Ομολογία

1453–2009, 29 MΑΪΟΥ:

ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΑΛΩΣΕΩΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ


«Ο Θεός έδωκε το χριστιανικόν βασίλειον στον Τούρκο διά το καλόν μας. Διατί ήξευρεν πως τα άλλα βασίλεια μας βλάπτουν εις την Πίστιν. Διά να μην κολασθούμεν το έδωκε του Τούρκου και τον έχει ωσάν σκύλλον να μας φυλάη» !!!
(ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ (1714 – 1779) ).


Σήμερα, συμπληρώνονται 556 χρόνια από την αποφράδα ημέρα του Μαΐου που η ένδοξη πρωτεύουσα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, η Κωνσταντινούπολη, έπεσε στα χέρια των Τούρκων.
Αυτές τις ημέρες όλες, σχεδόν, οι εφημερίδες έχουν σχετικά αφιερώματα αλλά και άρθρα ιστορικών που αναφέρονται στα αίτια που οδήγησαν στην Άλωση, με προσεγγίσεις που εξαντλούνταν στην πολιτική και στρατιωτική οπτική του θέματος.

Για μας, όμως, τους χριστιανούς που γνωρίζουμε ότι πηδαλιούχος της Ιστορίας είναι ο Χριστός, υπάρχει και μια άλλη πλευρά που δεν την βλέπει «ο κόσμος» και η οποία είναι και η σημαντικότερη: Η πνευματική διάσταση.
Διαβάζοντας την Αγία Γραφή καταλαβαίνουμε πως ο Θεός δεν ίσταται απαθής θεατής της ανθρώπινης ιστορίας, αλλά –ως Δίκαιος Κριτής- επεμβαίνει αμείβοντας την αρετή και τιμωρώντας την κακία βασιλέων και λαών.

Δεν θα αναφερθούμε σε περιπτώσεις κατά τις οποίες ο Κύριος εκδήλωσε την οργή του πάνω σε λαούς άδικους, αλλά θα μνημονεύσουμε ότι, κατά καιρούς, προειδοποιούσε -δια μέσου των Προφητών- τον περιούσιο λαό Του, ότι αν αποστατήσει από την ορθή Πίστη ή τον ηθικό Νόμο, θα επιτρέψει να αιχμαλωτιστεί ο Ισραήλ από βάρβαρους λαούς, όπως και έγινε! (βλ. Δευτερονόμιον 28:15 και 28:49-52, Ιερεμία 5:15-19, Αμώς 6:14, Αββακούμ 1:3-10 και άλλα).
Η Γραφή βοά ότι αν απωλεσθεί η συμμαχία του Θεού δεν επαρκούν όλες οι ανθρώπινες διπλωματίες, συμφωνίες, αμυντικοί εξοπλισμοί κ.λ.π.
«Εάν μη Κύριος φυλάξη πόλιν, εις μάτην ηγρύπνησεν ο φυλάσσων» (Ψαλμοί 127:2).

Ξεφυλλίζοντας τις ιστορικές μαρτυρίες εκείνων των χρόνων -μεταξύ αυτών και του Πατριάρχη της Άλωσης, του μεγάλου Γεννάδιου Σχολάριου- διαπιστώνουμε ότι η Πόλη, και μαζί μ’ αυτήν και το Βυζάντιο, έπεσε εξ αιτίας των αμαρτιών των κατοίκων της.
Το ηθικό επίπεδο του κλήρου και του λαού ήταν άθλιο.
Εν τούτοις ο Θεός δεν θα επέτρεπε την καταστροφή, αν δεν συνέβαινε κάτι πολύ χειρότερο: Η πτώση στο θέμα της Πίστεως.

Πολλές φορές στο παρελθόν η βασιλεύουσα πολιορκήθηκε από τον εχθρό και μάλιστα υπό δυσμενέστερες συνθήκες, αλλά πάντοτε η Παναγία την σκέπαζε και την βοηθούσε γιατί ο λαός, παρά την αμαρτωλότητά του, δεν διαπραγματευόταν την Πίστη του.
Έλεγε τη γνωστή ρήση: «καλύτερα τούρκικο φέσι παρά φράγκικη τιάρα»!
Όμως, στις 12 Δεκεμβρίου του 1452, μόλις πέντε μήνες πριν την Άλωση και δεκατρία έτη μετά την υπογραφή του προδοτικού ενωτικού όρου της Συνόδου της Φερράρας-Φλωρεντίας, στο Ναό της Αγίας Σοφίας έγινε συλλείτουργο Ορθοδόξων και Παπικών στο οποίο μνημονεύτηκε ο Πάπας και ο λατινόφρονας Πατριάρχης Γρηγόριος!
Το ανίερο αυτό συλλείτουργο έγινε για να επικυρώσει, ουσιαστικά, την «Ένωση». Προτίμησαν οι πρόγονοί μας τη συμμαχία του παναιρετικού παπισμού από τη συμμαχία του Θεού, γι’ αυτό και η «Πόλις εάλω».
Ο γνωστός «Θρήνος της Πόλης» λέει:
«Πάψετε το Χερουβικό κι ας χαμηλώσουν τ΄άγια, γιατί είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει.»

Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο μεγάλος αυτός άγιος και προφήτης που η Εκκλησία μας εορτάζει στις 24 Αυγούστου –και τον οποίο επικαλέσθηκε ο Αρχιεπίσκοπος στην ενθρόνισή του- λέγει τα εξής φοβερά λόγια:

«Τριακόσιους χρόνους μετά την Ανάστασιν του Χριστού μας έστειλεν ο Θεός τον άγιον Κωνσταντίνον και εστερέωσε βασίλειον χριστιανικόν.
Και το είχαν χριστιανοί το βασίλειον 1150 χρόνους.
Ύστερα το εσήκωσεν ο Θεός το βασίλειον από τους Χριστιανούς και ήφερε τον Τούρκο μέσα από την Ανατολήν και του το έδωκε διά εδικόν μας καλόν...
Και τι;
Άξιος ήτον ο Τούρκος να έχη βασίλειον;
Αλλά ο Θεός του το έδωκε διά το καλόν μας. Και διατί δεν ήφερεν ο Θεός άλλον βασιλέα, οπού ήτον τόσα ρηγάτα [=βασίλεια] εδώ κοντά να τους το δώση, μόνον ήφερε τον Τούρκον μέσαθε από την Κόκκινην Μηλιά και του το εχάρισε;
Διατί ήξευρεν ο Θεός πως τα άλλα ρηγάτα μας βλάπτουν εις την Πίστιν, και ο Τούρκος δεν μας βλάπτει, άσπρα δώσ' τον και καβαλλίκευσέ τον από το κεφάλι.
Και διά να μην κολασθούμεν το έδωκε του Τούρκου και τον έχει ο Θεός τον Τούρκον ωσάν σκύλλον να μας φυλάη». (Ιωάννου Μενούνου, Κοσμάς Αιτωλού Διδαχές, εκδ. Τήνος, Αθήνα 1999, Διδαχή Ε’, σελ. 269-270 ). Αυτός ο λόγος θα πρέπει να μας συγκλονίσει και να μας αφυπνίσει:

Ο Άγιος λέει ότι ο Θεός προτίμησε να πέσει ο ελληνισμός στα χέρια ενός τυραννικού δυνάστη που σκότωνε, βίαζε, έκλεβε, βασάνιζε και ατίμαζε τους χριστιανούς, γιατί είδε –με την παντογνωσία του- ότι αν έμενε ελεύθερος θα πάθαινε κάτι απείρως χειρότερο: Θα έχανε την ορθή Πίστη του και θα εκλατινιζόταν!
Προτίμησε ο Θεός τη βαριά σκλαβιά των τεσσάρων αιώνων από την εξωτερική «ελευθερία» που θα ήταν, όμως, πνευματική δουλεία! (τι γαρ ωφεληθήσεται άνθρωπος εάν τον κόσμον όλον κερδήση, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθή, ή τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού; Ματθ. 16:26).

Ως εκ τούτου, κατά τον Άγιο, η Τουρκική σκλαβιά ήταν…ευλογία Θεού και ο Τούρκος ένα «τσο-μπανόσκυλο» που μας φύλαξε από τον Πάπα!

Και ερχόμαστε στο σήμερα και ερωτούμε:
Αυτά δεν τα βλέπουν οι Οικουμενιστές Αρχιερείς μας που οδηγούν την Αγία και αμώμητη Ορθοδοξία στα χέρια του αντίχριστου Πάπα;

Δεν διαβάζει τους Αγίους ο λατινόφρων Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίος;
Δεν φοβάται μήπως μ’ αυτά που κάνει προκαλέσει την οργή του Θεού και θρηνήσουμε κι άλλες εθνικές συμφορές;

Το 1920 το Πατριαρχείο εξέδωσε τις γνωστές αιρετικές εγκυκλίους «Προς τις Απανταχού του Χριστού Εκκλησίες » με τις οποίες αθετούσε το δόγμα της «Μιάς, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας», αναγνωρίζοντας εκκλησιαστική υπόσταση στις αιρέσεις.
Δύο χρόνια αργότερα έγινε η Μικρασιατική Καταστροφή.

Το 1948 Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως εξελέγη, με τη βοήθεια των Αμερικανών, ο Αθηναγόρας που εντατικοποίησε τα οικουμενιστικά ανοίγματα.
Το 1955, και παρά την διεθνή αναγνώριση που απέκτησε, έλαβαν χώρα τα θλιβερά γεγονότα της Πόλης, μετά τα οποία 250.000 μέλη της ελληνικής κοινότητας εξωθήθηκαν να εγκαταλείψουν σταδιακά τις εστίες τους.

Το 1964 έγινε η άρση των αναθεμάτων με τους αμετανόητους παπικούς.
Δέκα χρόνια αργότερα έγινε η εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο.

Επιτέλους τα παθήματα ας μας γίνουν μαθήματα. Ας μετανοήσουμε,
ας αλλάξουμε πνευματική πορεία
ώστε να αξιωθούμε να πούμε:
«γνώτε έθνη και ηττάσθε ότι μεθ’ ημών ο Θεός» (Ησ. 8,9-10)

Κ.Φ.