Διερευνώντας θάματα της αποτείχισης (Ε).Κριτική θεώρηση του βιβλίου του π.Επιφανίου Θεοδωρόπολουλου -ΤΑ ΔΥΟ ΑΚΡΑ (μέρος δεύτερο).

 

επιμέλεια κειμένων :πρωτοπρεσβυτέρος  Δημήτριος  Αθανασίου 

Σύμφωνα με το περιεχόμενο του βιβλίου, αυτό γράφτηκε για να προφυλάξει τους χριστιανούς από το Σχίσμα του Παλαιοημερολογητισμού, χωρίς να δικαιολογήσει  ο συγγραφέας , γιατί ο Παλαιοημερολογητισμός είναι Σχίσμα. Θεωρεί δηλ.ότι η Κρατική Ελλαδική Εκκλησία είναι Η ΜΟΝΗ ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. ξεχνώντας τα εξής  σχετικά με την ημερολογιακή ρύθμιση του  1924.

Α. Την αντικανονικότητα του Πατριάρχη Μελετίου Μεταξάκη.

Β. Την αντικανονικότητα του λεγόμενου Πανορθόδοξου Συνεδρίου του 1923, που αποφάσισε την ημερολογιακή μεταρρύθμιση.(Απουσίαζαν τρία Πατριαρχεία).

Γ. Την αντικανονικότητα του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Παπαδόπουλου, που εκλέχτηκε από Αριστίνδην Σύνοδο.

Δ. Την έλλειψη ποιμαντικής κατήχησης και ενημέρωσης   του χριστεπωνύμου πληρώματος για την αναγκαιότητα της αλλαγής του ημερολογίου και τον σκοπό της.(Εγκύκλιοι 1902 και 1920)

Ε.. Τον απαράδεκτο εκκλησιαστικά και ηθικά τρόπο επιβολής του νέου ημερολογίου με την βοήθεια του κρατικού μηχανισμου με καθαιρέσεις κληρικών και με διώξεις κληρικών και λαϊκών αναβιώνοντας τις αιρέσεις σεργιανισμού, καισαροπαπισμού και παποκαισαρισμού.

ΣΤ. Τον απαράδεκτο χρόνο υλοποίησης της ημερολογικής μεταρρύθμισης. Είχε προηγηθεί η μικρασιατική καταστροφή και η Ελλάδα μετρούσε τις πληγές της.Είχε κατασπαραχθεί ο Ελληνισμός της Μικράς Ασίας, είχαμε μαζική μετανάστευση προσφύγων στην Ελλάδα. Υπήρχε πολιτική και οικονομική αστάθεια κ.α. Τίποτα από τα παραπάνω δεν λαμβάνει υπόψη ο π.Ε.Θ.

Επίσης στο βιβλίο αυτό αναβιώνει ο Επισκοποκεντρισμός, σύμφωνα με την οποία  μετατίθενται τα  όρια της Εκκλησίας από την Αλήθεια της Πίστεως, στα πρόσωπα που την διοικούν!!! Έτσι λοιπόν για να βρίσκεται καποιοε εντός Εκκλησίας  πρέπει να κοινωνεί με τους εκάστοτε διοικούντες αυτήν, ακόμη και αν αυτοί είναι αιρετικοί!!! 

Γράφει ο μακαριστός Γέροντας.

«Άλλ’ ή διακοπή του μνημοσύνου «πρό συνοδικής διαγνώσεως» και καταδίκης, δεν έχει τήν έννοια αποφυγής μολυσμού έκ τής κηρυττομένης αιρέσεως! Όχι, άδελφέ μου! "Αν είχεν αυτήν τήν έννοιαν, τότε οί Κανόνες δέν θά παρείχον άπλώς δικαίωμα παύσεως μνημοσύνου δι' αίρεσιν «πρό συνοδικής διαγνώμης», αλλά θά έθέσπιζον ρητήν καί σαφή ύποχρέωσιν μετ' απειλής βαρύτατων ποινών έν έναντία περιπτώσει... Δέν υπάρχει λοιπόν κίνδυνος νά... μολυνθώμεν, ούτε μνημονεύοντες τού Πατριάρχου (έφ’ οσον άκόμη δέν κατεδικάσθη) ούτε πολλώ μάλλον, δεχόμενοι εις κοινωνίαν τούς μνημονεύοντας αύτου»... «Ό κανών είναι δυνητικός καί ούχί υποχρεωτικός»...  «"Οτι τούτο είναι αληθές», συνεχίζει ό Πανοσιολογιώτατος,  «πείθει καί τό γεγονός ότι ένώ έν τή μακρα ιστορία τής Εκκλησίας καθηρέθησαν αναρίθμητοι έπίσκοποι έπί αίρέσει, ουδέποτε έτιμωρήθη κληρικός τις ή καν άπλώς άπετιμήθη διά τόν λόγον ότι δεν έσπευσε νά άποσχισθή πάραυτα άπό του αιρετικού επισκόπου, άλλ’ άνέμενε τήν υπό Συνόδου καταδίκην αύτού...». «Τά άντιθέτως λεγάμενα είναι ανόητοι ζηλωτισμοί» .

 

ΣΧΟΛΙΑ.

(Ο,τι γράφετε στην συνέχεια είναι διαμορφωμένα αποσπάσματα από το βιβλίο του π.Θεοδωρήτου Μαύρου -ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟ).

1. Θεωρώ ότι είναι άτοπο να υποστηρίζεται η άποψη ότι ο κανόνας δεν προβλέπει τιμωρία του ιερέα που δεν εφαρμόζει τον κανόνα και επομένως ο κανόνας είναι ΔΥΝΗΤΙΚΟΣ. Αυτό αποτελεί έργο  της Συνόδου που θα συγκληθεί για να εξετάσει και να αποφανθεί για την κηρυττόμενη αίρεση. Αυτός εξ άλλου είναι και ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗΣ. Να συγκληθεί Σύνοδος ορθοδόξων Επισκόπων για να εξετάσει την αίρεση. Είναι δυνατόν να είναι αληθινή και ορθοδοξούσα η Σύνοδος εκείνη που δεν προστατεύει τον ποιμαινόμενο λαό, αλλά θα προστατεύεται από αυτόν, αφού έρχεται να αποφανθεί « κατόπιν εορτής»;;

«Είναι  να υπάρχει  ένας πολιτικός νόμος  που θα διατάζει τους στρατιώτες και αξιωματικούς να μάχονται με πείσμα από την στιγμή που εμφανίζεται ένας εχθρός, εκτός των στρατηγών και επιτελαρχών, οι  οποίοι  θα συνέρχονταν τελευταίοι για να ανακοινώσουν ότι ο εχθρός επιτέθηκε και έπραξαν πολύ καλά οι στρατιώτες και αξιωματικοί;;;Είναι δυνατόν να υπάρξει τέτοιος νόμος;

Επίσης πως είναι δυνατόν να υπάρχει  κανόνας που να τιμωρεί όσους  κληρικούς δεν τον εφάρμοσαν, την στιγμή που και οι συγκροτήσαντες Σύνοδο Ορθόδοξοι Επίσκοποι για την εξέταση της αίρεσης, θα είναι και αυτοί  ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ  επειδή δεν αντέδρασαν;;

2.Η εκκλησιαστική ιστορία μας παρέχει πλήθος παραδειγμάτων για την αντίδραση των κληρικών και λαϊκών όταν εμφανιζόταν αίρεση και πριν Συνοδική καταδίκη.

Αναφέρουμε στην συνέχεια μερικά παραδείγματα.

-Ο Άγιος Υπάτιος μόλις πληροφορήθηκε την κακοδοξία του Νεστορίου, διέκοψε το μνημόσυνό του πριν συνέλθει Σύνοδος.

-Ο Άγιος Μάξιμος ο ομολογητής διέκοψε κάθε εκκλησιαστική κοινωνία «προ συνοδικής διαγνώμης» με όλους  σχεδόν τους θρόνους Ανατολής και Δύσεως εξαιτίας της αίρεσης του Μονοθελητισμού, ώστε να θεωτείται από τους αντιπάλους του «εκτός Εκκλησίας».
-Οι εικονόφιλοι κληρικοί και λαϊκοί διατέλεσαν « εν ακοινωνησία» με τους εικονομάχους ολόκληρες δεκαετίες διωκόμενοι ποικιλοτρόπως μέχρι να συγκληθεί η Ζ Οικουμενική Σύνοδο.
3. Ο Όσιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, πρωταγωνιστής του αγώνα των εικονοφίλων έγραψε:

«οτι μ ο λ υ σ μ ό ν έχει ή κοινωνία έκ μόνου τού άναφέρειν αύτόν (τόν εικονομάχον δηλ. επίσκοπον), καν όρθόδοξος είη ό αναφέρων» ; ’Ή όταν διά πολύ κατώτερον τής είκονομαχίας θέμα, τόν παράνομον ήτοι γάμον τοΰ αύτοκράτορος, μετά άφθάστου παρρησίας διεκήρυσσεν: «Παντά ήμίν φορητά μέχρι θανάτου, ή μετασχείν τής έκείνου κοινωνίας (ίερέως ’Ιωσήφ) καί τών έκείνω συλλειτουργούντων»; (P.G. 99. 972). 

4.’Αλλά μήπως ή ’Εκκλησία τού Χριστού και ΠΡΟ τής δημιουργίας των σχετικών ιερών Κανόνων, δέν άντιμετώπιζε με επιτυχία τις εμφανιζόμενες αιρέσεις με βάση την διδασκαλία της Αγίας  Γραφής, όπως γράφει και ο Όσιος Θεόδωρος ο Στουδίτης.

 «Παραγγελίαν γάρ έχομεν έξ αυτού του ’Αποστόλου, εάν τις δογματίζη ή προστάσση ποιείν ήμάς, παρ’ ο παρελάβομεν, παρ ο οι Κανόνες τών κατά καιρούς Συνόδων, καθολικών τε καί τοπικών όρίζουσιν, άπαράδεκτον αυτόν έχειν καί μηδέ λογίζεσθαι αυτόν έν κλήρω άγιων». (P.G. 99, 988Α). 

Τούτο ακριβώς εφάρμοσαν και οι άγιοι Πατέρες τής Ζ’ Οίκ. Συνόδου κατά τήν δίκη  καί καταδίκη  τών είκονομάχων, παρά τά άντιθέτως γραφέντα ύπό τού αρχιμ. π. Επιφάνιου θεοδωρόπουλου, οτι δηλ. «ουδέποτε έτιμωρήθη κληρικός τις, ή καν άπλώς έπετιμήθη διά τόν λόγον οτι δέν έσπευσε νά άποσχισθή πάραυτα άπό τού αιρετικού επισκόπου...». Παραθέτομεν ευθύς αμέσως άντιπροσωπευτικά κείμενα από τις συνεδρίας τής Συνόδου. 

Α’)'Τ α ρ ά σ ι ο ς ό άγιώτατος Πατριάρχης τώ έπισκόπω Νεοκαισαρείας είπεν: ώς άγνωστός σοι παρήλθεν ή αλήθεια έως τού νυν, ή ώς έγνωσμένης κατεφρόνησας; Καί έάν ώς άγνωστός σοι παρήλθεν, μή αίδεσθής τόν όρθόν λόγον μαθείν, ώσπερ ούκ ή- σχύνθης τόν διεστραμμένον. 

Γ ρ η γ ό ρ ι ο ς έπίσκοπος Νεοκαισαρείας είπε: πίστευσον, Δέσποτα, ώς άγνωστος’ αιτώ δέ μαθείν, καί ώς κελεύει ο δεσπότης καί ή άγια Σύνοδος». 

Τ α ρ ά σ ι ο ς : Λέγε τί θέλεις μαθείν; 

Γ ρ η γ ό ρ ι ο ς είπε : Ήνίκα πάσα ή όμήγυρις αύτη τό έν λαλεί καί φρονεί, έμαθον καί έπληροφορήθην οτι ή αλήθεια αύτη έστίν, ή νυνί ζητουμένη καί κηρυσσομένη. Καί διά τούτο κάγώ αιτώ συγγνώμην τών πρώην μου κακών, καί θέλω μετά πάντων καί φωτισθήναι καί διδαχθήναι' τά πλημμελήματα καί άμαρτήματά μου άμετρά έστι καί ώς ό θεός κατανύξει τήν ίεράν Σύνοδον καί τόν πανάγιον δεσπότην... 

Τ α ρ ά σ ι ο ς : Ώφειλες έκ τών ανέκαθεν χρόνων άνοίξαι σου τά ώτα καί Παύλου τού θείου ’Αποστόλου άκούσαι λέγοντος: «στήκετε, κροτείτε τάς παραδόσεις, άς παρελάβετε είτε διά λόγου, είτε δι’ έπιστολής ήμών»' καί πάλιν Τιμοθέω καί Τίτω γράφοντος: «τάς βεβήλους κενοφωνίας παραιτείσθε». Τί βεβηλότερον ή τί κενοφωνότερον τού λέγειν Χριστιανούς είδωλολατρήσαι; 

Γ ρ η γ ό ρ ι ο ς : Κακόν ήν καί όμολογούμεν, κακόν ήν άλλ’ ούτως έπράχθη καί ούτως έπράξαμεν’ καί διά τούτο αίτούμεν συγγνώμην τών πλημμελημάτων ήμών. ’Ομολογώ, Δέσποτα, έμπροσθεν τής τιμιωτάτης άγιωσύνης ύμών, καί πάντων τών άδελφών τής άγιας Συνόδου, οτι ή μ ά ρ τ ο μ ε ν  καί  η ν ο μ ή σ α μ ε ν καί κακώς έπράξαμεν καί συγγνώμην αίτούμεν περί τούτου... 

Β’) Β α σ ί λ ε ι ο ς έπίσκοπος Άγκύρας είπεν: "Οθεν καί έγώ έπίσκοπος Άγκύρας τής πόλεως, προαιρούμενος  έ ν ω θ ή ν α ι  τή Καθολική ’Εκκλησία... ταύτην τήν παρούσαν έγγραφόν μου όμολογίαν ποιούμαι καί προσάγω ύμίν τοίς έξ άποστολικής αύθεντίας λαβούσι τήν έξουσίαν. ’Εν ταύτώ δέ καί συγγνώμην έξαιτούμαι παρά τής θεοσυλέκτου ύμών μακαριότητος ύπέρ ταύτης μου τής β ρ α δ υ τ ή ρ ο ς . Δέον γάρ ήν μή ύστερηκέναι με πρός τήν τής ’Ορθοδοξίας όμολογίαν άλλά τής άκρας μου άμαθείας καί νωθρείας καί ήμελημένης διανοίας έστί τούτο». 

Γ’) Τή άγια καί οικουμενική Συνόδω Θ ε ο δ ό σ ι ο ς (έπίσκοπος Άμορίου) ό έλάχιστος Χριστιανός ομολογώ καί συντίθεμαι καί δέχομαι καί άσπάζομαι... καί διά τούτο παρακαλώ ύμάς άγιοι τού θεού καί βοώ" ή μ α ρ τ ο ν  εις τόν ουρανόν καί ένώπιον ύμών’ δέξασθέ με ώς έδέξατο ό θεός τόν άσωτον καί τήν πόρνην καί τόν ληστήν ζητήσατέ με καθώς έζήτησεν ό Χριστός τό άπολωλός πρόβατον, ο άνέλαβε έπί τών ώμων... 

Σ ά β β α ς ό εύλαβέστατος ήγούμενος Μονής τών Στουδίων είπε: Κατά τάς άποστολικάς διατάξεις καί οικουμενικός Συνόδους, άξιός έστιν αποδοχής... 

Τ α ρ ά σ ι ο ς ό άγιώτατος Πατριάρχης είπεν: οί ποτε κατήγοροι τής ’Ορθοδοξίας νυνί συνήγοροι τής αλήθειας έγένοντο... 

Δ’) Οί μοναχοί άναλαβόντες είπον: Άλλά τούς παρασυρθέντας καί βία παθόντας ό πατήρ (Μ. Αθανάσιος) προσίεται. Είπάτωσαν ούν ή παρεσύρησαν ή βίαν ύπέμειναν, οτι  ά π έ σ τ η σ α ν  τής  ά λ η θ ε ί α ς. 

Ύ π ά τ ι ο ς καί οί σύν αύτώ έπίσκοποι ειπον: "Οτι ήμείς ούτε βίαν ύπεμείναμεν, ούδέ παρεσύρημεν, άλλ’ έν ταύτη τή αίρέσει ήμών γεννηθέντες άνετράφημεν καί ηύξήθημεν...Καί αυθις θαλάσσιος καί Ευσέβιος καί Εύστάθιος οί εύλαβέστατοι έπίσκοποι είπον : π ά ν τ ε ς  ή μ ά ρ τ ο μ ε ν,  π ά ν τ ε ς σ υ γ γ ν ώ μ η ν  α ι τ ο ύ μ ε ν...17. 

Τις θά έπεθύμει καλλιτέραν έρμηνείαν έν τή πράξει τών Ι. Κανόνων; Τις δέν διακρίνει εις τά προηγηθέντα Συνοδικά κείμενα τήν Άποστολικήν καί Πατερικήν πράξιν, ώς αύτη έβιώθη μέχρι τής έποχής τών ανωτέρω συνέδρων; Συμφωνούντες ούτοι απολύτως πρός τε τό γράμμα καί τό πνεύμα τής Γραφής, τών Κανόνων καί τής καθόλου Παραδόσεως, θεωρούν οτι ή συνέχισις κοινωνίας μετά κηρύσσοντος κακοδοξίαν τινά καθιστά τόν οίονδήποτε μετά τής μερίδος του κακοδόξου, ώς τό ώμολόγησαν καί οί ίδιοι οί δικαζόμενοι έν τή Συνόδω, τής όποιας μερίδος ήγείται ώς κορυφαίος, ό έναρξάμενος τής αίρέσεως «ψευδεπίσκοπος» του Κανόνος. 

Άντιθέτως, οί μή κοινωνήσαντες τώ κακοδόξω, δημιουργούν τήν ύγιά άντίδρασιν τής 'Εκκλησίας, συνιστούν έν άλλοις λόγοις τό ύγιές μέρος αυτής, τό όποιον καί θά κρίνη, οτε δυνηθή, πάντας τούς προστιθέντας τή μερίδι τού κακοδόξου, ώς έγένετο καί με τήν άνωτέρω Ζ Οίκ. Σύνοδον. Αύτά διδάσκει ή ιστορία τής ’Εκκλησίας μας, ταύτα παρελάβομεν πιστεύειν ύπό των Πατέρων ημών. 

4.Συνεπώς σήμερον, οταν ή αίρεσις κηρύσσεται επί δεκαετίας, οταν αί κακόδοξοι ένέργειαι καί πλάναι του Οίκ. Πατριαρχείου καθίστανται αύθημερόν γνωσταί ύπό του πληρώματος τής 'Εκκλησίας, οταν οί πάντες αντιλαμβάνονται καί κατανοούν τήν φοβεράν παρατροπήν τών έπισκόπων τού Φαναριού καί τών συνοδοιπόρων του, οταν πάντα ταύτα ένεργούνται  έ π α ν ε ι λ η μ μ έ ν ω ς  καί   έκ π ρ ο μ ε λ έ τ η ς , πώς είναι δυνατόν οί άπανταχού γής ’Ορθόδοξοι έπίσκοποι, αλλά καί ό υπ’ αύτών κλήρος καί λαός, νά δικαιολογηθούν διά τήν κατάκριτον σιωπήν καί κοινωνίαν των μετά τών άνωτέρω πεπτωκότων;