Ομολογία: ΑΝΑΣΚΕΥΗ ΚΑΙ ΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΩΝ «ΡΗΤΟΡΙΚΩΝ ΣΧΗΜΑΤΩΝ» ΣΕ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ κ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΛΑΡΕΝΤΖΑΚΗ by Παναγῆς ὁ Θάσιος

Τετάρτη 1 Ιουνίου 2016

ΑΝΑΣΚΕΥΗ ΚΑΙ ΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΩΝ «ΡΗΤΟΡΙΚΩΝ ΣΧΗΜΑΤΩΝ» ΣΕ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ κ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΛΑΡΕΝΤΖΑΚΗ by Παναγῆς ὁ Θάσιος

ΑΝΑΣΚΕΥΗ ΚΑΙ ΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΩΝ «ΡΗΤΟΡΙΚΩΝ ΣΧΗΜΑΤΩΝ» ΣΕ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ κ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΛΑΡΕΝΤΖΑΚΗ

by Παναγῆς ὁ Θάσιος

ΑΝΑΣΚΕΥΗ ΚΑΙ ΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΩΝ «ΡΗΤΟΡΙΚΩΝ ΣΧΗΜΑΤΩΝ» ΣΕ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ κ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΛΑΡΕΝΤΖΑΚΗ ΒΑΣΙΝ ΤΩΝ ΕΠΙΣΗΜΩΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΩΝ ΕΓΓΡΑΦΩΝ

"Φοβοῦ τίς «φωνές τῆς Ὀρθοδοξίας» καί Διδακτορικά φέροντες" (Παναῆς ὁ Θάσιος)

Προλογικά νά ἐκφράσουμεν τά θερμά συγχαρητήριά μας ποῦ οἱ Οἰκουμενιστές κύριοι καί κυρίες Καθηγητές/τριες τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Τμήματος Θεολογίας, ἔκριναν καί ἐτίμησαν, ὡς ἐπίτιμον Διδάκτορα τόν ἕτερον Ἀρχιοικουμενιστήν καί συνάδελφόν τους, ἐκ τῆς Κρήτης, τόν πολύ ἀξιόλογον Καθηγητήν κ. Γρηγόριον Λαρετζάκη.

Τό ἔχομεν ξαναπεῖ: Οἱ Οἰκουμενιστές, φαινομενικά, εἶναι οἱ κυρίαρχοι τῶν παιγνίων εἰς τά τῶν ἐκκλησιαστικῶν καί θεολογικῶν πραγμάτων, καί δύνανται «ὡς ἐξουσίαν ἔχωντες» νά ἐγκωμιάζωσιν καί νά τιμώσιν (καί σέ ἄλλες περιπτώσεις νά συκοφαντῶσιν καί νά λοιδωρῶσιν) ὅποιον τούς κατέβει. [Δεῖτε ΕΔΩ]

1ον. Δέν δύναμαι ὅμως νά ἐννοήσω καλῶς, μέσα στά ἔγκατα τῆς ὑπάρξεώς μου, τί σόϊ «γεφυροποιός», τί εἴδους «φωνή τῆς Ὀρθοδοξίας» καί ποῖον «νέο τύπον θεολόγου», δύναται νά «ἐνσαρκώσει» ὁ Ἄρχων καί Μέγας Πρωτονοτάριος τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως; Ὅταν κοτζάμ Καθηγητής τῆς Ἱστορίας τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως (δηλαδή διδάσκει σέ φοιτητές του... τήν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ) δέν δύναται νά διακρίνει, ἤ πολύ πιθανόν, καί νά ἀποσιωπεῖ τήν ἐν λόγῳ ἱστορική-σημαίνουσα διαφορά: (α΄) τῆς Παπικῆς Ρωμανίας (Δυτικῆς Ρωμῃοσύνης), ἐκ τοῦ ἀδίστακτου, βάρβαρου, γενοκτόνου, ἐθνοκαθαιρέτου καί ἐπαρχιώτικου (β΄) Φραγκοπαπισμοῦ, ὁ ὁποίος, ἦτο καί εἶναι, τό ἀρχαίκακον πολεμοχαριεντιζόμενον, γενοκτόνον καί βαρβαρικόν σατανο-σύστημα πού (κατα)λεηλάτησεν τόσο τήν Δυτική Ρωμαιοσύνην ὅσο καί τήν Ἀνατολική Ρωμῃοσύνην· ἀλλά ἄς μή ἐπεκταθόμεν καί προεκτείνομεν τόν λόγον, καί εἰς τήν Φραγκολατινική παπιστικήν καί οὐνιτικήν, σύγχρονην ἱστορία, μιᾶς καί δέν ὑφίσταντο ἱστορικά ἄλματα στή σκέψιν τινός ἀντικειμενικοῦ ἐρευνητή. Τέτοια ἱστορικά ἄλματα φυσικά, διαπράττωσιν, μόνον ὅσοι ἔχωσιν τινά ἰδιοτέλειαν. Καί ἐννοῶ καταφανῶς, ὅτι στό ἐν λόγῳ γραπτόν τοῦ κυρίου Γρηγορίου ἐντοπίζωμεν σαφῶς ἐκ τῶν συμφραζωμένων καί ἄμεσων ἤ καί ἔμμεσων λογικῶν συνειρμῶν, ὅτι ἡ ἱστορική σκέψις του, εἶναι διάτρητη καί καταμπαζωμένη, ἐκ τῶν ἀνιστόρητων ἀλμάτων.

2ον. Θέλω νά πῶ ἐπιπρόσθετα, τά ἑξῆς: ὅτι οἱ Τευτονόφραγκοι ἦτο καί εἶναι, διαβολική μάστιγα καί ἀπάνθρωπη φατριά, ἀναντίρρητα, πρό καί μετά τῆς ἀλώσεως τῆς ὀρθοδόξου Πρεσβυτέρας Ρώμης ἐκεῖ στό 962-963 μ.Χ. ὑπό τοῦ Ὄθωνος Α΄, μέχρι καί τῆς τελεσίδικου (πρώτα Παπικῆς διά τῶν Σαυροφόρων, καί ἔπειτα τῆς Μωαμεθανικῆς λαίλαπας) Ἀλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως 1204-1453 μ.Χ.· δηλ. ὁ Φραγκογερμανικός Παπισμός, ἀλλά καί ὁ Λουθηροκαλβινισμός/Προτεσταντισμός, ὑπήρξεν καί ὑπάρχει, ὡς τινά μεγίστη κατάρα καί πυορροούσα πληγή, κατά τῆς σύνολης ἀνθρωπότητος· αὐτά ὅμως τά ἱστορικά γεγονότα, ὁ ἀξιότιμος Καθηγητής κ. Γ. Λαρεντζάκης φαίνεται νά τά ἀγνοεῖ, πολλῶ μᾶλλον νά τά ἀποσιωπεῖ, καί εἰδικά αὐτό τό σημεῖον, θά πρέπει νά προβληματίζει γόνιμα ὅλους μας· μιᾶς καί ἔγινεν κακόβουλο σύστημα, ἐκ τῶν μανικῶν Οἰκουμενιστῶν, ὁ ψυχαναγκαστικός ἐπιστημονισμός καί ψευδώνυμος πυγμαλιονισμός, νά μετασχηματίζωσιν τήν Ἐκκλησιαστική Ἱστορία τῶν Ὀρθοδόξων βάσιν τῶν στυγνῶν θρησκευτικο-πολιτικῶν καί Γραικυλίστικων ἰδεοληψιῶν-ἐπιδιώξεών τους.

