Το έργο OCU (Σύνοδος Επιφάνιου) και η Ένωση της Βρέστης: Ό, τι έγινε και θα ξαναγίνει

 

Το έργο OCU: η συμμετοχή του κράτους σε αυτό, τα κίνητρα και οι μέθοδοι, όλα θυμίζουν πολύ την Ένωση της Βρέστης το 1596. Ίσως οι συνέπειες να είναι παρόμοιες. Ποιες ακριβώς;

Στα τέλη του 16ου αιώνα, ένα σημαντικό μέρος των εδαφών της σύγχρονης Ουκρανίας ήταν μέρος της Πολωνο-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας, ένα κράτος που σχηματίστηκε ως αποτέλεσμα της ένωσης της Πολωνίας και του Μεγάλου Δουκάτου της Λιθουανίας. 

Η κρατική θρησκεία στην Πολωνο-Λιθουανική Κοινοπολιτεία ήταν ο Καθολικισμός. Αρχικά, η Ορθοδοξία ήταν, αν και δευτερεύουσας σημασίας, εντελώς ανεκτική θρησκεία. Ωστόσο, η στάση απέναντι στους Ορθόδοξους υπηκόους στην Πολωνο-Λιθουανική Κοινοπολιτεία άρχισε σταδιακά να επιδεινώνεται. Όλα αυτά περιγράφονται λεπτομερώς σε πολλά εγχειρίδια για την ιστορία της Ουκρανίας. Οι Ουκρανοί αγρότες δεν θεωρούνταν καθόλου άνθρωποι, και ο Ουκρανός ευγενής και ο ορθόδοξος κλήρος δεν μπορούσαν να σταθούν κοντά στους πολωνούς ευγενείς και τον καθολικό κλήρο. 

Είναι γνωστό ότι η δύναμη της δράσης είναι ίση με τη δύναμη της αντίδρασης. Όσο πιο δυνατά πιέζει κάποιος, τόσο πιο δυνατή ανάκρουση θα έχει. Οι πολωνικές αρχές ένιωσαν ότι το αίσθημα δυσαρέσκειας αυξανόταν μεταξύ του ουκρανικού λαού που καταπίεζαν, είδαν αυτή τη δυσαρέσκεια ως απειλή για τον εαυτό τους και προσπάθησαν να την εξουδετερώσουν. Το γεγονός ότι για να εξουδετερώσουν αυτή την απειλή έπρεπε απλώς να σταματήσουν να ασκούν καταπίεση δεν τους πέρασε από το μυαλό. Οι Πολωνοί φοβούνταν το βασίλειο της Μοσχοβίας, που δυνάμωνε, και πίστευαν ότι η Ορθοδοξία ήταν ο παράγοντας που συνέδεε τους Ορθόδοξους υπηκόους τους με τη Μοσχοβία. Και, κατά συνέπεια, προσπάθησαν να σπάσουν αυτή τη σύνδεση. Το γεγονός ότι εκείνη την εποχή η Εκκλησία της Μόσχας είχε ήδη αποκτήσει το καθεστώς του πατριαρχείου και η Μητρόπολη Κιέβου ήταν διοικητικά μέρος της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης, δεν είχε σημασία. Με τον ίδιο τρόπο, τώρα δεν έχει σημασία ότι η UOC είναι μια εντελώς ανεξάρτητη Εκκλησία, έχοντας πλήρη ανεξαρτησία στη διακυβέρνηση. Οι πολωνικές αρχές εκείνης της εποχής έβλεπαν την Ορθοδοξία ως εξωτερική απειλή για τον εαυτό τους και προσπάθησαν να απομακρύνουν τους υπηκόους τους από την Εκκλησία και να τους μεταφέρουν κάτω από την τιάρα του Πάπα. Τώρα βλέπουν και την UOC ως απειλή και προσπαθούν να τη θέσουν υπό τον έλεγχο του κράτους και του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. Εκτός όμως από το εξωτερικό προαπαιτούμενο για τη σύναψη της ένωσης, υπήρχε και ένα εσωτερικό.

