Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2016

Αὐτή ἀκριβῶς ἡ οὐνιτική κατάσταση ὑποχρέωσε τόν π. Ἰωάννη τό 1952, νά φύγει μαζί μέ τόν ὑποτακτικό του Μοναχό Ἰωαννίκιο στήν ἔρημο τῆς περιοχῆς Χοζεβᾶ καί νά ζήσει ἐρημητικά στό σπήλαιο ὅπου κατά τήν παράδοση προσευχήθηκε ἡ ἁγ. Ἄννα. (....) Ἀπό τότε καί μέχρι τήν μακαρία του κοίμηση δέν συλλειτούργησε ποτέ μέ .... Κληρικούς .... πού κοινωνοῦσαν» μέ τόν ἕνα ἤ τόν ἄλλο τρόπο μέ τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!



Πρός ξαπάτησι τν πιστν



ΤΟ OIKOYMENIΣΤΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ, ΚΑΤ’ ΑΥΤΑΣ, ΑΝΑΚΗΡΥΣΣΕΙ ΑΓΙΟ

ΤΟΝ ΡΟΥΜΑΝΙΚΗΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ ΟΣΙΟ ΙΩΑΝΝΗ (+1960),

Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΙΧΕ ΔΙΑΚΟΨΕΙ

ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ  ΜΕ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΑΥΤΟ,

ΛΟΓΩ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ!


πό Δημ. . Κάτσουρα, Θεολόγου



Καθώς διαβάζομε στόν κκλησιαστικό τύπο, ντός τν μερν, τό Πατριαρχεο εροσολύμων πρόκειται νά νακηρύξη ς γιο τόν σιο ωάννη τόν Χοζεβίτη (+1960), Ρουμανικς καταγωγς, το ποίου τό λείψανο νευρέθη διάφθορο καί εωδιάζον, πιτελε δέ πλθος θαυμάτων.

Πρόκειται περί προκλητικς πράξεως ξαπατήσεως τν πιστν διά τς προφανος προσπαθείας νά μφανισθ νας μεγάλος σύγχρονος σιος, μπρακτος μολογητής τς ρθοδοξίας καί πολέμιος τς παναιρέσεως το Οκουμενισμο καί κάθε Καινοτομίας περί τήν Πίστιν καί τήν παράδοσιν τς ρθοδοξίας, ς δθεν ν κοινωνία μετά το συγχρόνου οκουμενιστικο καί συγκρητιστικο Πατριαρχείου τν εροσολύμων διατελέσας καί κοιμηθείς Κληρικός.

Τοτο μαρτυρομε προσωπικς κ τν σων κούσαμε περί ατο πό το φίλου λογίου μοναχο, ειμνήστου Γέροντος Παύλου (+1994). Εναι δέ χαρακτηριστικόν καί τό πόσπασμα σχετικο δημοσιεύματος το γιολόγου κ. ντ. Μάρκου, τό ποον, διά το λόγου τό ληθές καί σφαλές, παραθέτομε κατωτέρω:



« (...)

ρθόδοξη συνείδηση το Μοναχο ωάννη δέν το πέπρεπε πλέον νά μένει στό κκλησιαστικό κλμα το Πατριαρχείου Ρουμανίας. τσι τό διο τος 1936, μέ πρόσχημα τό προσκύνημα, μαζί μέ λλους δύο μοναχούς, τόν Δαμασκηνό καί τόν Κλαύδιο, ξεκίνησε γιά στούς γίους Τόπους, μέ πώτερο σκοπό νά γκαταβιώσει κε. Πράγματι μ. ωάννης μεινε γιά πάντα στήν γία Γ, ν ο λλοι μοναχοί πέστρεψαν στή Ρουμανία μετά πό κτώ μνες.

ρχικά, ζησε στή Λαύρα το γ. Σάββα (κε παρουσία Ρουμάνων μοναχν νάγεται στόν 16ο α.), που πηρέτησε ς βιβλιοθηκάριος γιά πτά χρόνια. Τό 1947 δέχθηκε τήν ερωσύνη καί διορίσθηκε γούμενος τς Ρουμανικς Σκήτης το Τιμίου Προδρόμου στόν ορδάνη.


