Ομολογία

ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΠΑΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ; 

ΕΓΙΝΕ ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ ΤΟ 1054;

Άρθρο του Ελευθέριου Ν. Κοσμίδη

Ας απαντήσει ο κάθε Ιεράρχης, που ξεπερνά τα όρια της Ορθοδοξίας, ξεχωριστά

Είναι ο Πάπας αιρετικός;

«Η Εκκλησία της Κύπρου, έχει ένα ήθος και πρέπει να το κρατήσουμε. Δεν είναι καιρός να επιστρέφουμε σε εποχές σκοταδισμού. Έχουμε τα δόγματα μας τα οποία μας καθοδηγούν, αλλά έχουμε και την ανθρώπινη υπόσταση μας, η οποία βαδίζει με την εποχή μας», Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Γεώργιος1.

Έγινε το Σχίσμα το 1054;

«Διεθνές Συμπόσιο στήν Αὐστρία ἀπήντησε: Ὄχι.

Γρηγορίου Λαρεντζάκη, Καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Graz, Ἄρχοντος Μεγάλου Πρωτονοταρίου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.

Διεθνές Συμπόσιο πραγματοποιήθηκε στο Πανεπιστήμιο τῆς Βιέννης 16-17/1/2025 (βασισμένο στην προεργασία της Ἐπιστημονικῆς Ἐπιτροπῆς τῶν καθηγητῶν Michaela Sohn-Kronthaler, Γρηγορίου Λαρεντζάκη, Θωμᾶ Νémeth καί Dietmar Winkler).

Εξετάστηκε τό σοβαρό αὐτό θέμα τοῦ Χριστιανισμοῦ γιά νά δοθεῖ μιά ἐνδελεχής καί ἐπιστημονικά κατοχυρωμένη ἀπάντηση στό θέμα αὐτό, τό ὁποῖο μας ἀπασχολεῖ καί μας ταλαιπωρεῖ σχεδόν χίλια χρόνια.

Ἡ Πρόεδρος τοῦ Συνδέσμου τῶν καθηγητῶν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν τῆς Αὐστρίας, Καθηγήτρια Michaela Sohn-Kronthaler, (Graz) κατά τήν ἐναρκτήρια ὁμιλία της ἐξῆρε τόν σκοπό καί τήν σημασία τοῦ Συμποσίου: «Τό Συμπόσιον ἔχει σκοπό νά ἐξετάσει ἀπό ἱστορικῆς καί οἰκουμενικῆς σκοπιᾶς τί ἀκριβῶς συνέβη τό 1054 στήν Κωνσταντινούπολη. Διότι, ἐάν ἐκεῖνο τό ἔτος καί βάσει τῶν νεωτέρων ἐρευνῶν, μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν μας δέν ἔγινε τό Σχίσμα, τότε οἱ Ἐκκλησίες μας εὑρίσκονται οὐσιαστικά σέ τελείως διαφορετική σχέση. Ὁ Οἰκουμενικός Διάλογος θά κέρδιζε μία τελείως νέα ἀφετηρία καί ὁπωσδήποτε πιό ἐλπιδοφόρες προοπτικές»2.

Υπέρ πίστεως

Μέσω της Αγιοπατερικής μας παράδοσης, η οποία μας έχει διδάξει να «αγαπώμεν εν αληθεία» και να «αληθεύομεν εν αγάπη», μένουμε πιστοί στην υπόσχεση που έχουμε δώσει στον μακαριστό ομολογητή Γέροντά μας πρωτ/ρο π. Νικόλαο Μανώλη, να φυλάξουμε την παρακαταθήκη του:

«Αντισταθείτε σε αυτούς που σας θέλουν υπνωτισμένους. Μην επιτρέπετε να διαχειριστούν τη σωτηρία σας ποιμένες που προδίδουν την Πίστη.

Μακριά από Οικουμενιστές πνευματικούς, που αποδέχονται την ψευδο-σύνοδο και την ψευδο-εκκλησία.

Χαιρετώ τον πατέρα Γαβριήλ του Αγίου Όρους και τους πατέρες που μας έχουν εμπιστοσύνη, που μας ευλογούν και περιμένουν κατεύθυνση από μας.

Ευχαριστώ τους ιερείς που, έστω και κρυφά, αγωνίζονται και παίρνουν συμβουλές από μας.

Δεν φτάνει όμως το «κρυφά».

Φτάνει πια το «κρυφά!»

Πόλεμος φανερός!

Μπορούμε να προτείνουμε δεκάδες άλλους τρόπους και ενέργειες.

Σαν την Αποτείχιση, αδελφοί μου, δεν έχει.