Αυτή η εσωτερική αρχή ήταν ότι μέρος των ουκρανών ευγενών επιβαρύνονταν από την ταπεινωμένη θέση τους σε σχέση με τους πολωνούς ευγενείς και προσπαθούσαν να εξισώσουν τα δικαιώματά τους. Κάποιος προσηλυτίστηκε προσωπικά στον καθολικισμό. Αλλά αν ο κύριος ασπάστηκε τον καθολικισμό και όλοι οι χωρικοί του παρέμεναν Ορθόδοξοι, αυτό δεν σήμαινε λίγα. Ήταν επίσης απαραίτητος ο προσηλυτισμός των αγροτών στον καθολικισμό. Και αυτό ήταν πολύ πιο δύσκολο έργο, αφού οι αγρότες, σε αντίθεση με τους περισσότερους άρχοντες, εκτιμούσαν πολύ περισσότερο την πίστη τους. Ως εκ τούτου, για να υλοποιηθεί το εγχείρημα της ένωσης με τη Ρώμη, ήταν πρώτα απαραίτητο να τοποθετηθούν σε ηγετικές θέσεις στην Εκκλησία άνθρωποι που θα εκτελούσαν υπάκουα το θέλημα των Πολωνών ευγενών, και ακόμη καλύτερα, ώστε οι ίδιοι να προσπαθούν να υποταχθούν στον Πάπα, βλέποντας σε αυτό υλικά οφέλη για τον εαυτό τους προσωπικά. Αυτά τα κίνητρα ήταν ο βασικός παράγοντας στο γεγονός ότι άνθρωποι με αμφίβολο ηθικό χαρακτήρα, μολυσμένοι από φιλοδοξία και αγάπη για το χρήμα και επομένως υπάκουοι στις κοσμικές αρχές, διορίζονταν συχνά σε επισκοπικές έδρες και στις πλουσιότερες ενορίες. Στο σημείο αυτό, η σημερινή κατάσταση και η αντιπαράθεση Ορθοδόξων και Ουνιτών τον 16ο-17ο αι. διαφέρουν μεταξύ τους. Σήμερα, η πλειοψηφία των επισκόπων της UOC διορίζονται στους καθεδρικούς τους ναούς με απόφαση της Ιεράς Συνόδου και όχι από τις κοσμικές αρχές. Αλλά αυτή η περίσταση καθιστά ακόμη πιο πιθανή την αποτυχία του έργου OCU.

Το 1594-1595 οι Ουκρανοί επίσκοποι σχημάτισαν κάτι σαν συνωμοσία, συμφωνώντας σε μια ένωση με τη Ρώμη και σχεδιάζοντας ορισμένα «άρθρα» για αυτό, δηλ. τους όρους υπό τους οποίους οι επίσκοποι συμφώνησαν να υπάγονται στην εξουσία του Πάπα. Οι όροι αυτοί αφορούσαν κυρίως τα υλικά δικαιώματα των επισκόπων στην εξουσία και την ιδιότητά τους. Για παράδειγμα, ήθελαν συγκλητικούς τίτλους, όπως οι καθολικοί επίσκοποι, για να διατηρήσουν τα εκκλησιαστικά κτήματα, να μειώσουν την επιρροή των αδελφοτήτων κ.λπ. Ένα ξεχωριστό σημείο των «άρθρων» ήταν η διατήρηση των ορθόδοξων δογμάτων και τελετουργιών. Ωστόσο, το έργο των Ουνιτών δεν μπορούσε να παραμείνει μυστικό για πολύ. Οι προσπάθειες προώθησης της ένωσης έγιναν γνωστές στον ορθόδοξο κλήρο και των ευγενών, μεταξύ των οποίων ξεχώριζε ο μεγιστάνας Konstantin Ostrozhsky, ο οποίος έγινε ένας από τους πιο σημαντικούς και συνεπείς υπερασπιστές της Ορθοδοξίας. Απευθύνθηκε στον Πολωνό βασιλιά Σιγισμούνδο Γ με αίτημα να συγκληθεί μια Ορθόδοξη σύνοδος, στην οποία οι Ορθόδοξοι θα μπορούσαν να αναπτύξουν μια ενιαία θέση για το ζήτημα των σχέσεων με τη Ρωμαϊκή Εκκλησία και τη θέση των Ορθοδόξων στην Πολωνο-Λιθουανική Κοινοπολιτεία. Ο Σιγισμούνδος αρνήθηκε το αίτημα και κάλεσε σε πλήρη υπακοή τους επισκόπους που σχεδίαζαν ένωση. 

