«ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΩΣ ΚΡΙΤΟΥ»
(Αγ. Ιουστίνος Πόποβιτς – ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ) , του κ. Νικ. Σακαλακη, μαθηματικου.
Αναμφίβολα, η Ορθόδοξη εκκλησία είναι ο φάρος των (πιστών) ναυτίλων της παρούσης ζωής. Ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς στο πνευματικότατο βιβλίο του «Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ», για το μέγα μυστήριο της Εκκλησίας, γράφει: «Η Εκκλησία είναι πανδωρεά του Χριστού εις τον κόσμον». Γράφει, επίσης: «Το θείον Βάπτισμα εισάγει τον άνθρωπον εις την Εκκλησίαν και συσσωματώνει όλους τους Ορθοδόξους βαπτισμένους εις εν σώμα, το σώμα του Χριστού».
Η ανάστασις δια του βαπτίσματος, αποτελεί την Πρώτη Ανάστασι που αναφέρει η Αποκάλυψις (20,5-6). Αυτή η εξ ουρανού γέννησις με τη δύναμη του Παναγίου Πνεύματος είναι μια πραγματική ανάστασις εκ νεκρών, γι’ αυτό και το βάπτισμα ονομάζεται και «ανάστασις» (Κολ. 2,12-13) και (Ρωμ. 6, 3-5).
Την πραγματικότητα αυτή υπογραμμίζει κατηγορηματικά ο Κύριος: -«αμήν αμήν λέγω υμίν ότι ο τον λόγον μου ακούων και πιστεύων τω πέμψαντί με έχει ζωήν αιώνιον και εις κρίσιν ουκ έρχεται, αλλά μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν.
Αμήν αμήν λέγω υμίν ότι έρχεται ώρα, και νυν εστιν, ότε οι νεκροί ακούσονται της φωνής του υιού του Θεού και οι ακούσαντες ζήσονται» (Ιωάν. 3,3-5).
-«αμήν αμήν λέγωσι, εάν μη τα γεννηθή εξ ύδατος και πνεύματος, ου δύναται εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού» (Ιωάν. 5,24-25) -«Ούτος νεκρός ην και ανέζησε» (Λουκ. 15,32).
Η αποδοχή δηλ. της πίστεως και το βάπτισμα συνυφαίνουν την πνευματική ανάστασι του ανθρώπου ή την πρώτη Ανάστασι κατά την Αποκάλυψη.
Η Εκκλησία ή Βασιλεία του Θεού είναι το εσωτερικό της «χιλιετούς Βασιλείας» του ιστορικού Εκκλησιαστικού γίγνεσθαι, διότι:
1. Στην περίοδο αυτή ο Χριστός έδεσε – περιόρισε την εξουσία του Διαβόλου. Μέσα στην Εκκλησία και τα παιδιά καταισχύνουν τον Σατανά.
2. Η είσοδος στη Βασιλεία αυτή προϋποθέτει το Άγιο Βάπτισμα (πρώτη Ανάστασι).
3. Στο τέλος αυτής της Βασιλείας ο διάβολος είναι πάλι ελεύθερος να χρησιμοποιήσει τα εργαλεία του: Αντίχριστος, θηρίο ή ψευδοπροφήτης (Αποκ. 13,1-4).
4. Αυτή είναι μια περατωμένη περίοδος, μετά την οποία ακολουθεί η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου. Να υπενθυμίσουμε, ότι η δεύτερη ανάστασις είναι η εσχάτη.
Είναι αλήθεια, ότι με το όνομα «χιλιετής Βασιλεία», συνδέθηκαν πολλές θρησκευτικές καταχρήσεις. Η Εκκλησία έχει απορρίψει κάθε μορφής «χιλιετία», κάθε εκδοχή της και ποτέ, επίσημα, δεν έκανε αναγωγή σε «ορθόδοξο χιλιασμό», όπως ερμηνεύει το 20ο Κεφ. της Αποκαλύψεως ο Τρεμπέλας.
Θα μπορούσε να πει (η Εκκλησία): «καταδικάζω (όπως το έπραξε) τον Κήρινθο, τον Μαρκίωνα, τον Παπία κ.λ.π., αλλά θα υπάρξει μια μεγάλη χρονική περίοδος κατά την οποία θα επικρατήση ο Χριστός, με την διάδοση – εφαρμογή του Ευαγγελίου σ’ όλο τον κόσμο».
Δεν υπάρχει τέτοια διαλεκτική, θεολογική, οντολογική ανάλυση.
Βλέπε Πηδάλιο, προλεγ. Β΄ Οικουμενικής Συνόδου. Το χωρίο (Ματθ. 24,14) δεν εννοεί ότι όλοι θα πιστεύσουν εις το Ευαγγέλιο. Υπογραμμίζει (για τα έθνη) εις «μαρτύριον αυτοίς», για να μην υπάρχει δηλ. ουδεμία δικαιολογία για ενδεχόμενη άρνησή τους. Επίσης το (Ιωάν. 10,16) δεν εννοεί, ότι όλος ο κόσμος θα γίνει μία «ποίμνη» με ποιμένα τον Χριστό. Πάντα η Ορθόδοξη ποίμνη είναι μία και έχει ένα ποιμένα.
