ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΙ
Αποκαλύπτει ο Κάσπερ τι μας χρειάζονται εμάς τους Ορθοδόξους.
Θέλουν οι Καθολικοί να επανευαγγελίσουν τον Δυτικό κόσμο, με τη βοήθεια της Ορθοδοξίας, ο οποίος εκκοσμικεύτηκε λόγω των εγκλημάτων και των αυθαιρεσιών του πάπα.
Επειδή λοιπόν ο Δυτικός κόσμος τους σιχάθηκε και τους εγκατέλειψε, ο πάπας θέλει να εκδικηθεί τον Λούθηρο που τον νίκησε κατά κράτος.
Είχε πει ο Βολταίρος:
“Αν έλεγε κάποιος στον Λούθηρο ότι θα αφάνιζε τη ρωμαϊκή θρησκεία από την μισή Ευρώπη, ασφαλώς δεν θα τον πίστευε”.
Και τώρα θα πάμε εμείς να πληρώσουμε τα σπασμένα, σαν τα τσιράκια του πάπα.
Ο Καρδινάλιος Walter Kasper στη Θεσσαλονίκη
Έχουμε στα χέρια μας κάποια μικρά αποσπάσματα από την ομιλία του Καρδινάλιου Κάσπερ στην πολύπαθη Θεσσαλονίκη και ορισμένα πράγματα φωνάζουν αμέσως ψεύτικα και παράλογα!
Ας δούμε λοιπόν τα ψεύτικα και κενόδοξα που παρασύρουν και τους Ελληνόφωνους θεολόγους.
«Ο Παύλος είναι το θεμέλιο, στο οποίο στεκόμαστε από κοινού σε Ανατολή και Δύση. Η Θεσσαλονίκη προσφέρεται να στοχαστούμε για την κληρονομιά και το καθήκον που αυτός μας κληροδότησε. Ο σπόρος του μας δόθηκε σήμερα εκ νέου για σπορά».
Μένουμε με το στόμα ανοιχτό!
Ο Κasper πήρε εντολή από τον Κύριο όπως ο Απόστολος Παύλος;;;
Κάποιος άλλος;
Πώς μας δόθηκε εκ νέου ακριβώς!;
Λίγο πιο κάτω λύνεται το μυστήριο!
«Ο πάπας Παύλος VI χαρακτήρισε τη διάσπαση ανάμεσα σε πίστη και πολιτισμό ως το δράμα της εποχής μας! Αυτή η κατάσταση, της εκκοσμικεύσεως, μας θέτει ενώπιον του καθήκοντος ενός νέου ευαγγελισμού που ταυτόχρονα συμπεριλαμβάνει ένα νέο εκπολιτισμό...»
Εννοεί λοιπόν ο αγαθός, πως ο ευγενής και χαριτωμένος κ. Ζηζιούλας, σαν εκπρόσωπος μιας άμωμης πνευματικής παραδόσεως σαν την Ορθοδοξία, θα κατορθώσει να εκχριστιανίσει τον Ντώκινς!;
Mε τις τεράστιες γνώσεις του και με την ολόχρυση αμφίεσή του!;
Κύριε των δυνάμεων!!!
Καλούμαστε να πληρώσουμε τα σπασμένα του πάπα, ούτε η Ζωζώ να ήταν!
Ας δούμε όμως την αρχή της δραματικής διάσπασης που προξενεί τόσο βαθύ πόνο στους καημένους τους πάπες!
Με την πώληση των συγχωροχαρτίων η Ρώμη διαχειριζόταν χωρίς κανένα ενδοιασμό το «απόθεμα» της θείας χάριτος που είχε προσφέρει ο Χριστός στον πάπα δια του σταυρικού θανάτου.
«Ρίψε το νόμισμά σου εις το κυτίον και αυτομάτως όλες οι αμαρτίες θα πετάξουν μακράν».
Ο ίδιος ο Λούθηρος ανέφερε πώς ο διάσημος δομινικανός μοναχός Ιωάννης Τέτζελ, μιλώντας στη Χάλλη, έφτασε μέχρι σημείου να υποστηρίξει ότι ακόμα και αν υποθέσουμε ότι άνθρωπός τις βίασε την Μητέρα του Θεού, η συγχώρεσις θα παρέγραφε το αμάρτημά του».
Θέλουμε να ξέρουμε: Έγινε κάτι και άλλαξαν αυτά τα ανθρωπόμορφα τέρατα και έγιναν χριστιανοί και δεν το μάθαμε; Τί θα παίξουμε; Το παραμύθι η ωραία και το τέρας; Και αν δεν λυθούν τα μάγια;
Tα σχόλιά μας θα έχουν συνέχεια.
Αμέθυστος
Είναι γνωστή η διδασκαλία του Παπισμού περί αφέσεως αμαρτιών, μέσω των συγχωροχαρτιών, αλλά πιθανόν να μην είναι γνωστή και η μετακύλιση της διδασκαλίας αυτής και στην καθ' ημάς Ανατολή, όπως και πολλές άλλες διδασκαλίες του Παπισμού. Έτσι:
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα συγχωροχάρτια είναι η γνωστή έγγραφη άφεση αμαρτιών που έδινε ο Πάπας της Ρώμης, έναντι αμοιβής. Αποτελεί μια από τις κύριες αιτίες της απόσχισης της Διαμαρτύρησης από τη ΡΚαθολική εκκλησία με κύριο εκφραστή το Λούθηρο. Κατά τον 16ο αιώνα. Μια μορφή αυτών πέρασε στην Ανατολή, ως ψυχοχάρτια.