Ενισχύστε την Αποτείχιση, πατέρες και αδελφοί.

Μιλήστε γι’ αυτήν, μάθετε γι’ αυτήν, υπερασπιστείτε την, τιμήστε την, δουλέψτε γι’ αυτήν, διαφημίστε την.

Ελάτε κοντά σε ιερείς της Αποτείχισης, να αδειάσουν οι ναοί των Οικουμενιστών και ακοινώνητων.

Μην ενισχύετε τα παγκάρια τους και τους δίσκους των ναών τους.

Μη χρηματοδοτείτε τις δράσεις τους, αντίθετα ενισχύστε τις δράσεις και τη διάδοση της Ορθόδοξης αντίστασης, ενισχύστε τους συλλόγους μας.

Στηρίξτε αυτούς που μπορούν να δουν για μας.

Στηρίξτε μας στα δικαστήρια για την πίστη, υποστηρίξτε τον αγώνα μας, ενταχθείτε στους συλλόγους μας, ενισχύστε τα κατηχητικά μας, σηκωθείτε απ’ τον καναπέ και δουλέψτε για τον Κύριο.

Όλοι μαζί να πολεμήσουμε, το θηρίο του Αντιχρίστου.

Σας ευχαριστώ πολύ!»3

Καταθέτουμε στην αγάπη σας αυτό το άρθρο με σκοπό την πληροφόρηση για το πολύ σπουδαίο ζήτημα της ΠΙΣΤΕΩΣ.

Θα πρέπει Αγιογραφικά και Αγιοπατερικά να «φωτίσουμε» τα αμετάθετα όρια της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας από την αίρεση, και της αλήθειας από την πλάνη.

Νέοι λατινόφρονες, φιλοπαπικοί και φιλενωτικοί στην Ορθόδοξη Εκκλησία

Στην εποχή μας, ο κατακερματισμένος από πολύμορφες αντιθέσεις κόσμος αναζητά εναγωνίως ενοποιητικά στοιχεία. Στο πλαίσιο αυτό οργανώνονται και όλες οι προσπάθειες για την επαναπροσέγγιση του Χριστιανικού κόσμου.

Μόνο που οι προσπάθειες αυτές αποδεικνύονται μέχρι σήμερα εξαιρετικά επικίνδυνες ως προς τις συνέπειές τους. Παρατηρούμε έτσι:

α) Άμβλυνση της ορθόδοξης αυτοσυνειδησίας, πόλωση, διαιρέσεις και νέα σχίσματα στο πλήρωμα της Εκκλησίας και β) Σύγχυση, αποθάρρυνση και αποπροσανατολισμό στους αιρετικούς και σχισματικούς, που αναζητούν την αυθεντικότητα της πίστεως4.

Η ορθή πίστη

Τα αμετάθετα όρια της Εκκλησίας από την αίρεση, και της αλήθειας από την πλάνη γίνονται ολοένα και πιο δυσδιάκριτα για δύο κυρίως λόγους: α) Στη ζωή των ορθοδόξων έχει υπεισέλθει ο δυτικός πολιτισμός, ο διαμορφωμένος από τον παραποιημένο Χριστιανισμό της Δύσης. β) Στις μέρες μας διαδίδονται και γίνονται μόδες, οι ιδέες και οι αντιλήψεις της Νέας Εποχής που επιβάλλει όλες οι θρησκείες να οδηγούν στον ίδιο τάχα Θεό.

Για εμάς τους Ορθόδοξους η μόνη προϋπόθεση της Ιεραποστολής, της εντολής του Κυρίου «..πορευθέντες οὖν μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ πατρὸς καὶ τοῦ υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου πνεύματος, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν» (ΜΑΤΘ. 28:19) είναι η καθαρότητα της πίστεως, το ασάλευτο θεμέλιο στον αγώνα προς τη σωτηρία. Η ορθή πίστη κατά τον Όσιο Μάξιμο τον Ομολογητή είναι «το μέγα και πρώτον της σωτηρίας φάρμακον».

Για τους αιρετικούς και σχισματικούς αδερφούς μας, που αναζητούν την αυθεντικότητα της πίστεως, η ακριβής οριοθέτηση της πίστεως δείχνει τον δρόμο της επιστροφής στον πατρικό τους οίκο, την Ορθόδοξη Εκκλησία5.