Κάθε μορφής «χιλιετία» καταδικάζει και ο π. Φιλόθεος Ζερβάκος, ελέγχοντας (σε βιβλίο του) τις πλάνες του Απ. Μακράκη.
Ο καθηγητής Παν. Χ. Δημητρόπουλος (Παν. Θεσσ/κης) γράφει σχετικά, σε μελέτη του (1963): «χιλιετία σημαίνει την χρονικήν περίοδον που έχει μεν αρχήν την ίδρυσιν της Εκκλησίας θα διαρκέσει δε μέχρι της γενικής κρίσεως κατά την Δευτέραν Παρουσίαν και θα συνεχισθή και μετά ταύτα εις τους αιώνες χωρίς ποτέ να έχει τέλος» (ΑΙ ΠΛΑΝΑΙ ΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ). Ο αγ. Ιουστίνος Πόποβιτς, στο Κεφ. «ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΩΣ ΚΡΙΤΟΥ», στο βιβλίο του, που ήδη έχουμε αναφέρει, γράφει: (Σελ. 126-132)
«Η αιώνια Ευαγγελική αλήθεια περί του Θεού ως Κριτού δεν είναι βιαίως επιβεβλημένη εις την ανθρωπίνην συνείδησιν ούτε είναι αφύσικη η θέσις της μεταξύ των αποκεκαλυμμένων αληθειών. Είναι φυσικόν και συστατικόν μέρος της Θείας Αποκαλύψεως εν τω Θεανθρωπίνω σώματι της Εκκλησίας. Χωρίς αυτή η λογική της Αποκαλύψεως δεν θα ήτο θεία και Θεανθρωπίνη οικονομία της σωτηρίας, δεν θα ήτο ολοκληρωμένη. Χωρίς αυτήν η Θεία Αποκάλυψις θα ήτο παρόμοια με τον κόσμο χωρίς τον ουρανό επάνω του».
Επίσης γράφει: «Ενώ εις το δημιουργικόν, σωτηριώδες και αγιαστικόν έργον του ο Θεός εμφανίζεται ως ο αροτριών, ο σπορεύς και ο καλλιεργητής, εις το δικαστικόν έργον του εμφανίζεται ως ο θεριστής και ο αλωνιστής. Προς το τέλος του κεφαλαίου, γράφει ο άγιος Ιουστίνος: «Αλλ’ εφ’ όσον εδόθη πάσα η κρίσις εις τον Υιόν (Ιωάν. 5,22) και επειδή Αυτός θα φανή εις την εσχάτην ημέραν ως ο κριτής εν δόξη, ένεκα τούτου η ημέρα αυτή ονομάζεται: - Ημέρα Κυρίου (Β΄ Πετρ. 3,10 – Α΄ Θεσ. 5,2 – Ησ. 2,12 – Ιωήλ 2,31 – Σοφ. 1,14 – Μαλαχ. 4,1). - Ημέρα του Υιού του Ανθρώπου (Λουκ. 17,22 .24.26) - Ημέρα του Χριστού (Β΄ Θεσσ. 2,2 – Φιλ. 1,10 και 2,16). - Ημέρα του Κυρίου Ιησού (Β΄ Κορ. 1,14 – Α΄ Κορ. 1,8 και 5,5). - Ημέρα Κρίσεως και απωλείας των ασεβών (Β΄ Πετρ. 3,7) Ο προφήτης Μαλαχίας είναι σαφής (4,4): «Και ιδού εγώ αποστελώ υμίν Ηλίαν τον Θεσβίτην πριν ή ελθειν την ημέραν Κυρίου την μεγάλη και επιφανή, ός αποκαταστήσει καρδίαν πατρός προς υιόν και καρδίαν ανθρώπου προς τον πλησίον αυτού, μη ελθών πατάξει την γην άρδην» (Μαλ. Δ΄, 4-8).
Να υπογραμμίσουμε, ότι της επιφανείας του Κυρίου θα προηγηθούν δύο πρόσωπα (προφήτες ή μάρτυρες κατά τη Γραφή). Ο προφήτης Μαλαχίας και η Αποκάλυψις προλέγουν τούτο (Αποκ. 11,3-14).
Κατά την γνώμην ερμηνευτών, πρόκειται περί των ζηλωτών προφητών Ηλία και Ενώχ. Ο Τρεμπέλας γράφει στο αντιχιλιαστικό εγχειρίδιό του, ότι το (4,4) αναφέρεται εις την πρώτην παρουσίαν του Κυρίου.
Ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς αναφέρει μόνο το (4,1) του Μαλαχίου, υπονοώντας ότι και στο (4,4) η «ημέρα Κυρίου» έχει το ίδιο εσχατολογικό νόημα.
