Ομολογία

 Η συνοπτική ιστορική πορεία της αίρεσης του Οικουμενισμού

Έρευνα: πρωτοπρεσβύτερος Δημήτριος Αθανασίου (χημικός)

Μέρος Α-

Εισαγωγικά.

Βασικό θέμα στην αντιοικουμενιστική θεολογία είναι η γνώση των  ιστορικών γεγονότων που ορίσθηκαν  σαν σταθμοί στην εμφάνιση και στην εξάπλωση της αίρεσης του Οικουμενισμού. Με την μελέτη των ιστορικών γεγονότων-σταθμών θα κατανοήσουμε τον τρόπο με τον οποίο επιτυγχάνεται η αλλοίωση της ορθόδοξης εκκλησιολογίας και η προώθηση της παναίρεσης.’Ηδη βρισκόμαστε προ των πυλών της ένωσης με τους Παπικούς και το χριστεπώνυμο πλήρωμα παραμένει ακατήχητο για το τί μέλλει γενέσθαι.

Για την συγγραφή του συγκεκριμένου άρθρου χρησιμοποιήθηκαν οι εξής βιβλιογραφικές πηγές:

1.    Ιω. Καρμίρη, Τα Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας

2.   Ευσεβίου Καισαρείας, Εκκλησιαστική Ιστορία, Βιβλίο Ε΄

3.   Μελετίου Καλαμαρά, Η Πέμπτη Οικουμενική Σύνοδος

4.    Περιοδικό «Εν Συνειδήσει» - έκτακτη έκδοση της Ι. Μονής Μεγάλου Μετεώρου Ιούνιος 2009.

5.   Το άθεο δόγμα του Οικουμενισμού.Έκδοση του περιοδικου Όσιος Αγαθάγγελος ο Εσφιγμενίτης

6.   Τεύχη από το περιοδικό θεοδρομία

7.   Γ.Μπενέκου- Εκκλησιολογική θεώρηση τῶν Πατριαρχικών  και Συνοδικών Εγκυκλίων τού Ιθ΄ αιώνα

8.   Ευαγ. Βαρελλά, Διορθόδοξοι και Οικουμενικαί Σχέσεις του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως κατά τον Κ αιώνα, Πατριαρχικό Ίδρυμα Πατερικών Μελετών, Θεσσαλονίκη 1994, σελ. 198).

Όπως γνωρίζουμε η πορεία για την Οικουμενιστική Πανθρησκεία του Αντιχρίστου συντελείται σε δυο προσωρινά παράλληλους δρόμους. Από την μια, είναι ο διάλογος της Εκκλησίας μέσω του ΠΣΕ με σκοπό την Μυστηριακή κοινωνία της Εκκλησίας με όλες τις αιρέσεις του κόσμου, κάτι που ήδη επιτυγχάνεται, αρχής γενομένης με την αποκατάσταση της κοινωνίας με τους αμετανοήτους αιρετικούς Μονοφυσίτες. Από την άλλη, είναι ο διάλογος της Εκκλησίας με το Βατικανό ώστε να υποταχθεί η Εκκλησία κάτω από τον Πάπα. Ο Πάπας, θέλουν να είναι ο παγκόσμιος θρησκευτικός ηγέτης στην νέα παγκόσμια τάξη, γι' αυτό και οι Παπικοί είναι η μόνη αιρετική οργάνωση που δεν συμμετέχει στο ΠΣΕ!

Ο Γνωστικισμός,πρόδρομος της αίρεσης του Οικουμενισμού

Οι ρίζες του Οικουμενισμού  ανάγονται στον συγκρητισμό· στην τάση για ανάμιξη των θρησκευτικών δοξασιών που υπήρχε από την αρχαιότητα. Αυτό είναι δικαιολογημένο γι’ αυτούς που δεν έχουν την αλήθεια. Όσοι αισθάνονται κάποιο κενό, και το θρησκευτικό τους συναίσθημα δεν καλύπτεται, είναι επόμενο να αναζητούν κάτι άλλο, η και κάτι άλλο.
Όταν όμως ήλθε το φως του Χριστού, διαλύθηκαν τα σκότη. Ο Χριστανισμός, η Ορθοδοξία, δεν είναι προϊόν της αναζητήσεως του ανθρωπίνου νου, όπως τα διάφορα θρησκεύματα. Είναι η άνωθεν από Θεού αποκάλυψη της αληθείας. Γι’ αυτό και όσοι βιώνουν πραγματικά τη ορθοδοξία, δεν αισθάνονται καμμία ανάγκη για άλλες αναζητήσεις. Έτσι, οι πρόγονοί μας, που αναζητούσαν την αλήθεια, όταν η αλήθεια φανερώθηκε σ’ αύτούς, έπαψαν τις αναζητήσεις.

