Ομολογία

 

Η Εικόνα της Αγίας Τριάδος στην Ορθοδοξία.

John N. Kallianiotis
5 Fawnwood Drive
Scranton, PA 18504
U.S.A.

Scranton τη 2α/15η Αὐγούστου 2011

Ἀγαπητέ καὶ σεβαστὲ Γέροντα Ἀκάκιε, εὐλογεῖτε,

Ἐδιάβασα τὸ βιβλιαράκι σας διὰ τὴν ὀρθὴν ἀπεικόνισιν τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ τὸ εὑρῆκα πολὺ καλὸ καὶ µάλιστα πολὺ καλὰ τεκµηριωµένο. Καλὸ θὰ ἦτο νὰ δηµοσιευθῆ, ὥστε νὰ γνωρίζουν οἱ Ὀρθόδοξοι τὴν ὀρθότητα τῶν δογµάτων µας.

Ὑπὸ ∆ρος Ἰωάννου Ν. Καλλιανιώτου
Καθηγητοῦ Πανεπιστηµίου του Scranton
Scranton, PA, USA.

Πρακτικὰ 7ης Ἁγίας Οἰκουµενικῆς Συνόδου
(Πρᾶξις ΣΤ΄, σελ. 336, Τόµος Γ΄)

Ἐπιφάνιος ∆ιάκονος ἀνέγνω.

«Οἱ δὲ ἀληθινοὶ Χριστιανοὶ ἕνα καὶ τὸν αὐτὸν ὁµολογοῦσιν υἱὸν καὶ Χριστὸν καὶ κύριον, καὶ ἀναζωγραφοῦντες εἰκόνα καθὸ ὁ λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡµῖν, ἤγουν ἄνθρωπος τέλειος, λίαν ὀρθῶς ποιοῦσι. Περιεγράφη γὰρ ὁ Θεὸς Λόγος σαρκὶ εἰς ἡµᾶς ἐπιδηµήσας· (Ἰωαν. 1) οὐ µὴν δὲ τὴν θεότητα αὐτοῦ διενοήθη τις ἀναζωγραφαφῆσαι. Θεὸν γάρ, φησίν, οὐδεὶς ἑώρακε πώποτε. Ἀπερίγραπτος γὰρ καὶ ἀόρατος καὶ ἀκατάληπτος, ἀλλὰ περιγραπτὸς κατὰ τὴν ἀνθρωπότητα, ἐκ δύο γὰρ φύσεων ἴσµεν τὸν Χριστόν, καὶ ἐν δύο φύσεσιν ἀδιαιρέτως, ἤγουν θείᾳ καὶ ἀνθρωπίνῃ. Ἡ µία οὖν ἀπερίγραπτος, καὶ ἡ µία περιγεγραµµένη ἐν τῷ ἑνὶ Χριστῷ θεωρεῖται. Καὶ ἡ εἰκὼν οὐ κατὰ τὴν οὐσίαν τῷ πρωτοτύπῳ ἔοικεν, ἢ µόνον κατὰ τὸ ὄνοµα καὶ κατὰ τὴν θέσιν τῶν χαρακτηριζοµένων µελῶν».

Πρακτικὰ 7ης Ἁγίας Οἰκουµενικῆς Συνόδου
(Πρᾶξις ∆΄, σελ. 297, Τόµος Γ)

Ἐπιστολὴ Γερµανοῦ τοῦ µακαριωτάτου πατριάρχου γενοµένου Κωνσταντινουπόλεως πρὸς Ἰωάννην ἐπίσκοπον Συνάδων.

«Οὐδὲ γὰρ τῆς ἀοράτου θεότητος εἰκόνα, ἢ ὁµοίωµα, ἢ σχῆµα, ἢ µορφήν τινα ἀποτυποῦµεν· ἣν οὐδὲ αὐτῶν τῶν ἁγίων ἀγγέλων αἱ ὑπερέχουσαι τάξεις οὔτε κατανοεῖν, οὔτε ἐξιχνιάσαι ὅλως ἰσχύουσιν. Ἀλλ΄ ἐπείπερ ὁ µονογενὴς υἱός, ὁ ὢν εἰς τὸν κόλπον τοῦ πατρός, ἀνακαλούµενος τὸ ἴδιον πλάσµα ἐκ τῆς τοῦ θανάτου κατακρίσεως, εὐδοκία τοῦ πατρὸς καὶ τοῦ ἁγίου πνεύµατος, ἄνθρωπος γενέσθαι ἠξίωσε, παραπλησίως ἡµῖν µετασχὼν αἵµατος καὶ σαρκός, ὡς ὁ µέγας ἔφη ἀπόστολος (Ἑβρ. 2), κατὰ πάντα ὅµοιος ἡµῖν γενόµενος χωρὶς ἁµαρτίας, τοῦ ἀνθρωπείου αὐτοῦ χαρακτῆρος, καὶ τῆς κατὰ σάρκα αὐτοῦ ἀνθρωπίνης ἰδέας τὴν εἰκόνα τυποῦντες, καὶ οὐ τῆς ἀκαταλήπτου αὐτοῦ καὶ ἀθεάτου θεότητος. Ταράσιος ὁ ἁγιώτατος πατριάρχης εἶπε. Ὁ πατὴρ ἡµῶν ὁ ἅγιος Γερµανὸς συµφωνεῖ τοῖς πρὸ αὐτοῦ ἁγιωτάτοις πατράσιν.
Ἡ ἁγία σύνοδος εἶπεν· ἀληθῶς δέσποτα ἐν πᾶσι συµφωνεῖ».

Κατὰ Ἰωάννην, κεφ. στ’ 46.
«Οὐχ ὅτι τὸν πατέρα τις ἑώρακεν, εἰ µὴ ὁ ὢν παρὰ τοῦ Θεοῦ, οὗτος ἑώρακε τὸν πατέρα»
Βεβαίως τὸν Πατέρα κανεὶς δὲν τὸν ἔχει δεῖ, εἰ µὴ µόνον ἐκεῖνος, ποὺ εἶναι σταλµένος ἀπὸ τὸν Θεόν, αὐτὸς µόνος εἶδε τὸν Πατέρα.

Αὐτά τὰ λέγει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός στό ἱερό εὐαγγέλιό του. Ὁ αἱρετικός πάπας ὅµως λέγει στήν ψευτοσύνοδο τοῦ 1870 τό ἄκρως ἀντίθετο τοῦ Χριστοῦ, ὅτι τόν εἶδε τόν Ἄναρχο Πατέρα καί γι’ αὐτό γέµισε ὅλα τά χριστιανικά κράτη ἀπό εἰκόνες µέ τόν Ἄναρχο Πατέρα τήν λεγοµένη «Ἁγία Τριάδα». Νά τί λέγει στήν ψευτοσυνοδό του. «Ἄν ὁ πάπας ἀποφθέγγετο ἀπόφαση ἐνάντια στήν κρίση τοῦ Θεοῦ, τότε ἡ κρίση, τοῦ Θεοῦ πρέπει νά διορθωθεῖ καί νά µεταβληθῆ» ὅσοι εἶπαν ὅτι µέ αὐτά ὅπου λέγει εἶναι ὁ πεσῶν ἑωσφόρος, ὁ Ἀντίχριστος ἔχουν δίκαιο. «Ἡ ἐξουσία τοῦ πάπα εἶναι πάνω στοὺς αγγέλους, στούς ἀνθρώπους, στή γῆ καί πάνω στούς δαίµονας στήν κόλαση», (ἅρπαξε τήν ἐξουσία τοῦ Θεοῦ) «ὁ πάπας εἶναι πιό ψηλά ἀπό τόν ἀπόστολο Παῦλο».