Αναφέρω και αρκούμαι στην ερμηνεία του Αγίου Ιερομάρτυρος και Ισαποστόλου Κοσμά του Αιτωλού. Λέγει σχετικά: «Και θα στείλη ο Θεός τον προφήτην Ηλίαν να διδάξη τους Χριστιανούς να φυλάγουν την πίστιν των. Ο αντίχριστος αδελφοί μου, είνε άνθρωπος όπου έχει κακήν γνώμην, κακήν προαίρεσιν και κατοικεί ο διάβολος εις την καρδίαν του, και λέγει πως είναι Θεός• και ο αντίχριστος θα θανατώσει τον προφήτην Ηλίαν.
Εγώ, αδελφοί μου, εξετάζοντας έμαθα και εκατάλαβα, πως ο προφήτης Ηλίας και ο αντίχριστος ήλθε• και εθανάτωσε τον προφήτην Ηλίαν.
Ο προφήτης Ηλίας, χριστιανοί μου, είναι ζωντανός τόσους χρόνους και ηξεύρει ο Θεός που τον έχει φυλαγμένον εώς την σήμερον. Αν ίσως και θέλετε να μάθετε που ευρίσκεται, εδώ κοντά είνε και αυτός• τα λόγια όπου σας λέγω εκείνου είνε.
Ο προφήτης Ηλίας, όταν έλθη να διδάξη, δεν θα φανερωθεί εις τον κόσμον, καθώς λέγει το Άγιον Πνεύμα, ίνα μη ελθών πατάξη την γην άρδην, ήτοι, λέγει το Άγιον Πνεύμα, δια να μη φοβίση και ταράξη τον κόσμον και την γην, δεν θέλω τον φανερώσει εις σας τους χριστιανούς. Αμή τι έχει, παιδιά μου, να φανερωθή; Ο ζήλος του και η διδασκαλία του. Αυτά τα δύο με αξίωσεν ο πανάγαθος Θεός δια την ευσπλαχνία του και μου εχάρισε, και μη καρτερήτε άλλον Ηλίαν να σας διδάξη…» (Αυγουστίνος Καντιώτης «ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ»).
Έχουμε δηλ. όλη την ερμηνευτική αλήθεια του χωρίου (Μαλαχ. 4,4), που υιοθετεί ο αγ. Ιουστίνος Πόποβιτς ως εσχατολογικό και δεν το αποδίδει ορθώς ο Τρεμπέλας στο αντιχιλιαστικό εγχειρίδιό του.
Να υπενθυμίσουμε, ότι το βιβλίο «ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ», γράφτηκε πολλά χρόνια αργότερα από τον έπαινο του αγ. Ιουστίνου προς τον Τρεμπέλα για το αντιχιλιαστικό εγχειρίδιό του.
«Μέγας αληθώς, ως διδάσκαλος της πίστεως, από πάσης φληναφίας και στροφής, των δεινών δοκησισόφων ημάς λύτρωσαι» (από την Ακολουθία του αγίου Κοσμά). Υποδεικνύει ο αγ. Κοσμάς τον άξονα «ζήλο και διδασκαλία» του προφήτη Ηλία, ώστε να δημιουργηθεί θεολογικό – ιστορικό processus, για την αποτίναξη της σημερινής παναιρέσεως του Οικουμενισμού. Εάν οι σημερινές χριστ. Οργανώσεις «Σωτήρας» κ.λ.π. είχαν «ζήλο» προφήτη Ηλιού, θα είχαν πανελλήνια διακόψει τα μνημόσυνα των αιρετικών επισκόπων. Θα είχαν δημιουργήσει ενθαρρυντική δυναμική αποτειχίσεων, βοηθώντας όλους εκείνους τους Ορθοδόξους, που έχουν δυσκολίες, οικογενειακές αντιδράσεις, απορίες, ερωτηματικά ή και φόβους για την Πατερική γραμμή της Αποτειχίσεως. Οι διαλέξεις (μόνο) στις αίθουσες και στα περιοδικά δεν αναδεικνύουν το αληθινό νόημα της ευλογημένης Αποτειχίσεως. Πρόκειται, απλά, περί… χαρτοπολέμου! Δεν είναι όμως αντι-οικουμενιστικός αγώνας.
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
Αναμφίβολα, η Ορθόδοξη εκκλησία είναι ο φάρος των (πιστών) ναυτίλων της παρούσης ζωής. Ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς στο πνευματικότατο βιβλίο του «Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ», για το μέγα μυστήριο της Εκκλησίας, γράφει: «Η Εκκλησία είναι πανδωρεά του Χριστού εις τον κόσμον». Γράφει, επίσης: «Το θείον Βάπτισμα εισάγει τον άνθρωπον εις την Εκκλησίαν και συσσωματώνει όλους τους Ορθοδόξους βαπτισμένους εις εν σώμα, το σώμα του Χριστού».
Η ανάστασις δια του βαπτίσματος, αποτελεί την Πρώτη Ανάστασι που αναφέρει η Αποκάλυψις (20,5-6). Αυτή η εξ ουρανού γέννησις με τη δύναμη του Παναγίου Πνεύματος είναι μια πραγματική ανάστασις εκ νεκρών, γι’ αυτό και το βάπτισμα ονομάζεται και «ανάστασις» (Κολ. 2,12-13) και (Ρωμ. 6, 3-5).
