Ομολογία

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΟΥΣ,  ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΤΕΣ,

ΣΥΚΟΦΑΝΤΕΣ ΚΑΙ ΨΕΥΤΕΣ.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΚΛΗΡΟΣ ΤΙΜΩΡΟΣ.

2oν τελευταιο

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ “ΕΠΙΤΙΜΙΟ ΤΗΣ ΑΚΟΙΝΩΝΗΣΙΑΣ”

Κύριε Μπούρδαλα, προς το τέλος του άρθρου σας γράφετε: «Στηρίχθηκε σε µια σοφή

κίνηση της Ιεραρχίας… επέβαλλε το εκκλησιαστικό επιτίµιο της “ακοινωνησίας”».

Το ατόπηµά σας, κύριε, είναι µεγάλο και άσοφο, θελήσατε να διαφηµίσετε ένα βιβλίο που το

προώθησαν µασώνοι και φιλοµασώνοι καθηγητές που δεν τολµούσαν οι ίδιοι να τα

λανσάρουν και βρήκαν τον Ανδρεόπουλο, τον Πρωτοσύγκελο… τους δώσαν ως ανταµοιβή

ένα χαρτί που σε λίγο δε θα έχει καµία αξία, θα έχουν την κατάληξη που είχε πριν 3-4 µήνες,

όταν βρέθηκαν σε παρόµοια περίπου περίπτωση να πωλούνται σε λαϊκή επάνω σε καρότσι

τσιγγάνου ολόκληρη βιβλιοθήκη βραβευµένων, βιβλίων, θεολογικά, Πατερικά, Δογµατικά,

Ερµηνευτικά αντί 1 ευρώ το κοµµάτι… Και θα µείνουν µε το στίγµα για ένα χαρτί µηδαµινής

αξίας τους αγόρασαν την ψυχή τους.

“Επιτίµιο της Ακοινωνησίας”, κύριοι, δεν υπάρχει για αρχιερείς, γυρίστε το “Πηδάλιο”

ανάποδα, γυρίστε τους Ιερούς Κανόνες, όπως θέλετε, και από όπου θέλετε, τέτοιος Κανόνας

δεν υπάρχει: Θα αναφερθώ εν συντοµία, τί υπάρχει!

■ Το “επιτίµιο της ακοινωνησίας” δεν είναι τιµωρία µε την κυρία έννοια της λέξεως, αλλά

έλεγχος σε λαϊκούς ως φάρµακο ιαµατικό και σωτήριο (Νικ. Μίλας: “Εκκλησιαστικόν Δίκαιον”,

σελ. 802).

■ Το επιβάλλει µόνον ο Επίσκοπος ή ο ειδικός πνευµατικός κατά την τέλεση του µυστηρίου

της εξοµολογήσεως (PB Ι. Κανόνας της ΣΤ εν Τρούλλων Συνόδου).

■ Το Επιτίµιο της Ακοινωνησίας δεν µπορεί να επιβληθεί σε επίσκοπο, δεν προβλέπεται

από τους Ιερούς Κανόνες (Κων. Ράλλη: “Ποινικόν Δίκαιον”, σελ. 136).

■ Το Επιτίµιο… επιβάλλεται µόνο σε λαϊκούς (Νικ. Μίλας: “Το Εκκλησιαστικόν Δίκαιον”, σελ.

708).

■ Το Επιτίµιο… είναι ο κατά την εξοµολόγηση επιβαλλόµενος σε λαϊκούς αποκλεισµός από

της Θείας Κοινωνίας, ο λεγόµενος µικρός αφορισµός (Α. Χριστοφιλοπούλου: “Ελλην.

Εκκλησιαστικόν Δίκαιον”, σελ. 271).

■ Τις ποινές στους κληρικούς επιβάλλουν τα εκκλησιαστικά δικαστήρια και όχι η Ιερά

Σύνοδος (Νικ. Μίλας: “Εκκλησιστικόν Δίκαιον”, σελ. 322).

■ Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος δεν µπορεί να επιβάλει ποινή αφορισµού (ακοινωνησίας) σε

κληρικούς. Σύµφωνα µε το άρθρο 4, θ, ν. 590/77, την ποινή του αφορισµού την αποφασίζει η

Σύνοδος της Ιεραρχίας και αυτή εκτός των επισκόπων.

■ Εάν ένας επίσκοπος διαπράξει οποιοδήποτε παράπτωµα που συνεπάγεται την

οποιαδήποτε ποινή, αρµόδια είναι τα Εκκλησιαστικά Δικαστήρια (άρθρ. 193 ν. 5383/32 ή Ν.

Μίλας: “Το Εκκλησιαστικόν δίκαιον”, σελ. 722).

Όλα αυτά κ. Μπούρδαλα, τα αναφέρει το Νοµοκανονικό δίκαιο µε το οποίο ασχολήθηκε ο

πολυγράµµατος φίλος σας Ανδρεόπουλος, ο οποίος υποσχέθηκε στον πρόλογο του πρώτου

“βραβευµένο” βιβλίο: «Βούληση του ήταν να µελετήσει επισταµένως τις ιστορικές και

νοµοκανονικές διαστάσεις του θέµατος και να καταλήξει σε τεκµηριωµένα και, όσο είναι

εφικτά, αντικειµενικά συµπεράσµατα…».

Η βούλησή του εδώ είναι πεντακάθαρη, γιατί πραγµατικά βγάζει µάτια. Είναι συρραφή

κειµένων, από ψέµα, από παραπληροφόρηση, νόθευσε την εκκλησιαστική ιστορία, συνέθλιψε

την αλήθεια και θεσµοθέτησε το ψέµα.

Στο δεύτερο “ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ 12” ξεκινάει: «Παράλληλα µε την ιστορική παράθεση

των γεγονότων εξετάζονται από το πρίσµα των Ιερών Κανόνων και των Νόµων…», κ.

Μπούρδαλα, δείξε µου µια ιστορική εξέταση που να παρουσιάζει ο φίλος σας Ανδρεόπουλος

στο βραβευµένο βιβλίο του, δείξε µου έναν Ιερό Κανόνα που να αναφέρει. Τα δύο βιβλία του

είναι επινοήµατα παραεπιστήµης και παραπληροφόρησης.

Θα αναφερθώ σε περιστατικά µε µια πρόχειρη επιλογή που δείχνουν δείγµατα πονηρών

τεχνασµάτων του “βραβευµένου” συγγραφέα.

Α) Ας µας δείξει µία, µόνο µία κατηγορία νοµοκανονική που να δικαιολογεί γιατί διώχθηκαν

οι 12 µητροπολίτες το 1974 και σε ποια σελίδα είναι καταγεγραµµένη;

Β) Ας µας δείξει πού αναφέρει για τη δίκη “ΠΑΡΩΔΙΑ” εις βάρος του Θεολόγου (ήταν εκεί ο

ίδιος ως δηµοσιογράφος του “Ηµ. Κήρυκα”), που τα διαδραµατισθέντα διεκδικούν παγκόσµια

αυθαίρετη δικονοµική πρωτοτυπία;

Γ) Ας µας δείξει σε ποιες σελίδες έχει καταχωρήσει την πρωτοφανή στα παγκόσµια

δεδοµένα πολιτική άσκηση ποινικής δίωξης κατά του αρχιεπισκόπου και τριών δεκάδων

επισκόπων, όχι για ψύλλου πήδηµα, αλλά για κακουργήµατα, για κατάχρηση εξουσίας, για

καταπάτηση των Νόµων, για παράβαση καθήκοντος, που ο καθηγητής του Κανονικού

Δικαίου κ. Μουρατίδης δήλωσε για το Σεραφείµ ότι χρησιµοποίησε παντός είδους

ανοσιουργήµατα και εκκλησιαστικά εγκλήµατα… παραβίασε κάθε θείο και ανθρώπινο νόµο….

Και για δεκάδες ακόµα παραβιάσεις Ιερών Κανόνων και Νόµων που είναι καταχωρηµένοι.

Η ΑΣΥΔΟΣΙΑ ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ

Το αποκορύφωµα της ασυδοσίας, της απρέπειας και της καταστρατήγησης των Ιερών

Κανόνων και των Πολιτικών Νόµων ήταν η περίοδος 1991-1995, γιατί τα εκκλησιαστικά

Δικαστήρια (Ιεροδικεία) δε λειτουργούσαν σαν υπηρέτες του δικαίου και της Δικαιοσύνης του

Θεού, αλλά λειτουργούσαν αλόγιστα σαν τύραννοι, κάθε φορά έµπαινε σε λειτουργία ο ίδιος

µηχανισµός, δούλευαν µε βάση τις εντολές που έδινε το διευθυντήριο. Οι ανακρίσεις

κρίνονταν περιττές, µάρτυρες υπεράσπισης δεν ακούγονταν, ούτε καν τους καλούσαν. Οι

“υπόδικοι” τρεις µητροπολίτες δε µάθαιναν πότε δικάζονταν, γιατί δικάζονταν και δεν τους

δόθηκε ποτέ το στοιχειωδέστατο δικαίωµα της απολογίας. Δικάζονταν, καταδικάζονταν και

ξανακαταδικάζονταν, δίχως δίκη, µε εντολή του Σεραφείµ και µε σκηνοθετηµένες ψηφοφορίες

ή µε οχλοβοές, τις έντυναν µε το µανδύα συνοδικής απόφασης, καταγράφονταν η καταδίκη

στα Πρακτικά της Συνόδου και δίνονταν, αυτόµατα, “είδηση” στα Μέσα Ενηµέρωσης.