3ον. Οἱ διαδικτυακοί ἀναγνώστες μας, ἄς ξεκαθαρίσωσιν μέσα τους, μέ κάθε τρόπον, μίαν βαρύνουσα παγκόσμιαδιάκρισιν: ἱστορικισμοῦ/ἱστορίας. Ὁ κ. Λαρετζάκης καί ἡ κουστωδία του εἶναι μυθομανεῖς, δηλ. ἱστορικιστές καί σοφιστές -περιττόν καί νά τό ἀποδείξομεν- ἀλλά ὅμως θά τό πράξομεν, διότι ἔχωμεν ὅλοι μας τήν βαθιά ἀνάγκη ἀπό γνήσιον ἀποδεικτικόν λόγον. Τά δύο «ῥητορικά σχήματα-ἐρωτήματα» πού καταγράφονται εἰς τό κείμενον τοῦ κυρίου Καθηγητοῦ, κατά τήν ταπεινή ἄποψίν μας, φαίνονται νά εἶναι ὁ οὐσιαστικός, ἀλλά καί συνάμα ὁ προβληματικός, ἐξάπαντος ὁ «ἀνιστόρητος» πυρήνας τοῦ ἐν λόγῳ «ἐπιστημονικοῦ» δοκιμίου, ἀλλά μᾶλλον καί τῶν προσωπικῶν πεποιθήσεων του συγγραφέως. [Δεῖτε ΕΔΩ].

Εἶναι ἡ Σύνοδος αὐτή τοῦ ἱεροῦ Φωτίου τοῦ 879/880 πράγματι ἀντιπαπική; Καταδίκασε τότε τόν πάπα Ρώμης Ἰωάννη καί τήν Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία;

Γιατί, λοιπόν, θεωρεῖται ἀπό ὁρισμένους ἡ Σύνοδος αὐτή ἀντιπαπική;

4ον. Τά ἐρωτήματα, γενικά ἀπαντώνται ἐξ ἀρχῆς, βάσιν τῶν ἐκάστοτε μεθοδολογικῶν κριτηρίων καί ἐρμηνευτικῶν κλειδιῶν, πού «τυχόν» διαθέτει ὁ ἀπαντῶν. Ἐκ πρῶτης ὅψεως καί λόγῳ τοῦ ὅτι μᾶς ἐζητήθει ἡ ἐπιστημονική μας ἄποψις θεωροῦμεν: ὅτι πρόκειται διά ἱστορικοφανή καί λογικοφανή «ῥητορικά» ἐρωτήματα, ἐμπεριέχοντα τό δηλητήριον τῆς πλάνης, τῆς αἱρέσεως καθῶς καί τῆς σατανικῆς κακοδοξίας. Πρόκειται δηλαδή, διά σοφιστικά ἐρωτήματα περιπεπλεγμένα μέ κάμποσες «ἱστορικές ἀλήθειες» εἰς τό σαθρόν θεμέλιον τοῦ δυσσεβοῦς ἱστορικισμοῦ, πού ἀπαξιώνουσιν ὅμως ἔντεχνα, ἔνεκα οἱκουμενιστικής, καί φραγκολατινικῆς ἰδιοληψίας, τήν ἀπλανῶς θεολογικο-ἱστορικήν καί ἀλάθητον ἀντικειμενική ἀλήθειαν ἐπί τῶν διαχρονικῶν Ἐκκλησιαστικῶν καί Θεολογικῶν πραγμάτων, τῶν Ὀρθοδόξων.

5ον. Τώρα κατά λεξικολογικήν καί ἱστορικήν ἀκρίβειαν: ἡ Η΄ Οἰκουμενική Σύνοδος τοῦ Ἁγίου καί Μεγάλου πατριάρχου Φωτίου, σύμφωνα μέ τό ἱστορικόν πλαίσιον τῆς ἐποχῆς Της, πράγματι δέν ἦτο ἀντιπαπική Σύνοδος, ἀλλ΄ ἦτο τῷ ὄντι φιλοπαπική Σύνοδος (ἄρα συνεπῶς, σ΄αὐτό τό σημεῖον, εἰδικῶς καί ἔν μέρει ἔχει δίκιον ὁ καθ. Λαρτετζάκης), μιᾶς καί ὁ πάπας τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης, ὁ Ἰωάννης Η΄ , ἦτο καθόλα ὀρθόδοξος πάπας. Ὁ ὁποίος πάπας Ἰωάννης, σύμφωνα μέ τόν ἀείμνηστον ὅσιον Δογματολόγον καί μεγάλον Ἱστορικόν, Καθηγητήν καί Πρωτοπρεσβύτερον Ἰωάννη Ρωμανίδη:

«ἐπενέβη διά τήν ἀποφυλάκισιν τοῦ ἁγίου Μεθοδίου», «συμμετεῖχεν εἰς τόν ἀναθεματισμόν τῶν μή ἀποδεχομένων τήν Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδον Φράγκων καί εἰς τήν καταδίκην τοῦ φραγκικοῦ Filioque κατά τῆν Η΄ Οἰκουμενική Σύνοδον τοῦ 879». [1]

6ον. Τά ἐρωτήματα ὅμως πού προκύπτουσιν, βάσιν τῶν σωρηδόν συγκεχυμένων πληροφοριῶν, ἐξάπαντος πού δημοσιεύει σκιερῶς «ἡ φωνή τῆς Ὀρθοδοξίας» ὁ κύριος Λαρετζάκης καθῶς καί οἱ ὁμόφρωνές του Λατινόφρονες, ἀλλά καί ἐκ τῶν ἀμυδρῶν ἱστορικῶν στοιχείων πού μόλις σᾶς παραθέσαμε, εἶναι πολυποίκιλα καί ἀνεξάντλητα, ὅπως:

Διά ποῖον ἀκριβῶς λόγον, ὁ ἐκλεκτός Καθηγητής, δέν κρίνει τά πράγματα, ἐντός τοῦ ἱστορικοῦ τους πλαισίου;
Ἀπό σκοπιμότητα, ἤ μᾶλλον, ἀπό ἰταμή καί προκλητική ἡμιμάθεια, καί ἐν τέλει ἰδεοληπτική ἀμάθεια/ἐμπάθεια;
Εἶναι ᾆράγε σοβαρή καί ἐπιστημονική, ἡ ἐν λόγῳ γραπτή προσέγγισις, ὅταν ὁ πολυσέβαστος καί ἐπίτιμος πλέον Διδάκτωρ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς μας, νά ταυτίζει τούς σημερινούς Παπικοῦς (Φραγκολατίνους), μέ τήν τότε ὀρθόδοξη Πρεσβυτέρα Ρώμη, δηλ. τῆς παπικῆς Ρωμανίας (ἤ τῆς Δυτικῆς Ρωμῃοσύνης), ἐξάπαντος πού ἧτο ἐκκλησιαστικά ἐνωμένη μέ τήν Νέα Ρώμη τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί τά ὑπόλοιπα Πρεσβυγενή Πατριαρχεία; Ἤ, μήπως εἶναι τραγελαφική καί ἀντιεπιστημονική;
Ποῖαν ἱστορικο-ἐκκλησιολογική σχέσιν, συσχέτισιν, ἤ, καί πολιτιστικήν ἔστω σύνδεσιν, εἶχαν ἤ ἔχωσιν, οἱ Τευτονόφραγκοι καί Φραγκολατίνοι, μέ τούς ὀρθοδόξους Ρωμῃολατίνους τῆς ἀρχαίας Ρώμης;
Ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν καί Ἅγιος Παῦλος, ὅταν ἔγραφεν, εἰς τά Ἀρχαία Ἑλληνικά, τήν περίφημον «Πρός Ρωμαίους Ἐπιστολήν» σέ ποιούς ἀκριβῶς ἀπευθύνεται; Στούς Φραγκοτεύτονες βαρβάρους (νύν «Ρωμαιοκαθολικούς») ἐκ τῆς Γιουτλάνδης, πού ἐξάπαντως ὡς βαρβαρικά Γερμανικά φύλα, ἀγνοοῦσαν τήν Ἀρχαίαν Ἑλληνικήν, ἤ μήπως τήν ἔγραψε πρός τούς παραδοσιακούς ὀρθοδόξους καί Ρωμαίους Χριστιανούς, μόνιμους καί ἐντόπιους κατοίκους τῆς παλαιᾶς Ρώμης, πού ἐμελετοῦσαν καί ἐγνώριζαν σαφῶς φαρσί, τήν Ἑλληνική Γλῶσσαν;
Μήπως ὁ Ἅγιος Οἰκουμενικός Πατριάρχης τῆς Ρωμῃοσύνης ὁ καί Μέγας Φώτιος, ᾖτο κανένας «φονταμενταλιστής», «ἄφρων», «φανατικός», «ζηλωτής», «ψυχοπαθής» καί ἔπρεπε σώνει καί καλά νά δικάσει καί νά καταδικάσει ἕνα ὀρθόδοξον (!) πάπα τῆς Ρώμης; Ἀφοῦ δέν ἦτο τέτοιος, γιατί κατά κόρον οἱ πανάθλιοι Ἀρχιοικουμενιστές, ἀπορίπτωσιν ἤ καί ἀποκρύβωσιν, τήν Ἁγίαν Η΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον τῆς Κων/Πόλεως πού ἐκαταδίκασεν τίς φραγκοπαπικές κακοδοξίες; (Εἶναι πρός τιμήν τοῦ κ. Λαρετζάκη, διότι καί σ΄ αὐτό τό σημεῖον εἰδικά, ἀποκλίνει, ἐκ τῆς πάγιας κακόδοξης τακτικῆς τῶν Ἀρχιοικουμενιστῶν).
Ὁ Ρωμῃός (ἤ καί Ρωμαίος) πάπας Ἰωάννης Η΄, τίνα ἀκριβῶς σχέσιν εἶχεν, μέ τούς κατοπινούς εἰσβολεῖς Τευτονόφραγκους, πού ἐπεβλήθησαν διά τῆς γενοκτόνου πυγμῆς τῶν ὄπλων, εἰς τήν παλαιά Ρώμη κατά τό 962/963;
Ποῖαν ἀκριβῶς σχέσιν δύναται νά ἔχει, ἕνας ὀρθόδοξος πάπας καί πατριάρχης τῆς Ρώμης, μέ τούς διαχρονικά κακοδόξους πάπες τοῦ Φραγκολατινισμοῦ («Ρωμαιοκαθολικισμοῦ» ἤ«Καθολικισμοῦ», ἤ καί Παπισμοῦ);
Ἐπενέβη τήν σήμερον, π.χ. ὁ νύν Σιωνιστής πάπας Φραγκίσκος, διά τήν ὁριστικήν ἀποφυλάκισιν τοῦ μαρτυρικοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀχρῖδος κ. Ἰωάννου; Μήπως ἐπενέβην, ὁ ἵδιος πάπας, διά τήν ἀποφυλάκισιν ἤ καί διά τινά ἐξεύρεσιν, τῶν ἀγνοουμένων καί ἀπαχθέντων Κληρικῶν, Μοναχῶν/ουσῶν καί Λαϊκῶν τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ἀντιοχείας; Μήπως ἐπενέβη, κατά τῶν Κεμαλικῶν Μωαμεθανῶν, διά τήν ἀπελευθέρωσιν τῶν κατεχομένων ἐδαφῶν, ἐκκλησιῶν καί ἱερῶν μονῶν τῆς μαρτυρικῆς νήσου τῆς Κύπρου; Ἐ τότε, τί σόϊ «ἱστορικά» κουραφέξαλα μᾶς τσαμπουνᾶ ὁ κρητάναξ Καθηγητής κ. Λαρεντζάκης;
Ὑφίστατο τότε, κατά τήν ἐποχήν τοῦ Μεγάλου Φωτίου, ὅπως ἐμεῖς εἰς τό ΣΗΜΕΡΑ τήν ἀντιλαμβανῶμεθα, ἡ «Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία» τοῦ Βατικανοῦ; Ἤ μήπως, πρόκειται, διά μεταγενέστερον καί ἐτεροχρονισμένοθρησκευτικο-πολιτικόν οἰκοδόμημα, ἀποκλίνων παρασάγκας ἐκ τῆς Μιᾶς Καθολικῆς Ἐκκλησίας;
Πῶς εἶναι, ἤ ἦτο, δυνατόν, ὁ Μέγας πατριάρχης Φώτιος, νά ἐκαταδίκαζε τήν ἀνύπαρκτον καίἀνυπόστατον «Ρωμαιοκαθολικήν Ἐκκλησία» τοῦ Βατικανοῦ, κ. Λαρετζάκη;
Διατί ᾆραγε ὁ «ἱστορικός» καθηγητής συγχαίει, μᾶλλον σκόπιμα καί μεθοδικά, τό σήμερα μέ τό παρελθόν;
Διά νά δημιουργεῖ συγκεχυμένες συνειδήσεις εἰς τούς ἁπλοϊκούς ἀναγνώστες του, ἔχοντας ὡς αἰχμήν τοῦ δόρατος, τήν ψευδώνυμον καί γραϊδίστικην γνωσιμαχείαν του;
Καί διά ποῖον ἀκριβῶς λόγον νά τόν ἐμπιστευτοῦμεν, μιᾶς καί εἶναι βαλτοπαίδιον τοῦ Λατινόφρονος πατριάρχου Κων/Πόλεως;

7ον. Ὡστόσο, ὁ Μέγας Φαναριώτης καί Ἅγιος πατριάρχης Φώτιος, λόγῳ τοῦ ὅτι ἦτο προορατικός ἄνδρας καί ἰσχυρά Προφητική μορφή, ἀλλά καί φίλος τοῦ Χριστοῦ, διεῖδεν, οἴδεν καί ἐπαρατήρησεν τά μείζονα ἐκκλησιαστικά προβλήματα, ἐξάπαντος πού ἐδημιούργησαν οἱ Φραγκολατίνοι ἱεραπόστολοι καί φιλο-φραγκοτεύτονες τῆς ἐποχῆς του, καί ὡς ἐνσυνείδητος καί ὀρθόδοξος Οἰκουμενικός Πατριάρχης, (δι)ἔπραξεν εἰς τό ἀκέραιον τό ἐκκλησιαστικό καί θεολογικό καθήκον του· ἐκαταδίκασεν τελεσίδικα, πάν ὅ,τι ἦτο κακόδοξον καί αἱρετικόν τό ὁποῖον προερχόταν ἀπό τούς Φράγκους, σέ ἀντίθεσιν π.χ. μέ τούς νῦν Γραικολατίνους-Ἀρχιοικουμενιστές τοῦ Φαναριώτικου Πατριαρχείου τῆς Κωνσταντινουπόλεως πού συμπορεύονταιβέβαια μαζί τους· ἡ Ἐκκλησιαστική ὅμως καταδίκη τῶν ὅποιων Αἱρέσεων καί τῶν Αἱρεσιαρχῶν, μαζί μέ τούς ὁπαδούς των, ἔχει ὡς κύριον σημεῖον ἀναφοράς, τήν Ἐσχατολογική διάστασιν τῆς Ἐκκλησίας, καί ὄχι μονοσήμαντα τινά ἱστορικήν καί ποιμαντική δραστηριώτητα.

8ον. Δηλαδή, (προ)καταβολικά καί λ.χ. ὁ Παπισμός τοῦ πάπα Φραγκίσκου, ἦδη εἶναι Προφητικά καί Ἐκκλησιολογικά, κατεδικασμένος, μάλιστα ἐξ ἀρχαιοτάτων χρόνων, ὑπό τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θενθρώπου. Διότι πολύ ἁπλά, οἱ φραγκικές Αἱρέσεις, ἀλλοιώνουσιν τήν κάθαρσιν τῆς καρδίας καί τήν θεραπεία τῆς προσωπικότητας τῶν ἀνθρώπων, δηλ. διαστρέφωσιν τόν δρόμον πρός τήν ἐμπειρική θεογνωσία.

9ον. Τέτοια εἰδοποιῶς καί σημαντική ἱστορικο-δογματική, ἔστω καθαρά μία «Α» ἱστορική διάκρισις, ἀπουσιάζει ΠΑ-ΝΤΕ-ΛΩΣ ἐκ τῶν Λαρεντζάκειων "ρητορικῶν" φληναφημάτων.Γιατί ἄραγε; Ἄς προβληματίζει ἀδιάπτωτα τοῦτο τό σημεῖον, τούς ἀναγνώστες του.

10ον. Ὁ Μέγας Φώτιος, δέν ἐδίκασεν πράγματι, ἀλλ΄οὔτε κἄν ἐκατεδίκασεν τόν πάπα Ἰωάννη Η΄, οὔτε ἐκαταδίκασεν καί τήν Ἐκκλησία τῆς παπικῆς Ρώμης, διότι δέν ὑφίστατο τέτοια ἐκκλησιαστική ἀνάγκη (πράγμα πού σημαίνει, ὅτι ἄν ὑφίστατο θά τό ἔπραττεν), καί κυρίως διότι ὁ πάπας τῆς Ρώμης καί ὁ λαός της ἦτο ἀκόμη ὀρθόδοξος· καί διότι, σαφῶς, ἔλαβεν τίς (προ)ἀπαιτούμενες διαβεβαιώσεις ὡς ἀναφαίρωσιν οἱ ἱστορικές πηγές [2]: λ.χ. ὅτι εἰς τήν Ρώμη δέν εἰσήχθῃπ.χ. ἀκόμη τό αἱρετικώτατον δόγμα τοῦ Φιλιόκβε.

11ον. Κατεδίκασεν ὅμως ὁ ἁγ. Φώτιος ΜΑΖΙ μέ τόν πάπα Ἰωάννη, ὅπως προαναφέραμεν, διά τῆς ἱερᾶς Μεγίστης Η΄ (8ης) Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τά Αἱρετικά δόγματα καί πιστεύματα τῶν τότε αἱρετικῶν φράγκων καί Φραγκογερμανῶν ἱεραποστόλων, ὅπως π.χ.: (α΄) τούς μή ἀποδεχόμενους τῆν Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδον, (β΄) τούς προσθέσαντες εἰς τό Σύμβολον τῆς Πίστεως τό Φιλιόκβε κ.ο.κ., διά τά ὁποία π.χ. ἐάν ὁ πάπας τῆς Ρώμης, δέν τά ἐκατεδίκαζεν, σαφῶς καί θά συμπεριλαμβανόταν εἰς τά αἰῶνια ἀναθέματα τῶν διαχρονικῶν Αἱρετικῶν/Αἱρεσιαρχῶν παπῶν καί πατριαρχῶν, καί κατά Ἐκκλησιολογικήν καί Κανονικήν συνέπεια, ὁ Μέγας Φώτιος, θά τόν ἐκαταδίκαζε μαζί καί τόν Παπισμόν του, ὡς κακόδοξον καί ἔκπτωτον ἀπό τήν Ὀρθοδοξία.

12ον. Συνεπῶς, συμφωνόντας ἐν μέρει, μαζί μέ τόν κ. καθηγητή, ἐπαναλαμβάνομε συλλαβιστά μαζί του: ποῖον ἀκριβῶς θά ἦτο τό ἐκκλησιο-λογικόν νόημα (βάσει τῶν ἱστορικῶν πηγῶν, πού καί ἐμεῖς σᾶς παραθέτομεν εἰς τά ὑπόψιν) νά ἐκατεδικάζετο ἡ καλόδοξη καί παπική Ρωμαίϊκή Ἐκκλησία τοῦ παρελθώντος; Πολλῷ μᾶλλον, ὅταν ἡ ἵδια ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΕΝ διά παπικῆς ἀντιπροσωπείας τοῦ πάπα Ρώμης, εἰς τήν Ἀγίαν Η΄ Οἰκουμενική Σύνοδον τοῦ πατριάρχου τῆς Νέας Ρώμης, καί μάλιστα ὅταν ἀπό κοινοῦ ἀποφαίνονται, καταδικάζωσιν καί συνυπογράφωσιν τά Συνοδικά Πρακτικά, κατά τῶν πιό πάνω φραγκολατινικῶν αἱρετικῶν Δογμάτων; Ἄρα λοιπόν, σύμφωνα μέ τά μέχρι στιγμῆς, ἱστορικά δεδομένα πού ἐμεῖς σᾶς παρουσιάζομεν, τό ἐρώτημα τοῦ κυρίου καθηγητοῦ Λαρετζάκη δέν εἶναι, ἀπό ἀνόητον μέχρι καί κουτοπόνηρον; Ἡ ἀπάντησις διά τοῦτο, θά πρέπει νά εἶναι δικιά σας.

13ον. Νά σημειωθεῖ ὅμως, ἡ ἱστορική καί ἀντιρρητική διαφοροποίησίς καί ἡ ἀμυδρᾶ ἀνασκευή μας, κατά τῶν παραδοξολογημάτων τοῦ κ. Λατρετζάκη: πού παράλληλα καί ἐν ἑτέρῳ χρόνῳ, ὁ Φραγκολατινισμός θεριεύει, ἐμμένει σ΄ αὐτά τά κακόδοξα δόγματα, καθότι ὁ ἴδιος διαβολόπνευστα τά δημιουργεῖ, τά υἱοθετεῖ, τά χρησιμοποιεῖ, τά βαθαίνει, τά ἐμπεδώνει, τά ἐπιβάλλει, καθῶς καί τά πολλαπλασιάζει εἰς τήν πορεία, ἄχρι τῆς σήμερον, ἐπί καί μετά τῶν ἰμπεριαλιστικῶν καί μισσιονάριων «ἱεραποστολῶν» του. Περί τοῦτων ὅμως, ὁ ἔντιμος καθηγητής κ. Γρηγόριος Λ., ὁ καί «Ἀρχων Γεφυροποιός» τῶν Βατικάνειων παραληρημάτων, ἄραγε, διά ποῖον ἰστορικόν λόγον μᾶςποιεῖ τήν νῆσσαν; Ἐξυπηρετεῖ μήπως τά γεωπολιτικο-θεολογικά συμφέροντα, τῆς ΑΙΡΕΤΙΚΗΣ πλέον παπωσύνης τῆς Pax Vaticana;

14ον. Σήμερον ὅμως, ἀπό μίαν ἄλλην ὁπτική γωνία, ἐκείνην τῶν ὀρθοδόξων ἀντιοικουμενιστῶν καί παραδοσιακῶν ἀντιπαπικῶν μελῶν Τῆς Ἐκκλησίας, ἐποχῆς ἐντός τοῦ ἰδικοῦ μας καί σύγχρονου χωροχρονικοῦ πλαισίου καί γίγνεσθαι, δυνάμεθα πλέον ἐμφανῶς, μέ τά γεωπολιτικο-στρατηγικά, τά ἐκκλησιαστικο-ἱστορικά καί ἱστορικο-δογματικά δεδομένα, ἀλλά καί διαχρονικά πολλαπλά ντοκουμέντα, νά εἰποῦμεν, μέ ξεκάθαρον καί σαφέστατον τρόπον: ὅτι πράγματι, ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Η΄ Οἰκουμενική Σύνοδος τοῦ ἁγίου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Φωτίου, ἦτο, εἶναι, καί θά εἶναι μία τῷ ὄντι ἀντι-Παπική ἤ ἄν τό θέλετε καί κατ΄ἀκρίβειαν, πρόκειται διά ἀντι-Φραγκολατινικήν Σύνοδον, μιᾶς καί ὁ σημερινός Παπισμός (=Φραγκολατινισμός), συγκεντρώνει, προτάσσει καί θεωρεῖ, ὡς ἀπαρασάλευτα Δόγματα πίστεως, ὅλες ἐκείνες τίς φραγκογερμανικές αἱρέσεις, πού ἐδιοχεύτευσαν ὡς ἐπεκτατικήν Πολιτικήν τους, εἰς τήν ἀδιαίρετον τότε -Ἀνατολικήν καί Δυτικήν- Ὀρθόδοξην Καθολική Ἐκκλησία μέ ἀπώτερον στόχον καί σκοπόν τήν διαίρεσιν καί τήν διάσπασίν Της.

15ον. Ἀνάμεσα στά τόσα πολλά πού μᾶς προβληματίζωσιν ἐπί τοῦ ψευδο-ἐπιστημονικοῦ ἀρθριδίου, εἶναι: γιατί ὁ περίφημος κ. Καθηγητής, προσπαθεῖ μᾶλλον νά «ὀρθοδοξοποιήσει» κατά κάποιον περίεργον τρόπον τόν Παπισμό; Τό προσπαθεῖ, ναί ἤ οὔ; Νά ἐξομοιώσει δηλ. τόν Παπισμό μέ τήν Ὀρθοδοξίαν! Τήν Ἀλήθειαν μέ τό ψεύδος; Τόν Χριστόν μέ τόν Σατανᾶ; ᾎράγε μέ ποιά ἀκριβῶς κριτήρια; Μέ τά πάμπολλα ἀκαδημαϊκά προσόντα καί τίς ἀξιοζήλευτες περγαμηνές του; Λόγῳ τοῦ ὅτι, καί τό πλέον πιθανόν (ἄν μελετήσει κανεῖς προσεκτικά τό βιογραφικόν του), ὑπηρετεῖ πιστά τόν νῦν «Ρωμαιοκαθολικισμόν»;

16ον. Εἶναι δυνατόν ἡ «φωνή τῆς Ὀρθοδοξίας», τό «ἀρχέτυπον» τῶν σύγχρονων θεολόγων, νά ὑπηρετεῖ δύο κυρίους: ἀπό τήν μία τόν Θεάνθρωπον Χριστόν, καί ἀπό τήν ἄλλη τόν ἀνθρωπο-πίθηκον Ἀντίχριστον; Δέν γνωρίζομεν ἐπ΄ ἀκριβῶς καί μέ ἀπόλυτον βεβαιότητα νά ἀπαντήσουμεν στά ἐν λόγῳ ἐρωτήματα. Τά ἀφήνουμε καί τοῦτα εἰς τήν κρίσιν σας.

17ον. Ὡστόσον, ἔχομε τήν ἰσχυράν αἴσθησιν, καί τόν λογισμόν, ὅτι ὁ σεβαστός Καθηγητής, κάτω ἀπό τίς βαριές μπότες τοῦ οἰκουμενιστικοῦ Πατριαρχείου μας καί τοῦ οἰκουμενιστικοῦ Παπισμοῦ, καί διά τῆς προσφάτου προγραμματισμένης τιμητικῆς διακρίσεώς του ὡς ἐπίτιμου Διδάκτορα τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς χρησιμοποιεῖται ἔντεχνα καί μεθοδικά, διά νά μᾶς πείσει διά ποῖον ἀκριβῶς ζήτημα; Ὅτι ἡ μέλλουσα «Πανορθόδοξη» Σύνοδος θά εἶναι πράγματι «Μεγάλη καί Ἁγία», ἤ μήπως, ὅτι τά θεολογικά ἐπιχειρήματα τῶν διαμαρτυρομένων ἀντιπαπικῶν καί ἀντιοικουμενιστῶν εἶναι ἔωλα καί ἀνυπόστατα;

18ον. Κατ΄ οὐσίαν, θέλει νά μᾶς ἀποδείξει: τό κακόδοξον αἱρετικολόγημα τοῦ Μεταπατερισμοῦ, ὅτι ὁ Φραγκολατινισμός καί Παπισμός τῆς Νέας Ἐποχῆς, δέν εἶναι αἵρεσις διά τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον μας, χρησιμοποιώντας ἔντεχνα καί διαβολικά τόν Μέγα Οἰκουμενικόν Πατριάρχην καί Ἅγιον Φώτιον.

19ον. Φυσικά, ἐπειδή μᾶς ἀρέσει ἡ ἄκρα ἀντικειμενικότητα, σ΄ αὐτό τό καταλεικτικόν σημείωμαν, ΔΕΝ πρόκειται ποσῶς νά σᾶς παραθέσομεν ΑΠΟΔΕΙΚΤΙΚΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ καί ἐπιχειρήματα ὑπό τινῶν συγχρόνων καί διάσημων ἀντιπαπικῶν καί ἀντιοικουμενιστῶν λογίων Ἐπισκόπων, Πρεσβυτέρων, Μοναχῶν, Γερόντων καί Καθηγητῶν. Πολλῶ μᾶλλον, ΟΥΤΕ πρόκειται νά σᾶς παραθέσομεν, ἀποσπάσματα ἤ καί σωρηδόν ἀντιπαπικά συγγράμματα ἐκ τῆς Πατερικῆς Γραμματείας γραφθέντα καί λεχθέντα τινῶν γνωστῶν Θεοφόρων Πατέρων. Δύνασθε κάλλιστα νά τά ψάξετε, νά τά ἐρευνήσετε καί νά τά μελετήσετε προσεκτικά μοναχοί σας. Αὐτό πού πρόκειται νά πράξομεν, ἀποδεικτικά καί ὡς πλήρη ἀνασκευή, εἶναι ἀπείρως καταπέλτης, κατά τῶν Λατινόφρονων καί Αἱρετικῶν Νεοφαναριωτῶν, Κληρικῶν καί ἀκαδημαϊκῶν: π.χ. τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κυρίου Βαρθολομαίου, τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Περγάμου κ. Ἰωάννου Ζηζιούλα, τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Προύσης κ. Ἐλπιδοφόρου Λ. κ.ἄ. Λαϊκῶν καί Κληρικῶν φερεφώνων τους.

20ον. Ἄς ἀνοίξει τότε ὁ πολυσέβαστος «ἱστοριολόγος» τοῦ εἰδεχθοῦς ἐωσφορικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, «ἡ φωνή τοῦ Γραικυλισμοῦ» ὁ κ. Λαρετζάκης, τά ΕΠΙΣΗΜΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑ ΕΓΓΡΑΦΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ, τρεῖς πατριαρχικοί καί ἱστορικοί τόμοι ἐκ τοῦ Ἀρχειοφύλακος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου Μητροπολίτου Καισαρείας Καλλίνικου Δελικάνη (καί πρώην παπικοῦ) καί νά ἐντοπίσει ἐξ ἀρχῆς, ὅπισθεν στά περιεχόμενα, ποῖαν ἀκριβῶς ἀπαρασάλευτην καί ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗΝ στάσιν ἐκρατοῦσεν τό ὀρθόδοξον Φανάριον κατά τῶν Φραγκολατίνων ἤ Ρωμαιοκαττόλικων, ἤ Οὐνιτῶν, ἤ Καττόλικων, ἤ καί Παπικῶν. Πολλῶ μᾶλλον θά ἐντοπίσει καί ποιά ἀκριβῶς ἦτο, ἡ Φαναριώτικη ΕΠΙΣΗΜΗ θέσις καί στάσις, ἕναντι τῶν Λατινόφρονων Κληρικῶν τοῦ κλίματος τοῦ Οἰκουμενικοῦ πατριαρχείου μας. [3]

Λάβετε μερικές ἀναντίρρητες ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ περί τοῦ διαχρονικά ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΥ, ΑΝΤΙΠΑΠΙΚΟΥ καί ΑΝΤΙΛΑΤΙΝΟΦΡΟΝΟΣ φρονήματος ἐκ τῶν Πρεσβυγενῶν Πατριαρχείων καί τῶν Αὐτοκέφαλων Ἐκκλησιῶν τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, βάσιν τῶν περιεχομένων ὑπό τοῦ πιό πάνω Φαναριώτικου τομιδίου. Τά ἐρωτήματα πού προκύπτωσιν ἐκ τῶν σωρηδόν ἱστορικῶν Πατριαρχικῶν Ντοκουμέντων εἶναι:

Ἀφοῦ σήμερα τό Οἰκουμενικόν Φανάριον μαζί μέ τούς Νεορθοδόξους ὀπαδούς του, ἰσχυρίζονται, ὅτι ὁ Παπισμός ἤ καί «Ρωμαιοκαθολικισμός», δέν εἶναι Αἵρεσις, τότε γιατί ὡς ἀποδεικνύεται πιό κάτω, ἀμφότερα τά Πρεσβυγενή Πατριαρχεία, ἐκφράζωσιν διαχρονικά, ἀντιπαπικήν, ἀντιρρητικήν καί ἀντιαιρετικήν στάσιν κατά τῶν κακοδόξων Λατίνων.
ᾎράγε τότε ἦτο πλανεμένα καί ἐξηπατημένα τά Πατριαρχεία μας, καί μόλις σήμερα ὅλως παραδόξως, ἀνακαλύψαμεν (sic) τήν ἀλήθεια διά τήν χαμένη «ἐν Χριστῷ ἀδελφῇ» μας καί Φραγκοπαπίζουσα Ρώμην;
Πολλῷ μᾶλλον, διά ποῖον λόγον ᾆραγε ἐκαθαιρούντο καί ἐξορίζοντο μάλιστα, οἱ Πατριάρχες, οἱ Ἐπίσκοποι κ.λπ. πού υἱοθετοῦσαν καί ἐδίδασκαν τέτοιες λατινόφρονες ἀπόψεις;
Ἐπίσης, διά ποῖον λόγον ἀκριβῶς, οἱ Παπικοί («Ρωμαιοκαττόλικοι»), ἐγκατέλειπαν μαζικῶς τόν Παπισμόν τους, καί ἐπιθυμοῦσαν νά ἐνταχθῶσιν ἀπό ἑτερόδοξοι, ὡς κατηχούμενοι καί νεοφώτιστα μέλη Τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας;
Καί διά ποῖον λόγον, τέλος, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τούς ἐδέχετο καί τούς ἐβάπτιζε/κατηχοῦσε κ.ο.κ., ἐνῷ σήμερα οἱ Νεοφαναριώτες «Φεουδάρχες», τούς ἀποθαρύνωσιν καί τούς διώχνουσιν;

ΕΠΙΣΗΜΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑ ΕΓΓΡΑΦΑ:

1. Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Κων/Πόλεως Γρηγορίου Στ΄, Περί ἀπαμφιάσεως τῶν Οὐνιτῶν καί ἐκδόσεως ἀντιπαπικῆς ἐγκυκλίου («περί ἀπαμφιάσεως τῶν ἐναντίων καί ὅτι ἐκδώσει ἐγκύκλιον κατά τῶν παπικῶν δογμάτων καί εἰ συναινοῦσι ταύτῃ ἐκ τῶν προτέρων»), 1838, σελ. 70-71.

«(...) Ἀλλ΄ ἵνα καί κατά τό πνευματικόν φανῶμεν συντελεστικοί εἰς τά πρός πλείονα ψυχικήν ὠφέλειαν τῶν αὐτόθι Ὀρθοδόξων, ἔγνωμεν νά ἐκδώσωμεν ἐκκλησιαστικήν ἐγκύκλιον ἐπιστολήν πρός τούς ἀπανταχοῦ μέν Ὀρθοδόξους (...) ἐν οἷς ἐπιπολάζουσιν οἱ τοῦ παπισμοῦ ὀπαδοί καί ἐχθροί τῆς Ὀρθοδοξίας, καί δι΄ αὐτῆς νά δημοσιεύσωμεν τάς δολιότητας, ὑπουλότητας, τούς τρόπους καί μηχανήματα τῶν κατολίκων, δι΄ ὧν ἐκζητοῦσι νά ὑποσκελίζωσι καί ἐξαπατῶσι τούς ἡμετέρους Χριστιανούς, καί νά ἐξηγήσωμεν δημόσια ὁποία ἐστίν ἡ διαφορά μεταξύ ἡμῶν καί αὐτῶν κατά τε τά δόγματα, τά ἔθιμα καί τάς διδασκαλίας, καί οὕτω προφυλάξωμεν τούς ἡμετέρους ἀπό τήν ἀπάτην καί τούς δόλους αὐτῶν. (...)».

2. Πατριαρχῶν Ἀλεξανδρείας Ἱεροθέου καί Ἀντιοχείας Μεθοδίου, (Κώδιξ ΙΔ΄, 324), Ἀπάντησις τῶν Πατριαρχῶν Ἀλεξανδρείας καί Ἀντιοχείας, 1838, σελ. 72-73.

« (...) ὅπερ μετερχομένη καί πρώην ἐστηλίτευσε μέν τήν νενοθευμένην διδασκαλίαν τῶν δυσσεβῶν (Παπικῶν καί Λουθηροκαλβίνων), ἐστερέωσε δέ τούς σαλευομένους τῇ πίστει τῶν εὐσεβῶν· καί νῦν στηλιτεύσει, τῇ αὐτῇ τοῦ παναγίου πνεύματος χάριτι, τούς προβατόσχημους λύκους ἤτοι, κατά τόν Ἀπόστολον, τούς ἀγγέλους τοῦ Σατανᾶ, καί ἀπαλλάττων τῆς λυμῆς τόν Χριστώνυμον λαόν τῇ ἐπιστημονικῇ ἐγκυκλίῳ, ζήλῳ θείῳ κινουμένη, ὡς καλός ποιμήν προαιρετικῶς θύει τήν ψυχήν ὑπέρ τῶν προβάτων· ἔρως γάρ θεῖος οἵαν ψυχήν καταλάβοι, πάντων τῶν ἄλλων ποθεῖ καταφρονεῖν, πρός δέ τό ποθούμενον οὐδέποτε ἀποχρώντως. (...) » .

3. Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Κων/Πόλεως Γρηγορίου Στ΄, Ὅτι συντελεσθεῖσα ἡ ἀντιπαπική ἐγκύκλιος ἀποστέλλεται (1838), σελ. 73-76.

« (...) ὅν μάλα καλῶς καί ἀναγκαίως προεστήσαμεν ἐναντίον τῶν ἐπιβούλων μοχθηρῶν κινημάτων τῶν κατά τῆς ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας ἀφηνιασάντων κακοδόξων αἱρετικῶν. (...)στηλιτεύουσαν μέν τάς κακοδοξίας ἐκείνων καί τά ἀντίθετα φρονήματα ἀπελέγχουσαν ταῖς παρά τῶν ἱερῶν γραφῶν ἀπαραμφηρίστοις ἀποδείξεσι, στηρίζουσαν δέ τούς Ὀρθοδόξους εἰς τά πατροπαράδοτα δόγματα τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως καί τούς ἐξ αὐτῶν δι΄ ἀπάτης ἀποπλανηθέντας ἀνακαλοῦσαν (...) » .

4. Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Κων/Πόλεως Ἱερεμίου Γ΄, Παραινετική τοῖς Χριστιανοῖς Ἀντιοχείας καί καθαίρεσις τριῶν Λατινοφρονούντων Ἀρχιερέων(«παραινετική τοῖς Χριστιανοῖς Ἀντιοχείας κατά τῶν Λατινικῶν κακοδοξιῶν ἅς ἠσπάσαντο καί κινοῦνται κατά τοῦ Ἀντιοχείας Ἀθανασίου ἐπί ποινῇ ἀφορισμοῦ, καθαιρουμένων ἅμα τοῦ ψευδοπατριάρχου κακοΓαβριήλ καί τῶν ὁμοφρόνων αὐτοῦ Χαλεπίου κακοΣεραφείμ καί Βερουτίου κακοΝεοφύτου»), 1724. σελ. 166-171.

5. Παράρτημα (Συμπληρώσεις καί Διορθώσεις), σελ. 636 :

Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου τοῦ Γ΄, Καθαίρεσις τοῦ Λατινόφρονος Τύρου καί Σιδῶνος κακοΕυθυμίου, σελ. 638-642.

Τοῦ αὐτοῦ, Καθαίρεσις τοῦ Λατινόφρονος ψευδοΠατριάρχουἈντιοχείας Σεραφείμ, τοῦ μετονομασθέντος Κυρίλλου, καί τῶν συνεργησάντων αὐτῷ, σελ. 642-647.

6. Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Κων/Πόλεως Παϊσίου τοῦ Β΄, Ὑπόμνημα ἐκλογῆς Χαλεπίου, μετά τήν καθαίρεσιν καί ἐξορίαν Γερασίμου τοῦ Λατινόφρονος,συναινέσει καί τοῦ Ἀντιοχείας Σιλβέστρου, σελ. 189-190.

«φωραθεῖς καί καταγνωσθείς ὁ αὐτός Γεράσιμος καί καταμαρτυρηθείς ὑπό τῶν ἐν αὐτῇ χριστιανῶν αἱρετικός καί λατινόφρων, ἐξώσθη τε τοῦ Θρόνου καί εἰς ἐξορίαν ἀπεπέμφθη», σελ. 189.

7. Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Κων/Πόλεως Σεραφείμ τοῦ Β΄, Καθαίρεσις τοῦ δῆθεν Ἀντιοχείας λατινόφρονος Κυρίλλου, 1759, σελ. 202-206.

«Τίνα γάρ λέληθεν ὅσα ὁ δυσσεβής καί Θεομισής ἐκεῖνος ψευδοΑντιοχείας κακοΣεραφείμ ἐδραματούργησεν, ὑπό τοῦ πατρός αὐτοῦ καί διδασκάλου ὁδηγούμενος εἰς ὄλεθρον τοῦ κατά τήν Συρίαν καί Ἀραβίαν Ὀρθοδόξου πληρώματος, ὁ ἀνδρείκελος ἐκεῖνος φημί διάβολος, τοῦ Σατανᾶ ὁ πρωτότοκος καί δαιμόνων τῶν ταρταρούχων ὁ προκαθήμενος, τό τερατῶδες καί ποικιλόμορφον θηρίον, ὁ τῶν πονηρῶν σπερμάτων τῆς δυσσεβείας σπορεύς (...) κιβδήλους ἐπισπείρων λογισμούς καί ἄφυλα καί ἄτοπα δόγματα, καί συγχέων δι΄ αὐτῶν καί συνταράττων τό ὀρθόν τῆς Θεοπνεύστου διδασκαλίας καί Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως. (...) ».

8. Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Κων/Πόλεως Ἀνθίμου τοῦ Ε΄, Τακρίριονἀπολογητικόν πρός τήν Υ. Πύλην περί ὧν παραπονούνται οἱ ΡωμαιοκατόλικοιΣυρίας, 1841, σελ. 261-268.

9. Τοῦ αὐτοῦ, Περί τῶν ἐνεργειῶν τῶν Ρωμαιοκατολίκων, σελ. 268-269.

10. Τοῦ αὐτοῦ, Καί αὖθις περί τῶν Ρωμαιοκατολίκων, σελ. 269-271.

11. Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Κων/Πόλεως Ἀνθίμου τοῦ Στ΄, Τῶ Ἀντιοχείας Μεθοδίῳ περί τῆς εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν προσελεύσεως τοῦ Ρωμαιοκατολίκου Ἐπισκόπου Ἀμίδης μετά τοῦ ποιμνίου του, σελ. 273-275.

12. Τοῦ αὐτοῦ, Ἔκθεσις περί τῆς ἐπιστροφῆς τῶν Ρωμαιοκατολίκων Ἀμίδης, 1846, σελ. 283-293.

13. Τοῦ αὐτοῦ, Τῶ Χαλεπίου καί τοῖς προκρίτοις, περί τοῖς εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν προελεύσεως τοῦ Ρωμαιοκατολίκου Ἐπισκόπου Τριπόλεως, 1847, σελ. 293-296.

14. Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Κων/Πόλεως Ἀνθίμου τοῦ Δ΄, ΣύστασιςΡωμαιοκατολίκου τινός προσελθόντος εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν ἐν Κύπρῳ καί ἐπιμόνως ἐξαιτουμένου προαχθῆναι εἰς τό τῆς Ἱεροσύνης ἀξίωμα, 1850, σελ. 311 καί σελ. 628.

15. Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Κυρίλλου Ζ΄, Τῷ Ἀμίδης, περί τῶν προσελθόντων νεωστί τῇ Ὀρθοδοξίᾳ («διά τήν ἀγγελθεῖσαν προσέλευσιν ὑπερεκατόν ἀλλοδόξων χριστιανικῶν οἰκογενειῶν τῇ Ὀρθοδοξίᾳ»), 1858, σελ. 321.

16. Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἰωακείμ τοῦ Β΄, Τοῖς ἀσπασαμένοις τῆν Ὀρθοδοξίαν Κατολίκους Μελχίταις τοῦ Ἀντιοχικοῦ Θρόνου, ἀπόκρισις, σελ. 322-326.

17. Τοῦ αὐτοῦ, Ἀναφορά τῶν Ἐπιτρόπων τῶν Ρωμαιοκατολίκων (Λίβελλος δέ τῆςὉμολογίας τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως ἐπεδόθη ἐγγράφως καί ἀπηγγέλθη ἐνώπιον τῶν τεσσάρων Πατριαρχῶν καί τῆς ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου ἐν τῇ Συνοδικῇ Συνεδριάσει τῆς 24 Νοεμβρίου 1860), 1860, σελ. 326-327.

«Εἰς τά ἔγγραφα ταῦτα δηλοῦνται οἱ πόθοι καί αἱ εὐχαί πολλῶν χριστιανῶν τῆς Συρίας καί ἄλλων μερῶν νά ἐπανέλθωσι πάλιν εἰς τούς κόλπους τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, ἀφ ἧς οἱ πρόγονοι ἡμῶν οἰκτρῶς ἀποσπασθέντες, ἦλθον εἰς κοινωνίαν μετά τοῦ Ἐπισκόπου τῆς ἀρχᾳίας Ρώμης. (...) Ὅτι δέ ξένον καί ἔκφυλον παρεισήχθη βλάπτον εἴτε τοῦ Δόγματος τήν ἀκρίβειαν εἴτε τόν Ἱεραρχικόν κανόνα, καί ταύτα ἀποπτύομεν ἤδη καί ἀποκηρύττομεν καί ὡς κακόδοξον καί διάστροφον λογιζόμεθα. (...) παραδεχόμεθα ἀπαραποίητα καί ἀπαραχάρακτα ἅπαντα τά Δόγματα καί τάς Τελετάς καί τήν Ἱεραρχικήν διακόσμησιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας κατά τάς ἑπτά Ἁγίας Οἰκουμενικάς Συνόδους. (...)» .