Όταν, λοιπόν, ο Απόστολος Παύλος τους απεκάλυψε την Σοφία, την αληθινή πίστη, τότε οι πρόγονοί μας εγκατέλειψαν την ειδωλολατρία, άφησαν τον συγκρητισμό, τον Οικουμενισμό της εποχής τους, και έγιναν Χριστιανοί Ορθόδοξοι, αναδεικνύοντας μυριάδες Αγίους και σοφούς διδασκάλους. Αυτοί ήταν οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας, οι οποίοι φωτισθέντες από το Άγιο Πνεύμα, θέσπισαν τους ιερούς κανόνες, αυτούς που οι σύγχρονοι οικουμενιστές αποκαλούν "εντάλματα μίσους" και "τείχη του αίσχους"(!) διότι καταδικάζουν τις οικουμενιστικές τους πρακτικές (συμπροσευχές, συλλείτουργα, κ.λπ
Αν, όμως αυτή ήταν η πορεία των Ορθοδόξων, διάφοροι αιρετικοί ακολούθησαν ακριβώς την αντίθετη. Συγκριτιστικές ήταν οι ιουδαϊκές αιρέσεις (συνδύαζαν ιουδαϊκά με χριστιανικά στοιχεία) και οι γνωστικές αιρέσεις που αναμίγνυαν χριστιανικά, φιλοσοφικά και στοιχεία των ανατολικών θρησκειών.

Ο γνωστικισμός αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα θρησκευτικά φαινόμενα της ρωμαϊκής εποχής και εξαπλώθηκε ταχύτατα από την Ανατολή προς τη Δύση, με την υπόσχεση της σωτηρίας μέσω της «Γνώσεως». Οι αρχικοί θηρευτές αιρέσεων της χριστιανικής Εκκλησίας (Ειρηναίος, Ιππόλυτος, Επιφάνιος κλπ.) θεωρούσαν τον γνωστικισμό μια επάρατη χριστιανική αίρεση και έγραψαν δεκάδες τόμους πολεμικής ρητορικής εναντίον του.

Ο Απελλής ήταν Γνωστικός Χριστιανός στοχαστής του δεύτερου αιώνα. Ξεκίνησε τη διακονία του ως μαθητής του Μαρκίωνα της Σινώπης, πιθανότατα στη Ρώμη. Αλλά κάποια στιγμή, ο Απελλής είτε έφυγε, είτε εκδιώχθηκε από την εκκλησία των Μαρκιωνιτών .
Ειδικώτερα, στον μαθητή του Μαρκίωνος Απελλή, αποδίδονται τα παρακάτω.

«ο γαρ γέρων Απελλής συμμίξας ημίν, πολλά μεν κακώς λέγων ηλέγχθη. Όθεν και έφασκε μη δειν όλως εξετάζειν τον λόγον, αλλ’ έκαστον, ως πεπίστευκε, διαμένειν. Σωθήσεσθαι γαρ τους επί τον εσταυρωμένον ηλπικότας απεφαίνετο, μόνον εάν εν έργοις αγαθοίς ευρίσκωνται»,

 

Μετάφραση:  «Ο γέροντας Απελλής πράγματι, όταν μας συναναστρεφόταν, αποδείχθηκε ότι έλεγε πολλές πλάνες. Γι’ αυτό έλεγε ότι δεν είναι καθόλου ανάγκη να εξετάζουμε τους λόγους, αλλά καθένας να παραμείνει στις πεποιθήσεις του. Διότι ισχυριζόταν ότι θα σωθούν οι ελπίζοντες στον εσταυρωμένο, μόνον αν βρεθούν πράττοντας αγαθά έργα», βλ. Ευσεβίου Καισαρείας, Εκκλησιαστική Ιστορία, Βιβλίο Ε΄, κεφάλαιο 13, στίχος 5, σε: ΕΠΕ, Ευσεβίου Καισαρείας, τομ. 2, σελ. 162-165) μαζί με τους Γνωστικούς Μαρκιωνιστές (Μελετίου Καλαμαρά, Η Πέμπτη Οικουμενική Σύνοδος, Κεφάλαια δογματικά, ΙΒ΄ Κεφάλαιον, Αθήναι 1985, σελ. 592-593)].