Οι Συνοδικοί δεν κινούνταν σαν µέλη οµηγύρεως, αλλά σαν µέλη σκοτεινής λέσχης. Με την

εντολή Σεραφείµ και µιας ολιγοστής οµάδας σχεδίαζαν στο παρασκήνιο, µηχανορραφούσαν

και όταν ολοκλήρωναν το σχεδιασµό, τον περνούσαν αιφνιδιαστικά και συνωµοτικά από το

“συνοδικό όργανο”, έτσι η µηχανορραφία γίνονταν συνολική απόφαση και το σκοτεινό και

πονηρό αποκύηµα προβάλλονταν στο εκκλησιαστικό πλήρωµα σαν καρπός της επιφοίτησης

και τις ενέργειας του Αγίου Πνεύµατος.

Αν γι’ αυτή την αθλιότητα που συνέγραψε ο φίλος σας δύο βιβλία και βραβεύτηκε µάλιστα

για τα τερατουργήµατα και τώρα προσπαθεί να τα επικυρώσει ως προσέγγιση ιστορική και

νοµοκανονική, είναι κατάντηµα, είναι ξεπεσµός, είναι εξαθλίωση και για σας, κ. Μπούρδαλα,

που όπως γράφετε στα ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ “κάµποσες αφορµές που σας δόθηκαν τον τελευταίο

καιρό, να ασχοληθείτε µε ένα νοµοκανονικό εκκλησιαστικό ζήτηµα”. Και ασχοληθήκατε όχι στο

σεβασµό στις αρχές του Δικαίου, αλλά στη διατήρηση της ανωµαλίας και στην επικράτηση του

κυκλώµατος της φθοράς και της διαφθοράς.

ΣΕ ΠΕΡΙΟΔΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΑΝΩΜΑΛΙΑΣ

Μετά την υπουργική απόφαση της κυβέρνησης Μητσοτάκη (16/7/1993) για αναστολή της

δίωξης του Σεραφείµ και των υπολοίπων, αυτοί ήταν ασυγκράτητοι και δήλωναν πως δεν

αποδέχονται τις αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου, είχαν βέβαια την κάλυψη του

υπουργού Παιδείας λόγω της φιλοµασωνικής του ιδιορρυθµίας. Σε δύο παρά µήνες

(9/9/1993) έχουµε πτώση της κυβέρνησης. Ο Σεραφείµ πήρε την υπόσχεση από τη Δήµητρα

Λιάνη Παπανδρέου σε συνεργασία µε τον Πρόεδρο του Συµβουλίου της Επικρατείας κ.

Μποτόπουλο να δώσουν το τελικό χτύπηµα. Είχαν στρέψει την πλάτη τους στους Ιερούς

Κανόνες και στους Νόµους του Κράτους, τους κλείδωσαν στα ντουλάπια και καθιέρωσαν την

αυθαιρεσία.

Δεν άκουγαν, ούτε έβλεπαν τίποτα, ακόµα και οι δικαστές του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου

ήρθαν µε µια απόφασή τους να επισηµάνουν για “ΔΙΚΑΙΗ ΔΙΚΗ” στην απονοµή της

εκκλησιαστικής δικαιοσύνης και την προστασία των δικαιωµάτων των εγκαλουµένων.

ΔΕΝ ΣΤΕΛΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΦΑΚΕΛΟΥΣ…!

Η πτώση της κυβέρνησης έγινε 9 Σεπτεµβρίου 1993. Την επόµενη ηµέρα βγήκε η απόφαση

του Τµήµατος Αναστολών του ΣτΕ που απέρριπτε την προσφυγή του Αττικής Νικοδήµου

στην τοποθέτηση του αρχιεπισκόπου Σεραφείµ ως Τοποτηρητή στη µητρόπολη Αττικής. Ήταν

η πρώτη αρνητική απόφαση από δεκάδες που είχαν εκδικαστεί. Ο Σεραφείµ και η οµάδα του

θριαµβολόγησαν το γεγονός.

Στις 11 Νοεµβρίου ήταν να δικαστεί στο τµήµα Αναστολών η προσφυγή 729/93 που είχε

αναβληθεί. Υπήρχε και η εξής σηµείωση από το ΣτΕ “… ότι υπάρχει ανάγκη ταχείας

περατώσεως του θέµατος… ζητεί από την Εκκλησία να αποστείλει το σχετικό φάκελο και τις

απόψεις της, για να συζητηθεί κατ’ ουσίαν η υπόθεση στην δικάσιµο της 11/11/1993…”.

Ο φάκελος δεν έφθασε στο ΣτΕ, έτσι το Επταµελές Συµβούλιο του Γ΄ Τµήµατος που

συνεδρίασε, αποφάσισε: «Επειδή, η Εκκλησία της Ελλάδος… δεν έχει αποστείλει τον

φάκελο της υποθέσεως, ενώ τα προσκοµισθέντα από τον αιτούντα στοιχεία δεν

επαρκούν… η κρινόµενη αίτηση πρέπει να απορριφθεί…».

Στις 25 Νοεµβρίου έδειξαν οι τηλεοπτικές οθόνες τον αρχιεπίσκοπο Σεραφείµ

υποβασταζόµενο ανίκανο και ανήµπορο να µην µπορεί να ανέβει µερικά σκαλοπάτια στο

Μέγαρο Μαξίµου και να ικετέψει τον πρωθυπουργό – όπως γράψαν οι εφηµερίδες – να

ψηφίσει νόµο στη Βουλή των Ελλήνων, για να απαγορεύει στους κληρικούς να προσφεύγουν

στη Δικαιοσύνη και να ζητούν την προστασία τους.

Η συνάντηση αυτή έχει γραφεί ως ένα γεγονός τραγικότητας. Μετά τη συνάντηση ο

Αρχιεπίσκοπος και ο Πρωθυπουργός βγήκαν στον εξώστη και από εκεί έκαναν δηλώσεις ότι

είναι πλήρως ικανοποιηµένοι, αφού ο Πρωθυπουργός υποσχέθηκε πως θα ικανοποιήσει το

αρχιεπισκοπικό αίτηµα και θα φέρει ειδικό νόµο στη Βουλή.

Οι ηµέρες περνούσαν και καθηµερινά κυκλοφορούσαν στον Τύπο και νέα σενάρια από τα

πιο πιθανά µέχρι και τα πιο απίθανα, που ήταν η κατάργηση των Διαταγµάτων καταστάσεως

για τους µητροπολίτες του 1968.

Το σενάριο αυτό φαινόταν πολύ παράδοξο, διότι τέτοια κατάργηση ούτε η δικτατορία δεν το

τόλµησε, ύστερα µάλιστα από είκοσι-έξι χρόνια, πως ήταν δυνατόν να ακυρωθεί το διάταγµα

καταστάσεως, αυτό θα αποτελούσε πραξικόπηµα και σε εποχή χειρότερη της δικτατορίας. Ο

υπουργός Παιδείας δήλωσε πως δε θα προχωρήσει σε καµία τέτοια ενέργεια. Η όποια κίνηση

που θα έκανε θα είχε και τη σύµφωνη γνώµη των δύο πλευρών. Ο υφυπουργός της

Προεδρίας της κυβέρνησης και εκπρόσωπος τύπου συνταγµατολόγος Ευάγγελος Βενιζέλος

το θεωρούσε απίθανο αυτό, να παραβιαστεί τόσο κατάφωρα το Σύνταγµα, για να

ικανοποιηθεί το πείσµα του Σεραφείµ. Αρκετά κυβερνητικά στελέχη µε κάποια κατάρτιση

νοµική δήλωναν πως µια τέτοια απόφαση είναι πράξη καταλυτική των δηµοκρατικών θεσµών

και προσβολή της Δικαιοσύνης.

Μέρα µε την ηµέρα οι εκκλησιαστικοί παράγοντες πίεζαν το πρωθυπουργικό περιβάλλον ότι

δεν τήρησε τις υποσχέσεις του και το περιβάλλον του πρωθυπουργού πίεζε τον υπουργό , ο

οποίος έβλεπε την παρανοµία και προσπαθούσε να κερδίσει χρόνο, έτσι σπρώχνοντας

φθάσαµε στο µήνα Μάρτιο του 1994.

Η Ολοµέλεια του Συµβουλίου της Επικρατείας που ήταν να συνεδριάσει, στις 17

Φεβρουαρίου 1994 αποφάσισε να το αναβάλει, γιατί όπως είπε ο Πρόεδρος του Β.

Μποτόπουλος, να δοθεί στους διαδίκους να βρούνε συναινετικό διάλογο ειρηνικής επίλυσης

του προβλήµατος και όρισε ως ηµεροµηνία συζήτησης στις 9 Ιουνίου, αν δεν υπάρξει

συµφωνία (αυτό ήταν κόλπο του Προέδρου, γιατί δεν του έβγαιναν τα νούµερα).

