Ο γάμος των ομοφυλοφίλων, η υιοθεσία και το βάπτισμα υιοθετημένων παιδιών. Ποιμαντική προσέγγιση.

Ο γάμος των ομοφυλοφίλων, η υιοθεσία και το βάπτισμα υιοθετημένων παιδιών. Ποιμαντική προσέγγιση.

Πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου (χημικού)

 

ΜΕΡΟΣ-Β

4. Η υιοθεσία στην Αγία Γραφή και την ιερά Παράδοση

5. Υιοθεσία και αναδοχή ομοφύλων ζευγαριών. Ποιμαντική προσέγγιση.

6. Η Ακολουθία της υιοθεσίας ως προϋπόθεση για το Ορθόδοξο βάπτισμα υιοθετημένων παιδιών.

7. Η Ορθόδοξη Εκκλησία για την σχέση γονέων και παιδιών
8. Βιβλικός και Ορθόδοξος πατερικός λόγος για ομοφυλοφιλία.

9.Επίλογος

 4.Η υιοθεσία στην Αγία Γραφή και την ιερά Παράδοση

Η υιοθεσία τέκνων θεωρείται, ως μια νόμιμη πράξη τεχνητής σύστασης οικογένειας. Είναι μια εναλλακτική λύση και επιλογή για τους άτεκνους συζύγους. Βασίζεται σε νομοθεσία και σε ρύθμιση με ανάλογα άρθρα του οικογενειακού δικαίου, και αποτελεί αποδεκτή κοινωνική πράξη.

Σαφώς η υιοθεσία —όσο με τη φυσική έννοια τόσο και με την πνευματική έννοια — παρουσιάζεται με ευνοϊκό ύφος στη Γραφή. Εκείνοι που υιοθετούν και αυτοί που υιοθετούνται, λαμβάνουν μεγάλη ευλογία, ένα προνόμιο που έχουμε παραδειγματιστεί από την υιοθεσία μας στην οικογένεια του Θεού.

Η υιοθεσία είναι μια απάντηση στην προσευχή πολλών ζευγαριών, που δεν μπόρεσαν να έχουν δικά τους παιδιά. Η υιοθέτηση είναι, για μερικούς, ένα κάλεσμα στο να πολλαπλασιάσουν το αντίκτυπό τους ως γονείς, επεκτείνοντας την οικογένειά τους με παιδιά που δεν είναι δικά τους, βιολογικά. Ολόκληρη η Γραφή αναφέρει ευνοϊκά λόγια για την υιοθεσία.

Στο βιβλίο της Εξόδου λέει την ιστορία μιας εβραίας γυναίκας, που ονομαζόταν Ιωχαβέδ, που γέννησε έναν γιο σε μια εποχή που ο Φαραώ είχε διατάξει να θανατωθούν όλα τα εβραϊκά αρσενικά βρέφη (Έξοδος 1:15-22).

Η Ιωχαβέδ πήρε ένα καλάθι, το στεγανοποίησε, και έστειλε το μωρό στο ποτάμι μέσα στο καλάθι. Μία από τις κόρες του Φαραώ είδε το καλάθι και παρέλαβε το παιδί. Αυτή τελικά το υιοθέτησε στη βασιλική οικογένεια και του έδωσε το όνομα Μωυσής, ο οποίος έγινε ένας πιστός και ευλογημένος υπηρέτης του Θεού (Έξοδος 2:1-10).
Στο βιβλίο της Εσθήρ, ένα όμορφο κορίτσι που ονομαζόταν Εσθήρ, η οποία είχε υιοθετηθεί από τον ξάδερφο της μετά το θάνατο των γονιών της, έγινε βασίλισσα και ο Θεός τη χρησιμοποίησε για να φέρει απελευθέρωση στον εβραϊκό λαό. Στην Καινή Διαθήκη ο Ιησούς Χριστός ήρθε στον κόσμο διαμέσου του Αγίου Πνεύματος αντί διαμέσου του σπέρματος ανθρώπου (Ματθαίος 1:18). "Υιοθετήθηκε" και ανατράφηκε από τον Ιωσήφ, που τον έλαβε ως παιδί του."
Από τη στιγμή που δίνουμε την καρδιά μας στον Χριστό, πιστεύοντας και εμπιστευόμενοι μόνο σε Αυτόν για σωτηρία, ο Θεός λέει ότι γινόμαστε μέρος της οικογένειάς Του — όχι μέσω της φυσικής διαδικασίας της ανθρώπινης αντίληψης, αλλά μέσω της υιοθεσίας. "Δεδομένου ότι δεν λάβατε πνεύμα δουλείας, ώστε πάλι να φοβάστε, αλλά λάβατε πνεύμα υιοθεσίας, με το οποίο κράζουμε: Aββά, Πατέρα." (Προς Ρωμαίους 8:15). Παρομοίως, το να φέρεις ένα άτομο σε μια οικογένεια με υιοθεσία γίνεται από επιλογή και από αγάπη. "Αφού μας προόρισε σε υιοθεσία διαμέσου του Iησού Xριστού στον εαυτό του, σύμφωνα με την ευδοκία του θελήματός του," (Προς Εφεσίους 1:5). Όπως ο Θεός υιοθετεί εκείνους που λαμβάνουν τον Χριστό ως Σωτήρα στην πνευματική του οικογένεια, και εμείς θα πρέπει με πνεύμα προσευχής να αναλογιστούμε την υιοθεσία παιδιών στις δικές μας φυσικές οικογένειες.

Επίσης η Εκκλησία αντιμετωπίζει την υιοθεσία και με μια άλλη διάσταση. Ποια είναι αυτή; Η  προσφορά προς τον πλησίον, ιδιαίτερα στον πάσχοντα συνάνθρωπό μας, ορφανά και χήρες.

Έτσι από τα πρώτα αποστολικά χρόνια εμφανίζεται η εντολή για τη φροντίδα των συνανθρώπων, που έχουν ανάγκη να διαβιούν στα ορφανοτροφεία. Όπως αυτά που ίδρυσε ο Μέγας Βασίλειος στη Βασιλειάδα.

Γίνεται γνωστό, ότι και ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος αναφέρεται στα «ορφανών συστήματα», τα οποία ήταν συνηρτημένα στα μοναστήρια. Και το στηρίζει ο ίδιος υπογραμμίζοντας, ότι «η φιλανθρωπία και η έμπρακτη αγάπη προς τον συνάνθρωπο αποτελεί την πιο σύντομη και εύκολη οδό σωτηρίας».

Από τους βίους των αγίων ξεχωρίζουμε τον Άγιο Ζωτικό τον Ορφανοτρόφο που διακρίθηκε για την περιποίηση που έδειχνε στους λεπρούς την εποχή του  Μ. Κωνσταντίνου. Τον Άγιο Στυλιανό τον Παφλαγόνα που σχετίζεται με την προστασία των ορφανών και εγκαταλελειμμένων παιδιών. Στα επόμενα χρόνια δημιουργήθηκαν τα κρατικά ορφανοτροφεία.

Ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα υιοθεσίας είναι η υιοθεσία του Κοσμά μετέπειτα επισκόπου Μαϊουμά από τον Σέργιο, πατέρα του Αγίου Ιωάννη Δαμασκηνού.

Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης στο βιβλίο Πνευματικοί λόγοι Δ΄ Οικογενειακή ζωή, (Σουρωτή 2002) απαντά σε ερωτήσεις για την υιοθεσία τέκνων λέγοντας, ότι «ο Θεός δεν δίνει σ’ όλους παιδιά, για να αγαπήσουν όλα τα παιδιά του  κόσμου σαν δικά τους και να τα βοηθήσουν στην πνευματική αναγέννηση. Κάποιος δεν είχε παιδιά, αλλά, όταν έβγαινε στη γειτονιά όλα τα παιδιά έτρεχαν κοντά του, και τον περιτριγύριζαν με αγάπη. Άλλοτε ο Θεός δεν δίνει παιδιά, για να βολευτεί κανένα ορφανό».

Σε άλλο ερώτημα, αν μερικοί, που δεν μπορούν να κάνουν παιδιά, σκέφτονται να υιοθετήσουν κάποιο παιδάκι. Τι πρέπει να κάνουν;

– Ναι, καλύτερα να υιοθετήσουν. Δεν πρέπει όμως να επιμένουν. Αυτό που θέλει ο άνθρωπος δεν είναι πάντοτε και το θέλημα του Θεού».

 Καταληκτικά θα μπορούσαμε να πούμε, ότι το ζητούμενο είναι η αναζήτηση του θελήματος του Θεού με τη βοήθεια του πνευματικού πατρός.

 

5. Υιοθεσία και αναδοχή ομοφύλων ζευγαριών. Ποιμαντική προσέγγιση
Ο νέος νόμος ουσιαστικά  είναι νομοθετική αναγνώριση της σεξουαλικής παρέκκλισης. Οι Χριστιανοί —ακόμη κι εκείνοι που διατηρούν χαλαρή σχέση με την Εκκλησία— γνωρίζουμε, ότι ο Θεός δημιούργησε δύο φύλα, τον άνδρα και τη γυναίκα. Τρίτο φύλο δεν υπάρχει. Κατά τη φυσική τάξη που εγκαθίδρυσε ο Θεός, ο άνδρας έλκεται από τη γυναίκα και η γυναίκα από τον άνδρα. Η έλξη αυτή ανοίγει το δρόμο του γάμου, που στη χριστιανική Εκκλησία θεωρείται «μυστήριον μέγα», μυστήριο αγάπης, πηγή και λίκνο της ανθρώπινης ζωής και οδός που οδηγεί στη χριστιανική τελειότητα συζύγους και παιδιά. Η Εκκλησία ευλογεί αυτή την έγγαμη σχέση και θεωρεί την οικογένεια, που ο χριστιανικός γάμος εγκαινιάζει, μικρή «κατ᾽ οίκον» εκκλησία. Είναι πολύ φυσικό, λοιπόν, εκτός από τον ευλογημένο χριστιανικό γάμο η Εκκλησία να μην αποδέχεται κανενός είδους άλλο γάμο για τα μέλη της, τους χριστιανούς. Ειδικότερα για το φαινόμενο της ομοφυλοφιλίας η «θέση» της, από την ίδρυσή της μέχρι σήμερα, είναι κάτι περισσότερο από ξεκάθαρη: Η ομοφυλοφιλία δεν είναι θεμιτή σεξουαλική επιλογή, αλλά παρέκκλιση και διαστροφή της φύσεως.