Γιατί ὅµως τά λέγει αὐτά, καί «διαφωνεῖ µέ τίς ἐπιστολές τοῦ ἀπόστολου τῶν ἐθνῶν καί νά δίνει ἐντολές ἀντίθετες µέ τίς ἐπιστολές ἐκείνου»; ∆ιότι, ὡς εἶναι γνωστόν, οἱ παπικοί τά θανάσιµα ἁµαρτήµατα πού στηλητεύει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, πορνεία, µοιχεία ἀρσενοκοιτία, τά ἔχουν ὡς φυσικά. ∆ι’ αὐτό φυσικά, δέν τά ἔχουν καί κωλυτικά τῆς ἱερωσύνης. Βλέποµε καί διαβάζοµεν ὅτι ὁ πάπας ζητᾶ συγνώµη ἀπό τούς γονεῖς πού οἱ καρδινάλιοι καί ἱερεῖς παπικοί ἔχουν διαφθείρει τά παιδιά τους. Πληρώνει ἀβέρτα τό Βατικανό. Τό ὅτι ὅµως ἡ παπική ἐκκλησία τά ἁµαρτήµατα αὐτά, ὡς εἴπαµε, δέν τά ἔχει ὡς κωλυτικά τῆς ἱερωσύνης, διά τοῦτο τούς καρδιναλίους καί ἱερεῖς πού διαφθείρουν χιλιάδες παιδιά, δέν τούς καθαιρεῖ ὁ πάπας, ἀλλά τούς µεταθέτει εἰς ἄλλας πόλεις. Αὐτά εἶναι τα χάλια τῶν φραγκολατίνων καί νά τά δοῦν οἱ ὀρθόδοξοι ἀρχιερεῖς φιλοπαπικοί οἰκουµενιστές. Ἐδῶ ἐπαληθεύουν τά σοφά λόγια του θείου Χρυσοστόµου: «ὁ πονηρός βίος γεννᾶ καί δόγµατα πονηρά».

Ἐπιστολὴ Παύλου πρὸς Τιµόθεον Α’, κεφ. στ’, στιχ. 15-16.
«…ἣν καιροῖς ἰδίοις δείξει ὁ µακάριος καὶ µόνος δυνάστης, ὁ βασιλεὺς τῶν βασιλευόντων καὶ κύριος τῶν κυριευόντων»
Τὴν ἔνδοξον δὲ ταύτην ἐπιφάνειαν τοῦ Κυρίου εἰς καιρούς, τοὺς ὁποίους ὁ Θεὸς ὥρισε καὶ γνωρίζει, θὰ δείξη ὁ µακάριος καὶ ὁ µόνος ἐξουσιαστής, ὁ βασιλεὺς αὐτῶν ποὺ βασιλεύουν ἐπὶ γῆς καὶ ὁ κύριος αὐτῶν ποὺ κυριαρχοῦν επὶ γῆς.

«ὁ µόνος ἔχων ἀθανασίαν, φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον, ὃν εἶδεν οὐδεὶς ἀνθρώπων οὐδὲ ἰδεῖν δύναται· ᾧ τιµὴ καὶ κράτος αἰώνιον· ἀµήν».
Ὁ ὁποῖος µόνος ἔχει ἀπὸ τὸν ἑαυτόν του ζωὴν ἀθάνατον καὶ ἀΐδιον, ὁ ὁποῖος κατοικεῖ εἰς φῶς, εἰς τὸ ὁποῖον δὲν ἠµπορεῖ κανεὶς νὰ πλησιάση, τὸν ὁποῖον δὲν εἶδε κανεὶς ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, οὔτε δύναται νὰ τὸν δῆ· εἰς τὸν ὁποῖον ἀνήκει τιµὴ καὶ κράτος παντοτινὸν καὶ αἰώνιον. Ἀµήν.

Ὁ ἀπόστολος Παύλος ἀνέβει ἕως τρίτου οὐρανοῦ καὶ δὲν εἶδε τὸν Ἄναρχο Πατέρα· καὶ τὸν εἶδε ὁ προφήτης ∆ανιήλ; Ἀναιροῦµε τὸ ἱερὸ εὐαγγέλιον ποὺ λέγει «Θεὸν οὐδεὶς πώποτε τεθέαται»; (Α΄ Ἰωάν. δ΄ 12)· καὶ «Θεὸν οὐδεὶς ἑώρακε πώποτε»; (Ἰωάν. α΄18).

Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἄγ. Βλασίου Ἰεροθέου ΕΜΠΕΙΡΙΚΗ ∆ΟΓΜΑΤΙΚΗ τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας κατά τίς προφορικές παραδόσεις τοῦ καθηγητοῦ τῆς δογµατικῆς του πανεπιστηµίου τῆς Θεσσαλονίκης π. Ἰωάννου Ρωµανίδη Τόµος β’ Κεφάλαιο Α’ Ἡ θεολόγια περί τῆς Ἁγίας Τριάδος σέλ. 67-68

<<Ἐκεῖνο πού θέλω νά τονίσω εἶναι ὅτι, ὅταν οἱ Πατέρες κάνουν ἑρµηνευτική της Παλαιᾶς ∆ιαθήκης καί µιλᾶνε γιά τόν Ἄγγελο τῆς δόξης, τόν Ἄγγελο Κυρίου κλπ., γιατί µιλᾶνε; Γιά τούς Πατέρες, αὐτή εἶναι ἡ διδασκαλία περί Ἁγίας Τριάδος στήν Παλαιά ∆ιαθήκη καί στήν Καινή ∆ιαθήκη. Μιλώντας γιά τόν Ἄγγελο Κυρίου, γιά τίς θεοφάνειες τοῦ Ἀγγέλου τῆς δόξης, γιά τήν ἐµπειρία τῆς θεώσεως στήν Παλαιά ∆ιαθήκη καί στήν Καινή ∆ιαθήκη, γιατί µιλᾶνε; Μιλᾶνε γιά τήν Ἁγία Τριάδα.

Αὐτή εἶναι ἡ διδασκαλία περί Ἁγίας Τριάδος. ∆έν ἦταν ἀνάγκη νά µιλᾶνε γιά µία οὐσία καί τρεῖς ὑποστάσεις οὔτε γιά τό ὁµοούσιο. ∆έν τούς ἀπασχολοῦσαν αὐτά τά θέµατα. Ἐκεῖνο πού τούς ἀπασχολοῦσε, εἶναι ὅτι ἐφ’ ὅσον ὁ Ἄγγελος αὐτός εἶναι εἰκών τοῦ ἀοράτου Θεοῦ, ὁ Θεός κτιστή εἰκόνα δέν µπορεῖ νά ἔχει, γι’ αὐτό καί ἀπαγορεύεται νά ζωγραφίζεται ὁ Θεός. ∆έν µπορεῖ νά ἔχη ὁ ἄκτιστος Θεός εἰκόνα. Καί αὐτή εἶναι διδασκαλία καί τῆς Ζ΄Οἰκουµενικῆς Συνόδου. Γι’ αὐτό δέν εἰκονογραφεῖται ὁ Πατέρας. Εἰκονίζουµε τόν Χριστό πού εἶναι εἰκών τοῦ Πατρός καί σαρκώθηκε>>.