Το 1595, τα «Άρθρα» στάλθηκαν στη Ρώμη μαζί με τη «Συνοδική Επιστολή προς τον Πάπα Κλήμη Η'», υπογεγραμμένη από τον Μητροπολίτη Κιέβου Μιχαήλ (Ρογκόζα), επισκόπους: Κύριλλο (Τερλέτσκι) του Λούτσκ, Υπάτιο (Ποτέας) του Βλαδίμηρου, Μιχαήλ (Kopystensky) του Przemysl, Lvovsky Γεδεών (Μπαλαμπάν), Kholmsky Διονύσιο (Zbiruysky), Pinsky Leonty (Pelchitsky). Ο Κωνσταντίνος Οστρόζσκι απηύθυνε έκκληση στους Ορθοδόξους να προσχωρήσουν σταθερά στην Ορθοδοξία και να μην αναγνωρίσουν ως αρχιπάστορές τους αυτούς που πρεσβεύουν την ένωση. Η έκκληση υποστηρίχθηκε ενεργά από τις Ορθόδοξες αδελφότητες, ένα σημαντικό μέρος των ορθοδόξων ευγενών, των κατώτερων κληρικών και των λαϊκών. Σε τέτοιες καταστάσεις, οι επίσκοποι Γεδεών (Μπαλαμπάν) και Μιχαήλ (Κοπυστένσκι) επέλεξαν να απαρνηθούν τις υπογραφές τους σύμφωνα με τα «Άρθρα» και να δηλώσουν πίστη στην Ορθοδοξία.

Τον Νοέμβριο του 1595, ο Κύριλλος (Τερλέτσκι) και ο Υπάτιος (Ποτέας) πήγαν στη Ρώμη για να επισκεφτούν τον πάπα, φίλησαν το παπούτσι του και ορκίστηκαν πίστη. Δεν θα μπορούσε να γίνει λόγος για διατήρηση των ορθόδοξων δογμάτων, καθώς και άλλων «προϋποθέσεων» των Ουκρανών επισκόπων. Έγιναν δεκτοί στον Καθολικισμό ως «σχισματικοί μετανοούντες» χωρίς καμία υποχρέωση από τη Ρώμη. Το μόνο «βραβείο παρηγοριάς» γι' αυτούς ήταν η άδεια του πάπα να διατηρήσουν τις συνήθεις τελετουργίες τους, ακόμη και τότε, με την προϋπόθεση ότι δεν έρχονται σε αντίθεση με την Καθολική διδασκαλία. Επιστρέφοντας στην Ουκρανία, προσπάθησαν με κάθε δυνατό τρόπο να κρύψουν την απάρνηση τους από την Ορθόδοξη πίστη. Ωστόσο, ήταν αδύνατο να παραμείνει κρυφή για πολύ. Το 1596, ο Πολωνός βασιλιάς διέταξε να συγκληθεί συμβούλιο στη Βρέστη για να υιοθετηθεί η ένωση. Ωστόσο, οι Ορθόδοξοι αντιτάχθηκαν στην ένωση με κάθε δυνατό τρόπο. Ως αποτέλεσμα, στην πραγματικότητα, πραγματοποιήθηκαν δύο καθεδρικοί ναοί στη Βρέστη: Ορθόδοξοι και Ουνίτες. Αυτά τα συμβούλια αλληλοαναθεματίζονταν και επιβεβαίωσαν: το ένα - πίστη στην Ορθοδοξία, το άλλο - ένωση. Στο πλευρό των Ουνιτών ήταν η πλειοψηφία των επισκόπων, των κοσμικών αρχών και των Πολωνών ευγενών. Στο πλευρό των Ορθοδόξων βρίσκονταν όλα τα διάσημα μοναστήρια, πολλές εκκλησίες των καθεδρικών ναών, ορθόδοξες αδελφότητες, μέρος των ευγενών, οι εκκλησιαστικοί άνθρωποι και δύο επίσκοποι Γεδεών (Μπαλαμπάν) και Μιχαήλ (Κοπυστένσκι). Ωστόσο, δεδομένου ότι οι υπογραφές τους υπήρχαν ήδη στα έγγραφα για την ένωση, οι υποστηρικτές του Ουνιακού Συμβουλίου δήλωσαν ότι ολόκληρη η επισκοπή, χωρίς εξαίρεση, ήταν υπέρ της ένωσης.