O βασικός στόχος των Παγκοσμιοποιητών είναι η απόλυτη κυριαρχία σε όλο τον πληθυσμό του πλανήτη. Η κυριαρχία επιβάλλεται καλύτερα, όταν έχουν πετύχει τη διάλυση των κοινωνιών – του Δυτικού κόσμου εν προκειμένω-. Η διάλυση γίνεται με την εφαρμογή ποικίλων μέσων. Για παράδειγμα με προώθηση της πολυπολιτισμικότητας, της πολυφυλετικότητας (βλέπε μεταναστευτικές Ροές), της επέκτασης της διαφθοράς (ναρκωτικά, κ.α.) και τον πανσεξουαλισμό. Το σύμφωνο συμβίωσης ήταν μια ψηφίδα στον προωθούμενο πανσεξουαλισμό. Τώρα με το νέο νόμο τα πράγματα χειροτερεύουν.
Με κατάλληλες επεμβάσεις δημιουργούν γκετοποιήσεις και έτσι διαλύουν τον κοινωνικό ιστό. Με το σύμφωνο συμβίωσης δημιουργούν ακόμη ένα γκέτο-μεταξύ των άλλων-, το γκέτο των ομοφυλόφιλων ζευγαριών. Τα ΜΜΕ στοιχισμένα στο θέμα προπαγανδίζουν εν χωρώ το στόχο. Οι διάφοροι ‘καλλιτέχνες’ κάνουν τις σχετικές δηλώσεις, για να πάρουν τα εύσημα –αλλιώς το θάψιμο από τους κριτικούς και τα ΜΜΕ θα είναι μη αναστρέψιμο. Οι δε βουλευτές των διαφόρων κομμάτων εκόντες-άκοντες (ή αλλιώς βαράτε με κι ας κλαίω) ψηφίζουν ως πρόβατα ποιμνίου. Αν μπορούν, ας κάνουν κι αλλιώς. Το νόμο πάντως τον είχε ‘παραγγείλει’ η Ευρώπη και μάλιστα με ποινή αν δεν επιβληθεί. Μεμονωμένοι πολίτες αντιδρούν, αλλά όλοι οι φορείς εξουσίας είναι ελεγχόμενοι.
Κραυγή πόνου: «Λυπηθείτε τα παιδιά»!
Τα λόγια του μακαριστού Μητροπολίτου Σισανίου και Σιατίστης Παύλου για το ζήτημα της αναδοχής των παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια είναι συγκλονιστικά. Έγραψε ο Σεβασμιότατος με πόνο ψυχής:
«Είναι η ώρα να μιλήσουμε καθαρά και χωρίς μισόλογα. Είναι η ώρα που πρέπει να ζητήσουμε από την Κυβέρνηση να μας πει ξεκάθαρα, εάν είναι με τα παιδιά ή εάν είναι με τα ομόφυλα ζευγάρια. Είναι η ώρα να μας πει και η Κυβέρνηση και τα πολιτικά κόμματα, γιατί στρέφονται ευθέως εναντίον των παιδιών.
Ποιος τους έδωσε το δικαίωμα να καταστρέψουν αθώα παιδιά, για να ικανοποιήσουν μια μικρή εκλογική πελατεία ή κάποιοι άλλοι για να αγρεύσουν ψήφους από μια μικρή εκλογική πελατεία;
Είναι η ώρα να μας απαντήσουν αυτοί, που τάχα υπερασπίζονται τα δικαιώματα των ολίγων, να μας πουν, ποιος θα υπερασπίσει τα δικαιώματα των παιδιών και ποιος έχει το δικαίωμα να εφαρμόσει στα παιδιά και για τα παιδιά ένα ιδιότυπο παιδομάζωμα…
Όλοι οι άνθρωποι πρέπει να καταλάβουμε, ότι δεν δικαιούμεθα τα πάντα σ᾿ αυτή τη ζωή.
Και εάν κάποιοι πιστεύουν, ότι έχουν το δικαίωμα να κάνουν τα πάντα στον εαυτό τους, Δεν  έχουν το δικαίωμα να κάνουν τα πάντα στους άλλους και μάλιστα στα παιδιά…
Αυτοί που θα ψηφίσουν ένα τέτοιο νομοσχέδιο, θα έχουν το δικαίωμα να εορτάσουν αύριο την «παγκόσμια ημέρα για το παιδί»; Αυτοί που θα κακουργήσουν εναντίον τους, μετά θα εορτάσουν το κακούργημά τους…
Είναι κατάπτωση για τη Βουλή των Ελλήνων να έχει σήμερα βουλευτές με τόσο χαμηλό ήθος, με τόση λαγνεία για την εξουσία, με τόσο αμοραλισμό…
Η ευθύνη όλων είναι ιστορική. Ένας τέτοιος νόμος κλείνει το μάτι στους παιδεραστές και στους πάσης φύσεως αρρωστημένους ανθρώπους…». (Ακτίνες)
Αυτά έγραψε μεταξύ των άλλων ο Σεβασμιότατος με τη γνωστή παρρησία του λόγου του προς κάθε κατεύθυνση. Και το μέγα ερώτημα είναι τούτο: Θα βρει άραγε ανταπόκριση η δραματική έκκλησή του: «Λυπηθείτε επιτέλους τα παιδιά»; Κι αν δεν ακούσουν τα αυτιά των πολιτικών μας, εμείς οι πολίτες θα παραδώσουμε αμαχητί τα όπλα; Τέτοιοι παράνομοι νόμοι δεν έχουν θέση σε τούτο τον τόπο. Ευθύνη όλων μας είναι να τους καταργήσουμε!
Την εντονότατη αντίδρασή της εκφράζει η Ιερά Επιστασία του Αγίου Όρους στη νομοθέτηση της αναδοχής παιδιών από ομοφυλόφιλα ζευγάρια με την επιστολή η οποία κοινοποιήθηκε στην υπουργό Εργασίας και σε όλους τους βουλευτές του ελληνικού Κοινοβούλιου τη Δευτέρα 23 Απριλίου.
Συγκεκριμένα, η Ιερά Επιστασία με την εν λόγω επιστολή εκφράζει τον έντονο προβληματισμό και την ανησυχία της για τις σχεδιαζόμενες νομοθετικές μεταβολές «αι οποίες δύνανται να επηρεάσουν δυσμενώς την κοινωνία μας και ιδιαιτέρως μιαν ευαίσθητον κατηγορίαν των μελών αυτής, αυτήν των παιδιών». Στην ίδια επιστολή αναφέρεται, ότι το ισχύον έως σήμερα Π.Δ. 86/2009 (άρθρο 1 παρ. 1) προβλέπει, ότι κατάλληλοι για αναδοχή είναι οικογένειες αποτελούμενες από συζύγους με ή χωρίς παιδιά. Σε αντίθεση με αυτό, όπως επισημαίνεται στην ίδια επιστολή, στο άρθρο 8 του κατατεθέντος επίμαχου νομοσχεδίου αναφέρεται, ότι κατάλληλοι για να γίνουν ανάδοχοι είναι, εκτός από οικογένειες αποτελούμενες από συζύγους, και οι έχοντες συνάψει σύμφωνο συμβίωσης με ή χωρίς παιδιά.
«Πώς είναι δυνατόν το νομοσχέδιο να μεριμνά δια την ψυχικήν και συναισθηματικήν υγεία του παιδιού και να επιτρέπει το παιδί να ανατρέφεται από “ζεύγος”, όπου τη θέση του πατρός θα κατέχει γυναίκα ή αντιστοίχως της μητρός άνδρας, χωρίς αυτό να έχει οιανδήποπτε δυνατότητα επιλογής» διερωτώνται οι αντιπρόσωποι της Ιεράς Επιστασίας και προσθέτουν: «Δεν παραβιάζονται τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα του παιδιού, όταν από την τρυφεράν ηλικία του θα διατρέχει σοβαρούς ηθικούς κινδύνους;»

Ο γιατρός Α.Παπαγιάννης σε δημοσιευμένο άρθρο με τίτλο -Τεκνοθεσία-γράφει:
«Γνωρίζετε πιθανώς τα ‘δυϊστικά’ ανέκδοτα του τύπου: «Όλοι οι άνθρωποι χωρίζονται σε δυο κατηγορίες, σ’ αυτούς που πιστεύουν σε θεωρίες συνωμοσίας και σ‘ αυτούς που αργά ή γρήγορα θα καταφύγουν σ‘ αυτές». Το παράδειγμα δεν είναι τυχαίο, και η αφορμή για την αναφορά του δίνεται από την τρέχουσα διένεξη περί τεκνοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια.
Ακόμη κι αν θέλει κανείς να είναι απαθής εκτιμητής μιας κατάστασης, η πορεία των πραγμάτων τον κάνει να πιστέψει τελικά,, ότι ,όσα γίνονται γύρω μας, αποτελούν διαδοχικούς κρίκους μιας προσχεδιασμένης και κατευθυνόμενης αλυσίδας. Έτσι, μετά τα σύμφωνα συμβίωσης και τη νομική εξίσωσή τους με τους γάμους και την απύθμενης ανοησίας σχολική ‘διδασκαλία’ περί εμφύλων ταυτοτήτων, ήταν σχεδόν αναμενόμενο, ότι επόμενος στόχος θα ήταν να εμπλέξουμε τα παιδιά ακόμη περισσότερο στο σχέδιο, επιβάλλοντάς τους εν καιρώ (κατά το ξενικό ‘πρότυπο‘) γονέα Α και γονέα Β.
Η εξέλιξη αυτή αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα του ‘ολισθηρού κατήφορου’ (slippery slope) που παρατηρείται σε πολλά ζητήματα ηθικής τάξης και δεοντολογίας. Κάτι που αρχικά επιτρέπεται κατ’ εξαίρεσιν και υπό συγκεκριμένους όρους, στη συνέχεια, γίνεται κανόνας (τυπικά παραδείγματα αποτελούν η νομιμοποίηση των αμβλώσεων και της ευθανασίας σε συγκεκριμένες χώρες). Έτσι, αφού θεσμοθετήσαμε το ‘γάμο’ ομοφύλων ατόμων, να μην πάμε κι ένα βήμα παραπέρα; Και δυστυχώς ο ζήλος για ‘προοδευτικότητα’ ξεπερνάει τις κομματικές γραμμές, και βλέπει κανείς πολιτικούς όλων των αποχρώσεων να προσθέτουν τη συναίνεσή τους, για να μη χάσουν το τραίνο και χαρακτηρισθούν -- Θεός φυλάξοι! -- ‘φοβικοί’ και ‘καθυστερημένοι’.
Δεν χρειάζεται να έχει κανείς μυθιστοριογραφική φαντασία, για να επινοήσει τους συνωμότες, που πλέκουν την αλυσίδα. Πίσω απ’ όλους υπάρχει ο ‘πατήρ του ψεύδους’ και ‘ανθρωποκτόνος’ Διάβολος ‘ο πλανών την οικουμένην όλην‘ (περιγραφές και χαρακτηρισμοί του Κυρίου και του Ευαγγελιστού Ιωάννου), ο οποίος στήνει τις κάθε είδους παγίδες και πλεκτάνες κατά του ανθρώπου, ντύνοντάς τες συνήθως με τον μανδύα του ‘ανθρωπίνου δικαιώματος’ και της ‘αγάπης προς τον πλησίον’ και επικαλούμενος (επιλεκτικά πάντα) τη Γραφή (το ίδιο δεν έκανε και στους πειρασμούς του Χριστού;). Κι επειδή όλοι οι... ενδιαφερόμενοι επικαλούνται την αγάπη και την καλωσύνη, για να δικαιολογήσουν τις αποφάσεις τους, ας θυμηθούμε και πάλι τη ρήση του Αμερικανού προέδρου Λύντον Τζόνσον: "Δεν εξετάζουμε τη νομοθεσία με γνώμονα τα οφέλη που θα προκύψουν, αν εφαρμοσθεί σωστά, αλλά με κριτήριο τις ζημιές που θα μπορούσε να επιφέρει αν εφαρμοσθεί λανθασμένα". Ισχύει, ίσως κατά μείζονα λόγο, και για το υπό συζήτηση θέμα»

( http://aktines.blogspot.gr)
Αξιοσημείωτα είναι και τα παρακάτω που δημοσιεύτηκαν σε σχετική επιστολή του Θ. Βουδικλάρη (πολιτικού μηχανικού) -Περί μητρότητος και αναδοχής, Καθημερινή 5/5/2018).
«Μου κάνει εντύπωση που οι γυναίκες βουλευτές, οι γυναίκες δημοσιογράφοι και οι φεμινιστικές οργανώσεις αποδέχονται την αφύσικη (και βίαιη) «προσάρτηση» ενός αθώου παιδιού σε ένα ζευγάρι ομοφυλοφίλων, που τάχα συνιστούν οικογένεια. Επειδή έτσι γίνεται και στην Ευρώπη; Ώστε η θηλυκότης είναι απλώς και μόνον μεγεθυμένη θηλυπρέπεια;
Και η ιερή μητρότης μπορεί να αντικατασταθεί από μια νομική διάταξη που προσπαθεί να ανατρέψει τη φύση, εν ονόματι της προόδου; Τόσο πολύ έχουμε κατρακυλήσει; Και, επιτέλους, αυτήν την άποψη και αυτόν τον σεβασμό έχουν οι γυναίκες για το φύλο τους;»
Αναφορικά με την ‘αναδυόμενη’ -και προθύμως υπό των ΜΜΕ προβαλλόμενη- ‘Ιδεολογία’ περί ίσης δήθεν ικανότητας ανατροφής παιδιών από ετερόφυλα και ομόφυλα ‘ζευγάρια’, εύστοχες παρατηρήσεις διετυπώθησαν στη Βουλή από βουλευτή του ΚΚΕ κατά τη συζήτηση του -περί επέκτασης συμφώνου συμβιώσεως στα ομόφυλα ‘ζευγάρια’- νομοσχεδίου. Ο κ. Γκιόκας μεταξύ άλλων επεσήμανε ότι:
«Στη συμβίωση των ομόφυλων ζευγαριών, αντικειμενικά το παιδί έχει παραποιημένη αντίληψη αυτής της βιολογικής σχέσης (ενν. σεξουαλικής σχέσης άντρα- γυναίκα, από την οποία συνίσταται μια οικογένεια και δια της οποίας προκύπτει βιολογικά το ίδιο το παιδί), αλλοιώνεται από τα βιώματά του. Το ανδρικό-πατρικό και το γυναικείο-μητρικό πρότυπο έχει τα δικά του χαρακτηριστικά, που πηγάζουν από τη φυσιολογία του ανθρώπινου είδους και είναι απαραίτητα για την ομαλή ψυχοσωματική και κοινωνική ανάπτυξη του παιδιού».
Χαρακτηριστική επ’ αυτού είναι η περίπτωση της Dawn Stefanowicz (ακτιβίστρια πλέον για τα δικαιώματα του παιδιού!), η οποία σε βιβλίο της μεταξύ άλλων αποκαλύπτει: «Πολλοί από εμάς παλεύουμε με τη δική μας σεξουαλικότητα και την αίσθηση του φύλου, λόγω των επιδράσεων στα οικιακά περιβάλλοντα που μεγαλώνουμε».
Από τις λίγες περιπτώσεις όπου άτομα μεγάλωσαν σε ομόφυλες «οικογένειες» και μίλησαν (ως ενήλικοι πλέον, όπως απαιτείται για έγκυρη αποτίμηση) για την «εμπειρία» και τις συνέπειες στη ζωή τους, προκύπτουν σοβαρότατες ενστάσεις ως προς τους κινδύνους και τις τραγικές επιπτώσεις ενός τέτοιου εγχειρήματος

Ήδη, στις ΗΠΑ τέσσερις πολίτες που μεγάλωσαν σε γκέι περιβάλλον έχουν υποβάλει ένορκες καταθέσεις στις οποίες δηλώνουν την αντίθεσή τους στους γάμους ατόμων του ίδιου φύλου, υποστηρίζοντας, ότι το να μεγαλώνεις σε μια τέτοια «οικογένεια» δεν είναι ούτε φυσιολογικό, ούτε ευχάριστο.
Αρκετές αμερικανικές πολιτείες (Τέξας, Λουιζιάνα κ.ά.) εξετάζουν πλέον το ενδεχόμενο να απαγορεύσουν την υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια, καθώς τόσο από την επιστημονική κοινότητα, όσο και από προσωπικές μαρτυρίες προκύπτουν σοβαρότατοι κίνδυνοι για τα παιδιά που μεγαλώνουν σε περιβάλλον ομογενοποίησης και πέραν του φυσιολογικού άξονα που συντίθεται από τον αρσενικό και θηλυκό πόλο ως ζεύγος.
Παράλληλα, άλλες διεθνείς έρευνες δείχνουν μεγάλο πρόβλημα κοινωνικής ένταξης των παιδιών, με συνεπακόλουθο τα ψυχικά και όχι μόνον τραύματα, καθώς τα κοινωνικά στερεότυπα προκαλούν εντάσεις και δυσκολίες στις οικογένειες με ομοφυλόφιλους γονείς, που επηρεάζουν και τη ψυχολογική εξέλιξη των παιδιών τους.
Συγκεκριμένα, τα παιδιά αντιμετωπίζουν μεγάλες δυσκολίες, όταν αρχίσουν να κοινωνικοποιούνται και κυρίως στο σχολείο, όπου έρχονται αντιμέτωπα πρώτη φορά με τη διαφορετικότητα της δικής τους οικογένειας, σε σχέση με τις οικογένειες της μεγάλης πλειονότητας των συνομιλήκων τους. Σε αυτές τις έρευνες να προστεθεί το γεγονός, ότι αρκετοί ενήλικοι από τις ίδιες «πρωτοπόρες» χώρες, που μεγάλωσαν σε γκέι οικογένειες, έχουν αρχίσει να προσφεύγουν στα δικαστήρια των χωρών τους, ξεκινώντας έναν αγώνα με στόχο να απαγορευτεί η υιοθεσία από ομοφύλους. (dimokratianews26.04.2018)

6.Η Ακολουθία της υιοθεσίας ως προϋπόθεση για το Ορθόδοξο βάπτισμα υιοθετημένων παιδιών.

Πριν μερικά χρόνια, ως εφημέριος είχα την εξής εμπειρία. Ήρθε στο ναό μια έγγαμη κυρία, που γνώριζα ότι ήταν άτεκνη. Η κυρία κρατούσε ένα μωρό στην αγκαλιά της και μου ζήτησε να διαβάσω τις ευχές του σαραντισμού του βρέφους. Στην ερώτησή μου πότε απέκτησε το παιδί, μου απάντησε, ότι το παιδί είναι υιοθετημένο και επιθυμεί να ακολουθήσει όλα, όσα προβλέπονται. Προκειμένου να μην κάνω κάποιο λάθος και δημιουργήσω θέμα διάβασα από την ακολουθία του σαραντισμού όλες τις ευχές που αναφέρονται στο υιοθετημένο μωρό. Στη συνέχεια ερευνώντας ανακάλυψα, ότι υπάρχει στο Μεγάλο Ευχολόγιο ακολουθία της υιοθεσίας, που σήμερα έχει πέσει σε αχρηστία. Είναι μία από τις ιερότερες ακολουθίες. Είναι η μοναδική μάλλον, εκκλησιαστική τελετή, κατά την οποία, σύμφωνα με την τυπική διάταξη, ο τελετουργός ιερέας ενδύεται ολόκληρη την ιερατική του στολή.

Άλλο πολύ ενδιαφέρον στοιχείο είναι, ότι το βρέφος ή το νήπιο, που θα υιοθετηθεί, εισάγεται ένδον του θυσιαστηρίου, το παίρνουμε δηλαδή μέσα στο άγιο βήμα, και όταν η ακολουθία τελειώσει, δίνουμε το παιδί στους γονείς από τα βημόθυρα. Δεν γίνεται διάκριση σε αγόρι ή κορίτσι. Το παιδί προσφέρεται ως δώρο στους γονείς, από τα βημόθυρα .

Τα δύο αυτά στοιχεία δείχνουν το ύψος στο οποίο η αγία μας Εκκλησία έχει ανεβασμένη την υιοθεσία.

Άποψη του γράφοντος είναι να την επαναφέρει υποχρεωτικά η Εκκλησία της Ελλάδος, ώστε να τεθεί προϋπόθεση για το βάπτισμα υιοθετημένων και ως εκ τούτου λόγω των προϋποθέσεων, που θέτει η ακολουθία να περιφρουρηθεί το μυστήριο του Βαπτίσματος.

Οι προϋποθέσεις που προκύπτουν από την μελέτη της ακολουθίας είναι:

Α. Οι γονείς να είναι ορθόδοξα βαπτισμένοι.

Β. Να μην μετέχουν σε καμία καταδικασμένη από την Εκκλησία αίρεση.

Β. Να μην έχουν τελέσει πολιτικό γάμο ή σύμφωνο συμβίωσης, αλλά ορθόδοξο γάμο.

Γ. Ο ανάδοχος να είναι βαπτισμένος ορθόδοξος χριστιανός, να μην έχει τελέσει πολιτικό γάμο ή σύμφωνο συμβίωσης και να μην ανήκει σε καμία αίρεση.

Οι ομοφυλόφιλοι, όμως, γονείς αρνούνται την ορθόδοξη ανθρωπολογία και οντολογία  και με τον πολιτικό τους γάμο επισημοποίησαν, ότι ανήκουν στην αίρεση του νικολαϊτισμού. Οπότε αποκλείουν οι ίδιοι εκ των προτέρων τον νηπιοβαπτισμό των υιοθετημένων παιδιών.

7.Η Ορθόδοξη Εκκλησία για την σχέση γονέων και παιδιών

Σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της οικογένειας έχουν οι γονείς, οι οποίοι πρώτα είναι σύζυγοι και στην συνέχεια γίνονται γονείς, με τους ιδικούς τους ρόλους μέσα στην οικογένεια. Τα παιδιά πρέπει να έχουν γνώση του φύλου τόσο του πατέρα όσο και της μητέρας. Όσο αυτοί οι ρόλοι είναι συγκεχυμένοι τόσο και δημιουργούν προβλήματα στα παιδιά, ως προς τις συμπεριφορές του φύλου, και ως προς την διαταραχή της ταυτότητας του φύλου, που ξεκινά πολύ νωρίς, ήτοι στην πρώτη περίπτωση (συμπεριφορά του φύλου) στην παιδική ηλικία των 2-3 ετών και στην δεύτερη περίπτωση (διαταραχή της ταυτότητας του φύλου) στην ηλικία των 2-4 ετών.
Η Εκκλησία δέχεται όλες αυτές τις βιολογικές και ψυχολογικές ερμηνείες περί των συζύγων-γονέων, όπως φαίνεται στην διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας. Για το θέμα που μας απασχολεί μέσα από την διάταξη θα παρουσιάσουμε από τις ευχές του μυστηρίου του γάμου, αφού η Εκκλησία όλη την διδασκαλία της περί του γάμου την έβαλε μέσα στο μυστήριο που τελεί.

Κατ’ αρχάς, το μυστήριο του γάμου αποκαλείται «μυστήριο αγάπης» δύο ετεροφύλων ανθρώπων, κατά τον περίφημο ορισμό του Ρωμαίου Νομικού Μοδεστίνου, του 3ου αιώνος μ.Χ., ότι ο γάμος είναι «ένωσις ανδρός και γυναικός και συμβίωσις του βίου παντός, θείου τε και ανθρωπίνου δικαίου κοινωνία».
Έπειτα, η αγάπη αυτή δεν πρέπει να είναι ιδιοτελής, αλλά εκούσια κένωση, διότι η αγάπη από την φύση της είναι κένωση, προσφορά, σταυρός, θυσία, και όχι ιδιοτελής απόλαυση. Αυτό εξάγεται από το ότι η σχέση του ανδρογύνου δεν πρέπει να είναι αυτονομιστική, αλλά θεοκεντρική, γι’ αυτό υπάρχει τελετή, ακολουθία του γάμου, και παρακαλείται ο Θεός να ευλογήσει το ανδρόγυνο, την συζυγία, την οικογένεια και τους καρπούς αυτής της αγάπης.
Έτσι, τα πάντα θεωρούνται δώρα του Θεού, και η επικοινωνία μεταξύ τους είναι μια ανταλλαγή δώρων. Η αίσθηση του δώρου προϋποθέτει τον δοτήρα και τον δωρολήπτη, και αυτό δημιουργεί μια έντονη πνευματική σχέση. Δεν είναι σχέση απλώς βιολογική και ψυχολογική, αλλά και εκκλησιαστική, πνευματική. Η νέα συζυγία και οικογένεια εντάσσεται μέσα στην ευρύτερη οικογένεια της Εκκλησίας.
Ο γάμος θεωρείται ως συνέχεια του γάμου της Κανά, γι’ αυτό ευχόμαστε του «ευλογηθήναι τον γάμον τούτον, ως τον εν Κανά της Γαλιλαίας», όπου το νερό μετατρέπεται σε «καλόν οίνον», δηλαδή η βιολογική ζωή και ο βιολογικός τρόπος ζωής μετατρέπεται σε καλό πνευματικό οίνο, σε μια μέθη που θα αντέξη στον χρόνο και στους αιώνες.