Ἀπείρως εὐχαριστοῦµεν δύο ὀσιολογιωτάτους ζηλωτάς µοναχούς Ἁγιορείτας καί ἕναν καθηγητή οἱ ὁποῖοι ἐπιµελήθησαν τοῦ βιβλίου τοῦτου καί ἀπό βαθεία ταπείνωσιν ἠθέλησαν νά ἐργαστοῦν ἀνωνύµως.
Ἡ Παναγία Τριάς ὁ Θεός νά τούς ἀξιώση τῆς οὐρανίου βασιλείας Του.

Τό µικρό αὐτό βιβλίο ἀφιερώνω εἰς τόν ἀείµνηστων π. Ἀρτέµιον, πνευµατικό µου τέκνο, καθώς ἦταν καί ἡ ἐπιθυµία του γιά τήν ἔκδοσή του.

Πρός ἐπικύρωσιν τῶν ἀναφεροµένων ὑπό τῶν ἁγίων πατέρων εἰς τό βιβλίον τοῦτο (Ἁγίας 7ης Οἰκουµενικῆς Συνόδου κ.λπ.) ἐπισυνάπτω στό τέλος τοῦ ἐπιλόγου καί δύο ἄλλα κείµενα α) τοῦ κ. Σηµάτη θεολόγου καί β) τοῦ καθηγητοῦ τῆς σχολῆς καλῶν τεχνῶν τοῦ πανεπιστηµίου Θεσσαλονίκης καί τέως καθηγητοῦ τῆς Ἀθωνιάδος σχολῆς κ. Ἰωάννου Βράνου.
Στήν συνέχεια τοποθετοῦνται οἱ ὀρθόδοξες καί οἱ κακόδοξες αἱρετικές εἰκόνες.

Εἰσαγωγή

Εἰς τήν µελέτην τοῦ βιβλίου τούτου περιέχεται ἡ ὀρθόδοξος ἀλήθεια καί καταδεικνύεται καὶ πολεµεῖται ἡ πλάνη καί ἡ αἵρεσης. Πρόκειται περί ζωῆς ἤ πνευµατικοῦ θανάτου. Μόνον µέ προσευχή καί προσοχή νά διαβασθεῖ. Ἡ περιφρόνησης εἰς τά γραφόµενα εἶναι βλασφηµία εἰς τό Ἅγιον Πνεῦµα καί εἰς τούς Ἁγίους Θεοφόρους Πατέρας τῆς Ἁγίας 7ης Οἰκουµενικῆς Συνόδου (360 τόν ἀριθµόν), εἰς τοὺς Ἁγίους Ἰωάννην ∆αµασκηνόν, Κύριλλον Ἀλεξανδρείας, Ἰουστῖνον τόν Φιλόσοφον καί µάρτυρα ἀποστολικόν πατέρα, Κύριλλον Ἱεροσολύµων, Νικόδηµον Ἁγιορείτην, Νεκτάριον Αἰγίνης τόν θαυµατουργόν, Ταράσιον τόν προεδρεύοντα εἰς τήν Ἁγίαν Σύνοδον, Γερµανοῦ, Νικηφόρου, Μεθοδίου Πατριαρχῶν Κων/λεως.

Ἡ ἄγνοια καί ἡ ἀδιαφορία µέ τήν ἀµάθεια, ἔχουν ἐπιφέρει, ὡς λέγουν οἱ ἅγιοι πατέρες, τήν ἀκραία παραφροσύνη-τρέλα, τήν ἀσέβεια καί ἁµαρτία εἰς τόν λαό τοῦ Θεοῦ, περί τῶν εἰκόνων τῶν αἱρετικῶν τῶν ἀπό Φραγκολατίνους διασκορπιζόµενες εἰς ὅλον τόν κόσµον.

∆ιά τοῦτο ἡ Ἁγία 7η Οἰκουµενική Σύνοδος εἰς τούς ἀντιδρώντας καί ἐµµένοντας εἰς τήν πλάνην τοποθετεῖ τό αἰώνιο ἀνάθεµα. Γράφοντας εἰς τόν «Ὅρον πίστεως» τῆς 7ης πράξεως µόνον «τοῖς τε εἰκόνος τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας, Ἁγίων Ἀγγέλων καί Ὁσίων ἀνδρῶν…» ἐπιτρέπεται ὁ εἰκονισµός καί καταλήγει: «καί εἴ τις µή οὕτως ἔχει, ἀλλ’ ἀµφισβητεῖ καί νοσεῖ περί τήν τῶν σεπτῶν εἰκόνων προσκύνησιν, τοῦτον ἀναθεµατίζει ἡ Ἁγία Οἰκουµενική Σύνοδος … καί τό ἀνάθεµα οὐδέν ἕτερον ἐστίν ἤ χωρισµός ἀπό τοῦ Θεοῦ… οἱ µή πειθόµενοι εἰς κέντρα λακτίζουν». ∆ηλαδή µόνον αὐτές οἱ εἰκόνες πού ὁρίζει ὁ «Ὅρος πίστεως» εἰκονίζονται, τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας, Ἀγγέλων καί Ὁσίων καί οὐχί τοῦ Ἀνάρχου Πατρός ὡς ἀσωµάτου, ἀΰλου, πνεύµατος, ἀοράτου καί ἀψηλαφήτου· µόνον τοῦ Χριστοῦ τοῦ λαβῶντος σάρκα ἀνθρωπίνην διά τήν ἡµῶν σωτηρίαν. Ἀµήν.

Μετά ἀπό ὅσα διαβάσατε ἕως ἐδῶ, ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, καί ἐν συνεχείᾳ θά δεῖτε µέχρι τέλους τοῦ µικροῦ αὐτοῦ, ἀλλά πατερικοῦ βιβλίου, γιά ὅσους ἀµφιβάλλουν, ἀντιδροῦν καί ἀπιστοῦν, βρίσκουν θέσιν τά ἐπιτιµητικά θεία λόγια του Χριστοῦ µας, πού εἶπε εἰς τούς δύο ἀποστόλους βαδίζοντες πρός τούς Ἐµµαούς καί ἀπιστοῦντες διά τήν ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ: «Ὦ ἀνόητοι καί βραδεῖς τῇ καρδίᾳ τοῦ πιστεύειν ἐπί πᾶσιν οἷς ἐλάλησαν οἱ προφῆται, οὐχί ταῦτα ἔδει παθεῖν τόν Χριστόν καί εἰσελθεῖν εἷς τήν δόξαν αὐτοῦ;» (Λουκ. 24, 25)· καί τοῦ ἀποστόλου Παύλου «Ὦ ἀνόητοι Γαλᾶται, τίς ὑµᾶς ἐβάσκανε (ἐµάτιασε) τῇ ἀληθείᾳ µή πείθεσθαι, οἷς κατ’ ὀφθαλµούς Ἰησοῦς Χριστός προεγράφει ἐν ὑµῖν ἐσταυρωµένος; (Γαλ. 3, 1).