παραμονή το ερομ. ωάννη στά εροσόλυμα τόν βοήθησε νά τοποθετηθε ρθά πέναντι στό θέμα τς ... κκλησιολογίας. Σύμφωνα μέ μαρτυρία στόν γράφοντα συνασκητο του στήν ρημο το Χοζεβ, το λογίου Μοναχο Παύλου το Κυπρίου, π. ωάννης (πως καί διος π. Παλος), πγε στά εροσόλυμα πειδή τό κε Πατριαρχεο τηροσε τό παλαιό μερολόγιο. μως συγχρωτισμός τν εροσολυμιτν μέ τούς πάσης φύσεως αρετικούς .... δέν νέπαυαν τήν συνείδησή τους. «Ετυχς πού ρθε Πάπας στά εροσόλυμα - λεγε π. Παλος – καί μς νοιξε τά μάτια καί εδαμε τήν κκλησιαστική μας κατάσταση». Δηλαδή, ν π. ωάννης δέν ταν σέ κοινωνία γιά λόγους κκλησιαστικς συνειδήσεως μέ τόν νεοημ. Πατριάρχη Ρουμανίας ουστινιανό (1948 – 1977), πως προηγουμένως καί μέ τόν Πατριάρχη Νικόδημο (1939 – 1948), νκε σέ κκλησιαστική δικαιοδοσία (Πατριαρχεο εροσολύμων), ποία ταν σέ κοινωνία μαζί του.


Α
τή κριβς ονιτική κατάσταση ποχρέωσε τόν π. ωάννη τό 1952, νά φύγει μαζί μέ τόν ποτακτικό του Μοναχό ωαννίκιο στήν ρημο τς περιοχς Χοζεβ καί νά ζήσει ρημητικά στό σπήλαιο που κατά τήν παράδοση προσευχήθηκε γ. ννα. (....) πό τότε καί μέχρι τήν μακαρία του κοίμηση δέν συλλειτούργησε ποτέ μέ .... Κληρικούς .... πού κοινωνοσαν» μέ τόν ἕνα ἤ τόν ἄλλο τρόπο μέ τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!


                 ΤΟ ΑΔΙΑΦΘΟΡΟ ΚΑΙ ΕΥΩΔΙΑΖΟΝ 

                     ΣΚΗΝΩΜΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ

Ἀνταποκρινόμενο στήν ἀλήθεια τῶν πραγμάτων περί τόν βίο καί τήν πολιτεία τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου εἶναι καί τό πρό πολλῶν ἐτῶν δημοσιευθέν στόν ἐκκλησιαστικό τύπο σχετικό ἄρθρο τοῦ ἱδρυτοῦ τοῦ Περιοδικοῦ μας («ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ-ΣΩΤΗΡΙΑ») ἀειμνήστου π. Παύλου μοναχοῦ (+1994):



Ο ΑΝΑΧΩΡΗΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ



Ὑπὸ π. Παύλου Μοναχοῦ Ἁγιοταφίτου



[...] ΕΙΣ τῶν εὐλαβεστέρων Πατέρων, τοὺς ὁποίους συνεβουλευόμην, ἤδη κοιμηθεὶς πρὸ δεκαετίας, ἦτο ὁ Ἱερομόναχος Ἰωάννης, Ρουμᾶνος τὴν καταγωγήν, ἀλλ’ ἐπειδὴ ἔζησεν ἔτη πολλὰ μετὰ τῶν Ἑλλήνων, ἡ ὁμιλία καὶ ἡ Λειτουργία του ἦτο καθαρῶς Ἑλληνική. Κατὰ τὴν εὐλάβειαν καὶ σοβαρότητα καὶ παντελῆ ἀποφυγὴν τῶν περιττῶν καὶ ἀναρμοδίων εἰς Μοναχοὺς ὁμιλιῶν καὶ ἐνασχολήσεων, δὲν συνήντησα πολλοὺς ὁμοίους εἰς ὅλον τὸν κόσμον, ὅπου περιώδευσα.

Μείνας ὀρφανὸς καὶ ἀπολαύσας τὰ «ἀγαθὰ» τῆς... κακῆς μητρυιᾶς, ἐγνώρισε παιδιόθεν τὰς θλίψεις ἐν ὑπομονῇ. Διαμείνας ἔτη τινὰ εἰς τὸ Μοναστήριον Νεάμτζου τοῦ Ἁγίου Παϊσίου Βελιτσκόφσκυ, ὅπου διετέλεσε Βιβλιοθηκάριος, ἀνεχώρησεν ἐκ Ρουμανίας ἕνεκα τοῦ Νέου Ἡμερολογίου καὶ ἄλλων λόγων καὶ ἦλθεν εἰς προσκύνησιν τῶν Ἁγίων Τόπων, ὅπου καὶ διέμεινε πολλὰ ἔτη εἰς τὴν Λαύραν τοῦ Ἁγίου Σάββα. Ὤν φιλάσθενος πάντοτε ὁ ἴδιος καὶ ἔχων ἀρκετὰς γνώσεις νοσοκόμου, μὲ συμπάθειαν καὶ ὑπομονὴν καὶ ἀγαθότητα καὶ ἀγάπην ὑπηρέτησε τοὺς γέροντας καὶ ἀσθενεῖς μὲ ζῆλον καὶ ἀδελφικὸν ἐνδιαφέρον, ἐκεῖ δὲ καὶ ἐχειροτονήθη.