Την πραγματικότητα αυτή υπογραμμίζει κατηγορηματικά ο Κύριος: -«αμήν αμήν λέγω υμίν ότι ο τον λόγον μου ακούων και πιστεύων τω πέμψαντί με έχει ζωήν αιώνιον και εις κρίσιν ουκ έρχεται, αλλά μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν.
Αμήν αμήν λέγω υμίν ότι έρχεται ώρα, και νυν εστιν, ότε οι νεκροί ακούσονται της φωνής του υιού του Θεού και οι ακούσαντες ζήσονται» (Ιωάν. 3,3-5).
-«αμήν αμήν λέγωσι, εάν μη τα γεννηθή εξ ύδατος και πνεύματος, ου δύναται εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού» (Ιωάν. 5,24-25) -«Ούτος νεκρός ην και ανέζησε» (Λουκ. 15,32).
Η αποδοχή δηλ. της πίστεως και το βάπτισμα συνυφαίνουν την πνευματική ανάστασι του ανθρώπου ή την πρώτη Ανάστασι κατά την Αποκάλυψη.
Η Εκκλησία ή Βασιλεία του Θεού είναι το εσωτερικό της «χιλιετούς Βασιλείας» του ιστορικού Εκκλησιαστικού γίγνεσθαι, διότι:
1. Στην περίοδο αυτή ο Χριστός έδεσε – περιόρισε την εξουσία του Διαβόλου. Μέσα στην Εκκλησία και τα παιδιά καταισχύνουν τον Σατανά.
2. Η είσοδος στη Βασιλεία αυτή προϋποθέτει το Άγιο Βάπτισμα (πρώτη Ανάστασι).
3. Στο τέλος αυτής της Βασιλείας ο διάβολος είναι πάλι ελεύθερος να χρησιμοποιήσει τα εργαλεία του: Αντίχριστος, θηρίο ή ψευδοπροφήτης (Αποκ. 13,1-4).
4. Αυτή είναι μια περατωμένη περίοδος, μετά την οποία ακολουθεί η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου. Να υπενθυμίσουμε, ότι η δεύτερη ανάστασις είναι η εσχάτη.
Είναι αλήθεια, ότι με το όνομα «χιλιετής Βασιλεία», συνδέθηκαν πολλές θρησκευτικές καταχρήσεις. Η Εκκλησία έχει απορρίψει κάθε μορφής «χιλιετία», κάθε εκδοχή της και ποτέ, επίσημα, δεν έκανε αναγωγή σε «ορθόδοξο χιλιασμό», όπως ερμηνεύει το 20ο Κεφ. της Αποκαλύψεως ο Τρεμπέλας.
Θα μπορούσε να πει (η Εκκλησία): «καταδικάζω (όπως το έπραξε) τον Κήρινθο, τον Μαρκίωνα, τον Παπία κ.λ.π., αλλά θα υπάρξει μια μεγάλη χρονική περίοδος κατά την οποία θα επικρατήση ο Χριστός, με την διάδοση – εφαρμογή του Ευαγγελίου σ’ όλο τον κόσμο».
Δεν υπάρχει τέτοια διαλεκτική, θεολογική, οντολογική ανάλυση.
Βλέπε Πηδάλιο, προλεγ. Β΄ Οικουμενικής Συνόδου. Το χωρίο (Ματθ. 24,14) δεν εννοεί ότι όλοι θα πιστεύσουν εις το Ευαγγέλιο. Υπογραμμίζει (για τα έθνη) εις «μαρτύριον αυτοίς», για να μην υπάρχει δηλ. ουδεμία δικαιολογία για ενδεχόμενη άρνησή τους. Επίσης το (Ιωάν. 10,16) δεν εννοεί, ότι όλος ο κόσμος θα γίνει μία «ποίμνη» με ποιμένα τον Χριστό. Πάντα η Ορθόδοξη ποίμνη είναι μία και έχει ένα ποιμένα.
Κάθε μορφής «χιλιετία» καταδικάζει και ο π. Φιλόθεος Ζερβάκος, ελέγχοντας (σε βιβλίο του) τις πλάνες του Απ. Μακράκη.
Ο καθηγητής Παν. Χ. Δημητρόπουλος (Παν. Θεσσ/κης) γράφει σχετικά, σε μελέτη του (1963): «χιλιετία σημαίνει την χρονικήν περίοδον που έχει μεν αρχήν την ίδρυσιν της Εκκλησίας θα διαρκέσει δε μέχρι της γενικής κρίσεως κατά την Δευτέραν Παρουσίαν και θα συνεχισθή και μετά ταύτα εις τους αιώνες χωρίς ποτέ να έχει τέλος» (ΑΙ ΠΛΑΝΑΙ ΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ). Ο αγ. Ιουστίνος Πόποβιτς, στο Κεφ. «ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΩΣ ΚΡΙΤΟΥ», στο βιβλίο του, που ήδη έχουμε αναφέρει, γράφει: (Σελ. 126-132)
«Η αιώνια Ευαγγελική αλήθεια περί του Θεού ως Κριτού δεν είναι βιαίως επιβεβλημένη εις την ανθρωπίνην συνείδησιν ούτε είναι αφύσικη η θέσις της μεταξύ των αποκεκαλυμμένων αληθειών. Είναι φυσικόν και συστατικόν μέρος της Θείας Αποκαλύψεως εν τω Θεανθρωπίνω σώματι της Εκκλησίας. Χωρίς αυτή η λογική της Αποκαλύψεως δεν θα ήτο θεία και Θεανθρωπίνη οικονομία της σωτηρίας, δεν θα ήτο ολοκληρωμένη. Χωρίς αυτήν η Θεία Αποκάλυψις θα ήτο παρόμοια με τον κόσμο χωρίς τον ουρανό επάνω του».