Γι’ αὐτό ὅσοι δέν πιστεύουν διαβάζοντας τό βιβλίο τοῦτο, καί δέν πείθονται στούς Ἁγίους Πατέρες ἔχουν µεγάλη εὐθύνη καί διακινδυνεύουν τήν σωτηρία τους, διότι µέ πάθος προσκυνοῦν αἱρετικές παπικές εἰκόνες, καταδικασµένες ἀπό τήν ἁγίαν 7ην Οἰκουµενικήν σύνοδο καί πληθώρα ἁγίων θεοφόρων πατέρων, ἀλλά καί τούς ὑποδεικνύοντας αὐτούς ἀπό ἀγάπη χριστιανική νά µήν προσκυνοῦν αὐτάς, νά ἀποκαλοῦν «εἰκονοµάχους», ἐνῶ αὐτοί µετατρέπονται εἰς ἁγιοµάχους, ἀντιβιβλικούς, ἀντιευαγγελικούς καί ἀντιπατερικούς. Εἴθε ἡ Παναγία καί Ὁµοούσιος Τριάς Πατήρ, Υἱός καί Ἅγιον πνεῦµα νά τούς φωτίση ἵνα µή ἀπολεσθοῦν. ∆ιότι «ἡ ἀσέβεια καί ἁµαρτία» τί ἄλλο εἶναι; Κόλασις. Μή γένοιτο.

Π Ι Ν Α Ξ – Π Ε Ρ Ι Ε Χ Ο Μ Ε Ν Ω Ν

Κεφάλαιον Α΄. Τί λέγει τό Ἱερόν Εὐαγγέλιον γιά τόν Ἄναρχο Πατέρα Θεόν, ἡ ἁγία Ἀποκάλυψις ἀποστόλου Ἰωάννου καί οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι; Ἡ πρός Α΄Τιµόθεον ἐπιστολή (στ΄ 15,16).

Κεφάλαιον Β΄. Τί λέγουν τά Πρακτικά τῆς Ἁγίας 7ης Οἰκουµενικῆς Συνόδου (8 Πράξεις) καί ἡ προσφώνησις τοῦ Ἁγίου Ταρασίου Πατριάρχου Κων/πόλεως µετά τήν λῆξιν τῶν συνάξεων καί τῶν ὑπογραφῶν τῶν ἁγίων Πατέρων, πρός τούς εὐσεβεστάτους Βασιλεῖς, ὡς εὐχαριστία γιά τήν συµφωνία τῶν ὑπέρ ἁγίων εἰκόνων καί τῶν ἀναθεµάτων τῶν εἰκονοµάχων καί αὐτῶν πού δέν πιστεύουν τόν ὅρον ἀνάθεµα.

Κεφάλαιον Γ΄. α) Τί λέγουν οἱ Ἱεροµάρτυρες καί Ὁσιοµάρτυρες ἐπί εἰκονοµαχίας, ποίας εἰκόνας προσκυνοῦσαν καί ἐζωγράφιζαν καί δι΄ αὐτές ἐµαρτυροῦσαν; β) Τί λέγουν οἱ ὑµνογράφοι ὅλων τῶν Ἱ. ἀκολουθιῶν τῶν Ἱεροµαρτύρων καί Ὁσιοµαρτύρων κ.λ.π. ποῖες εἰκόνες νά προσκυνοῦµεν; (Τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας καί τῶν Ἁγίων ἀνδρῶν καί γυναικῶν). γ) Τί λέγουν οἱ ἀκολουθίες τῶν ∆εσποτικῶν καί Θεοµητορικῶν ἑορτῶν;

Κεφάλαιον ∆΄. Τί λέγει ἡ ἀκολουθία τῆς Ἁγίας 7ης Οἰκουµενικῆς Συνόδου; (11 Ὀκτωβρίου). Τί λέγει ἀκολουθία τῆς Α΄Κυριακῆς τῶν νηστειῶν τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς λιτανεύσεως τῶν ἁγίων εἰκόνων; Ἀναστήλωσις. Οὔτε λέξις ὅτι ζωγραφίζεται ὁ Ἄναρχος Πατέρας. Οἱ ἅγιοι ὑµνογράφοι συνέθεσαν τά Ἀπολυτίκια, Κοντάκια, Μεγαλυνάρια καί ἱερές ἀκολουθίες βάσει τοῦ Ὅρου Πίστεως τῆς 7ης πράξεως τῆς Ἁγίας 7ης Οἰκουµενικῆς Συνόδου καί µάλιστα τοῦ προέδρου τῆς Ἁγίας αὐτῆς Συνόδου Ἁγίου Ταρασίου, Ἀπολυτίκιο, Κοντάκιο, καί Μεγαλυνάριο, ὡς Οἰκουµενικός πρόεδρος τά λέγει ὅλα. ∆ιδάσκει ἀπό Συνόδου ποιές εἰκόνες νά ζωγραφίζονται εἰς ὅλην τήν Οἰκουµένην.

Κεφάλαιον Ε’. Τό Μαρτύριον τοῦ Ἁγίου Πρωτοµάρτυρος Στεφάνου.

Κεφάλαιον ΣΤ΄. Προτυπώσεις, ἀπεικονίσεις, προεικονίσεις.

Κεφάλαιον Ζ΄. Περί τοῦ Προφήτου ∆ανιήλ, ὅτι εἶδε τόν Υἱόν καί ὄχι τόν Πατέρα.

Κεφάλαιον Η΄. Περί τοῦ ποῖος ἔδωσε τόν Νόµον στόν Μωϋσῆ στό Σινᾶ.

Κεφάλαιον Θ΄. Ὁ Παλαιός τῶν ἡµερῶν εἶναι ὁ Χριστός, ὁ Υἱός.

Κεφάλαιον Ι΄. Τί λέγουν διάφοροι ἅγιοι πατέρες γιά τήν Φιλοξενία τοῦ Ἀβραάµ, γιά τόν Ἄναρχο Πατέρα κ.λ.π.

Κεφάλαιον ΙΑ΄. Τί λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ ∆αµασκηνός, πού ἔζησε ἐπί εἰκονοµαχίας (ὁ Μέγας ∆ογµατολόγος).

Κεφάλαιον ΙΒ΄. Τί λέγει ὁ Ἅγιος Νεκτάριος εἰς τά δύο βιβλία του: α) «Αἱ Οἰκουµενικαί Συνόδοι» β) «Ἱερά Κατήχησις».

Κεφάλαιον ΙΓ΄. Ἀπό τό βιβλίο τοῦ καθηγητοῦ Χρυσοστόµου Σταµούλη.

Κεφάλαιον Ι∆΄. Τί λέγει ὁ Ἅγιος Νικόδηµος εἰς τό Ἑορτοδρόµιον, ἑρµηνεύοντας τροπάρια καί Καταβασίες.

Κεφάλαιον ΙΕ΄. Ἐπισκόπου Κηρύκου. Ἡ διδασκαλία – δόγµα περί τῶν Ἁγ. Εἰκόνων. Ὑπό τό φῶς τῆς Ἁγίας Ζ’ Οἰκουµενικῆς συνόδου.

Κεφάλαιον ΙΣΤ΄. Περί τοῦ «κατ’ εἰκόνα καί ὁµοίωσιν» καί τοῦ «ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός».

Κεφάλαιον ΙΖ΄. Θεωρία Ἁγιογραφίας (Μοναχοῦ Ἰωάννου Βράνου, καθηγητοῦ πανεπιστηµίου Καλῶν Τεχνῶν)

Κεφάλαιον ΙΗ’. Τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου φιλοσόφου καί µάρτυρος.

Κεφάλαιον ΙΘ’. Τοῦ κ. ∆ηµητρίου Τσελεγγίδη, καθηγητοῦ πανεπιστηµίου Θεσσαλονίκης

Επίλογος

Κεφάλαιον Κ’. Ὀρθόδοξες καί κακόδοξες αἱρετικές εἰκόνες

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Ἡ ἁγία 7η Οἰκουµενικὴ Σύνοδος ὅπου ἐπολέµησε καὶ κατίσχυνε καὶ διέλυσε καὶ ἀνεθεµάτισε τοὺς εἰκονοµάχους, ἔδωσε πλέον τέλος στὴν µανία τους καὶ στὴν ἀσέβεια.

