Ομολογία

Ἀνοικτή ἐπιστολή πρός Μητροπολίτην Σιδηροκάστρου Μακάριον.

Του ιερομοναχου Ευγενιου

Ὑπέπεσεν εἰς τήν ἀντίληψίν μας κείμενον τῆς Ἱερᾶς Μητρ. Σιδηροκάστρου πρός Αἰδεσιμώτατον π. Φώτιον Τζούραν τῇ 26-6-2017 ἀπαντώντας εἰς τήν «παύσι μνημοσύνου καί διακοπή ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας» τοῦ ἐν λόγῳ ἱερέως (18-06-2017).

Ἐρχόμεθα αὐτοκλήτοι θά ἐλέγαμε πρός χάραξιν ὁρισμένων γραμμῶν σχέσιν ἐχόντων με τό πολύκροτο τοῦτο θέμα (διακοπῆς κοινωνίας). Ὅ,τι καί ἐάν γραφῇ δέν ἔχει προσωπικά ἐλατήρια ἐναντίον τινός, οὔτε πολλῷ μᾶλλον νά καταστήση ἡμᾶς αὐτούς συνήγορον οὐδενός, δέν ὑπάρχει ἄλλωστε ἀνάγκη περί τούτου.

    Δράττοντας δ’ ὅμως τῆς εὐκαιρίας πρός σχολιασμόν θέσεων πού ἔχουν παγιωθεῖ ἐντός τῆς Ἐκκλησίας μας πρός γενικήν ἀποτελμάτωσίν της. Ἀγκυλώνεται, εὐνουχίζεται τό πλήρωμα σταδιακῶς, πλήν σταθερῶς, μέ τοιαύτες διδασκαλίες.

   Ἀποβλέποντας λοιπόν πρός τό εὐρύτερον καλόν καί μόνον, ἄνευ ἐμπαθείας τινός ὡς θά καταδειχθεῖ κατωτέρω. Οἱ σχολιασμοί, ὅση δύναμις, θά γίνουν κατ’ ἐπιλογήν, μόνον ὅσων ἀφοροῦν ἐσφαλμένων, προφανέστατα καί ἐξώφθαλμα, τοποθετήσεων καθολικοῦ ἔχοντος καί οὐχί προσωπικοῦ χαρακτήρος. Ἡ στρεψόδικη ἑρμηνεία σύν τήν κατάκριτο μετάθεσι τοῦ θέματος εἰς ἄλλες περιοχές πρός ἀποφυγή δυσμενῶν ἐντυπώσεων, εἶναι ἡ εἰκόνα πού ἀναδύεται ἀπερίφραστα.

 

Κατηγορεῖται, εὐθαρσῶς καί ὁμολογιακῶς θά ἐλέγαμε ὁ ἐν λόγῳ Μητροπολίτης ὡς κοινωνικός εἰς τήν Παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Διά τοῦτο προέβη εἰς διακοπήν τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας του ὁ π. Φώτιος. Ἀποδεικνύοντας με ἰσχυρότατα ἐπιχειρήματα, ἀφοῦ περιέγραψε τήν ὅλην κατάστασιν ἀρχῆς γενομένης ἀπό τοῦ 1902 καί φθάνοντας εἰς τό ἀντορθόδοξον συνέδριον τῆς Κρήτης τοῦ 2016 ὅπου οἱ ἑτερόδοξοι ἀποκαλοῦνται ὡς Ἐκκλησίες.
Ἀντ’ αὐτοῦ ὁ Σεβασμιώτατος τί λέγει: «Τέλος θέλω νά σέ διαβεβαιώσω ὅτι ἐπί σαράντα ἔτη κληρικός οὐδέποτε ἀρνήθηκα τήν Ὀρθοδοξία, τήν πίστιν μου καί τήν παράδοσίν μου».