Επίσης γράφει: «Ενώ εις το δημιουργικόν, σωτηριώδες και αγιαστικόν έργον του ο Θεός εμφανίζεται ως ο αροτριών, ο σπορεύς και ο καλλιεργητής, εις το δικαστικόν έργον του εμφανίζεται ως ο θεριστής και ο αλωνιστής. Προς το τέλος του κεφαλαίου, γράφει ο άγιος Ιουστίνος: «Αλλ’ εφ’ όσον εδόθη πάσα η κρίσις εις τον Υιόν (Ιωάν. 5,22) και επειδή Αυτός θα φανή εις την εσχάτην ημέραν ως ο κριτής εν δόξη, ένεκα τούτου η ημέρα αυτή ονομάζεται: - Ημέρα Κυρίου (Β΄ Πετρ. 3,10 – Α΄ Θεσ. 5,2 – Ησ. 2,12 – Ιωήλ 2,31 – Σοφ. 1,14 – Μαλαχ. 4,1). - Ημέρα του Υιού του Ανθρώπου (Λουκ. 17,22 .24.26) - Ημέρα του Χριστού (Β΄ Θεσσ. 2,2 – Φιλ. 1,10 και 2,16). - Ημέρα του Κυρίου Ιησού (Β΄ Κορ. 1,14 – Α΄ Κορ. 1,8 και 5,5). - Ημέρα Κρίσεως και απωλείας των ασεβών (Β΄ Πετρ. 3,7) Ο προφήτης Μαλαχίας είναι σαφής (4,4): «Και ιδού εγώ αποστελώ υμίν Ηλίαν τον Θεσβίτην πριν ή ελθειν την ημέραν Κυρίου την μεγάλη και επιφανή, ός αποκαταστήσει καρδίαν πατρός προς υιόν και καρδίαν ανθρώπου προς τον πλησίον αυτού, μη ελθών πατάξει την γην άρδην» (Μαλ. Δ΄, 4-8).
Να υπογραμμίσουμε, ότι της επιφανείας του Κυρίου θα προηγηθούν δύο πρόσωπα (προφήτες ή μάρτυρες κατά τη Γραφή). Ο προφήτης Μαλαχίας και η Αποκάλυψις προλέγουν τούτο (Αποκ. 11,3-14).
Κατά την γνώμην ερμηνευτών, πρόκειται περί των ζηλωτών προφητών Ηλία και Ενώχ. Ο Τρεμπέλας γράφει στο αντιχιλιαστικό εγχειρίδιό του, ότι το (4,4) αναφέρεται εις την πρώτην παρουσίαν του Κυρίου.
Ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς αναφέρει μόνο το (4,1) του Μαλαχίου, υπονοώντας ότι και στο (4,4) η «ημέρα Κυρίου» έχει το ίδιο εσχατολογικό νόημα.
Αναφέρω και αρκούμαι στην ερμηνεία του Αγίου Ιερομάρτυρος και Ισαποστόλου Κοσμά του Αιτωλού. Λέγει σχετικά: «Και θα στείλη ο Θεός τον προφήτην Ηλίαν να διδάξη τους Χριστιανούς να φυλάγουν την πίστιν των. Ο αντίχριστος αδελφοί μου, είνε άνθρωπος όπου έχει κακήν γνώμην, κακήν προαίρεσιν και κατοικεί ο διάβολος εις την καρδίαν του, και λέγει πως είναι Θεός• και ο αντίχριστος θα θανατώσει τον προφήτην Ηλίαν.
Εγώ, αδελφοί μου, εξετάζοντας έμαθα και εκατάλαβα, πως ο προφήτης Ηλίας και ο αντίχριστος ήλθε• και εθανάτωσε τον προφήτην Ηλίαν.
Ο προφήτης Ηλίας, χριστιανοί μου, είναι ζωντανός τόσους χρόνους και ηξεύρει ο Θεός που τον έχει φυλαγμένον εώς την σήμερον. Αν ίσως και θέλετε να μάθετε που ευρίσκεται, εδώ κοντά είνε και αυτός• τα λόγια όπου σας λέγω εκείνου είνε.