Στις 3 Μαρτίου έχουµε από το τµήµα αναστολών µια νέα απόφαση από ΣτΕ και αφορούσε

την προσφυγή των τριών µητροπολιτών για τα “επιτίµια της ακοινωνησίας”, το δικαστήριο

δεν µπήκε στην ουσία του θέµατος εάν είναι αντικανονικά και ανυπόστατα, αλλά το άφησε να

το κρίνει η Ολοµέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου, που θα συνεδρίαζε στις 6 Ιουνίου. Έκανε

όµως κάποιες επισηµάνσεις. Δηλαδή, ότι: “Το επιτίµιο έχει πνευµατικό µόνο χαρακτήρα

και, εποµένως, η απόφαση αυτή της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου δεν αποτελεί εκτελεστή

πράξη διοικητικής αρχής, προσβαλλόµενη παραδεκτώς ενώπιον του Συµβουλίου της

Επικρατείας µε αίτηση ακυρώσεως (παρ. βλ. ΣτΕ 2153/1988 κ.ά.)… Συνεπώς, κατά τη

γνώµη αυτή, η προσβαλλόµενη απόφαση κατά το µέρος που συνιστά παρέµβαση στην

άσκηση των διοικητικών καθηκόντων του αιτούντος Μητροπολίτου, αποτελεί εκτελεστή

πράξη διοικητικής αρχής που προσβάλλεται παραδεκτώς µε αίτηση ακυρώσεως

ενώπιον του Συµβουλίου της Επικρατείας”.

Στις 6 Απριλίου συνεδρίασε η Διαρκής Ιερά Σύνοδος, ο Σεραφείµ δεν µπόρεσε να

παραβρεθεί λόγω της επιδείνωσης της υγείας του και προήδρευσε ο αντιπρόεδρος Κοζάνης

Διονύσιος µε µια πλειοψηφία 9 προς 3, πήραν κάποιες αποφάσεις και την ώρα που

συντάσσονταν τα πρακτικά και το σχετικόν ανακοινωθέν, ο αρχιγραµµατέας και οι δύο ακόµα

γραµµατείς διακριτικά απεχώρησαν από την αίθουσα και έτσι διελύθη η Σύνοδος, χωρίς να

υπάρξει κάποιο αποτέλεσµα και ούτε ανακοίνωση!

Τη µεθεπόµενη ηµέρα η εφηµερίδα “ΕΣΤΙΑ” είχε ένα ολοσέλιδο ρεπορτάζ. Από εδώ µάθαµε

τα τραγελαφικά που έγιναν στη Σύνοδο και επιπλέον για τη συνάντηση που έγινε µεταξύ του

Πρωθυπουργού Α. Παπανδρέου, του κυβερνητικού εκπροσώπου κ. Ε. Βενιζέλου και του

νοµικού συµβούλου Γ. Λιλαίου και ότι εξέτασαν το εκκλησιαστικό ζήτηµα – και συνέχιζε η

εφηµερίδα – ‘’Τας πρώτας πρωϊνάς ώρας εγνώστη ότι η κυβέρνησις προσανατολίζεται

προς την “επίλυσιν” του εκκλησιαστικού προβλήµατος… δια της εκδόσεως τριών

Προεδρικών Διαταγµάτων, τα οποία θα αίρουν την ισχύν των Διαταγµάτων, δια των

οποίων αναγνωρίζονται ως νόµιµοι οι τρεις µητροπολίται Λαρίσης “Θεολόγος, Αττικής

κ. Νικόδηµος και Θεσσαλιώτιδος κ. Κωνσταντίνος…” (εφ. “ΕΣΤΙΑ”, 8/4/1994).

Το δηµοσίευµα έβαλε φωτιά, τα τηλεγραφήµατα διαµαρτυριών από την πλειοψηφία των

µητροπολιτών προς τον Παπανδρέου, στον αρχιεπίσκοπο Σεραφείµ και προς τον Πρόεδρο

της Δηµοκρατίας για τη µη άρση των Διαταγµάτων και ζητούσαν να εφαρµόσουν το Σύνταγµα

και τους Νόµους. Επίσης υπήρξε µεγάλη συµπαράσταση από βουλευτάς, κρατικούς

παράγοντες και απλούς ανθρώπους – από τον Τύπο πληροφορηθήκαµε – ότι οι επιστολές και

τα τηλεγραφήµατα είχαν φτάσει σε χιλιάδες.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΑΤΗ !

Την παραµονή της Μεγάλης Εβδοµάδας του Πάσχα – Σάββατο του Λαζάρου – η κυβέρνηση

δηµοσίευσε στην εφηµερίδα της Κυβέρνησης τα τρία Προεδρικά Διατάγµατα που

ανακαλούσαν την αναγνώριση τους ως µητροπολίται!

Τα δηµοσιευµένα Διατάγµατα ξευτέλισαν την κυβέρνηση, τη διοίκηση της Εκκλησίας, διότι

ήταν µια ΑΠΑΤΗ, διότι έλεγαν: «Με Προεδρικό Διάταγµα που εκδόθηκε στην Αθήνα στις

19 Απριλίου 1994 σύµφωνα µε τις διατάξεις:

α) … β) … 2 – Την από 10/8/1993 απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της

Ελλάδος, µε την οποία επεβλήθη, επί τη βάσει των ιερών αποστολικών και συνοδικών

κανόνων και των ιερών παραδόσεων, το κανονικώς καθαρώς πνευµατικού

περιεχοµένου επιτίµιον της αποκοπής εκ της εκκλησιαστικής κοινωνίας στον

Σεβασµιώτατον Μητροπολίτη… µε αποτέλεσµα αυτός να “έχει απογυµνωθεί” της

τελετουργικής του εξουσίας από την οποία εκπηγάζει “η αγιαστική διδακτική και

διοικητική δικαιοδοσία των µητροπολιτών”».

Που είναι η ΑΠΑΤΗ !:

1) Επικαλείται το υπουργείο Παιδείας απόφαση της Ιεράς Συνόδου, αλλά δε µνηµονεύει το

σχετικό έγγραφο µε αριθ. πρωτοκόλλου, ούτε αριθ. Διεκπεραίωσης και αυτό, διότι δεν

υπάρχει Συνοδική απόφαση και ούτε στάλθηκε τέτοια απόφαση!

2) Επικαλείται… “απόφαση Ιεράς Συνόδου” αυτό είναι µια καλυµµένη ΑΠΑΤΗ, διότι το

αναφέρει αόριστη Σύνοδο. Η συζήτηση που έγινε, ήταν στη Διαρκή Ιερά Σύνοδο που δεν έχει

τέτοιο δικαίωµα. Αλλά και ούτε η Σύνοδος της Ιεραρχίας πήρε τέτοια απόφαση.

3) Επικαλείται… ότι επεβλήθη “επί βάσει των Ιερών αποστολικών και συνοδικών

κανόνων”. Τέτοιοι Ιεροί Κανόνες δεν υπάρχουν, γι’ αυτό και δεν τους µνηµονεύανε.

4) Επικαλείται… “επιτίµιο”, το επιτίµιο για αρχιερείς δεν υπάρχει και αν ακόµα υπήρχε, δεν

µπορούσε να το επιβάλει η Διαρκής Σύνοδος, παρά µόνο η Ιεραρχία µε την απόλυτη

πλειοψηφία των 2/3 των µελών της.

5) Επικαλείται… ότι τα επιτίµια είχαν αποτέλεσµα να “απογυµνώσουν” τους τρεις

µητροπολίτες “την αγιαστική διδακτική και διοικητική δικαιοδοσία”. Τι παραλογισµός

είναι αυτός πριν ένα µήνα (3/3/1994). Το Ανώτατο Δικαστήριο της Χώρας (ΣτΕ) αποφάνθηκε

ότι το επιτίµιο είχε πνευµατικό µόνο χαρακτήρα και δεν επηρεάζει τη διοικητική θέση των

µητροπολιτών. Τώρα το υπουργείο άλλα µας λέει!

6) Τέτοια Διατάγµατα είχαν εκδοθεί την περίοδο 1967-1974 κοντά στα 35 περί

αναγνωρίσεως και καταστάσεως Μητροπολιτών. Ερώτηµα: Γιατί έγινε ανάκληση µόνο στα

τρία; Όταν και αυτά µάλιστα ακυρώθηκαν µε αµετάκλητες 13 δικαστικές αποφάσεις του

Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου της χώρας το 1989;

7) Τα Βασιλικά Διατάγµατα που ακύρωσαν το 1968 ο Ιωαννίδης –Σεραφείµ ισχυρίστηκαν

τότε ότι αυτοί ήταν αντικανονικοί. Το Συµβούλιο της Επικρατείας το 1989 απεφάνθη αντίθετα

στον ισχυρισµό αυτών και τα απέρριψε.

8) Τα διατάγµατα που ανακάλεσαν, είναι βάσει µιας αποφάσεως της Ιεράς Συνόδου στις

10/8/1993. Αυτό σηµαίνει ότι µέχρι τότε ήταν όλοι αυτοί κανονικοί και νόµιµοι µητροπολίτες.

9) Η ανάκληση των Διαταγµάτων µας λένε ότι έγινε, όχι για την αντικανονικότητα, αλλά γιατί

τους “επεβλήθη το επιτίµιον της ακοινωνησίας”. Άρα, ολόκληρο εκείνο το ψευδό

κατηγορητήριο περί αντικανονικότητας αποδεικνύεται από τους ίδιους πλέον ένα παραµύθι.