Εἶναι ἡ πλέον αὐθεντικὴ µὲ τοὺς 360 Ἁγίους Θεοφόρους Πατέρας ὅπου συνεκροτήθη δὶς εἰς τὴν Νίκαιαν τῆς Βιθυνίας µὲ προεξάρχοντα (πρόεδρον) τὸν Μέγα (καὶ Ἁγιώτατον) Πατριάρχην (Θεοφόρον) Ταράσιον.

Ἔχουν πλέον λέγω, κῦρος καὶ ἀξιοπιστίαν οἱ 8 πράξεις τῶν πρακτικῶν τῆς Ἁγίας Συνόδου, περὶ ποίων εἰκόνων νὰ ζωγραφίζονται καὶ προσκυνοῦνται ἀπὸ τοὺς ὀρθοδόξους Χριστιανούς, θέτοντες στὴν 7ην Πρᾶξιν τὸν ὅρον Πίστεως. Εἰς ὅλες τὶς 7 πράξεις συνεχῶς ἐπαναλαµβάνεται σχεδὸν ὁ ὅρος Πίστεως, καὶ ὅλοι οἱ ἅγιοι πατέρες τῆς ἱερᾶς Συνόδου συµφώνως ὁµιλοῦν ἐν ἑνὶ πνεύµατι καὶ µιᾷ καρδίᾳ ὅτι ὁ Ἄναρχος Πατὴρ Θεὸς δὲν ζωγραφίζεται, ἀλλὰ µόνον ὁ ἐνανθρωπίσας Χριστός, ἡ Παναγία του Μητέρα Θεοτόκος, οἱ ἅγιοι ἄγγελοι ὡς ἐνεφανίσθησαν εἰς ἁγίους καὶ ἐναρέτους ἀνθρώπους, οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι καὶ ὅλοι οἱ ἅγιοι οἱ ἔχοντες σάρκα.

Ἀναφέρω ὀλίγους ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρας· ἄλλοι παρόντες καὶ ἄλλοι δι΄ἐπιστολῆς των πρὸς τὴν Σύνοδον συνεφώνουν.

1.Ἅγιος Ταράσιος, Ἅγιος Γερµανός, Ἅγιος Νικηφόρος Πατριάρχαι Κων/πόλεως, Ἅγιος Θεόδωρος Πατριάρχης Ἱεροσολύµων, Ἅγιος Γρηγόριος Πάπας Ρώµης, Ἅγιος Σίλβεστρος Πάπας Ρώµης, Ἅγιος Ἀνδριανὸς Πάπας Ρώµης, Ἅγιος Συµεὼν ὁ Στυλίτης κλπ. Ἅγιοι Πατέρες. Ποῖος λοιπὸν Ἁγιογράφος ἢ ἐκδότης βιβλίων µπορεῖ νὰ µὴν πιστεύσῃ σὲ µιὰ τέτοια Ἁγία Σύνοδο µὲ τόσους Θεοφόρους Πατέρας; Ὅλοι µας οἱ ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ πιστεύοµεν ὅτι εἰς κάθε Ἁγία Οἰκουµενικὴ καὶ τοπικὴ Σύνοδο ἐκεῖνο ὅπου τὸ Ἅγιον Πνεῦµα ὑπαγόρευε αὐτὰ ἔγραφαν, ἐπίστευαν καὶ ὡµολόγουν ἐξ΄οὗ καὶ Θεοφόροι Πατέρες.

Ἐπὶ εἰκονοµαχίας, ὡς εἶναι γνωστὸν ἀπὸ τὸ συναξάρι ὅτι ἔζησε καὶ ὁ Μέγας δογµατολόγος τῆς ἐκκλησίας µας Ἅγιος Ἰωάννης ὁ ∆αµασκηνός. Ὁ Ἅγιος αὐτός, ὁ δεινὸς Θεολόγος (καὶ χρυσορρόας), ἐπολέµησε µὲ τοὺς σοφοὺς λόγους του, τοὺς εἰκονοµάχους ὥστε οἱ κακοῦργοι νὰ τοῦ κόψουν τὸ δεξιό του χέρι πού ἔγραφε κατ΄ αὐτῶν (ἀποδεικνύων τὴν ἀθεοφοβία τους), τὴν ἀσέβεια καὶ τὴν παραφροσύνη τῶν βλασφηµούντων τὰς ἁγίας εἰκόνας καὶ καταστρέφοντας αὐτάς. Ἡ Παναγία Μητέρα τοῦ Θεοῦ θαυµατουργικῶς τοῦ ἔβαλε τὸ χέρι του πάλι στὴ θέση του, ἐξ΄οὗ καὶ ἡ ἁγία εἰκόνα ἡ Τριχεροῦσα.

Ὁ Μέγας λοιπὸν αὐτὸς Ἅγιος διδάσκει, ποῖες εἰκόνες πρέπει νὰ προσκυνοῦν οἱ Χριστιανοί, ἡ δὲ ἁγία 7η Οἰκουµενικὴ Σύνοδος υἱοθέτησε ὅλα του τὰ βιβλία. Λέγει λοιπὸν ὁ ἅγιος Ἰωάννης «ὅταν ὁ ἀόρατος λαµβάνει δούλου µορφή ….. καὶ ἀποκτᾶ σῶµα καὶ σάρκα, τότε µπορεῖς νὰ ζωγραφίσῃς τὴν εἰκόνα του». «Ἂν προσπαθούσαµε νὰ κατασκευάσουµε εἰκόνα τοῦ ἀοράτου Θεοῦ, θὰ ἦταν πράγµατι ἁµαρτία. Ἂν κάποιος τολµήση νὰ φτιάξῃ εἰκόνα τῆς ἄϋλης, ἀσώµατης, ἀόρατης καὶ ἀσχηµάτιστης Θεότητας (δηλαδὴ τῆς Ἁγίας Τριάδος), τὴν ἀπορρίπτουµε σὰν ψευδὴ καὶ νόθο»· «ποῖος µπορεῖ νὰ κατασκευάσῃ ὁµοίωµα τοῦ ἀοράτου, ἀσωµάτου, ἀπεριγράπτου καὶ ἀσχηµατίστου Θεοῦ; Εἶναι ἀκραία παραφροσύνη καὶ ἀσέβεια νὰ δίδῃ κανεὶς σχῆµα στὸ Θεῖο»· ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ἀναφέρει τὶς λέξεις «παραφροσύνη (δηλαδὴ τρέλα), ἀσέβεια καὶ ἁµαρτία». (Οὐδεὶς Ἅγιος Πατὴρ, ὄχι µόνον τῆς Ἁγίας 7ης Οἰκουµενικῆς Συνόδου, εἶπε ὅτι ζωγραφίζεται ὁ Πατὴρ ἀλλὰ καὶ καµία ἄλλη Σύνοδος ἀπὸ τὰς 6 Οἰκουµενικὰς εἶπε κάτι τέτοιο πράγµα.