Ο προφήτης Ηλίας, όταν έλθη να διδάξη, δεν θα φανερωθεί εις τον κόσμον, καθώς λέγει το Άγιον Πνεύμα, ίνα μη ελθών πατάξη την γην άρδην, ήτοι, λέγει το Άγιον Πνεύμα, δια να μη φοβίση και ταράξη τον κόσμον και την γην, δεν θέλω τον φανερώσει εις σας τους χριστιανούς. Αμή τι έχει, παιδιά μου, να φανερωθή; Ο ζήλος του και η διδασκαλία του. Αυτά τα δύο με αξίωσεν ο πανάγαθος Θεός δια την ευσπλαχνία του και μου εχάρισε, και μη καρτερήτε άλλον Ηλίαν να σας διδάξη…» (Αυγουστίνος Καντιώτης «ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ»).
Έχουμε δηλ. όλη την ερμηνευτική αλήθεια του χωρίου (Μαλαχ. 4,4), που υιοθετεί ο αγ. Ιουστίνος Πόποβιτς ως εσχατολογικό και δεν το αποδίδει ορθώς ο Τρεμπέλας στο αντιχιλιαστικό εγχειρίδιό του.
Να υπενθυμίσουμε, ότι το βιβλίο «ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ», γράφτηκε πολλά χρόνια αργότερα από τον έπαινο του αγ. Ιουστίνου προς τον Τρεμπέλα για το αντιχιλιαστικό εγχειρίδιό του.
«Μέγας αληθώς, ως διδάσκαλος της πίστεως, από πάσης φληναφίας και στροφής, των δεινών δοκησισόφων ημάς λύτρωσαι» (από την Ακολουθία του αγίου Κοσμά). Υποδεικνύει ο αγ. Κοσμάς τον άξονα «ζήλο και διδασκαλία» του προφήτη Ηλία, ώστε να δημιουργηθεί θεολογικό – ιστορικό processus, για την αποτίναξη της σημερινής παναιρέσεως του Οικουμενισμού. Εάν οι σημερινές χριστ. Οργανώσεις «Σωτήρας» κ.λ.π. είχαν «ζήλο» προφήτη Ηλιού, θα είχαν πανελλήνια διακόψει τα μνημόσυνα των αιρετικών επισκόπων. Θα είχαν δημιουργήσει ενθαρρυντική δυναμική αποτειχίσεων, βοηθώντας όλους εκείνους τους Ορθοδόξους, που έχουν δυσκολίες, οικογενειακές αντιδράσεις, απορίες, ερωτηματικά ή και φόβους για την Πατερική γραμμή της Αποτειχίσεως. Οι διαλέξεις (μόνο) στις αίθουσες και στα περιοδικά δεν αναδεικνύουν το αληθινό νόημα της ευλογημένης Αποτειχίσεως. Πρόκειται, απλά, περί… χαρτοπολέμου! Δεν είναι όμως αντι-οικουμενιστικός αγώνας.
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
_i%20sfagi_ton%2012_mitropoliton_montaz.jpg)
Απαντω αναλυτικα
ΑπάντησηΔιαγραφή1)Η ανάστασις δια του βαπτίσματος, αποτελεί την Πρώτη Ανάστασι που αναφέρει η Αποκάλυψις (20,5-6)
Η ανωτερω είναι μια εντελως αθεολογητη ερμηνεια. Αν η πρωτη ανασταση ηταν η βαπτιση τοτε συμφωνα με τα συμφραζομενα του χωριου ολοι οι βαπτισμενοι θα ηταν σωσμενοι συμφωνα με το ακολουθο χωριο
Αποκ. 20,6 μακάριος καὶ ἅγιος ὁ ἔχων μέρος ἐν τῇ ἀναστάσει τῇ πρώτῃ· ἐπὶ τούτων ὁ δεύτερος θάνατος οὐκ ἔχει ἐξουσίαν, ἀλλ᾿ ἔσονται ἱερεῖς τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ Χριστοῦ, καὶ βασιλεύσουσι μετ᾿ αὐτοῦ χίλια ἔτη.
2)Η Εκκλησία έχει απορρίψει κάθε μορφής «χιλιετία», κάθε εκδοχή της και ποτέ, επίσημα, δεν έκανε αναγωγή σε «ορθόδοξο χιλιασμό», όπως ερμηνεύει το 20ο Κεφ. της Αποκαλύψεως ο Τρεμπέλας.
Η εκκλησια εχει απορριψει μονο τον αιρετικο χιλιασμο και περαν αυτου δεν εχει παρει καμια θεση. Τα υπολοιπα είναι αυθαιρετα συμπερασματα.
3)Θα μπορούσε να πει (η Εκκλησία): «καταδικάζω (όπως το έπραξε) τον Κήρινθο, τον Μαρκίωνα, τον Παπία κ.λ.π., αλλά θα υπάρξει μια μεγάλη χρονική περίοδος κατά την οποία θα επικρατήση ο Χριστός, με την διάδοση–εφαρμογή του Ευαγγελίου σ’ όλο τον κόσμο».
Το εργο των συνοδων δεν είναι να ερμηνευουν εσχατολογικες προφητειες και για αυτό δεν εχουν ασχοληθει με αυτά τα θεματα.
4)Βλέπε Πηδάλιο, προλεγ. Β΄ Οικουμενικής Συνόδου.