“Στην ψευδοσύνοδο της Κρήτης, τη λεγόμενη «Αγία και Μεγάλη σύνοδο», για πρώτη φορά σύνοδος Ορθοδόξων Ιεραρχών αναγνώρισε εκκλησιαστικότητα στις αρέσεις. Πρώτη φορά σύνοδος αποκαλεί «εκκλησία» κάθε αιρετική παραφυάδα που συμμετέχει στο Π.Σ.Ε. Λοιπόν, να μην ενημερώσουμε τον κόσμο για αυτό που έρχεται”;

Και συνεχίζει ο μακαριστός, ομολογητής Γέροντάς μας π. Νικόλας Μανώλης, θέτοντας το δάκτυλο επί των τύπων των ήλων: «η φωνή του καθενός από εμάς που ενημερώνει το λαό του Θεού για την κατρακύλα της διοικούσας εκκλησίας προς την αίρεση και την πλάνη, αυτή η ταπεινή η μικρή φωνή πονάει τον διάβολο και τον αναστατώνει. Θα ήθελα με έναν τρόπο απλό και κάθετο να λέω:«ο παπισμός είναι αίρεση και ο οικουμενισμός είναι παναίρεση, η Ορθοδοξία είναι η μόνη αλήθεια. Δεν υπάρχει άλλη πίστη πέρα από την Ορθοδοξία»6.

Παπισμός

«Εις την ιστορίαν του ανθρώπινου γένους υπάρχουν τρεις κυρίως πτώσεις: του Αδάμ, του Ιούδα, του Πάπα. Οι πτώσις του Πάπα έγκειται στο να θέλει να αντικαταστήσει ο άνθρωπος τον Θεάνθρωπον, με άνθρωπον7.

Ο Πάπας με τον εωσφορικό του εγωισμό θέλησε να κυριαρχήσει αυτός σε όλη την οικουμένη θρησκευτικώς και πολιτικώς.

Διαστρέβλωσε τον χριστιανισμό και οδήγησε στη μετάλλαξη της Εκκλησίας της Ρώμης σε κοσμικό κράτος με θεοκρατικό καθεστώς, μετάλλαξη που αναπόφευκτα επακολούθησε την εξέλιξη του παπικού θεσμού» (Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς)8.

Ο Άγιος Νεκτάριος ο Θαυματουργός γράφει σχετικά: “ Ἡ ἀκάθεκτος φιλαρχία καὶ φιλοδοξία τὰ πάντα ἐμηχανεύσαντο. Τὰ πάντα ἐσοφίσθησαν, τὰ πάντα ἔδρασαν., ὅπως ἀναδείξωσι τοὺς Πάπας ἡγεμόνας τῆς Ἐκκλησίας καὶ τυρράνους τῆς οἰκουμένης. Τὸ πρόγραμμα κατεστρώθη καὶ ἡ ἐφαρμογὴ αὐτοῦ ἐπεζητήτω πάσει δυνάμει. Πᾶν τὸ ἀντικείμενον ἔσει νὰ αἴρηται, καὶ πᾶν τὸ ἀντιπῖπτον νὰ καθαίρηται.9

Η ψευτοενότητα των οικουμενιστών

«Όλοι θέλουμε να δώσει ο Θεός ενότητα πίστεως στον κόσμο. Μα εσείς μπερδεύετε τα πράγματα. Άλλο η συμφιλίωσης των ανθρώπων και άλλο η συμφιλίωσης των θρησκειών. Ο χριστιανισμός επιβάλλει να αγαπάμε με όλη μας την καρδιά τους πάντες, όποια πίστη και αν έχουν. Συγχρόνως όμως μας διατάζει να κρατάμε αλώβητη την πίστη μας και τα δόγματά της. Σαν χριστιανοί πρέπει να ελεείτε όλο τον κόσμο, όλους τους ανθρώπους. Ακόμα και τη ζωή σας να δώσετε για αυτούς. Αλλά τις αλήθειες του Χριστού δεν έχετε το δικαίωμα να τις θίξετε. Γιατί δεν είναι δικές σας. Η πίστη του Χριστού δεν είναι ιδιοκτησία μας να την κάνουμε ό,τι θέλουμε» (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς Επίσκοπος Αχρίδος)10.

Δύο περιστατικά που δεν πρέπει να περάσουν αναπάντητα

Α. Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Γεώργιος

Επιτέθηκε με πολύ άσχημο τρόπο εναντίον του συνεπισκόπου του Μητροπολίτη Πάφου Τυχικού, γιατί αρνήθηκε να δεχθεί την έλευση της Κάρας του Αγίου Αποστόλου Παύλου από το Βατικανό, επειδή θεωρεί τον Πάπα αιρετικό. Σύμφωνα με δηλώσεις του Αρχιεπισκόπου Κύπρου σε Κυπριακά ΜΜΕ:

«Η Εκκλησία της Κύπρου έχει ένα ήθος και πρέπει να το κρατήσουμε. Δεν είναι εποχές να επιστρέψουμε σε εποχές σκοταδισμού. Έχουμε τα δόγματα μας τα οποία μας καθοδηγούν, αλλά έχουμε και την ανθρώπινη υπόστασή μας η οποία βαδίζει με την εποχή μας».

