Ομολογία

Προς το Ιστολόγιο Scripta manent

Oι εκκλησιαστικές κρίσεις–διχασμοί, που παρουσιάζονται στις διάφορες φάσεις του ιστορικού χρόνου, κατά πνευματική νομοτέλεια πρέπει να εκτιμηθούν γόνιμα, ως αφετηρίες νέων φάσεων, υγιών και δημιουργικών. Ίσως δεν έγινα αντιληπτός. Ο βασικός πυρήνας του άρθρου μου «Χρόνος και εορτολόγιο, ως προοίμια αιωνιότητος», ήταν η ανάδειξη των πνευματικών και ιστορικών ευθυνών για το διχασμό των Ορθοδόξων (παλαιό - νέο ημερολόγιο), ώστε με τη χάρη του Χριστού να δημιουργήσουμε ενωτικές συγκλίσεις και, γιατί όχι, επαναφορά του πάτριου εορτολογίου, προς αντιμετώπιση όλων των προκλήσεων (Οικουμενισμός).

Γνωρίζουμε, όπως εύστοχα επισημάνατε, τα αίτια της εορτολογικής αλλαγής – εκτροπής.

Για τις γενιές των Ορθοδόξων της περιόδου 1924 και μετά, δεν ισχύει το της Γραφής: «Και εποίησε το ευθές εν οφθαλμοίς Κυρίου και επορεύθη εν πάση οδώ Δαυίδ του πατρός αυτού, ουκ απέστη δεξιά και αριστερά» (Βασιλείων Δ΄, Κβ-2).

Η κοινωνική πραγματικότητα και οι θεσμοποιημένες κοινωνικές δομές (Αστικό φιλοσοφικό σύστημα) ήταν ευοίωνες προϋποθέσεις για «κτύπημα» στην παράδοση και στην Ορθοδοξία.

Ακόμη και ο Μαχάτμα Γκάντι το υπογράμμισε: «Ο ευρωπαίος ειδωλολάτρης λατρεύει τον εαυτό του, την ηδονή, το χρήμα και τη βία. Η ηθική του είναι δαιμονική».

Αναμφίβολα, η κοσμοθεωρία και βιοθεωρία του Καπιταλισμού, έχει διαβρώσει τον Ορθόδοξο, πλην εξαιρέσεων.

Η θεοποίηση του χρήματος είναι βαρύτατη πτώση (ειδωλολατρεία), που δεν την αναιρεί η προσήλωση, έστω και υπερβολική, στο πάτριο εορτολόγιο. Γι’ αυτό και ανέφερα την περίπτωση των καταστημάτων – επιχειρήσεων.

Η σημερινή γενιά των Ορθοδόξων πρέπει να λειτουργήσει ενωτικά, όπως επισημαίνετε εύστοχα, για να ακούσει τον έπαινο: «Και εποίησεν Ιωάς το ευθές ενώπιον Κυρίου πάσας τας ημέρας, ας εφώτισεν αυτόν Ιωδαέ ο ιερεύς» (Βασ. Δ΄, β, 3).

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