Μετά το Συμβούλιο της Βρέστης, η Πολωνο-Λιθουανική Κοινοπολιτεία υιοθέτησε τους δικούς της «αντιεκκλησιαστικούς νόμους». Εφόσον όλοι οι επίσκοποι θεωρούνταν προσηλυτισμένοι στην ένωση, ολόκληρο το ποίμνιο, τα μοναστήρια και οι ενορίες τους ανακηρύχθηκαν ουνίτες. Η Ορθοδοξία ως τέτοια απαγορεύτηκε και όσοι παρέμειναν ακόμα πιστοί στην Εκκλησία αντιμετώπισαν σκληρούς διωγμούς. Τους στερήθηκαν εκκλησίες και εκκλησιαστική περιουσία, παραβιάστηκαν τα δικαιώματά τους και συχνά δέχονταν σωματική βία. Οι επίσκοποι Γεδεών (Μπαλαμπάν) και Μιχαήλ (Κοπυστένσκι), παρ' όλα αυτά, παρέμειναν ορθόδοξοι και πέθαναν από φυσικά αίτια το 1608 και το 1612, αντίστοιχα. Μετά το θάνατό τους, οι Ορθόδοξοι έμειναν χωρίς επισκόπους μέχρι που, το 1620, ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Θεοφάνιος Γ΄ έφτασε στο Κίεβο με την υποστήριξη του Hetman Konashevich-Sagaidachny και αποκατέστησε την ορθόδοξη ιεραρχία.

Η Ουνιτική Εκκλησία αναγνωρίστηκε ως η μόνη νόμιμη εκκλησία στην Πολωνο-Λιθουανική Κοινοπολιτεία και οι κρατικές αρχές δεν διέκοψαν τις ενέργειές τους για να προσαρτήσουν Ορθόδοξες ενορίες και μοναστήρια σε αυτήν. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Οι ουκρανικές αρχές δεν αναγνωρίζουν το δικαίωμα των πολιτών τους να είναι μέλη της UOC και κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να τους αναγκάσουν να ενταχθούν στην OCU. Αλλά δεν λαμβάνουν υπόψη, μεταξύ άλλων, το γεγονός ότι οι Ουκρανοί, από τη νοοτροπία τους, είναι άνθρωποι που αγαπούν την ελευθερία και δεν μπορούν να αναγκαστούν να αλλάξουν τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις με απόφαση της Μπάνκοβα. Αυτή η περίσταση δεν ελήφθη υπόψη από τις πολωνικές αρχές στα τέλη του 16ου αιώνα. Οι Ορθόδοξοι προσπάθησαν να τους πείσουν να αλλάξουν αυτή την αναγκαστική φιλοουνιακή πολιτική, αλλά η πειθώ δεν βοήθησε. Στο πλευρό της ένωσης ήταν οι ξεπουλημένοι επίσκοποι, ένα μικρό μέρος του κλήρου, ένα σημαντικό μέρος των ευγενών και οι πολωνικές αρχές, μαζί με τον μηχανισμό ασφαλείας που είχαν στη διάθεσή τους. Όμως η συντριπτική μάζα του ορθόδοξου πληθυσμού, ο κατώτερος κλήρος, μέρος των ουκρανών ευγενών και σχεδόν όλα τα μοναστήρια ήταν αποφασισμένα να παραμείνουν πιστά στην Ορθοδοξία. Οι Κοζάκοι αποδείχτηκαν σημαντική δύναμη στο πλευρό των Ορθοδόξων, που τους παρείχαν όχι μόνο ηθική, αλλά και δυναμική υποστήριξη. Έτσι, η Πολωνο-Λιθουανική Κοινοπολιτεία, αντί να λύσει τα προβλήματα εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής της με τη βοήθεια μιας ένωσης, στην πραγματικότητα κατέληξε σε εμφύλιο πόλεμο και έδωσε επίσης στο μοσχοβίτικο βασίλειο ένα ατού για μια επιθετική εξωτερική πολιτική.