10) Σύµφωνα µε τα Διατάγµατα που ανακάλεσαν οι διώκτες τους, δείχνουν ότι µέχρι στις 10

Αυγούστου ήταν κανονικοί και νόµιµοι. Τότε, γιατί τους επιβλήθηκαν µε την αιτιολογία της

“Συνόδου” ότι τους τα επέβαλαν, επειδή ο π. Θεολόγος και ο π. Νικόδηµος ανέλαβαν τα

επισκοπικά τους καθήκοντα και εγκαταστάθηκαν χωρίς την “άδειά τους” στα µητροπολιτικά

τους οικήµατα και γραφεία και εδώ αποκαλύπτονται, διότι αυτά δεν έγιναν στις 10 Αυγούστου

1994 αλλά ο π. Θεολόγος εγκαταστάθηκε στις 9 Ιανουαρίου 1992 και ο π. Νικόδηµος στις 7

Ιουλίου 1993. Οπότε πάει και αυτό το επιχείρηµα!

11) Ας υποθέσουµε ότι όλοι οι ισχυρισµοί της Συνόδου είναι σωστοί. Ο µητροπολίτης

Θεσσαλιώτιδος Κωνσταντίνος, ο οποίος σε όλο το διάστηµα αυτός δούλευε χειρωνακτικά

στους χώρους της κατασκήνωσης στη Λεβαδιά και στην εξωτερική ιεραποστολή στα γραφεία

στην Αθήνα και δεν είχε καµία σχέση µε “καταλήψεις”. Γιατί έκαναν ανάκληση και το δικό του

Διάταγµα; Ο Σεραφείµ που ρωτήθηκε από δηµοσιογράφο, του απάντησε: «Τέτοιος είναι και

αυτός!».

Κύριε Μπούρδαλα και Σια, ο τραγέλαφος του Σεραφείµ και οι µικρότητές του δεν έχουν

τελειωµό.

Το τι έργο παρανοµίας έγινε, δεν περιγράφεται. Ένα µέρος µας το µεταφέρει ο τότε

Συνοδικός µητροπολίτης Πειραιώς Καλλίνικος, σε επιστολή που έστειλε στον Πρόεδρο της

Δηµοκρατίας και της οποίας απόσπασµα δηµοσιεύουµε:

Εξοχώτατε,

«Εν θλίψει ψυχής και εν βάρει της Αρχιερατικής µου συνειδήσεως και ως µέλος της

Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, σας πληροφορώ ότι ουδεµία απολύτως Ιερά Σύνοδος, ούτε η

περυσινή, ούτε η φετινή, της οποίας είµαι µέλος, ούτε η τελευταία Σύνοδος της

Ιεραρχίας που συνήλθε πέρυσι το καλοκαίρι, συνεζήτησε ή εζήτησε από την

Κυβέρνηση την άρση των διαταγµάτων εγκαταστάσεως των τριών Μητροπολιτών.

» Το πρόσχηµα του δήθεν επιτιµίου κατά των Μητροπολιτών, στερείται κανονικότητος

και νοµιµότητος. Ούτε οι ιεροί Κανόνες, ούτε οι εκκλησιαστικοί Νόµοι, προβλέπουν ένα

τέτοιο επιτίµιο δι’ αρχιερείς. Μόνον τα Συνοδικά Δικαστήρια έχουν το δικαίωµα, µετά

από κανονικές και νόµιµες διαδικασίες, να επιβάλουν ποινάς εις τυχόν

παρεκτρεποµένους αρχιερείς. Αλλά ποινή ακοινωνησίας δεν προβλέπεται για

Επισκόπους πουθενά. Το δήθεν επιτίµιον κατά των τριών Αρχιερέων, το οποίον

επέβαλε η περυσινή Διαρκής Ιερά Σύνοδος προς τους τρεις Αρχιερείς, επεκρίθη

δριµύτατα υπό του νοµοµαθούς Μητροπολίτου Δηµητριάδος κ. Χριστοδούλου, µέλους

τότε της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου και υπό του επίσης τότε µέλους Κίτρους κ.

Αγαθονίκου.

Το επιτίµιον δεν επεκυρώθη υπό της συνελθούσης πέρυσι το καλοκαίρι της Συνόδου

Ιεραρχίας, αλλ’ επεκρίθη δριµύτατα υπό των περισσοτέρων Αρχιερέων».

Ακολουθεί επερώτηση στη Βουλή των Ελλήνων από µια οµάδα Βουλευτών µε επικεφαλής

το Βουλευτή κ. Νικόλαο Κατσαρό για την εξόφθαλµη παράνοµη και αντισυνταγµατική

απόφαση που πήρε η κυβέρνηση και ο οποίος επερωτά:

«… 1. Καταργεί αµετάκλητες δικαστικές αποφάσεις της Ολοµέλειας και των Τµηµάτων

του Συµβουλίου της Επικρατείας, οι οποίες αναγνωρίζουν ως ισχυρά και έγκυρα τα

διατάγµατα του 1968, τους τρεις Μητροπολίτες ως “νόµιµους εν ενεργεία” και

ακυρώνουν όλες τις αποφάσεις της Εκκλησίας που κηρύσσουν έκπτωτους τους τρεις

και παράγουν δεδικασµένο το οποίο δεν µπορεί να ανατρέψει η κυβέρνηση κατά το

Σύνταγµα αλλά υποχρεούται να συµµορφωθεί µ’ αυτό.

» 2. Αντίκειται στην διάταξη του άρθρου 20 παρ. 2 του Συντάγµατος που απαιτεί

“προηγούµενη ακρόαση” κάθε Έλληνα πολίτη για την λήψη οποιασδήποτε

αποφάσεως ή µέτρου εναντίον του.

» 3. Εκδίδεται κατά παράβαση συνταγµατικών διατάξεων που ορίζουν ότι για την

έκδοση οποιουδήποτε διατάγµατος απαιτείται προηγούµενη νοµοθετική

εξουσιοδότηση και τέτοια δεν υπάρχει, εκτός από τις Συντακτικές Πράξεις του 1973-

1974, που ακυρώθηκαν από τα δικαστήρια και δεν µπορεί να “αναστηθούν” κατά το

Σύνταγµα.

» 4. Λαµβάνεται κατά παράβαση του Καταστατικού Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος

που θέτει την προϋπόθεση για την έκπτωση Μητροπολίτη την απαγγελία κατηγορίας,

την διεξαγωγή δίκης, την άσκηση των νοµίµων δικαιωµάτων σ’ αυτή του διωκοµένου

και την ύπαρξη αµετάκλητης καταδικαστικής αποφάσεως για τα σοβαρά παραπτώµατα

που τα κατονοµάζει.

ΕΡΩΤΑΤΑΙ

Γιατί η Κυβέρνηση αποφάσισε την έκδοση των ως άνω προεδρικών διαταγµάτων παρά τη

σαφή αντίθεσή τους προς το Σύνταγµά µας και κάθε έννοια νοµιµότητας;».

Αθήνα, 20/4/1994

Αποφεύγω τα καταπόδας γεγονότα, διότι είναι τόσα πολλά και περίπλοκα που θα χρειαστεί

να γράψουµε ολόκληρους τόµους. Αλλά σταµατώ στην τρικυµία που έφερε στην Ιεραρχία ο

αρχιεπίσκοπος Σεραφείµ µε την απόφαση (Προεδρικό Διάταγµα 19/4/1994 – ΦΕΚ

41/20.4.1994 τ. ΝΠΔΔ) για την πλήρωση στις κενές µητροπολιτικές έδρες, χωρίς να αναφέρει

ποιες είναι, όπως είχε υποχρέωση από το νόµο. Οι χηρεύουσες µητροπόλεις ήταν µόνο της

Νέας Ιωνίας και Βέροιας.

Ο Σεραφείµ µε εγκύκλιό του καλούσε τους µητροπολίτες να παρευρεθούν στις 25 Μαΐου,

ηµέρα Τετάρτη, τη Μεσοπεντηκοστή στη Σύνοδο της Ιεραρχίας για προγραµµατισµένες

εκλογές. Επειδή υπήρχε ο απρόβλεπτος Σεραφείµ να προχωρήσει και σε παραπέρα εκλογές

πραξικοπηµατικά και για τη µητρόπολη Λάρισας και Αττικής, ο π. Θεολόγος και ο π.

Νικόδηµος µε αίτησή τους ζητούσαν από το Τµήµα Αναστολών του ΣτΕ να αναστείλει τη

σύγκληση της Ιεραρχίας µέχρι στις 19/9/1994 που ήταν να συζητηθεί – µετά από

αλλεπάλληλες αναβολές – η Ολοµέλεια του Ακυρωτικού Δικαστηρίου εκτάκτως “περί

καταχρήσεως εξουσίας του Σεραφείµ”.