Η Εκκλησία εύχεται στον Θεό να δώση στο ανδρόγυνο:

«Ζωήν ειρηνικήν, μακροημέρευσιν, σωφροσύνην, την εις αλλήλους αγάπην εν τω συνδέσμω της ειρήνης, σπέρμα μακρόβιον, την επί τέκνοις Χάριν, τον αμαράντινον της δόξης στέφανον». Στην συνέχεια εύχεται: «Αξίωσον αυτούς ιδείν τέκνα τέκνων∙ την κοίτην αυτών ανεπιβούλευτον διατήρησον∙ και δος αυτοίς από της δρόσου του ουρανού άνωθεν, και από της ποιότητος της γης∙ έμπλησον τους οίκους αυτών σίτου, οίνου και ελαίου και πάσης αγαθωσύνης, ίνα μεταδιδώσι και τοις χρείαν έχουσι, δωρούμενος άμα και τοις συμπαρούσι πάντα τα προς σωτηρίαν αιτήματα».

Στην ευχή αυτή φαίνεται όλη η διδασκαλία της Εκκλησίας για μια ολοκληρωμένη οικογένεια, η οποία πρέπει να στηρίζεται στην αγάπη μεταξύ τους μέσα στον σύνδεσμο της ειρήνης, να έχουν υγεία και μακροημέρευση, να δούν όχι μόνον παιδιά, αλλά και εγγόνια, να είναι γεμάτοι από τα απαραίτητα υλικά αγαθά, ώστε και να ζούν, αλλά και να προσφέρουν σε αυτούς που έχουν ανάγκη, και πάνω από όλα να έχουν την ευλογία του Θεού.

Σε μια άλλη ευχή κυριαρχούν τρία ρήματα, ήτοι: «Ευλόγησον», «Διαφύλαξον», «Μνημόνευσον». Η νέα οικογένεια χρειάζεται την δύναμη και την ευλογία του Θεού, την προστασία του Θεού και την διαρκή παρουσία Του διά της μνήμης Του.

Στην αρχή του μυστηρίου του γάμου ψάλλεται ο 127ος Ψαλμός του Δαυίδ. Σε αυτόν μακαρίζονται οι άνθρωποι που φοβούνται τον Κύριον και πορεύονται στην οδόν Του. Έπειτα, εύχεται στον άνθρωπο που φοβάται τον Θεό: «Η γυνή σου ως άμπελος ευθυνούσα εν τοις κλήτεσι της οικίας σου», δηλαδή η γυναίκα να είναι μια κληματαριά φορτωμένη από σταφύλια, που είναι τα παιδιά μέσα σε όλα τα μέρη της οικίας του. Έπειτα, εύχεται: «Οι υιοί σου ως νεόφυτα ελαιών κύκλω της τραπέζης σου», δηλαδή τα παιδιά να είναι γύρω από το τραπέζι του σαν νέα τρυφερά φυτά των ελαιών. Όλη η οικογένεια ομοιάζει με αμπέλι και ελιά. Η γυναίκα δίνει το κρασί, και τα παιδιά είναι γύρω από το ανδρόγυνο ως μικρά κλαδιά της ελιάς.
Σε μια άλλη ευχή συναντάται η φράση: «Σύζευξον αυτούς εν ομοφροσύνη∙ στεφάνωσον αυτούς εις σάρκα μίαν∙ χάρισαι αυτοίς καρπόν κοιλίας, ευτεκνίας απόλαυσιν». Πρόειται για μια μικρή ευχή, αλλά γεμάτη με νοήματα. Θα τα εντοπίσω:
«Σύζευξον αύτούς εν ομοφροσύνη».

Η συζυγία πρέπει να εξασκείται με ομοφροσύνη, δηλαδή οι σύζυγοι να έχουν τα ίδια φρονήματα, γιατί οι αντιπαλότητες σε κρίσιμα σημεία είναι αρνητικό παράδειγμα και υπόδειγμα για τα παιδιά. Τα παιδιά έχουν ισχυρές αντένες και συλλαμβάνουν την συμβατική συζυγία, το συναισθηματικό διαζύγιο, και τις εσωτερικές, μη φανερές αντιθέσεις.

«Στεφάνωσον αυτούς εις σάρκα μίαν».

Ο γάμος, όπως γίνεται στην Εκκλησία, δεν είναι μια συμβολαιογραφική πράξη συνοίκησης, αλλά ένωση σωμάτων με ο,τι αυτό συνεπάγεται, και δεν πρέπει να υπάρχουν οι λεγόμενες «τριγωνοποιήσεις» στην συζυγική ζωή.

«Χάρισαι αυτοίς καρπόν κοιλίας».

Ευλογείται η σύλληψη των παιδιών στην μήτρα της γυναίκας. Πρόκειται για το μυστήριο της ζωής που γίνεται μέσα στην σιωπή της μήτρας, κάτω, όμως, από την θαλπωρή της τρυφερής αγάπης των συζύγων. Εξωτερικά φωτίζει ο ήλιος της αγάπης και εσωτερικά αναπτύσσεται η ζωή αδιάφανα, κρυφά από τα μάτια των ανθρώπων, όπως αναπτύσσεται η ζωή των δένδρων και των φυτών κάτω από την θαλπωρή του ηλίου.

«Ευτεκνίας απόλαυσιν».

Δεν πρόκειται μόνον για τεκνοποιία, αλλά για ευτεκνία, και μάλιστα για απόλαυση ευτεκνίας. Αυτό είναι η προσδοκία, το όραμα κάθε ανδρογύνου, αλλά αυτό είναι αποτέλεσμα πολλών προϋποθέσεων, μεταξύ των οποίων είναι η πολυεπίπεδη αγάπη των συζύγων.

Ως προς την αγωγή των παιδιών, την σχέση μεταξύ των γονέων και των παιδιών σε μια οικογένεια, σημειώνουμε τα εξής. Τα πιο βασικά είναι ότι η καλή συνύπαρξη των συζύγων, μέσα από τις ώριμες προϋποθέσεις της ανιδιοτελούς αγάπης, έχει ως αποτέλεσμα την καλή αγωγή των παιδιών, τα οποία αισθάνονται την οικογένεια ως πνευματική μήτρα, στην οποία αναπτύσσονται φυσιολογικά. Η ψυχική και πνευματική υγεία των συζύγων-γονέων συντελεί στην ψυχική και πνευματική υγεία των παιδιών.

Βεβαίως, υπάρχουν και διάφορες λαθεμένες καταστάσεις, είτε από επιπολαιότητες των συζύγων, είτε από παρεμβάσεις της άρρωστης πλευράς της κοινωνίας μέσα στην οικογένεια. Όμως, και σε αυτές τις περιπτώσεις υπάρχουν πολλές διορθωτικές κινήσεις. Η μετάνοια, που είναι στοιχείο της ανθρώπινης ζωής, η καλή παιδεία και η ζωή της ’Εκκλησίας, στην οποία είμαστε εντεταγμένοι με την βάπτισή μας, βοηθούν στην διόρθωση πολλών πραγμάτων. Άλλωστε, δεν ζούμε σε ηθικά αποστειρωμένες κοινωνίες.

Το σημαντικό είναι να λειτουργούν καλά τα συστήματα και υποσυστήματα της οικογένειας, της κοινωνίας και της Εκκλησίας, και το σημαντικότερο είναι να αντιμετωπίζουμε με σοβαρότητα και υπευθυνότητα τα γεγονότα της ζωής μας, όπως είναι «η έννομος συζυγία και η εξ αυτής παιδιποιία», και φυσικά όταν γίνονται λάθη δεν χρειάζεται απελπισία, αφού η μετάνοια διορθώνει τα πάντα.

8. Βιβλικός και Ορθόδοξος πατερικός λόγος για ομοφυλοφιλία.

Η Διδασκαλία Ιησού

Ο Ιησούς επιβεβαιώνει τη δημιουργία του ιδανικού γάμου μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας παραθέτοντας ένα απόσπασμα από τη Γένεση (1:27-2:23). (Μαρκ. 10): «ἀπὸ δὲ ἀρχῆς κτίσεως ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτοὺς ὁ Θεός»· (Μαρκ. 10,7): «ἕνεκεν τούτου καταλείψει ἄνθρωπος τὸν πατέρα αὐτοῦ καὶ τὴν μητέρα, καὶ προσκολληθήσεται πρὸς τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν.

(Μαρκ. 10,8): ὥστε οὐκέτι εἰσὶ δύο, ἀλλὰ μία σάρξ·

Ο Ιησούς δίνει έμφαση στο γεγονός ότι ο Θεός διευθέτησε έτσι τα πράγματα από την αρχή της δημιουργίας. Δείχνει ότι αποδέχεται τον δεσμευτικό χαρακτήρα τω κειμένων της Δημιουργίας και επιβεβαιώνει τις ετεροφυλόφιλες σχέσεις, όπως θεϊκά επιτάχθηκαν στην Γένεση.

Οι διακηρύξεις του Ιησού κατά της πορνείας ( Ματ 5:32, 15:19, 19:9 , Mαρκ 7:21), όταν ερμηνευτούν σύμφωνα με το πλαίσιο της Π.Δ, περιλαμβάνουν σεξουαλικές συναναστροφές τόσο του ίδιου φύλου όσο και ετεροφυλόφιλες (Mατ 10:15, 11:23-24, Mαρκ 6:11, Λουκ 10:12, 17:29).

Η ομοφυλοφιλία χριστιανικώς αποτελεί βαρύτατη εκτροπή και αμαρτία γιατί:

1.Απαγορεύεται αυστηρώς από τις εντολές του Θεού προς τον άνθρωπο, τους κανόνες των Συνόδων και την Αγία Γραφή, π.χ.    

-(Λευϊτικό (κεφ. 18,22): «και μετά άρσενος ου κοιμηθήση κοίτην γυναικός. Βδέλυγμα γαρ εστίν», 

-Λευϊτικό 20,13:  «και ως αν κοιμηθή μετά άρσενος κοίτην γυναικός, βλέλυγμα εποίησαν αμφότεροι, θανατούσθωσαν, ένοχοι εισίν».  

-Ἱ. Κανόνες Ζ΄ καί ΞΒ΄ τοῦ Μ. Βασιλείου ἐπικυρωθέντων ορισμένως ἀπό τόν Β΄ Κανόνα τῆς ἁγίας ς΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, Δ΄ Γρηγορίου Νύσσης ἐπικυρωθέντες ὡσαύτως ἀπό τόν μνημονευόμενο Κανόνα τῆς ς΄ Οἰκουμ. Συνόδου καί ιη΄ ἁγ. Ἰωάννου Νηστευτοῦ.  

Mε το «ου μοιχεύσεις» που συμπεριλαμβάνει κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας, όλες τις σεξουαλικές παρεκτροπές, με το «μη πλανάσθε. ούτε πόρνοι ούτε ειδωλολάτραι ούτε μοιχοί ούτε μαλακοί ούτε αρσενοκοίται ούτε κλέπται ούτε πλεονέκται, ου μέθυσοι, ου λοίδοροι, ουχ άρπαγες βασιλείαν Θεού κληρονομήσουσιν» Βλ. Κορινθίους Α΄,6,9, αν δεν μετανοήσουν και «αι τε γαρ θήλειαι αυτών μετήλλαξαν την φυσικήν χρήσιν εις την παρά φύσιν, ομοίως τε και οι άρσενες αφέντες την φυσικήν χρήσιν της θηλείας εξεκαύθησαν εν τη ορέξει αυτών εις αλλήλους, άρσενες εν άρσεσιν την ασχημοσύνην κατεργαζόμενοι και την αντιμισθίαν ην έδει της πλάνης αυτών εν εαυτοίς απολαμβάνοντες» Βλ. Ρωμαίους 1, 26. Άλλωστε η καταστροφή των Σοδόμων έγινε λόγω και της ομοφυλοφιλίας. Αυτές οι εντολές και οι κανόνες δεν είναι απαγορεύσεις για να καταπιέζουν τον άνθρωπο, αλλά οριοθετούν τον φυσικό και ανθρώπινο τρόπο ζωής, πώς να ζούμε ανθρώπινα και όχι απάνθρωπα ή ζωικά.

Κατά τους Πατέρες και Αγίους της Ορθοδοξίας: Κατά τον Μ. Βασίλειο «ο την ασχημοσύνην εις τους άρρενας διαπράξας, μετανοήσας και εξομολογηθείς, επί δέκα και πέντε έτη έπρεπε να κωλύεται των αγιασμάτων, νηστεύων και προσκλαίων». 

Ο δε Γρηγόριος ο Νύσσης «επί δέκα και οκτώ έτη εκώλυε της μεταλήψεως τον αρσενοκοιτούντα». Την ποινή κατέβασε ο Θεόδωρος Στουδίτης στα δύο έτη, «αφού ελεγχθή ότι πράγματι μετενόησεν, εν τω μεταξύ ξηροφαγών και κάμνων ημερησίως διακοσίας μετανοίας».

Τέλος «ο δια νηπιότητα ή πτωχείαν ή βίαν ή καθ’ όλου βινηθείς δεν επιτρεπόταν να γίνει διάκονος ή ιερέας, αν δε κάποιος γενόμενος κληρικός, εξηκολούθει να βινήται, τότε, κατά τον Ιωάννην τον Νηστευτήν, απηγορεύετο να ιερουργή». Σύμφωνα με τον ίδιο, «ηδύνατο να ιερωθεί παιδίον ουχί φθαρέν, αλλά ει εις τους μηρούς την ροήν εδέξατο».

Ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς απέτρεπε τους συγχρόνους του από την «αρρενομιξίαν» και την «άκαρπον σποράν» λέγοντας ότι συχνά οι άνδρες «έπασχον τα γυναικών».

Ο Μακάριος ο Αιγύπτιος καταριέται «την των Σοδόμων ασθένειαν ή Σοδομικήν αμαρτίαν».

Ο Ι. Χρυσόστομος μιλά περί «μαλακών νέων» και αναφέρει ότι κάποιοι σκόρπιζαν την περιουσία τους «παισί πεπορνευμένοις» ή ότι ανάγκαζαν τους νεαρούς υπηρέτες τους «υπηρετείν διακονίαις ατόποις και έρωτι μιαρώ», προσθέτοντας ότι αυτό ήταν πια καθημερινή συνήθεια, όπως καθημερινή συνήθεια ήταν και η παιδεραστία. Λέει μάλιστα απογοητευμένος ότι καταντά περιττό το γένος των γυναικών «αφού πάντα τα εκείνων πράττουσιν οι άνδρες».

Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος αναφέρεται σε ένα «ασελγές μειράκιον ώσπερ αι πόρναι αισχρά λυγιζόμενον και καμπτόμενον» και μιλά για «θηλυδρίας άρρενας, οίτινες ούτε άνδρες ήσαν ούτε γυναίκες».

Παρόμοιες αναφορές κάνουν και ο Μ. Βασίλειος και ο Γρηγόριος ο Νύσσης, ο Αμασείας Αστέριος, ο Ισίδωρος Πηλουσιώτης και ο ασκητής Νείλος.

Οι Διαταγές των Αγίων Αποστόλων συνιστούν: «Ου παιδοφθορήσεις, παρά φύσιν γαρ το κακόν».

Τον 13ο αιώνα ο πατριάρχης Αθανάσιος ζητά από τον αυτοκράτορα Ανδρόνικο Παλαιολόγο  να μη μένουν ατιμώρητοι οι αρρενομανούντες.

Ο δε Ιωσήφ Βρυέννιος στα τελευταία χρόνια της αυτοκρατορίας πιστεύει ότι οι συμφορές πλήττουν το κράτος, επειδή οι άνθρωποι είναι «αρρενομανίας εγκείμενοι».

Ο Αλεξανδρείας Κύριλλος λέει ότι: «τα των γυναικών έπασχον μετ’ ανδρών ως γυναίκες μαλακώς ευναζόμενοι».

Ο Ιωάννης ο Νηστευτής απαιτούσε να ρωτούν τον εξομολογούμενο «περί συνουσίας ευνούχου», πράγμα που σημαίνει ότι αυτό συνηθιζόταν ευρέως.

Επί Λέοντος του Α΄ η συνήθεια αυτή επικρατούσε «ου μόνο παρά τοις τυχούσι, αλλά και μέχρι των αρχικωτάτων τούτων και περιβλέπτων ανδρών», όπως μας βεβαιώνει ο Νεόφυτος ο Έγκλειστος.

«Παιδάρια βινούμενα ή και νέους ηδύνατό τις να συναντήσει είτε εις των πλουσίων τα συμπόσια, ένθα μνημονεύονται «αβρών κλάσεις παίδων κινουμένων ανάνδρως» ή «καθ’ εκάστην ημέραν κυμβαλίζοντες πεπορνευμένοι» ή εις διάφορα εργαστήρια και καπηλεία, είτε εις πορνεία είτε και εις τα θέατρα, όπου ορχησταί ήσκουν και αθεμίτους έρωτας. Τα άθλια ταύτα υποκείμενα, ίνα τους εραστάς προσελκύσωσι, διάφορα μετεχειρίζοντο μέσα ή δηλαδή κύπτοντες έκαμνον απρεπείς κινήσεις, απογυμνούντα τα της φύσεως απόρρητα ή απρεπώς τα χείρας εκίνουν ή την κεφαλήν εδώ και εκεί έκλινον, ακρατώς και αναιδώς γελώντα. Προς τούτοις εκοσμούντο καθ’ υπερβολήν.

Ο Αλεξανδρεύς Κλήμης ομιλεί περί καλλωπισμού των προϊσταμένων παιδαρίων, τα οποία προς τούτο οι ανδραποδοκάπηλοι εβίαζον… ετόνισε δε και ο Ισίδωρος Πηλουσιώτης ότι επί της εποχής του οι ανδρόγυνοι εθήρευον τους άνδρας διά του καλλωπισμού».

 

9. Επίλογος

«Το γεγονός παραμένει ότι ο γάμος ομόφυλων ζευγαριών αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου αφηγήματος και το αφήγημα αυτό δεν είναι η ισότητα ομόφυλων και ετερόφυλων ζευγαριών, αλλά η άρνηση των φύλων.

 Όμως, το φύλο είναι ένα στοιχείο που διαμορφώνει αυτήν ταύτη την έννοια του ανθρώπου. Άρα, προκύπτει ένα βαρύ πλήγμα στην ίδια την οντολογία του ανθρώπου. Στο πώς δηλαδή ορίζουμε τον άνθρωπο. Κατά τα φαινόμενα, η κυρίαρχη αντίληψη στη Δύση είναι ότι δεν ορίζεται. Άνθρωπος τείνει πλέον να θεωρείται το “γυμνό” άτομο, χωρίς βιολογική ή άλλη υπόσταση και περιορισμούς, είτε από τη φύση είτε από συλλογικές ταυτότητες.

Η ρευστότητα του φύλου και περισσότερο η άρνηση του βιολογικού φύλου, δημιουργεί σε και μια ασάφεια για το τί είναι ο άνθρωπος και εν τέλει καταλήγει σε μια άτυπη άρνηση της ίδιας της έννοιας του ανθρώπου. Από εδώ, είναι πολύ κοντά το βήμα στις απόψεις άλλων ακαδημαϊκών κύκλων και ακτιβιστικών ομάδων, που αρνούνται την ιδιαιτερότητα των ανθρώπων έναντι των άλλων έμβιων όντων και ζητούν την εξάλειψη του ανθρώπινου είδους, γιατί καταπιέζει την υπόλοιπη βιόσφαιρα. Αυτοεξάλειψη του ανθρώπου.»(Κ.Γρίβας).

Όμως σήμερα δεν υπάρχει μία οργανωμένη αντίδραση που θα διαφυλάξει τον ιερό θεσμό της οικογένειας, τον θεσμό που κράτησε όρθιο το έθνος και σήμερα είναι σημαντικότερος από ποτέ. Η πλειοψηφία αρκείται σε σχολιασμούς από τον καναπέ. Και πάντα είναι επικαιρη η ρήση του Άλμπερτ Αϊνστάιν «Μόνο δύο πράγματα είναι άπειρα, το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία, και δεν είμαι σίγουρος για το πρώτο».