Πρός
ἐξαπάτησι τῶν πιστῶν
ΤΟ OIKOYMENIΣΤΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ, ΚΑΤ’ ΑΥΤΑΣ,
ΑΝΑΚΗΡΥΣΣΕΙ ΑΓΙΟ
ΤΟΝ ΡΟΥΜΑΝΙΚΗΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ ΟΣΙΟ ΙΩΑΝΝΗ
(+1960),
Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΙΧΕ ΔΙΑΚΟΨΕΙ
ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΑΥΤΟ,
ΛΟΓΩ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ!
ὑπό Δημ. Ἰ. Κάτσουρα, Θεολόγου
Καθώς διαβάζομε στόν ἐκκλησιαστικό
τύπο, ἐντός τῶν ἡμερῶν, τό Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων πρόκειται νά ἀνακηρύξη ὡς Ἅγιο τόν ὅσιο Ἰωάννη τόν Χοζεβίτη (+1960), Ρουμανικῆς καταγωγῆς, τοῦ ὁποίου τό λείψανο ἀνευρέθη ἀδιάφθορο καί
εὐωδιάζον, ἐπιτελεῖ δέ πλῆθος θαυμάτων.
Πρόκειται περί προκλητικῆς πράξεως ἐξαπατήσεως τῶν πιστῶν διά τῆς προφανοῦς προσπαθείας νά ἐμφανισθῆ ἕνας μεγάλος σύγχρονος Ὅσιος, ἔμπρακτος ὁμολογητής τῆς Ὀρθοδοξίας καί πολέμιος τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί κάθε
Καινοτομίας περί τήν Πίστιν καί τήν παράδοσιν τῆς Ὀρθοδοξίας, ὡς δῆθεν ἐν κοινωνία μετά τοῦ συγχρόνου οἰκουμενιστικοῦ καί συγκρητιστικοῦ
Πατριαρχείου τῶν Ἱεροσολύμων
διατελέσας καί κοιμηθείς Κληρικός.
Τοῦτο μαρτυροῦμε προσωπικῶς ἐκ τῶν ὅσων ἠκούσαμε περί αὐτοῦ ὑπό τοῦ φίλου
λογίου μοναχοῦ, ἀειμνήστου
Γέροντος Παύλου (+1994). Εἶναι δέ χαρακτηριστικόν καί τό ἀπόσπασμα σχετικοῦ
δημοσιεύματος τοῦ ἁγιολόγου κ. Ἀντ. Μάρκου, τό ὁποῖον, διά τοῦ λόγου τό ἀληθές καί ἀσφαλές,
παραθέτομε κατωτέρω:
« (...)
Ἡ Ὀρθόδοξη συνείδηση τοῦ Μοναχοῦ Ἰωάννη δέν τοῦ ἐπέπρεπε πλέον νά μένει στό ἐκκλησιαστικό κλῖμα τοῦ
Πατριαρχείου Ρουμανίας. Ἔτσι τό ἴδιο ἔτος 1936, μέ πρόσχημα τό
προσκύνημα, μαζί μέ ἄλλους δύο
μοναχούς, τόν Δαμασκηνό καί τόν Κλαύδιο, ξεκίνησε γιά στούς Ἁγίους Τόπους, μέ ἀπώτερο σκοπό νά ἐγκαταβιώσει ἐκεῖ. Πράγματι ὁ μ. Ἰωάννης ἔμεινε γιά πάντα στήν Ἁγία Γῆ, ἐνῶ οἱ ἄλλοι μοναχοί ἐπέστρεψαν στή Ρουμανία μετά ἀπό ὀκτώ μῆνες.
Ἀρχικά, ἔζησε στή Λαύρα τοῦ ἁγ. Σάββα (ἐκεῖ ἡ παρουσία Ρουμάνων μοναχῶν ἀνάγεται στόν 16ο αἰ.), ὅπου ὑπηρέτησε ὡς βιβλιοθηκάριος γιά ἑπτά χρόνια. Τό 1947 δέχθηκε τήν Ἱερωσύνη καί διορίσθηκε Ἡγούμενος τῆς Ρουμανικῆς Σκήτης τοῦ Τιμίου Προδρόμου στόν Ἰορδάνη.