Σύμφωνα με τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου, το να θεωρεί στην εποχή μας κάποιος ότι ο Πάπας είναι αιρετικός μας γυρνάει σε εποχές σκοταδισμού! Άραγε η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Κύπρου συμφωνεί με τον Αρχιεπίσκοπό της;

“Ἡ σπουδαιτότερη δογματικὴ διαφορὰ εἶναι τὸ δόγμα τοῦ πρωτείου τοῦ Πάπα. Στὸ δόγμα τοῦτο, παρατηρεῖ ὁ ἅγιος Νεκτάριος, «κεῖται ὁ λόγος τοῦ σχίσματος, ὅστις ἀληθῶς εἶναι μέγιστος, διότι ἀνατρέπει τὸ πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου, καὶ ὁ σπουδαιότερος δογματικὸς λόγος, διότι εἶναι ἄρνησις τῶν ἀρχῶν τοῦ Εὐαγγελίου. Οἱ λοιποί δογματικοὶ λόγοι, καίτοι σπουδαιότατοι, δύνανται νὰ θεωρηθῶσιν ὡς δευτερεύοντες καὶ ἀπόρροια τοῦ πρώτου τούτου λόγου» (Μελέτη Ἱστορικὴ Περὶ τῶν Αἰτίων τοῦ Σχίσματος, τόμ. Α´, σ. 69). Ἐπάνω στὸ δόγμα αὐτὸ εἶναι θεμελιωμένη ἡ Παπικὴ Ἐκκλησία.

Αὐτὰ γιὰ τὸ δόγμα τοῦ πρωτείου τοῦ Πάπα. Στενὰ συνδεδεμένο μὲ αὐτὸ εἶναι τὸ δόγμα, τοῦ «ἀλαθήτου τοῦ Πάπα», τὸ δόγμα, ὅτι ὁ Πάπας εἶναι ἀλάθευτος καὶ ἀναμάρτητος. Γιὰ τὸ δόγμα τοῦ ἀλαθήτου τοῦ Πάπα, ὁ ἅγιος Νεκτάριος παρατηρεῖ: «Μεγάλως ἥμαρτεν ὁ Μακαριώτατος Πάπας, κηρύξας ἑαυτὸν ἀλάθητον καὶ ἀναμάρτητον… Τὸ ἀλάθητον καταργεῖ τὰς Συνόδους, ἀφαιρεῖ ἀπ᾿ αὐτῶν τὴν σημασίαν, τὴν σπουδαιότητα, καὶ τὸ κῦρος, καὶ κηρύττει αὐτὰς ἀναρμοδίους, διασαλεῦον τὴν πρὸς αὐτὰς πεποίθησιν τῶν πιστῶν. Ἡ ἀνακήρυξις τοῦ ἀλαθήτου τοῦ Πάπα διεσάλευσε τὰ θεμέλια τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας· διότι παρέσχε χώραν εἰς ὑπονοίας περὶ τῆς αὐθεντίας τῶν Συνόδων, καὶ δεύτερον ἐξήρτησε αὐτὴν ἐκ τῆς νοητικῆς καὶ πνευματικῆς ἀναπτύξεως ἑνὸς προσώπου, τοῦ Πάπα… Ἀφοῦ δὲ πᾶς Πάπας κρίνει περὶ τοῦ ὁρθοῦ κατὰ τὸ δοκοῦν αὐτῷ, καὶ ἑρμηνεύει τὴν Γραφήν ὡς βούλεται, καὶ ἀποφθεγματίζεται, ὡς θεωρεῖ ὁρθόν, κατὰ τί διαφέρει οὗτος τῶν παντοίων δογματιστῶν τῆς Προτεσταντικῆς Ἐκκλησίας;… Ἴσως ἐν μὲν τῇ τῶν Προτεσταντῶν ἕκαστον ἄτομον ἀποτελεῖ μίαν Ἐκκλησίαν, ἐν δὲ τῇ Δυτικῇ ὅλην τὴν Ἐκκλησίαν ἀποτελεῖ ἓν ἄτομον, οὐχὶ πάντοτε τὸ αὐτό, ἀλλ᾿ ἀείποτε ἕτερον» (Αἱ Ἑπτὰ Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι, Ἀθῆναι, 1892, σ. 22-23, 27)”11

Β. Πατριάρχης Βαρθολομαίος

«Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἀπέστειλε «ἐγκάρδιο» καί «ἐνθαρρυντικό» Μήνυμα – Χαιρετισμό γιά τήν διεξαγωγή τοῦ «σημαντικοῦ» αὐτοῦ Συμποσίου στο Πανεπιστήμιο τῆς Βιέννης 16-17/1/2025 τό ὁποῖο διοργάνωσε ὁ Σύνδεσμος τῶν καθηγητῶν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν τῶν Πανεπιστημίων τῆς Αὐστρίας σέ συνεργασία μέ τό Ἰνστιτοῦτο Ἱστορίας-Τμῆμα Θεολογίας καί Ἱστορίας τῆς χριστιανικῆς Ἀνατολῆς τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Βιέννης καί μέ τό Ἵδρυμα ΠΡΟ ΟΡΙΕΝΤΕ), τό ὁποῖον ἀνέγνωσε σέ γερμανική μετάφραση ὁ Μητροπολίτης Αὐστρίας Ἀρσένιος.

Ὁ Πατριάρχης ὑπενθύμισε ὅτι τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον εἶναι πρωτεργάτης τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως καί ὅτι εἶναι ἐνήμερον «τῶν τελευταίων σχετικῶν δημοσιευμάτων καί τῆς εὐρυτέρας ἐπιστημονικῆς συζητήσεως, ἡ ὁποία ἐξετάζει ἐπισταμένως τά ἱστορικά γεγονότα καί καταλήγει εἰς τό συμπέρασμα ὅτι δέν συνετελέσθη „κατ’ ἀκρίβειαν„ σχίσμα μεταξύ Ἀνατολικῆς καί Δυτικῆς Ἐκκλησίας μέ συγκεκριμένας κανονικάς καί συνοδικάς πράξεις, ἀλλά „ἀπομάκρυνσις„ καί „ἀποξένωσις„ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν, ἡ ὁποία σταδιακῶς ἀποξενοῦτο ἐξ αἰτίας δυσχαιρῶν ἱστορικῶν συγκυριῶν καί κρίσεων, ὁδηγήσασα τελικῶς εἰς διάρρηξιν κοινωνίας». (..) «ὀφείλομεν νά συνεχίσωμεν μέ ὅλας τάς δυνάμεις μας τήν χριστοτερπῆ προσπάθειαν διά τήν ὑπέρβασιν τῆς διαιρέσεως καί τήν ἐπίτευξιν τῆς ποθεινῆς ἑνότητος». (..) «Ἡ ἐπιστημονική ἐνασχόλησις τοῦ διεθνοῦς ὑμῶν Συμποσίου μετά τοῦ ἀνωτέρω ζητήματος ἀποτελεῖ σημαντικήν συμβολήν καί σηματοδοτεῖ μίαν νέαν ἀφετηρίαν εἰς τήν πορείαν τοῦ διαλόγου τῶν δύο Ἐκκλησιῶν».

Είναι δυνατόν να ακούγονται από τα πλέον επίσημα χείλη στην Ορθοδοξία τέτοιες αυθαίρετες, αντιπαραδοσιακές, αντιεκκλησιαστικές, αντορθόδοξες και αθεολόγητες ανοησίες, να επιστρατεύονται μάλιστα προς τεκμηρίωσή τους και ακαδημαϊκοί και να μην αντιδρά κανένας Επίσκοπος;

Το να ρίχνουμε γέφυρες προς το σχίσμα, την αίρεση και την πλάνη, δίχως ειλικρινή μετάνοια εκ μέρους των αιρετικών, είναι πρακτική επικίνδυνη, απερίσκεπτη και κυρίως εγωιστική.

Στην Ορθοδοξία δεν επιτρέπεται να δογματίζει ο καθένας με τους δικούς του λόγους ξεχωριστά, κατά το δοκούν. Ο αιρετικός μόνο με ειλικρινή μετάνοια επανέρχεται στους κόλπους της Εκκλησίας.

Με έναν Πατριάρχη που, είτε κοιμάται και αδιαφορεί, είτε (τραγικό) πρωταγωνιστεί και ενορχηστρώνει, όλοι οι υπόλοιποι Αρχιερείς γίνονται μικροί πάπες και αυθαιρετούν. Είτε ανήκουν στην παράταξη των οικουμενιστών και συμφωνούν είτε ανήκουν στην ισχνή παράταξη των ορθοφρονούντων παραδοσιακών Επισκόπων αλλά σιωπούν, όλοι κοινωνούν με τον Κύπρου Γεώργιο και τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο και ψευδονται οικτρά ενώπιον του Ιερού Θυσιαστηρίου, πως έχουν ενότητα πίστεως με αυτούς. .