Την παραµονή της Συνόδου της Ιεραρχίας (24-5-1994) συνεδρίασε η Επιτροπή Αναστολών

µε σύνθεση τον ίδιον τον Πρόεδρο του ΣτΕ Β. Μποτόπουλο και αποφάσισε: «… Από τα

στοιχεία όµως αυτά δεν προκύπτει µε βεβαιότητα ότι κατά την αυριανή της συνεδρίαση

η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας θα προβεί σε πλήρωση της συγκεκριµένης

µητροπολιτικής έδρας. Εξάλλου αν και κατά την αυριανή της συνεδρίαση η Ιερά

Σύνοδος προβεί στην πλήρωση της Μητροπόλεως Λαρίσης και Τυρνάβου, η σχετική

πράξη κατά το µέρος που µε αυτή θα αναδεικνύεται Ιεράρχης ως Μητροπολίτης της

συγκεκριµένης Μητροπόλεως θα υπόκειται σε αίτηση ακυρώσεως και αίτηση

αναστολής εκτελέσεως ενώπιον του Συµβουλίου της Επικρατείας;… (αρ. απ. 336/1994).

Έτσι µε πονηρό γκαραγκούνικο κόλπο ή εν γνώσει τους “κοίµισε” την Επιτροπή

Αναστολών του ΣτΕ και έτσι προχώρησε.

Για ηµέρες ο Σεραφείµ προσπαθούσε να βρει υποψήφιο για τη µητρόπολη Λάρισας, από

δηµοσιογραφικές πληροφορίες ανέφεραν ότι έκανε κρούση, σε πολλούς, όπως: τον Αρχ.

Νικόδηµο Κορακή, π. Λεόντιο Μαρκόπουλο, π. Πέτρο Δακτυλίδη, π. Νικόλαο Πρωτοπαπά, π.

Αµβρόσιο Γιακαλή… και όλοι σχεδόν µε την ίδια φωνή σε διαφορετικές ηµέρες και ώρες

απαντούσαν: «Απελθέτω απ’ εµού το ποτήριον τούτο…».

Έτσι έφθασε η παραµονή το απόγευµα και απογοητευµένος ο Σεραφείµ έβαλε τις φωνές

στους παρατρεχάµενους και ζήτησε να φωνάξουν τον καφετζή – έτσι αποκαλούσε τον Ιγνάτιο

Λάππα –. Όταν ήρθε µπροστά του είπε µε εκείνο το γκαραγκούνικο ύφος: “Θέλεις να σε

κάνω Λαρίσης;” (Ελευθερία, 23/5/1994). Ο Ιγνάτιος µε σκυµµένο το κεφάλι (σαν τη χήρα

που µόλις έχασε τον άνδρα της): «Που ξέρω µακαριώτατε;». - «Θέλεις ή δεν θέλεις Ρεεε!».

Τον στρίµωξε ο Σεραφείµ. - «Αφού το θέλετε εσείς, ας γίνω Μακαριώτατε!». Το σύνθηµα

έπεσε, και η επιθυµία του Σεραφείµ πραγµατοποιήθηκε και η “χάρις ή πάντοτε (δια του

Σεραφείµ) αναπληρούσα” έγινε δεσπότης ο Ιγνάτιος Λάππας.

Οι εκλογές αυτές υπήρξαν ίσως οι πιο επεισοδιακές στην Ελλαδική Εκκλησία. Οι φωνές

ακούγονταν µέχρι έξω, η απόφαση του Τµήµατος Αναστολών που είχε βγει την παραµονή,

κοινοποιήθηκε στο Σεραφείµ και αυτός την πέταξε, τις ενστάσεις που είχαν υποβληθεί

νοµότυπα από οµάδα είκοσι δύο (22) αρχιερέων και µεµονωµένων τις πέταξε στο καλάθι των

αχρήστων, ακόµα δεν επέτρεψε στους αρχιερείς να µιλήσουν και τότε αναγκάστηκαν κάποιοι

να δώσουν σηµειώµατα µε τις ενστάσεις τους για τα πρακτικά.

Την εποµένη 26/5/1994 κατατέθηκε νέα αίτηση στο τµήµα Αναστολών του ΣτΕ. Ο Σεραφείµ,

για να προλάβει τις εξελίξεις, προχώρησε στις χειροτονίες. Ο υπουργός Παπαθεµελής άρον-

άρον µάζεψε όλη την αστυνοµική δύναµη της Αττικής για το Σάββατο 28 Μαΐου 1994. Οι

ισχυρές διµοιρίες των ΜΑΤ – ΕΚΑΜ κύκλωσαν όλο το περίγυρο χώρο του µητροπολιτικού

ναού, για να µην πλησιάζει κόσµος, έγινε ένα τείχος αδιαπέραστο. Οι µόνοι που πλησίααν το

ναό, ήταν οι έχοντες κάρτες εισόδου µαζί µε ταυτότητα, µέσα σ’ αυτό το κλίµα έγινε η

χειροτονία του Ιγνατίου Λάππα.

Έξω δε από το ναό τι έγινε; Δεν είναι δυνατόν να περιγραφεί µε λόγια µε τους

συγκεντρωµένους να φωνάζουν το ΑΝΑΞΙΟΣ και τα ΜΑΤ να τους ξυλοφορτώνουν, οι δρόµοι

να έχουν γεµίσει µε αίµατα, τα νοσοκοµειακά πηγαινοέρχονταν να µεταφέρουν τραυµατίες. Οι

δε τηλεοράσεις έδειχναν απευθείας σκηνές τρόµου. Ο δεσπότης Ιγνάτιος βγαίνοντας από το

ναό δήλωσε στους δηµοσιογράφους: «Σήµερα είναι µια µέρα χαράς. Ας χαρούµε…». Οι

εφηµερίδες το σχολίασαν µε πολύ χιούµορ.

Μετά από όλα αυτά τα γεγονότα και την αίτηση προσφυγής στο ΣτΕ ο υπουργός αρνήθηκε

να εκδώσει διατάγµατα εγκατάστασης των νέων µητροπολιτών. Η βόµβα η µεγάλη ήταν, που

έπεσε την 1 η Ιουλίου, όταν ανακοινώθηκε η υπ’ αρ. 407/1994 απόφαση της Επιτροπής του

ΣτΕ, η οποία έλεγε: «ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ. “Δέχεται την κρινοµένη αίτηση. Αναστέλλει… κατά το

µέρος που µε την απόφαση 25/5/1994 της Ιεράς Συνόδου αναδείχθηκε νέος

µητροπολίτης Λαρίσης και Τυρνάβου ο Αρχιµανδρίτης Ιγνάτιος Λάππας, έως ότου

εκδοθούν οι αποφάσεις της Ολοµέλειας”.

Ο κ. Ιγνάτιος δεν ήταν τίποτα, το παράνοµο όµως σύστηµα κ. Μπούρδαλα και Σια, πάλι

ξαναχτύπησε, έτσι στις 28 Ιουλίου 1994, αφού µάζεψαν από όλη την Ελλάδα πάνω από

3.000 αστυνοµικούς, ειδικές δυνάµεις, ΜΑΤ-ΕΚΑΜ, επιχείρησαν να κάνουν µια παράνοµη

ενθρόνιση παραβιάζοντας τον Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας που είναι κατηγορηµατικός

πώς πρέπει και πώς µπορεί να γίνεται η ενθρόνιση:

«1. Μετά την προς το υπουργείον Εθνικής Παιδείας και Θρησκευµάτων

γνωστοποίησιν υπό της Ι.Σ.Ι. της Εκλογής… εκδίδεται εντός δέκα ηµερών, προτάσσει

του ασκούντος µόνον έλεγχον νοµιµότητας Υπουργού Εθνικής Παιδείας και

Θρησκευµάτων Διάταγµα περί αναγνωρίσεως και καταστάσεως του εκλεγέντος

δηµοσιευόµενον δια της Εφηµερίδος της Κυβερνήσεως.

2. Μετά την προς την Ι.Σ.Ι. κοινοποίησιν… ο νέος Μητροπολίτης δίδει ενώπιον του

Προέδρου της Δηµοκρατίας, παρουσία του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και του Υπουργού

Εθνικής Παιδείας και Θρησκευµάτων, την υπό του άρθρου 16 παρ. 1 του παρόντος

οριζοµένην διαβεβαίωσιν, περί της εκπληρώσεως των “αρχιερατικών” αυτού

καθηκόντων.

Μεθ’ ην ακολουθεί η κατά την εκκλησιαστικήν τάξιν ενθρόνισιν».

Το τι έγινε είναι απερίγραπτο, ό,τι και αν γράψω, εγώ είναι αδύνατον να το κατανοήσετε κ.

Μπούρδαλα και Σία, αυτά να τα αναζητήσεις από το φίλο σας “πολυγραφότατο”,

“εξειδικευµένο µελετητή”, “σύγχρονο εκπαιδευτικό στέλεχος”, “διαπραγµατευτή µε

ελικοειδή τρόπο”, ο οποίος δηµοσιογραφούσε τότε και δεν είχε µάλλον προσεταιριστεί στο

άρµα της µασονίας, που σπρώχνοντας-σπρώχνοντας έγινε και διδάκτορας.

Εγώ τούτο µόνο θα αναφέρω για την ιστορία. Επί δύο ηµέρες τα λεωφορεία κουβαλούσαν

αστυνοµικούς στη Λάρισα, γέµισαν τα ξενοδοχεία, γέµισαν οι στρατώνες και άρχισαν να

µεταφέρουν και σε γειτονικές πόλεις, υπολογίζονταν περί τους 3.000 αστυνοµικούς εκτός τις

Ειδικές Δυνάµεις των ΜΑΤ και ΕΚΑΜ και για πρώτη φορά ήρθε µε ειδικό όχηµα µια ειδική

µονάδα για αποστολές ειδικού κινδύνου αποτελούµενη από 12 άτοµα που “πρώτα χτυπάν

και µετά ρωτάν” (Ηµ. Κήρυκας 29/7/1994).

