, η μάνα του χήρα και τα έβγαζε πέρα με ένα περίπτερο… (εδώ έχουμε παρομοιότυπη περίπτωση). Το πώς έγινε ζάμπλουτος ρασοφόρος το λέει με “τόλμη” και “λεβεντιά” ο ίδιος:

«Οι δικές μου αποταμιεύσεις προέρχονται από το μισθό μου ως κληρικού επί 45 χρόνια… Τα τυχερά είναι χρήματα τα οποία δίδουν οικειοθελώς στον κληρικό όταν τον καλούν σε ιεροπραξίες… Ο Επίσκοπος, σύμφωνα και με τους Ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας, μπορεί να έχει δική του περιουσία, μεγαλύτερη ή μικρότερη. Δεν ισχύει γι’ αυτόν η ακτημοσύνη…» (εφ. “Ελευθεροτυπία”). Το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων μετά την “θριαμβευτική απόδειξη της αθωότητάς του” τον παρασημοφόρησε με «ΟΚΤΩ ΧΡΟΝΙΑ ΦΥΛΑΚΗ».

Λέτε να πλανήθηκε τόσο οικτρά το Δικαστήριο ή να παρανόμησαν ενσυνείδητα, οι δικαστές και να καταδίκασαν έναν “αθώο” δεσπότη που λήστευε για χρόνια ναούς και μοναστήρια; Να γελάσει, να οργιστεί ή να κλάψει κανείς για το δεσποτικό κατάντημα!

Το περιστατικό Ιγνατίου είναι μπροστά σας…

Κύριοι – Περιφερειάρχη και Δήμαρχε: “Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα”. Το κάθε ευρώ που πέφτει στο παγκάρι δεν μπορεί να γίνεται επιδρομή λαθροχειρίας Δημητρίου, Ιακώβου, Θεολόγου, Σεραφείμ και πάει συνέχεια… Ανοίξτε μία τάφρο να σκεπάσουμε την βρώμικη “παρακαταθήκη”, την ΚΑΤΑΡΑ για την Λάρισα.

α) Ξεκινάτε και ο λαός θα είναι μαζί σας,

β) Πρέπει να βρεθούν τα εκατομμύρια που λείπουν από την μητρόπολη που ήταν χρήματα του λαού για έργα αγάπης.