Ἐνδεικτικές μαρτυρίες περί τοῦ ὅτι ὁ Παπισμός εἶναι αἵρεση12

Εἶναι πάμπολλες οἱ μαρτυρίες καί πλούσια ἡ σχετική βιβλιογραφία περί τοῦ ὅτι ὁ Παπισμός εἶναι αἵρεση. Ἐνδεικτικά θά ἀναφέρουμε ἐλάχιστες. Ἐν πρώτοις κατά τήν ἐπί τοῦ πατριάρχου Φωτίου γενομένη σύνοδο τοῦ 879, τήν θεωρούμενη ὡς 8η Οἰκουμενική, καταδικάσθηκε ἡ αἵρεση τοῦ Filioque, παρόντων μάλιστα καί παπικῶν ἀντιπροσώπων.

Τό ἴδιο συνέβη καί στίς ἡσυχαστικές συνόδους τοῦ 1341 καί 1351, πού θεωροῦνται ὡς 9η Οἰκουμενική, ὅπου πρωταγωνιστοῦντος τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, καταδικάσθηκε ἐπίσης ἡ παπική αἵρεση περί κτιστῆς Θείας Χάριτος, πού ἐδίδασκε ὁ Βαρλαάμ Καλαβρός.

Διευρυμένη μείζων Σύνοδος στήν Κωνσταντινούπολη τῶν πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς τό 1848 ἀπαντώντας στήν ἐγκύκλιο τοῦ πάπα Πίου Θ´ «Πρός τούς Ἀνατολικούς», μέ τήν ὁποία καλοῦσε τούς Ὀρθοδόξους νά ἑνωθοῦν ἀναγνωρίζοντας τό πρωτεῖο τοῦ πάπα, χαρακτηρίζει τόν Παπισμό ὡς αἵρεση παρόμοια μέ τόν Ἀρειανισμό, πού πρόκειται πάντως νά ἐκλείψει, ὅπως ἐξέλιπαν καί οἱ ἀρχαῖες αἱρέσεις. Ὅσοι ἀκολουθοῦν τήν παπική διδασκαλία περί τοῦ ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐκπορεύεται «καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ» (filioque) εἶναι αἱρετικοί, καί κάθε ἐπικοινωνία τῶν Ὀρθοδόξων μέ αὐτούς εἶναι ἄθεσμη καί ἀντορθόδοξη

Ἡ συμφωνία τῶν ἉγίωνΠατέρων περί τοῦ ὅτι ὁ Παπισμός εἶναι αἵρεση εἶναι ὁλοφάνερη. Λόγῳ ἐλλείψεως χρόνου μνημονεύουμε μόνον ὀλίγους.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς, ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης (1347-1359) διδάσκει ὅτι οἱ Λατῖνοι εἶναι «πειθήνια ὄργανα τοῦ Σατανᾶ». Ὅπως παρεκίνησε τούς ἀρχαίους αἱρετικούς καί ἐταλαιπώρησαν τήν Ἐκκλησία, ἔτσι ὑποψιθύρισε καί εἰς τά ὦτα τῶν Λατίνων τήν αἵρεση ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐκπορεύεται «καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ». Ἐπειδή οἱ Ὀρθόδοξοι γνωρίζουμε τίς μεθοδεῖες τοῦ Διαβόλου, πού εἶναι ἀφανεῖς εἰς τούς πολλούς, δέν πρόκειται νά δεχθοῦμε σέ κοινωνία τούς Λατίνους, μέχρι νά ἀφαιρέσουν ἀπό τό Σύμβολο τῆς Πίστεως τήν ἀθέμιτη αὐτή προσθήκη: «Οὐδέποτ᾽ ἄν ὑμᾶς κοινωνούς δεξαίμεθα, μέχρις ἄν καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ τό Πνεῦμα λέγητε».

Στό νέο μας βιβλίο γιά τόν Ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ ἀφιερώνουμε ὁλόκληρο κεφάλαιο μέ τίτλο «Ὁ παπισμός κατά τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ».

Ὁ Ἅγιος Συμεών Θεσσαλονίκης ὁ Μυσταγωγός (1416/17-142), ὁμόθρονος καί ὁμότροπος τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, μᾶς διδάσκει ὅτι οἱ Παπικοί ἔχασαν τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅλα εἰς αὐτούς εἶναι ἀχαρίτωτα, διότι ὑποτίμησαν καί ἐβλασφήμησαν τό Ἅγιο Πνεῦμα.

Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός, πού χαρακτηρίσθηκε δικαίως ὡς «Ἀντίπαπας» ἀπό τόν Ἅγιο Ἀθανάσιο Πάριο, διότι ὁλομόναχος στήν σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας ἀκύρωσε τίς εὐνοϊκές γιά τόν Παπισμό ἀποφάσεις τῆς ψευδοσυνόδου (1438-1439), ὑποστηρίζει ὅτι ἀποκόψαμε καί διώξαμε τούς Λατίνους ἀπό τό κοινό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας «ὡς ἄτοπα καί δυσσεβῆ φρονοῦντας καί παραλόγως τήν προσθήκην ποιήσαντας. Οὐκοῦν ὡς αἱρετικούς αὐτούς ἀπεστράφημεν καί διά τοῦτο αὐτῶν ἐχωρίσθημεν».

Δύο μαρτυρίες ἀκόμη ἀπό Ἁγίους τῆς περιόδου τῆς Τουρκοκρατίας.

Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός με ἔμφαση καί χωρίς καμμία ἐπιφύλαξη λέγει εἰς ὅλους τούς Ὀρθοδόξους «Τόν πάπα νά καταρᾶσθε, διότι αὐτός εἶναι ἡ αἰτία» ὅλων τῶν δεινῶν, πιστεύει δέ ὅτι τόν Ἀντίχριστο τόν ἐκπρωσωποῦν δύο· ὁ πάπας καί ὁ Μωάμεθ.

Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης λέγει ἐπίσης σέ ἐκτενῆ ἑρμηνευτική ὑποσημείωση στό «Πηδάλιο» γιά τό βάπτισμα τῶν Λατίνων ὅτι «οἱ Λατῖνοι εἶναι αἱρετικοί… καί ὡς αἱρετικούς τούς βδελυττόμεθα, ὅ,τι λογῆς δηλαδή καί τούς Ἀρειανούς ἤ Σαβελλιανούς ἤ πνευματομάχους Μακεδονιανούς… Λοιπόν ὄντας ὁμολογούμενον, πώς οἱ Λατῖνοι εἶναι παμπάλαιοι αἱρετικοί, ἐν πρώτοις εὐθύς ἀπό τοῦτο εἶναι ἀβάπτιστοι, κατά τόν μέγαν Βασίλειον ἀνωτέρω, καί τούς πρό αὐτοῦ ἁγίους Κυπριανόν καί Φιρμιλιανόν. Διατί λαϊκοί γενόμενοι, μέ τό νά ἐξεκόπησαν ἀπό τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν δέν ἔχουν πλέον ἐλόγου τους τήν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος διά τῆς ὁποίας οἱ ὀρθόδοξοι ἱερεῖς τελειώνουσι τά μυστήρια». Ἀλλά καί γιά ἕνα δεύτερο λόγο, κατά τόν Ἅγιο Νικόδημο, «οἱ Λατῖνοι εἶναι ἀβάπτιστοι, διατί δέν φυλάττουσι τάς τρεῖς καταδύσεις εἰς τόν βαπτιζόμενον, καθώς ἄνωθεν ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία παρά τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων παρέλαβεν».

Τέλος ἀπό τούς συγχρόνους Ἁγίους ἄς μνημονεύσουμε τόν Σέρβο Ὅσιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς, καθηγητή τῆς Δογματικῆς, ὁ ὁποῖος ἔγραψε ὅτι «Εἰς τήν ἱστορίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ὑπάρχουν τρεῖς πτώσεις: τοῦ Ἀδάμ, τοῦ Ἰούδα, τοῦ πάπα».

Συμπέρασμα: Ο πάπας είναι αιρετικός. Ναι, έγινε σχίσμα το 1054

«Ἔχει ἐπέλθει ἀπὸ τὸν μακροχρόνιο καὶ μοναδικὸ στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία συγχρωτισμὸ μας μὲ τοὺς αἱρετικοὺς τέτοια ἀλλοτρίωση καὶ ἄμβλυνση τοῦ όρθοδόξου φρονήματος, ὥστε εὐχερῶς πλέον κληρικοὶ καὶ θεολόγοι ὑπογράφουν κείμενα διαλόγων, ὅπου προσβάλλονται καὶ ἀθετοῦνται ἀποστολικά καὶ πατερικά δόγματα, ἡ αἵρεση παρουσιάζεται ὡς ἀλήθεια καὶ οἱ αἱρετικοὶ ἐμφανίζονται ὡς Ὀρθόδοξοι, τὸ βάπτισμα καὶ τὰ μυστήριά τους ἀναγνωρίζονται ὡς ἔγκυρα, γι’ αὐτὸ καὶ σταδιακὰ ἀπὸ τὶς συμπροσευχὲς προχωροῦμε καὶ στὴν μυστηριακὴ κοινωνία (intercommunio)».