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ;

Πάνω από 150 χτυπήθηκαν µε σκληρότητα και βαναυσότητα και κατέληξαν βαριά

τραυµατισµένοι στα Νοσοκοµεία της πόλης, άλλοι τόσοι περίπου πιο ελαφρά. Σε όλη αυτή την

περίοδο βρέθηκαν κατηγορούµενοι για τη νοµιµότητα και κανονικότητα 680 άτοµα και όλοι

σχεδόν αθωώθηκαν, γιατί οι έντιµοι και ευσυνείδητοι δικαστές προσδεµένοι στους όρκους,

επιτελούσαν το ιερό χρέος τους, σκυµµένοι στους Νόµους, δεν επηρεάζονταν από άγριες

σφήκες που τους βούιζαν και τους κεντρούσαν

ΟΙ ΠΑΡΑΝΟΜΙΕΣ ΣΤΟ ΑΠΟΚΟΡΥΦΩΜΑ ΤΟΥΣ

Κύριε Μπούρδαλα, ο βραβευµένος φίλος σας αποφεύγει, όπως το χέλι να αναφερθεί για τις

πλαστογραφίες των ψηφοδελτίων που έγιναν στις επίµαχες εκλογές (25/5/1994). Αποφεύγει

αν οι κραυγαλέες ενθρονίσεις ήταν παράνοµες και µε δόλιο τρόπο παραπέµπει τον

αναγνώστη σε ένα βούλευµα του Συµβουλίου Πληµµελειοδικών Λάρισας που εκδόθηκε ένα

χρόνο και πλέον µετά το θάνατο Θεολόγου 236/1997, δηλαδή, και τριάµισι χρόνια από τη

µηνυτήρια αναφορά (sik) που είχε κατατεθεί. Και καταλήγει ο ψευδολόγος

παραπληροφορητής: «Μια απόφαση, η οποία ασφαλώς δηµιούργησε νέα νοµολογιακά

δεδοµένα». Αφού έχουµε νέα νοµολογιακά δεδοµένα, από τότε µέχρι σήµερα έχουν γίνει

περί τις 100 ενθρονίσεις, υπάρχει µία έστω µία που να έγινε χωρίς Διάταγµα ,χωρίς

Διαβεβαίωση στον Πρόεδρο της Δηµοκρατίας, µε το ψευδοεπιχείρηµα των νέων δεδοµένων;

ΑΝΑΜΕΝΟΥΜΕ!

■ Αποφεύγει να αναφέρει την παράνοµη σύγκλιση της Ιεραρχίας για τις εκλογές και την

απόφαση του τµήµατος Αναστολών.

■ Αποφεύγει να αναφέρει, πόσες αναβολές δόθηκαν από τον Πρόεδρο του ΣτΕ στην

προσφυγή που έγινε στις 21 Απριλίου 1994, συζητήθηκε στις 20/21 Φεβρουαρίου 1996 και

δηµοσιεύθηκε στις 14 Ιουνίου 1996, περίπου δυόµισι χρόνια µετά.

■ Αποφεύγει ακόµα το γιατί; Επειδή στο διάστηµα αυτό έγιναν τέρατα και σηµεία µε

µυστικές διαβουλεύσεις, υποχθόνιες διασυνδέσεις, χάλκευση των δηµοκρατικών θεσµών,

στραγγαλισµός της ελευθερίας και της δικαιοσύνης.

Θα κρίνω, όσο σύντοµα γίνεται κάποιες περιπτώσεις για τους αναγνώστες και τον ιστορικό

του µέλλοντος:

Ο αρχιεπίσκοπος Σεραφείµ δε βρήκε ανάπαυση από την ώρα που η Ανώτατη Δικαστική

Εξουσία της χώρας δικαίωσε τους 12 αδίκως διωχθέντες µητροπολίτες του Σεραφείµ, του

κόλλησε το σύνδροµο του Ηρώδη, εκείνος αποκεφάλισε τον Πρόδροµο Ιωάννη αλλά η σκιά

του ασκητή Προδρόµου τον κυνηγούσε. Αυτό έπαθε και ο Σεραφείµ, που η παρουσία

τελευταία των τριών και µετά τη δικαίωση τους δεν τον άφηνε να ηρεµήσει και καταδίωκε,

όπου βρεθεί και όπου σταθεί τα θύµατά του, είχε κηρύξει γενική επιστράτευση,

κινητοποιήθηκαν σκοτεινά πρόσωπα, µπήκαν σε λειτουργία µηχανισµοί, όργιο τελετουργίας

παρεµβάσεων στο “µέλαθρο” της Δικαιοσύνης, µυστικές συναντήσεις, συσκέψεις επί

συσκέψεων, ώσπου φθάσαµε κοντά στο τέλος του 1995, όταν η εφηµερίδα “ΤΟ ΠΑΡΟΝ” µε

πρωτοσέλιδο τίτλο: «Μυστική σύσκεψη στην Εκάλη για το εκκλησιαστικό µε τη

Δήµητρα» µας έριξε από τα σύννεφα, για να µην υπάρχει καµία αµφιβολία ποιος κυβερνά

αυτόν τον τόπο, το “Παρόν” σας αποκαλύπτει σήµερα ότι πριν από λίγες µέρες

πραγµατοποιήθηκε στην Εκάλη µυστική σύσκεψη για το εκκλησιαστικό πρόβληµα και µάλιστα

εν όψει της απόφασης που πρόκειται να εκδοθεί από την Ολοµέλεια του Συµβουλίου της

Επικρατείας και η οποία σύµφωνα µε όλες τις ενδείξεις θα δικαιώσει και πάλι τους “3”

Μητροπολίτες, Νικόδηµο, Θεολόγο και Κωνσταντίνο.

«Το τραγικό στη σύσκεψη αυτή, η οποία πραγµατοποιήθηκε υπό την προεδρία της κ.

Δήµητρας Λιάνη, είναι ότι έλαβε µέρος ο πρόεδρος του Συµβουλίου της Επικρατείας κ.

Μποτόπουλος, ο νοµικός σύµβουλος της Εκκλησίας της Ελλάδος κ. Χριστινάκης και το ακόµη

τραγικότερο, ο Αρχιµανδρίτης και πνευµατικός της Δήµητρας Τιµόθεος Ηλιάκης και ο

“προστατευόµενος”!! του Μητροπολίτη Ν. Ιωνίας που εξελέγη Μητροπολίτης µε την επιφοίτηση

του “επίγειου πνεύµατος Δήµητρα”…»

Οι έµπειροι παρατηρητές οσµίστηκαν τη συνωµοσία, οι επιφυλακτικοί περίµεναν τη

διάσκεψη και την έκδοση της απόφασης, αλλά στον ορίζοντα δε φαίνονταν τίποτα. Όλοι

πλέον οι µοχλοί επιρροής εντατικοποιήθηκαν, µέσα στους ρύπους των πληροφοριών που

διοχέτευαν οι πληρωµένοι κονδυλοφόροι, προδίκαζαν και προανήγγειλαν µε βεβαιότητα την

αλλαγή της νοµολογίας του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου, από δηµοσιογραφικές πηγές

έβγαιναν πληροφορίες ότι από το κτίριο του Συµβουλίου της Επικρατείας εκπορεύονταν

εναγώνιες διαµαρτυρίες και οµολογίες ότι οι πιέσεις είχαν καταντήσει αφόρητες.

Ύστερα από λίγες ηµέρες, ο πρόεδρος του Συµβουλίου της Επικρατείας Β. Μποτόπουλος

αντέδρασε στη δηµοσιοποίηση της µυστικής σύσκεψης και, µε επιστολή του προς το

«Παρόν» ζήτησε να αποκατασταθεί η αλήθεια (!!).

Η εφηµερίδα δηµοσίευσε την επιστολή του Μποτόπουλου, κάτω από τον εντυπωσιακό

τίτλο:

«Και όµως έγινε…».

Η επιστολή του προέδρου του Συµβουλίου της Επικρατείας έχει ως εξής:

«Στο φύλλο της 12.11.1995 της Εφηµερίδας “το Παρόν” καταχωρίστηκε ανώνυµο

δηµοσίευµα µε τον τίτλο «Μυστική σύσκεψη στην Εκάλη για το εκκλησιαστικό µε την

Δήµητρα», στο οποίο αναµιγνύεται το όνοµά µου. Το περιεχόµενο του δηµοσιεύµατος,

κατά το µέρος που µε αφορά, είναι ολωσδιόλου ψευδές, προσβλητικό και συκοφαντικό. Είναι δε κακόβουλο και από την άποψη ότι προφανώς αποβλέπει, έστω

και αν, βέβαια, δεν µπορεί να επιτύχει, να επηρεάσει την κρίση ή να διαβάλει εκ των

προτέρων την απόφαση της Ολοµελείας του Συµβουλίου της Επικρατείας σε σχέση µε

την υπόθεση των τριών Μητροπολιτών που βρίσκεται υπό διάσκεψη στο δικαστήριο.

Ενόψει αυτών καλείσθε ήδη να αποκαταστήσετε την αλήθεια ανασκευάζοντας το

ψευδές δηµοσίευµα όπως έχετε ηθική και νοµική υποχρέωση».