τη τινὰ διέμεινε παρὰ τὸν Ἰορδάνην καὶ εἰς ἀπόκρημνον λαξευτὸν σπήλαιον τῆς περὶ τὴν Μονὴν τοῦ Ἁγίου Γερασίμου ἐρήμου τοῦ Ἰορδάνου, μέχρι τοῦ τελευταίου παγκοσμίου πολέμου. Ἕνεκα τούτου ὑποχρεωθεὶς νὰ ἀναχωρήσῃ ἐκεῖθεν, διέμεινεν ἀκολούθως εἰς τὴν Μονὴν Χοζεβᾶ καὶ εἰς τὴν ἐντὸς στενῆς χαράδρας καὶ παρὰ τὴν Μονὴν ταύτην Σκήτην τῆς Ἁγίας Ἄννης μέχρι τῆς κοιμήσεώς του.

εὐλάβεια, ἡ συστολή, ἡ προσοχή του εἰς ἑαυτὸν δὲν ἀπαντῶνται εὐκόλως σήμερον. Οὐδέποτε τὸν ἤκουσα ἐπιδιδόμενον εἰς τὴν ἄσκοπον φλυαρίαν καὶ πολυλογίαν, τὸ προχειρότερον ἀλλ’ ὄχι τὸ μικρότερον τοῦτο παράπτωμα. Ἄν ποτε παρενέπιπτεν ἀργολογία, ἤ καταλαλιά, ἤ ἤλλασσε τὴν ὁμιλίαν ἤ ἀνεχώρει. Οὐδὲ ἅπαξ ἠκούσθη λέγων καὶ τὸ πλέον «ἀθῶον ἀστεῖον» ἤ γελῶν πέραν τοῦ συνεσταλμένου μειδιάματος. Τὸ βλέμμα του δὲν «ἐχόρτανε» ποτὲ εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ ἄλλου ἀνθρώπου ἤ τοῦ συνομιλητοῦ του, ἀλλ’ ὀλίγον πρὸς τὰ κάτω βλέπων ὡμίλει βραδέως μὲ εὐλάβειαν καὶ ἡσυχίαν.

Συνήθως ἀπέφευγε νὰ συλλειτουργῇ μὲ ἄλλους διὰ τὸν λόγον ὅτι ἐπόθει ν’ ἀναγινώσκῃ τὰς εὐχάς, ἰδίᾳ τὰς μυστικάς, ἀργῶς καὶ μὲ κατάνυξιν, ἐνῷ οἱ ἄλλοι «βιάζονται». Τὸ Ψαλτήριον, ὡς ἔλεγε, προετίμα ν’ ἀναγινώσκῃ εἰς τὴν Ἑλληνικήν, διότι εὕρισκεν εἰς αὐτὸ ἰδιαιτέραν τινὰ χάριν παρὰ εἰς τὴν Ρουμανικὴν μετάφρασιν.

Πῶς ἀκριβῶς δῆγεν ἐν τῷ κελλίῳ εἶναι ἄγνωστον, διότι ἑκάστου ἡ διαμονὴ ἦτο κατάμονος μετὰ μόνου τοῦ Θεοῦ. Πολλὴν ὑπομονὴν εἶχεν εἰς τὸν ἐγκλεισμόν· ἄν καὶ φιλάσθενος, εἰς τὰς πόλεις δὲν ἐξήρχετο καὶ εἰς ἰατροὺς δὲν προσέφευγεν, ἀρκούμενος εἰς ἅς ἐγνώριζε θεραπείας καὶ εἰς τὴν ἐμπιστοσύνην πρὸς τὸν Θεόν.

Τὰ τελευταῖα 6 ἔτη τὸ μόνον ταξίδιόν του ἦτο ἀπὸ τοῦ σπηλαίου του μέχρι τοῦ ἰδικοῦ μου (εἰς 50 περίπου μέτρων ἀπόστασιν ἀλλὰ κρημνώδη) διὰ τὴν τέλεσιν Θ. Λειτουργίας.