«Νὰ διατρανωθεῖ πρὸς τὶς Ἐκκλησιαστικὲς ἡγεσίες ὅτι σὲ περίπτωση ποὺ ἐξακολουθήσουν νὰ συμμετέχουν καὶ νὰ ἐνισχύουν τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διαχριστιανικοῦ καὶ διαθρησκειακοῦ, ὁ ἐπιβεβλημένος σωτήριος, κανονικὸς καὶ ἁγιοπατερικὸς δρόμος τῶν πιστῶν, κληρικῶν καὶ λαϊκῶν, εἶναι ἡ ἀκοινωνησία, ἡ διακοπὴ δηλαδὴ τοῦ μνημοσύνου τῶν ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι καθίστανται συνυπεύθυνοι καὶ συγκοινωνοὶ τῆς αἱρέσεως καὶ τῆς πλάνης. Δὲν πρόκειται περὶ σχίσματος, ἀλλὰ περὶ θεαρέστου ὁμολογίας, ὅπως τὸ ἔπραξαν παλαιοὶ Πατέρες, ἀλλὰ καὶ στὶς ἡμέρες μας ὁμολογηταὶ ἐπίσκοποι, μεταξὺ τῶν ὁποίων ὁ γεραρὸς καὶ σεβαστὸς μητροπολίτης πρώην Φλωρίνης Αὐγουστῖνος, καὶ τὸ Ἅγιον Ὄρος».13

Δύο είναι τα πόδια της Εκκλησίας, η Αγία Γραφή και η Ιερά Παράδοση, ερμηνευμένα από τους Αγίους Πατέρες και τις Οικουμενικές Συνόδους. Αν κάποιος θελήσει να κόψει το ένα, «κουτσή» θα μείνει η Εκκλησία. Το χρέος που έχουμε απέναντι στον Γέροντα μας είναι να κρατάμε πάντοτε αναμμένο το Φανάρι της Παρακαταθήκης που μας έδωσε. Έστω και μια ψυχή να φωτισθεί φτάνει και περισσεύει στα χρόνια που ζούμε. Άλλωστε πάντα για την Ιερή χούφτα αγωνιζόμαστε. Δεν άλλαξε, ούτε θα αλλάξει ποτέ αυτό με την ευχούλα του.

• 1 https://www.philenews.com
• 2 https://orthodoxia.online
• 3 https://www.youtube.com
• 4 Ο Παπισμός χθες και σήμερα, Ιερά Μονή Παρακλήτου Ωρωπός Αττικής, 7η έκδοση, 2021
• 5 Ο Παπισμός χθες και σήμερα, Ιερά Μονή Παρακλήτου Ωρωπός Αττικής, 7η έκδοση, 2021
• 6 Βίωμα Ορθοδοξίας, +Πρωτ/ρου Νικολάου Μανώλη, Θεσσαλονίκη 2019, σελ.170
• 7 Η Ορθόδοξος Εκκλησία και ο Οικουμενισμός, Οσίου Ιουστίνου Πόποβιτς, 1974
• 8 Ο Οικουμενισμός χωρίς μάσκα, +Αρχιμ. Χαραλάμπους Βασιλοπούλου, εκδ Ο.Τ. 2020
• 9 «Μελέτη Ἱστορικὴ Περὶ τῶν Αἰτίων τοῦ Σχίσματος, Περὶ τῶν Λόγων τῆς Διαιωνίσεως Αὐτοῦ, καὶ Περὶ τοῦ Δυνατοῦ ἢ Ἀδυνάτου τῆς Ἑνώσεως τῶν Δύο Ἐκκλησιῶν, τῆς Ἀνατολικῆς καὶ Δυτικῆς» Τόμοι Α’ + Β’
• 10 Βίωμα Ορθοδοξίας, +Πρωτ/ρου Νικολάου Μανώλη, Θεσσαλονίκη 2019, σελ.117
• 11 ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΒΑΡΝΟΥ, ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΕΝΩΣΕΩΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ
• ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ὑπὸ ΦΩΤΙΟΥ Ν. ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΝΩΣΕΩΣ» (Π.Ο.Ε.) ΑΘΗΝΑΙ 1964 http://users.uoa.gr
• 12 π.Θεόδωρος Ζήσης Ορθόδοξοι τιμούν και υποδέχονται τον αιρεσιάρχη Πάπα
• 10/5/2019 www.katanixi.gr
• 13 Συνέδριο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ: ΓΕΝΕΣΗ – ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ – ΔΙΑΨΕΥΣΕΙΣ (Πορίσματα), Θεσσαλονίκη 2004