Ἀρχικά, ἔζησε στή Λαύρα τοῦ ἁγ. Σάββα (ἐκεῖ ἡ παρουσία Ρουμάνων μοναχῶν ἀνάγεται στόν 16ο αἰ.), ὅπου ὑπηρέτησε ὡς βιβλιοθηκάριος γιά ἑπτά χρόνια. Τό 1947 δέχθηκε τήν Ἱερωσύνη καί διορίσθηκε Ἡγούμενος τῆς Ρουμανικῆς Σκήτης τοῦ Τιμίου Προδρόμου στόν Ἰορδάνη.
Ἡ παραμονή τοῦ Ἱερομ. Ἰωάννη στά Ἱεροσόλυμα τόν βοήθησε νά τοποθετηθεῖ ὀρθά ἀπέναντι στό θέμα τῆς ... Ἐκκλησιολογίας. Σύμφωνα μέ μαρτυρία στόν γράφοντα συνασκητοῦ του στήν ἔρημο τοῦ Χοζεβᾶ, τοῦ λογίου Μοναχοῦ Παύλου τοῦ Κυπρίου, ὁ π. Ἰωάννης (ὅπως καί ὁ ἴδιος ὁ π. Παῦλος), πῆγε στά Ἱεροσόλυμα ἐπειδή τό ἐκεῖ Πατριαρχεῖο τηροῦσε τό παλαιό ἡμερολόγιο. Ὅμως ὁ συγχρωτισμός τῶν Ἱεροσολυμιτῶν μέ τούς πάσης φύσεως αἱρετικούς .... δέν ἀνέπαυαν τήν συνείδησή τους. «Εὐτυχῶς πού ἦρθε ὁ Πάπας στά Ἱεροσόλυμα - ἔλεγε ὁ π. Παῦλος – καί μᾶς ἄνοιξε τά μάτια καί εἴδαμε τήν ἐκκλησιαστική μας κατάσταση». Δηλαδή, ἐνῶ ὁ π. Ἰωάννης δέν ἦταν σέ κοινωνία γιά λόγους ἐκκλησιαστικῆς συνειδήσεως μέ τόν νεοημ. Πατριάρχη Ρουμανίας Ἰουστινιανό (1948 – 1977), ὅπως προηγουμένως καί μέ τόν Πατριάρχη Νικόδημο (1939 – 1948), ἀνῆκε σέ ἐκκλησιαστική δικαιοδοσία (Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων), ἡ ὁποία ἦταν σέ κοινωνία μαζί του.
Αὐτή ἀκριβῶς ἡ οὐνιτική κατάσταση ὑποχρέωσε τόν π. Ἰωάννη τό 1952, νά φύγει μαζί μέ τόν ὑποτακτικό του Μοναχό Ἰωαννίκιο στήν ἔρημο τῆς περιοχῆς Χοζεβᾶ καί νά ζήσει ἐρημητικά στό σπήλαιο ὅπου κατά τήν παράδοση προσευχήθηκε ἡ ἁγ. Ἄννα. (....) Ἀπό τότε καί μέχρι τήν μακαρία του κοίμηση δέν συλλειτούργησε ποτέ μέ .... Κληρικούς .... πού κοινωνοῦσαν» μέ τόν ἕνα ἤ τόν ἄλλο τρόπο μέ τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!
ΣΚΗΝΩΜΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ
Ἀνταποκρινόμενο στήν ἀλήθεια τῶν
πραγμάτων περί τόν βίο καί τήν πολιτεία τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου εἶναι καί τό πρό πολλῶν
ἐτῶν δημοσιευθέν στόν ἐκκλησιαστικό τύπο σχετικό ἄρθρο τοῦ ἱδρυτοῦ τοῦ
Περιοδικοῦ μας («ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ-ΣΩΤΗΡΙΑ») ἀειμνήστου π. Παύλου μοναχοῦ (+1994):
Ο ΑΝΑΧΩΡΗΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
Ὑπὸ π. Παύλου Μοναχοῦ Ἁγιοταφίτου
[...] ΕΙΣ τῶν εὐλαβεστέρων Πατέρων, τοὺς ὁποίους
συνεβουλευόμην, ἤδη κοιμηθεὶς πρὸ δεκαετίας, ἦτο ὁ Ἱερομόναχος Ἰωάννης, Ρουμᾶνος
τὴν καταγωγήν, ἀλλ’ ἐπειδὴ ἔζησεν ἔτη πολλὰ μετὰ τῶν Ἑλλήνων, ἡ ὁμιλία καὶ ἡ
Λειτουργία του ἦτο καθαρῶς Ἑλληνική. Κατὰ τὴν εὐλάβειαν καὶ σοβαρότητα καὶ
παντελῆ ἀποφυγὴν τῶν περιττῶν καὶ ἀναρμοδίων εἰς Μοναχοὺς ὁμιλιῶν καὶ ἐνασχολήσεων,
δὲν συνήντησα πολλοὺς ὁμοίους εἰς ὅλον τὸν κόσμον, ὅπου περιώδευσα.
Μείνας ὀρφανὸς καὶ ἀπολαύσας τὰ «ἀγαθὰ» τῆς... κακῆς μητρυιᾶς, ἐγνώρισε
παιδιόθεν τὰς θλίψεις ἐν ὑπομονῇ. Διαμείνας ἔτη τινὰ εἰς τὸ Μοναστήριον
Νεάμτζου τοῦ Ἁγίου Παϊσίου Βελιτσκόφσκυ, ὅπου διετέλεσε Βιβλιοθηκάριος, ἀνεχώρησεν
ἐκ Ρουμανίας ἕνεκα τοῦ Νέου Ἡμερολογίου καὶ ἄλλων λόγων καὶ ἦλθεν εἰς
προσκύνησιν τῶν Ἁγίων Τόπων, ὅπου καὶ διέμεινε πολλὰ ἔτη εἰς τὴν Λαύραν τοῦ Ἁγίου
Σάββα. Ὤν φιλάσθενος πάντοτε ὁ ἴδιος καὶ ἔχων ἀρκετὰς γνώσεις νοσοκόμου, μὲ
συμπάθειαν καὶ ὑπομονὴν καὶ ἀγαθότητα καὶ ἀγάπην ὑπηρέτησε τοὺς γέροντας καὶ ἀσθενεῖς
μὲ ζῆλον καὶ ἀδελφικὸν ἐνδιαφέρον, ἐκεῖ δὲ καὶ ἐχειροτονήθη.
Ἔτη τινὰ διέμεινε παρὰ τὸν Ἰορδάνην καὶ εἰς ἀπόκρημνον λαξευτὸν σπήλαιον τῆς
περὶ τὴν Μονὴν τοῦ Ἁγίου Γερασίμου ἐρήμου τοῦ Ἰορδάνου, μέχρι τοῦ τελευταίου
παγκοσμίου πολέμου. Ἕνεκα τούτου ὑποχρεωθεὶς νὰ ἀναχωρήσῃ ἐκεῖθεν, διέμεινεν ἀκολούθως
εἰς τὴν Μονὴν Χοζεβᾶ καὶ εἰς τὴν ἐντὸς στενῆς χαράδρας καὶ παρὰ τὴν Μονὴν
ταύτην Σκήτην τῆς Ἁγίας Ἄννης μέχρι τῆς κοιμήσεώς του.
Ἡ εὐλάβεια, ἡ συστολή, ἡ προσοχή του εἰς ἑαυτὸν δὲν ἀπαντῶνται εὐκόλως
σήμερον. Οὐδέποτε τὸν ἤκουσα ἐπιδιδόμενον εἰς τὴν ἄσκοπον φλυαρίαν καὶ
πολυλογίαν, τὸ προχειρότερον ἀλλ’ ὄχι τὸ μικρότερον τοῦτο παράπτωμα. Ἄν ποτε
παρενέπιπτεν ἀργολογία, ἤ καταλαλιά, ἤ ἤλλασσε τὴν ὁμιλίαν ἤ ἀνεχώρει. Οὐδὲ ἅπαξ
ἠκούσθη λέγων καὶ τὸ πλέον «ἀθῶον ἀστεῖον» ἤ γελῶν πέραν τοῦ συνεσταλμένου
μειδιάματος. Τὸ βλέμμα του δὲν «ἐχόρτανε» ποτὲ εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ ἄλλου ἀνθρώπου
ἤ τοῦ συνομιλητοῦ του, ἀλλ’ ὀλίγον πρὸς τὰ κάτω βλέπων ὡμίλει βραδέως μὲ εὐλάβειαν
καὶ ἡσυχίαν.