     Θά ἐγίνοντο πιστευτά τ’ ἀνωτέρω εἰς ἀνθρώπους διατελούντων ἐν ἀγνοίᾳ.
    Διότι, ποῦ, πότε, ὄχι ἔγραψε, ὄχι ὁμίλησε, ἀλλά κἄν ψέλλισε περί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τῶν φορέων του; Πότε σχολίασε τόν ἐρχομό τοῦ Πάπα εἰς τό Φανάριον ὅπου συμμετεῖχε εἰς τήν θρονικήν ἑορτήν (2006 καί 2014) με συμμετοχήν εἰς τήν Θ. Λειτουργίαν;
   Ἓν ἔτος διέρρευσε ἀπό τήν Κρήτην, διά νά ἀφήσω σωρείτην ὅλον ἀβαριῶν περί τήν πίστιν, διατί δέν σχολιάζει τάς ἀποφάσεις της; Ἔστω δέν τό ἔπραξε εἰς τό παρελθόν, ἂς τό πράξει τώρα. «Οὐδέποτε ἀρνήθηκα τήν Ὀρθοδοξία, τήν πίστιν μου καί τήν παράδοσίν μου», ἰσχυρίζεται. Οἱ πατέρες τήν σιωπήν τήν λογίζονται ὡς συγκατάθεσιν.

     Γράφει ὁ σοφός Ἰωσήφ Βρυέννιος:  «Πᾶς ὁ δυνάμενος λέγων τήν ἀλήθειαν καί μή λέγων κατακριθήσεται ὑπό τοῦ Θεοῦ. Καί ταῦτα ἔνθα πίστις, ἐστί τό κινδυνευόμενον… Τό γάρ ἐφησυχάζειν ἐν τοῖς τοιοῦτοις ἀρνήσεως ἴδιον, τό δέ λέγειν ὁμολογίας εἰλικρινοῦς». (Τά Εὑρεθέντα Τόμος Β΄ Θεσσαλονίκη 1990 σελ. 18).

   Συνεπῶς, ἐν προκειμένω, ὁ πατήρ Φώτιος ἀποδεικνύεται ὁμολογητὴς καί ὁ Σεβασμιώτατος καί οἱ σύν αὐτῷ ἀρνηταί, κατά τ’ ἀνωτέρῳ.

Κατηγορήθηκε ἀδίκως ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας ἀπό τό ἀποστατικό συνέδριο τοῦ Ἰωάννου Ἀντιοχείας ὡς πεφρονηκότος τοῦ Ἀπολλιναρίου, Ἀρείου καί Εὐνομίου καί «καθηρέθη» πρίν ἔτι λήξει τάς συνεδρίας της ἡ ἐν Ἐφέσῳ ἁγία Γ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος.
   Νά, πῶς ὁ Ἅγιος ἀποσείει τήν κατηγορίαν πού τοῦ προσήψαν: «ἡμεῖς γάρ οὔτε τά Ἀπολλιναρίου πεφρονήκαμεν πώποτε, οὔτε τά Ἀρείου, οὔτε τά Εὐνομίου, ἀλλ’ ἐκ μικρᾶς ἡλικίας τά ἱερά γράμματα μεμαθήκαμεν, καί εἰς χεῖρας πατέρων τεθράμμεθα ὀρθοδόξων, καί ἁγίων·  ἀ ν α θ ε μ α τ ί ζ ο μ ε ν  δέ καί Ἀπολινάριον, καί Ἄρειον, καί Εὐνόμιον, καί Μακεδόνιον, καί Σαβέλλιον, Φωτεινόν, Παῦλον, καί Μανιχαίους, καί ἑτέραν δέ πᾶσαν αἵρεσιν, καί πρός τούτοις ἔτι τόν τῶν νέων βλασφημιῶν εὑρετήν Νεστόριον, καί τούς τούτους κοινωνούς, καί ὁμόφρονας...» Πράξις Ε΄, Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, Πρακτικά Α΄ Τόμος σελ. 517 (Σπυρίδων Μήλιας).

   Οὕτω ἑρμηνεύεται ὡς ἑξῆς. Θά ἔδει, δημόσια καί οὐχί κατ’ ἰδίαν, ὁ Ἅγιος δημόσια ἀναθεμάτισε, νά ἀναθεματισθῆ ὁ Παπισμός, Προτεσταντισμός, Μονοφυσιτισμός καί ὅλες οἱ ἄλλες αἱρέσεις. Τοῦτο σημαίνει δέν ἀρνοῦμαι τήν Ὀρθοδοξία, «ἑπόμενοι τοῖς Ἁγίοις Πατράσιν».