Γνωριζω πολύ καλα τι λεει . Μιλα για τον αιρετικο χιλιασμο ο οποιος δεν εχει την παραμικρη σχεση με την αποψη των αγιων Πορφυριου Παισιου και Τρεμπελα
5) Το χωρίο (Ματθ. 24,14)δεν εννοεί ότι όλοι θα πιστεύσουν εις το Ευαγγέλιο
Δεν ειπε κανεις ότι θα πιστευσουν ολοι αλλα ότι η ορθοδοξια θα είναι η κυριαρχη επιλογη κατι το οποιο φανερωνεται από πληθος αλλων χωριων της γραφης
5)Επίσης το (Ιωάν. 10,16) δεν εννοεί, ότι όλος ο κόσμος θα γίνει μία «ποίμνη» με ποιμένα τον Χριστό. Πάντα η Ορθόδοξη ποίμνη είναι μία και έχει ένα ποιμένα.
Μια ωραια απαντηση από αειμνηστο μοναχο Θωμα Τσονακα
https://www.youtube.com/watch?v=a5OpmLPVhjY
6)Κάθε μορφής «χιλιετία» καταδικάζει και ο π. Φιλόθεος Ζερβάκος, ελέγχοντας (σε βιβλίο του) τις πλάνες του Απ. Μακράκη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαραθεστε τα κειμενα του και όχι λογια του αερα.
7)Ο καθηγητής Παν. Χ. Δημητρόπουλος (Παν. Θεσ/κης) γράφει σχετικά, σε μελέτη του (1963): «χιλιετία σημαίνει την χρονικήν περίοδον που έχει μεν αρχήν την ίδρυσιν της Εκκλησίας θα διαρκέσει δε μέχρι της γενικής κρίσεως κατά την Δευτέραν Παρουσίαν και θα συνεχισθή και μετά ταύτα εις τους αιώνες χωρίς ποτέ να έχει τέλος» (ΑΙ ΠΛΑΝΑΙ ΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ).
Ο κυριος καθηγητης σφαλλει πολύ. Μεσα στη χιλιετια βαζει και την εποχη του αντιχριστου. Μα αφου η γραφη είναι σαφης ότι τοτε θα λυθει ο σατανας πως είναι δυνατο η χιλιετια να φθανει μεχρι τη β παρουσια ;;;;;;;
8)Έχουμε δηλ. όλη την ερμηνευτική αλήθεια του χωρίου (Μαλαχ. 4,4), που υιοθετεί ο αγ. Ιουστίνος Πόποβιτς ως εσχατολογικό και δεν το αποδίδει ορθώς ο Τρεμπέλας στο αντιχιλιαστικό εγχειρίδιό του.
Το ποια είναι είναι η αληθεια θα φανει μονο όταν γινει η εκπληρωση της στα χρονια του αντιχριστου. Απλα για την ιστορια να πω ότι πολλες εσχατολογικες προφητειες εχουν επιπεδα εκπληρωσης. Σε πρωτο επιπεδο εκπληρωθηκε στην α παρουσια και θα εκπληρωθει σε δευτερο επιπεδο στη πληρη εκφραση της στο μελλον κατά την εποχη του αντιχριστου κατά την εποχη της Θειας επεμβασης και όχι της β παρουσιας. Διοτι τι νοημα θα ειχε η ακολουθη εκφραση αν επροκειτο για τη συντελεια ;;;;Αν ακολολουθουσε το τελος δεν θα ειχε κανενα νοημα αν θα κατεστρεφε μερικως η ολοκληρωτικως τη γη.
μη ελθών πατάξει την γην άρδην
9)Εάν οι σημερινές χριστ. Οργανώσεις «Σωτήρας» κ.λ.π. είχαν «ζήλο» προφήτη Ηλιού, θα είχαν πανελλήνια διακόψει τα μνημόσυνα των αιρετικών επισκόπων. Θα είχαν δημιουργήσει ενθαρρυντική δυναμική αποτειχίσεων
Ο ΣΩΤΗΡΑΣ που είναι η κυριαρχη οργανωση στην Ελλαδα δεν εχει απλα μονο ζηλο. Εχει και μια κορυφαια αρετη που λεγεται διακριση .Για το λογο αυτό ενεργει με σοφια ώστε να πραττει στο θεμα αυτό αυτά που θα ηθελε ο Χριστος και όχι αυτά που υπαγορευει πολλες φορες η πεπερασμενη ανθρωπινη λογικη.
10)Οι διαλέξεις (μόνο) στις αίθουσες και στα περιοδικά δεν αναδεικνύουν το αληθινό νόημα της ευλογημένης αποτειχίσεως. Πρόκειται, απλά, περί… χαρτοπολέμου! Δεν είναι όμως αντι-οικουμενιστικός αγώνας.
Αυτό ας το αφησουμε να το κρινει ο Θεος. Το ποιος είναι ο πραγματικος αντιοικουμενιστικος αγωνας το γνωριζουν οι μεγαλοι συγχρονοι αγιοι οι οποιοι μιλησαν με φωτισμο.