Συνήθως ἀπέφευγε νὰ συλλειτουργῇ μὲ ἄλλους διὰ τὸν λόγον ὅτι ἐπόθει ν’ ἀναγινώσκῃ
τὰς εὐχάς, ἰδίᾳ τὰς μυστικάς, ἀργῶς καὶ μὲ κατάνυξιν, ἐνῷ οἱ ἄλλοι «βιάζονται».
Τὸ Ψαλτήριον, ὡς ἔλεγε, προετίμα ν’ ἀναγινώσκῃ εἰς τὴν Ἑλληνικήν, διότι εὕρισκεν
εἰς αὐτὸ ἰδιαιτέραν τινὰ χάριν παρὰ εἰς τὴν Ρουμανικὴν μετάφρασιν.
Πῶς ἀκριβῶς δῆγεν ἐν τῷ κελλίῳ εἶναι ἄγνωστον, διότι ἑκάστου ἡ διαμονὴ ἦτο
κατάμονος μετὰ μόνου τοῦ Θεοῦ. Πολλὴν ὑπομονὴν εἶχεν εἰς τὸν ἐγκλεισμόν· ἄν καὶ
φιλάσθενος, εἰς τὰς πόλεις δὲν ἐξήρχετο καὶ εἰς ἰατροὺς δὲν προσέφευγεν, ἀρκούμενος
εἰς ἅς ἐγνώριζε θεραπείας καὶ εἰς τὴν ἐμπιστοσύνην πρὸς τὸν Θεόν.
Τὰ τελευταῖα 6 ἔτη τὸ μόνον ταξίδιόν του ἦτο ἀπὸ τοῦ σπηλαίου του μέχρι τοῦ ἰδικοῦ
μου (εἰς 50 περίπου μέτρων ἀπόστασιν ἀλλὰ κρημνώδη) διὰ τὴν τέλεσιν Θ.
Λειτουργίας.
Πολιτικὰς ἐφημερίδας δὲν ἀνεγίνωσκεν εἰ μὴ ἄν θέμα τι ἦτο ἐκ τῶν ἀπασχολούντων
αὐτὸν θρησκευτικῶς. Ζηλωτὴς ὑπάρχων τῶν «πατρικῶν παραδόσεων», παρηκολούθει κατὰ
τὸ δυνατὸν τὰς «νεωτέρας κινήσεις», ἐλυπεῖτο καὶ ὤκτειρε τὴν κενότητα καὶ
πτωχότητα τῶν καινοφανῶν πνευμάτων, τὰ ὁποῖα κατεβίβασαν τὴν θειότητα τῆς Ὀρθοδοξίας
εἰς τὰ μέτρα τῆς ἀνθρωπίνης συναλλαγῆς. Ἐφρόνει
ὅτι ὅλοι οἱ ἀντίπαλοι τοῦ Θεοῦ, αἱ σκοτειναὶ δνάμεις, ὁ κομμουνισμός, ὁ
παπισμός, ὁ μασσωνισμός, αἱ αἱρέσεις καὶ ὅλα τὰ ἐφευρήματα τῶν δαιμόνων εἶναι
καπνός, οὐδεμίαν ἔχουσι δύναμιν, ἀλλὰ μόνον διὰ τῆς ἀληθοῦς ἐπιστροφῆς μας εἰς
τὸν Θεὸν καὶ μόνον οὕτω ἀντιμετωπίζονται.