Συνεχίζει ὁ Σ. (Σιδηροκάστρου):
 «Δεκαέξι ἔτη ἐπίσκοπος τῆς ἱερᾶς καί ἱστορικῆς μητρ. Σιδηροκάστρου ἔδωσα Χάρι τοῦ Κυρίου μου καί τοῦ εὐσεβοῦς ποιμνίου μου τά πάντα. Τήν ζωήν καί τήν ὕπαρξιν καί τήν ἄνεσίν μου».
    Καί διερωτώμεθα εὐλόγως· τί ἔδωσε ὁ Σ. ἀφοῦ τό σημαντικώτερο, τήν αἵρεσιν,  ἀρνεῖται δημοσίως ν’ ἀποκηρύξη; Μήπως ἔχασε τόν μισθόν του ἤ ἐδιώχθη ἤ ἐσυκοφαντήθη; Ταῦτα εἶναι προνόμια μόνον τῶν ὁμολογητῶν. Ἀλλά τοιοῦτο τί,  δέν συναντᾶται εἰς ἐπισκόπους· κοστίζει βλέπετε.

   Ἐφαρμογή τῶν ἀνωτέρων λόγων θά ἴδωμεν εἰς τόν Βίον τοῦ μύστου τῆς Χάριτος ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ. Τό τί ἀγῶνες κατέβαλε ὁ Ἅγιος εἶναι γνωστοί ἐκ τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας. Διεξήγαγε νικηφόρως τήν μάχη ἐναντίον τοῦ ἐπήλυδος ἐκ τῆς δύσεως μοναχοῦ Βαρλαάμ καί τῶν ὀπαδῶν του. Μετά τάς πρώτας ἡσυχαστικάς συνόδους τοῦ 1341 (Ἰουνίου καί Αὐγούστου), νά πῶς περιγράφεται εἰς τό βιβλίον «Μοναχισμός καί Αἵρεσις» τοῦ Θεοδωρήτου (τότε) μοναχοῦ σελ.120:
   «Κατά τήν συνεχισθεῖσαν δευτέραν περίοδον τῶν ἐρίδων (1341-47) ὁ ἱερός Παλαμᾶς ὑπέστη πλείστας ταλαιπωρίας ἐκ διωγμοῦ ἐκ μέρους τοῦ πατριάρχου Ἰωάννου Καλέκα συνεργαζομένου μετά τοῦ κακόδοξου Ἀκινδύνου καί λοιπῶν ἀνθησυχαστῶν καί τῶν ἀείποτε παρασυρομένων μετριοπαθῶν. Ἐπί τετραετίαν παραμένει φυλακισμένος εἰς τάς ἀνακτορικάς φυλακάς ἀψηφῶν τάς ἀπειλάς καί τόν ἐκκλησιαστικόν ἀφορισμόν τῶν πονηρῶν «συνόδων» τοῦ Καλέκα».

   Διέκοψε ἐκκλησιαστική κοινωνία ὁ ἱερομόναχος Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς καί ἐσείσθη ἡ γῆς ἐκ τῶν ἐπισκόπων πρός ἀφανισμόν του. Διωγμούς, λάσπη, συκοφαντία, «κ α θ α ί ρ ε σ ι ς» ἐπηκολούθησε.

   Διέκοψε καί ὁ ἱερέας Φώτιος Τζούρας καί κατηγορεῖται ὡς ἀγράμματος ἀπό τούς ἐγγράμματους πού ὅμως δέν τολμοῦν νά ποῦνε οὔτε γρῦ ἐναντίον τῆς αἱρέσεως διότι τότε ὅλα χάνονται. Πάει περίπατο ὁ μισθός, ἡ δόξα, τό βόλεμα.