Τελος για οσους θελουν πραγματικα να μελετησουν εσχατολογια υπαρχει το βιβλιο ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ της αειμνηστης Γεωργιας Ροδιτου. Κατά την αποψη μου το κορυφαιο βιβλιο που εχει γραφει ποτε περι εσχατολογιας ισως και παγκοσμιως. Είναι το ακολουθο από τις εκδοσεις Νεκταριου Παναγοπουλου
http://npanagopoulos.gr/books/eshatologika-themata
Ἀγαπητέ George Ber ἄδικο κόπο κάνεις... Ἀπορῶ πῶς ὁ ἱστολόγος ἑπιμένει νὰ δημοσιεύει τὰ κείμενα ποὺ ἁπομακρύνουν κάποιους ἁναγνῶστες ἁπὸ τὸ ἱστολόγιο.
ΔιαγραφήὌπως ὁ ἴδιος ἀναφέρεις, αὐτὰ τὰ θέματα τὰ ἐσχατολογικά εἶναι ἁποκλειστικῆς ἁρμοδιότητος τοῦ Κυρίου ἡμῶν καὶ τοῦ Σύμπαντος. Δεύτερον, κάθε ἑσχατολογικό πρόβλημα ἑρμηνεύεται 100% μόνον μετὰ ἀπὸ τὴν ἑκπλήρωση τῶν προφητειῶν καὶ τῶν γεγονότων. Κανένας λόγου χάριν δὲν δικαιοῦται νὰ διδάσκη ἐξ ὀνόματος τῆς Ἐκκλησίας ὅτι ζοῦμε στίς ἔσχατες μέρες. Ἔχει ὅμως τὴ δυνατότητα νὰ τὸ πιστεύη, καὶ ἡ πίστι αὐτὴ νὰ ἁφορᾶ τὸν ἑαυτό του καὶ μόνον. Ἐξ ἄλλου πολλοί πατέρες διδάσκουν ἄφοβα καὶ διαχρονικὰ ὅτι διάγουμε τίς ἔσχατες μέρες, μὲ ἄλλο νόημα ὅμως, διότι ὅλη ἡ περίοδος τῆς Καινῆς Διαθήκης, μὲ τὴν ἁντίληψι περί χρόνου ποὺ ἔχει ὁ αίδιος καὶ αὶώνιος καὶ ἄχρονος Θεός, εἶναι μία μικρὴ περίοδος, εἶναι τὰ Ἔσχατα καὶ ἑπιπλέον κάθε θνητός ἄνθρωπος ζῆ ἤδη τὰ ἔσχατα, ἁφοῦ σὲ λίγα ἢ ὀλιγώτερα χρόνια θὰ τελιώσει ὁ ἑπίγειος βίος του...Ἢ μήπως εἶναι πολλὰ τὰ ἔτη τῆς ἑπίγειας ζωῆς μας ἐν σχέσει μὲ τὴν αἱωνιότητα;
Ἀποκλειομένης συνεπῶς τῆς κάθε αἱρετικῆς τοποθετήσεως περί ἑρμηνείας τῆς χιλιετίας γιὰ τὴν ὁποία ἡ Ἑκκλησία ἔχει ἐπίσημη τοποθέτηση, οἱ προσωπικές κατανοήσεις, ἑφ` ὄσον δέν παρουσιάζονται ὡς θέσφατα, καὶ ἐφ'ὅσον δύνανται νὰ μεταβληθοῦν, ὅπως σαφῶς οἱ ταπεινοί Χριστιανοί μεταβάλλουν ἁπόψεις ἁναγνωρίζοντες τὰ λάθη των, κακῶς χρησιμοποιοῦνται γιὰ τὴ δυσφήμιση κάποιου σημαντικοῦ θεολόγου καὶ τῆν ἁμαύρωση τῆς ἱστορίας τῶν Ὀρθοδόξων ἁδελφοτήτων. Εἴτε σφάλλει ὁ ἀείμνηστος Τρεμπέλας εἴτε ὄχι, εἴτε σφάλλεις ἐσύ εἴτε ὄχι, εἴτε σφάλλει ὀ ἀντίδικός σου, δέν μπορεῖ νὰ ἀποτελεῖ αἱτία διαφωνιῶν καὶ διαμάχης, διότι γιὰ ζητήματα ποὺ ΔΕΝ γνωρίζουμε μᾶς ἁπαγορεύει ἡ Ἁγία Γραφή ὄχι μόνον νὰ τὰ ψειρίζουμε, προκαλῶντας ἔριδες καὶ διαμάχες, ἀλλὰ καὶ νὰ δυσφημοῦμε ἑκλεκτοὺς κεκοιμηθέντες ἁδελφούς μας ποὺ γιὰ νὰ τοὺς ἁντικρύσουμε θεολογικῶς, ἡμεῖς τᾳ μειράκια τῆς θεολογικῆς ἑπιστήμης, ὑψώνουμε τὴν κεφαλή μας σὲ γωνία 179 μοιρῶν, γιὰ νὰ χρησιμοποιήσω ὅρους τῶν μαθηματικῶν μήπως καὶ γίνουμε κατανοητοί.