Η εφηµερίδα «το Παρόν», µετά την καταχώριση της επιστολής Μποτόπουλου, επισυνάπτει

και το δικό της σχόλιο:

«Ο κ. πρόεδρος του ΣτΕ πέρασε από την κεντρική πύλη και σε λίγη ώρα τον

ακολούθησε ο καθηγητής δικηγόρος της Εκκλησίας. Μέσα στη βίλα ήταν, ήδη, ο

αρχιµανδρίτης Τιµόθεος Ηλιάκης που συνόδευε τον Μητροπολίτη της Νέας Ιωνίας

Κωνσταντίνο Φαραντάτο.

Εάν η ταυτόχρονη αυτή επίσκεψη οφείλεται σε σύµπτωση, τότε έχει δίκιο να

διαµαρτύρεται ο κ. Μποτόπουλος. Πάντως, δεν ήταν σύµπτωση το ότι το

εκκλησιαστικό πρόβληµα δηµιουργήθηκε από τον κ. Τιµόθεο, ο οποίος για να

προωθήσει τον κ. Φαραντάτο στη µητροπολιτική καθέδρα, επηρέασε την

πρωθυπουργική σύζυγο και εκείνη τους εκκλησιαστικούς παράγοντες, για να βρουν

τρόπο εκλογής από την Ιεραρχία χωρίς τους δικαιωθέντες από την δικαιοσύνη τρεις

Μητροπολίτες. Έτσι, εκδόθηκαν τα παράνοµα διατάγµατα της αποµακρύνσεώς τους

και από τότε το εκκλησιαστικό πρόβληµα µπήκε στην πιο οξεία φάση του. Τώρα που

ήλθε η ώρα της κρίσεως στο ΣτΕ και η καρέκλα του κ. Φαραντάτου τρίζει, διότι η

ακύρωση της εκλογής του είναι ολοφάνερη, επειδή, δεν είναι εύκολη και η επανεκλογή

του, αφού εξελέγη µε ισοψηφία και µέτρησε η αρχαιότητά του, η µόνη λύση είναι η

διαµεσολάβηση και πάλι της Εκάλης».

ΑΠΟΦΑΣΗ - Ζούγκλα

Η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου, που εκδόθηκε µε ασυνήθιστη καθυστέρηση,

επαλήθευσε τα δηµοσιεύµατα που κατήγγειλαν διαπλοκή και µυστικές παρεµβάσεις της βίλας

της Εκάλης. Τα αντικανονικά και παράνοµα «επιτίµια» θεωρήθηκαν ότι δεν υπάγονται στον

έλεγχο της διοικητικής Δικαιοσύνης. Οι τριάντα (30) οµόφωνες αποφάσεις του Ανώτατου

Δικαστηρίου της Χώρας (ΣτΕ), µία της Ολοµέλειας (29 δικαστών) και του Νοµικού Συµβουλίου

του Κράτους οι κρατούντες δεν τις σεβάστηκαν, αλλά αντίθετα µόλις εκδόθηκε (8-7-1996) µία

και µοναδική απόφαση υπέρ του Ιγνατίου κατά πλειοψηφία µε διαφορά δύο (2) ψήφων επί 27

δικαστών µετεχόντων, όλο το σύστηµα το πανηγύρισε δεόντως!

Εκείνες τις µέρες είπαν και γράφτηκαν πολλά στα Μ.Μ.Ε. Εµείς θα σταθούµε σε µερικά

σηµεία της ερώτησης που κατέθεσαν στη Βουλή των Ελλήνων τρεις (3) βουλευτές της Ν.Δ.,

προς τον υπουργό Δικαιοσύνης για τα “καταπληκτικά και απίστευτα” που συνέβησαν κατά

την εκδίκαση της υπόθεσης, όπως «… µερικές αναβολές της συζητήσεως των προσφυγών

που δεν έπεισαν κανένα για τη βασιµότητα των λόγων της αναβολής, αντίθετα

δηµιούργησαν σοβαρές υπόνοιες ότι ανεζητείτο η επίτευξη “κατάλληλης” σύνθεσης

για την επιτυχία επιδιωκόµενης αποφάσεως.

- Κατά τη δικάσιµο της 13-10-95 διαφοροποιήθηκε η σύνθεση του Δικαστηρίου, από

εκείνη που είχε αρχικά ορισθεί ως εξής:

Δε µετείχαν οι τρεις αντιπρόεδροι κ.κ. Δ. Μαργαρίτης, Δ. Δεγλερής, Α. Μαρίνος.

Δε µετείχε ο πρώτος αναπληρωµατικός σύµβουλος κ. Χ. Γεραρής.

Δε µετείχε ο δεύτερος αναπληρωµατικός σύµβουλος κ. Σ. Σαραβαλάσης.

Δε µετείχε ο τακτικός σύµβουλος κ. Σ. Ρίζος και αντ’ αυτών µετείχαν οι πέντε (5)

αναπληρωµατικοί… (αντί των επτά που δεν πήγαν!) (Δικό µας ερώτηµα: ποιοι και γιατί τους

αντικατέστησαν;)

- Ενώ λοιπόν, την 20-2-96 δεν είχε τελειώσει η διάσκεψις και θα συνεχίζονταν την

επόµενη 21-2-96, τα Μ.Μ.Ε. τη νύχτα της 20-2-96 µετέδιδαν το… αποτέλεσµα που δεν

είχε εκδοθεί για τον παραπάνω λόγο. Διέρρευσαν δε σκοπίµως το ποθούµενο, αλλ’

ανύπαρκτο αποτέλεσµα και ανακοίνωσαν εκείνοι που το επεδίωκαν, για να

δηµιουργήσουν τετελεσµένο και να σταθεροποιηθεί η επιτευχθείσα πλειοψηφία, ώστε

να µην ανατραπεί την εποµένη που θα συνεζητούντο συναφείς υποθέσεις».

Δικαστής εξερχόµενος του Δικαστηρίου, σε ερώτηση δηµοσιογράφου δήλωσε:

«ΘΥΣΙΑΣΑΜΕ τους τρεις µητροπολίτες (Θεολόγο, Κωνσταντίνο, Νικόδηµο) για τη γαλήνη

της Εκκλησίας και της Πολιτείας».

Άλλος Δικαστικός που ανήκε στην µειοψηφία, δήλωσε: «Με την άδικη αυτή απόφαση

επιβεβαιώνονται οι φόβοι µου ότι υπό το καθεστώς εξουσίας δεν επιτρέπεται σε

νοήµονες ανθρώπους να έχουν αισιοδοξία ούτε ελπίδα διεξόδου» (εφηµ. “ΤΥΠΟΣ της

ΚΥΡΙΑΚΗΣ”, 25-2-96).

Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει ένα δηµοσιογραφικό ρεπορτάζ που αναπάντεχα ως

λάµψη αστραπής παρουσιάστηκε στον Τύπο, όταν ο κ. Βενιζέλος τώρα ήταν υπουργός

Δικαιοσύνης, τότε µια τετραµελής επιτροπή τον επισκέφθηκε και του εξέθεσαν τους

προβληµατισµούς τους για τις απ’ ευθείας παρεµβάσεις των προσώπων της εκκλησιαστικής

διοίκησης στη συνείδηση των δικαστών του Ανώτατου Ακυρωτικού Δικαστηρίου και για τις

πλάγιες, φορτικές πιέσεις που περνούσαν από τα στελέχη του κυβερνητικού σώµατος.

Σε µία φάση των συνοµιλιών, ένα από τα µέλη της επιτροπής, διατύπωσε ευθεία µοµφή

κατά του πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου. «Κύριε υπουργέ, είπε, οι πληροφορίες

µας είναι ότι ο πρόεδρος της Κυβερνήσεως ζήτησε από τον πρόεδρο του Συµβουλίου

της Επικρατείας Βασίλειο Μποτόπουλο, να υιοθετήσει τις απόψεις της εκκλησιαστικής

διοίκησης και να απορρίψει όλες τις αιτήσεις των Μητροπολιτών που ζητούν την

ακύρωση των “τετελεσµένων”».

Ο υπουργός, δίχως να δυσκολευτεί, απάντησε: «Κοιτάξτε, ο πρόεδρος δεν ασχολείται µε

αυτά τα ζητήµατα. Την πρωτοβουλία αυτή την είχε η κυρία». Και εννοούσε την κυρία της

Εκάλης.

Την είδηση αυτή µας τη βεβαιώνει ακόµα και η εφηµ. “ΑΠΟΨΗ” µε δηµοσίευµα στις 2

Φεβρουαρίου 2005, σε ερώτηση που έκανε δηµοσιογράφος στην κυρία της Εκάλης κ. Δηµ.

Λιάνη-Παπανδρέου:

Εκείνη απάντησε: «Γνωρίζω το θέµα, γιατί βρισκόµουνα πάντοτε στο γραφείο του

προέδρου και παρακολουθούσα τις συναντήσεις του. Δεν ασχολήθηκα, όµως, εγώ µε

το εκκλησιαστικό θέµα. Το θέµα το έλυσαν, σε διάσκεψη, που είχαν στην Εκάλη, ο

πρόεδρος της κυβερνήσεως, ο Αρχιεπίσκοπος Σεραφείµ και ο πρόεδρος του

Συµβουλίου της Επικρατείας κ. Μποτόπουλος».