Όπως ήδη αναφέρθηκε, το 1620, ο Hetman Petro Sagaidachny εξασφάλισε την άφιξη του Πατριάρχη Θεοφάνιου στην Ουκρανία, ο οποίος χειροτόνησε τον Ιώβ (Μπορέτσκι) ως μητροπολίτη Κιέβου, καθώς και επισκόπους για άλλες επισκοπές. Το 1633, η πολωνική κυβέρνηση αναγκάστηκε ωστόσο να αναγνωρίσει τη νομιμότητα της ύπαρξης της Ορθόδοξης Εκκλησίας και να της επιστρέψει μέρος των κατασχεθεισών εκκλησιών και περιουσίας. Βέβαια ο αγώνας των Ουνιτών με την Ορθοδοξία δεν είχε τελειώσει... Συνεχίζεται μέχρι σήμερα με ποικίλη επιτυχία και ποικίλη ένταση. 

Όλη αυτή η ιστορία είναι γεμάτη με διάφορα ιστορικά γεγονότα που συνέβησαν υπό την επίδραση διαφόρων θρησκευτικών, πολιτικών και στρατιωτικών παραγόντων, αλλά τα ακόλουθα αναμφισβήτητα συμπεράσματα είναι σημαντικά για εμάς:

Η ένωση, η οποία είχε σκοπό να ενώσει τον πληθυσμό της Πολωνο-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας, αντίθετα, λειτούργησε ως παράγοντας διχόνοιας. Η κακοσχεδιασμένη θρησκευτική πολιτική των τότε αρχών οδήγησε σε μια βαθιά διάσπαση της ουκρανικής κοινωνίας, η οποία υπάρχει ακόμα και σήμερα.

Η βίαιη επιβολή του Ουνιατισμού οδήγησε σε ένοπλη αντιπαράθεση μεταξύ των πολωνικών αρχών και των Ουκρανών Κοζάκων. Αυτή η αντιπαράθεση, πολύ μεγάλη και αιματηρή, κατέληξε τελικά στη νίκη της Ορθοδοξίας. Ταυτόχρονα, εξάντλησε σε μεγάλο βαθμό την Πολωνο-Λιθουανική Κοινοπολιτεία, η οποία, μαζί με άλλους παράγοντες, οδήγησε στην πλήρη εξαφάνιση αυτού του κράτους ως αποτέλεσμα των λεγόμενων «τριών διαμερισμάτων της Πολωνίας».

Ούτε η βία, ούτε οι αντιεκκλησιαστικοί νόμοι εκείνης της εποχής, ούτε οι αγανακτήσεις των αρχών και των ριζοσπαστών εκείνης της εποχής, τίποτα δεν ανάγκασε τις μάζες του πιστού λαού να αποδεχθούν την ένωση. Η εκκλησία συνέχισε να υπάρχει και να ασκεί τις δραστηριότητές της, αν και αυτό ήταν γεμάτο με απίστευτες δυσκολίες.

Η προδοσία των επισκόπων και η μετάβασή τους στην ένωση δεν απέδωσε ουσιαστικά κανένα αποτέλεσμα. Η απόφασή τους δεν έγινε αποδεκτή από τον εκκλησιαστικό λαό και τον μοναχισμό. 

Η Εκκλησία, στον αγώνα ενάντια στον Ουνιατισμό, πέρασε από το δικό της μονοπάτι της εσωτερικής κάθαρσης απ΄όσους αναζητούσαν οφέλη, τιμές και δύναμη στην Εκκλησία και που εμπόδισαν ουσιαστικά την ανάπτυξη της Εκκλησίας και την υλοποίηση της θείας αποστολής της στη γη.

Η αντίσταση στον Ουνιατισμό έδωσε ισχυρή ώθηση στην ανάπτυξη της εκκλησιαστικής θεολογίας και άλλων επιστημών, του ουκρανικού πολιτισμού, της γραφής, της τυπογραφίας και ούτω καθεξής. Η πολεμική με Καθολικούς και Ουνίτες έφερε στο προσκήνιο πολλές εξέχουσες προσωπικότητες, όπως ο Peter Mogila, ο Elisha Pletenetsky, ο Zecharia Kopystensky, ο Pamvo Berynda, ο Lavrenty Zizaniy, ο Job Boretsky και πολλοί άλλοι.

Παρά το γεγονός ότι η Ουνιακή Εκκλησία εξακολουθεί να υπάρχει και μάλιστα τα πάει καλά, ακόμη και ο Πάπας Φραγκίσκος αναγκάστηκε να παραδεχτεί την αποτυχία του ουνιακού σχεδίου. Ακολουθεί ένα απόσπασμα από τη διακήρυξη που υπέγραψε το 2016: «Σήμερα είναι προφανές ότι η μέθοδος του «ενιωτισμού» των προηγούμενων αιώνων, η οποία περιλαμβάνει την ενότητα μιας κοινότητας με μια άλλη διαχωρίζοντάς την από την Εκκλησία της, δεν είναι ο δρόμος προς αποκατάσταση της ενότητας».

Με βάση όλα αυτά, μπορούμε να κάνουμε αρκετές υποθέσεις για το πώς μπορεί να εξελιχθεί η θρησκευτική κατάσταση στην Ουκρανία σε σχέση με την απαγόρευση της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας σε νομοθετικό επίπεδο:

Πρώτον, ούτε ο αντιεκκλησιαστικός νόμος 8371, ούτε η καταστολή από τις δυνάμεις ασφαλείας, ούτε οι αποφάσεις των τοπικών αρχών, ούτε η αγανάκτηση των ριζοσπαστών, τίποτα δεν μπορεί να αναγκάσει την UOC να αυτοκαταστραφεί και να συγχωνευτεί με την OCU.

Δεύτερον, οι ελπίδες των αρχών ότι οι αρχές θα μπορέσουν να εκφοβίσουν ορισμένους από τους επισκόπους και να τους αναγκάσουν να μετακομίσουν στην OCU δεν θα γίνουν πραγματικότητα. Αν εμφανιστούν τέτοιοι αποστάτες, θα είναι λίγοι σε αριθμό και δεν θα μπορούν να φέρουν μαζί τους το ποίμνιο τους. Όσοι ήθελαν να ενταχθούν στην OCU έχουν ήδη μεταγραφεί. Η θλιβερή εμπειρία των πρώην μητροπολιτών Alexander Drabinko και ιδιαίτερα του Simeon Shostatsky το μαρτυρεί: ούτε οι πιστοί ούτε οι κληρικοί ως επί το πλείστον τους ακολούθησαν.

Τρίτον, η ωμή και ανίκανη παρέμβαση των αρχών στα εκκλησιαστικά έχει ήδη οδηγήσει σε διάσπαση και πόλωση της ουκρανικής κοινωνίας και η συνέχιση μιας τέτοιας πολιτικής απειλεί να καταστήσει αυτή την αντιπαράθεση ανίατη, η οποία θα επηρεάσει αρνητικά τόσο την κοινωνική όσο και την πολιτική κατάσταση στην Ουκρανία.

Τέταρτον, δεν θα είναι δυνατό να καταστραφεί η UOC και στο τέλος το κράτος θα αναγκαστεί να αναγνωρίσει το δικαίωμά της να υπάρχει, αλλά αυτό θα συμβεί ως αποτέλεσμα αντιπαράθεσης και είναι ακόμη άγνωστο τι θυσίες θα κοστίσει.

Ωστόσο, δεν είναι πολύ αργά για να συνέλθετε και να προσπαθήσετε, αν όχι να εξαλείψετε τις προαναφερθείσες συνέπειες, τουλάχιστον να τις μειώσετε.

 ΠΗΓΗ.ΕΟΔ