   Τοῦ ἐπιβλήθηκε ἀργία ἀπό πάσης ἐκκλησιαστικῆς ἱεροπραξίας, τοῦ προτρέπεται νά ἐγκαταλείψει τήν ἐπισκοπή, («βαρύς καί βλεπόμενος»), καί μάλιστα ἐντός δεκαπενθημέρου, κατηγορεῖται ὡς ἀκραίος καί φανατικός, τοῦ ἐπισείουν «τήν καθαίρεσι» καί διακοπή τῆς μισθοδοσίας του (πατέρας δύο παιδιῶν).

«Τοῖς σοφοῖς ὀλίγα»! Παρά ταῦτα ὁ Σεβασμιώτατος γράφει:
   «Δέν πρόδωσα ποτέ καί τίποτα ἀπ’ ὅσα μοῦ ἐνεπιστεύθηκε ἡ Ἐκκλησία μας. Ὅμως εἶμαι καί εὐπειθής στήν προϊσταμένη μου ἀρχή, τήν ἱεράν Σύνοδον καί τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην».

     Τοῦτο εἶναι καί τό πρόβλημα. Ὁ ἐχθρός ἔχει εἰσέλθη, δεκαετίες τώρα, ἐντός τῶν τειχῶν, ἔχει ἀναιρέσει κάθε ἔννοια ἀντιστάσεως καί οἱ φρυκτωροί ζοῦν εἰς τόν κόσμον τους. Ὅλα βαίνουν καλῶς διά τόν Σ. Διατί λοιπόν νά μήν εἶναι εὐπειθής εἰς τήν προϊσταμένην του ἀρχή καί τόν οἰκουμενικόν πατριάρχην; Ἰδού τό δράμα τῆς ἐποχῆς μας. Διανύουμε μία ἐκ τῶν δυσκολοτέρων ἐποχῶν τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ παναίρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μέ τήν διδασκαλίαν της τήν ἔχει διαποτίσει ἕως τό μεδούλι καί τό ἐπισκοπᾶτο δέν ἔχει ἀντιληφθεῖ τίποτα, ἔτσι ἰσχυρίζεται, βαυκαλίζεται καί ἐπαίρεται.

Θά προστρέξουμε εἰς τό ἔνδοξο παρελθόν τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας διά νά ἀντιληφθοῦμε τήν τεράστια διαφορά τῆς τότε με τῆς σημερινῆς πεπτωκυΐας ἐποχῆς πού ζοῦμε.
   Ὁ αἱρεσιάρχης Νεστόριος ἀνῆλθε εἰς τόν θρόνο Κωνσταντινουπόλεως τῷ 428 μ.Χ. Τό κατ’ ἀρχάς κληρικοί πού προσήλθαν μαζί του ἐξ Ἀντιοχείας ἐκδηλώνουν τήν αἵρεσιν.
    Ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας εἰς ἐπιστολήν του πρός τόν ἅγιον Κελεστίνο ἐπίσκοπο Ρώμης μεταξύ ἄλλων γράφει: «Ἦν ἐν Κωνσταντινουπόλει ἐπίσκοπος ὀνόματι Δωρόθεος, τά αὐτά φρονῶν αὐτῷ ἀνήρ χρειοκόλαξ, καί προπετής χείλεσι, καθῶς γέγραπται ὅς ἐν συνάξει καθεζομένου ἐπί τοῦ θρόνου τῆς ἐκκλησίας τοῦ τῆς Κωνσταντινουπόλεως εὐλαβεστάτου Νεστορίου, ἀναστάς μεγάλη τῇ φωνῇ τετόλμηκεν εἰπεῖν· εἴ τις Θεοτόκον εἶναι λέγει τήν Μαρίαν, οὗτος ἀνάθεμα ἔστω· καί γέγονε μέν κραυγή μεγάλη παρά παντός τοῦ λαοῦ, καί ἐκδρομή· οὐ γάρ ἤθελον ἔτι κοινωνεῖν αὐτοῖς τοιαῦτα φρονοῦσιν· ὥστε καί νῦν ἀποσυνάκτους εἶναι τούς λαοὺς τῆς Κωνσταντινουπόλεως, πλήν ὀλίγων ἐλαφροτέρων, καί τῶν κολακευόντων αὐτόν. Τά δέ μοναστήρια σχεδόν ἅπαντα καί οἱ τούτων ἀρχιμανδρῖται, καί τῆς συγκλήτου πολλοί οὐ συνάγονται, δεδιότες μή ἀδικηθῶσιν εἰς πίστιν αὐτοῦ, καί τῶν σύν αὐτῷ, οὕς ἀπό τῆς Ἀντιοχείας ἀναβαίνων ἤγαγε...» Πρακτικά Α΄ Τόμος σελ. 443 (Σπυρίδων Μήλιας).