Η αίρεση του Μαρκίωνα, μαρκιονισμός
Αιρετικό δόγμα γνωστικών αποκλίσεων με εμπνευστή το θεολόγο του 2ου αι. μ.Χ. Μαρκίωνα της Σινώπης. Ο Μαρκίων υποστήριζε ότι ο χριστιανισμός ήταν εγγενώς αντίθετος προς τον ιουδαϊσμό, και απέρριπτε εντελώς την εβραϊκή παράδοση και την Παλαιά Διαθήκη. Δεχόταν ως ιερά κείμενα μόνο 10 από τις επιστολές του Παύλου και τη δική του εκδοχή του ευαγγελίου του Λουκά. Ο Μαρκίων καταδικάστηκε για τις θέσεις του από τους περισσότερους συγχρόνους του απολογητές και πατέρες.

Επίσης, συγκρητιστικό χαρακτήρα είχε και ο Μανιχαϊσμός.

Η  ΣΤ΄ Οικουμενική Σύνοδο καταδίκασε τον Γνωστικισμό με όλα τα παρακλάδια του.. Συγκεκριμένα  ο Κανόνας 95 μεταξύ άλλων, συγκαταλέγει στους αιρετικούς τους Γνωστικούς Μανιχαίους, Ουαλεντιανούς, Μαρκιωνιστές).

Έτσι λοιπόν βλέπουμε ότι η αίρεση του Οικουμενισμού δεν είναι  καινούργια. Έχει τις ρίζες της στα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού με αποκορύφωση σε πρώτη φάση  την αίρεση του Γνωστικισμού (Απελλή και Μαρκίωνα) και τα παρακλάδια της

Αργότερα η  παναίρεση του Οικουμενισμού καθιερώθηκε  σαν η μετεξέλιξη των προσπαθειών των αιρετικών φιλο-Ενωτικών "Ορθοδόξων" και Παπικών  να καταστρέψουν την Εκκλησία κάτω από το άρμα του Παπισμού.
Χαρακτηριστικά  παραδείγματα είναι:

·        Η   πλαστογράφηση των Συνοδικών κειμένων της εν Τολέδο Συνόδου του 589. Στις 4 Μαΐου 589 στο Τολέδο συνέρχεται η Τρίτη Σύνοδος της τοπικής Εκκλησίας, που καταδικάζει τον Αρειανισμό, αλλά εισαγάγει στο Σύμβολο της Πίστεως το filioque, που θα προκαλέσει αρκετά αργότερα το Σχίσμα, ανάμεσα στον Ανατολικό και Δυτικό Χριστιανισμό.

 

·        Η   πλαστογράφηση και η  κατασυκοφάντηση Πατέρων ώστε να τους παρουσιάσουν αιρετικούς, όπως τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, τον Άγιο Γρηγόριο Νύσσης.

·        Η   Δ΄ Σταυροφορία κατά του Βυζαντίου (1204).

·        Η Παπική ψευδο-σύνοδο της Λυών του 1274 οι  διώξεις του Βέκκου.

·        Η  Παπική ψευδο-σύνοδος της Φλωρεντίας του 1439-1442.

·        Ο   θεσμός  της Ουνίας (1439) και η εμφάνισή του στην σύγχρονη Ελλάδα.

·         Οι  πολεμικές πρακτικές κατά της Ορθοδοξίας των Δυτικών κατά την Λατινοκρατία (Φραγκοκρατία) και Ενετοκρατία.

·        Οι  αντ-Ορθόδοξες πρακτικές της Βασιλείας του Όθωνα, κοκ.
                                                                   συνεχίζεται