18. Τοῦ αὐτοῦ, Τῷ Βηρυττοῦ, περί τοῦ εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν προσελθόντος Ρωμαιοκατολίκου Ἐπισκόπου Ἑμμέσης, 1862, σελ. 329.

19. Τοῦ αὐτοῦ, Τῷ Χαλεπίου, περί τῶν προσελθόντων τῇ Ὀρθοδοξίᾳ Ρωμαιοκατολίκων, 1863, σελ. 330.

20. Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀνθίμου Ε΄, Τοῖς Ἱεροσολύμων, Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας καί Κύπρου, ἀποστολή φυλλαδίων ὑπέρ Ὀρθοδοξίας, 1848, σελ. 531.

«Ὅτι τῶν πολεμίων τῆς Ὀρθοδοξίας ἀντιδημοσιευσάντων βιβλίον κατά τῆς Ἐπιστολιμαίας Διατριβῆς (Ἠλία Τανταλίδου), ὁ αὐτόςἐξέδωκεν εἰς ἀπάντησιν ἐπίμετρον, οὗ δέκα ἀντίτυπα ἀποστέλλονται.»

21. Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Χρυσάνθου, Καθαίρεσις τοῦ λατινόφρονος ψευδοΑντιοχείας Σεραφείμ, 1725, σελ. 647-650.

22. Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Νεοφύτου τοῦ Ζ΄, Τῷ Ἀντιοχείας Ἀνθεμίῳ περί τοῦ παραδέχεσθαι ἐν τῷ πληρώματι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τούς ἐξ αὐτῆς μέν πρότερον ἀποσκιρτήσαντες καί Λατινοφρονήσαντες, εἴτα δέ μετανοήσαντες καί ἐπιστρέψαντες εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν, 1743, σελ. 650.

23. Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Γερμανοῦ τοῦ Δ΄, «κολύων τόν παπικόν ἀντιπρόσωπον οἰκοδομῆσαι ἐν Ἀντιοχείᾳ Σχολήν», σελ. 651.

Τοῦ Παναγιώτου Π. Νούνη

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

[1] Πρωτοπρεσβύτερου Ἰωάννου Σ. ΡΩΜΑΝΙΔΟΥ, Ρωμῃοσύνη-Ρωμανία-Ρούμελη, Ἔκδοσις τρίτη, Ἐκδόσεις: Πουρναρᾶ, Θεσσαλονίκη 2002, σελ. 108.

[2] Τοῦ αὐτοῦ, Ρωμῃοσύνη, ἔνθ. ἀνωτ., σελ. 109.

«Δηλαδή ἐγένετο διπλωματική προσπάθεια νά μή φανῇ ὁ πάπας ἐχθρικῶς διακείμενος ἔναντι τῶν Φράγκων κατακτητῶν, οἵτινες ἦσαν γνωστοί διά τήν ἀγριότητα καί βαρβαρότητα αὐτῶν καί κυρίως τῆν ἰκανότητα αὐτῶν νά σφάζουν τούς ὑπ΄ αὐτῶν θεωρουμένους αἱρετικούς».

[Δική μας σημείωσις: Γι΄ αὐτόν κυρίως τόν λόγον, διά τόν φόβον τοῦ θανάτου, τήν φοβία τῆς σφαγῆς, τήν ἀποφυγή τοῦ Μαρτυρίου, τῆς ἀγριότητας, τῆς βαρβαρότητας καί τοῦ βασανισμοῦ ὑπό τῶν ἰσχυρῶν πλανηταρχῶν, συνήθως, ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι συμβιβαζώμεθα καί προδίδωμεν εὔκολα τίς ἀρχές καί τίς ἀξίες μας. Τό ἴδιον ἀκριβῶς πράττωσιν καί οἱ ἐκκλησιαστικοί ἡγέτες μας. Δηλαδή, κονιορτοποιῶσιν, ἀπαξιώνουσιν καί βλασφημῶσιν, τό Ἀναστάσιμον μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου, ἐλέω ἀκατάσχετης ανασφάλειας, ἐμπάθειας καί ψυχολογισμοῦ, περιχαρακωμένου καί μασκαρεμένου, ὄπισθεν τῶν δῆθεν «διπλωματικῶν» καί ἀγαπουλίστικων ἐνεργειῶν. Ποῖος/οί ἀντιπρόσωπος/οι τῆς «Διοικούσης Ἐκκλησίας», δύνανται, π.χ. νά κουνήσει/ουν τό δάκτυλον καί νά καταδικάσει/ουν, π.χ. σέ μία μέλλουσα Πανορθόδοξη Σύνοδον (καθῶς ἔπραξεν ὁ Μέγας πατριάρχης Φώτιος), τόν πολυ-αἱρετικόν βόρβωρον καί κακόβουλων συστημάτων τῆς δῆθεν νέας ἐποχῆς μας, ὅπως λ.χ. τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, Λουθηροκαλβινισμοῦ, Προτεσταντισμοῦ, Σιωνισμοῦ/Μασσωνισμοῦ, Χιλιασμοῦ, Σαηεντολογισμοῦ, Πνευματισμοῦ καί Παπισμοῦ;]

[3] Μητροπολίτου Καισαρείας Καλλίνικου ΔΕΛΙΚΑΝΗ, Β΄ Τόμος, Τά ἐν τοῖς Κώδιξι τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἀρχειοφυλακείου, σωζόμενα Ἐπίσημα Ἐκκλησιαστικά Ἔγγραφα τά ἀφορώντα εἰς τάς σχέσεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου πρός τάς Ἐκκλησίας: Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας, Ἱεροσολύμων καί Κύπρο (1574-1863), Ἐκδόσεις: Ἐν Κωνσταντινουπόλει ἐκ τοῦ Πατριαρχικοῦ Τυπογραφείου, 1904, σσ. 700.

ΨΗΦΙΑΚΑ ΤΕΚΜΗΡΕΙΑ/ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΝ:

[1] Μητροπολίτου Καισαρείας Καλλινίκου ΔΕΛΙΚΑΝΗ, Β΄ Τόμος, Ἐπίσημα Ἐκκλησιαστικά Ἔγγραφα , ἔνθ. ἀνωτ., [Ὁ ἐν λόγῳ Φαναριώτης-Μητροπολίτης ἦτο καί πρώην Φραγκολατίνος]. [Δεῖτε ΕΔΩ καί ΕΔΩ] .

[2] Ἠλία ΤΑΛΑΝΤΙΔΟΥ ἐκ Φαναρίου, Καθηγητοῦ Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης,ΠΑΠΙΣΤΙΚΩΝ ΕΛΕΓΧΩΝ, Ἐν Κωνσταντινουπόλει, 1850, σσ. 392. [Δεῖτε ΕΔΩ καίΕΔΩ].

[3] Η. ΤΑΛΑΝΤΙΔΟΥ, ἔνθ. ἀνωτ., ΕΠΙΜΕΤΡΟΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΠΙΚΡΙΣΙΝ, Ἐν Κωνσταντινουπόλει, 1847, σσ. 88.[Δεῖτε ΕΔΩ].

[4] Η. ΤΑΛΑΝΤΙΔΟΥ, ἔνθ. ἀνωτ., ΕΠΙΣΤΟΛΙΜΑΙΑ ΕΠΙΚΡΙΣΙΣ, Ἐν Κωνσταντινουπόλει, 1847, σσ. 58. [Δεῖτε ΕΔΩ].