Ἔχων καὶ ποιητικὸν χάρισμα, λαμβάνων ἄπειρα θέματα ἐκ τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῆς
ὅλης ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας, συνέτασσεν εἰς στίχους τὰ ἄγοντα εἰς θερμὴν κατάνυξιν,
εἰς τὸν φόβον τοῦ Θεοῦ, εἰς ζῆλον τῆς Ορθοδοξίας, εἰς ἔπαινον τῆς ἀρετῆς, τὰ
δάκρυα, τὴν ταπείνωσιν, τὴν νηπτικὴν προσευήν, περιστατικὰ ἐκ τῶν Βίων τῶν Ἁγίων,
τῶν Μαρτύρων, τῶν Ὁσίων, ἐν γένει πᾶν ὅ,τι τρέφει ψυχὴν πεινῶσαν τὸν Θεόν. Ἐκ
τούτων ἐξέδωσεν ἐσχάτως, διὰ βοηθειῶν, ὁ μαθητής του [Μοναχὸς Ἰωαννίκιος] ἕνα
τόμον, κατὰ δὲ τοὺς εἰδότας τὴν γλῶσσαν, μόνον διὰ πνεύματος Θεοῦ ἠδύναντο νὰ ἐμπνευσθῶσι
καὶ συνταχθῶσιν.
Βλ. ἐφημερ. «Ὀρθόδοξος Τύπος», ἀριθ. φ.
109/10.10.1969, σελ. 2, καὶ ἀριθ. φ. 110/1.11.1969, σελ. 2.
Εἴθε, διά πρεσβειῶν τοῦ Ὁσίου αὐτοῦ Ὁμολογητοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ Θεία Χάρις νά ἀπαλλάξη καί ἀποκαθάρη τό παλαίφατο Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων ἀπό τή λύμη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί
προφυλάξη τούς ὅπου γῆς ἐνδιαφερομένους διά τήν σωτηρίαν των πιστούς ἀπό τήν ἀπάτην τῆς ἐπικειμένης Συνόδου τῶν Οἰκουμενιστῶν, ἡ ὁποία, παρά τάς διαβεβαιώσεις τῶν «ὀρθοδόξων» διοργανωτῶν της, οὔτε Ἁγία, οὔτε μεγάλη καί, κυρίως, οὔτε ὀρθόδοξος δύναται νά θεωρηθῆ!
Ἀλλ’ ἐπ’ αὐτοῦ θά ἐπανέλθωμε,
σύν Θεῶ, λίαν συντόμως.
Μιλώντας για έναν Άγιο....
Ο "αμφοτεροδέξιος" & οι συν αυτώ...
http://amfoterodexios.blogspot.gr/
http://amfoterodexios.blogspot.gr/
Η
Επίσημη Αγιοκατάταξή του αναμένεται με μεγάλη προσμονή για όλη την
Ορθοδοξία, την Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2016 από το Πατριαρχείο
Ιεροσολύμων...
(Ο π. Βασίλειος είναι ο "πιο επίσημος προσκεκλημένος"...)
Για να κλείσει το βιβλίο της ζωής ενός Αγίου, πρέπει απαραιτήτως να υπάρχουν και κάποια στοιχεία για τις στιγμές της αποδημίας του.
(Ο π. Βασίλειος είναι ο "πιο επίσημος προσκεκλημένος"...)
Για να κλείσει το βιβλίο της ζωής ενός Αγίου, πρέπει απαραιτήτως να υπάρχουν και κάποια στοιχεία για τις στιγμές της αποδημίας του.
Αυτήν
λοιπόν την τελευταία πράξη της, Αγίας όπως αποδεικνύεται, ζωής του
Μοναχού, που ασκήτεψε μέσα στην "καρδιά" της Παλαιστίνης, στο Μοναστήρι
του Χοζεβά, έζησε και μας διηγείται με μοναδικό τρόπο ο π. Βασίλειος
Βακράς, που εγκαταβιώνει και λειτουργεί στο χωριό Κουμαραδαίοι στη Σάμο,
πολύ κοντά στην Ιερά Μονή της Μεγάλης Παναγιάς, στο υπέροχο αρχονταρίκι
της οποίας διαδραματίστηκε αυτή η σπάνια μαρτυρία-συνέντευξη από την
(κυριολεκτικά δανεική...) κάμερα του σκανδαλωδώς ευλογημένου
"αμφοτεροδέξιου"...