Πολιτικὰς ἐφημερίδας δὲν ἀνεγίνωσκεν εἰ μὴ ἄν θέμα τι ἦτο ἐκ τῶν ἀπασχολούντων αὐτὸν θρησκευτικῶς. Ζηλωτὴς ὑπάρχων τῶν «πατρικῶν παραδόσεων», παρηκολούθει κατὰ τὸ δυνατὸν τὰς «νεωτέρας κινήσεις», ἐλυπεῖτο καὶ ὤκτειρε τὴν κενότητα καὶ πτωχότητα τῶν καινοφανῶν πνευμάτων, τὰ ὁποῖα κατεβίβασαν τὴν θειότητα τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τὰ μέτρα τῆς ἀνθρωπίνης συναλλαγῆς. Ἐφρόνει ὅτι ὅλοι οἱ ἀντίπαλοι τοῦ Θεοῦ, αἱ σκοτειναὶ δνάμεις, ὁ κομμουνισμός, ὁ παπισμός, ὁ μασσωνισμός, αἱ αἱρέσεις καὶ ὅλα τὰ ἐφευρήματα τῶν δαιμόνων εἶναι καπνός, οὐδεμίαν ἔχουσι δύναμιν, ἀλλὰ μόνον διὰ τῆς ἀληθοῦς ἐπιστροφῆς μας εἰς τὸν Θεὸν καὶ μόνον οὕτω ἀντιμετωπίζονται.

χων καὶ ποιητικὸν χάρισμα, λαμβάνων ἄπειρα θέματα ἐκ τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῆς ὅλης ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας, συνέτασσεν εἰς στίχους τὰ ἄγοντα εἰς θερμὴν κατάνυξιν, εἰς τὸν φόβον τοῦ Θεοῦ, εἰς ζῆλον τῆς Ορθοδοξίας, εἰς ἔπαινον τῆς ἀρετῆς, τὰ δάκρυα, τὴν ταπείνωσιν, τὴν νηπτικὴν προσευήν, περιστατικὰ ἐκ τῶν Βίων τῶν Ἁγίων, τῶν Μαρτύρων, τῶν Ὁσίων, ἐν γένει πᾶν ὅ,τι τρέφει ψυχὴν πεινῶσαν τὸν Θεόν. Ἐκ τούτων ἐξέδωσεν ἐσχάτως, διὰ βοηθειῶν, ὁ μαθητής του [Μοναχὸς Ἰωαννίκιος] ἕνα τόμον, κατὰ δὲ τοὺς εἰδότας τὴν γλῶσσαν, μόνον διὰ πνεύματος Θεοῦ ἠδύναντο νὰ ἐμπνευσθῶσι καὶ συνταχθῶσιν.



Βλ. ἐφημερ. «Ὀρθόδοξος Τύπος», ἀριθ. φ. 109/10.10.1969, σελ. 2, καὶ ἀριθ. φ. 110/1.11.1969, σελ. 2.



Εθε, διά πρεσβειν το σίου ατο μολογητο τς ρθοδοξίας, Θεία Χάρις νά παλλάξη καί ποκαθάρη τό παλαίφατο Πατριαρχεο εροσολύμων πό τή λύμη το Οκουμενισμο καί προφυλάξη τούς που γς νδιαφερομένους διά τήν σωτηρίαν των πιστούς πό τήν πάτην τς πικειμένης Συνόδου τν Οκουμενιστν, ποία, παρά τάς διαβεβαιώσεις τν «ρθοδόξων» διοργανωτν της, οτε γία, οτε μεγάλη καί, κυρίως, οτε ρθόδοξος δύναται νά θεωρηθ!

λλ’ π’ ατο θά πανέλθωμε, σύν Θε, λίαν συντόμως.


Μιλώντας για έναν Άγιο....