Ὅσοι ὅµως Ἁγιογράφοι παραβαίνουν εἴτε ἐν γνώσει εἴτε ἐν ἀγνοίᾳ τοὺς ἀνωτέρω ὅρους, περιπίπτουν εἰς τὴν αἵρεσιν τῶν Ἀνθρωποµορφιτῶν ὅπου ἀνεφάνη τὸ ἔτος 338 µ.Χ. καὶ κατεδικάσθη ὑπὸ τῆς ἐκκλησίας. (Ἰδὲ βιβλίον Ἁγίου Νεκταρίου, «Ἡ Ἱερὰ Κατήχησις» σελ. 57). Γράφει ὁ Ἅγιος Νεκτάριος: Πόθεν ἔπλασεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον; Ἡ ἁγία γραφὴ λέγει, ὅτι ὁ Θεὸς ἔπλασε τὸν ἄνθρωπον χοῦν ἀπὸ τῆς γῆς καὶ ἐνεφύσησεν εἰς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ πνοὴν ζωῆς, καὶ ἐγένετο ἄνθρωπος εἰς ψυχὴν ζῶσαν» (Γέν. β΄ 7).

«Ποῦ ἀναφέρεται τὸ κατ’ εἰκόνα, καθ’ ὅ ἐπλάσθη ὁ ἄνθρωπος εἰς τό σῶµα ἤ εἰς ψυχήν;». Εἰς τὴν ψυχήν(*)· διότι ὁ Θεός ἐστιν ἀσώµατος καὶ ἀπερίγραπτος. Ἡ εἰκὼν τοῦ Θεοῦ ἐνετυπώθη εἰς τὴν φύσιν αὐτῆς τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου, ἤτοι ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος ὅµοιος τῷ Θεῷ κατὰ τὸ νοερὸν καὶ αὐτεξούσιον. Σηµαίνει δὲ τὸ µὲν νοερὸν τὰς ἰδιότητας τῆς ψυχῆς γενοµένας σχετικὰς κατὰ τὰς τοῦ Θεοῦ ἰδιότητας, τὸ δὲ αὐτεξούσιον τὸ δυνατὸν τῇ ἀρετῇ ὁµοιωθῆναι τῷ Θεῷ· ἤτοι, ὡς ὁ Θεὸς ἐστι πνεῦµα λογικόν, οὕτως ἐπροίκισε καὶ τὸν ἄνθρωπον διὰ τοῦ πνευµατικοῦ λόγου, σχετικοῦ ὅµως καὶ πεπερασµένου».

(*) Ὑποσηµ: «Ὄχι εἰς τὸ σῶµα, καθὼς ψευδῶς ἐπίστευον οἱ ἀνθρωποµορφῖται, οἱ ὁποῖοι καὶ Αὐδιανοὶ κατ΄ ἀρχὰς ἐκαλοῦντο ἀπὸ τοῦ αἱρεσιάρχου Αὐδίου, Σύρου τὸ γένος· ”οὗτος (καθὼς λέγει ὁ Θεοδώρητος, εἰς Ἐκκλ. ἱστορ.) ἀνθρωπόµορφον ἔφησε τὸν Θεὸν καὶ τὰ τοῦ σώµατος αὐτῷ περιτέθεικε µόρια, τὰ συγκαταβαττικῶς παρὰ τῆς Θείας εἰρηµένα Γραφῆς ἀνοήτως νενοηκώς“. Ἡ αἵρεσις αὕτη ἀνεφύη κατὰ τὸ 338 ἔτος ἀπὸ Χριστοῦ· ἔλαβε δὲ τὸ ὄνοµα τῶν ἀνθρωποµορφιτῶν ἢ ἀνθρωποµορφιανῶν κατὰ τὸ 370».

Εἰς τὴν ἀκολουθία τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας Α΄ Νηστειῶν (Γ΄ Τόµου Θεοτόκη, σελ. 333) βλέπουµε τὸν πολὺ αὐτὸν Ἱεράρχη νὰ λέγει: ”Λαµπρὰ πανήγυρις σήµερον, ὦ ἀδελφοί, καὶ ἔνδοξος καὶ σεβάσµιος ἡµέρα σήµερον εὐφραίνονται πάντες οἱ ὀρθόδοξοι, βλέποντες ἀναστηλωµένην τὴν Θεανδρικὴν εἰκόνα τοῦ Σωτῆρος ἡµῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ τῆς Παναγίας αὐτοῦ µητρός, καὶ πάντων τῶν ἁγίων.

Ἐξ ἀποστολικῆς βεβαίως παραδόσεως ἐστόλιζον οἱ Χριστιανοὶ τὰς ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ διὰ τῶν ἁγίων εἰκόνων. (Οὐδεὶς λόγος περὶ τῆς ἀνυπάρκτου εἰκόνος τοῦ Ἀνάρχου Πατρός· τέτοια ἡµέρα, ἂν ὑπῆρχε εἰκόνα Του δὲν θὰ τὴν βαστοῦσαν οἱ Χριστιανοὶ στὴν Λιτάνευσιν; Τὴν ξέχασαν; ∆ὲν ὑπῆρχε;). Ὁ Θεοτόκης ὁµιλεῖ σύµφωνα µὲ τὸν ὅρον πίστεως τῆς 7ης πράξεως τῆς Ἁγίας 7ης Συνόδου «ὅτι µόνον τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας καὶ τῶν ἁγίων ζωγραφίζουµε». Τόσον εἰς τὴν ἀκολουθίαν τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅσον καὶ στὴν ἀκολουθίαν τῆς Ἁγίας 7ης Συνόδου (11 Ὀκτωβρίου), οὔτε ἕνα τροπάριον ἀναφέρει περὶ εἰκόνος τοῦ Ἀνάρχου Πατρὸς καὶ ἀσπροµάλλη. Ὅλα τὰ τροπάρια καὶ τῶν δύο ἀκολουθιῶν βάσει τοῦ ὅρου συνέταξαν οἱ ἅγιοι ὑµνογράφοι τὰ θαυµαστὰ αὐτὰ τροπάρια. (Τέλεια ἁρµονία). Ὅσοι ἁγιογράφοι καὶ ἐκδότες βιβλίων ὑποστηρίζουν ὅτι ὁ Ἄναρχος Πατὴρ ζωγραφίζεται ἐπλανήθησαν, ὡς ἔχοµε γράψει, ἄλλοι ἐν γνώσει καὶ ἄλλοι ἐν ἀγνοίᾳ, καὶ δὴ ἀπὸ τὴν µοναχὴ Μαγδαληνή.

Ἔπρεπε νὰ προσέξουν:

1) Τί λέγει τὸ Θεῖον καὶ Ἱερὸν Εὐαγγέλιον περὶ τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός. (Ἔχοµεν εἰδικὸ κεφάλαιο τὸ Α΄Κεφ.).

2) Οἱ παλαιοὶ ἁγιογράφοι ἐκτὸς τῶν Γραφικῶν Ρητῶν (Εὐαγγέλιον) ἔπρεπε νὰ µελετήσουν τὰ πρακτικὰ τῆς Ἁγίας 7ης Συνόδου τῶν 8 πράξεων καὶ δὴ τῆς 7ης πράξεως καὶ τότε νὰ ζωγραφίζουν (Κεφ.Β΄).

3) Οἱ µετὰ τὴν ἅλωσιν τῆς Κων/πόλεως ἔπρεπε νὰ εἶναι πολὺ προσεκτικοί, διότι οἱ παπικοὶ ἁλώνιζαν τὴν Ἑλλάδα καὶ τὰ νησιὰ µὰ καὶ ὅλα τὰ χριστιανικὰ κράτη, σπέρνοντες παπικὲς βλάσφηµες εἰκόνες, ὅπως καὶ τὸν Ἄναρχο Πατέρα, γέρο Ἀσπροµάλλη, τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ στὴν ἀγκαλιά του, καὶ ἀπὸ τὴν γαστέρα τοῦ Χριστοῦ νὰ πετιέται τὸ περιστέρι. ∆ηλαδὴ τελεία ἀναπαράστασις τῆς αἱρέσεως τοῦ Φιλιόκβε. Ἀντιβιβλικὸ καὶ ἀντίθετο τοῦ Συµβόλου τῆς Πίστεώς µας. (Πιστεύω), (Κεφ. Ιγ΄ τῆς παρούσης ἐργασίας).

4) Ἐπὶ Ἁγίου Νικοδήµου πολλοὶ ἀπὸ τότε καὶ ἕως σήµερον πλανῶνται ἀπὸ τὶς ὑποσηµειώσεις εἰς τὸν πρόλογον τῆς 7ης Ἁγίας Συνόδου, ὅτι ὁ Προφήτης ∆ανιὴλ εἶδε τὸν Ἄναρχον Πατέρα. Πλάνη οἰκτρά. Ἐνοθεύθησαν οἱ ὑποσηµειώσεις ὑπὸ τῶν ἐκδοτῶν Παπικῶν καὶ φιλοπαπικῶν στὴν Βενετία. Ἦταν ἀδύνατον ὁ πολυγραφότατος καὶ σοφὸς Ἅγιος Νικόδηµος νὰ ἀγνοοῦσε τὴν ἀκολουθία τοῦ Προφήτη ∆ανιὴλ καὶ τῶν τριῶν παίδων 17 καὶ 18 ∆εκεµβρίου, ὅτι περὶ τοῦ Υἱοῦ λέγει ὅτι εἶδε. Ἐπίσης τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου τοῦ Φιλοσόφου, τὶ λέγει εἰς τὸν διάλογον µὲ τὸν Ἑβραῖο Τρύφωνα, ὅτι ὁ Προφήτης ∆ανιὴλ ὡς Υἱὸν ἀνθρώπου ἔβλεπε τὸν Χριστὸν ἐρχόµενον καὶ ὄχι τὸν Ἄναρχο Πατέρα. Ἐπίσης τὸν Ἅγιον Ἰωάννην τὸν ∆αµασκηνόν. (Αὐτὰ εἶναι διάφορα κεφάλαια τῆς ἐργασίας ταύτης). Κεφ. Θ΄.

5) Ὅλοι, παλαιοὶ καὶ νέοι ἁγιογράφοι, δὲν ἐπρόσεξαν τοὺς βίους τῶν ἱεροµαρτύρων καὶ ὁσιοµαρτύρων ἐπὶ εἰκονοµαχίας, ποίας εἰκόνας ἐβασανίζοντο καὶ ποίας εἰκόνας ὡµολόγουν ὅτι πρέπει νὰ προσκυνοῦσαν καὶ ἐζωγράφιζαν. (Κεφ. Γ΄. τῆς παρούσης ἐργασίας).

6) Ἀπὸ τὴν Ἁγίαν 7ην Σύνοδον καὶ ἕως σήµερον ἐπιπολαίως ἐδιάβαζαν καὶ διαβάζουν τὶς ἱερὲς ἀκολουθίες τῶν ὡς ἄνω Ἁγίων µὴ προσέχοντες εἰς τὰ τροπάρια πού οἱ ἱεροὶ ὑµνογράφοι, ὅλοι µὰ ὅλοι βάσει τοῦ ὅρου πίστεως τῆς Ἁγίας 7ης Συνόδου, ἐτόνισαν καὶ συνέθεσαν τὰ τροπάρια καὶ ἀπολυτίκια, κοντάκια καὶ µεγαλυνάρια σύµφωνα µὲ τὸν µαρτυρικὸν βίον τοῦ κάθε Ἁγίου καὶ τῆς ὁµολογίας του. (Εἰς εἰδικὸ Κεφάλαιο τῆς παρούσης ἐργασίας θὰ διαβάσετε Κεφ. Γ΄α,β,γ).

7) ∆ὲν ἐµελέτησαν τὰ βιβλία τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ ∆αµασκηνοῦ, σποραδικῶς περὶ τὶς 16 φορὲς διαµαρτύρεται λέγοντας ὅτι δὲν ζωγραφίζεται ὁ Ἄναρχος Πατήρ, ὡς ἔχοµε γράψει. (Κεφ. Ιδ΄).

8) Ὅτι οἱ σηµερινοὶ ἁγιογράφοι καὶ οἱ συγγράψαντες βιβλία ὅτι ὁ Ἄναρχος Πατὴρ ζωγραφίζεται, ἀψήφησαν καὶ κατεφρόνησαν τὰ δύο βιβλία τοῦ Θεοφόρου πατρὸς Ἁγίου Νεκταρίου α) ”Αἱ Οἰκουµενικαὶ Σύνοδοι“ β) Ἱερὰ Ὀρθόδοξος κατήχησις“ ὅπου λύει τελείως τὸ θέµα τῆς ἀπεικονίσεως τοῦ Ἀνάρχου Πατρός, τὶς ἐνοράσεις τὶς ἀπεικονίσεις κ.λ.π. βάσει τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τῶν πρακτικῶν τῆς Ἁγίας 7ης Συνόδου καὶ Ἁγίων πατέρων ∆αµασκηνοῦ, Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας, Ἱεροσολύµων κ.λ.π. Ἁγίων.

Ἀπαγορευµένες Ἀπεικονίσεις /53

«Ἐπὶ δὲ τοὺς µύθους ἐκτραπήσονται»

Ἡ σάρκωση τοῦ Χριστοῦ διατηρεῖ χωρὶς σύγχυση τὴν ἀποκαλυµµένη ἀλήθεια ὅτι «Πνεῦµα ὁ Θεός». Ἀλλὰ ποιὰ ἀποκάλυψη διατηρεῖται ἀπὸ τὴ λεγόµενη «εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος» καὶ τὴν καταπάτηση τῆς ὀρθόδοξης ἀλήθειας; Ἴσως οἱ ὀρθόδοξοι ποιµαίνοντες καὶ ποιµαινόµενοι, ποὺ γνωρίζουµε τὴ σωστὴ ὀρθόδοξη διδασκαλία, διστάζουµε µπροστὰ στὶς δυσκολίες ποὺ σηµαίνει ἡ µαρτυρία τῆς ἀλήθειας. Ἴσως νὰ ἡσυχάζουµε τὴ συνείδησή µας µὲ τὸ λογισµὸ πὼς εἶναι καλύτερα νὰ µὴν ταράζουµε τὰ νερά, καὶ νὰ διατηροῦµε µιὰ ψευδαίσθηση ἑνότητας καὶ εἰρήνης. Μήπως ὅµως δὲν εἶναι ὅλα αὐτὰ µιὰ προετοιµασία γιὰ τὸν ἐρχοµὸ τοῦ Ἀντιχρίστου; Ἤδη βρισκόµαστε στὴν ἐποχὴ τῆς ἀποστασίας (Β΄Θεσ. β΄ 3). Τὸ πνεῦµα τοῦ Ἀντιχρίστου δὲν ἦταν ποὺ γέννησε τὸν παπισµὸ µὲ ὅλες τὶς αἱρέσεις του γιὰ νὰ σκορπίσῃ τὸ ποίµνιο τοῦ Χριστοῦ; Γιατὶ λοιπὸν παραδεχόµαστε τὶς παπικὲς εἰκόνες ποὺ ἀντικατοπτρίζουν µὲ ἀκρίβεια τὶς παπικὲς αἱρέσεις;

Στὴν ἐποχή µας τὸ πνεῦµα τοῦ Ἀντιχρίστου ἔχει συµφιλιώσει ἐπίσηµα ὅλους τοὺς πιστεύοντες καὶ µὴ πιστεύοντες, στὴν πανθρησκεία τοῦ οἰκουµενισµοῦ. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, οἱ «γνήσιοι» ὀρθόδοξοι ὑποστηρικτὲς τῆς εἰκόνας τῆς Ἁγίας Τριάδος ποὺ ἐπιµένουν στὴν πλάνη αὐτὴ παρόλη τὴν καταδίκη τῆς Ἐκκλησίας, ἐπίσης ἐνεργοῦν ἀντίθετα στὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία. Καὶ οἱ δυὸ µεριές, ἐν γνώσει ἢ ἐν ἀγνοία, ἐξίσου ὑπηρετοῦν τὸ πνεῦµα τοῦ Ἀντιχρίστου.

Τὸ νὰ ἐπιτρέπουµε τὸ σµίξιµο ὁποιασδήποτε κακοδοξίας µὲ τὴν Ὀρθοδοξία εἶναι οἰκουµενισµός. Εἶναι διαστρέβλωση τῆς πίστης µας καὶ καταστροφικὸ γιὰ τὴ ψυχὴ καὶ γιὰ τὴν ὁµολογία τῆς ἀλήθειας ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων. Ὁ ὀρθόδοξος Χριστιανὸς ὀφείλει νὰ εἶναι σὲ ὅλα ὀρθόδοξος. Καὶ ἡ «ὀρθόδοξη ὁµολογία» δὲν περιορίζεται µόνο στὸ ὀρθόδοξο ἑορτολόγιο καὶ στὴν καταδίκη τοῦ οἰκουµενισµοῦ τοῦ ∆ηµητρίου, τοῦ Ἰακώβου καὶ τοῦ Ἀθηναγόρα. Ἐξίσου καταδικασµένη ἀπὸ τοὺς πατέρες τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ ὁµολογία τῆς αἵρεσης τοῦ περιγραπτοῦ τῆς Θεότητας. Ἂν θέλουµε νὰ εἴµαστε συνεπεῖς πρέπει πρῶτα νὰ «ἐκβάλουµε τὴν δοκὸν ἐκ τοῦ ὀφθαλµοῦ» µας καὶ νὰ ἀποβάλλουµε αὐτὸ ποὺ καταδικάστηκε ἀπὸ τρεῖς Συνόδους τῆς Ἐκκλησίας.

Ἂς µὴν ὑποτιµοῦν οἱ πνευµατικοὶ πατέρες καὶ ποιµένες τὸν ἀντίκτυπο ποὺ ἔχει αὐτὴ ἡ διεστραµµένη εἰκόνα στὰ πνευµατικὰ καὶ ψυχολογικὰ βάθη τῶν ψυχῶν µας, ὅπου ὑποθάλπει τὴν ἐγγενὴ τάση τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὴν εἰδωλολατρία. ∆ὲν ὑπάρχει ἀβλαβὴς χρήση αὐτῆς τῆς εἰκόνας. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος προειδοποιεῖ ὅτι στοὺς ἔσχατους καιρούς, ἀκόµα καὶ οἱ πιστοί «ἀπὸ µὲν τῆς ἀληθείας τὴν ἀκοὴν ἀποστρέψουσιν, ἐπὶ δὲ τοὺς µύθους ἐκτραπήσονται». (Β΄ Τιµ. δ΄ 4). Ἦρθε ὁ καιρὸς νὰ ρίξουµε µιὰ καθαρὴ καὶ τίµια µατιὰ στὴν πίστη µας, λαϊκοί, κληρικοὶ καὶ µοναχοί, καὶ ν΄ἀσπαστοῦµε τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ σὰν τὴν µόνη δικιά Του εἰκόνα ποὺ ἔδωσε ὁ Θεὸς στὸν ἄνθρωπο.

Κι ἂν ἔχουµε αὐτιὰ νὰ ἀκοῦµε ἂς διαπεράσουν τὴν καρδιά µας τὰ λόγια ποὺ εἶπε ὁ Χριστός µας στὸ Φίλιππο: “Τοσοῦτον χρόνον µεθ΄ ὑµῶν εἰµί, καὶ οὐκ ἔγνωκάς µε; Πῶς σὺ λέγεις, δεῖξον ἡµῖν τὸν πατέρα; οὐ πιστεύεις ὅτι ἐγὼ ἐν τῷ πατρί καὶ ὁ πατὴρ ἐν ἐµοὶ ἐστί;” (Ἰω. ιδ΄ 9,10)».

Ἔχοντες ἐµεῖς οἱ ὀρθόδοξοι τέτοιο πνευµατικὸ πλοῦτο χρονογραφίας τόσων ἁγίων ἱεροµονάχων καὶ µοναχῶν ὁµολογητῶν καὶ ὁδηγῶν, ποίας εἰκόνας νὰ προσκυνοῦµεν καὶ ἁγιογραφοῦµεν σύµφωνα µὲ τὸν ὅρο πίστεως τῆς Ἁγίας 7ης Οἰκουµενικῆς Συνόδου, καταφεύγοµε εἰς τὰς παπικὰς εἰκόνας. Γελοιοποιούµεθα ἀπὸ τοὺς παπικούς. Τοῦτο συµβαίνει γιατί:

α) ∆ιαβάζουµε παπαγαλιστὶ καὶ ἐπὶ τροχάδην (ἢ τὶς παραλλείποµε) τὶς ἀκολουθίες τῶν ἁγίων. β) Ἐπειδὴ οἱ ἅγιοι ἑορτάζονται κατὰ διαστήµατα ὅλο τὸ ἔτος, δὲν δίνοµε προσοχὴ κατὰ βάθος στὴ ἔννοια τῶν τροπαρίων ἀφενός καί, δεύτερον, µία µία ἀκολουθία δὲν µᾶς προκαλεῖ τὸν φόβον καὶ τὴν εὐθύνην. γ) Ὅταν ὅµως, ὅπως ἐδῶ, συγκεντρωτικῶς διαβαστοῦν µᾶς γεµίζουν δέος, πίστην, εὐσέβεια, εὐθύνη, φόβον Θεοῦ καὶ ἀρχίζοµεν νὰ προβληµατιζόµεθα ποῦ βρισκόµαστε, καὶ ὅτι θὰ καταδικαστοῦµε ἀπὸ τὸν Θεὸν γιὰ τὴν ἀδιαφορία µας καὶ ἀπιστία µας. Οἱ ἅγιοι πατέρες ἔχυσαν τὸ αἷµα τους γιὰ νὰ ἀποδείξουν στοὺς εἰκονοµάχους ὅτι µόνον τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας, ἁγίων Ἀγγέλων καὶ ἁγίων ἀνδρῶν νὰ ζωγραφοῦµεν καὶ προσκυνοῦµεν τιµητικῶς καὶ οὐχὶ λατρευτικῶς. Ὅλοι οἱ ἅγιοι ἱεροµάρτυρες καὶ ὁµολογητὲς καὶ οἱ θεόπνευστοι ὑµνογράφοι τῶν ἱερῶν ἀκολουθιῶν, βάσει τοῦ ὅρου πίστεως ὡµολόγουν καὶ ἔγραφον, τῆς εἰκόνος Χριστοῦ, τῆς Παναγίας, Ἀγγέλων καὶ ἁγίων ἀνδρῶν, ὡς προανέφερα.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