    Ὁ λαός ἀμέσως ἐξήλθε τοῦ ναοῦ, σχεδόν ὅλα τά μοναστήρια ἀρχιμανδρῖται καί συγκλητικοί, ἐκτός ὀλίγων ἐλαφροτέρων, δέν συνέρχονται εἰς συνεκκλησιασμόν. Οἱ δέ ἐπίσκοποι· ὁ ἅγιος τοῦ ἔστειλε τρεῖς ἐπιστολές, ἀρχῆς γενομένης ἀπό τοῦ 429,  ἡ τελευταία τόν Νοέμβριον τοῦ 430, κατόπιν συνεννοήσεως μετά τοῦ ἁγίου Κελεστίνου τοῦ δίδουν δεκαήμερον διορίαν, τοῦ γράφουν: «...καί εἰ μή τοῦτο δράσσειν (ν’ ἀποπτύση τά αἱρετικά του φρονήματα) ἡ σή εὐλάβεια, κατά τήν ὁρισθεῖσαν προθεσμίαν ἐν τοῖς γράμμασι τοῦ μνημονευθέντος ὁσιωτάτου καί θεοσεβεστάτου ἀδελφοῦ καί συλλειτουργοῦ ἡμῶν τοῦ τῆς Ρωμαίων ἐκκλησίας ἐπισκόπου Κελεστίνου, γίνωσκε σαυτόν οὐδένα κλῆρον ἔχοντα μεθ’ ἡμῶν, οὐ δέ τόπον ἤ λόγον ἐν τοῖς ἱερεύσι τοῦ Θεοῦ καί ἐπισκόποις» (Πρακτικά Α΄ Τόμος ἔ.ἀ. σ. 457).

    Ὄντως ὁποία διαφορά τοῖς τότε με τῶν τώρα!

Ξεχωριστή θέση ἐντός τοῦ κειμένου τῆς Μητροπόλεως καταλαμβάνει ἡ παρακάτω παράγραφος: 

«Θά ἤθελα νά δηλώσεις πρός ὅλους ποία θά εἶναι ἀπό τοῦδε καί εἰς τό ἑξῆς ἡ ἀναφορά σου. Ποῖος θά εἶναι ὁ Μητροπολίτης σου, ποῖον θά μνημονεύεις καί ποῖον ἀντιμήνσιον θά χρησιμοποιεῖς, ποῦ θά ἐκκλησιάζεσαι, γιατί ἀκέφαλος καί ἀνεξάρτητος δέν μπορεῖς νά εἶσαι ἄν γνωρίζεις καλῶς καί τοῦς κανόνες τῆς Ἐκκλησίας». Μικρός ὁ ὄγκος ἐν τοῦτοις μεγάλη ἡ θεολογική τραγωδία πού περιέχει.

Διά νά γίνει ὅμως κατανοητό τοῦτο ἐπιτραπήτω νά δώσουμε κάποιες ἐπεξηγήσεις. 

Ἐκκλησιολογική αἵρεσις διδάσκεται ἐδῶ «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ», «Ζηζιουλισμός» ἡ ὀνομασία της. 

    Σύμφωνα λοιπόν με τήν καινοφανή ταύτη διδασκαλία ὁ ἐπίσκοπος εἶναι αὐτός ὁ ὁποῖος ἐκχωρεῖ τό δικαίωμα(!) εἰς τόν χειροτονούμενο πρεσβύτερο διά τήν τέλεσιν τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Ἐλλειματική(!) ἡ ἱερωσύνη τοῦ πρεσβυτέρου ἔναντι τοῦ ἐπισκόπου. Ὁ πρεσβύτερος λειτουργεῖ ὡς ἀντιπρόσωπος ἀντιπροσώπου δηλαδή τοῦ ἐπισκόπου του. Παπικῆς προελεύσεως πάντα ταῦτα. Πυραμιδική θεώρηση πού εἰσαγάγει τό Παπικό πρωτεῖο καί στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία. 

   Διά νά μήν ὁμιλοῦμε ὅμως ἐκ κοιλίας προσκομίζουμε σαφεῖς ἀποδείξεις περί τῶν ἀνωτέρων. Τό κείμενο ἐδῶ εἶναι φειδωλό εἰς ἐκφράσεις, χρεία λοιπόν νά προστρέξουμε εἰς ἐγκύκλιο ἄλλης ἐπισκοπῆς, τοῦ ἰδίου πνεύματος, διά νά διασαφηνισθοῦν καί κατοχυρωθοῦν τά λεχθέντα. 

   Ἡ Μητρόπολις «Φλωρίνης, Πρεσπῶν καί Ἑορδαίας» εἰς τήν ὑπ’ ἀριθμ. Πρωτ. 1151 ἐγκύκλιό της ἀναφέρει: «...ἔγινε καί ἡ πολύτιμη ἐκχώρησι ἀπό τόν χειροτονοῦντα ἐπίσκοπο στό χειροτονούμενον πρεσβύτερο τό δικαίωμα (sic) νά τελεῖ τό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας». Εἶναι λοιπόν «δικαίωμα» ἡ τέλεσις τῆς Θείας Λειτουργίας πού ἐκχωρεῖται; Νά πῶς ὁ μοναχός Ἐπιφάνιος Καψαλιώτης εἰς τήν ἀπάντησί του εἰς ταύτην τήν ἐγκύκλιο ἐν προκειμένῳ ἀναφέρει: «καί μόνον αὐτή ἡ βλάσφημη θεώρηση τοῦ πρεσβυτέρου, πού ἀπειχεῖ τήν προαναφερθείσα παπική θεώρηση περί ἐλλειποῦς ἱερωσύνης τοῦ πρεσβυτέρου, ἀρκεῖ νά ὁδηγήσει σε καθαίρεσι τόν εἰσηγητή της!».

   Καί ἐπανερχόμενοι εἰς τήν ἐγκύκλιο ὅπου γράφεται «...Ὁ χειροτονῶν ἐπίσκοπος ὅμως κράτησε ἕναν ὀμφάλιο λῶρο ἁγίου συνδέσμου μέ τούς χειροτονουμένους ἀπό αὐτόν πρεσβυτέρους. Ποῖος εἶναι αὐτός; Εἶναι ἡ μνημόνευσι τοῦ ὀνόματος τοῦ οἰκείου ἐπισκόπου στήν τέλεσι ὁποιασδήποτε ἁγιαστικῆς πράξεως, πλήν τῆς κηδείας καί τοῦ μνημοσύνου. Δηλαδή ἀπό τήν τέλεσι ὁποιουδήποτε ἁπλοῦ ἁγιασμοῦ γιά τήν ἔναρξη τῶν σχολικῶν μαθημάτων ἤ τῆς νέας ποδοσφαιρικῆς περιόδου(!), μέχρι τήν τέλεσι τῶν μυστηρίων γάμου, εὐχελαίου καί τέλος τῆς κορυφῆς τῶν μυστηρίων τῆς χειροτονίας καί τῆς Θείας Εὐχαριστίας ἀπαραίτητα μνημονεύεται ὁ ἐπίσκοπος».
   Καί παρακάτω ἀναφέρει τό διατί τῆς μνημονεύσεως «...ἡ μνημόνευση τοῦ ὀνόματος τοῦ ἐπισκόπου, ὡς ἐγγύηση, γιά τά ὅσα τελοῦνται». 

   Πρόκειται περί μεγάλης θρασύτητος τῆς νέας ἐκκλησιολογίας τῶν Οἰκουμενιστῶν. Ὤστε ἡ ἐγγύηση τοῦ μυστηρίου δέν εἶναι ὁ Χριστός καί ἡ Ὀρθόδοξος πίστις ἀλλά ἡ μνημόνευσι τοῦ ὀνόματος τοῦ ἐπισκόπου; Ἐξορίζεται λοιπόν ὁ Χριστός καί ἀντ’ αὐτοῦ ὡς Θεός ἐνθρονίζεται ὁ ἐπίσκοπος; Ἄλλος Πάπας εἰς ἀνατολικήν ἔκδοσιν; Πῶς νά τά ἀνεχθεῖ ὅλα ταῦτα ἡ ὀρθόδοξη συνείδησι;

Ὁ π. Ἐπιφάνιος ἐπιφέρει κάτι πολύ σημαντικό παρακάτω: 

   «Ἡ περί μνημοσύνου θεωρία τοῦ Ζηζιούλα, πού ἀκολουθεῖ ὁ ὁμόφρων αὐτοῦ συντάκτης τῆς ἐγκυκλίου (θά ἐλέγαμε καί ἡμεῖς με τήν σειρά μας καί οἱ τῆς Μητρ. Σιδηροκάστρου), δίδει θεολογικό νόημα στήν μνημόνευση, ἐφ’ ὅσον ἡ Θ. Λειτουργία, (ὅπως καί ὁποιοδήποτε ἄλλο μυστήριο) γίνεται στό ὄνομα τοῦ ἐπισκόπου (Ἰωάννου Ζηζιούλα, Εὐχαριστία καί Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, σελ. 100 Σύναξη τ. 51: «(αὐτό πού) πρέπει νά τονισθεῖ εἶναι ὅτι ἐνῶ οἱ πρεσβύτεροι μιᾶς τοπικῆς Ἐκκλησίας τελοῦν τήν Εὐχαριστία στό ὄνομα τοῦ τοπικοῦ ἐπισκόπου, ὁ ἐπίσκοπος τήν τελεῖ πάντοτε στό ὄνομα τοῦ δικοῦ του "πρώτου"…». Πράγματι, κατά Ζηζιούλα «Ὅποιος δέν μνημονεύει τόν ἐπίσκοπό του τήν ὥρα τῆς Εὐχαριστίας ἀποκόπτει τόν ἑαυτό του ἀπό τόν κατάλογο τῶν ζώντων. Γι’ αὐτό καί Εὐχαριστία πού δέν τελεῖται στό ὄνομα τοῦ οἰκείου ἐπισκόπου ἤ τοῦ κατά παραχώρησή του προεξάρχοντος ἐπισκόπου εἶναι χωρίς σωστική σημασία γι’ αὐτούς πού τήν τελοῦν» (ὅ.π. σελ. 100).

  Χάνεται ἡ σωτηρία σύμφωνα με τήν οἰκουμενιστική (Ζηζιουλική) θεωρία ταύτη ὅταν δέν μνημονεύεται ὁ ἐπίσκοπος. Συστατικό μέρος λοιπόν τῆς Θ. Λειτουργίας ἡ διαμνημόνευσι τοῦ ὀνόματος τοῦ πρώτου. Ἄνευ αὐτοῦ ἡ ὅλη τελεσιουργία χάνει τόν σωτηριολογικό χαρακτήρα της, ἀποβαίνει ἕνα θέατρο σκιῶν καί οἱ συμμετέχοντες ἁπλῶς λαμβάνουν μέρος σε μία παράσταση καί μόνον. Ἄκυρα λοιπόν τά Μυστήρια καί ἐκτός Ἐκκλησίας ἐκσφενδονίζει τούς ἀποτειχισμένους ἐκ λόγου πίστεως ἡ ἐν λόγῳ Ζηζιούλειος θεωρία ταύτη, ἧς ἀκόλουθος καί πρεσβεύουσα τυγχάνει καί ἡ ὑπ’ ἐξέτασι παράγραφος πού διεξερχόμασθε «…γιατί ἀκέφαλος καί ἀνεξάρτητος δέν μπορεῖς νά εἶσαι ἄν γνωρίζεις καλῶς καί τούς κανόνες τῆς Ἐκκλησίας».

  Ἐντύπωση προκαλεῖ τό γεγονός ὅτι, παρότι τούς κατεχωρήθη εἰς τό κείμενο τοῦ πατρός Φωτίου τό συγκεκριμένο τμῆμα τοῦ ΙΕ΄ κανόνος τῆς Α΄-Β΄ συνόδου, πάρα ταῦτα «διέλαθε» τῶν ἐγγραμμάτων ἤ καλύτερα ἠγνοήθη παρ’ αὐτῶν, διότι ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει δέν βολεύει ὁ κανών οὗτος. Πρέπει ὁπωσδήποτε νά καθιερωθεῖ τό παπικό πρωτεῖο στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καθιστώντας οὕτω τόν πρῶτο ἀλάθητο ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, ὑποχρεώνοντας τό ποίμνιο ν’ ἀκολουθεῖ τόν ποιμένα του εἰς ὅποια δογματική ἀκροβασία καί ἄν συλλάβει ὁ ἑκάστοτε ἐπισκοπικός νοῦς. 

   Ὁ ἐν λόγῳ κανών τούς ὀνομάζει ψευδοδιδασκάλους καί οἱ διακόπτοντες τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία τους (παύουν τό μνημόσυνο), δέν δημιουργοῦν σχίσμα, πρό συνοδικῆς διαγνώμης, ἀλλ’ ἐλευθερώνουν τήν ἐκκλησία ἀπό τά σχίσματα καί ὡς Ὀρθόδοξοι πρέπει νά τιμηθοῦν. 

Καί ἐρωτοῦμε: ὁ κανών λέγει ὅτι πρέπει νά τιμηθοῦν ὡς Ὀρθόδοξοι, ἡ δική σας θεωρία Σεβασμιώτατε τούς θέλει ὡς ἀκέφαλους, ὁ κανών ὀνομάζει ψευδεπισκόπους καί ψευδοδιδασκάλους αὐτούς πού ἐσεῖς ὀνομάζετε ὡς κεφαλές καί μάλιστα εἰς τό κείμενό σας ἀναφέρεσθε εἰς τούς κανόνας τῆς Ἐκκλησίας. 

    Ἀναγνωρίζετε παρακαλῶ τήν Α΄-Β΄ σύνοδο τοῦ 861 ἐπί Μεγάλου Φωτίου ὡς ἔχει ἀναγνωρισθεῖ ἀπό τήν ἐκκλησιαστική συνείδησι καί περιέχεται εἰς τά κανονικά corpus  ἤ ὄχι; 
   Ἐάν ναί, τότε δυοῖν θάττερον. Ἤ ὁ κανών καί συνεπῶς ἡ Ἐκκλησία πού τόν ἐθέσπισε κάνει λάθος ἤ ἡ αἱρετική Ζηζιούλειος (ἐπισκοποκεντρική) διδασκαλία πού ὑπηρετεῖτε ὑμεῖς καί ὅλοι οἱ προσκείμενοι καί ὁμόφρονές σας. Θέλουμε νά πιστεύουμε ἐκ συναρπαγῆς καί ὄχι ἠθελημένα. Παρά ταῦτα ἡ εὐθύνη ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων βαρύνη ἕκαστον. Ταῦτα πρός τό παρόν. Ἄν παραστεῖ ἀνάγκη θά ἐπανέρθουμε.

Ἔγγραφον ἐν Καστανούσῃ εὐρύτερη περιοχή Σιδηροκάστρου

Ἱερομόναχος Εὐγένιος

ὙΓ: Ἐπειδή γνωρίζουμε τήν τακτική τῶν Οἰκουμενιστῶν νά ἐξευτελίζουν τό πρόσωπο γιατί ἀδυνατοῦν ν’ ἀπαντήσουν στά ἐπιχειρήματά του, πού εὑρῆκε ἤδη ἐφαρμογή εἰς τήν τοῦ πατρός Φωτίου περίπτωσιν, διά τοῦτο προκαταβολικῶς δηλώνω ἀνάξιος.
   Παρακαλῶ ἡ ἀπάντησι νά ἐπικεντρωθῆ εἰς τά ἐπιχειρήματα πού παρέθεσα καί μόνον.