Απέραντες ευχαριστίες στους Πατέρες της Ιεράς Μονής της Μεγάλης Παναγιάς Σάμου, χωρίς τους οποίους δεν θα είχε γίνει ποτέ αυτή η συνέντευξη, στην Αγγελική Σ., που διαμόρφωσε το τελικό αποτέλεσμα και στη Μαρία Τ. για την ανεκτικότητά και την αρχοντιά της...
Απέραντες ευχαριστίες στους Πατέρες της Ιεράς Μονής της Μεγάλης Παναγιάς Σάμου, χωρίς τους οποίους δεν θα είχε γίνει ποτέ αυτή η συνέντευξη, στην Αγγελική Σ., που διαμόρφωσε το τελικό αποτέλεσμα και στη Μαρία Τ. για την ανεκτικότητά και την αρχοντιά της...
Η μοναδική Μαρτυρία....
Ο π. Βασίλειος Βακράς για
τον Άφθαρτο (!) Νεοφανή
Άγιο Ιωάννη Χοζεβίτη...
τον Άφθαρτο (!) Νεοφανή
Άγιο Ιωάννη Χοζεβίτη...
http://anazhthseis-elena.blogspot.gr/2016/01/blog-post_29.html
logia-tou-aera
Δεν είναι ο μοναδικός Άγιος που προσπαθούν να καπηλευτούν οι Οικουμενιστές, το ίδιο έπραξαν και με την Αγία Μυρτιδιώτισσα της Κλεισούρας και άλλοι πολλοί. Για όποιον ενδιαφέρεται ας ρίξει μια ματιά σε ένα παλαιό άρθρο που είχα γράψει, εδώ: http://entoytwnika1.blogspot.gr/2015/08/blog-post_26.html
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ καλύτερα για όποιον ενδιαφέρεται εδώ, όπου έχουν γίνει μικρές διορθώσεις: http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/search?updated-max=2015-08-09T21:03:00%2B03:00&max-results=7&start=7&by-date=false
ΑπάντησηΔιαγραφήΔαιμονίζεται ο Αμέθυστος οταν ακούει γιά Αποτειχιση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα δείτε που θα συχαθεί ο συχαμένος και τον νέο αγιο Ιωάννη τον Ρουμανο.
Γράφουν γι αυτόν τον άγιο ότι εφάρμοζε όσα κηρύττει ο π. Ευθύμιος Τρικαμηνάς: Δηλαδή "όσο ζούσε δεν είχε καμία εκκλησιαστική κοινωνία μαζί τους διότι εφοβείτο τον μολυσμό της αίρεσης. ".
Πώς καί δεν επαθε εγκεφαλικό ο Δαιμονισμένος ο Αμέθυστος οταν διάβασε τα παραπάνω πού του εγραψε κάποιος επισκέπτης του:
===========================
Ανώνυμος Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Ο άγιος Ιωάννης ο Χοζεβίτης ήταν ιερομόναχος και τελούσε μόνος του, με άλλον ένα φίλο τις θείες λειτουργίες εκεί επάνω στη σπηλιά του. Όσο ζούσε ΔΕΝ κοινωνούσε με το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων. Οι Ρουμάνοι του Νέου εορτολογίου, και οι Ρουμάνοι και Έλληνες του Πατρίου, τον τιμούν χρόνια ως άγιο. Οι Ρουμάνοι του Νέου, βέβαια, απέκρυπταν επιμελώς ότι όσο ζούσε δεν είχε καμία εκκλησιαστική κοινωνία μαζί τους διότι εφοβείτο τον μολυσμό της αίρεσης.
Αξια περαιτέρω διερεύνησης, μας φάνηκε η μαρτυρία του ηλικιωμένου στο βίντεο.
31/1/16 2:31 μ.μ.
Blogger Ο/Η amethystos είπε...
Τόν Πουαρό γρήγορα.
-------------------------------------
Ποιός είναι αυτός ο Πουαρώ ρέ παιδιά;
Κανένας Αγγλος κίναιδος;
O Πουαρό είναι ντεντέκτιβ.
Διαγραφή