Θα µεταφέρω ένα ακόµα στοιχείο που δείχνει τη βρωµιά και τη δυσωδία, η οποία

αναδύονταν µέσα από τις σκοτεινές διαπλοκές.

Το ρεπορτάζ είναι αρχειοθετηµένο στον Τύπο και έχει τίτλο:

«Ηχητικό ντοκουµέντο εµπλέκει και Παντελεήµονα» (δεσπότη Αττικής)

«… Στο µεταξύ, νέα στοιχεία, που εµφανίζουν υπόγειες σχέσεις µεταξύ δικαστικών

και ανώτατων εκκλησιαστικών παραγόντων και παρατυπίες στη διαµόρφωση των

συνθέσεων των δικαστηρίων, έφερε χθες στη δηµοσιότητα ο ραδιοφωνικός σταθµός

Flash 96. Ο σταθµός παρουσίασε µαγνητοφωνηµένη συνοµιλία µεταξύ του µητροπολίτη

Αττικής Παντελεήµονα και του δικηγόρου του, ένα ηχητικό ντοκουµέντο, όπου ο

ιεράρχης εµφανίζεται να λέει ότι τις παραµονές της δίκης πραγµατοποίησε δίωρη

συνάντηση µε ανώτερο δικαστικό, τον οποίο αποκαλεί δικό του άνθρωπο. Μάλιστα, ο

µητροπολίτης διαβεβαιώνει το δικηγόρο του ότι ο εν λόγω δικαστικός θα µπορούσε να

διαµορφώσει ευνοϊκή σύνθεση στο Συµβούλιο της Επικρατείας, το οποίο θα έκρινε

προσφυγές πολιτών κατά της εκλογής του στη µητρόπολη Αττικής».

Παραθέτω και το µικρό, αλλά ενδεικτικό απόσπασµα από την κασέτα, στην οποία ακούγεται

ο διαβόητος δεσπότης Π. Μπεζενίτης να συνοµιλεί µε τον τότε αντιπρόεδρο του

Συµβουλίου της Επικρατείας Δεληγιάννη.

Μπεζενίτης: … Εµείς σας µνηµονεύουµε σε κάθε… Εγώ προσωπικά έχω

ευγνωµοσύνη σε σας, διότι λύσατε ένα µεγάλο θέµα και διότι… τον µακαρίτη τον

Μποτόπουλο, τον οποίο µνηµονεύω σε κάθε λειτουργία µου.

Δεληγιάννης: Ο Μποτόπουλος ήταν ο πρωτεργάτης.

Μπεζενίτης: Και ο Σταυρόπουλος, ο οποίος ήταν εισηγητής.

Δεληγιάννης: Ο Σταυρόπουλος ο Γιώργος.

Μπεζενίτης: Ο Γιώργος, ο οποίος είναι…

Δεληγιάννης: Εγώ και ο Κατζούρος.

Μπεζενίτης: Ο Κατζούρος. Τον εγνώρισα στο σπίτι…

Δεληγιάννης: Ο Κατζούρος κι εγώ.

Μπεζενίτης: Τον Κατζούρο, εξαίρετος άνθρωπος, σοβαρός. Τον εγνώρισα στο σπίτι

του κ. Φατούρου. Φάγαµε µαζί ένα βράδυ. Και του είπα την ευγνωµοσύνη µου και τον

µνηµονεύω σε κάθε λειτουργία.

Δεληγιάννης: Αν δεν είµασταν εµείς, δεν θα γινόταν τίποτα…».

(“Αδέσµευτος Τύπος”, 9/2/2005)

Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΜΕ ΤΟ ΘΥΜΙΑΜΑ

Όλα αυτά και ακόµα περισσότερα ο φίλος σας εξειδικευµένος πολυγραφότατος Δρ. Θεολογίας

και παλαιός δηµοσιογράφος Χάρης Ανδρεόπουλος τα γνωρίζει.

ΑΠΛΑ! Αποφεύγει να τα γράψει “Όπως φοβάται ο διάολος το θυµίαµα”, διότι πέφτει όλο το

οικοδόµηµα που έστησε το σάπιο εκκλησιαστικό κατεστηµένο µε µασονικά υποστυλώµατα, διότι

τα θεµέλια ήταν επάνω στην άµµο.

Αν ο Σεραφείµ γνώριζε ότι είχε έστω λίγο δίκαιο σ’ όλα αυτά που έκανε, δε θα εκλιπαρούσε τους

Πρωθυπουργούς. Δε θα εκβίαζε τους υπουργούς Παιδείας. Δε θα έβριζε τους δικαστές που

εφάρµοζαν το Νόµο. Δε θα αισχρολογούσε κατά Βουλευτών του Ελληνικού Κοινοβουλίου που

αποφάσιζαν µε βάση το Σύνταγµα. Δε θα πλήρωνε καθηγητάδες Πανεπιστηµιακούς να

ερµηνεύσουν Ιερούς Κανόνες κατά την “επιθυµία” του.

Δε θα ξεπουλούσε τη “Συνταγµατική Διάταξη” στο Πατριαρχείο ώστε µετά να γίνει κυρίαρχο επί

της Ελλαδικής Εκκλησίας κ.ά. Γνώριζε την αδικία που έκανε, γνώριζε την αλήθεια και µε

µεθοδεύσεις ακόµα και µε βρώµικους τρόπους και διεργασίες προσπαθούσε να

παραπληροφορήσει τον άδοξο λαό του Θεού και να δολοφονήσει το δίκαιο!

Τη βαρβαρότητα που εγκαινίασε το 1974 η χούντα Σεραφείµ – Ιωαννίδη, µε τις Συντακτικές

Πράξεις 3 & 7, ήρθε η Ελληνική Δικαιοσύνη το 1989 και τις κατάργησε ως αντισυνταγµατικές και

παράνοµες φέρνοντας κάποια νοµιµότητα στην Εκκλησία.

Σε ηµέρες πλήρως Κοινοβουλευτικής Δηµοκρατίας (ΠΑΣΟΚ) το 1996 επανήλθε η βαρβαρότητα

του 1974 αναβιώνοντας τις Συντακτικές Πράξεις της δικτατορίας µεταξύ Παπανδρέου – Σεραφείµ

κι έτσι έδωσαν «την οριστική λύση που έδωσε ο Νέος Πρωθυπουργός Ανδρέας Γ.

Παπανδρέου νοµικά στηριζόµενος σε σοφή κίνηση της Ιεραρχίας». Αν το ανύπαρκτο

“επιτίµιο της Ακοινωνησίας” το θεωρείτε ότι ακόµα είναι “Σοφό” κ. Μπούρδαλα και ‘’τη συντροφιά

σας’’, σας κοιτάζω µε οίκτο και σας Λυπάµαι!

Η ΠΑΡΑΠΟΙΗΣΗ ή ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΗΣΗ

ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΕΓΚΛΗΜΑ

Η εισβολή που κάνατε σε έναν άγιο χώρο, είχε χαρακτήρα επιδροµής. Αρπάξατε στοιχεία που σας

διευκόλυναν στην παραπληροφόρηση, ξεσκίσατε υπαρκτά γεγονότα, σπιλώνοντας “άγια” πρόσωπα

και φωτίσατε λεπτοµερειακά γεγονότα και φυσιογνωµίες ασήµαντες. Στραγγαλίσατε την ιστορική

αλήθεια. Πήρατε ένα ιστορικό θησαυρό τον κοµµατιάσατε σύµφωνα µε τις προδιαγραφές και τον

παρουσιάσατε στο λαό αλλοιωµένο. Τη µέθοδο που χρησιµοποιήσατε είναι άσχετη µε την

επιστηµονική ακριβολογία και την στοιχειώδη συνειδησιακή ευθιξία.

Αγαπητοί ψευδολόγοι, η ιστορία είναι ένας σκληρός και αδυσώπητος µάρτυρας. Έχει κατά

καιρούς καταχωρήσει περιστατικά συναλλαγής τροµακτικά. Έχει αποτυπώσει εξαγορές

συνειδήσεων. Έχει αποθηκεύσει γεγονότα που ξεπερνούν τα όρια της ανθρώπινης φαντασίας.

Προδοσίες µε ανταλλάγµατα. Παραπληροφόρηση φορτωµένη µε βαρύ τίµηµα.

Οι αυριανοί ιστορικοί που θα ανασύρουν τα ανάλογα στοιχεία και θα θελήσουν να αναδιφήσουν

την επίµαχη περίοδο, θα βρεθούν µπροστά σε ένα τεράστιο όγκο ψεύδους, διαστροφικής

επιχειρηµατολογίας και µιας παράτολµης πλαστογραφίας.

ΝΑ Γνωρίζετε! Ότι κάνατε ένα ΕΓΚΛΗΜΑ εν γνώσει σας- για ένα …χαρτί που αύριο δεν θα

έχει καµιά αξία- και δεν είναι στιγµιαίο αλλά διαχρονικό που θα το διαβάζουν ‘’γενεές, γενεών’’.

Το ΕΓΚΛΗΜΑ κατά 9 Οσίων Ιεραρχών και 3 Ιεροµαρτύρων της Εκκλησίας.

Τριανταφυλλος Τασιοπουλος, εφημεριδα ΑΓΩΝΑΣ Λαρισας.