Η άφεση αυτή των αμαρτιών οφειλότανε στη διδασκαλία του Παπισμού περί μιας ενδιαμέσου καταστάσεως μεταξύ Παραδείσου και Κολάσεως, του Καθαρτηρίου πυρός. Η πλανεμένη αυτή διδασκαλία των Φραγκολατίνων περί κολάσεως και καθαρτηρίου πυρός οφείλεται στο ότι ακολούθησαν τον Αυγουστίνο στα θέματα περί αποκαλύψεως. Ο ιερός Αυγουστίνος όλα τα φυσικά εικονικά σύμβολα της θεότητας που συναντάμε στην Αγία Γραφή, όπως π. χ. Νεφέλη, φως, στήλη πυρός και νεφέλης, πύρινες γλώσσες κ. ά.…, τα εξελάμβανε ως κτίσματα· έτσι, κατά τον ίδιο τρόπο, και οι ακολουθούντες τον Αυγουστίνο Φράγκοι φαντάστηκαν ως κτιστό το αιώνιο πυρ και το σκότος το εξώτερο της κολάσεως. Από την παρερμηνεία αυτή, λοιπόν, έχουμε τα παράδοξα και δεισιδαίμονα των Φράγκων περί κολάσεως και καθαρτηρίου πυρός, τα οποία περιγράφει ποιητικά ο Δάντης, ο οποίος και θεωρείται πατέρας της Δυτικής Αναγεννήσεως. Η αλήθεια είναι ότι το αιώνιο πυρ και το εξώτερο σκότος είναι το ίδιο με την Δόξα και τον Γνόφο του Θεού. Όλοι θα δουν τον Θεό, την άκτιστη, βέβαια, ενέργειά Του. Όσοι όμως έχουν καθαρή καρδιά θα Τον δουν ως Δόξα και Γνόφο (αυτό είναι Παράδεισος), ενώ όσοι έχουν ακάθαρτη καρδιά θα Τον δουν ως Καυστικό Πυρ (αυτή είναι η κόλαση με το αιώνιο πυρ και το σκότος το εξώτερο). Επειδή όμως οι Φραγκολατίνοι επίστευσαν ότι οι κολασμένοι δεν θα βλέπουν κάτι το άκτιστο, εξέλαβαν το πυρ το αιώνιο της Αγίας Γραφής ως κτιστό. Τουλάχιστον, με απλή σκέψη θα έπρεπε να αντιληφθούν, ότι το πυρ το αιώνιο και το σκότος το εξώτερο δεν θα είναι αισθητό από το γεγονός ότι «ητοίμασται τω διαβάλω και τοις αγγέλοις αυτού». Αυτοί ασφαλώς δεν έχουν αισθήσεις για να βλέπουν αισθητώς αισθητόν σκότος ή πυρ. Σαν κτιστό, λοιπόν, που εξέλαβαν οι Φραγκολατίνοι το αιώνιο πυρ φαντάστηκαν, όπως και οι αρχαίοι, τριώροφο τον κόσμο της σωτηρίας και της απωλείας, που αποτελείται: από τον αμετάβλητο ουρανό για τους ευδαίμονες, από την μεταβλητή γη για την δοκιμασία των ανθρώπων και από τα μεταβλητά καταχθόνια για τους κολασμένους και καθαριζομένους!… «Αντιθέτως προς την Φραγκικήν ταύτην Παράδοσιν, η Ρωμαιοσύνη ουδέποτε ηρμήνευε τα περί κολάσεως και θεοπνευστίας κατά τρόπον ώστε να υιοθετήσει την κοσμολογίαν του τριωρόφου σύμπαντος του ειδωλολατρικού αρχαίου κόσμου, με παράδεισον υπεράνω των ουρανών, κόλασιν και καθαρτήριον πυρ υπό την γην και τόπον δοκιμασίας επί της γης. Ούτε εφαντάσθη ποτέ ότι ο Θεός υπηγόρευσε λέξεις εις τους Προφήτας και Απόστόλους παρ' εκτός μέσω της ανθρωπίνης φύσεως του Λόγου» (π. Ιωάννης Ρωμανίδης).
Βέβαια, τα Συγχορωχάρτια που είναι χαρτιά αφέσεως αμαρτιών ζώντων και τεθνεώτων, όπως ειπώθηκε, τα χορηγεί ο Πάπας στους πιστούς, έναντι αμοιβής. Αυτό εδράζεται και στη θέση του Παπισμού, για την εξαγορά του περισσεύματος των αξιόμισθων έργων των Αγίων της Εκκλησίας.
Στην Ανατολή τέτοιου είδους συγχωροχάρτια δεν υπάρχουν, καθότι δεν υπάρχει επίσημη διδασκαλία της Εκκλησίας. Πλην όμως η Σύνοδος Κων/πόλεως του 1722 ομιλεί για τη δυνατότητα της Εκκλησίας «να συγχωρεί αμαρτίες», χωρίς να αναφέρει τον όρο «Συγχωροχάρτι». Από τότε άρχισαν να κυκλοφορούν τέτοιου είδους κείμενα, που δεν αποκαλούνται «Συγχωροχάρτια», αλλά «Ψυχοχάρτια». Δίνεις δηλ. το πρόσφορο, δίνεις το όνομα, δίνεις και τα χρήματα, για να γίνει Τρισάγιο. Αυτά τα λεγόμενα «Ψυχοχάρτια», δεν είναι «Συγχωροχάρτια», αλλά «οιωνεί συγχωροχάρτια», δεν είναι επίσημη διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αλλά απόφαση κάποιας Συνόδου. Η πρακτική βέβαια αντιμετώπιση και η ουσία του θέματος ομοιάζει με την αντίστοιχη θέση του Παπισμού, χωρίς την εμπλοκή της αξιομισθίας των Αγίων (π. Γ. Μεταλληνός).
Αιρετικός