Η συγκλονιστική αφήγηση του μοναδικού επιζώντος, που έζησε τις τελευταίες στιγμές του νεοφανούς Αγίου Ιωάννου του Χοζεβίτου...
Ο "αμφοτεροδέξιος" & οι συν αυτώ...
http://amfoterodexios.blogspot.gr/
Η Επίσημη Αγιοκατάταξή του αναμένεται με μεγάλη προσμονή για όλη την Ορθοδοξία, την Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2016 από το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων...
(Ο  π. Βασίλειος είναι ο "πιο επίσημος προσκεκλημένος"...)
Για να κλείσει το βιβλίο της ζωής ενός Αγίου, πρέπει απαραιτήτως  να υπάρχουν και κάποια στοιχεία για τις στιγμές της αποδημίας του.
Αυτήν λοιπόν την τελευταία πράξη της, Αγίας όπως αποδεικνύεται, ζωής του Μοναχού, που ασκήτεψε μέσα στην "καρδιά" της Παλαιστίνης, στο Μοναστήρι του Χοζεβά, έζησε και μας διηγείται με μοναδικό τρόπο ο π. Βασίλειος Βακράς, που εγκαταβιώνει και λειτουργεί στο χωριό Κουμαραδαίοι στη Σάμο, πολύ κοντά στην Ιερά Μονή της Μεγάλης Παναγιάς, στο υπέροχο αρχονταρίκι της οποίας διαδραματίστηκε αυτή η σπάνια μαρτυρία-συνέντευξη από την (κυριολεκτικά δανεική...) κάμερα του σκανδαλωδώς ευλογημένου "αμφοτεροδέξιου"...
Απέραντες ευχαριστίες στους Πατέρες της Ιεράς Μονής της Μεγάλης Παναγιάς Σάμου, χωρίς τους οποίους δεν θα είχε γίνει ποτέ αυτή η συνέντευξη, στην Αγγελική Σ., που διαμόρφωσε το τελικό αποτέλεσμα και στη Μαρία Τ. για την ανεκτικότητά και την αρχοντιά της... 
Η μοναδική Μαρτυρία....
Ο π. Βασίλειος Βακράς για 
τον Άφθαρτο (!) Νεοφανή 
Άγιο Ιωάννη Χοζεβίτη...
http://anazhthseis-elena.blogspot.gr/2016/01/blog-post_29.html


logia-tou-aera

4 σχόλια:

  1. Δεν είναι ο μοναδικός Άγιος που προσπαθούν να καπηλευτούν οι Οικουμενιστές, το ίδιο έπραξαν και με την Αγία Μυρτιδιώτισσα της Κλεισούρας και άλλοι πολλοί. Για όποιον ενδιαφέρεται ας ρίξει μια ματιά σε ένα παλαιό άρθρο που είχα γράψει, εδώ: http://entoytwnika1.blogspot.gr/2015/08/blog-post_26.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η καλύτερα για όποιον ενδιαφέρεται εδώ, όπου έχουν γίνει μικρές διορθώσεις: http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/search?updated-max=2015-08-09T21:03:00%2B03:00&max-results=7&start=7&by-date=false

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δαιμονίζεται ο Αμέθυστος οταν ακούει γιά Αποτειχιση.
    Να δείτε που θα συχαθεί ο συχαμένος και τον νέο αγιο Ιωάννη τον Ρουμανο.
    Γράφουν γι αυτόν τον άγιο ότι εφάρμοζε όσα κηρύττει ο π. Ευθύμιος Τρικαμηνάς: Δηλαδή "όσο ζούσε δεν είχε καμία εκκλησιαστική κοινωνία μαζί τους διότι εφοβείτο τον μολυσμό της αίρεσης. ".
    Πώς καί δεν επαθε εγκεφαλικό ο Δαιμονισμένος ο Αμέθυστος οταν διάβασε τα παραπάνω πού του εγραψε κάποιος επισκέπτης του:
    ===========================
    Ανώνυμος Ο/Η Ανώνυμος είπε...

    Ο άγιος Ιωάννης ο Χοζεβίτης ήταν ιερομόναχος και τελούσε μόνος του, με άλλον ένα φίλο τις θείες λειτουργίες εκεί επάνω στη σπηλιά του. Όσο ζούσε ΔΕΝ κοινωνούσε με το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων. Οι Ρουμάνοι του Νέου εορτολογίου, και οι Ρουμάνοι και Έλληνες του Πατρίου, τον τιμούν χρόνια ως άγιο. Οι Ρουμάνοι του Νέου, βέβαια, απέκρυπταν επιμελώς ότι όσο ζούσε δεν είχε καμία εκκλησιαστική κοινωνία μαζί τους διότι εφοβείτο τον μολυσμό της αίρεσης.
    Αξια περαιτέρω διερεύνησης, μας φάνηκε η μαρτυρία του ηλικιωμένου στο βίντεο.

    31/1/16 2:31 μ.μ.
    Blogger Ο/Η amethystos είπε...

    Τόν Πουαρό γρήγορα.
    -------------------------------------
    Ποιός είναι αυτός ο Πουαρώ ρέ παιδιά;
    Κανένας Αγγλος κίναιδος;

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου